۱،‏ ۲.‏ الف)‏ عیسی مسیح چه احساسی نسبت به قوانین خدا داشت؟‏ ب)‏ فَریسیان و کاتبان چطور قوانین خدا را به غلط تعلیم می‌دادند؟‏

عیسی مسیح شریعت موسی را بسیار دوست می‌داشت.‏ زیرا آن قوانین از طرف مهم‌ترین شخص در زندگی او یعنی پدرش یَهُوَه خدا بود.‏ احساس عیسی نسبت به قوانین خدا در کلام نبوی مزمور ۴۰:‏۸ چنین بیان شده است:‏ «آرزویم،‏ ای خدایم،‏ انجام اراده توست؛‏ شریعت تو در دل من است.‏» عیسی مسیح با سخنان و اعمالش نشان داد که قوانین خدا کامل و مفید است و مطمئناً اجرا خواهد شد.‏—‏مت ۵:‏۱۷-‏۱۹‏.‏

^۲ تصوّر کنید که عیسی چقدر ناراحت می‌شد وقتی می‌دید فَریسیان و کاتبان قوانین خدا را به غلط تعلیم می‌دهند!‏ آنان برخی از قوانین جزئی را به‌دقت رعایت می‌کردند.‏ اما در مورد قوانین مهم‌تر چطور؟‏ عیسی به آنان گفت:‏ «شما یک‌دهم نعنا،‏ شِوید و زیره را می‌دهید،‏ اما احکام مهم‌تر شریعت،‏ یعنی عدالت،‏ رحمت و وفاداری را نادیده می‌گیرید.‏» (‏مت ۲۳:‏۲۳‏)‏ فَریسیان و کاتبان فقط به قوانین می‌افزودند.‏ آنان مفهوم شریعت را درک نکرده بودند و خود را برتر از دیگران می‌دانستند.‏ اما عیسی می‌دانست که چرا یَهُوَه چنین قوانینی وضع کرده است و این که خصوصیات یَهُوَه پایه و اساس آن قوانین است.‏

۳.‏ در این مقاله چه موضوعاتی را بررسی می‌کنیم؟‏

^۳ ما مسیحیان تحت شریعت موسی نیستیم.‏ (‏روم ۷:‏۶‏)‏ با این حال یَهُوَه خدا آن  قوانین را برای ما در کتاب مقدّس محفوظ نگه داشته است.‏ او از ما نمی‌خواهد که خود را بیش از حد درگیر جزئیات قوانین بسازیم،‏ بلکه از ما می‌خواهد «احکام مهم‌تر» یعنی اصول والایی را که در قوانین خدا نهفته است تشخیص داده و به آن‌ها عمل کنیم.‏ برای مثال،‏ یَهُوَه شهرهای پناهگاه را تدارک دید.‏ این تدارک بر پایهٔ چه اصولی است؟‏ در مقالهٔ پیش بررسی کردیم که شخص فراری چه باید می‌کرد و درس‌هایی آموختیم.‏ با بررسی این تدارک همچنین می‌توانیم به خصوصیات یَهُوَه پی ببریم و این که چگونه از او سرمشق بگیریم.‏ بنابراین این مقاله به سه سؤال پاسخ خواهد داد:‏ شهرهای پناهگاه چطور نشان‌دهندهٔ رحمت یَهُوَه است؟‏ آن شهرها چه چیزی را دربارهٔ دیدگاه یَهُوَه به زندگی و جان انسان‌ها نشان می‌دهد؟‏ آن شهرها چگونه عدالت کامل یَهُوَه را نمایان می‌سازند؟‏ هنگام پاسخ به این سؤالات به این فکر کنید که چطور می‌توانید پدر آسمانی‌تان را سرمشق قرار دهید.‏—‏اِفِسُسیان ۵:‏۱ خوانده شود.‏

۴،‏ ۵.‏ الف)‏ چگونه دسترسی به شهرهای پناهگاه راحت بود و چرا؟‏ ب)‏ این موضوع چه چیز را دربارهٔ یَهُوَه خدا به ما می‌آموزد؟‏

^۴ شش شهر پناهگاه در مکان‌هایی قرار داشتند که به‌راحتی بتوان به آنجا پناه برد.‏ یَهُوَه به اسرائیلیان فرمان داده بود که آن شش شهر را طوری انتخاب کنند که به طور مساوی در دو طرف رود اردن تقسیم شوند.‏ هدف یَهُوَه این بود که هر شخص فراری بتواند به‌راحتی و به‌سرعت به آن شهرها پناه برد.‏ (‏اعد ۳۵:‏۱۱-‏۱۴‏)‏ شاهراه‌هایی که به شهرهای پناهگاه می‌رفت،‏ به طور مرتب تعمیر می‌شد.‏ (‏تث ۱۹:‏۳‏)‏ * مطابق با رسوم یهودی تابلوهایی در طول راه نصب می‌شد که اشخاص فراری را به شهرهای پناهگاه هدایت کند.‏ شخصی که مرتکب قتل غیرعمد شده بود می‌توانست به این شهرها پناه ببرد و لزومی نداشت که به سرزمینی بیگانه فرار کند،‏ جایی که ممکن بود به پرستش خدایان کاذب وسوسه شود.‏

^۵ یَهُوَه قانونی وضع کرده بود که آنانی که مرتکب قتل می‌شوند،‏ قصاص شوند.‏ او همچنین ترتیبی داده بود که کسانی که به طور غیرعمد کسی را بکشند فرصتی دوباره یابند و محفوظ بمانند!‏ مفسّری نوشت که تدارکات یَهُوَه دربارهٔ شهرهای پناهگاه «از هر جهت مشخص و ساده بود.‏» یَهُوَه داوری بااحساس است و تمایلی به مجازات خادمانش ندارد.‏ به‌راستی که او «در رحمت دولتمند است.‏»—‏افس ۲:‏۴‏.‏

۶.‏ چگونه دیدگاه فَریسیان کاملاً برخلاف رحمت خدا بود؟‏

^۶ از طرف دیگر فَریسیان هیچ تمایلی نداشتند که رحمت نشان دهند.‏ برای مثال،‏ بنا به روایات یهودی آنان شخص خطاکار را تنها سه بار می‌بخشیدند.‏ عیسی در تشبیهی دعای یک فَریسی را نمونه آورد و نشان داد که آنان چه  دیدگاهی نسبت به شخص خطاکار دارند.‏ در تشبیه عیسی آن فَریسی چنین دعا کرد:‏ «ای خدا،‏ تو را شکر می‌کنم که مثل مردم دیگر،‏ اخاذ،‏ بدکار و زناکار نیستم،‏ خصوصاً مانند این خراجگیر.‏» آن خراجگیر در تشبیه عیسی با فروتنی دعا می‌کرد که خدا او را بیامرزد.‏ اما چرا فَریسیان هیچ تمایلی به رحمت و بخشش نداشتند؟‏ کتاب مقدّس می‌گوید که آنان «دیگران را هیچ می‌شمردند.‏»—‏لو ۱۸:‏۹-‏۱۴‏.‏

۷،‏ ۸.‏ الف)‏ هنگامی که کسی در حق شما خطایی مرتکب می‌شود،‏ چطور می‌توانید از یَهُوَه الگو بگیرید؟‏ ب)‏ چرا می‌توان گفت که بخشیدن دیگران آزمایش فروتنی است؟‏

^۷ ما نمی‌خواهیم فَریسیان را الگوی خود سازیم،‏ بلکه می‌خواهیم یَهُوَه خدا را الگو قرار دهیم و نسبت به دیگران بخشنده باشیم.‏ ‏(‏کولُسیان ۳:‏۱۳ خوانده شود.‏)‏ یک راه برای الگو گرفتن از یَهُوَه این است که نحوهٔ برخوردمان طوری باشد که دیگران بتوانند به‌راحتی نزد ما آیند و از ما عذرخواهی کنند.‏ (‏لو ۱۷:‏۳،‏ ۴‏)‏ بجاست از خودمان بپرسیم:‏ ‹آیا حاضرم اشخاصی را که مرتباً مرا می‌رنجانند بلافاصله ببخشم؟‏ آیا مشتاقم با آنانی که مرا رنجانده‌اند دوباره صلح را برقرار سازم؟‏›‏

^۸ بخشیدن دیگران در واقع آزمایش فروتنی و تواضع ماست.‏ فَریسیان نتوانستند از چنین آزمایشی سربلند بیرون آیند،‏ زیرا آنان دیگران را پایین‌تر از خود می‌دانستند.‏ اما ما مسیحیان باید ‹با فروتنی دیگران را از خود بهتر بدانیم› و آنان را ببخشیم.‏ (‏فیلیپ ۲:‏۳‏)‏ آیا می‌خواهید یَهُوَه را سرمشق قرار دهید و از آزمایش فروتنی سربلند بیرون آیید؟‏ همواره آماده باشید که دیگران را ببخشید و راه را برای صلح و آشتی باز نگاه دارید.‏ برای رحمت نشان دادن سریع وارد عمل شوید و زود رنجیده‌خاطر نشوید.‏—‏جا ۷:‏۸،‏ ۹‏.‏

۹.‏ یَهُوَه خدا چطور به اسرائیلیان نشان داد که برای جان انسان‌ها ارزش قائل است؟‏

^۹ یکی از ویژگی‌های شهرهای پناهگاه این بود که باعث می‌شد خون کسی بر گردن اسرائیلیان نباشد.‏ (‏تث ۱۹:‏۱۰‏)‏ یَهُوَه خدا برای زندگی ارزش قائل است و از «دستانی که خون بی‌گناه را می‌ریزد» نفرت دارد.‏ (‏امث ۶:‏۱۶،‏ ۱۷‏)‏ او خدایی عادل و مقدّس است که نمی‌تواند قتل غیرعمد را نادیده بگیرد.‏ شخصی که به طور غیرعمد کسی را می‌کشت مورد رحمت قرار می‌گرفت.‏ با این حال می‌بایست ماجرا را برای پیران بیان می‌کرد.‏ اگر پیران تشخیص می‌دادند که قتل به طور تصادفی اتفاق افتاده است،‏ شخص متهم می‌بایست تا مرگ کاهن اعظم در شهر پناهگاه می‌ماند.‏ شاید حتی او مجبور می‌شد که تا آخر عمرش در شهر پناهگاه باقی بماند.‏ این تدارک به اسرائیلیان نشان می‌داد که جان انسان‌ها مقدّس و باارزش است.‏ آنان باید از هر عملی که جان انسان‌ها را به خطر می‌انداخت دوری می‌کردند و به کسی که به آنان زندگی بخشیده بود،‏ احترام می‌گذاشتند.‏

۱۰.‏ مطابق با سخن عیسی،‏ چرا می‌توان گفت که کاتبان و فَریسیان ارزشی برای جان انسان‌ها قائل نمی‌شدند؟‏

^۱۰ برخلاف یَهُوَه خدا،‏ کاتبان و فَریسیان هیچ ارزشی برای زندگی انسان‌ها قائل نبودند.‏ عیسی مسیح به آنان گفت:‏ «کلید شناخت را از مردم گرفتید،‏ خود داخل نشدید و مانع آنانی می‌شوید که می‌خواهند داخل شوند.‏» (‏لو ۱۱:‏۵۲‏)‏ آنان وظیفه داشتند که مردم را با کلام خدا آشنا سازند و به مردم  کمک کنند که در راه رسیدن به زندگی جاودان گام بردارند.‏ اما نه تنها چنین نمی‌کردند،‏ بلکه مردم را از عیسی مسیح،‏ یعنی «پیشوای حیات» دور می‌ساختند و آنان را به راهی که می‌توانست به نابودی بینجامد هدایت می‌کردند.‏ (‏اعما ۳:‏۱۵‏)‏ به‌راستی که آن کاتبان و فَریسیان بسیار بی‌رحم و خودخواه بودند،‏ زیرا اهمیتی برای جان انسان‌ها قائل نمی‌شدند!‏

۱۱.‏ الف)‏ پولُس رسول چطور نشان داد که همچون یَهُوَه به زندگی و جان انسان‌ها می‌نگرد؟‏ ب)‏ ما چطور می‌توانیم مانند پولُس رسول با غیرت بیشتری به خدمت موعظه بپردازیم؟‏

^۱۱ چطور می‌توانیم از طرز فکری که کاتبان و فَریسیان داشتند دوری کنیم و یَهُوَه خدا را سرمشق قرار دهیم؟‏ باید برای زندگی و جان انسان‌ها ارزش قائل شویم.‏ پولُس رسول با موعظهٔ خبر خوش به مردم نشان داد که برای جان آن‌ها ارزش قائل است.‏ بنابراین می‌توانست بگوید:‏ «من از خون همگان بری هستم.‏» ‏(‏اعمال ۲۰:‏۲۶،‏ ۲۷ خوانده شود.‏)‏ با این حال،‏ پولُس به دلیل عذاب وجدان یا از روی انجام وظیفه به مردم موعظه نمی‌کرد،‏ بلکه او به مردم عشق می‌ورزید و برای زندگی‌شان ارزش قائل بود.‏ (‏۱قر ۹:‏۱۹-‏۲۳‏)‏ ما نیز باید تلاش کنیم که همچون یَهُوَه خدا به زندگی و جان انسان‌ها بنگریم.‏ یَهُوَه «می‌خواهد همگان فرصت توبه یابند.‏» (‏۲پطر ۳:‏۹‏)‏ اگر خصوصیت رحمت را در دلمان پرورش دهیم برانگیخته خواهیم شد که با غیرت بیشتری خبر خوش را موعظه کنیم.‏ به‌علاوه شادی بیشتری نیز خواهیم داشت.‏

۱۲.‏ چرا رعایت نکات ایمنی برای خادمان خدا مهم است؟‏

^۱۲ همچنین زمانی که نکات ایمنی را رعایت می‌کنیم نشان می‌دهیم که همچون یَهُوَه خدا برای زندگی و جان ارزش قائلیم.‏ بنابراین هنگام کار یا رانندگی باید نکات ایمنی را رعایت کنیم؛‏ برای مثال زمانی که در کار ساخت یا نگهداری از سالن‌های جماعت همکاری می‌کنیم یا هنگام رانندگی و رفتن به جلسات.‏ هیچ‌گاه به دلیل مسائل مالی یا صرفه‌جویی در وقت،‏ مسائل ایمنی و سلامت را دست کم نگیرید.‏ یَهُوَه خدا همیشه آنچه را که درست و بجاست انجام می‌دهد و ما می‌خواهیم مانند او باشیم.‏ پیران جماعت به‌خصوص باید تلاش کنند که به ایمنی خود و دیگران توجه نشان دهند.‏ (‏امث ۲۲:‏۳‏)‏ اگر یکی از پیران جماعت در مورد قوانین و نکات ایمنی به شما تذکر می‌دهد،‏ بجاست که پند او را بپذیرید.‏ (‏غلا ۶:‏۱‏)‏ پس سعی کنید همواره همچون یَهُوَه خدا به زندگی بنگرید تا «خون کسی بر گردن شما نباشد.‏»‏

۱۳،‏ ۱۴.‏ رهبران قوم اسرائیل چطور می‌توانستند عدالت یَهُوَه را از خود منعکس کنند؟‏

^۱۳ یَهُوَه از رهبران قوم اسرائیل خواسته بود که معیارهای عادلانهٔ او را دنبال کنند.‏ آنان در ابتدا می‌بایست اطلاعاتی موثق به دست می‌آوردند.‏ سپس باید نیّت،‏ طرز فکر و اعمال شخص متهم را بررسی می‌کردند و بعد تصمیم می‌گرفتند که آیا او شایستهٔ رحمت است یا خیر.‏ آنان برای اجرای عدالت یَهُوَه باید تشخیص می‌دادند که آیا شخص متهم «از روی دشمنی» و با نقشهٔ قبلی کسی را کشته است یا خیر.‏ ‏(‏اعداد ۳۵:‏۲۰-‏۲۴ خوانده شود.‏)‏ به علاوه در صورت وجود شاهدان،‏ دلیل و مدرک حداقل دو تن از آنان لازم بود که متهم به قتل عمد محکوم شود.‏—‏اعد ۳۵:‏۳۰‏.‏

^۱۴ رهبران قوم بعد از بررسی تمام اطلاعات و شهادات،‏ باید در نظر می‌گرفتند که شخص متهم چگونه انسانی است.‏ آنان نیاز به بینش داشتند تا بتوانند ورای ظاهر امر را ببینند.‏ از همه مهم‌تر آنان به روح‌القدس نیاز داشتند تا بتوانند حکمت،‏ رحمت و عدالت یَهُوَه را منعکس کنند.‏—‏خرو ۳۴:‏۶،‏ ۷‏.‏

۱۵.‏ دیدگاه عیسی نسبت به گناهکاران چه تفاوتی با دیدگاه فَریسیان داشت؟‏

^۱۵ فَریسیان تنها بر عمل شخص گناهکار تمرکز می‌کردند و شخصیت او را به هیچ وجه در نظر نمی‌گرفتند.‏ آنان وقتی متوجه شدند که عیسی در یک مهمانی در خانهٔ مَتّی حضور داشته است،‏ از شاگردان او پرسیدند:‏ «چرا استاد شما با خراجگیران و گناهکاران غذا می‌خورد؟‏» عیسی در جواب به آنان گفت:‏ «افراد بیمار به پزشک نیاز دارند،‏ نه افراد سالم.‏ بروید و مفهوم این گفته را درک کنید:‏  ‏‹رحمت می‌خواهم،‏ نه قربانی.‏› چون آمده‌ام تا گناهکاران را فراخوانم،‏ نه درستکاران را.‏» (‏مت ۹:‏۹-‏۱۳‏)‏ آیا عیسی می‌خواست گناهان جدّی را کوچک بشمارد؟‏ به هیچ وجه.‏ در واقع او می‌خواست گناهکاران را به توبه دعوت کند و این بخش مهمی از پیامش بود.‏ (‏مت ۴:‏۱۷‏)‏ عیسی بینشی عمیق داشت و می‌دانست که برخی از آن «خراجگیران و گناهکاران» می‌خواهند زندگی‌شان را تغییر دهند.‏ آنان تنها برای صرف غذا به خانهٔ مَتّی نرفته بودند،‏ بلکه «عدهٔ زیادی از آنان از [عیسی] پیروی می‌کردند.‏» (‏مرق ۲:‏۱۵‏)‏ متأسفانه اکثر فَریسیان همچون عیسی فکر نمی‌کردند.‏ آنان ادعا می‌کردند که خدای عادل و رحیم را می‌پرستند،‏ اما برخلاف او مردم را گناهکار می‌خواندند و امیدی به اصلاحشان نداشتند.‏

۱۶.‏ برادرانی که کمیتهٔ قضایی تشکیل می‌دهند تلاش می‌کنند چه چیز را تشخیص دهند؟‏

^۱۶ امروزه پیران جماعت باید یَهُوَه را سرمشق قرار دهند که «عدالت را دوست می‌دارد.‏» (‏مز ۳۷:‏۲۸‏)‏ آنان ابتدا باید ‹به‌دقّت پُرس و جو کنند› و مطمئن شوند که گناهی انجام شده است.‏ سپس باید مطابق با اصول کتاب مقدّس به آن رسیدگی کنند.‏ (‏تث ۱۳:‏۱۲-‏۱۴‏)‏ زمانی که پیران جماعت کمیتهٔ قضایی تشکیل می‌دهند باید به‌دقت تشخیص دهند که آیا شخصی که مرتکب گناهی جدّی شده،‏ پشیمان است یا خیر.‏ تشخیص این موضوع همیشه آسان نیست و بستگی به طرز فکر،‏ تمایلات و نیات قلبی شخص دارد.‏ (‏مکا ۳:‏۳‏)‏ اگر شخص گناهکار می‌خواهد مورد رحمت قرار گیرد باید ابراز پشیمانی کند و از ته دل توبه کند.‏ *

۱۷،‏ ۱۸.‏ پیران جماعت چطور می‌توانند تشخیص دهند که توبهٔ شخص،‏ واقعی و از صمیم دل است؟‏ (‏تصویر ابتدای مقاله ملاحظه شود.‏)‏

^۱۷ پیران جماعت نمی‌توانند همچون یَهُوَه خدا و عیسی دل افراد را ببینند.‏ اگر شما پیر جماعت هستید چطور تشخیص می‌دهید که توبهٔ شخص،‏ واقعی و از صمیم دل است؟‏ در ابتدا باید برای دریافت حکمت و قدرت تشخیص دعا کنید.‏ (‏۱پاد ۳:‏۹‏)‏ سپس کلام خدا و نشریات سازمان را مطالعه کنید تا بتوانید «اندوه خداپسندانه» یا توبهٔ واقعی را از «اندوهی که خاص این دنیاست» تشخیص دهید.‏ (‏۲قر ۷:‏۱۰،‏ ۱۱‏)‏ توجه کنید که کتاب مقدّس افراد توبه‌کار و آنانی را که توبه نمی‌کنند چگونه توصیف کرده یا چگونه احساسات،‏ طرز فکر و اعمال آنان را شرح داده است.‏

^۱۸ در آخر تلاش کنید که شخصیت فرد گناهکار را به طور کلّی در نظر بگیرید که شامل پیشینهٔ شخص،‏ نیات و محدودیت‌های او می‌شود.‏ کتاب مقدّس در رابطه با عیسی،‏ سر جماعت مسیحی پیشگویی کرده بود که او «بر حسب آنچه به چشم بیند،‏ داوری نخواهد کرد و بر وفق آنچه به گوش شنود،‏ حکم نخواهد داد؛‏ بلکه بینوایان را به عدالت داوری خواهد کرد،‏ و برای ستمدیدگان زمین به انصاف حکم خواهد داد.‏» (‏اشع ۱۱:‏۳،‏ ۴‏)‏ امروزه پیران مسیحی شبانان جماعت هستند و به طور حتم عیسی،‏ سر جماعت به آنان کمک خواهد کرد که مانند او داوری کنند.‏ (‏مت ۱۸:‏۱۸-‏۲۰‏)‏ آیا قدردان نیستیم که پیران مسیحی به ما اهمیت می‌دهند و تلاش می‌کنند که الگوی عیسی را دنبال کنند؟‏ آنان با تلاش‌های خستگی‌ناپذیر رحمت و عدالت را در جماعات ترویج می‌دهند.‏ آیا ما از زحماتشان قدردان نیستیم؟‏

۱۹.‏ چه درس‌هایی را در رابطه با شهرهای پناهگاه می‌خواهید در زندگی بکار برید؟‏

^۱۹ شریعت موسی «چارچوب شناخت» یَهُوَه و معیارهای عادلانهٔ او بود.‏ (‏روم ۲:‏۲۰‏)‏ برای مثال تدارک یَهُوَه دربارهٔ شهرهای پناهگاه به پیران جماعت می‌آموزد که ‹به حق داوری کنند› و به ما می‌آموزد که ‹هر یک با دیگری مهربان و باگذشت باشیم.‏› (‏زکر ۷:‏۹‏)‏ ما امروزه تحت شریعت موسی نیستیم.‏ اما یَهُوَه خدا و معیارهایش تغییر نکرده‌اند و هنوز هم خصوصیات رحمت و عدالت برای او باارزش هستند.‏ به‌راستی افتخار می‌کنیم که چنین خدایی را می‌پرستیم.‏ باشد که خصوصیات او را الگو قرار دهیم و به او پناه ببریم!‏