‏«زمان تعمیدم ۱۵ سال داشتم و شش ماه پس از آن خدمت پیشگامی کمکی را شروع کردم.‏ پس از یک سال،‏ برای خدمت به عنوان پیشگام دائم درخواست دادم.‏ زمانی که دوران دبیرستان را به پایان رساندم،‏ تصمیم گرفتم در منطقه‌ای که نیاز بیشتر به مبشّر است خدمت کنم و درخواستی نوشتم.‏ می‌خواستم از خانه و مادربزرگم دور باشم.‏ مادر بزرگم شاهد یَهُوَه نبود و من با او زندگی می‌کردم.‏ چقدر ناراحت شدم وقتی سرپرست حوزه به من گفت محل خدمت من همان شهر است؛‏ شهری که در آن به دنیا آمده بودم!‏ سعی کردم احساسم را از او پنهان کنم.‏ سرم را پایین انداختم،‏ از او دور شدم و در مورد چیزی که به من گفت فکر کردم.‏ به همکارم در خدمت که معمولاً با او موعظه می‌رفتم گفتم:‏ ‹فکر می‌کنم همچون یونُس شده‌ام.‏ در نهایت یونُس به نِینَوا رفت.‏ پس من هم به جایی که از من خواسته شده است،‏ می‌روم.‏›‏

‏«حال که چهار سال از خدمت پیشگامی من در شهر خودم می‌گذرد،‏ متوجه شده‌ام که گوش کردن به پندی که به من داده شد،‏ عاقلانه بود.‏ مشکل اصلی من دید منفی‌ام بود.‏ اکنون خیلی شادم.‏ در یک ماه ۲۴ مطالعهٔ کتاب مقدّس داشتم.‏ شکر یَهُوَه حتی با مادر بزرگم که پیش از این با ما مخالفت می‌کرد،‏ مطالعهٔ کتاب مقدّس را شروع کردم.‏»‏

خانمی که کتاب مقدّس را مطالعه می‌کرد باید بین شرکت در کنگره و رفتن به جشن تولّد خویشاوند شوهرش یکی را انتخاب می‌کرد.‏ شوهرش موافقت کرد که او به کنگره برود.‏ آن خانم به شوهرش گفت که بعد از کنگره در مهمانی به او خواهد پیوست.‏ اما وقتی از کنگره به خانه بازگشت،‏ احساس کرد که با توجه به شرایط،‏ بهتر است خود را در وضعیتی قرار ندهد که از نظر روحانی خطری برای او داشته باشد.‏ پس به آن مهمانی نرفت.‏

در این میان شوهر او به خویشاوندانش گفت که از همسرش خواسته است بعد از «گرد هم‌آیی با شاهدان» به آنان بپیوندد.‏ آنان گفتند:‏ «نمی‌آید،‏ چون شاهدان یَهُوَه تولّد را جشن نمی‌گیرند‏!‏»‏ *

مایهٔ افتخار شوهرش بود که او مطابق ندای وجدان و اعتقادش عمل کرد.‏ راهی که او پیش گرفت و وفاداری او فرصتی فراهم کرد که با شوهرش و دیگران در مورد اعتقاداتش صحبت کند.‏ نتیجه چه بود؟‏ شوهرش مطالعهٔ کتاب مقدّس را شروع کرد و به همراه او در جلسات مسیحی شرکت کرد.‏