۱.‏ ما چگونه می‌توانیم از یَهُوَه،‏ پدر پرمهرمان سرمشق گیریم؟‏

یَهُوَه ما را از صمیم دل دوست دارد.‏ (‏یو ۳:‏۱۶‏)‏ ما می‌خواهیم از پدر پرمهرمان سرمشق گیریم.‏ از این رو،‏ تلاش می‌کنیم که با دیگران به‌خصوص هم‌ایمانانمان ‹همدردی کنیم،‏ مهر برادرانه داشته و دلسوز باشیم.‏› (‏۱پطر ۳:‏۸؛‏ غلا ۶:‏۱۰‏)‏ وقتی می‌بینیم که هم‌ایمانانمان در سختی هستند،‏ بر آن می‌شویم که به آنان کمک کنیم.‏

۲.‏ در این مقاله به بررسی چه موضوعی می‌پردازیم؟‏

^۲ همهٔ آنانی که می‌خواهند عضوی از خانوادهٔ جهانی یَهُوَه شوند،‏ با مشکلاتی روبرو می‌شوند.‏ (‏مرق ۱۰:‏۲۹،‏ ۳۰‏)‏ به علاوه،‏ هر چه به انتهای نظام حاضر نزدیک‌تر می‌شویم،‏ مشکلاتمان نیز بیشتر می‌شود.‏ در چنین شرایطی چگونه می‌توانیم به یکدیگر کمک کنیم؟‏ در ادامه نمونهٔ لوط،‏ ایّوب و نَعُومی را در این زمینه بررسی می‌کنیم.‏ همچنین به برخی از مشکلاتی که هم‌ایمانانمان با آن مواجهند اشاره می‌کنیم و خواهیم دید که چگونه می‌توانیم به آنان کمک کنیم تا با مشکلاتشان مقابله کنند.‏

۳.‏ مطابق دوم پِطرُس ۲:‏۷،‏ ۸ لوط چه تصمیم اشتباهی گرفت و نتیجه‌اش چه بود؟‏

^۳ لوط تصمیم گرفت به شهر سُدوم که مملو از غیراخلاقیات بود نقل‌مکان کند.‏ به راستی که تصمیم او اشتباه بود!‏ ‏(‏۲پِطرُس ۲:‏۷،‏ ۸ خوانده شود.‏)‏ با این که آنجا منطقه‌ای سرسبز و مرفه بود،‏ لوط با مشکلات زیادی روبرو شد.‏ (‏پیدا ۱۳:‏۸-‏۱۳؛‏ ۱۴:‏۱۲‏)‏ ظاهراً همسر لوط به‌قدری به آن شهر یا برخی ساکنانش وابسته شده بود که حتی از یَهُوَه نافرمانی کرد و زمانی که یَهُوَه آتش و گوگرد بر آن شهر بارانید،‏ زندگی‌اش را از دست داد.‏ نامزدهای دختران لوط نیز در شهر  سُدوم مردند.‏ لوط خانه و دارایی و از همه بدتر همسرش را از دست داد.‏ (‏پیدا ۱۹:‏۱۲-‏۱۴،‏ ۱۷،‏ ۲۶‏)‏ آیا یَهُوَه در این شرایط،‏ همچنان با لوط صبورانه برخورد کرد؟‏

۴.‏ یَهُوَه چگونه نسبت به لوط صبر و بردباری نشان داد؟‏ (‏تصویر روی جلد ملاحظه شود.‏)‏

^۴ با این که لوط خود تصمیم گرفته بود به سُدوم برود،‏ یَهُوَه از روی دلسوزی،‏ فرشتگانی فرستاد تا او و خانواده‌اش را نجات دهد.‏ اما او بجای این که فوراً از فرمان فرشتگان اطاعت کند،‏ ‹درنگ کرد.‏› طوری که فرشتگان مجبور شدند دست او و خانواده‌اش را بگیرند و کمکشان کنند که به بیرون شهر بگریزند.‏ (‏پیدا ۱۹:‏۱۵،‏ ۱۶‏)‏ فرشتگان به لوط گفتند که همراه خانواده‌اش به طرف کوه‌ها فرار کند.‏ اما لوط بجای اطاعت از یَهُوَه،‏ درخواست کرد به شهری دیگر در آن نزدیکی برود.‏ (‏پیدا ۱۹:‏۱۷-‏۲۰‏)‏ یَهُوَه صبورانه به خواستهٔ او گوش کرد و اجازه داد به آنجا برود.‏ اما پس از مدتی،‏ لوط ترسید که در آن شهر بماند.‏ بنابراین،‏ همراه خانواده‌اش به طرف همان کوهی رفت که یَهُوَه در ابتدا به آن اشاره کرده بود.‏ (‏پیدا ۱۹:‏۳۰‏)‏ به راستی که یَهُوَه با لوط صبورانه برخورد کرد!‏ ما چگونه می‌توانیم از او سرمشق گیریم؟‏

۵-‏۶.‏ ما چگونه می‌توانیم با به‌کارگیری پند اول تِسالونیکیان ۵:‏۱۴ همچون یَهُوَه عمل نماییم؟‏

^۵ امروزه نیز ممکن است برخی هم‌ایمانانمان همچون لوط تصمیمات نادرستی بگیرند و با مشکلاتی جدّی روبرو شوند.‏ اگر چنین اتفاقی رخ دهد،‏ ما چه واکنشی نشان می‌دهیم؟‏ شاید بخواهیم اصل کتاب مقدّس را به هم‌ایمانمان یادآوری کنیم که می‌گوید:‏ «انسان هر چه بکارد،‏ همان را درو خواهد کرد.‏» (‏غلا ۶:‏۷‏)‏ این اصل کاملاً صحیح است!‏ اما همان طور که یَهُوَه با لوط برخورد کرد،‏ ما نیز می‌توانیم واکنش بهتری از خود نشان دهیم.‏ چگونه؟‏

^۶ یَهُوَه با فرستادن فرشتگانش،‏ نه تنها به لوط هشدار داد،‏ بلکه به او کمک کرد که از نابودی نجات یابد.‏ به طور مشابه،‏ اگر می‌بینیم که عمل هم‌ایمانی به مشکلاتی جدّی می‌انجامد،‏ می‌توانیم به او هشدار دهیم.‏ به علاوه،‏ شاید بتوانیم در عمل به او کمک کنیم.‏ اگر هم‌ایمانمان در به‌کارگیری اصول کتاب مقدّس درنگ کند،‏ باید از خود صبر و بردباری نشان دهیم.‏ در واقع،‏ ما باید همچون دو فرشتهٔ یَهُوَه عمل کنیم؛‏ یعنی نباید از کمک به هم‌ایمانمان ناامید شویم.‏ بلکه باید همواره به دنبال راه‌هایی باشیم که در عمل به او کمک کنیم.‏ (‏۱یو ۳:‏۱۸‏)‏ ما نیز می‌توانیم به‌اصطلاح دست هم‌ایمانمان را بگیریم و کمکش کنیم که اصول کتاب مقدّس را به کار گیرد.‏—‏۱تِسالونیکیان ۵:‏۱۴ خوانده شود.‏

۷.‏ ما چگونه می‌توانیم دیدگاهی را که یَهُوَه به لوط داشت در خود پرورش دهیم؟‏

^۷ یَهُوَه بر ناکاملی‌های لوط تمرکز نکرد.‏ بعدها پِطرُس رسول تحت الهام خدا،‏ لوط را شخصی درستکار خواند.‏ جای خوشحالی است که یَهُوَه همواره از خطاهایمان چشم‌پوشی می‌کند!‏ (‏مز ۱۳۰:‏۳‏)‏ آیا ما نیز می‌توانیم دیدگاهی را که یَهُوَه به لوط داشت در خود پرورش دهیم؟‏ اگر همواره بر خصوصیات خوب برادران و خواهرانمان تمرکز کنیم،‏ با آنان صبورانه برخورد خواهیم کرد.‏ به این شکل،‏ آنان نیز کمک ما را راحت‌تر قبول می‌کنند.‏

۸.‏ حس همدردی و دلسوزی ما را به چه کاری برمی‌انگیزد؟‏

^۸ ایّوب برخلاف لوط،‏ تصمیمات اشتباهی نگرفت که مشکلاتی برایش به وجود آورد.‏ با این حال،‏ او نیز با مشکلاتی جدّی روبرو شد.‏ او تمام دارایی و جایگاه اجتماعی‌اش را از دست داد و بیمار شد.‏ حتی همهٔ فرزندانش را از دست داد.‏ سه نفر از دوستانش به او تهمت زدند.‏ اما چرا آنان با او همدردی نکردند؟‏ زیرا سعی  نکردند که احساسات ایّوب و موقعیتش را کاملاً درک کنند.‏ در نتیجه به اشتباه،‏ دربارهٔ او قضاوت کردند.‏ ما چگونه می‌توانیم از چنین کاری اجتناب کنیم؟‏ باید به یاد داشته باشیم که فقط یَهُوَه از تمام جنبه‌های زندگی شخص رنج‌دیده آگاه است.‏ ما نه تنها باید با دقت به حرف‌های شخص گوش دهیم،‏ بلکه باید سعی کنیم دردی را که او متحمّل می‌شود حس کنیم.‏ تنها در این صورت می‌توانیم واقعاً از صمیم دل با شخص رنج‌دیده همدردی کنیم.‏

۹.‏ حس همدردی و دلسوزی ما را از چه کاری بازمی‌دارد و چرا؟‏

^۹ حس همدردی و دلسوزی باعث می‌شود که دربارهٔ مشکلات دیگران با همه صحبت نکنیم.‏ چنین عملی نه تنها جماعت را بنا نمی‌کند،‏ بلکه باعث ایجاد چنددستگی می‌شود.‏ (‏امث ۲۰:‏۱۹؛‏ روم ۱۴:‏۱۹‏)‏ به علاوه،‏ نشانگر بی‌مهری و بی‌ملاحظگی است و می‌تواند به مشکلات شخص رنج‌دیده بیفزاید.‏ (‏امث ۱۲:‏۱۸؛‏ افس ۴:‏۳۱،‏ ۳۲‏)‏ بنابراین،‏ بجاست که بر خصوصیات خوب شخص تمرکز کنیم و راه‌هایی را بیابیم که به او کمک می‌کند با مشکلاتش مقابله کند.‏

۱۰.‏ در ایّوب ۶:‏۲،‏ ۳ چه درسی نهفته است؟‏

^۱۰ ایّوب ۶:‏۲،‏ ۳ خوانده شود.‏ ایّوب گاه سخنان تندی به زبان می‌آورد.‏ او بعدها اذعان کرد که گفته‌هایش اشتباه بوده است.‏ (‏ایو ۴۲:‏۶‏)‏ امروزه نیز شخصی که با مشکلات زیادی روبروست،‏ ممکن است سخنانی به زبان آورد که بعدها پشیمان شود.‏ اگر ما چنین سخنانی را بشنویم چه باید بکنیم؟‏ بجای محکوم کردن شخص باید با او همدردی کنیم.‏ همچنین باید به یاد داشته باشیم که روبرویی با مشکلات دنیای امروز،‏ جزئی از مقصود یَهُوَه نبوده است.‏ بنابراین،‏ اگر یکی از خادمان وفادار یَهُوَه که با مشکلات زیادی دست‌وپنجه نرم می‌کند،‏ سخنان  تندی به زبان آورد نباید تعجب کنیم.‏ حتی اگر او گفته‌های نادرستی دربارهٔ ما یا یَهُوَه به زبان آورد،‏ نباید سریع خشمگین شویم یا او را طبق سخنانش قضاوت کنیم.‏—‏امث ۱۹:‏۱۱‏.‏

۱۱.‏ پیران جماعت چگونه می‌توانند با الگو گرفتن از اِلیهو به دیگران پند دهند؟‏

^۱۱ گاه لازم است به شخصی که با مشکلاتی جدّی روبروست پند دهیم یا طرز فکر او را اصلاح کنیم.‏ (‏غلا ۶:‏۱‏)‏ پیران جماعت چطور می‌توانند چنین کنند؟‏ آنان باید اِلیهو را سرمشق خود قرار دهند.‏ او تمام حرف‌های ایّوب را شنید و با او همدردی کرد.‏ (‏ایو ۳۳:‏۶،‏ ۷‏)‏ اِلیهو پس از این که احساسات ایّوب را کاملاً درک کرد،‏ به او پند داد.‏ پیران جماعت نیز باید با دقت به حرف‌های هم‌ایمانشان گوش دهند و سعی کنند شرایط او را کاملاً درک نمایند.‏ به این شکل،‏ هم‌ایمانشان راحت‌تر پند آنان را می‌پذیرد.‏

۱۲.‏ مرگ شوهر و دو پسر نَعُومی،‏ چه تأثیری بر او گذاشت؟‏

^۱۲ نَعُومی زنی وفادار بود که یَهُوَه را دوست می‌داشت.‏ با این حال،‏ پس از مرگ شوهر و دو پسرش تصمیم گرفت نامش را به «مارا» که به معنی «تلخ» است تغییر دهد.‏ (‏روت ۱:‏۳،‏ ۵،‏ ۲۰‏،‏ پاورقی،‏ ۲۱‏)‏ روت،‏ عروس نَعُومی در تمام مشکلاتش کنارش بود.‏ او نه تنها به نَعُومی کمک کرد،‏ بلکه با سخنانش نیز به او دلگرمی داد.‏ روت با بیان سخنانی ساده و صمیمانه محبتش را به نَعُومی نشان داد.‏—‏روت ۱:‏۱۶،‏ ۱۷‏.‏

۱۳.‏ چرا آنانی که همسرشان را از دست داده‌اند به کمک ما نیاز دارند؟‏

^۱۳ زمانی که هم‌ایمانی همسرش را از دست می‌دهد،‏ به کمک ما نیاز دارد.‏ زوج‌ها همچون دو درخت هستند که در کنار هم کاشته می‌شوند.‏ طی سال‌ها،‏ ریشهٔ این دو درخت در هم می‌پیچد.‏ وقتی یکی از آن دو درخت از ریشه کنده شود،‏ تأثیر زیادی بر درخت دیگر می‌گذارد.‏ به طور مشابه،‏ وقتی شخصی همسرش را از دست می‌دهد،‏ احساس غم و اندوه مدت زیادی با او خواهد بود.‏ پائولا * که شوهرش را در یک حادثه از دست داده است می‌گوید:‏ «زندگی‌ام از این رو به اون رو شد.‏ احساس ناتوانی می‌کردم.‏ بهترین دوستم را از دست داده بودم.‏ دربارهٔ همه چیز با او صحبت می‌کردم.‏ او در تمام شادی‌ها و سختی‌ها کنارم بود و همیشه سنگ صبورم بود.‏ احساس کردم که نیمی از وجودم را از دست داده‌ام.‏»‏

۱۴-‏۱۵.‏ ما چگونه می‌توانیم به شخصی که همسرش را از دست داده است دلگرمی دهیم؟‏

^۱۴ ما چگونه می‌توانیم به شخصی که همسرش را از دست داده است دلگرمی دهیم؟‏ اولین کار این است که با او صحبت کنیم؛‏ حتی اگر مطمئن نیستیم که به او چه بگوییم.‏ پائولا که قبلاً به او اشاره شد می‌گوید:‏ «به‌خوبی می‌دانم که مرگ،‏ اطرافیان را در موقعیت عجیبی قرار می‌دهد.‏ زیرا نمی‌خواهند حرفی بزنند که باعث ناراحتی شخص سوگوار شود.‏ اما سکوت آنان بیشتر باعث ناراحتی او می‌شود!‏» شخص سوگوار انتظار ندارد که عباراتی خاص و حکیمانه از ما بشنود.‏ پائولا در ادامه می‌گوید:‏ «حتی وقتی دوستانم به من می‌گفتند،‏ ‹خیلی متأسفم که شوهرت را از دست داده‌ای،‏› برایم کافی بود.‏»‏

^۱۵ ویلیام که سال‌ها پیش،‏ همسرش را از دست داده است می‌گوید:‏ «وقتی دیگران دربارهٔ خاطراتی که با همسرم داشتند حرف می‌زنند،‏ خوشحال می‌شوم؛‏ زیرا اطمینان می‌یابم که او را دوست داشتند و برایش ارزش قائل بودند.‏ سخنان آنان مرا بسیار دلگرم می‌کند،‏  زیرا همسرم را خیلی دوست داشتم و بخش مهمی از زندگی‌ام بود.‏» خواهری به نام بیانکا نیز که شوهرش را از دست داده است می‌گوید:‏ «وقتی دیگران همراه من دعا می‌کنند و آیاتی را از کتاب مقدّس برایم می‌خوانند دلگرم می‌شوم.‏ وقتی آنان دربارهٔ شوهرم صحبت می‌کنند و به صحبت‌های من دربارهٔ او گوش می‌دهند،‏ احساس بهتری به من دست می‌دهد.‏»‏

۱۶.‏ الف)‏ ما تا چه مدت باید به افراد سوگوار کمک کنیم؟‏ ب)‏ مطابق یعقوب ۱:‏۲۷ چه مسئولیتی به ما واگذار شده است؟‏

^۱۶ همان طور که روت پس از مرگ شوهر نَعُومی همچنان در کنار او ماند،‏ ما نیز باید همواره به آنانی که عزیزشان را از دست داده‌اند کمک کنیم.‏ پائولا که قبلاً به او اشاره شد می‌گوید:‏ «وقتی تازه شوهرم را از دست داده بودم،‏ بسیاری برای کمک کردن و دلگرمی دادن به دیدنم می‌آمدند.‏ اما پس از مدتی،‏ همه دوباره به روال عادی زندگی خود برگشتند.‏ اما زندگی من کاملاً تغییر کرده بود.‏ خیلی مهم است که دیگران تشخیص دهند شخص سوگوار تا ماه‌ها یا حتی سال‌ها پس از مرگ عزیزش نیاز به کمک دارد.‏» برخی پس از این که عزیزشان را از دست می‌دهند،‏ سریع می‌توانند خود را با شرایط جدید تطبیق دهند.‏ اما برخی دیگر،‏ با انجام کارهای کوچکی که قبلاً در کنار عزیزشان انجام می‌دادند،‏ دردشان تازه می‌شود.‏ در واقع،‏ نحوهٔ سوگواری هر شخص با شخصی دیگر متفاوت است.‏ ما باید مسئولیت رسیدگی و توجه به افراد سوگوار را افتخاری از سوی یَهُوَه بدانیم.‏—‏یعقوب ۱:‏۲۷ خوانده شود.‏

۱۷.‏ چرا آنانی که همسرشان ترکشان کرده است به کمک نیاز دارند؟‏

 ^۱۷ برخی افراد که همسرشان آنان را ترک کرده است،‏ دچار اضطراب و فشار روحی شدیدی می‌شوند.‏ جُویْس که شوهرش به خاطر زنی دیگر،‏ او را ترک کرد می‌گوید:‏ «طلاق برایم بسیار دردناک بود.‏ اگر شوهرم را در یک حادثهٔ رانندگی یا به دلیل بیماری از دست می‌دادم،‏ تحمّلش راحت‌تر بود.‏ زیرا می‌دانستم که به انتخاب خودش نبوده است.‏ اما در این مورد،‏ او خود تصمیم گرفت که مرا ترک کند.‏ خیلی احساس حقارت کردم.‏»‏

۱۸.‏ ما برای کمک به افرادی که همسرشان فوت کرده یا آنان را ترک کرده است،‏ چه می‌توانیم بکنیم؟‏

^۱۸ وقتی به افرادی که همسرشان فوت کرده یا آنان را ترک کرده است نیکویی می‌کنیم،‏ به آنان اطمینان می‌دهیم که دوستشان داریم.‏ آنان بیش از هر زمانی،‏ به دوستانی خوب نیاز دارند.‏ (‏امث ۱۷:‏۱۷‏)‏ شما چگونه می‌توانید دوستی خوب برای آنان باشید؟‏ شاید بتوانید آنان را برای صرف غذایی ساده دعوت کنید.‏ یا شاید بتوانید در خدمت موعظه یا تفریحات با آنان وقت بگذرانید.‏ همچنین می‌توانید گاهی اوقات آنان را در جلسات پرستش خانوادگی خود شرکت دهید.‏ در این صورت،‏ شما یَهُوَه را خشنود می‌سازید،‏ چرا که او «نزدیک شکسته‌دلان» و «مدافع بیوه‌زنان» است.‏—‏مز ۳۴:‏۱۸؛‏ ۶۸:‏۵‏.‏

۱۹.‏ اول پِطرُس ۳:‏۸ ما را به چه کاری برمی‌انگیزد؟‏

^۱۹ در آینده‌ای نزدیک،‏ زمانی که پادشاهی خدا بر زمین حکمفرما شود،‏ «مشقتهای پیشین فراموش خواهد شد.‏» ما مشتاقانه در انتظار روزی هستیم که «امور پیشین دیگر به یاد آورده نخواهد شد،‏ و از ذهن نخواهد گذشت.‏» (‏اشع ۶۵:‏۱۶،‏ ۱۷‏)‏ باشد که تا آن زمان،‏ همواره به یکدیگر کمک کنیم و با سخنان و اعمالمان نشان دهیم که همهٔ هم‌ایمانانمان را دوست داریم.‏—‏۱پِطرُس ۳:‏۸ خوانده شود.‏