۱،‏ ۲.‏ الف)‏ چرا مبشّرانی که با وجود بی‌علاقگی مردم به خدمتشان ادامه می‌دهند،‏ باعث تشویق ما هستند؟‏ (‏تصویر ابتدای مقاله ملاحظه شود.‏)‏ ب)‏ عیسی مسیح دربارهٔ موعظه در شهر و ‹دیارش› چه گفت؟‏ (‏پاورقی ملاحظه شود.‏)‏

سِرژیو و اُلیندا زوجی پیشگام و ساکن آمریکا هستند که بیش از ۸۰ سال دارند.‏ اخیراً به دلیل پا درد،‏ راه رفتن برای آنان مشکل شده است.‏ با این حال،‏ ده‌ها سال است که هر روز صبح تا یکی از میدان‌های شلوغ شهر پیاده می‌روند.‏ آنان سر ساعت هفت صبح نزدیک یک ایستگاه اتوبوس می‌ایستند و نشریاتمان را به رهگذران عرضه می‌کنند.‏ اکثر مردم به آنان توجه نمی‌کنند،‏ اما این زوج همچنان با لبخند به خدمتشان ادامه می‌دهند.‏ آنان هر روز ظهر به خانه برمی‌گردند و ساعت هفت صبح روز بعد دوباره به همان میدان می‌روند.‏ این زوج وفادار شش روز در هفته به این شکل پیام پادشاهی خدا را موعظه می‌کنند.‏

^۲ امروزه بسیاری از برادران و خواهران وفادار همچون سِرژیو و اُلیندا ده‌ها سال  است در مناطقی خدمت می‌کنند که مردم علاقه‌ای به شنیدن پیام آنان ندارند.‏ اگر شما نیز در چنین مناطقی خدمت می‌کنید،‏ صمیمانه شما را به دلیل پایداری‌تان تحسین می‌کنیم.‏ * نمونهٔ شما باعث تشویق بسیاری از برادران و خواهران است،‏ منجمله آنانی که سالیان سال به یَهُوَه خدمت کرده‌اند.‏ برای مثال،‏ برخی سرپرستان حوزه در این باره چنین گفته‌اند:‏ «وقتی با این برادران و خواهران وفادار به موعظه می‌روم،‏ نیرو می‌گیرم.‏» «وفاداری این برادران و خواهران مرا تشویق می‌کند تا با غیرت و پایداری به خدمت موعظه ادامه دهم.‏» «نمونهٔ آنان مرا دلگرم می‌کند.‏»‏

۳.‏ در این مقاله به چه سؤالاتی پاسخ می‌دهیم و چرا؟‏

^۳ در این مقاله به این سه سؤال پاسخ می‌دهیم:‏ چرا ممکن است گاهی احساس دلسردی کنیم؟‏ ‹ثمر آوردن› به چه معناست؟‏ چه چیز به ما کمک می‌کند تا با پایداری ثمر آوریم؟‏ پاسخ این سؤالات ما را بر آن می‌دارد تا همواره به خدمت موعظه که عیسی به ما محوّل کرده است ادامه دهیم.‏

۴.‏ الف)‏ واکنش منفی یهودیان چه تأثیری بر پولُس داشت؟‏ ب)‏ دلیل ناراحتی پولُس چه بود؟‏

^۴ آیا شما نیز به دلیل بی‌علاقگی مردم نسبت به پیام پادشاهی خدا،‏ دلسرد شده‌اید؟‏ اگر چنین است،‏ احساس پولُس رسول را به خوبی درک خواهید کرد.‏ او حدود ۳۰ سال موعظه کرد و به بسیاری کمک کرد که شاگرد مسیح شوند.‏ (‏اعما ۱۴:‏۲۱؛‏ ۲قر ۳:‏۲،‏ ۳‏)‏ با این حال،‏ تنها تعداد اندکی از یهودیان به مسیحیت گرویدند.‏ بسیاری از یهودیان پولُس را رد کردند و برخی حتی او را سنگسار کردند.‏ (‏اعما ۱۴:‏۱۹؛‏ ۱۷:‏۱،‏ ۴،‏ ۵،‏ ۱۳‏)‏ واکنش منفی یهودیان چه تأثیری بر پولُس داشت؟‏ او در این باره گفت:‏ «در دلم غمی بزرگ و دردی بی‌وقفه دارم.‏» (‏روم ۹:‏۱-‏۳‏)‏ چرا پولُس چنین احساسی داشت؟‏ او یهودیان را از صمیم دل دوست داشت و نگران آنان بود.‏ او با تمام وجود به آنان موعظه می‌کرد و وقتی می‌دید که آنان رحمت خدا را رد می‌کنند برایش دردناک بود.‏

۵.‏ الف)‏ انگیزهٔ ما از خدمت موعظه چیست؟‏ ب)‏ چرا طبیعی است که گاه دلسرد شویم؟‏

^۵ همچون پولُس،‏ انگیزهٔ ما نیز از موعظه به مردم محبت است.‏ (‏مت ۲۲:‏۳۹؛‏ ۱قر ۱۱:‏۱‏)‏ تجربه به ما نشان داده است که خدمت به یَهُوَه برکات فراوانی به همراه دارد.‏ ما می‌خواهیم دیگران نیز طعم این برکات را بچشند.‏ از این رو،‏ همواره تلاش می‌کنیم تا آنان را با یَهُوَه و مقصود او برای بشر آشنا سازیم.‏ در واقع،‏ پیام پادشاهی خدا همچون هدیه‌ای است که از دیگران درخواست می‌کنیم آن را بپذیرند.‏ وقتی آنان این هدیه را رد می‌کنند،‏ کاملاً طبیعی است که ما نیز همچون پولُس از ته دل ناراحت شویم.‏ چنین احساسی به این معنی نیست که ایمانمان ضعیف است بلکه عشق و علاقهٔ ما را به خدمت موعظه نشان می‌دهد.‏ بنابراین اگر گاه دلسرد می‌شویم،‏ همچنان با پایداری به موعظه ادامه می‌دهیم.‏ اِلِنا،‏ خواهری که بیش از ۲۵ سال پیشگام است در این باره می‌گوید:‏ «خدمت موعظه کار آسانی نیست.‏ با این حال،‏ موعظه را به هر کار دیگری ترجیح می‌دهم.‏»‏

۶.‏ اکنون می‌خواهیم به چه سؤالی پاسخ دهیم و چگونه؟‏

^۶ چرا باید مطمئن باشیم که صرف‌نظر از محدودهٔ خدمتمان،‏ می‌توانیم موعظه‌ای پرثمر داشته باشیم؟‏ برای پاسخ به این سؤال مهم،‏ دو نمونه از مَثَل‌های عیسی را دربارهٔ ‹ثمر آوردن› بررسی می‌کنیم.‏ (‏مت ۱۳:‏۲۳‏)‏ مَثَل اول دربارهٔ درخت انگور است.‏

۷.‏ الف)‏ در مَثَل عیسی باغبان،‏ تاک و شاخه‌ها مظهر چه کسانی هستند؟‏ ب)‏ ما می‌خواهیم پاسخ چه سؤالی را بیابیم؟‏

 ^۷ یوحنا ۱۵:‏۱-‏۵،‏ ۸ خوانده شود.‏ توجه کنید که عیسی به شاگردانش گفت:‏ «پدر من اینچنین جلال می‌یابد که شما پیوسته میوهٔ فراوان آورید و ثابت کنید که شاگرد من هستید.‏» در این مَثَل،‏ «باغبان» مظهر یَهُوَه،‏ «تاک حقیقی» مظهر عیسی و «شاخه‌های» تاک مظهر شاگردانش است.‏ * اما میوه یا ثمری که شاگردان عیسی باید به بار آورند چیست؟‏ عیسی در این مَثَل مشخصاً به این سؤال پاسخ نداده است،‏ اما به نکتهٔ مهمی اشاره کرده که به ما کمک می‌کند پاسخ را بیابیم.‏

۸.‏ الف)‏ چرا در مَثَل عیسی ‹میوه آوردن› به معنی شاگردسازی نیست؟‏ ب)‏ انتظارات یَهُوَه از ما تا چه حد است؟‏

^۸ عیسی دربارهٔ پدرش گفت:‏ «او هر شاخه‌ای را که در من است،‏ میوه نیاوَرَد،‏ می‌بُرَد.‏» به عبارت دیگر،‏ تنها در صورتی که ‏‹میوه بیاوریم› یَهُوَه ما را به عنوان خادمانش می‌پذیرد.‏ (‏مت ۱۳:‏۲۳؛‏ ۲۱:‏۴۳‏)‏ البته ‹میوه آوردن› نمی‌تواند به معنی شاگردسازی باشد.‏ (‏مت ۲۸:‏۱۹‏)‏ اگر چنین بود،‏ خادمان وفاداری که کسی را شاگرد مسیح نساخته‌اند،‏ در مَثَل عیسی همچون شاخه‌هایی خواهند بود که میوه نمی‌آورند.‏ اما چنین طرز فکری صحیح نیست!‏ زیرا ما نمی‌توانیم مردم را به اجبار شاگرد مسیح سازیم.‏ یَهُوَه خدایی پرمهر است و از ما انتظار بیش از حد ندارد.‏ او هرگز از ما نمی‌خواهد کاری را انجام دهیم که در توانمان نیست.‏—‏تث ۳۰:‏۱۱-‏۱۴‏.‏

۹.‏ الف)‏ ما چگونه می‌توانیم میوه یا ثمر آوریم؟‏ ب)‏ در ادامه به بررسی کدام مَثَل عیسی می‌پردازیم؟‏

^۹ حال،‏ منظور از ‹میوه آوردن› یا ‹ثمر آوردن› چیست؟‏ این عبارات به فعالیتی اشاره می‌کند که همهٔ ما قادر به انجام آن هستیم؛‏ یعنی موعظهٔ خبر خوش پادشاهی خدا که یَهُوَه آن را به ما محوّل کرده است.‏ * (‏مت ۲۴:‏۱۴‏)‏ عیسی در مَثَل برزگر نیز این نکته را روشن می‌سازد.‏ در ادامه این مَثَل را بررسی می‌کنیم.‏

۱۰.‏ الف)‏ در مَثَل برزگر،‏ بذر و خاک مظهر چیست؟‏ ب)‏ محصول یک خوشهٔ گندم چیست؟‏

^۱۰ لوقا ۸:‏۵-‏۸،‏ ۱۱-‏۱۵ خوانده شود.‏ در مَثَل برزگر،‏ «بذر» مظهر پیام پادشاهی یا «کلام خداست» و «خاک» مظهر دل انسان است.‏ در این مَثَل،‏ بذری که در خاک خوب افتاد،‏ ریشه گرفت،‏ جوانه زد،‏ رشد کرد و به یک خوشهٔ گندم تبدیل شد.‏ سپس آن خوشه «۱۰۰ برابر ثمر آورد.‏» اما ثمرهٔ آن چه بود؟‏ آیا یک خوشهٔ جدید بود؟‏ خیر!‏ بلکه بذرهای جدید بود که می‌توانستند بعدها به خوشه‌های گندم تبدیل شوند.‏ در این مَثَل،‏ یک بذر ۱۰۰ بذر جدید تولید کرد.‏ این نکته چه درسی دربارهٔ خدمت موعظه به ما می‌آموزد؟‏

۱۱.‏ الف)‏ مَثَل برزگر چه درسی دربارهٔ خدمت موعظه به ما می‌آموزد؟‏ ب)‏ ما چگونه می‌توانیم بذرهایی جدید تولید کنیم؟‏

^۱۱ برای درک بهتر این موضوع تصوّر کنید که سال‌ها پیش والدینمان یا دیگر شاهدان یَهُوَه برای اولین بار دربارهٔ پادشاهی خدا با ما صحبت کردند.‏ آنان از این که دیدند دل ما همچون خاک خوب پذیرای کلام خداست بسیار شاد شدند.‏ بذر کلام خدا به‌تدریج در  دل ما رشد کرد و مانند خوشهٔ گندم آمادهٔ ثمر آوردن شد.‏ همان طور که دیدیم یک خوشهٔ گندم بذرهای جدید تولید می‌کند نه یک خوشهٔ جدید.‏ به طور مشابه،‏ ما نیز بذرهای جدید تولید می‌کنیم نه شاگردان جدید.‏ * حال چطور می‌توانیم این بذرها را تولید کنیم و ثمر آوریم؟‏ هر بار که دربارهٔ پادشاهی خدا با دیگران صحبت می‌کنیم،‏ بذری را که در دل خودمان کاشته شده بود،‏ بارور کرده و بذری جدید در دل آنان می‌کاریم.‏ (‏لو ۶:‏۴۵؛‏ ۸:‏۱‏)‏ بنابراین تا زمانی که پیام پادشاهی خدا را به دیگران اعلام کنیم،‏ ‹با پایداری ثمر می‌آوریم.‏›‏

۱۲.‏ الف)‏ ما از مَثَل‌های درخت انگور و برزگر چه می‌آموزیم؟‏ ب)‏ این موضوع چه تأثیری بر شما می‌گذارد؟‏

^۱۲ ما از مَثَل‌های درخت انگور و برزگر می‌آموزیم که ‹ثمر آوردن› ما به واکنش مردم در موعظه بستگی ندارد،‏ بلکه به وفاداری خودمان بستگی دارد.‏ پولُس رسول نیز به این حقیقت اشاره کرد و گفت:‏ «هر یک به فراخور زحمتش پاداش خواهد گرفت.‏» (‏۱قر ۳:‏۸‏)‏ بنابراین پاداشی که می‌گیریم مطابق با فعالیتمان است،‏ نه نتیجهٔ فعالیتمان.‏ خواهری به نام ماتیلدا که ۲۰ سال پیشگام است می‌گوید:‏ «دانستن این که یَهُوَه تلاش‌های ما را پاداش می‌دهد واقعاً مرا خوشحال می‌کند.‏»‏

۱۳،‏ ۱۴.‏ مطابق با رومیان ۱۰:‏۱،‏ ۲ چرا پولُس امیدش را نسبت به کسانی که واکنششان منفی بود از دست نداد؟‏

^۱۳ چه چیز به ما کمک می‌کند که همچنان ثمر آوریم و پایدار بمانیم؟‏ همان طور که گفتیم،‏ پولُس به دلیل واکنش منفی یهودیان دلسرد و ناراحت شده بود.‏ با این حال،‏ امیدش را از دست نداد و دست از تلاش نکشید.‏ او در نامه‌اش به مسیحیان روم احساسش را چنین بیان کرد:‏ «آرزوی قلبی من و التماسی که در دعا از خدا برای قوم اسرائیل می‌کنم،‏ این است که نجات یابند؛‏ زیرا در مورد ایشان گواهی می‌دهم که  برای خدا غیرت دارند،‏ اما غیرتشان بر طبق شناخت دقیق نیست.‏» (‏روم ۱۰:‏۱،‏ ۲‏)‏ چه چیز پولُس را بر آن می‌داشت که به خدمت موعظه ادامه دهد؟‏

^۱۴ او در ابتدا گفت که ‏«آرزوی قلبی» اوست که یهودیان نجات یابند،‏ به همین دلیل به آنان موعظه می‌کرد.‏ (‏روم ۱۱:‏۱۳،‏ ۱۴‏)‏ سپس به ‏«التماسی که در دعا از خدا برای قوم اسرائیل» می‌کرد اشاره کرد.‏ او در دعا از یَهُوَه تمنا می‌کرد که به یهودیان کمک کند پیام پادشاهی را بپذیرند.‏ در آخر او گفت که آنان ‏«برای خدا غیرت دارند.‏» بنابراین او بر خصوصیات خوب آنان تمرکز کرد و امید داشت که آنان خادم یَهُوَه شوند.‏ او می‌دانست که آن یهودیان باغیرت نیز می‌توانستند مانند خودش جزو شاگردان غیور عیسی شوند.‏

۱۵.‏ ما چگونه می‌توانیم از پولُس سرمشق گیریم؟‏ نمونه‌هایی بیاورید.‏

^۱۵ ما چگونه می‌توانیم از پولُس سرمشق گیریم؟‏ اول این که همواره از صمیم دل به دنبال آنانی باشیم که «دلی پذیرا برای راه یافتن به حیات جاودان» دارند.‏ دوم این که در دعا از یَهُوَه درخواست کنیم تا دل افراد صادق را بگشاید.‏ (‏اعما ۱۳:‏۴۸؛‏ ۱۶:‏۱۴‏)‏ سیلوانا،‏ خواهری که حدود ۳۰ سال پیشگام است می‌گوید:‏ «قبل از این که در موعظه دری را بزنم به یَهُوَه دعا می‌کنم تا دیدی مثبت نسبت به صاحبخانه داشته باشم.‏» ما همچنین در دعایمان می‌توانیم هدایت فرشتگان را از یَهُوَه درخواست کنیم تا بتوانیم افراد صادق را بیابیم.‏ (‏مت ۱۰:‏۱۱-‏۱۳؛‏ مکا ۱۴:‏۶‏)‏ رابرت که بیش از ۳۰ سال پیشگام است می‌گوید:‏ «همکاری با فرشتگان واقعاً هیجان‌انگیز است،‏ زیرا آنان از زندگی صاحبخانه کاملاً باخبرند.‏» سوم این که همواره سعی کنیم تا بر خصوصیات خوب مردم تمرکز کنیم.‏ کارل،‏ پیر جماعتی که بیش از ۵۰ سال پیش تعمید گرفته است می‌گوید:‏ «من همیشه به دنبال علامتی کوچک هستم که نشان دهد شخص دلی صادق و پذیرا دارد؛‏ مثل یک لبخند،‏ نگاهی مهربان یا سؤالی از صمیم دل.‏» بله،‏ به این شکل ما نیز همچون پولُس می‌توانیم با پایداری ثمر آوریم.‏

۱۶،‏ ۱۷.‏ الف)‏ ما از جامعه ۱۱:‏۶ چه می‌آموزیم؟‏ ب)‏ فعالیت موعظهٔ ما بر افرادی که رفتار ما را می‌بینند چه تأثیری می‌تواند داشته باشد؟‏

^۱۶ شاید بسیاری از مردم در ظاهر به آنچه می‌گوییم توجهی نکنند،‏ اما باید همواره به یاد داشته باشیم که موعظهٔ ما تأثیر زیادی بر آنان می‌گذارد.‏ ‏(‏جامعه ۱۱:‏۶ خوانده شود.‏)‏ با این که بسیاری از مردم به پیام ما گوش نمی‌دهند،‏ اما به نحوهٔ لباس پوشیدن،‏ حرف زدن و رفتار ما توجه می‌کنند.‏ به این شکل،‏ ممکن است به مرور زمان دریابند که دیدگاه منفی‌شان نسبت به ما اشتباه بوده است.‏ سِرژیو و اُلیندا که در ابتدای مقاله به آنان اشاره شد نیز به حقیقت این امر پی بردند.‏

^۱۷ سِرژیو می‌گوید:‏ «به دلیل بیماری،‏ مدتی نتوانستیم برای موعظه به میدان شهر برویم.‏ وقتی به آنجا برگشتیم مردم از ما می‌پرسیدند:‏ ‹کجا بودید؟‏ به شما عادت کرده بودیم!‏›» اُلیندا با لبخندی می‌گوید:‏ «رانندگان اتوبوس برای ما دست تکان می‌دادند و بعضی از آنان از اتوبوس فریاد می‌زدند،‏ ‹آفرین به شما!‏› آنان حتی از ما مجلّه خواستند.‏» اتفاقی دیگر که سِرژیو و اُلیندا را متعجب کرد این بود که آقایی یک دسته گل به آنان داد و از کارشان تشکر کرد.‏

۱۸.‏ چرا مصمم هستید که ‹با پایداری ثمر آورید›؟‏

^۱۸ تا زمانی که ما از کاشتن بذر پادشاهی خدا دست نکشیم،‏ نقش مهمی در ‹موعظه به همهٔ قوم‌ها› خواهیم داشت.‏ (‏مت ۲۴:‏۱۴‏)‏ مهم‌تر از همه،‏ شادی فراوانی نصیبمان خواهد شد.‏ زیرا می‌دانیم که مورد تأیید یَهُوَه هستیم و او آنانی را که ‹با پایداری ثمر می‌آورند› دوست می‌دارد.‏