پدر رِحُبعام،‏ سلیمان پادشاه بود که ۴۰ سال در اسرائیل حکمرانی کرد.‏ (‏۱پاد ۱۱:‏۴۲‏)‏ سلیمان در سال ۹۹۷ قبل از میلاد درگذشت.‏ سپس رِحُبعام از اورشلیم به شَکیم رفت تا به عنوان پادشاه مسح شود.‏ (‏۲توا ۱۰:‏۱‏)‏ سلیمان به دلیل حکمت بسیارش زبانزد خاص و عام بود.‏ آیا رِحُبعام از این که باید جایگزین او می‌شد ترس و واهمه داشت؟‏ او باید ثابت می‌کرد که آیا برای حل‌وفصل مشکلات حکمت لازم را دارد یا خیر!‏

احتمالاً رِحُبعام می‌دانست که اسرائیلیان بسیار تحت فشار بودند.‏ اسرائیلیانی که بسیار رنج کشیده بودند،‏ نمایندگانی نزد رِحُبعام فرستادند و از او چنین درخواست کردند:‏ «پدرت یوغ ما را سنگین ساخت.‏ اما تو اکنون این خدمت سخت و یوغ سنگین را که پدرت بر ما نهاد،‏ سبک ساز،‏ و ما تو را خدمت خواهیم کرد.‏»—‏۲توا ۱۰:‏۳،‏ ۴‏.‏

رِحُبعام باید تصمیم بزرگی می‌گرفت.‏ اگر او می‌خواست طبق خواست مردم عمل کند باید از برخی منافع خود،‏ خانواده و درباریانش چشم‌پوشی می‌کرد.‏ از طرفی دیگر،‏ اگر درخواست مردم را رد می‌کرد،‏ ممکن بود مردم بر علیه او شورش کنند.‏ رِحُبعام ابتدا با مشایخی که از مشاوران پدرش سلیمان بودند مشورت کرد و از آنان توصیه گرفت.‏ اما بعد از آن با جوانانی که با او بزرگ شده بودند مشورت کرد.‏ او تصمیم گرفت به توصیهٔ آن مردان جوان عمل کند و اسرائیلیان را مورد ظلم و ستم قرار دهد.‏ بنابراین به آنان گفت:‏ «پدرم یوغ شما را سنگین ساخت،‏ اما من بر یوغ شما خواهم افزود.‏ پدرم شما را به تازیانه‌ها تأدیب می‌کرد،‏ اما من به عقربها تأدیبتان خواهم کرد.‏»—‏۲توا ۱۰:‏۶-‏۱۴‏.‏

ما از این گزارش چه درسی می‌گیریم؟‏ امروزه برادران و خواهران سالخوردهٔ بسیاری داریم که سال‌ها به یَهُوَه خدمت کرده‌اند.‏ آنان می‌توانند به ما کمک کنند که تصمیمات خوبی بگیریم.‏ پس بجاست به راهنمایی‌های آن‌ها توجه کنیم.‏—‏ایو ۱۲:‏۱۲‏.‏

رِحُبعام در پاسخ به شورش مردم،‏ ارتش خود را فراخواند.‏ اما یَهُوَه از طریق شِمَعیای نبی چنین گفت:‏ «مروید و با برادران خود،‏ بنی‌اسرائیل،‏ جنگ مکنید.‏ هر یک از شما به خانهٔ خود بازگردد زیرا که این امر از جانب من شده است.‏»—‏۱پاد ۱۲:‏۲۱-‏۲۴‏.‏ *

آیا برای رِحُبعام آسان بود که به فرمان یَهُوَه گوش دهد؟‏ اگر او به فرمان یَهُوَه گوش می‌داد مردم دربارهٔ او چه فکر می‌کردند؟‏ رِحُبعام به مردم گفته بود که ‹با عقرب‌ها تنبیه‌شان خواهد کرد.‏› حال اگر به فرمان یَهُوَه گوش می‌داد و شورش مردم را نادیده می‌گرفت مردم دربارهٔ او چه فکر می‌کردند؟‏ (‏با ۲تواریخ ۱۳:‏۷ مقایسه شود.‏)‏ به هر صورت،‏ اگر هم مردم چنین تصوّری داشتند،‏ رِحُبعام و ارتش او «به کلام خداوند گوش سپردند،‏ و مطابق فرمان او بازگشتند.‏»‏

ما از این موضوع می‌آموزیم که عاقلانه است همیشه از یَهُوَه اطاعت کنیم،‏ حتی اگر این کار باعث شود دیگران ما را مسخره کنند.‏ اطاعت از یَهُوَه همواره برکات به همراه دارد.‏—‏تث ۲۸:‏۲‏.‏

تصمیم رِحُبعام چه نتیجه‌ای داشت؟‏ او با اطاعت از یَهُوَه از جنگ با پادشاهی شمالی که تازه تأسیس شده بود خودداری کرد.‏ سپس در منطقه‌ای که خودش بر آن حکمرانی می‌کرد،‏ یعنی منطقهٔ یهودا و بنیامین شهرهایی جدید ساخت.‏ او همچنین برخی شهرها را «بسیار مستحکم گردانید.‏» (‏۲توا ۱۱:‏۵-‏۱۲‏)‏ از همه مهم‌تر،‏ او برای مدتی طبق اصول و معیارهای یَهُوَه عمل کرد.‏ در آن زمان،‏ ده طایفهٔ اسرائیل که تحت حکمرانی یِرُبعام بودند به پرستش کاذب و بت‌پرستی روی آوردند.‏ با این حال،‏ بسیاری از آنان نیز ‹از رِحُبعام حمایت کردند› و برای ماندن در پرستش پاک به اورشلیم رفتند.‏ (‏۲توا ۱۱:‏۱۶،‏ ۱۷‏)‏ به این شکل،‏ اطاعت رِحُبعام از یَهُوَه پادشاهی او را قوّت بخشید.‏

زمانی که پادشاهی رِحُبعام قدرت یافت،‏ او به عملی غیرمنتظره دست زد.‏ او از قوانین یَهُوَه سرپیچی کرد و به پرستش خدایان کاذب روی آورد!‏ ممکن است که او تحت تأثیر مادرش قرار گرفته بود که از عمونیان بود.‏ (‏۱پاد ۱۴:‏۲۱‏)‏ اما دلیلش هر چه که بود قوم نیز او را دنبال کردند.‏ بنابراین یَهُوَه اجازه داد شیشَق،‏ پادشاه مصر بسیاری از شهرهای یهودا را تسخیر کند،‏ هر چند رِحُبعام آن شهرها را مستحکم گردانده بود!‏—‏۱پاد ۱۴:‏۲۲-‏۲۴؛‏ ۲توا ۱۲:‏۱-‏۴‏.‏

هنگامی که شیشَق و ارتش او به اورشلیم که تحت حکمرانی رِحُبعام بود حمله کردند،‏ شرایط بدتر شد.‏ سپس یَهُوَه شِمَعیای نبی را فرستاد که از طرف یَهُوَه به رِحُبعام و رهبران یهودا چنین بگویند:‏ «شما مرا ترک کرده‌اید،‏ پس من نیز شما را ترک کرده،‏ به دست شیشَق خواهم سپرد.‏» واکنش رِحُبعام به تأدیب یَهُوَه قابل تحسین است.‏ کتاب مقدّس در این باره می‌گوید:‏ «رهبران اسرائیل و پادشاه خود را فروتن ساخته،‏ گفتند:‏ ‹خداوند عادل است.‏›» بنابراین یَهُوَه رِحُبعام را نجات داد و اجازه نداد اورشلیم نابود شود.‏—‏۲توا ۱۲:‏۵-‏۷،‏ ۱۲‏.‏

پس از آن،‏ رِحُبعام همچنان بر پادشاهی جنوبی حکمرانی کرد.‏ او پیش از مرگش هدایای بسیار به پسرانش بخشید.‏ احتمالاً او با این کار می‌خواست اطمینان یابد که آنان بر علیه برادرشان اَبیّا یعنی پادشاه آینده شورش نکنند.‏ (‏۲توا ۱۱:‏۲۱-‏۲۳‏)‏ رِحُبعام به این شکل تا حدّی عاقلانه‌تر از دوران جوانی‌اش عمل کرد.‏

با این که رِحُبعام سعی کرد اعمال درستی انجام دهد،‏ کتاب مقدّس در کل او را پادشاهی می‌خواند که «شرارت ورزید.‏» چرا؟‏ زیرا او «دل خود را به طلبیدنِ خداوند معطوف نساخت.‏» بنابراین یَهُوَه از او خشنود نبود.‏—‏۲توا ۱۲:‏۱۴‏.‏

از زندگی رِحُبعام چه می‌آموزیم؟‏ او گاهی اوقات از یَهُوَه اطاعت می‌کرد.‏ او همچنین به نفع قوم یَهُوَه اقداماتی انجام داد.‏ اما سعی نکرد رابطه‌ای نزدیک با یَهُوَه برقرار کند.‏ رِحُبعام میل قلبی برای خشنود ساختن یَهُوَه نداشت.‏ بنابراین به خطاکاری و پرستش کاذب کشیده شد.‏ شاید بپرسید:‏ ‹زمانی که رِحُبعام تأدیب یَهُوَه را پذیرفت،‏ آیا تحت تأثیر دیگران چنین کرد یا واقعاً پشیمان بود و می‌خواست یَهُوَه را خشنود سازد؟‏› (‏۲توا ۱۱:‏۳،‏ ۴؛‏ ۱۲:‏۶‏)‏ او بعدها آنچه را که از دید یَهُوَه بد بود به جا آورد.‏ به‌راستی که با پدربزرگش،‏ داوود پادشاه بسیار متفاوت بود!‏ داوود خطاهایی  مرتکب شد،‏ با این حال در تمام زندگی‌اش محبتی عمیق به یَهُوَه داشت،‏ خود را وقف پرستش پاک کرد و به دلیل گناهانش از ته دل توبه کرد.‏—‏۱پاد ۱۴:‏۸؛‏ مز ۵۱:‏۱،‏ ۱۷؛‏ ۶۳:‏۱‏.‏

ما از این گزارش کتاب مقدّس درس‌های بسیاری می‌آموزیم.‏ ما باید نیازهای خانواده‌مان را رفع کنیم و در خدمت به یَهُوَه تلاش کنیم.‏ اما این کافی نیست.‏ برای خشنود ساختن یَهُوَه،‏ باید او را آن طور که او می‌خواهد بپرستیم و رابطه‌ای نزدیک با او داشته باشیم.‏

تنها در صورتی می‌توانیم چنین کنیم که محبتی عمیق به یَهُوَه داشته باشیم.‏ برای روشن نگه داشتن یک شعلهٔ آتش باید همواره به آن هیزم اضافه کنیم.‏ به طور مشابه،‏ برای این که محبتمان را به یَهُوَه حفظ کنیم،‏ باید به طور مرتب کلام او را بخوانیم،‏ روی آن تأمّل کنیم و همواره دعا کنیم.‏ (‏مز ۱:‏۲؛‏ روم ۱۲:‏۱۲‏)‏ عشق و محبتمان به یَهُوَه ما را برمی‌انگیزد که در تمام امور زندگی او را خشنود سازیم.‏ همچنین ما را برمی‌انگیزد که اگر خطایی مرتکب شدیم،‏ از صمیم دل توبه کنیم.‏ به این شکل،‏ برخلاف رِحُبعام در پرستش پاک پایدار خواهیم ماند.‏—‏یهو ۲۰،‏ ۲۱‏.‏