عیسی پیش از عروج به آسمان به شاگردانش گفت:‏ «تا دورافتاده‌ترین مناطق زمین،‏ شاهدان من خواهید بود.‏» (‏اعما ۱:‏۸‏)‏ آن زمان برای مسیحیان انجام چنین مأموریتی چگونه ممکن بود؟‏

مارتین گودمَن،‏ استاد دانشگاه آکسفورد چنین گفته است:‏ «در اوایل امپراتوری روم،‏ احساس مسئولیت و تعهد مسیحیان،‏ آنان را از گروه‌های مذهبی دیگر از جمله از یهودیان متمایز می‌کرد.‏» عیسی برای انجام خدمتش از جایی به جای دیگر سفر می‌کرد.‏ مسیحیان حقیقی اهمیت اعلام «بشارت پادشاهی خدا» را درک کرده بودند و با پیروی از نمونهٔ عیسی می‌کوشیدند افرادی را بیابند که خواهان درک حقایق کتاب مقدّسند.‏ (‏لو ۴:‏۴۳‏)‏ این یکی از دلایلی بود که جماعت مسیحی قرن اول «رسولانی» داشت.‏ این واژه به کسانی اطلاق می‌شود که فرستاده می‌شوند.‏ (‏مرق ۳:‏۱۴‏)‏ عیسی به پیروانش چنین فرمان داد:‏ «پس بروید و از مردمِ همهٔ قوم‌ها شاگرد بسازید.‏»—‏مت ۲۸:‏۱۸-‏۲۰‏.‏

واضح است که هیچ یک از ۱۲ رسول عیسی در میان ما بر زمین نیست،‏ اما بسیاری از خادمان یَهُوَه روحیهٔ میسیونری دارند.‏ این افراد در خصوص خدمت در مناطقی که نیاز به مبشّر است،‏ چنین واکنشی دارند:‏ «لبیک،‏ مرا بفرست!‏» (‏اشع ۶:‏۸‏)‏ برخی،‏ از جمله هزاران فارغ‌التحصیل مدرسهٔ جِلْعاد،‏ به سرزمین‌های دوردست برای خدمت رفته‌اند.‏ برخی در کشور خود به منطقه‌ای دیگر نقل‌مکان کرده‌اند.‏ بسیاری زبان دیگر آموخته‌اند تا در جماعت یا گروهی که به آن زبان صحبت می‌کنند،‏ خدمت کنند و نیازهای مردم آن زبان را برطرف سازند.‏ این کار همیشه آسان نیست،‏ اما تمامی این برادران و خواهران آماده بوده‌اند که برای ابراز محبتشان به یَهُوَه خدا و انسان‌ها ازخودگذشتگی کنند.‏ آنان با دقت برنامه‌ریزی کرده‌اند و  از وقت،‏ نیرو و دارایی‌شان مایه گذاشته‌اند.‏ (‏لو ۱۴:‏۲۸-‏۳۰‏)‏ برادران و خواهرانی که چنین می‌کنند نیاز بزرگی را برطرف می‌سازند.‏

البته شرایط متفاوت است.‏ تمامی ما خادمان یَهُوَه این شرایط را نداریم که به منطقه‌ای دیگر نقل‌مکان کنیم یا زبان دیگری بیاموزیم.‏ آیا باز هم می‌توانیم در جماعت خودمان روحیهٔ میسیونری از خود نشان دهیم؟‏

مسیحیان قرن اول روحیهٔ میسیونری داشتند و در خدمت موعظه غیور بودند،‏ هر چند که اغلبِ آنان در شهر خودشان مانده بودند.‏ پولُس به تیموتائوس گفت:‏ «وظیفهٔ مبشّری را به جا آور و خدمت خود را به طور کامل انجام ده.‏» (‏۲تیمو ۴:‏۵‏)‏ این کلمات همان طور که برای مسیحیان قرن اول کاربرد داشت،‏ امروزه برای ما نیز کاربرد دارد.‏ تمامی مسیحیان هر کجا که زندگی می‌کنند باید پیام پادشاهی را موعظه کنند و شاگرد بسازند.‏ حتی در جماعت خودمان نیز راه‌های مختلفی وجود دارد که ما می‌توانیم همچون یک میسیونر عمل کنیم.‏

برای نمونه میسیونرها لازم است راه‌هایی بیابند که خود را با شرایط جدید تطبیق دهند.‏ در خدمت جدیدشان بسیاری چیزها با آنچه به آن عادت دارند متفاوت است.‏ حتی اگر نمی‌توانیم در منطقه‌ای خدمت کنیم که نیاز بیشتر به مبشّر است،‏ می‌توانیم راه‌های جدیدی برای موعظه به مردم به کار گیریم.‏ برای مثال،‏ در سال ۱۹۴۰ برادران ترغیب شدند که یک روز در هفته به خدمت موعظه در خیابان‌ها بپردازند.‏ آیا شما می‌توانید در این فعالیت شرکت کنید؟‏ آیا می‌توانید در رساندن خبر خوش به مردم در خیابان‌ها از چرخ‌دستی نشریات استفاده کنید؟‏ نکته این است که آیا حاضرید شیوه‌هایی را که برای شما جدید است،‏ در موعظه به کار گیرید؟‏

روحیهٔ مثبت به ما کمک می‌کند که با غیرت و شور و شوق در خدمت موعظه شرکت کنیم.‏ اغلبِ کسانی که به مناطقی می‌روند که نیاز بیشتر به مبشّر است یا برای خدمت موعظه زبان دیگری می‌آموزند،‏ مبشّرانی بسیار با کفایت هستند و می‌توانند کمک بزرگی برای جماعت باشند.‏ برای مثال،‏ می‌توانند خدمت موعظه را سرپرستی کنند.‏ همچنین میسیونرها،‏ اغلب سرپرستی جماعت را به عهده دارند تا زمانی که برادری محلّی واجد شرایط شود و آن مسئولیت را به عهده گیرد.‏ اگر شما برادری تعمید گرفته هستید آیا تلاش می‌کنید که در جماعت به هم‌ایمانانتان خدمت کنید؟‏—‏۱تیمو ۳:‏۱‏.‏

علاوه بر شرکت در خدمت موعظه و قبول مسئولیت در جماعت به روش‌های دیگری نیز می‌توان به جماعت یاری رساند.‏ هر کس چه پیر و چه جوان،‏ چه زن و چه مرد می‌تواند «مایهٔ دلگرمی» هم‌ایمانان نیازمند باشد.‏—‏کول ۴:‏۱۱‏.‏

برای این که بتوانیم به هم‌ایمانانمان یاری رسانیم باید آنان را بشناسیم.‏ کتاب مقدّس ما را ترغیب می‌کند که وقتی گرد هم می‌آییم «به یکدیگر توجه داشته باشیم.‏» (‏عبر ۱۰:‏۲۴‏)‏ این کلمات به این مفهوم نیست که باید خیلی کنجکاو باشیم و بخواهیم از جزئیات زندگی دیگران باخبر شویم.‏ بلکه به این معنی است که باید بکوشیم برادران و خواهرانمان را درک کنیم و از نیازهای آنان آگاه شویم.‏ آنان شاید به کمک‌های عملی،‏ پشتیبانی عاطفی و دلگرمی از کتاب مقدّس نیاز داشته باشند.‏ کمک به هم‌ایمانان تنها وظیفهٔ پیران و خادمان جماعت نیست.‏ البته گاه ممکن است شرایطی پیش آید که به خصوص لازم باشد یکی از این برادران به هم‌ایمانی یاری رساند.‏ (‏غلا ۶:‏۱‏)‏ اما تمام ما قادریم به برادران و خواهران مسن یا خانواده‌هایی که با مشکلاتی روبرو هستند،‏ یاری رسانیم.‏

برای مثال،‏ سالواتوره چنین کمکی دریافت کرد.‏ او با مشکل مالی روبرو شد،‏ طوری که باید تجارت،‏ خانه و بسیاری از دارایی خانواده را می‌فروخت.‏ در این شرایط نگران خانواده‌اش بود.‏ خانوادهٔ دیگری در جماعت متوجه نیاز آنان به کمک شدند.‏ آنان به سالواتوره کمک مالی کردند و به او و همسرش یاری رساندند که کاری پیدا کنند.‏ شب‌های بسیاری را پای صحبت آنان می‌نشستند و به کل خانواده دلگرمی می‌دادند.‏ دوستی نزدیکی میان آنان برقرار شد.‏ با وجود نگرانی‌ها و دوران سختی که داشتند،‏ اکنون آن دو خانواده خاطرات خوشی از آن زمان دارند.‏

مذهب برای مسیحیان حقیقی موضوعی شخصی نیست.‏ همان‌طور که عیسی نشان داد،‏ ما باید همه کس را با وعده‌های فوق‌العادهٔ کتاب مقدّس آشنا کنیم.‏ حال چه بتوانیم به منطقه‌ای دیگر نقل‌مکان کنیم چه نتوانیم،‏ قادریم در نیکویی کردن به دیگران بکوشیم.‏ قطعاً می‌توانیم در جماعتی که اکنون هستیم،‏ این گونه عمل کنیم.‏ (‏غلا ۶:‏۱۰‏)‏ وقتی برای دیگران کاری انجام می‌دهیم،‏ خود شاد می‌شویم و باعث می‌شود همچنان در هر کار نیکو ثمر آوریم.‏—‏کول ۱:‏۱۰؛‏ اعما ۲۰:‏۳۵‏.‏