۱.‏ روحیهٔ خودخواهانهٔ دنیا چه تأثیری می‌تواند بر فروتنی ما داشته باشد؟‏

چرا به کار بستن آنچه از کلام خدا می‌آموزیم دشوار است؟‏ یک دلیل آن این است که انجام کار درست مستلزم فروتنی است و دنیا فروتن ماندن را برای ما دشوار می‌کند.‏ در این «روزهای آخر» ما در میان مردمانی «خودپرست،‏ پول‌دوست،‏ خودستا،‏ خودپسند» که «فاقد خویشتنداری» هستند،‏ زندگی می‌کنیم.‏ (‏۲تیمو ۳:‏۱-‏۳‏)‏ وقتی در خبرها به رفتار خودخواهانهٔ افراد اشاره می‌شود و حتی از آن تجلیل می‌شود،‏ خادم خدا که از چنین رفتاری نفرت دارد،‏ شاید با دیدن نتیجهٔ آن تا حدّی غبطه بخورد.‏ (‏مز ۳۷:‏۱؛‏ ۷۳:‏۳‏)‏ شاید از خود بپرسد:‏ ‹آیا واقعاً ارزشش را دارد که به نیاز دیگران بیشتر از نیاز خودم اهمیت بدهم؟‏› اگر در رفتارم خود را «کوچک‌تر» از دیگران نشان دهم،‏ مردم شاید آن طور که باید به من احترام نگذراند.‏› (‏لو ۹:‏۴۸‏)‏ اگر اجازه دهیم روحیهٔ خودخواهانهٔ دنیا رفته‌رفته در ما نفوذ کند،‏ چه بسا دوستی و صمیمیتمان با اعضای جماعت و هویت مسیحی‌مان خدشه‌دار شود.‏ اما وقتی در کتاب مقدّس زندگی افرادی نمونه را بررسی می‌کنیم و آنان را سرمشق قرار می‌دهیم،‏ فایدهٔ فراوان می‌بریم.‏

۲.‏ ما از خادمان وفادار خدا چه می‌توانیم بیاموزیم؟‏

^۲ حال می‌خواهیم رفتار و اعمال چند خادم وفادار خدا را بررسی کنیم و ببینیم چگونه  آنان با یَهُوَه رابطهٔ دوستی برقرار کردند،‏ مورد قبول او واقع شدند و قدرت لازم را یافتند تا خواست او را به جا آورند؟‏ مطالعه و تعمّق بر نمونهٔ این افراد،‏ بخش مهمی از خوراک روحانی ما را تشکیل می‌دهد و ایمان ما را تقویت می‌کند.‏

۳،‏ ۴.‏ الف)‏ راهنمایی‌های روحانی را به چه شکل دریافت می‌کنیم؟‏ ب)‏ چرا می‌توان گفت که خوراک روحانی تنها به کسب اطلاعات محدود نمی‌شود؟‏

^۳ ما از طریق کتاب مقدّس،‏ نشریات مسیحی،‏ گردهمایی‌ها همچنین از طریق برنامهٔ تلویزیونی ما و وب‌سایت‌مان،‏ پندها و آموزش‌های بسیار مفیدی می‌گیریم.‏ اما بر طبق سخن عیسی در یوحنا ۴:‏۳۴ خوراک روحانی تنها به کسب اطلاعات محدود نمی‌شود.‏ پس چه چیز دیگر لازم است؟‏ عیسی گفت:‏ «خوراک من این است که خواست او را که مرا فرستاده است،‏ به جا آورم و کار او را به پایان رسانم.‏»‏

^۴ از نظر عیسی،‏ خوراک روحانی شامل این است که بر طبق راهنمایی‌های خدا عمل کنیم.‏ از چه جهت می‌توان این را به خوراک یا غذا تشبیه کرد؟‏ همان طور که ما از خوردن غذا احساس رضایت می‌کنیم و بدنمان تقویت شده،‏ به حیات خود ادامه می‌دهد،‏ وقتی خواست خدا را به جا می‌آوریم،‏ دلمان شاد و ایمانمان برای رسیدن به حیات جاودان تقویت می‌شود.‏ حتماً برایتان بارها پیش آمده است که پیش از رفتن به جلسهٔ موعظه چندان سرحال نبودید،‏ اما بعد از موعظه بسیار سرحال‌تر و سرزنده‌تر بوده‌اید.‏

۵.‏ رفتار حکیمانه چه پاداشی به همراه دارد؟‏

^۵ حکمت نیز در واقع همان به عمل آوردن راهنمایی‌های الٰهی است.‏ (‏یعقو ۳:‏۱۳‏)‏ پاداش چنین حکمتی ارزش تلاشش را دارد.‏ کتاب مقدّس می‌گوید:‏ «هیچ‌یک از نفایس تو با آن برابری نتواند کرد.‏ .‏ .‏ آنان را که به دستش آرند،‏ درخت حیات است و آنان را که به چنگش گیرند،‏ برکت.‏» (‏امث ۳:‏۱۳-‏۱۸‏)‏ عیسی گفت:‏ «حال که این‌ها را می‌دانید،‏ خوشا به حال شما اگر آن‌ها را به جا آورید.‏» (‏یو ۱۳:‏۱۷‏)‏ خوشی و سعادت شاگردان عیسی زمانی تداوم می‌یافت که همچنان مطابق راهنمایی‌های عیسی عمل می‌کردند.‏ آنان فقط در آن زمان و از روی هیجان به تعالیم عیسی عمل نکردند،‏ بلکه آن را شیوهٔ زندگی خود ساختند.‏

۶.‏ چرا باید در انجام آنچه درست است پایدار بمانیم؟‏

^۶ امروزه نیز پایداری در انجام آنچه درست است،‏ اهمیت بسیار دارد.‏ مثالی بزنیم.‏ فردی مکانیک ممکن است ابزار،‏ وسایل و مهارت لازم را برای کار خود داشته باشد.‏ اما اگر از این‌ها استفاده نکند،‏ فایده‌ای نخواهد داشت.‏ اگر او در این حرفه تجربه‌های ارزنده‌ای کسب کرده باشد،‏ باید همچنان تجربیاتش را به کار گیرد تا ماهر و کارآمد بماند.‏ ما نیز احتمالاً در ابتدا به دلیل به‌کارگیری آنچه از کتاب مقدّس آموختیم،‏ شاد شدیم.‏ اما شادی پایدار را زمانی حاصل می‌کنیم که هر روزه آموزش‌های یَهُوَه را با فروتنی به کار گیریم.‏

۷.‏ برای کسب حکمت،‏ پس از بررسی نمونه‌های کتاب مقدّس چه باید بکنیم؟‏

^۷ اکنون می‌خواهیم چند موقعیت را بررسی کنیم که ممکن است تواضع ما را محک بزند و ببینیم خادمان وفادار در زمان باستان چگونه با موقعیت‌هایی مشابه روبرو شدند.‏ البته واضح است که تنها بررسی این مطالب به ما قدرت روحانی لازم را نمی‌دهد.‏ بنابراین،‏ برای کسب حکمت پس از بررسی این مطالب به این فکر کنید که چگونه می‌توانید هر یک از این نکات را در زندگی خود به کار گیرید و برای انجام این کار مصمم باشید.‏

۸،‏ ۹.‏ واقعه‌ای که در اعمال ۱۴:‏۸-‏۱۵ ثبت شده است،‏ چه نکته‌ای را در مورد فروتنی پولُس نشان می‌دهد؟‏ (‏تصویر ابتدای مقاله ملاحظه شود.‏)‏

^۸ خواست خدا این است که «همه گونه افراد  نجات یابند و به شناخت دقیق حقیقت برسند.‏» (‏۱تیمو ۲:‏۴‏)‏ شما به افراد گوناگون که باید به شناخت حقیقت دست یابند به چه چشمی می‌نگرید؟‏ پولُس رسول در وهلهٔ اول به یهودیان موعظه می‌کرد،‏ یعنی کسانی که تا حدّی از خدای حقیقی شناخت داشتند.‏ اما او به کسانی که خدایان دیگر را پرستش می‌کردند نیز موعظه می‌کرد.‏ عکس‌العمل آنان عمق فروتنی او را محک زد.‏

^۹ برای مثال،‏ در نخستین سفر میسیونری پولُس،‏ مردم لیکائونیه تصوّر کردند که او و بَرنابا در واقع زئوس و هِرمِس،‏ خدایان مشهورشان هستند.‏ آیا پولُس و بَرنابا وسوسه شدند که از این موقعیت برای کسب شهرت استفاده کنند؟‏ آیا تصوّر کردند که بعد از آزار و اذیت‌هایی که در دو شهرِ قبلی دیده بودند،‏ کمی آسایش چندان بد نباشد؟‏ آیا فکر کردند که می‌توانند از این موقعیت برای پیشبرد فعالیت موعظه استفاده کنند؟‏ به هیچ وجه!‏ آنان فوراً به نشان اعتراض،‏ جامه‌های خود را چاک زدند و به میان جمعیت شتافتند و با صدای بلند گفتند:‏ «ای مردم،‏ چرا چنین می‌کنید؟‏ ما نیز انسانیم با ضعف‌هایی همچون ضعف‌های شما.‏»—‏اعما ۱۴:‏۸-‏۱۵‏.‏

۱۰.‏ پولُس و بَرنابا از چه لحاظ خود را هم‌طراز با مردم لیکائونیه می‌دانستند؟‏

^۱۰ وقتی پولُس و بَرنابا گفتند که همچون مردمان لیکائونیه ضعف دارند،‏ در واقع اذعان کردند که خود نیز ناکامل هستند.‏ اما منظورشان این نبود که روش پرستششان همچون آن بت‌پرستان ضعف دارد.‏ پولُس و بَرنابا هر دو میسیونر بودند و از طرف خدا مسئولیتی خاص به آنان داده شده بود.‏ (‏اعما ۱۳:‏۲‏)‏ آنان با روح‌القدس مسح و برای آینده‌ای پرجلال انتخاب شده بودند.‏ اما می‌دانستند که مردم لیکائونیه نیز اگر به بشارت نظر مساعد نشان می‌دادند،‏ می‌توانستند از همین برکات برخوردار شوند.‏

۱۱.‏ چگونه می‌توانیم در موعظه فروتنی پولُس را سرمشق قرار دهیم؟‏

^۱۱ ما چگونه می‌توانیم فروتنی پولُس را سرمشق قرار دهیم؟‏ نخست،‏ نباید انتظار داشته باشیم به خاطر عملی که به قدرت یَهُوَه انجام داده‌ایم،‏ دیگران ما را تمجید کنند.‏ هر یک از ما خوب است از خود سؤال کند:‏ ‹من کسانی را که به آنان موعظه می‌کنم،‏ با چه چشمی می‌نگرم؟‏ آیا ممکن است ناخواسته نگاه تبعیض‌آمیزی که در جامعه رایج است،‏ نسبت به بعضی افراد داشته باشم؟‏› جای تحسین دارد که شاهدان یَهُوَه در سراسر جهان همچنان در پی کسانی هستند که در محدودهٔ موعظه‌شان به خبر خوش نظر مساعد نشان می‌دهند.‏ گاه لازم است که با زبان یا فرهنگ افرادی آشنا شوند که در دید مردم خوار و بی‌ارزش شمرده می‌شوند.‏ شاهدانی که سعی می‌کنند به این گونه افراد موعظه کنند،‏ به هیچ وجه نباید خود را برتر بدانند.‏ بلکه باید تلاش کنند با خصوصیات هر شخص آشنا شوند تا بتوانند پیام پادشاهی را برای او معقول و دلنشین سازند.‏

۱۲.‏ اِپافراس چگونه به دیگران توجهی خالصانه نشان داد؟‏

^۱۲ ما از راه دیگری نیز می‌توانیم با فروتنی به راهنمایی‌های الٰهی عمل کنیم.‏ ما می‌توانیم برای کسانی که «ایمانی گرانبها همچون ایمان ما یافته‌اند،‏» دعا کنیم.‏ (‏۲پطر ۱:‏۱‏)‏ اِپافراس چنین کرد.‏ در کتاب مقدّس تنها سه بار و فقط در نامه‌های الهامی پولُس به او اشاره شده است.‏ زمانی که پولُس در روم در حبس خانگی بود،‏ در نامه‌ای به مسیحیان کولُسی در مورد اِپافراس گفت که «او در دعا کردن برای [آنان،‏] همّت بسیار به خرج می‌دهد.‏» (‏کول ۴:‏۱۲‏)‏ اِپافراس آن برادران را به‌خوبی می‌شناخت و واقعاً به فکر آنان بود.‏ او هر چند با پولُس در زندان به سر می‌برد،‏ به فکر نیاز روحانی دیگران بود.‏ (‏فیلیمو ۲۳‏)‏ پس کاری که  از دستش بر می‌آمد انجام داد.‏ آیا این موضوع توجه خالصانهٔ او را نشان نمی‌داد؟‏ دعا برای دیگر خادمان یَهُوَه بسیار پرقدرت و مؤثر است،‏ به‌ویژه وقتی در دعا نام افراد را ذکر می‌کنیم.‏—‏۲قر ۱:‏۱۱؛‏ یعقو ۵:‏۱۶‏.‏

۱۳.‏ چگونه می‌توان اِپافراس را سرمشق قرار داد؟‏

^۱۳ به کسانی فکر کنید که می‌توانید در دعا نام آنان را ذکر کنید.‏ برای مثال می‌توانید برای برخی اعضای جماعت و خانواده‌هایی که با مشکلی روبرو هستند دعا کنید.‏ شاید آنان مسئولیت‌های سنگین داشته باشند،‏ با تصمیمی بزرگ روبرو باشند یا در مقابل وسوسه‌ای قرار گرفته باشند.‏ همچنین می‌توانید برای کسانی دعا کنید که اکنون در زندانند و نامشان در وب‌سایتمان آمده است.‏ * به علاوه،‏ می‌توانید کسانی را در یاد داشته باشید که عزیزی را از دست داده‌اند،‏ اخیراً از یکی از فجایع طبیعی یا جنگ جان به در برده‌اند یا به دلیل بحران‌های اقتصادی تحت فشارند.‏ واضح است که بسیاری از برادران و خواهرانمان به دعاهای ما نیاز دارند و این دعاها کمک بزرگی برای آنان است.‏ وقتی ما برای چنین عزیزانی دعا می‌کنیم،‏ نشان می‌دهیم که تنها به فکر نیازهای خود نیستیم،‏ بلکه به فکر دیگران نیز هستیم.‏ (‏فیلیپ ۲:‏۴‏)‏ چنین دعاهایی در نظر یَهُوَه ارزشمند است.‏

۱۴.‏ چرا می‌توان گفت که یَهُوَه در گوش کردن به سخنان دیگران بهترین نمونه است؟‏

^۱۴ مورد دیگری که عمق فروتنی ما را نشان می‌دهد،‏ این است که با علاقه به سخنان دیگران گوش دهیم.‏ در یعقوب ۱:‏۱۹ آمده است که باید ‹در شنیدن تند باشیم.‏› یَهُوَه خود در این خصوص بهترین نمونه برای ماست.‏ (‏پیدا ۱۸:‏۳۲؛‏ یوش ۱۰:‏۱۴‏)‏ توجه کنید که از گزارشی که در خروج ۳۲:‏۱۱-‏۱۴ آمده است چه می‌آموزیم.‏ ‏(‏خوانده شود.‏)‏ هر چند یَهُوَه به اظهار نظر موسی نیازی نداشت،‏ به او فرصت داد تا احساس خود را بیان کند.‏ ما انسان‌ها معمولاً به سخنان کسی که طرز فکری اشتباه داشته است توجه نمی‌کنیم؛‏ چه رسد به این که به آن عمل کنیم!‏ اما یَهُوَه صبورانه به سخنان کسانی که با ایمان به او دعا می‌کنند،‏ گوش می‌دهد.‏

۱۵.‏ چگونه می‌توان در احترام گذاشتن به دیگران یَهُوَه را سرمشق قرار داد؟‏

^۱۵ هر یک از ما باید از خود سؤال کند:‏ ‹اگر یَهُوَه تا این حد فروتن است که به سخن انسان‌ها گوش می‌دهد،‏ چنان که به سخن ابراهیم،‏ راحیل،‏ موسی،‏ یوشَع،‏ مانوح،‏ ایلیّا و حِزْقیا گوش داد،‏ آیا من هم نباید با فروتنی به تمام برادرانم احترام گذارم و به نظراتشان گوش دهم و حتی مطابق پیشنهادهای خوبشان عمل کنم؟‏ آیا کسی در جماعت یا خانوادهٔ من هست که الآن نیاز به توجه من داشته باشد؟‏ برای او چه کار باید بکنم؟‏ و چه کار خواهم کرد؟‏›—‏پیدا ۳۰:‏۶؛‏ داو ۱۳:‏۹؛‏ ۱پاد ۱۷:‏۲۲؛‏ ۲توا ۳۰:‏۲۰‏.‏

۱۶.‏ عکس‌العمل داوود در مقابل شِمعی چگونه بود؟‏

^۱۶ فروتنی همچنین به ما قدرت می‌دهد تا وقتی کسی سعی کرد ما را خشمگین کند،‏ خویشتندار باشیم.‏ (‏افس ۴:‏۲‏)‏ نمونهٔ خوبی را می‌توانیم در دوم سموئیل ۱۶:‏۵-‏۱۳ بیابیم.‏ ‏(‏خوانده شود.‏)‏ یک بار مردی به نام شِمعی که از خاندان شائول پادشاه بود،‏ داوود و مردانش را ناسزا گفت و مورد تهاجم قرار داد.‏ داوود رفتار او را تحمّل کرد،‏ هر چند به‌راحتی می‌توانست جلوی او را بگیرد.‏ داوود چگونه توانست آرامش خود را حفظ کند؟‏ برای پاسخ دادن به این پرسش،‏ بجاست مزمور سه را بررسی کنیم.‏

۱۷.‏ چگونه داوود توانست آرامش خود را حفظ کند،‏ و ما چگونه می‌توانیم او را سرمشق قرار دهیم؟‏

 ^۱۷ توضیحات آغازین مزمور ۳ نشان می‌دهد که این مزمور زمانی نوشته شد که داوود «از پسر خود اَبشالوم می‌گریخت.‏» آیات ۱ و ۲ با وقایعی که در دوم سموئیل ۱۶ آمده است،‏ هماهنگی دارد.‏ سپس در آیهٔ ۴ می‌بینیم که داوود چطور به یَهُوَه توکّل کرد و گفت:‏ «خداوند را به فریاد بلند می‌خواندم و او از کوه مقدسش اجابتم فرمود.‏» ما نیز وقتی با آزار و اذیت روبرو می‌شویم،‏ می‌توانیم به یَهُوَه دعا کنیم.‏ یَهُوَه نیز با روح‌القدس خود به ما قدرت تحمّل می‌دهد.‏ آیا وقتی با شما بدرفتاری می‌شود،‏ می‌توانید بیشتر خویشتنداری و بخشش نشان دهید؟‏ آیا شما نیز در سختی‌ها به یَهُوَه توکّل می‌کنید و اعتماد دارید که او سختی‌های شما را می‌بیند و در وقتش برکتتان می‌دهد؟‏

۱۸.‏ عمل کردن به راهنمایی‌های یَهُوَه چه فوایدی برای ما دارد؟‏

^۱۸ انجام کاری که می‌دانیم درست است،‏ برای ما برکات فراوانی دارد.‏ بی‌دلیل نیست که امثال ۴:‏۷ می‌گوید:‏ «حکمت،‏ برترین است»!‏ هر چند لازمهٔ حکمت شناخت است،‏ اما در واقع تصمیمات شخص است که حکمت او را نشان می‌دهد،‏ نه صرفاً درک و شناخت او.‏ چنین حکمتی را می‌توان حتی در مورچه‌ها مشاهده کرد.‏ مورچگان خوراک خود را در تابستان فراهم می‌کنند و به این شکل حکمت غریزی‌شان را نشان می‌دهند.‏ (‏امث ۳۰:‏۲۴،‏ ۲۵‏)‏ مسیح که «حکمت خداست» همواره هر آنچه پدرش را خشنود می‌سازد،‏ انجام می‌دهد.‏ (‏۱قر ۱:‏۲۴؛‏ یو ۸:‏۲۹‏)‏ در نظر خدا گرفتن تصمیمی درست و عمل کردن به آن تفاوت دارد.‏ پس وقتی ما با پایداری و فروتنی به آنچه می‌دانیم درست است عمل می‌کنیم،‏ او به ما پاداش می‌دهد.‏ ‏(‏مَتّی ۷:‏۲۱-‏۲۳ خوانده شود.‏)‏ چقدر بجاست که در جماعت فضایی ایجاد کنیم که همه بتوانند در آن فروتنی را در خود پرورش دهند.‏ انجام کار درست رویه‌ای است که رفته‌رفته در ما ایجاد می‌شود و نیاز به زمان دارد.‏ اما با این کار فروتنی‌مان را نشان می‌دهیم و چه در زمان حال و چه در آینده از سعادت برخوردار می‌شویم.‏