او به آنان گفت:‏ «پادشاهان قوم‌ها بر آنان سَروری می‌کنند و فرمانروایان ایشان ولی‌نعمت خوانده می‌شوند.‏ اما شما چنین مباشید.‏»—‏لو ۲۲:‏۲۵،‏ ۲۶‏.‏

ولی‌نعمتانی که عیسی به آنان اشاره کرد چه کسانی بودند؟‏ کتیبه‌ها،‏ سکه‌ها و نوشته‌های باستانی نشان می‌دهد که در جوامع یونانی و رومی رسم بود که به حاکمان و مردان سرشناس عنوان اِوِریِتیس یا ولی‌نعمت عطا شود.‏ این عنوان افتخاری از آن جهت به آنان داده می‌شد که خدمات ارزشمندی برای عموم ارائه داده بودند.‏

شماری از پادشاهان عنوان ولی‌نعمت را بر خود داشتند.‏ در این میان می‌توان به برخی حاکمان مصری مانند ولی‌نعمت بَطلَمیوس سوم (‏حدود ۲۴۷-‏۲۲۲ ق.‏م.‏)‏ و ولی‌نعمت دوم بَطلَمیوس هشتم (‏حدود ۱۴۷-‏۱۱۷ ق.‏م.‏)‏ اشاره کرد.‏ حاکمان رومی،‏ ژولیوس سزار (‏۴۸-‏۴۴ ق.‏م.‏)‏ و آگوستوس (‏۳۱ ق.‏م.‏-‏۱۴ م.‏)‏ و همچنین هیرودیس کبیر،‏ حاکم یهودا نیز این عنوان را بر خود داشتند.‏ احتمالاً دلیل اینکه هیرودیس این عنوان را کسب کرد این بود که در دوران قحطی برای مردمش گندم وارد کرد و برای نیازمندان لباس فراهم نمود.‏

بنا بر گفتهٔ آدلف دایسمَن،‏ محقق آلمانی کتاب مقدّس،‏ استفاده از عنوان ولی‌نعمت در گذشته بسیار رایج بود.‏ او اشاره می‌کند:‏ «به راحتی و بدون صرف وقت زیاد می‌توان بیش از صد مورد [از این عنوان را] در کتیبه‌ها یافت.‏»‏

پس منظور عیسی از گفتن «اما شما چنین مباشید،‏» چه بود؟‏ آیا عیسی به شاگردانش می‌گفت که انسان‌های خیّری نباشند و رفاه مردم را در نظر نگیرند؟‏ به هیچ وجه.‏ در واقع آنچه عیسی در نظر داشت انگیزهٔ شخص از عمل سخاوتمندانه‌اش بود.‏

در روزگار عیسی،‏ اشخاص ثروتمند با پرداخت هزینهٔ نمایش‌ها و مسابقات در آمفی‌تئاترها،‏ ساخت پارک‌ها و معابد و فعالیت‌های مشابه،‏ سعی می‌کردند که شهرت خوبی برای خود به دست آورند.‏ اما هدفشان از این کارها کسب آرا،‏ تمجید و محبوبیت از جانب مردم بود.‏ در یک کتاب مرجع چنین آمده است:‏ «با این که سخاوتمندی برخی از این اشخاص خیّر حقیقی بود،‏ اعمال سخاوتمندانهٔ آنان اغلب از روی حس ریاست‌طلبی بود.‏» عیسی پیروانش را از داشتن چنین روحیهٔ جاه‌طلبانه‌ای بر حذر می‌کرد.‏

سال‌ها بعد،‏ پولُس رسول نیز به اهمیت سخاوتمند بودن با انگیزه‌ای درست تأکید کرد.‏ او به هم‌ایمانان خود در قُرِنتُس نوشت:‏ «هر کس آن طور که در دل خود عزم کرده است،‏ انجام دهد،‏ نه با اکراه یا به اجبار؛‏ زیرا خدا بخشندهٔ شاد را دوست می‌دارد.‏»—‏۲قر ۹:‏۷‏.‏