بیاییم در زمرهٔ ایمانداران باشیم

‏«ما ایمان داریم و این ایمان منجر به نجات جانهای ما خواهد شد.‏»—‏عبرانیان ۱۰:‏۳۹ انجیل شریف.‏

۱.‏ چرا می‌توان گفت که ایمان هر خادم وفادار یَهُوَه گرانبها است؟‏

دفعهٔ بعد که در سالن ملکوت نشسته‌ای،‏ نگاهی به اطراف خود بینداز و قدری به عابدان یَهُوَه که سالن را پر کرده‌اند بیندیش.‏ سعی کن ایمانشان را که به طرق گوناگون نشان می‌دهند نزد خود تجسم کنی.‏ در آنجا ممکن است سالخوردگانی را مشاهده کنی که دهها سال به خدمت خدا مشغولند و یا شاید جوانانی را ببینی که مجبورند هر روز با فشار همسالانشان مواجه و با آن مقابله کنند و همینطور نیز ممکن است چشمت به والدینی بیفتد که سخت می‌کوشند فرزندان خود را افرادی خداترس بار آورند.‏ و نیز در آنجا پیران جماعت و خادمان کمکی را خواهی دید که مسئولیتهای بسیاری را بر دوش گرفته‌اند.‏ توجهت به خواهران و برادران روحانی خود از هر سن و سال جلب خواهد شد که بر همه گونه موانع غلبه می‌یابند تا بتوانند به خدمت به یَهُوَه ادامه دهند.‏ واقعاً که این عده چه ایمان گرانبهایی دارند!‏—‏۱پطرس ۱:‏۷‏.‏

۲.‏ چرا نصایح پولس در رساله‌اش به عبرانیان بابهای ۱۰ و ۱۱ برایمان مفیدند؟‏

^۲ کمتر می‌توان انسان ناکاملی را یافت که به اندازهٔ پولس رسول به اهمیت ایمان پی برده باشد.‏ آری،‏ او خاطرنشان کرد که ایمان واقعی شخص سرانجام ‹منجر به نجات جان او خواهد شد.‏› (‏ عبرانیان ۱۰:‏۳۹ ا ش ‏)‏ پولس می‌دانست که ایمان در این دنیای بی‌ایمان،‏ در معرض حمله و زوال قرار می‌گیرد.‏ وی شدیداً نگران مسیحیان عبرانی در اورشلیم و یهودیه بود چون آنها سخت در تقلا بودند تا ایمان خود را حفظ کنند.‏ در اینجا بخشهایی از رسالهٔ پولس به عبرانیان بابهای ۱۰ و ۱۱ را مورد بررسی قرار می‌دهیم و طرقی را که پولس به منظور تقویت ایمان آنها استفاده کرد مشاهده می‌کنیم.‏ با این کار خواهیم دید که چطور می‌شود ایمان خود و دیگران را قویتر کرد.‏

نسبت به دیگران ابراز اطمینان کن

۳.‏ سخنان پولس در عبرانیان ۱۰:‏۳۹ چگونه حاکی از اطمینان او به خواهران و برادران هم‌ایمانش بود؟‏

^۳ اولین نکته‌ای که متوجه خواهیم شد طرزفکر مثبت پولس نسبت به مخاطبانش است.‏ وی نوشت:‏ «ولی ما جزء آنان نیستیم که روی‌گردان شده و هلاک می‌شوند—‏ما ایمان داریم و این ایمان منجر به نجات جانهای ما خواهد شد.‏» (‏ عبرانیان ۱۰:‏۳۹ ا ش ‏)‏ پولس به هم‌ایمانان مسیحی‌اش نسبت بد نداد بلکه با نظری خوب و مثبت به آنها اشاره کرد.‏ و توجه کن که او از ضمیر «ما» استفاده کرد.‏ پولس مردی عادل و درستکار بود.‏ ولی به مخاطبانش افاده نمی‌کرد که گویی او در رتبه‌ای والا و باتقوا قرار گرفته است و ورای همنشینی با آنها می‌باشد.‏ (‏ با جامعه ۷:‏۱۶ مقایسه شود.‏)‏ خیر،‏ او خود را نیز جزو آنها محسوب کرد.‏ پولس از ته قلب ابراز اطمینان کرد که هم او و هم خوانندگان وفادار مسیحی‌اش،‏ جملگی با موانع دلهره‌آوری روبرو خواهند شد ولی آنها شجاعانه ایستاده از ایمانشان روی‌گردان نخواهند شد تا هلاک شوند،‏ بلکه برعکس،‏ ثابت خواهند کرد که آنها در زمرهٔ ایماندارانند.‏

۴.‏ پولس چه دلایلی برای اطمینان به هم‌ایمانانش داشت؟‏

^۴ پولس چگونه می‌توانست این چنین اطمینانی از خود نشان دهد؟‏ آیا او ایرادهای مسیحیان عبرانی را نمی‌دید؟‏ چرا می‌دید،‏ و تذکراتی دقیق نیز در خصوص ایرادهای روحانی‌شان به آنها داد.‏ (‏ عبرانیان ۳:‏۱۲؛‏ ۵:‏۱۲-‏۱۴؛‏ ۶:‏۴-‏۶؛‏ ۱۰:‏۲۶،‏ ۲۷؛‏ ۱۲:‏۵‏)‏ با اینحال،‏ پولس حداقل به دو دلیل می‌توانست نسبت به برادرانش ابراز اطمینان کند.‏ (‏ ۱)‏ از آنجایی که پولس از یَهُوَه تقلید می‌کرد،‏ امت خدا را با همان دیدی که یَهُوَه نسبت به آنها داشت می‌نگریست.‏ نه اینکه فقط ایرادها و ضعفهایشان را در نظر داشته باشد بلکه به این صورت که خصوصیات خوب آنها را مد نظر قرار می‌داد و عزم آنها را به چشم خود می‌دید و می‌دانست که آنها می‌خواستند اعمال خود را در آینده اصلاح کنند.‏ (‏ مزمور  ۱۳۰:‏۳؛‏ افسسیان ۵:‏۱‏)‏ (‏ ۲)‏ پولس به قوت روح‌القدس اعتماد کامل داشت.‏ او می‌دانست که هیچ مانعی و هیچ ضعف انسانیی یَهُوَه را از بخشیدن «برتری قوّت» به مسیحیانی که می‌کوشیدند وفادارانه به او خدمت کنند،‏ باز نمی‌دارد.‏ (‏ ۲قرنتیان ۴:‏۷؛‏ فیلپیان ۴:‏۱۳‏)‏ بدین ترتیب،‏ اطمینان پولس نسبت به خواهران و برادرانش بی‌اساس،‏ غیرواقعبینانه و ساده‌لوحانه نبود.‏ خیر،‏ اطمینان او بر پایهٔ محکم کتاب مقدس بنا شده بود.‏

۵.‏ چطور می‌توانیم از اعتماد پولس تقلید کنیم و مسلماً چنین ابراز اطمینانی چه نتایجی در بر خواهد داشت؟‏

^۵ بحتم،‏ اطمینان و اعتمادی که پولس از خود نشان می‌داد به دیگران نیز سرایت کرد.‏ مسلماً لحن تشویق‌آمیزی که پولس با آن سخن گفت برای جماعات اورشلیم و یهودیه خیلی باعث دلگرمی بود.‏ در مقابل آن همه طعنه‌های یأس‌آور و سختدلی مخالفان یهودی‌شان،‏ مسیحیان عبرانی با شنیدن این ابرازات در دل خود مصمم بودند در زمرهٔ ایمانداران محسوب شوند.‏ آیا ما نیز امروزه می‌توانیم چنین کاری را با دیگران کنیم؟‏ البته باید اذعان کرد که خیلی آسان است که همیشه با دیدن کسی فقط به یاد فهرستی بلندبالا از ایرادها و نقایص شخصی‌اش بیفتیم.‏ (‏ متی ۷:‏۱-‏۵‏)‏ ولی خیلی بیشتر می‌توان به یکدیگر کمک کرد اگر که قدری به ایمان منحصر به فرد هر یک بیندیشیم و آن را گرامی بداریم.‏ با چنین تشویقهایی مطمئناً ایمانمان رشد خواهد کرد.‏—‏رومیان ۱:‏۱۱،‏ ۱۲‏.‏

استفاده‌ای والا از کلام خدا

۶.‏ وقتی پولس عبرانیان ۱۰:‏۳۸ را نوشت از کجا نقل قول می‌کرد؟‏

^۶ طریق دیگری که پولس برای بنا کردن هم‌ایمانان خود به کار گرفت استفادهٔ ماهرانه از کتاب مقدس بود.‏ برای مثال نوشت:‏ «مرد نیکو به وسیلهٔ ایمان زیست خواهد کرد،‏ اما اگر کسی از من روی‌گردان شود از او خشنود نخواهم بود.‏» (‏ عبرانیان ۱۰:‏۳۸ ا ش ‏)‏ پولس در اینجا از حَبَقُّوق نقل قول می‌کرد.‏ * به احتمال قوی این کلام برای مخاطبان پولس غریب نبود چونکه مسیحیان عبرانی با کتابهای نبوی کتاب مقدس آشنایی کامل داشتند.‏ با توجه به هدف پولس،‏ که چیزی جز تشویق مسیحیان حوالی اورشلیم و تقویت ایمان آنها در سال ۶۱ د.‏م.‏ نبود،‏ نمونهٔ حَبَقُّوق بسیار بجا بود.‏ چرا؟‏

۷.‏ حَبَقُّوق نبوت خود را چه زمانی نوشت و در آن دوران یهودا در چه اوضاعی به سر می‌برد؟‏

^۷ شواهد امر نشان می‌دهند که حَبَقُّوق کتاب خود را کمی بیش از دو دهه قبل از نابودی اورشلیم در سال ۶۰۷ ق.‏د.‏م.‏ نوشت.‏ این نبی در رؤیایی کلدانیان (‏ یا بابلیان)‏ را دید که مانند «امّتِ تلخ و تندخو» بر یهودا تاخته اورشلیم را نابود می‌کنند و دیگر ملتها و مردم را در جوار آن به کام خود فرو می‌برند.‏ (‏ حَبَقُّوق ۱:‏۵-‏۱۱‏)‏ اما این فاجعه بیش از یک قرن قبل از آن در روزگار اشعیا نیز پیشگویی شده بود.‏ در دوران حَبَقُّوق،‏ یَهُویاقیم جانشین پادشاه عادل یُوشیا شد و در نتیجه،‏ شرارت بار دیگر در یهودا رواج یافت.‏ یَهُویاقیم آنهایی را که به نام یَهُوَه سخن می‌گفتند اذیت و آزار و حتی به قتل می‌رسانید.‏ (‏ ۲تواریخ ۳۶:‏۵؛‏ ارمیا ۲۲:‏۱۷؛‏ ۲۶:‏۲۰-‏۲۴‏)‏ بی‌جهت نبود که حَبَقُّوق مشوش شده تمنا کرد «ای خداوند تا به کی؟‏»—‏حَبَقُّوق ۱:‏۲‏.‏

۸.‏ چرا نمونهٔ حَبَقُّوق هم برای مسیحیان قرن اول مفید بود و هم برای مسیحیان امروزی؟‏

^۸ حَبَقُّوق خبر نداشت که نابودی اورشلیم چقدر نزدیک بود.‏ مشابهاً،‏ مسیحیان قرن اول هم از نزدیکی نابودی سیستم یهودی باخبر نبودند.‏ ما هم از «روز و ساعت» روز داوری یَهُوَه علیه این سیستم خبر نداریم.‏ (‏ متی ۲۴:‏۳۶‏)‏ پس به پاسخ دوجانبهٔ یَهُوَه به حَبَقُّوق توجه کنیم.‏ اولاً خدا به او اطمینان داد که انتها درست در زمان معین خود فرا خواهد رسید.‏ خدا گفت «درنگ نخواهد نمود» ولو اینکه از نقطه‌نظر انسانها تأخیر کند.‏ (‏ حَبَقُّوق ۲:‏۳‏)‏ دوماً،‏ یَهُوَه به حَبَقُّوق یادآوری کرد که «مرد عادل به ایمان خود زیست خواهد نمود.‏» (‏ حَبَقُّوق ۲:‏۴‏)‏ چه حقیقت ساده و زیبایی!‏ موضوعی که از همه چیز بیشتر حائز اهمیت است تاریخ وقوع انتها نیست بلکه این است که آیا زندگی باایمانی را در پیش گرفته‌ایم یا نه.‏

۹.‏ خادمان وفادار یَهُوَه چگونه موفق شدند به دلیل وفاداریشان الف)‏ از وقایع سال ۶۰۷ ق.‏د.‏م.‏ ب)‏ از وقایع سال بعد از ۶۶ د.‏م.‏،‏ مصون مانده به زندگی خود ادامه دهند؟‏ پ)‏ چرا تقویت ایمانمان حیاتی است؟‏

^۹ وقتی که شهر اورشلیم در سال ۶۰۷ ق.‏د.‏م.‏ دستخوش چپاول شد،‏ ارمیا به همراه منشی‌اش باروک،‏ عَبَدْمَلَک و همچنین رکابیان وفادار،‏ تحقق وعده‌ای را که یَهُوَه به حَبَقُّوق داده بود دیدند.‏ آنها از نابودی اورشلیم مصون ماندند و به ‹زیست› خود ادامه دادند.‏ چرا؟‏ زیرا یَهُوَه وفاداری آنها را پاداش داد.‏ (‏ ارمیا ۳۵:‏۱-‏۱۹؛‏ ۳۹:‏۱۵-‏۱۸؛‏ ۴۳:‏۴-‏۷؛‏ ۴۵:‏۱-‏۵‏)‏ مسیحیان عبرانی نیز  بحتم واکنشی مثبت در مقابل نصیحت پولس نشان دادند چونکه وقتی ارتش روم در سال ۶۶ د.‏م.‏ به اورشلیم حمله کرد و سپس به عللی نامعلوم عقب‌نشینی نمود،‏ آن مسیحیان وفادار به هشدار عیسی گوش کرده از آنجا فرار کردند.‏ (‏ لوقا ۲۱:‏۲۰،‏ ۲۱‏)‏ به دلیل وفاداری‌شان توانستند به زندگی ادامه دهند.‏ ما نیز اگر تا هنگام فرا رسیدن انتها وفادار مانده باشیم مجاز خواهیم بود به زندگی ادامه دهیم.‏ آیا این دلیلی محکم و موجه نیست که همین حالا برای تقویت ایمانمان بکوشیم؟‏

نمونه‌هایی زنده از ایمانداران

۱۰.‏ پولس ایمان موسی را چگونه توصیف کرد و ما نیز چگونه می‌توانیم در این مورد از موسی تقلید کنیم؟‏

^۱۰ طریق دیگری که پولس به منظور تقویت ایمان دیگران از آن به نحو برجسته‌ای استفاده کرد نمونه آوردن بود.‏ در حین خواندن عبرانیان باب ۱۱‏،‏ توجه کن که پولس چطور شخصیتهای کتاب مقدس را به نحوی زنده توصیف می‌کند.‏ برای مثال می‌نویسد که موسی «چون آن نادیده را بدید،‏ استوار ماند.‏» (‏ عبرانیان ۱۱:‏۲۷‏)‏ به عبارتی دیگر،‏ یَهُوَه چنان برای موسی واقعی بود که گویی خدای نامرئی را به چشم می‌دید.‏ آیا این موضوع در مورد ما نیز صدق می‌کند؟‏ صحبت از داشتن رابطه با یَهُوَه کار آسانی است ولی مستحکم نمودن آن مستلزم زحمت می‌باشد و متقبل شدن این زحمت بر دوش هیچ کس جز خود ما نیست!‏ آیا یَهُوَه برای ما نیز آنقدر واقعی است که به هنگام تصمیم‌گیری در خصوص امور زندگی،‏ هر چند ناچیز باشند،‏ او را مد نظر قرار می‌دهیم؟‏ ایمانی این چنین باعث خواهد شد که در مقابل شدیدترین مخالفتها استوار بایستیم.‏

۱۱،‏ ۱۲.‏ الف)‏ از قرار معلوم،‏ ایمان خَنُوخ در چه وضعیتی آزمایش شد؟‏ ب)‏ چه پاداش دلگرم‌کننده‌ای نصیب خَنُوخ شد؟‏

^۱۱ حال،‏ ایمان خَنُوخ را در نظر بگیریم.‏ مخالفتی که او متحمل می‌شد برایمان غیرقابل تجسم است.‏ خَنُوخ موظف بود پیامی نیشدار در خصوص داوری علیه مردم آن زمان اعلام کند.‏ (‏ یهودا ۱۴،‏ ۱۵‏)‏ از قرار معلوم،‏ آزار و شکنجه‌ای که این مرد باایمان را تهدید می‌کرد چنان وحشیانه و فجیع بود که یَهُوَه «او را منتقل ساخت» یعنی قبل از اینکه دشمنانش به او دست یابند،‏ او را از قید حیات به وضعیت مرگ منتقل کرد.‏ از این جهت،‏ خَنُوخ تحقق نبوتی را که اعلام می‌کرد ندید.‏ ولی او پاداشی را یافت که از خیلی جهات بهتر از تحقق آن نبوت بود.‏ —‏ عبرانیان ۱۱:‏۵؛‏ پیدایش ۵:‏۲۲-‏۲۴‏.‏

^۱۲ پولس توضیح می‌دهد که «قبل از انتقال وی [یعنی خَنُوخ،‏] شهادت داده شد که رضامندی خدا را حاصل کرد.‏» (‏ عبرانیان ۱۱:‏۵‏)‏ مفهوم این سخن چیست؟‏ قبل از اینکه خَنُوخ به خواب مرگ فرو رود،‏ ممکن است رؤیایی دیده باشد؛‏ شاید رؤیایی از بهشت زمینی که وی بزودی در آنجا چشم به حیات خواهد گشود.‏ در هر صورت،‏ یَهُوَه خَنُوخ را مطلع ساخت که از طریق وفادارانه‌اش خشنود است.‏ آری،‏ خَنُوخ دل یَهُوَه را شاد ساخته بود.‏ (‏ با امثال ۲۷:‏۱۱ مقایسه شود.‏)‏ آیا تأمل در خصوص زندگی خَنُوخ دلگرم‌کننده نیست؟‏ آیا می‌خواهی که همین امروز نیز چنین زندگی پرایمانی داشته باشی؟‏ پس به چنین نمونه‌هایی بیندیش؛‏ آنها را به چشم شخصیتهای واقعی بنگر.‏ مصمم باش که هر روزِ زندگی‌ات با ایمان سپری گردد.‏ فراموش نکن،‏ ایمانداران با توجه به تاریخ و روز معینِ تحقق همهٔ وعده‌های یَهُوَه به او خدمت نمی‌کنند.‏ بلکه برعکس،‏ مصممند که تا ابد به یَهُوَه خدمت کنند!‏ این کار یعنی پیشه کردن بهترین طریق زندگی در سیستم کنونی و همچنین در سیستم آتی.‏

 چگونه ایمانمان را قوی‌تر کنیم؟‏

۱۳،‏ ۱۴.‏ الف)‏ سخنان پولس که در عبرانیان ۱۰:‏۲۴،‏ ۲۵ آمده است چگونه باعث می‌شوند که جلساتمان مناسباتی شادی‌آور باشند؟‏ ب)‏ در درجهٔ اول،‏ منظور از حضور در جلسات مسیحی چیست؟‏

^۱۳ پولس چندین راه عملی به مسیحیان عبرانی نشان داد که از طریق آنها می‌توانستند ایمان خود را قوی‌تر کنند.‏ در اینجا تنها به دو راه خواهیم پرداخت.‏ پولس در عبرانیان ۱۰:‏۲۴،‏ ۲۵ مسیحیان را مصرانه ترغیب کرد که از حضور مرتب در جلسات مسیحی غفلت نورزند که همگی با این توصیهٔ وی آشناییم.‏ باید یادآور شد که کلام مُلهَم پولس به این مفهوم نیست که باید به نحوی غیرفعال در این جلسات فقط به نظاره نشست.‏ خیر،‏ بلکه پولس جلسات را به عنوان فرصتی برای بهتر شناختن یکدیگر توصیف کرد،‏ موقعیتی که بتوان از آن هم برای تشویق همدیگر و هم جهت راسخ نمودن عزم یکدیگر برای خدمت بیشتر به خدا،‏ استفاده کرد.‏ منظور از حضور در آنجا از خود مایه گذاشتن است نه فقط دریافت کردن.‏ این امر باعث خواهد شد جلساتمان مناسباتی شادی‌آور باشند.‏—‏اعمال ۲۰:‏۳۵‏.‏

^۱۴ در درجهٔ اول،‏ منظور از حضور در جلسات مسیحی پرستش و عبادت کردن یَهُوَه خدا است.‏ این کار را از طرق گوناگونی انجام می‌دهیم،‏ مانند دعا کردن و سرود خواندن،‏ بدقت گوش دادن به مطالب و با ارائهٔ ‹ثمرهٔ لبهایمان› که شامل ستایش یَهُوَه با جوابها و گفتارهایمان می‌باشد.‏ (‏ عبرانیان ۱۳:‏۱۵‏)‏ اگر در هر جلسه این اهداف را مد نظر قرار دهیم و به آنها عمل کنیم،‏ بدون شک هر دفعه ایمانمان قوی‌تر خواهد شد.‏

۱۵،‏ ۱۶.‏ چرا پولس مصرانه به مسیحیان عبرانی گوشزد کرد تا خدمت موعظهٔ خود را محکم نگاه دارند و چرا این نصیحت امروزه نیز صدق می‌کند؟‏

^۱۵ راه دیگر قوی‌تر کردن ایمان،‏ خدمت موعظه است.‏ پولس نوشت:‏ «اعتراف امید را محکم نگاه داریم زیرا که وعده‌دهنده امین است.‏» (‏ عبرانیان ۱۰:‏۲۳‏)‏ اصولاً وقتی متوجه می‌شویم کسی دلسرد شده و در آستانهٔ رها کردن امری مهم است،‏ دلسوزانه و مصرانه وی را قوت قلب می‌دهیم و تشویقش می‌کنیم به زانو در نیاید.‏ قدر مسلم این است که شیطان آن مسیحیان عبرانی را تحت فشار قرار داده بود تا خدمت موعظهٔ خود را رها کنند و امروزه نیز همین کار را با امت خدا می‌کند.‏ در مقابل چنین فشاری چه کار می‌توان کرد؟‏ به آنچه پولس کرد توجه کن.‏

^۱۶ پولس به مسیحیان تَسالونیکی اینطور نوشت:‏ «قبل از آن در فیلِپّی زحمت کشیده و بی‌احترامی دیده بودیم،‏ چنانکه اطّلاع دارید،‏ لیکن در خدای خود دلیری کردیم تا انجیل خدا را با جدّ و جهد شدید به شما اعلام نماییم.‏» (‏ ۱تسالونیکیان ۲:‏۲‏)‏ پولس و یارانش به چه صورت در فیلِپّی ‹بی‌احترامی دیده بودند›؟‏ بنا به عقیدهٔ برخی مفسرین،‏ کلمهٔ یونانیی که پولس در اینجا استفاده کرده است مفهوم رفتار توهین‌آمیز،‏ شرم‌آور یا بی‌حرمتی دارد.‏ مسئولان دولتی در فیلِپّی آنها را با چوب زده و در زندان در غل و زنجیر حبس کردند.‏ (‏ اعمال ۱۶:‏۱۶-‏۲۴‏)‏ این تجربهٔ دردآور چه تأثیری بر پولس گذاشت؟‏ آیا وقتی در سفر میسیونری خود به شهر بعدی یعنی تَسالونیکی رسید،‏ آیا پولس از روی ترس و بیم منزوی شده خود را عقب کشید؟‏ اصلاً،‏ بلکه برعکس،‏ او از خود «دلیری» نشان داد.‏ بر ترس و واهمه چیره شد و با شهامت تمام به موعظه ادامه داد.‏

۱۷.‏ الف)‏ دلیری پولس در خدمت موعظه از کجا سرچشمه می‌گرفت؟‏ ب)‏ اگر جنبه‌ای از خدمت موعظهٔ مسیحی در ما ترس ایجاد می‌کند چه کار می‌توانیم بکنیم؟‏

^۱۷ دلیری پولس از کجا سرچشمه می‌گرفت؟‏ از درون خودش؟‏ خیر،‏ او گفت که دلیری را از «خدای خود» به دست آورد.‏ یک فرهنگ مرجع و مختص مترجمان کتاب مقدس می‌نویسد که این عبارت را می‌توان «خدا ترس را از دلهایمان بیرون کرد» ترجمه نمود.‏ پس اگر تو نیز در موعظه‌ات احساس دلیری و شهامت نمی‌کنی و یا جنبهٔ بخصوصی از خدمت در تو ترس ایجاد می‌کند،‏ از یَهُوَه بخواه که همین کار را با تو نیز بکند.‏ از او بخواه ترس را از دلت بیرون کند.‏ از او بخواه که برای موعظه کردن به تو شهامت و دلیری دهد.‏ علاوه بر اینها،‏ خود نیز می‌توانی به همین منظور وارد عمل شوی.‏ مثلاً می‌توانی با کسی که در همان جنبهٔ خدمت موعظه که از آن دلهره داری،‏ تخصص پیدا کرده است،‏ به موعظه بروی.‏ حال این جنبه ممکن است موعظه در محدودهٔ تجاری،‏  شهادت خیابانی،‏ شهادت غیررسمی یا شهادت تلفنی باشد.‏ در هر صورت،‏ برادر یا خواهر همراهت می‌تواند موعظه را آغاز کند و در صحبت با دیگران پیشقدم شود.‏ اگر به این نحو صورت گیرد،‏ می‌توانی او را تماشا کرده یاد بگیری.‏ ولی بعد دلیر باش و تو هم شهادت بده.‏

۱۸.‏ اگر از خود دلیری و شهامت به خرج دهیم چه برکاتی در خدمت موعظه‌مان نصیبمان خواهد شد؟‏

^۱۸ وقتی از خود شهامت و دلیری نشان می‌دهی،‏ قدری نیز به نتایج خوبش بیندیش.‏ اگر پشتکار نشان دهی و دلسرد نشوی،‏ احتمالاً از در میان گذاشتن حقیقت با شخصی دیگر نتایج خوبی به دست خواهی آورد که اگر سعی خودت را نمی‌کردی هیچگاه چنین تجربهٔ مثبتی عایدت نمی‌شد.‏ (‏ لطفاً به کادر صفحهٔ ۱۶ رجوع شود.‏)‏ آنگاه از ته دل خشنود خواهی بود چونکه خواهی دانست که دل یَهُوَه را با انجام کاری که برایت سخت است شاد ساخته‌ای.‏ آنگاه برکت او را خواهی چشید و به تو کمک خواهد کرد که بر ترست چیره شوی.‏ در ضمن،‏ ایمانت هم قوی‌تر خواهد شد.‏ در واقع،‏ غیرممکن است که در راه ایجاد و تقویت ایمان در دیگران،‏ ایمان خودت نیز قوی نشود.‏—‏یهودا ۲۰،‏ ۲۱‏.‏

۱۹.‏ چه پاداش گرانبهایی در انتظار ‹ایمانداران› می‌باشد؟‏

^۱۹ امید است که همواره به تقویت ایمان خود و اطرافیانت ادامه دهی.‏ این کار را می‌توانی از طریق استفادهٔ ماهرانه از کتاب مقدس،‏ مطالعهٔ نمونهٔ زندهٔ ایمانداران در کتاب مقدس،‏ آمادگی قبلی به منظور شرکت فعال در برنامهٔ جلسات مسیحی و گرامی داشتن افتخار خدمت موعظه در عموم که نصیبمان شده است،‏ بکنی.‏ وقتی که به این کارها مشغول باشی،‏ بدان و اطمینان خاطر داشته باش که در زمرهٔ ‹ایمانداران› هستی.‏ و فراموش نکن که پاداشی گرانبها در انتظار این عده است چونکه ‹از ایماندارانند تا جان خود را دریابند.‏›‏ * امید است که ایمانت همچنان رشد کند و یَهُوَه خدا تو را تا ابد زنده نگاه دارد!‏

‏[پاورقی‌ها]‏

چگونه پاسخ می‌دهی؟‏

□ پولس چگونه نسبت به مسیحیان عبرانی ابراز اطمینان کرد و ما از این موضوع چه درسی می‌گیریم؟‏

□ چرا اشارهٔ پولس به حَبَقُّوق نبی بسیار بجا بود؟‏

□ پولس چه توصیف زنده‌ای از نمونهٔ ایمانداران در کتاب مقدس ارائه داد؟‏

□ پولس چه راههای عملیی را جهت ایجاد و تقویت ایمان توصیه کرد؟‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۳]‏

پس از اینکه با پولس در فیلِپّی با بی‌حرمتی رفتار شد،‏ او با دلیری به موعظهٔ خود ادامه داد

‏[تصاویر در صفحهٔ ۱۵]‏

آیا می‌توانی دلیری به خرج داده در جوانب گوناگون موعظه شرکت کنی؟‏