۱.‏ هنگام بررسی ایمان ابراهیم چه سؤالی پیش می‌آید؟‏

 با وجود اینکه بیشتر مردم اسم ابراهیم را شنیده‌اند،‏ اطلاعات کمی از او دارند.‏ اما ما ابراهیم را خوب می‌شناسیم؛‏ مثلاً می‌دانیم که او ‹پدر همهٔ افرادی که ایمان می‌آورند› خوانده شده است.‏ (‏روم ۴:‏۱۱‏)‏ شاید از خود بپرسید،‏ ‹آیا من هم می‌توانم از او سرمشق بگیرم و ایمانی قوی مثل ایمان او داشته باشم؟‏› البته.‏

۲.‏ چرا بررسی نمونهٔ ابراهیم اهمیت دارد؟‏ (‏یعقوب ۲:‏​۲۲،‏ ۲۳‏)‏

^۲ ما با مطالعهٔ نمونهٔ ابراهیم می‌توانیم ایمانی مثل ایمان او در خود پرورش دهیم.‏ ابراهیم به فرمان خدا به سرزمینی دور مهاجرت کرد و برای ده‌ها سال در چادر زندگی کرد و حتی حاضر شد پسر عزیزش اسحاق را قربانی کند.‏ آن اعمال نشانهٔ ایمانی قوی بود.‏ ایمان و اعمال ابراهیم مورد تأیید یَهُوَه قرار گرفت و به این شکل دوست او شد.‏ ‏(‏یعقوب ۲:‏​۲۲،‏ ۲۳ خوانده شود.‏)‏ یَهُوَه می‌خواهد که همهٔ ما از این برکات برخوردار شویم.‏ به همین دلیل پولُس و یعقوب در کتاب مقدّس به ابراهیم به عنوان نمونه‌ای از ایمان اشاره کرده‌اند.‏ بیایید با هم رومیان باب چهار و یعقوب باب دو را بررسی کنیم.‏ در هر دو باب گفته‌ای قابل توجه در مورد ابراهیم آمده است.‏

۳.‏ پولُس و یعقوب از کدام آیه نقل‌قول کردند؟‏

^۳ پولُس و یعقوب،‏ هر دو از آنچه در پیدایش ۱۵:‏۶ نوشته شده نقل‌قول  کردند که می‌گوید:‏ ‹ابراهیم به یَهُوَه اعتماد کرد و به خاطر ایمانش،‏ از دید او درستکار شمرده شد.‏› درستکاری در واقع به این معناست که شخص مورد قبول خداست و از نظر او حتی بی‌عیب است.‏ این فوق‌العاده است که یک انسان ناکامل و گناهکار می‌تواند از دید خدا بی‌عیب شمرده شود!‏ برای ما هم امکان‌پذیر است که از دید خدا درستکار خوانده شویم.‏ در ادامه می‌بینیم که چرا یَهُوَه ابراهیم را درستکار شمرد و ما باید چه کار کنیم تا درستکار شمرده شویم.‏

۴.‏ چه چیز مانع آن است که انسان‌ها درستکار باشند؟‏

^۴ پولُس در نامهٔ خود به رومیان نوشت که همهٔ انسان‌ها گناهکارند.‏ (‏روم ۳:‏۲۳‏)‏ پس یک شخص چطور می‌تواند درستکار و بی‌عیب خوانده شود تا مورد رضایت خدا قرار گیرد؟‏ پولُس برای پاسخ به این سؤال به نمونهٔ ابراهیم اشاره کرد.‏

۵.‏ یَهُوَه بر چه اساسی ابراهیم را درستکار خواند؟‏ (‏رومیان ۴:‏​۲-‏۴‏)‏

^۵ وقتی ابراهیم در سرزمین کنعان زندگی می‌کرد،‏ یَهُوَه او را درستکار خواند.‏ چرا یَهُوَه ابراهیم را درستکار خواند؟‏ آیا به این خاطر بود که شریعت موسی را کاملاً حفظ کرد؟‏ البته که نه.‏ (‏روم ۴:‏۱۳‏)‏ یَهُوَه ۴۰۰ سال بعد از اینکه ابراهیم را درستکار خواند شریعت را به اسرائیلیان داد.‏ پس خدا بر چه اساسی ابراهیم را درستکار شمرد؟‏ یَهُوَه از روی لطف خود و به خاطر ایمان ابراهیم،‏ او را درستکار شمرد.‏—‏رومیان ۴:‏​۲-‏۴ خوانده شود.‏

۶.‏ یَهُوَه بر چه اساسی گناهکاران را درستکار می‌شمارد؟‏

^۶ پولُس اشاره کرد که وقتی شخص به خدا ایمان می‌آورد،‏ ‹به خاطر ایمانش درستکار شمرده می‌شود.‏› (‏روم ۴:‏⁠۵‏)‏ پولُس در ادامه گفت:‏ «این نکته با گفتهٔ داوود هماهنگ است.‏ او دربارهٔ شادی کسی صحبت کرد که خدا او را صرف‌نظر از کارهایش درستکار به حساب می‌آورَد:‏ ‹شاد و سعادتمند است کسی که خطاهایش آمرزیده و گناهانش بخشیده شده است.‏ شاد و سعادتمند است کسی که یَهُوَه خطایی به حسابش نمی‌گذارد.‏›» (‏روم ۴:‏​۶-‏۸؛‏ مز ۳۲:‏​۱،‏ ۲‏)‏ خدا گناهان کسانی را که ایمان می‌آورند،‏ می‌بخشد یا می‌پوشاند.‏ او گناهانشان را کاملاً می‌بخشد و خطاهایشان را به حساب نمی‌آورد.‏ آن‌ها به خاطر ایمانشان از دید خدا درستکار و بی‌عیب هستند.‏

۷.‏ پرستندگان وفادار خدا از چه لحاظ درستکار شمرده شدند؟‏

^۷ ابراهیم،‏ داوود و دیگر پرستندگان وفادار خدا با وجود اینکه درستکار شمرده شدند،‏ انسان‌هایی گناهکار بودند.‏ خدا به خاطر ایمانشان آن‌ها را بی‌عیب محسوب کرد،‏ مخصوصاً در مقایسه با کسانی که به خدا ایمان نداشتند.‏ (‏افس ۲:‏۱۲‏)‏ پولُس در نامه‌اش مشخص کرد که ایمان لازمهٔ داشتن رابطهٔ نزدیک با یَهُوَه است.‏ ابراهیم و داوود به خاطر ایمانشان توانستند دوست خدا باشند و این در مورد ما هم صدق می‌کند.‏

۸-‏۹.‏ از گفته‌های پولُس و یعقوب چه برداشت اشتباهی شده است و چرا؟‏

^۸ برای قرن‌ها ارتباط بین ایمان و عمل موضوع بحث رهبران مذهبی جهان بوده است.‏ بعضی از روحانیون آموزش می‌دهند که فقط ایمان به عیسی مسیح،‏ لازمهٔ نجات است.‏ شاید شنیده باشید که می‌گویند:‏ «به عیسی ایمان بیاور تا نجات یابی.‏» آن‌ها شاید حتی به گفته‌های پولُس اشاره کنند که می‌گوید:‏  ‏«خدا شخص را صرف‌نظر از کارهایش درستکار به حساب می‌آورد.‏» (‏روم ۴:‏⁠۶‏)‏ عده‌ای دیگر می‌گویند که با زیارت مکان‌های مقدّس و انجام وظایفی در کلیسا می‌توان نجات پیدا کرد.‏ آن‌ها ممکن است به یعقوب ۲:‏۲۴ استناد کنند که می‌گوید:‏ «انسان به خاطر کارهایش درستکار شمرده می‌شود،‏ نه فقط به خاطر ایمانش.‏»‏

^۹ به همین خاطر بعضی از محققان مذهبی نتیجه‌گیری کرده‌اند که یعقوب و پولُس در مورد موضوعات ایمان و عمل توافق نداشته‌اند.‏ روحانیون ممکن است بگویند که پولُس معتقد بود که انسان صرف‌نظر از اعمالش فقط با ایمان درستکار شمرده می‌شود؛‏ در حالی که یعقوب معتقد بود برای جلب رضایت خدا اعمال شخص از اهمیت خاصّی برخوردار است.‏ یک پروفسور الٰهیات اظهار داشت:‏ «در واقع یعقوب انگیزه پوُلس را درک نکرده بود،‏ وقتی پوُلس اصرار داشت که شخص به خاطر ایمانش درستکار شمرده می‌شود و نه به خاطر اعمالش.‏» اما نوشته‌های پولُس و یعقوب تحت الهام یَهُوَه بودند.‏ (‏۲تیمو ۳:‏۱۶‏)‏ بنابراین می‌توانیم با بررسی متن پیرامون این آیات به هماهنگی گفته‌های آن‌ها پی ببریم.‏

۱۰.‏ منظور پولُس از «عمل» چه بود؟‏ (‏رومیان ۳:‏​۲۱،‏ ۲۸‏)‏ (‏تصویر ملاحظه شود.‏)‏

^۱۰ در رومیان باب ۳ و ۴ پولُس به چه ‹عملی› اشاره کرد؟‏ او به «عمل کردن به شریعت موسی» اشاره کرد که در کوه سینا به قوم داده شد.‏ ‏(‏رومیان ۳:‏​۲۱،‏ ۲۸ خوانده شود.‏)‏ ظاهراً در زمان پولُس برای بعضی از مسیحیان یهودی‌نژاد سخت بود که بپذیرند دیگر عمل به شریعت موسی لازم نیست.‏ به این منظور پولُس به نمونهٔ ابراهیم اشاره کرد تا نشان دهد درستکار شمرده  شدن از دید خدا نتیجهٔ «عمل کردن به شریعت موسی» نیست،‏ بلکه نتیجهٔ ایمان است.‏ دانستن این موضوع به ما دلگرمی می‌دهد،‏ چون متوجه می‌شویم که اگر به خدا و مسیح ایمان داشته باشیم مورد تأیید یَهُوَه قرار می‌گیریم.‏

۱۱.‏ منظور یعقوب از «عمل» چه بود؟‏

^۱۱ از طرف دیگر منظور از ‹عملی› که در کتاب یعقوب باب ۲ به آن اشاره شده،‏ «عمل کردن به شریعت موسی» نیست.‏ یعقوب به رفتار و فعالیت‌های روزمرهٔ مسیحیان اشاره کرد.‏ این اعمال نشان می‌دهد که آیا شخص ایمانی واقعی به خدا دارد یا نه.‏ به دو نمونه از اعمالی که یعقوب به آن‌ها اشاره کرد توجه کنید.‏

۱۲.‏ یعقوب چطور ارتباط بین ایمان و عمل را توضیح داد؟‏ (‏تصویر ملاحظه شود.‏)‏

^۱۲ اول،‏ یعقوب به این اشاره کرد که مسیحیان نباید تبعیض قائل شوند.‏ او این نکته را با مثال یک مرد که با شخصی ثروتمند مهربان بود،‏ ولی با شخصی فقیر با نامهربانی رفتار کرد نشان داد.‏ یعقوب توضیح داد که چنین مردی ممکن است ادعا کند که ایمان دارد،‏ اما اعمالش خلاف آن را نشان می‌دهد.‏ (‏یعقو ۲:‏​۱-‏۵،‏ ۹‏)‏ دوم،‏ یعقوب به شخصی اشاره کرد که برادر یا خواهری را که ‹محتاج لباس یا غذای روزانه است› می‌بیند،‏ اما کمکی به او نمی‌کند.‏ چنین مردی حتی اگر ادعا کند که ایمان دارد،‏ ایمانش بیهوده است چون همراه با عمل نیست.‏ همانطور که یعقوب نوشت:‏ ‹ایمان بدون عمل،‏ ایمانی مرده است.‏›—‏یعقو ۲:‏​۱۴-‏۱۷‏.‏

۱۳.‏ یعقوب چطور اهمیت نشان دادن ایمان در عمل را تأکید می‌کند؟‏ (‏یعقوب ۲:‏​۲۵،‏ ۲۶‏)‏

^۱۳ یعقوب از راحاب به عنوان نمونهٔ شخصی که  در عمل ایمانش را ثابت کرد،‏ صحبت می‌کند.‏ ‏(‏یعقوب ۲:‏​۲۵،‏ ۲۶ خوانده شود.‏)‏ راحاب در مورد یَهُوَه و این که چطور از اسرائیلیان حمایت می‌کند،‏ شنیده بود.‏ (‏یوش ۲:‏​۹-‏۱۱‏)‏ او ایمانش را در عمل نشان داد و به دو جاسوس اسرائیلی که جانشان در خطر بود پناه داد.‏ در نتیجه این زنِ غیراسرائیلی با وجود ناکاملی،‏ مثل ابراهیم درستکار خوانده شد.‏ نمونهٔ او اهمیت نشان دادن ایمان در عمل را تأکید می‌کند.‏

۱۴.‏ نوشته‌های پولُس و یعقوب چطور با هم هماهنگ هستند؟‏

^۱۴ پولُس و یعقوب دو نویسندهٔ کتاب مقدّس از دو زاویهٔ مختلف به شرح اهمیت ایمان و عمل پرداختند.‏ پولُس برای مسیحیان یهودی‌نژاد توضیح داد که تنها با عمل به شریعت موسی نمی‌توانند رضایت یَهُوَه را جلب کنند.‏ در حالی که یعقوب به همهٔ مسیحیان تأکید کرد که با انجام کارهای خوب برای دیگران ایمان خود را نشان می‌دهند.‏

۱۵.‏ چطور می‌توانیم ایمانمان را در عمل نشان دهیم؟‏ (‏تصاویر ملاحظه شود.‏)‏

^۱۵ یَهُوَه از ما انتظار ندارد که دقیقاً مثل ابراهیم رفتار کنیم تا درستکار شمرده شویم.‏ در واقع راه‌های زیادی وجود دارد که می‌توانیم ایمان خود را در عمل نشان دهیم.‏ برای مثال ما می‌توانیم به افراد جدید در جماعت خوش‌آمد بگوییم،‏ به نیازهای برادران و خواهرانمان رسیدگی کنیم و با خانواده‌مان مهربان باشیم.‏ یَهُوَه همهٔ این کارها را می‌پسندد و برکت می‌دهد.‏ (‏روم ۱۵:‏۷؛‏ ۱تیمو ۵:‏​۴،‏ ۸؛‏ ۱یو ۳:‏۱۸‏)‏ یک راه مهم عمل به ایمان موعظهٔ غیورانهٔ خبر خوش است.‏ (‏۱تیمو ۴:‏۱۶‏)‏ همهٔ ما می‌توانیم با اعمالمان  نشان دهیم که به تحقق وعده‌های یَهُوَه ایمان داریم و معتقدیم که معیارهای او بهترین است.‏ در این صورت اطمینان داریم که خدا ما را درستکار می‌شمارد و دوست خود می‌خواند.‏

۱۶.‏ امید ابراهیم چه رابطه‌ای با ایمان او داشت؟‏

^۱۶ در رومیان باب چهار درس مهم دیگری از ابراهیم می‌گیریم؛‏ یعنی اهمیت امید.‏ یَهُوَه وعده داد که از طریق ابراهیم قوم‌های زیادی برکت خواهند یافت.‏ تصوّر کنید که ابراهیم چه امید زیبایی داشت.‏ (‏پیدا ۱۲:‏۳؛‏ ۱۵:‏۵؛‏ ۱۷:‏۴؛‏ روم ۴:‏۱۷‏)‏ با این حال،‏ وقتی ابراهیم ۱۰۰ ساله و سارا ۹۰ ساله بود هنوز فرزندی نداشتند.‏ از دید انسانی غیرممکن به نظر می‌رسید که ابراهیم و سارا بچه‌دار شوند.‏ این وضعیت آزمایش بزرگی برای ابراهیم بود،‏ «اما او بر اساس امیدی که خدا به او داد،‏ ایمان داشت که می‌تواند پدر ملت‌های زیادی شود.‏» (‏روم ۴:‏​۱۸،‏ ۱۹‏)‏ بعد از مدتی امیدش به حقیقت پیوست.‏ او پدر اسحاق شد،‏ پسری که مدت‌ها انتظارش را می‌کشید.‏—‏روم ۴:‏​۲۰-‏۲۲‏.‏

۱۷.‏ چرا مطمئنیم که می‌توانیم به عنوان دوست خدا درستکار شمرده شویم؟‏

^۱۷ ما نیز مانند ابراهیم می‌توانیم مورد تأیید خدا قرار بگیریم و به عنوان دوست او درستکار خوانده شویم.‏ در واقع پولُس نوشت:‏ «عبارتِ ‹درستکار شمرده شد› فقط در رابطه با ابراهیم نوشته نشد،‏ بلکه این عبارت در رابطه با ما هم نوشته شد،‏ یعنی ما هم می‌توانیم درستکار شمرده شویم!‏ چون به خدایی ایمان داریم که سَرورمان عیسی را بعد از مرگ زنده کرد.‏» (‏روم ۴:‏​۲۳،‏ ۲۴‏)‏ ما هم مثل ابراهیم در کنار ایمان با عمل،‏ باید امید داشته باشیم.‏ پولُس در مورد این امید در کتاب رومیان باب ۵ توضیح می‌دهد.‏ این موضوع را در مقالهٔ بعد بررسی خواهیم کرد.‏