راه خوشبختی
عشق و محبت
انسانها تشنهٔ محبتند. شکوفا شدن هر زندگی مشترک، خانواده یا رابطهٔ دوستی به محبت وابسته است. پس محبت برای سلامت روان، رضایت و خوشبختی در زندگی ضروری است. اما منظور چه محبتی است؟
در اینجا منظور از محبت، رابطهٔ عاشقانه نیست؛ رابطهای که البته در زندگی جای خود را دارد. بلکه منظور محبتی برتر است؛ محبتی که بر پایهٔ اصول الٰهی است و فرد را بر آن میدارد، بیش از نفع خود به رفاه دیگران توجهی خالصانه نشان دهد. چنین محبتی بر پایهٔ اصول و در عین حال گرم و صمیمی است.
در کتاب مقدّس این محبت به زیبایی تعریف شده است: «محبت، بردبار و مهربان است. محبت حسادت نمیورزد، خودستایی نمیکند و غرور ندارد. محبت رفتار ناپسند ندارد، در پی نفع خود نیست و بهراحتی خشمگین نمیشود. محبت کینه به دل نمیگیرد. محبت از بدی شادمان نمیشود، اما با راستی شادی میکند. محبت با همه چیز مدارا میکند ... همواره امیدوار است و در همه چیز پایداری میکند. محبت هرگز از میان نمیرود.»—۱قُرِنتیان ۱۳:۴-۸.
چنین محبتی «هرگز از میان نمیرود» و همیشه باقی است. این محبت میتواند با گذشت زمان استوارتر و قویتر شود، چون بردبار، مهربان و بخشنده است. این محبت «پیوند میدهد و کاملاً متحد میسازد.» (کولُسیان ۳:۱۴) علیرغم ضعفها و ناکاملی هر شخص، روابطی که بر مبنای چنین محبتی باشد استوار و رضایتبخش است. برای مثال، پیوند ازدواج را در نظر گیرید.
پیوندی که «کاملاً متحد میسازد»
عیسی مسیح در مورد ازدواج اصول مهمی را تعلیم داد. برای نمونه او گفت: «مرد، پدر و مادر خود را ترک میکند و به زن خود میپیوندد و آن دو یک تن خواهند شد . . . از این رو، آنچه خدا پیوست، هیچ انسانی جدا نسازد.» (مَتّی ۱۹:۵، ۶) حداقل دو اصل مهم در این گفتهٔ عیسی برجسته شده است.
«آن دو یک تن خواهند شد.» ازدواج نزدیکترین رابطه بین دو انسان است که محبت آن را از پیمانشکنی و خیانت حفظ میکند و مانع میشود که زن یا مرد با شخص دیگری غیر از همسر خود «یک تن» شود. (۱قُرِنتیان ۶:۱۶؛ عبرانیان ۱۳:۴) پیمانشکنی و خیانت در ازدواج، اعتماد را از میان میبرد و این پیوند را ویران میکند. اگر فرزندی داشته باشند، چنین رابطهای میتواند صدمات روحی و عاطفی سخت در او ایجاد کند، احساس عدم امنیت، آزردگی و خشم در او به وجود آید و احساس کند که دوستش ندارند.
«آنچه خدا پیوست.» ازدواج پیوندی مقدّس است. زوجهایی که به این امر معتقدند، تلاش میکنند پیوند ازدواجشان را استوار سازند. زمانی که مشکلات به وجود میآید، آنان به فکر گسستن پیوند ازدواجشان نیستند. محبت میان آنان استوار و پابرجاست. چنین محبتی «با همه چیز مدارا میکند» و به زن و مرد کمک میکند مشکلات را با یکدیگر حل کنند و بکوشند صلح و آرامش را در زندگی مشترکشان حفظ کنند.
اگر در یک خانواده والدین نسبت به هم چنین محبتی داشته باشند که با ازخودگذشتگی همراه است، فرزندان فایدهٔ بسیار خواهند برد. جسیکا، دختری جوان میگوید: «پدر و مادرم واقعاً همدیگر را دوست دارند و به هم احترام میگذارند. وقتی میبینم که چطور مادرم به پدرم احترام میگذارد بهخصوص در مورد رفتار با ما بچهها، میخواهم که درست مثل او باشم.»
محبت خصوصیت غالب خداست. در واقع، کتاب مقدّس در مورد خدا میگوید: «خدا محبت است.» (۱یوحنا ۴:۸) این خود دلیلی است که یَهُوَه خدای پرمحبتمان، «خدای شاد» نیز خوانده شده است. (۱تیموتائوس ۱:۱۱) ما نیز در زندگیمان شاد خواهیم بود اگر خصوصیات آفریدگارمان را سرمشق قرار دهیم، به خصوص محبت او را. در اِفِسُسیان ۵:۱، ۲ آمده است: «از خدا سرمشق بگیرید و با محبت رفتار کنید.»