خیر،‏ کتاب مقدّس و مدارک تاریخی چنین چیزی را تأیید نمی‌کند.‏

این آیه در بسیاری از ترجمه‌های کتاب مقدّس به گونه‌ای است که برخی فکر می‌کنند،‏ مسیحیان قرن اول به جای مردگان تعمید می‌گرفتند.‏ برای مثال،‏ در ترجمهٔ قدیم چنین آمده است:‏ ‹اگر مردگان مطلقاً برنمی‌خیزند،‏ پس چرا برای ایشان تعمید می‌گیرند؟‏›‏

به نظر دو محقق کتاب مقدّس در این باره توجه کنید.‏ دکتر گِرِگُری لاکوود می‌گوید:‏ «در کتاب مقدّس و مدارک تاریخی هرگز نیامده است که شخصی زنده به جای شخصی که مرده است تعمید گرفته باشد.‏» پروفسور گُردُن فی نیز می‌گوید:‏ «در هیچ جای نوشته‌های مقدّس و شواهد تاریخی به چنین تعمیدی اشاره نشده است.‏ عهد جدید نیز هیچ چیزی دربارهٔ آن نگفته است.‏ به علاوه،‏ هیچ یک از مسیحیان قرن اول به جای مردگان تعمید نگرفته بود و حتی کلیساهایی که پس از مرگ رسولان تأسیس شد نیز مردم را به این شکل تعمید نمی‌دادند.‏»‏

کتاب مقدّس نیز می‌گوید که عیسی به پیروانش چنین فرمان داد:‏ «از مردمِ همهٔ قوم‌ها شاگرد بسازید،‏ آنان را .‏ .‏ .‏ تعمید دهید و به آنان تعلیم دهید که هر آنچه به شما فرمان داده‌ام به عمل آورند.‏» (‏مت ۲۸:‏۱۹،‏ ۲۰‏)‏ شخصی که می‌خواست به عنوان شاگرد مسیح تعمید بگیرد،‏ ابتدا باید یَهُوَه و عیسی را می‌شناخت،‏ به آنان ایمان می‌ورزید و از آنان اطاعت می‌کرد.‏ اما شخصی که مرده بود نمی‌توانست چنین کند.‏ به علاوه،‏ هیچ یک از مسیحیان نیز نمی‌توانست به جای او چنین کند.‏—‏جا ۹:‏۵،‏ ۱۰؛‏ یو ۴:‏۱؛‏ ۱قر ۱:‏۱۴-‏۱۶‏.‏

پس منظور پولُس چه بود؟‏

برخی از مسیحیان قُرِنتُس،‏ رستاخیز مردگان را رد می‌کردند.‏ (‏۱قر ۱۵:‏۱۲‏)‏ پولُس به آنان نشان داد که چنین طرز فکری اشتباه است.‏ او به آنان گفت:‏ «هر روز با مرگ روبرو می‌شوم.‏» بله،‏ او هر روز با خطر مرگ روبرو بود،‏ اما اطمینان داشت که پس از مرگ همچون عیسی در آسمان رستاخیز می‌یابد.‏—‏۱قر ۱۵:‏۳۰-‏۳۲،‏ ۴۲-‏۴۴‏.‏

مسیحیان قُرِنتُس باید پی می‌بردند که مسح شدن،‏ سختی‌های زیادی به همراه دارد و پیش از رستاخیز باید با مرگ روبرو شوند.‏ بله،‏ آنانی که ‹در مسیحْ عیسی تعمید می‌گیرند،‏› در واقع ‹در مرگ او نیز تعمید می‌یابند.‏› (‏روم ۶:‏۳‏)‏ این تعمید مجازی،‏ بدین معنی است که آنان نیز همچون عیسی پیش از این که در آسمان رستاخیز یابند،‏ باید سختی‌هایی را متحمّل می‌شدند و می‌مردند.‏

با این که بیش از دو سال از تعمید عیسی در آب می‌گذشت،‏ او به دو نفر از رسولانش چنین گفت:‏ «تعمیدی را که من می‌گیرم،‏ خواهید گرفت.‏» (‏مرق ۱۰:‏۳۸،‏ ۳۹‏)‏ بنابراین او در مورد تعمید در آب صحبت نمی‌کرد،‏ بلکه به ‹تعمید در مرگ› اشاره داشت.‏ منظور او این بود که وفاداری‌اش به یَهُوَه به مرگش می‌انجامد.‏ پولُس نیز با اشاره به مسح‌شدگان گفت که اگر ‹در رنج‌های مسیح سهیم باشند،‏ همراه با او نیز جلال خواهند یافت.‏› (‏روم ۸:‏۱۶،‏ ۱۷؛‏ ۲قر ۴:‏۱۷‏)‏ بنابراین،‏ آنان پیش از این که در آسمان رستاخیز یابند،‏ باید طعم مرگ را می‌چشیدند.‏

در نتیجه،‏ پولُس به درستی گفت:‏ «اگر رستاخیزی نیست،‏ آنان که با این قصد تعمید می‌گیرند که در زمرهٔ مردگان قرار گیرند،‏ چه فایده‌ای می‌برند؟‏ اگر مردگان ابداً برنمی‌خیزند،‏ چرا ایشان با چنین قصدی تعمید می‌گیرند؟‏»‏