۱،‏ ۲.‏ چرا شاهدان یَهُوَه به آیهٔ رومیان ۵:‏۱۲ توجه خاصّی دارند؟‏

تصوّر کنید می‌خواهید فهرستی از آیاتی تهیه کنید که شما به عنوان شاهد یَهُوَه به‌خوبی با آن آشنایید و اغلب از آن استفاده می‌کنید.‏ آیا در فهرست شما رومیان ۵:‏۱۲ از اولین آیات است؟‏ به‌راستی چند بار این گفته را خوانده‌اید:‏ «گناه از طریق یک انسان وارد دنیا شد و از طریق گناه مرگ آمد و از آنجا که همه گناه کردند،‏ مرگ در میان همهٔ انسان‌ها شیوع یافت.‏»‏

^۲ در کتاب آشنایی با تعالیم کتاب مقدّس این آیه به کرّات استفاده شده است.‏ به احتمال قوی هنگام مطالعهٔ فصل‌های ۳‏،‏ ۵ و ۶ و گفتگو در مورد مقصود خدا برای زمین،‏ بهای رهایی و وضعیت مردگان آیهٔ رومیان ۵:‏۱۲ را می‌خوانید.‏ اما این آیه همچنین می‌تواند قدردانی تک‌تک ما را از رابطه‌مان با یَهُوَه خدا عمیق‌تر سازد و می‌تواند ما را در خشنود ساختن او و مدّ نظر داشتن وعده‌های او مصمم‌تر سازد.‏

۳.‏ در خصوص گناه با چه حقیقتی روبروییم؟‏

^۳ بی‌شک تمامی ما با این حقیقت اجتناب‌ناپذیر روبرو هستیم،‏ این که هرروزه گناه و خطا می‌کنیم.‏ اما،‏ اطمینان داریم که خدا به یاد دارد که ما خاک هستیم و حاضر است بر ما رأفت نشان دهد.‏ (‏مز ۱۰۳:‏۱۳،‏ ۱۴‏)‏ عیسی این درخواست را در دعای نمونه گنجاند:‏ «گناهان ما را ببخش.‏» (‏لو ۱۱:‏۲-‏۴‏)‏ البته هیچ دلیلی ندارد  ذهنمان را با گناهانی مشغول کنیم که خدا بخشیده است،‏ اما بجاست بر این امر تأمّل کنیم که به‌راستی یَهُوَه خدا چگونه و بر چه اساسی می‌تواند ما را ببخشد.‏

۴،‏ ۵.‏ الف)‏ چه بخشی از کتاب مقدّس آیهٔ رومیان ۵:‏۱۲ را روشن می‌سازد؟‏ ب)‏ لطفی که در رومیان ۳:‏۲۴ آمده است،‏ به چه معناست؟‏

^۴ در باب‌های پیرامون کلام پولُس رسول که در رومیان ۵:‏۱۲ ذکر شده است،‏ اطلاعات مهمی نهفته است،‏ به خصوص در باب ششم‏.‏ این اطلاعات به ما در درک این که یَهُوَه چگونه و بر چه اساسی می‌تواند ما را ببخشد،‏ کمک می‌کند.‏ در باب سه آمده است:‏ «همه گناه کرده‌اند .‏ .‏ .‏ این که به لطف الٰهی،‏ از طریق بهای رهایی که مسیحْ عیسی پرداخت،‏ درستکار شمرده می‌شوند،‏ هدیه‌ای است از سوی خدا.‏» (‏روم ۳:‏۲۳،‏ ۲۴‏)‏ منظور پولُس از «لطف» چه بود؟‏ این واژه این مفهوم را در بر دارد که شخص سزاوار و مستحق کاری که برای او انجام شده نبوده است.‏ در کتابی مرجع آمده است که پولُس از واژه‌ای یونانی استفاده کرد که به مفهوم «انجام کاری در حق کسی بدون انتظارِ عوض و هیچ ادعایی است.‏»‏

^۵ محققی می‌گوید،‏ هنگامی که کتاب مقدّس این واژهٔ یونانی را برای خدا یا مسیح به کار می‌برد،‏ اغلب به عملی اشاره دارد که آنان از سر مهربانی و لطف خود در حق انسان‌های گناهکار برای نجات و رهایی‌شان از مرگ و گناه انجام داده‌اند.‏ از این رو،‏ در ترجمهٔ دنیای جدید این واژه «لطف» ترجمه شده است.‏ اما یَهُوَه خدا چگونه این لطف را نمایان ساخته است؟‏ و چه ارتباطی با امید و رابطه‌مان با او دارد؟‏ در اینجا این نکات را بررسی می‌کنیم.‏

۶.‏ چه کسانی می‌توانند از لطف خدا بهره‌مند گردند؟‏

^۶ از طریق آدم گناه و مرگ وارد دنیا شد.‏ پس «با نافرمانی یک انسان،‏ مرگ از طریق او پادشاهی کرد.‏» همچنین پولُس افزود:‏ «لطف عظیم خدا» «از طریق آن انسان دیگر،‏ یعنی عیسی مسیح» شامل حال انسان‌ها گردید.‏ (‏روم ۵:‏۱۲،‏ ۱۵،‏ ۱۷‏)‏ در واقع تمامی انسان‌ها می‌توانند از این لطف خدا بهره برند.‏ پس،‏ «از طریق اطاعت یک انسان نیز بسیاری درستکار خواهند شد.‏» در واقع لطف خدا «توسط سَرورمان عیسی مسیح» «حیات جاودان» را برایمان به ارمغان می‌آورد.‏—‏روم ۵:‏۱۹،‏ ۲۱‏.‏

۷.‏ چرا تدارک بهای رهایی لطفی از جانب یَهُوَه خداست؟‏

^۷ یَهُوَه موظف نبود،‏ پسرش را برای تدارک بهای رهایی به زمین بفرستد.‏ افزون بر این،‏ انسان گناهکار و ناکامل است از این رو حق زندگی ابدی را ندارد.‏ اما یَهُوَه خدا و عیسی از سر لطف بهای رهایی را فراهم کردند تا از طریق آن بخشش گناهان برای انسان‌ها میسر شود.‏ پس بخشش ما و امکان زندگی ابدی به‌راستی لطفی از جانب خداست.‏ ما باید قدر این لطف یَهُوَه خدا را بدانیم و اجازه دهیم که بر زندگی‌مان تأثیر بگذارد.‏

۸.‏ برخی ممکن است چه نگرش نادرستی به گناهانشان داشته باشند؟‏

^۸ ما نوادگان آدم تمایل به خطا،‏ بدی و گناه داریم.‏ با این همه،‏ اشتباه خواهد بود اگر در خصوص لطف خدا چنین تصوّر کنیم:‏ ‹اگر خطایی بکنم که از دید خدا گناه است،‏ جای نگرانی نیست یَهُوَه مرا خواهد بخشید.‏› متأسفانه حتی زمانی که هنوز برخی رسولان زنده بودند،‏ مسیحیانی بودند که چنین تصوّری داشتند.‏ ‏(‏یهودا ۴ خوانده شود.‏)‏ ممکن است ما چنین حرفی به زبان نیاوریم،‏ اما بذر این نگرش نادرست می‌تواند در ما باشد یا می‌تواند کاشته شود و رشد کند.‏

۹،‏ ۱۰.‏ از چه جهت پولُس و دیگر مسیحیان آن زمان از گناه و مرگ رها شدند؟‏

 ^۹ پولُس تأکید کرد که ما به هیچ وجه نباید چنین طرز فکری در دلمان راه دهیم که ‹خدا مرا می‌فهمد.‏ او از اعمال بد من چشم‌پوشی می‌کند.‏› چرا باید از چنین نگرشی دوری کنیم؟‏ چون همان طور که پولُس گفته است،‏ مسیحیان ‹نسبت به گناه مرده‌اند› یا ‹از چنگ گناه رها شده‌اند.‏› ‏(‏رومیان ۶:‏۱،‏ ۲ خوانده شود.‏)‏ منظور پولُس از این گفته چه بود؟‏

^۱۰ خدا بهای رهایی را برای پولُس و افراد دیگر زمان او به کار بست.‏ به این ترتیب یَهُوَه گناهان آنان را بخشید،‏ آنان را به روح مسح کرد و پسران روحانی‌اش خواند.‏ پس از آن،‏ آنان امید زندگی در آسمان را داشتند.‏ اگر وفادار می‌ماندند،‏ رستاخیزیافته،‏ با مسیح در آسمان حکمرانی می‌کردند.‏ با این همه،‏ پولُس می‌توانست در مورد آنان که هنوز بر زمین بودند و خدا را خدمت می‌کردند بگوید که ‹نسبت به گناه مرده‌اند› یا از گناه رها شده‌اند.‏ او عیسی را نمونه آورد که به عنوان انسان مُرد و به عنوان موجودی روحی و فناناپذیر در آسمان رستاخیز یافت.‏ دیگر مرگ بر او تسلّط نداشت.‏ این موضوع از جهتی مشابه وضعیت مسیحیان مسح‌شده است که پولُس خطاب به آنان گفت:‏ «شما نیز خود را نسبت به گناه مرده بشمارید،‏ اما همچنین خود را از طریق مسیحْ عیسی برای خدا زنده بدانید.‏» (‏روم ۶:‏۹،‏ ۱۱‏)‏ شیوهٔ زندگی آنان دیگر همچون گذشته نبود.‏ آنان دیگر مطیع تمایلات گناه‌آلودشان یا تحت تسلّط آن نبودند.‏ می‌توان گفت آنان در آن شیوهٔ زندگی مرده بودند.‏

۱۱.‏ ما که امید داریم تا ابد در بهشت زندگی کنیم به چه مفهوم «نسبت به گناه مردیم»؟‏

^۱۱ امروزه چطور؟‏ پیش از این که ما یَهُوَه خدا را بشناسیم،‏ اغلب گناه می‌کردیم،‏ حتی گاه متوجه نبودیم که اعمالمان در چشم او تا چه حد نادرست و ناشایست است.‏ بردهٔ «ناپاکی و قانون‌شکنی» بودیم،‏ در واقع «بردهٔ گناه بودیم.‏» (‏روم ۶:‏۱۹،‏ ۲۰‏)‏ زمانی که با حقایق کتاب مقدّس آشنا شدیم تغییراتی در زندگی‌مان دادیم،‏ خود را به خدا وقف کردیم و تعمید گرفتیم.‏ از آن زمان خواست و تمایل ما این بوده است که «از دلْ مطیع» تعالیم خدا و معیارهای او باشیم.‏ در واقع می‌توان گفت که ‹از بردگی گناه آزاد شده‌ایم› و «بردهٔ درستکاری» گشته‌ایم.‏ (‏روم ۶:‏۱۷،‏ ۱۸‏)‏ پس به اصطلاح ما نیز ‹نسبت به گناه مرده‌ایم.‏›‏

۱۲.‏ هر یک از ما با چه تصمیمی روبروست؟‏

^۱۲ حال به کاربرد این گفتهٔ پولُس بیندیشید:‏ «پس مگذارید گناه در بدن‌های فانی شما پادشاهی کند،‏ به نحوی که از امیال بدن‌های خود اطاعت کنید.‏» (‏روم ۶:‏۱۲‏)‏ اگر پیرو امیال بدن ناکاملمان باشیم،‏ اجازه داده‌ایم گناه در ما پادشاهی کند.‏ از آنجا که در قدرت و تصمیم ماست که گناه بر ما تسلّط داشته باشد یا نه،‏ این پرسش مطرح می‌شود که به‌راستی تمایل قلبی ما چیست؟‏ از خود بپرسید:‏ ‹آیا گاه اجازه می‌دهم که ذهن و بدن ناکاملم مرا به راه خطا سوق دهد؟‏ آیا نسبت به گناه مرده‌ام؟‏ و آیا از طریق عیسی نسبت به خدا زنده‌ام؟‏› این امر بسته به میزان قدردانی ما از لطف یَهُوَه خداست که با بخشش گناهانمان ابراز داشته است.‏

۱۳.‏ چه شواهد اطمینان‌بخشی در مورد کنار گذاشتن شیوهٔ زندگی گناه‌آلود وجود دارد؟‏

^۱۳ قوم خدا پیش از این که با خدا آشنا شوند،‏ به او محبت ورزند و خدمتش کنند اعمالی انجام می‌دادند که ‹اکنون از آن‌ها شرمسارند،‏› اعمالی که حاصل و نتیجهٔ آن مرگ است.‏ آنان آن اعمال و آن شیوهٔ زندگی را کنار گذاشته‌اند.‏ (‏روم ۶:‏۲۱‏)‏ آنان تغییر کردند.‏ این امر برای بسیاری در قُرِنتُس که پولُس مخاطب قرار داد  صدق می‌کرد.‏ برخی از آنان بت‌پرست،‏ زناکار،‏ همجنس‌باز،‏ دزد،‏ میگسار و افرادی از این قبیل بودند.‏ اما «شسته و پاک شده،‏ تقدیس» گردیدند.‏ (‏۱قر ۶:‏۹-‏۱۱‏)‏ به احتمال قوی در خصوص برخی در جماعت روم نیز چنین بود.‏ پولُس تحت الهام الٰهی به آنان نوشت:‏ «اعضای بدن خود را به گناه مسپارید تا ابزاری برای بدکاری باشد،‏ بلکه خود را همچون کسانی که از میان مردگان زنده شده‌اند،‏ به خدا بسپارید و اعضای بدن خود را به خدا تسلیم کنید تا ابزاری برای درستکاری باشد.‏» (‏روم ۶:‏۱۳‏)‏ پولُس اطمینان داشت که آنان می‌توانند از نظر روحانی پاک بمانند و همچنان از لطف خدا بهره‌مند شوند.‏

۱۴،‏ ۱۵.‏ در خصوص ‹مطیع بودن از دل› به چه موضوعی باید توجه کنیم؟‏

^۱۴ امروزه نیز چنین است.‏ شاید برخی برادران و خواهران همچون مردم قُرِنتُس بوده‌اند.‏ اما آنان نیز خود را تغییر دادند.‏ شیوهٔ زندگی گناه‌آلوده‌شان را کنار گذاشتند و ‹شسته و پاک شدند.‏› قطع‌نظر از آنچه در گذشته بوده‌اید،‏ اکنون وضعیت شما در پیشگاه خدا چگونه است؟‏ حال که لطف خدا بخشش گناهانتان را میسر ساخته است،‏ آیا مصمم هستید که دیگر ‹اعضای بدن خود را به گناه مسپارید› و به جای آن ‹خود را همچون کسانی که از میان مردگان زنده شده‌اند،‏ به خدا بسپارید›؟‏

^۱۵ برای این منظور واضح است که باید از گناهان جدّی که برخی اعضای جماعت قُرِنتُس پیش‌تر مرتکب می‌شدند،‏ پرهیز کنیم.‏ در غیر این صورت نمی‌توانیم بگوییم که لطف خدا را پذیرفته‌ایم و دیگر ‹گناه بر ما تسلّط ندارد.‏› اما آیا مصمم نیز هستیم که هر آنچه در توان داریم انجام دهیم تا از گناهانی که برخی آن را کوچک می‌شمارند،‏ بپرهیزیم و «از دلْ مطیع» باشیم؟‏—‏روم ۶:‏۱۴،‏ ۱۷‏.‏

۱۶.‏ چرا کافی نیست که فرد مسیحی تنها اعمال گناه‌آلود جدّی را کنار گذارد؟‏

^۱۶ به پولُس رسول فکر کنید.‏ می‌توانیم اطمینان داشته باشیم که او از گناهان بزرگی که در اول قُرِنتیان ۶:‏۹-‏۱۱ به آن اشاره شده است،‏ مبرّا بود.‏ با این همه اعتراف کرد که گناهکار است.‏ او می‌نویسد:‏ «اما من نفسانی و همچون برده به گناه فروخته شده‌ام.‏ من نمی‌دانم چرا چنین می‌کنم؛‏ زیرا کاری که می‌خواهم نمی‌کنم،‏ بلکه کاری که از آن نفرت دارم،‏ انجام می‌دهم.‏» (‏روم ۷:‏۱۴،‏ ۱۵‏)‏ پس اعمال گناه‌آلود دیگری نیز وجود دارد که پولُس تلاش می‌کرده از آن‌ها بپرهیزد.‏ ‏(‏رومیان ۷:‏۲۱-‏۲۳ خوانده شود.‏)‏ باشد ما نیز که می‌کوشیم «از دلْ مطیع» باشیم،‏ از چنین اعمالی پرهیز کنیم.‏

۱۷.‏ چرا می‌خواهید صادق باشید؟‏

^۱۷ برای مثال،‏ صداقت را در نظر بگیرید.‏ صداقت برای مسیحیان از اصول پایه‌ای است.‏ ‏(‏امثال ۱۴:‏۵؛‏ اِفِسُسیان ۴:‏۲۵ خوانده شود.‏)‏ شیطان «پدر دروغ است.‏» حَنانیا و همسر او به دلیل دروغی که گفتند،‏ جانشان را از دست دادند.‏ ما نمی‌خواهیم همچون آنان باشیم،‏ بلکه از دروغ پرهیز می‌کنیم.‏ (‏یو ۸:‏۴۴؛‏ اعما ۵:‏۱-‏۱۱‏)‏ اما آیا صداقت به دروغ نگفتن محدود می‌شود؟‏ در واقع،‏ صداقت ما باید از قدردانی عمیقمان از لطف خدا برخیزد.‏

۱۸،‏ ۱۹.‏ چرا صداقت تنها به دروغ نگفتن محدود نمی‌شود؟‏

^۱۸ دروغ به معنی گفتن خلاف حقیقت است.‏ اما از دید یَهُوَه خدا تنها دروغ نگفتن کافی نیست.‏ او در گذشته قوم اسرائیل را چنین ترغیب کرد:‏ «مقدّس باشید،‏ زیرا من،‏ یهوه خدای شما،‏ قدوسم.‏» سپس برای آنان نمونه‌هایی از پاکی و تقدّس آورد.‏ برای مثال گفت:‏ «دزدی مکنید،‏ مکر منمایید،‏ و به یکدیگر دروغ مگویید.‏» (‏لاو ۱۹:‏۲،‏ ۱۱‏)‏ متأسفانه ممکن است  کسی با خود استدلال کند که هیچ گاه دروغ نمی‌گوید،‏ اما دیگران را فریب دهد و با آنان صادقانه رفتار نکند.‏

^۱۹ برای مثال،‏ شخصی به رئیس یا همکارش می‌گوید که فردا سرِ کار نمی‌آید یا باید زودتر برود،‏ چون «مورد پزشکی» دارد.‏ در واقع او تنها باید به داروخانه برود یا سری به مطب دکتر بزند و پولی پرداخت کند.‏ دلیل اصلی او از این که در کار حاضر نیست،‏ این است که می‌خواهد زودتر عازم سفر شود یا با خانواده‌اش بیرون برود.‏ شاید در گفتهٔ «مورد پزشکی» ذرّه‌ای حقیقت باشد،‏ اما آیا می‌توان این فرد را فردی صادق خواند؟‏ یا با مکر و فریب عمل کرده است؟‏ شاید شما نیز با مواردی مشابه آشنا باشید که عمداً برای فریفتن دیگران انجام می‌شود.‏ دلیل این فریبکاری‌ها می‌تواند ترس از تأدیب یا بهره‌گیری و نفع شخصی باشد.‏ در چنین مواردی حتی اگر دروغی گفته نشود،‏ آیا این فرمان یَهُوَه خدا که «مکر منمایید» نادیده گرفته نمی‌شود؟‏ به رومیان ۶:‏۱۹ بیندیشید که می‌گوید:‏ «اعضای بدن خود را همچون برده به درستکاری بسپارید که به قدّوسیت می‌انجامد.‏»‏

۲۰،‏ ۲۱.‏ لطف خدا باید ما را به چه برانگیزد؟‏

^۲۰ نکتهٔ مهم این است که قدردانی از لطف خدا تنها به این معنی نیست که از زناکاری،‏ میگساری یا دیگر گناهانی که برخی از مردم قُرِنتُس مرتکب می‌شدند،‏ پرهیز کنیم.‏ پذیرش لطف خدا تنها به معنای دوری از روابط جنسی نامشروع نیست،‏ بلکه باید با هر تمایل به سرگرمی‌های ناشایست جنگید.‏ سپردن اعضای بدن خود همچون برده به درستکاری تنها به معنی پرهیز از میگساری نیست،‏ بلکه ما را بر آن می‌دارد که مراقب باشیم و آنقدر مشروبات الکلی مصرف نکنیم که تا مستی فاصله‌ای نداشته باشیم.‏ شاید برای مبارزه با این اعمال نادرست نیاز به تلاش بیشتری باشد،‏ اما این نبردی است که می‌توانیم در آن پیروز شویم.‏

^۲۱ هدف ما باید این باشد که از گناهان بزرگ و همین طور خطاهایی که چندان شرم‌آور نیست پرهیز کنیم.‏ ما قادر نیستیم که کاملاً چنین کنیم.‏ با این همه باید همچون پولُس در این راه تلاش کنیم.‏ او برادرانش را چنین تشویق کرد:‏ «پس مگذارید گناه در بدن‌های فانی شما پادشاهی کند،‏ به نحوی که از امیال بدن‌های خود اطاعت کنید.‏» (‏روم ۶:‏۱۲؛‏ ۷:‏۱۸-‏۲۰‏)‏ با نبرد با هر گونه گناه،‏ قدردانی حقیقی خود را برای لطف خدا از طریق عیسی مسیح ابراز می‌کنیم.‏

۲۲.‏ چه پاداشی در انتظار آنانی است که از لطف خدا قدردانند؟‏

^۲۲ گناهان ما از سر لطف خدا بخشیده شده است و می‌تواند همچنان بخشیده شود.‏ باشد که با قدردانی از این بابت،‏ تلاش کنیم که هر گونه تمایل به گناه را که به اصطلاح گناه کوچک نامیده می‌شود،‏ از خود دور کنیم.‏ پولُس با تأکید بر پاداشی که در انتظار ماست،‏ چنین گفت:‏ «حال که از گناه آزاد شدید و غلام خدا گشتید،‏ قدّوسیت را ثمر می‌آورید که سرانجام به حیات جاودان می‌انجامد.‏»—‏روم ۶:‏۲۲‏.‏