همهٔ ما می‌خواهیم که در نظر دیگران شخصی نیکو باشیم.‏ اما پرورش این خصوصیت در دنیای امروز آسان نیست،‏ زیرا بسیاری از نیکویی متنفرند.‏ (‏۲تیمو ۳:‏۳‏)‏ شاید آنان معیارهای خوب و بد را طوری تعیین کرده باشند که «بدی را نیکی و نیکی را بدی» بدانند.‏ (‏اشع ۵:‏۲۰‏)‏ به‌علاوه،‏ ناکاملی و تجربیات منفی گذشته‌مان گاه نیکویی کردن را مشکل می‌کند.‏ از این رو،‏ شاید احساسی همچون احساس آنا * داشته باشیم که پس از سال‌ها خدمت به یَهُوَه چنین اذعان می‌کند:‏ «برایم سخت است که خود را شخصی نیکو بدانم.‏»‏

همهٔ ما می‌توانیم نیکویی کردن را بیاموزیم.‏ نیکویی یکی از خصوصیات ثمرهٔ روح‌القدس خداست.‏ روح یَهُوَه با قدرتی که دارد به‌راحتی می‌تواند بر تأثیرات ناکاملی و دنیای شیطان غلبه کند.‏ در ادامه به بررسی جزئیات بیشتری دربارهٔ نیکویی می‌پردازیم و خواهیم دید که چگونه می‌توانیم بیش از پیش این خصوصیت را از خود نشان دهیم.‏

نیکویی با بدی در تضاد است.‏ شخص نیکوکار همواره پای‌بند معیارهای اخلاقی است و آنچه را که درست است انجام می‌دهد.‏ نیکویی کردن فواید زیادی به دیگران می‌رساند.‏ شخص نیکوکار همواره در پی فرصتی است که به دیگران کمک کند.‏

برای این که در نظر یَهُوَه نیکوکار شمرده شویم،‏ نباید تنها به اعضای خانواده و نزدیکان خود نیکویی کنیم.‏ البته هیچ یک از ما نمی‌تواند به طور کامل این خصوصیت را از خود نشان دهد.‏ کتاب مقدّس می‌گوید:‏ «بر زمین،‏ پارسایی نیست که نیکویی کند و هرگز گناه نورزد.‏» (‏جا ۷:‏۲۰‏)‏ پولُس نیز صادقانه گفت:‏ «من می‌دانم که در من،‏ یعنی در بدن ناکاملم،‏ هیچ نیکویی نیست.‏» (‏روم ۷:‏۱۸‏)‏ برای پرورش خصوصیت نیکویی باید از سرچشمهٔ آن یعنی یَهُوَه سرمشق گیریم.‏

یَهُوَه معیار خوبی و بدی را تعیین می‌کند.‏ کتاب مقدّس در مورد او می‌گوید:‏ «تو نیکو هستی و نیکویی می‌کنی؛‏ فرایض خود را به من بیاموز.‏» (‏مز ۱۱۹:‏۶۸‏)‏ در ادامه دو جنبه از نیکویی یَهُوَه را که در این آیه آمده است بررسی می‌کنیم.‏

یَهُوَه نیکوست.‏ نیکویی بخشی جداناپذیر از شخصیت اوست.‏ یَهُوَه به موسی گفت:‏ «من تمامی نیکویی خود را از برابر تو می‌گذرانم.‏» یَهُوَه با جلال خود که شامل نیکویی‌اش نیز می‌شود از برابر موسی گذشت و موسی ندایی شنید که گفت:‏ «یهوه،‏ یهوه،‏ خدای رحیم و فیّاض،‏ دیر خشم،‏ و آکنده از محبت و وفا،‏ پایدار در محبت برای هزار پشت،‏ و آمرزندهٔ تقصیر و نافرمانی و گناه.‏ اما تقصیرکار را هرگز بی‌سزا نمی‌گذارد.‏» (‏خرو ۳۳:‏۱۹؛‏ ۳۴:‏۶،‏ ۷‏)‏ به‌وضوح می‌توان نیکویی را در تمام جنبه‌های شخصیت یَهُوَه دید.‏ با این که عیسی به عنوان یک انسان،‏ بهترین نمونهٔ نیکویی را از خود بجا گذاشت گفت:‏ «هیچ کس نیکو نیست،‏ مگر یکی،‏ آن هم خدا.‏»—‏لو ۱۸:‏۱۹‏.‏

 یَهُوَه نیکویی می‌کند.‏ نیکویی در تمام اعمال او دیده می‌شود.‏ کتاب مقدّس می‌گوید:‏ «خداوند برای همگان نیکوست،‏ و رحمت او بر تمامی کارهای دست اوست.‏» (‏مز ۱۴۵:‏۹‏)‏ نیکویی یَهُوَه شامل حال همه می‌شود.‏ او به همهٔ انسان‌ها حیات بخشیده و نیازهای آنان را برآورده ساخته است.‏ (‏اعما ۱۴:‏۱۷‏)‏ همچنین نیکویی او در بخشش گناهان ما دیده می‌شود.‏ مزمورنویس می‌گوید:‏ «خداوندگارا،‏ تو نیکو و آمرزنده‌ای.‏» (‏مز ۸۶:‏۵‏)‏ ما اطمینان داریم که یَهُوَه ‹هیچ چیز نیکو را از آنانی که در راستی گام برمی‌دارند دریغ نمی‌دارد.‏›—‏مز ۸۴:‏۱۱‏.‏

ما به صورت خدا آفریده شده‌ایم.‏ از این رو،‏ این توانایی را داریم که همچون او خصوصیت نیکویی را در اعمالمان نشان دهیم.‏ (‏پیدا ۱:‏۲۷‏)‏ یَهُوَه خادمانش را ترغیب می‌کند که ‹نیکوکاری را بیاموزند.‏› (‏اشع ۱:‏۱۷‏)‏ در ادامه به بررسی سه راه می‌پردازیم که کمکمان می‌کند این خصوصیت زیبا را در خود پرورش دهیم.‏

اولین راه این است که برای روح‌القدس یَهُوَه دعا کنیم.‏ روح یَهُوَه به مسیحیان کمک می‌کند که در نظر او نیکوکار شمرده شوند.‏ (‏غلا ۵:‏۲۲‏)‏ بله،‏ روح‌القدس کمکمان می‌کند که نیکویی را دوست بداریم و از بدی متنفر باشیم.‏ (‏روم ۱۲:‏۹‏)‏ یَهُوَه می‌تواند ما را ‹استوار سازد تا همواره اعمال و گفتارمان نیکو باشد.‏›—‏۲تسا ۲:‏۱۶،‏ ۱۷‏.‏

دومین راه این است که کلام خدا را بخوانیم.‏ یَهُوَه می‌تواند از طریق کلامش به ما کمک کند که ‹هر طریق نیکو را بیاموزیم› و ‹برای هر عمل نیکو مجهز گردیم.‏› (‏امث ۲:‏۹؛‏ ۲تیمو ۳:‏۱۷‏)‏ ما با خواندن و تعمّق بر کلام خدا،‏ گنجینهٔ دلمان را با چیزهای نیکویی پر می‌سازیم که در آینده کمکمان می‌کند.‏—‏لو ۶:‏۴۵؛‏ افس ۵:‏۹‏.‏

سومین راه این است که ‏‹نیکویی را سرمشق خود سازیم.‏› ‏(‏۳یو ۱۱‏)‏ در کتاب مقدّس نمونه‌های زیادی وجود دارد که می‌توانیم از آنان الگو گیریم.‏ البته در درجهٔ اول باید از یَهُوَه و عیسی الگو گیریم.‏ با این حال،‏ می‌توانیم به بررسی نمونهٔ افرادی بپردازیم که نیکویی یکی از خصوصیات برجستهٔ آنان بود.‏ دو نمونه از آنان طابیتا و بَرنابا هستند.‏ (‏اعما ۹:‏۳۶؛‏ ۱۱:‏۲۲-‏۲۴‏)‏ با بررسی نمونهٔ آنان و تعمّق بر کمک‌هایی که به دیگران کردند،‏ فواید زیادی نصیبمان می‌شود.‏ باید فکر کنیم که چگونه می‌توانیم برای کمک به اعضای خانواده یا جماعت پیشقدم شویم.‏ ما نیز با الگو گرفتن از نیکویی طابیتا و بَرنابا،‏ همچون آنان به برکات زیادی دست می‌یابیم.‏

امروزه نیز در اطراف ما نمونه‌های زیادی از نیکویی وجود دارد.‏ برای مثال،‏ پیران جماعت سخت‌کوش که «دوستدار  نیکویی» هستند.‏ همچنین خواهران وفاداری که با سخنان و اعمالشان ‹آنچه را که نیکوست تعلیم می‌دهند.‏› (‏تیت ۱:‏۸؛‏ ۲:‏۳‏)‏ خواهری به نام رازلین می‌گوید:‏ «دوستم هر آنچه از دستش برآید انجام می‌دهد تا به اعضای جماعت کمک کند و آنان را تشویق نماید.‏ او به شرایط آنان فکر می‌کند و اغلب هدایایی کوچک به آنان می‌دهد و کمکشان می‌کند.‏ به نظر من او واقعاً نمونه‌ای خوب از نیکوکاری است.‏»‏

یَهُوَه ما را ترغیب می‌کند که ‹نیکویی را بجوییم.‏› (‏عا ۵:‏۱۴‏)‏ در این صورت،‏ نه تنها معیارهای یَهُوَه را دوست خواهیم داشت بلکه بر آن می‌شویم که خصوصیت نیکویی را در اعمالمان نشان دهیم.‏

ما برای نیکویی کردن نباید دست به اعمالی شگفت‌انگیز بزنیم یا هدایایی گران‌قیمت بخریم.‏ در این باره مثالی می‌زنیم.‏ یک نقاش برای طراحی چهره،‏ نمی‌تواند تنها یک یا دو بار قلمش را بر روی کل صفحه بکشد.‏ بلکه باید قلمش را به دفعات و با حرکاتی ریز روی صفحه بکشد.‏ ما نیز می‌توانیم نیکویی خود را به دفعات و با کارهای کوچکی که برای دیگران انجام می‌دهیم نشان دهیم.‏

کتاب مقدّس ما را ترغیب می‌کند که برای انجام کار نیک همواره ‏«آماده» باشیم.‏ (‏۲تیمو ۲:‏۲۱؛‏ تیت ۳:‏۱‏)‏ اگر ما به شرایط دیگران فکر کنیم،‏ راه‌هایی می‌یابیم که ‹همسایهٔ خود را خشنود سازیم و به این ترتیب او را بنا کنیم.‏› (‏روم ۱۵:‏۲‏)‏ برای این کار شاید لازم باشد بخشی از آنچه را که داریم به دیگران بدهیم.‏ (‏امث ۳:‏۲۷‏)‏ شاید بتوانیم دیگران را برای صرف غذایی ساده یا معاشرتی بناکننده دعوت کنیم.‏ یا اگر شخصی بیمار است می‌توانیم برای او کارت بفرستیم،‏ با او تماس بگیریم یا به دیدنش برویم.‏ بله،‏ ما فرصت‌های زیادی داریم تا ‹سخنی نیکو برای بنای دیگران به زبان آوریم؛‏ سخنی که نیازی را برآورده سازد تا به شنوندگان فایده رساند.‏›—‏افس ۴:‏۲۹‏.‏

ما نیز همچون یَهُوَه می‌خواهیم همواره به دیگران نیکویی کنیم.‏ بنابراین هرگز تبعیض قائل نمی‌شویم.‏ از این رو،‏ پیام پادشاهی خدا را به همگان اعلام می‌کنیم.‏ ما مطابق فرمان عیسی،‏ حتی به آنانی که از ما متنفرند نیز نیکویی می‌کنیم.‏ (‏لو ۶:‏۲۷‏)‏ ابراز مهربانی و نیکویی هرگز نمی‌تواند اشتباه باشد،‏ زیرا «هیچ قانونی وجود ندارد که این‌ها را منع کند.‏» (‏غلا ۵:‏۲۲،‏ ۲۳‏)‏ اگر ما در سختی‌ها و مخالفت‌ها از خود نیکویی نشان دهیم،‏ به یَهُوَه جلال می‌دهیم و ممکن است دیگران را به سمت حقیقت جذب کنیم.‏—‏۱پطر ۳:‏۱۶،‏ ۱۷‏.‏

کتاب مقدّس می‌گوید:‏ ‹مرد نیکو ثمر کارهای خویش را می‌بیند.‏› (‏امث ۱۴:‏۱۴‏)‏ برخی از این ثمرات کدامند؟‏ وقتی به دیگران نیکویی می‌کنیم،‏ آنان نیز رفتار خوبی با ما خواهند داشت.‏ (‏امث ۱۴:‏۲۲‏)‏ حتی اگر آنان با ما بدرفتاری کنند،‏ باید همچنان به نیکویی کردن ادامه دهیم.‏ اینچنین ممکن است دل آنان نرم شود و رفتارشان تغییر کند.‏—‏روم ۱۲:‏۲۰‏،‏ پاورقی.‏

تجربهٔ بسیاری نشان می‌دهد که نیکویی کردن و دوری از بدی،‏ فواید زیادی برایمان دارد.‏ نمونهٔ نانسی را در نظر بگیرید.‏ او می‌گوید:‏ «در گذشته بی‌مسئولیت بودم،‏ بدرفتاری می‌کردم و در پی غیراخلاقیات بودم.‏ اما وقتی معیارهای نیکوی کلام خدا را آموختم و در زندگی بکار گرفتم،‏ شادی‌ام بیشتر شد.‏ اکنون عزّت‌نفس دارم.‏»‏

آنچه بیش از هر چیزی ما را برمی‌انگیزد که نیکویی را در خود پرورش دهیم،‏ خشنود ساختن یَهُوَه است.‏ حتی اگر اعمالمان از چشم بسیاری پوشیده باشد،‏ یَهُوَه آن‌ها را می‌بیند.‏ او از تمام افکار و اعمال نیک ما آگاه است.‏ (‏افس ۶:‏۷،‏ ۸‏)‏ یَهُوَه چه پاداشی به ما می‌دهد؟‏ کتاب مقدّس می‌گوید:‏ «انسانِ خوب خشنودی خداوند را به دست می‌آورد.‏» (‏امث ۱۲:‏۲‏)‏ باشد که همواره این خصوصیت زیبا را در خود پرورش دهیم.‏ یَهُوَه وعده داده است:‏ «هر کس که نیکویی کند از جلال،‏ حرمت و آرامش برخوردار خواهد شد.‏»—‏روم ۲:‏۱۰‏.‏