‏«این مرد ظرف برگزیدهٔ من است تا نام مرا نزد قوم‌ها و پادشاهان» ببرد.‏ (‏اعما ۹:‏۱۵‏)‏ عیسی مسیح این سخنان را در مورد مردی گفت که به تازگی به مسیحیت گرویده بود،‏ یهودی‌ای که بعدها به پولُس رسول معروف گشت.‏

یکی از این «پادشاهان» که پولُس نام عیسی را نزد او برد،‏ نرون امپراتور روم بود.‏ اگر شما قرار بود در مقابل چنین حکمرانی از ایمان خود دفاع کنید،‏ چه احساسی می‌داشتید؟‏ در واقع،‏ ما مسیحیان ترغیب شده‌ایم که پولُس را سرمشق قرار دهیم.‏ (‏۱قر ۱۱:‏۱‏)‏ تجربه‌ای که پولُس رسول با نظام حقوقی آن زمان داشت،‏ یکی از جنبه‌هایی است که ما می‌توانیم او را سرمشق قرار دهیم.‏

شریعت موسی،‏ قانون حاکم بر سرزمین اسرائیل بود و تمامی یهودیانِ معتقد صرف‌نظر از محل زندگی‌شان از آن پیروی می‌کردند.‏ پس از پِنتیکاست ۳۳ م.‏ پرستندگان حقیقی یَهُوَه خدا موظف به حفظ شریعت موسی نبودند.‏ (‏اعما ۱۵:‏۲۸،‏ ۲۹؛‏ غلا ۴:‏۹-‏۱۱‏)‏ اما پولُس و دیگر مسیحیان به شریعت بی‌حرمتی نمی‌کردند و می‌توانستند در بسیاری از جوامع یهودی بدون مزاحمت شهادت دهند .‏ (‏۱قر ۹:‏۲۰‏)‏ در واقع،‏ پولُس رسول بارها به کنیسه‌ها رفت،‏ جایی که می‌توانست بر منبای نوشته‌های مقدّس عبری استدلال کند و به آنان که خدای ابراهیم را می‌شناختند موعظه کند.‏—‏اعما ۹:‏۱۹،‏ ۲۰؛‏ ۱۳:‏۵،‏ ۱۴-‏۱۶؛‏ ۱۴:‏۱؛‏ ۱۷:‏۱،‏ ۲‏.‏

رسولان اورشلیم را به عنوان اولین مرکز برای هدایت خدمت موعظه برگزیدند.‏ آنان مرتباً در معبد به تعلیم مردم می‌پرداختند.‏ (‏اعما ۱:‏۴؛‏ ۲:‏۴۶؛‏ ۵:‏۲۰‏)‏ یک‌بار که پولُس به اورشلیم رفت در آنجا توقیف شد.‏ محاکمهٔ او از آنجا آغاز و در نهایت به روم کشانده شد.‏

مقامات رومی در خصوص اعتقاداتی که پولُس موعظه می‌کرد،‏ چه دیدی داشتند؟‏ برای پاسخ به این پرسش،‏ نگرش رومیان در کل به ادیان قابل توجه است.‏ آنان قوم‌های مختلف قلمرو امپراتوری‌شان را مجبور به ترک اعتقاداتشان نمی‌کردند،‏ مگر این که تهدیدی برای دولت محسوب می‌شد یا معیارهای رفتاری آنان را زیر پا می‌گذاشت.‏

روم در قلمرو امپراتوری‌اش حق و حقوق بسیاری به یهودیان داده  بود.‏ در کتاب «پیشینهٔ مسیحیان نخستین»‏ * آمده است:‏ «در امپراتوری روم یهودیت از موقعیت خوبی برخوردار بود .‏ .‏ .‏ مذهب آنان آزاد بود و از پرستش خدایان رومی معاف بودند.‏ آنان مجاز بودند که در جوامع خود از قوانین‌شان پیروی کنند.‏» همچنین موظف به شرکت در خدمت نظام نبودند.‏ * پولُس از این که قانون روم این چنین حافظ اعتقادات یهودیان بود بهره جست و در مقابل حکمرانان رومی از مسیحیت دفاع کرد.‏

مخالفان پولُس به شیوه‌های مختلف تلاش کردند که مردم عامی و حکمرانان را بر ضدّ او بشورانند.‏ (‏اعما ۱۳:‏۵۰؛‏ ۱۴:‏۲،‏ ۱۹؛‏ ۱۸:‏۱۲،‏ ۱۳‏)‏ یک رویداد را در اینجا بررسی می‌کنیم.‏ پیران مسیحی در جماعت اورشلیم شنیدند که در میان یهودیان این شایعه پخش شده بود که پولُس ‹تعالیم مرتدانه خلاف شریعت موسی› آموزش می‌داد.‏ ممکن بود این گفته‌ها و داستان‌ها در یهودیانی که به‌تازگی به مسیح ایمان آورده بودند این تصوّر را ایجاد کند که پولُس حرمت تدارکات خدا را حفظ نمی‌کند.‏ همچنین این امکان وجود داشت که سَنهِدرین مسیحیت را ارتداد از دین یهود اعلام کند و این امر می‌توانست مجازات یهودیانی را در پیش داشته باشد که با مسیحیان معاشرت می‌کردند.‏ آنان از جامعهٔ یهود طرد می‌شدند و اجازه نداشتند در معبد یا کنیسه‌ها شهادت دهند.‏ پیران جماعت به پولُس توصیه کردند که به معبد برود و امری را به جا آورد که در واقع خدا از او درخواست نکرده بود،‏ اما خلاف تعالیم یَهُوَه خدا نیز نبود.‏ پولُس به این طریق ثابت می‌کرد که این شایعات بی‌اساس است.‏—‏اعما ۲۱:‏۱۸-‏۲۷‏.‏

پولُس چنین کرد و در پی آن فرصتِ «دفاع از فعالیت بشارت و به ثبت رساندن قانونی آن» فراهم شد.‏ (‏فیلیپ ۱:‏۷‏)‏ یهودیان در معبد آشوب به پا کردند و خواستند پولُس را بکشند.‏ فرماندهٔ رومی پولُس را دستگیر کرد.‏ او را برای شلاق خوردن آماده کرده بودند که گفت شهروند رومی است.‏ همین موجب شد که او را به قیصریه ببرند؛‏ جایی که رومیان به امور مربوط به یهودیه رسیدگی می‌کردند.‏ پولُس در آنجا فرصت‌های بی‌نظیری یافت که در مقابل حکمرانان شجاعانه شهادت دهد.‏ به احتمال قوی همین امر برای مردمی که با مسیحیت آشنایی چندانی نداشتند این فرصت را فراهم کرد که با آن آشنا شوند.‏

در اعمال باب ۲۴ در مورد محاکمهٔ پولُس در مقابل فِلیکس صحبت شده است.‏ فِلیکس والی رومی یهودیه بود که چیزهایی در مورد اعتقادات مسیحی شنیده بود.‏ یهودیان پولُس را متهم کرده بودند که حداقل به سه دلیل قانون رومیان را شکسته است:‏ در سراسر امپراتوری روم یهودیان را به شورش برمی‌انگیزد،‏ از رهبران فرقه‌ای خطرناک است و قصد بی‌حرمت ساختن معبد را داشته است که تحت محافظت رومیان بود.‏ (‏اعما ۲۴:‏۵،‏ ۶‏)‏ بر مبنای این اتهامات می‌توانستند او را به مرگ محکوم کنند.‏

نحوهٔ برخورد پولُس با این اتهامات امروزه برای ما مسیحیان اهمیت دارد.‏ او رفتاری آرام توأم با احترام داشت.‏ به شریعت و پیامبران اشاره کرد و گفت که این حق را دارد که ‹خدایان پدرانش› را پرستش کند.‏ این حقی بود که یهودیان تحت قانون روم از آن برخوردار بودند.‏ (‏اعما ۲۴:‏۱۴‏)‏ پس از مدتی پولُس توانست در مقابل والی بعدی آن منطقه،‏ پورکیوس فِستوس همچنین هیرودیس آگریپاسِ پادشاه از ایمان خود صحبت کند و از آن دفاع کند.‏

سرانجام،‏ برای قضاوتی عادلانه پولُس گفت:‏ «من از قیصر درخواست فرجام می‌کنم!‏» یعنی از پرقدرت‌ترین حکمران آن زمان.‏—‏اعما ۲۵:‏۱۱‏.‏

بعدها فرشته‌ای به پولُس گفت:‏ «تو باید در مقابل قیصر حاضر شوی.‏» (‏اعما ۲۷:‏۲۴‏)‏ نرون،‏ امپراتور روم در ابتدای حکمرانی‌اش گفته بود که او تمامی موارد را خود قضاوت نخواهد کرد.‏ طی هشت سال اول حکمرانی‌اش عموماً رسیدگی به امور را به دیگران واگذار می‌کرد.‏ در کتاب «زندگی و نامه‌های پولُس قِدّیس»‏ * آمده است،‏ وقتی نرون رسیدگی به فرجام کسی را می‌پذیرفت آن را در کاخ خود می‌شنید،‏  جایی که گروهی از مشاورانش که تجربه و نفوذ بسیاری داشتند،‏ حاضر بودند.‏

در کتاب مقدّس نیامده است که آیا نرون خود سخنان پولُس را شنید و در مورد آن قضاوت کرد یا شخص دیگری آن را شنید و به نرون گزارش داد.‏ در هر صورت،‏ بی‌شک پولُس توضیح داد که خدای یهودیان را می‌پرستد و تمامی مردم را ترغیب می‌کند که به حکمرانان احترامی که لازم است بگذارند.‏ (‏روم ۱۳:‏۱-‏۷؛‏ تیت ۳:‏۱،‏ ۲‏)‏ به نظر می‌رسد که دفاع پولُس از بشارت در مقابل حکمرانان بالامرتبه با موفقیت همراه بود.‏ محکمهٔ قیصر حکم آزادی پولُس را صادر کرد.‏—‏فیلیپ ۲:‏۲۴؛‏ فیلیمو ۲۲‏.‏

عیسی به شاگردانش گفت:‏ «شما را به خاطر من نزد والیان و پادشاهان خواهند برد.‏ به این ترتیب،‏ به آنان و به قوم‌ها شهادت خواهید داد.‏» (‏مت ۱۰:‏۱۸‏)‏ به‌راستی افتخاری بزرگ است که به نمایندگی از عیسی شهادت دهیم.‏ تلاش ما در جهت دفاع از بشارت می‌تواند موجب شود از نظر حقوقی به پیروزی‌هایی برسیم.‏ البته،‏ رأی هیچ انسان ناکاملی نمی‌تواند بشارت را کاملاً و برای همیشه به ‹صورت قانونی به ثبت رساند.‏› تنها پادشاهی خدا ما را کاملاً و برای همیشه از بی‌عدالتی و فشار رها می‌کند.‏—‏جا ۸:‏۹؛‏ ار ۱۰:‏۲۳‏.‏

با این همه،‏ حتی امروز نیز مسیحیان می‌توانند با دفاع از ایمانشان نام خدا را جلال دهند.‏ همچون پولُس ما باید آرام و صادق بمانیم و با استدلال و منطق از ایمانمان دفاع کنیم.‏ همچنین عیسی به پیروانش گفت:‏ «از پیش در فکر این نباشید که چگونه از خود دفاع کنید؛‏ زیرا من کلام و حکمتی به شما خواهد داد که همهٔ مخالفانتان نیز با هم،‏ یارای مقابله با آن یا تکذیب آن را نداشته باشند.‏»—‏لو ۲۱:‏۱۴،‏ ۱۵؛‏ ۲تیمو ۳:‏۱۲؛‏ ۱پطر ۳:‏۱۵‏.‏

وقتی مسیحیان از ایمانشان در مقابل پادشاهان،‏ حکمرانان و دیگر مقامات دفاع می‌کنند،‏ فرصت شهادت دادن به افرادی را دارند که شاید یافتن و موعظه به آنان دشوار است.‏ پیروزی در برخی دادگاه‌ها موجب اصلاحاتی در قوانین حقوقی شده است و آزادی سخن و پرستش را امکان‌پذیر ساخته است.‏ با این همه،‏ نتیجهٔ این موارد حقوقی هر چه که باشد شجاعت و شهامت خادمان یَهُوَه خدا او را شاد می‌سازد.‏