با شور و اشتیاق بشارت دهیم

‏«با علاقه و شور و شوق او [یَهُوَه] را خدمت نمایید.‏»—‏رومیان ۱۲:‏۱۱ ترجمهٔ تفسیری.‏

۱،‏ ۲.‏ مسیحیان سعی می‌کنند چه نگرشی را نسبت به موعظه بشارت در خود حفظ کنند؟‏

مرد جوانی را تصور کن که به کاری جدید اشتغال یافته،‏ و مشتاق شنیدن اولین راهنماییهای کارفرمای خود است.‏ او منتظر است اولین وظیفه به او محول شود تا آن را با جدیت تمام انجام دهد.‏

^۲ ما مسیحیان نیز مانند آن مرد جوان،‏ به کار تازه‌ای اشتغال یافته‌ایم.‏ از آنجایی که آتیهٔ حیات ابدی را پیش رو داریم،‏ می‌توان گفت که اکنون همگی در خدمت به یَهُوَه تازه‌کار هستیم.‏ مسلماً آفریدگار هنوز وظایف بسیاری برایمان در نظر دارد که تا ابد ما را مشغول نگه دارد.‏ اما،‏ نخستین وظیفه‌ای که به ما محول کرده است،‏ بشارت ملکوت اوست.‏ (‏ ۱تَسّالونیکیان ۲:‏۴‏)‏ نگرش ما در خصوص این وظیفهٔ الهی چگونه است؟‏ بی‌تردید ما نیز می‌خواهیم مانند آن مرد جوان،‏ با سعی و کوشش،‏ غیورانه و پرشور،‏ شاد و خرسند—‏آری،‏ مشتاقانه—‏این وظیفهٔ الهی را به جا آوریم!‏

۳.‏ توفیق ما در موعظهٔ بشارت در گرو چیست؟‏

^۳ البته،‏ حفظ چنین نگرش مثبتی نسبت به خدمت مسیحی‌مان چندان آسان نیست،‏ مضافاً به اینکه وظایف بسیار دیگری نیز بر عهده داریم که برخی از آنها ما را از لحاظ روحی و جسمی بسیار خسته و بی‌رمق می‌سازند.‏ البته باید گفت که ما مسیحیان در مجموع از عهدهٔ این وظایف،‏ به علاوه توجه لازم به خدمت مسیحی‌مان بر می‌آییم.‏ با وجود این،‏ انجام این کارها مستلزم تلاشی مستمر می‌باشد.‏ (‏ مَرقُس ۸:‏۳۴‏)‏ عیسی بر این موضوع تأکید نمود که توفیق ما مسیحیان در گرو جد و جهد ماست.‏—‏لوقا ۱۳:‏۲۴‏.‏

۴.‏ نگرانیهای روزمره ممکن است چه اثری بر نگرش روحانی ما داشته باشد؟‏

^۴ بعضی اوقات ممکن است فردی که این همه وظیفه و تکلیف را بر دوش خود می‌بیند به آسانی مستأصل یا دلسرد گردد.‏ آری،‏ «نگرانیهای زندگی» گاه باعث می‌شوند شور و حرارت،‏ و قدردانی خود را برای فعالیتهای تئوکراتیک از دست بدهیم.‏ (‏ لوقا ۲۱:‏۳۴،‏ ۳۵‏،‏ د ج؛‏ مَرقُس ۴:‏۱۸،‏ ۱۹‏)‏ ناکاملی طبیعت انسانی‌مان نیز گاهی سبب می‌شود ‹محبّت نخستین خود را ترک کنیم.‏› (‏ مکاشفه ۲:‏۱-‏۴‏)‏ بدینگونه بعضی از جنبه‌های خدمتمان به یَهُوَه جریانی یکنواخت و خسته‌کننده پیدا می‌کنند.‏ چگونه کتاب مقدس ما را تشویق می‌کند تا غیرت و اشتیاق خود را در خدمت روحانی‌مان حفظ کنیم؟‏

همچون ‹آتشی افروخته› در قلبمان

۵،‏ ۶.‏ پولس رسول چه نگرشی نسبت به موهبت موعظهٔ بشارت داشت؟‏

^۵ خدمتی که یَهُوَه به ما واگذار کرده است،‏ بسیار باارزشتر از آن است که بگذاریم به کاری پیش و پا افتاده مبدل گردد.‏ پولس رسول موعظهٔ بشارت را موهبتی پرارزش قلمداد می‌کرد،‏ و خود را شایستهٔ این فیض الهی نمی‌دانست.‏ وی گفت:‏ «به من که کمتر از کمترین همهٔ مقدّسینم،‏ این فیض عطا شد که در میان امّت‌ها به دولت بی‌قیاس مسیح بشارت دهم،‏ و همه را روشن سازم که چیست انتظام آن سری که از بنای عالمها مستور بود،‏ در خدایی که همه چیز را به وسیلهٔ عیسی مسیح آفرید.‏»—‏اَفَسُسیان ۳:‏۸،‏ ۹‏.‏

^۶ نگرش مثبت پولس نسبت به خدمت روحانی‌اش سرمشقی نیکو برای ماست.‏ وی در رسالهٔ خود به رومیان نوشت:‏ ‹اشتیاق دارم انجیل را اعلام نمایم.‏› پولس موعظهٔ بشارت را عار نمی‌دانست.‏ (‏ رومیان ۱:‏۱۵،‏ ۱۶‏)‏ نگرش پولس صحیح و اشتیاقش به خدمت روحانی قوی بود.‏

۷.‏ پولس در رسالهٔ خود به رومیان،‏ مسیحیان را از چه چیز برحذر داشت؟‏

^۷ پولس رسول کاملاً به نیاز حفظ نگرشی غیورانه پی برده بود،‏ لذا مسیحیان روم را چنین ترغیب نمود:‏ «در خدمت به خداوند تنبلی و سستی به خود راه ندهید،‏ بلکه با علاقه و با شور و شوق او را خدمت کنید.‏» (‏ رومیان ۱۲:‏۱۱‏،‏ ترجمهٔ تفسیری ‏)‏ واژهٔ یونانیی که «تنبلی و سستی» ترجمه شده است،‏  ‏«کاهلی» نیز معنی می‌دهد.‏ اگر چه ما هرگز نمی‌خواهیم در خدمت خود کاهلی کنیم،‏ باید مراقب هر نمودی از سستی روحانی در خود بوده،‏ در صورت مشاهدهٔ آن تغییرات لازم را در طرز فکر خود ایجاد نماییم.‏—‏امثال ۲۲:‏۳‏.‏

۸.‏ الف)‏ چه چیزی مانند ‹آتشی افروخته› در دل اِرْمیا بود،‏ و چرا؟‏ ب)‏ از آنچه بر اِرْمیا گذشت چه درسی می‌آموزیم؟‏

^۸ خدا قادر است با روح‌القدس خود ما را از ورطهٔ یأس و نومیدی بیرون آورد.‏ برای نمونه،‏ یکبار که اِرْمیا دچار یأس شدید شده بود،‏ تصمیم گرفت از نبوت کردن دست بکشد.‏ وی حتی در مورد یَهُوَه گفت:‏ «او را ذکر نخواهم نمود و بار دیگر به اسم او سخن نخواهم گفت.‏» آیا این گفتهٔ اِرْمیا حاکی از ضعف شدید روحانی وی بود؟‏ خیر.‏ در واقع،‏ روحانیت قوی او،‏ محبتی که به یَهُوَه داشت،‏ و شور و اشتیاقی که برای حقیقت نشان می‌داد به او قوت بخشید تا به نبوت کردن ادامه دهد.‏ اِرْمیا خود در توضیح این موضوع گفت:‏ «آنگاه [کلام یَهُوَه] در دل من مثل آتش افروخته شد و در استخوانهایم بسته گردید و از خودداری خسته شده،‏ باز نتوانستم ایستاد.‏» (‏ اِرْمیا ۲۰:‏۹‏)‏ اینکه ما خادمان یَهُوَه گهگاه دلسرد و ناامید می‌شویم امری طبیعی است.‏ اما وقتی در دعا از یَهُوَه کمک بطلبیم،‏ یَهُوَه با آگاهی از دل ما چنانچه ببیند که همچون اِرْمیا کلامش را در دل داریم،‏ با رضا و رغبت روح‌القدس خود را به ما عطا می‌نماید.‏—‏لوقا ۱۱:‏۹-‏۱۳؛‏ اعمال ۱۵:‏۸‏.‏

‏«روح را اطفا مکنید»‏

۹.‏ چه چیزی ممکن است مانع تأثیر روح‌القدس بر ما گردد؟‏

^۹ پولس رسول این تذکر را به مسیحیان تَسّالونیکی داد:‏ «روح را اطفا مکنید.‏» (‏ ۱تَسّالونیکیان ۵:‏۱۹‏)‏ در واقع،‏ اعمال و  رفتاری متغایر با اصول الهی ممکن است مانع تأثیر روح‌القدس بر ما گردد.‏ (‏ اَفَسُسیان ۴:‏۳۰‏)‏ اکنون وظیفهٔ موعظهٔ بشارت به مسیحیان واگذار شده است و ایشان برای این موهبت الهی ارزش بسیار قائلند.‏ از شخصی که یَهُوَه را نمی‌شناسد انتظار نمی‌رود که حرمت کار موعظه را حفظ کند.‏ لیکن،‏ وقتی فردی مسیحی به عمد از انجام خدمت مسیحی خود قصور می‌ورزد،‏ ممکن است باعث اطفا یعنی خاموش کردن آتش روح برانگیزانندهٔ خدا گردد.‏

۱۰.‏ الف)‏ چگونه ممکن است ما نیز تحت تأثیر طرز فکر دیگران قرار بگیریم؟‏ ب)‏ در دوم قُرِنتیان ۲:‏۱۷ از چه نگرش بزرگ‌منشانه‌ای در خصوص خدمت موعظه صحبت شده است؟‏

^۱۰ افراد خارج از جماعت مسیحی شاید خدمت موعظه را صرفاً نوعی توزیع کتاب و مجله تصور کنند.‏ برخی نیز ممکن است اینطور نتیجه‌گیری کنند که ما به منظور جمع‌آوری اعانه از خانه‌ای به خانهٔ دیگر می‌رویم.‏ حال چنانچه اجازه دهیم این طرز فکر منفی بر نگرش ما نیز تأثیر بگذارد،‏ ممکن است از کارآیی ما در خدمت موعظه کاسته شود.‏ چقدر بجاست که به جای طرز فکر منفی مردم،‏ همواره نگرشی را که یَهُوَه و عیسی نسبت به کار موعظه دارند مد نظر قرار دهیم.‏ پولس رسول در اشاره به این نگرش بزرگ‌منشانه گفت:‏ «مثل بسیاری نیستیم که کلام خدا را مغشوش سازیم،‏ بلکه از ساده‌دلی و از جانب خدا در حضور خدا در مسیح سخن می‌گوییم.‏»—‏۲قُرِنتیان ۲:‏۱۷‏.‏

۱۱.‏ چه چیزی مسیحیان اولیه را توانایی بخشید تا تحت آزار و شکنجه غیورانه به خدمت خود ادامه دهند،‏ نمونهٔ ایشان چه تأثیری باید بر ما داشته باشد؟‏

^۱۱ اندکی پس از مرگ عیسی شاگردان او در اورشلیم مورد آزار و شکنجه قرار گرفتند.‏ بدیشان هشدار و دستور اکید داده شد که دست از موعظه بر دارند.‏ با این حال،‏ در کتاب مقدس می‌خوانیم که «همه به روح‌القدس پر شده،‏ کلام خدا را به دلیری می‌گفتند.‏» (‏ اعمال ۴:‏۱۷،‏ ۲۱،‏ ۳۱‏)‏ چند سال بعد پولس نیز در اشاره به نگرش مثبتی که حفظ آن بر مسیحیان واجب می‌باشد به تیموتاؤس گفت:‏ «خدا روح جبن را به ما نداده است بلکه روح قوّت و محبّت و تأدیب را.‏ پس از شهادت خداوند ما عار مدار و نه از من که اسیر او می‌باشم،‏ بلکه در زحمات انجیل شریک باش بر حسب قوّت خدا.‏»—‏۲تیموتاؤس ۱:‏۷،‏ ۸‏.‏

چه دِینی به همسایگان خود داریم؟‏

۱۲.‏ دلیل اصلی موعظهٔ بشارت چیست؟‏

^۱۲ چنانچه انگیزه‌ای صحیح برای خدمت روحانی‌مان داشته باشیم،‏ نگرشمان نیز نسبت به آن صحیح خواهد بود.‏ حال انگیزه و دلیل ما برای اعلام بشارت چه باید باشد؟‏ دلیل  اصلی موعظهٔ بشارت را می‌توان در سخنان مزمورنویس یافت،‏ چنانکه می‌گوید:‏ «مقدّسان تو [یَهُوَه]،‏ تو را متبارک می‌خوانند.‏ دربارهٔ جلال ملکوت تو سخن می‌گویند و توانایی تو را حکایت می‌کنند.‏ تا کارهای عظیم تو را به بنی‌آدم تعلیم دهند و کبریاییِ مجیدِ ملکوت تو را.‏» (‏ مزمور ۱۴۵:‏۱۰-‏۱۲‏)‏ آری،‏ ما با موعظهٔ خود یَهُوَه را جلال می‌دهیم،‏ و نام او را در نظر همگان تقدیس می‌کنیم.‏ حتی اگر شمار شنوندگان ما اندک باشند،‏ با اعلام پرشور و اشتیاق پیام رستگاری،‏ یَهُوَه را جلال خواهیم داد.‏

۱۳.‏ چه چیزی ما را بر آن می‌دارد که به دیگران امید رستگاری را بشارت دهیم؟‏

^۱۳ انگیزهٔ ما برای موعظه بشارت باید محبت به مردم باشد و اینکه نمی‌خواهیم خون به گردن داشته باشیم.‏ (‏ حِزْقِیال ۳۳:‏۸؛‏ مَرقُس ۶:‏۳۴‏)‏ هنگامی که پولس در مورد افراد خارج از جماعت مسیحی صحبت می‌کرد در این رابطه اظهار نمود:‏ «یونانیان و بَرْبِریان و حکما و جهلا را هم مدیونم.‏» (‏ رومیان ۱:‏۱۴‏)‏ از آنجایی که خواست و ارادهٔ خدا ‹نجات جمیع مردم است،‏› پولس واقعاً این دِین را نسبت به همسایگان خود احساس می‌کرد که بدیشان بشارت را اعلام نماید.‏ (‏ ۱تیموتاؤس ۲:‏۴‏)‏ امروزه ما مسیحیان نیز همان محبت و دِین را نسبت به همسایگان خود حس می‌کنیم.‏ یَهُوَه آنقدر به انسانها محبت داشت که پسر خود را به زمین فرستاد تا جان خویش را در راه انسانها فدا کند.‏ (‏ یوحنّا ۳:‏۱۶‏)‏ این کار حقیقتاً ایثاری عظیم بود.‏ ما نیز می‌خواهیم محبت یَهُوَه را سرمشق قرار داده و از وقت و انرژی خود برای بشارت نجات به دیگران استفاده کنیم،‏ نجاتی که تنها بر پایهٔ قربانی عیسی میسر می‌باشد.‏

۱۴.‏ کتاب مقدس دنیای خارج از جماعت مسیحی را چگونه تشریح می‌کند؟‏

^۱۴ ما شاهدان یَهُوَه به همهٔ مردم دنیا به چشم اعضای بالقوهٔ برادری مسیحی می‌نگریم.‏ از این رو،‏ بشارت را با شور و حرارت موعظه می‌کنیم بدون آنکه حالت خشونت‌آمیز و ستیزه‌جویانه پیدا کند.‏ باید گفت که کتاب مقدس عموماً در اشاره به دنیا عبارات و کلمات تندی به کار برده است.‏ پولس نیز وقتی که از «حکمت این جهان» و «شهوات دنیوی» صحبت می‌کرد واژه‌های ‹ دنیا › و « جهان » را به شکلی منفی به کار برد.‏ (‏ ۱قُرِنتیان ۳:‏۱۹؛‏ تیطُس ۲:‏۱۲‏)‏ وی همچنین برای مسیحیان اَفَسُس از زمانی یاد کرد که ایشان «بر حسب دورهٔ این جهان» رفتار می‌کردند و از لحاظ روحانی «مرده» بودند.‏ (‏ اَفَسُسیان ۲:‏۱-‏۳‏)‏ این سخنان و سخنانی از این قبیل هماهنگ با این اظهار یوحنای رسول است:‏ «تمام دنیا در شریر خوابیده است.‏»—‏۱یوحنّا ۵:‏۱۹‏.‏

۱۵.‏ در مورد افراد خارج از جماعت مسیحی از چه کاری باید پرهیز کنیم،‏ و چرا؟‏

^۱۵ باید توجه داشته باشیم که اینگونه گفته‌ها عموماً در مورد دنیای بیگانه از خدا به کار رفته است،‏ نه در مورد افراد.‏ مسیحیان این اجازه را به خود نمی‌دهند که از پیش در مورد واکنش افراد نسبت به موعظه قضاوت کنند.‏ ایشان بر هیچ مبنایی نمی‌توانند کسی را بزگونه بخوانند.‏ در واقع،‏ نتیجهٔ نهایی جداسازی «میشها» از «بزها» به دست عیسی انجام می‌شود،‏ نه به دست ما.‏ (‏ متّیٰ ۲۵:‏۳۱-‏۴۶‏)‏ یَهُوَه عیسی را داور منصوب کرده است،‏ نه ما را.‏ به علاوه،‏ تجربه نشان داده است که افرادی غرق در زشت‌ترین اعمال پس از پذیرفتن پیام کتاب مقدس تغییرات لازم را در خود ایجاد کرده،‏ و زندگی پاک مسیحی را آغاز نمودند.‏ گرچه ما نمی‌خواهیم با کسانی اینچنین غرق در اعمال ناپسند معاشرت نزدیک داشته باشیم،‏ از اینکه در فرصتی مناسب دربارهٔ امید ملکوت با ایشان صحبت کنیم تردید به خود راه نمی‌دهیم.‏ کتاب مقدس در مورد افرادی صحبت می‌کند که پیش از آنکه ایمان بیاورند «برای حیات جاودانی مستعد بودند.‏» و البته پس از شنیدن پیام ایمان آوردند.‏ (‏ اعمال ۱۳:‏۴۸‏،‏ د ج ‏)‏ در واقع،‏ غیرممکن است که پیش از شهادت دادن به فردی خاص—‏شاید حتی به دفعات—‏متوجه شویم که آیا مستعد پذیرش بشارت می‌باشد یا خیر.‏ با نظر به این اصل،‏ با کسانی که تا به حال پذیرای پیام رستگاری نبوده‌اند با «حلم» و «احترام» رفتار خواهیم نمود،‏ به این امید که عده‌ای در میان آنها پیام حیات را بپذیرند.‏—‏۲تیموتاؤس ۲:‏۲۵؛‏ ۱پِطْرُس ۳:‏۱۵‏،‏ ترجمهٔ تفسیری.‏

۱۶.‏ یکی از دلایلی که می‌خواهیم هنر «تعلیم» را در خود پرورش دهیم چیست؟‏

^۱۶ میزان اشتیاق ما به اعلام بشارت رابطه‌ای مستقیم با مهارتمان در تعلیم و آموزش دارد.‏ به عنوان مثال،‏ برای کسی که با ورزشی بخصوص آشنایی ندارد تماشای مسابقهٔ آن،‏ ولو بسیار مهیج،‏ خسته‌کننده خواهد بود.‏ اما،‏ کسی که به آن ورزش تبحر دارد از دیدن چنین مسابقه‌ای بسیار به هیجان خواهد آمد.‏ به همین گونه،‏ مسیحیانی که هنر «تعلیم» را در خود پرورش می‌دهند از خدمت موعظه نیز لذت فراوان می‌برند.‏ (‏ ۲تیموتاؤس ۴:‏۲؛‏ تیطُس ۱:‏۹‏)‏ پولس به تیموتاؤس چنین توصیه کرد:‏ «سعی کن که خود را مقبول خدا سازی،‏ عاملی که خجل نشود و کلام خدا را بخوبی انجام دهد.‏» (‏ ۲تیموتاؤس ۲:‏۱۵‏)‏ چگونه می‌توانیم مهارت خود را در تعلیم افزایش دهیم؟‏

۱۷.‏ چگونه می‌توانیم ‹اشتیاق› به کسب معرفت کتاب مقدس را در خود ایجاد نماییم،‏ و چنین معرفتی در خدمت چه کمکی به ما می‌کند؟‏

 ^۱۷ یکی از طرق آن کسب بیشتر معرفت دقیق کتاب مقدس است.‏ پِطْرُس رسول ما را ترغیب کرده است که ‹چون اطفالِ نوزاده،‏ مشتاق شیر روحانی و بی‌غشّ باشیم تا از آن برای نجات نمّو کنیم.‏› (‏ ۱پِطْرُس ۲:‏۲‏)‏ طفل سالم به طور غریزی مشتاق شیر است.‏ در حالی که برای مسیحیان گاهی لازم است ‹اشتیاق› به کسب معرفت کتاب مقدس را در خود به وجود آورند.‏ برای این منظور عادت به مطالعه و خواندن می‌تواند بسیار مفید باشد.‏ (‏ امثال ۲:‏۱-‏۶‏)‏ تعلیم ماهرانهٔ کلام خدا مستلزم تلاش و انضباط شخصی است،‏ اما از آن فایدهٔ بسیار عایدمان می‌شود.‏ خرسندیی که از تحقیق بر روی کلام خدا به دست می‌آوریم حقیقتاً ما را در روح سرگرم کرده،‏ به شوق می‌آورد تا دیگران را نیز در آموخته‌های خود شریک سازیم.‏

۱۸.‏ جلسات مسیحی چگونه به ما کمک می‌کند تا پیام حقیقت را بدرستی تعلیم دهیم؟‏

^۱۸ جلسات مسیحی نیز به منظور کسب مهارت در به کار بردن کلام خدا نقش ارزنده‌ای را ایفا می‌کنند.‏ هنگامی که آیه‌ای طی سخنرانی عمومی و یا دیگر گفتارها خوانده می‌شود بجاست آن را در کتاب مقدس خود دنبال کنیم.‏ بسیار عاقلانه است که بخشهای مختلف جلسات،‏ بویژه آنهایی را که در مورد کار موعظه می‌باشند با دقت بسیار مورد توجه قرار دهیم.‏ همچنین به نمایشهای کوچکی که در این جلسات اجرا می‌شود توجه نماییم و هنگام اجرای آنها تمام حواس خود را جمع نگه داریم.‏ در اینجا نیز انضباط شخصی و تمرکز حواس شرط لازم می‌باشد.‏ (‏ ۱تیموتاؤس ۴:‏۱۶‏)‏ آری،‏ در جلسات مسیحی ایمان ما بنا می‌شود،‏ اشتیاق به کلام خدا در ما پدید می‌آید،‏ و تعلیم می‌یابیم که واعظان پرشور و اشتیاق بشارت گردیم.‏

می‌توانیم از حمایت یَهُوَه اطمینان داشته باشیم

۱۹.‏ چرا شرکت مستمر در کار موعظه امری حیاتی است؟‏

^۱۹ مسیحیانی که «با علاقه و با شور و شوق» خدمت می‌کنند،‏ و مشتاقانه بشارت را اعلام می‌نمایند مرتباً در خدمت موعظه شرکت می‌کنند.‏ (‏ اَفَسُسیان ۵:‏۱۵،‏ ۱۶‏)‏ البته،‏ وضعیت زندگی تک تک ما با یکدیگر تفاوت دارد و همه نمی‌توانیم به یک اندازه در این کار زندگی‌بخش شرکت کنیم.‏ (‏ غَلاطیان ۶:‏۴،‏ ۵‏)‏ لیکن،‏ آنچه مهمتر از جمع ساعات موعظه‌مان است،‏ شمار دفعاتی است که در مورد امیدمان با دیگران صحبت می‌کنیم.‏ (‏ ۲تیموتاؤس ۴:‏۱،‏ ۲‏)‏ هر چه بیشتر موعظه کنیم،‏ بیشتر به اهمیت آن پی می‌بریم.‏ (‏ رومیان ۱۰:‏۱۴،‏ ۱۵‏)‏ و هر چه بیشتر انسانهای صادقی را که ناامیدانه آه و ناله می‌کنند ملاقات کنیم،‏ احساس دلسوزی و همدردی‌مان نیز نسبت بدیشان بیشتر می‌شود.‏—‏حِزْقِیال ۹:‏۴؛‏ رومیان ۸:‏۲۲‏.‏

۲۰،‏ ۲۱.‏ الف)‏ چه کاری را هنوز در پیش داریم؟‏ ب)‏ یَهُوَه چگونه ما را در تلاشهایمان حمایت می‌کند؟‏

^۲۰ یَهُوَه موعظهٔ بشارت را به ما محول کرده است.‏ این نخستین مأموریتی است که به ما «همکاران» خود داده است.‏ (‏ ۱قُرِنتیان ۳:‏۶-‏۹‏)‏ ما با تمام وجود،‏ و تا جایی که در توان داریم مشتاق انجام این مسئولیت الهی هستیم.‏ (‏ مَرقُس ۱۲:‏۳۰؛‏ رومیان ۱۲:‏۱‏)‏ هنوز هم انسانهای مستعد و تشنهٔ حقیقت بسیارند.‏ کار عظیمی در پیش است،‏ و می‌توانیم از حمایت یَهُوَه در انجام خدمت روحانی‌مان اطمینان داشته باشیم.‏—‏۲تیموتاؤس ۴:‏۵‏.‏

^۲۱ یَهُوَه روح‌القدس خود را به ما می‌دهد،‏ و ما را به «شمشیر روح» یعنی کلام خود مجهز می‌سازد.‏ یَهُوَه به ما کمک می‌کند تا دهان باز کرده و ‹با گشادگی زبان سرّ انجیل را به دلیری اعلام نماییم.‏› (‏ اَفَسُسیان ۶:‏۱۷-‏۲۰‏)‏ باشد که در مورد ما نیز همان را بگویند که پولس رسول به مسیحیان تَسالونیکی گفت:‏ «انجیل ما بر شما محض سخن وارد نشده،‏ بلکه با قوّت و روح‌القدس و یقین کامل.‏» (‏ ۱تَسّالونیکیان ۱:‏۵‏)‏ باشد که بشارت را با اشتیاق فراوان موعظه کنیم!‏

مروری اجمالی

‏• نگرانیهای زندگی ممکن است چه تأثیری بر شور و اشتیاق ما در کار موعظه بگذارد؟‏

‏• به چه طریق اشتیاق ما به اعلام بشارت همچون ‹آتشی افروخته› در دلهایمان است؟‏

‏• در مورد خدمت موعظه از چه نگرش منفیی باید حذر کنیم؟‏

‏• به طور کلی باید با چه دیدی به افرادی که با ما هم‌ایمان نیستند نگاه کنیم؟‏

‏• یَهُوَه چگونه به ما کمک می‌کند تا در خدمت موعظه شور و اشتیاق خود را حفظ کنیم؟‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

‏[تصاویر در صفحهٔ ۱۹]‏

مسیحیان شور و اشتیاق اِرْمیا و پولُس را نمونه قرار می‌دهند

‏[تصاویر در صفحهٔ ۲۰]‏

محبت به خدا و همسایگان ما را برمی‌انگیزد تا با شور و اشتیاق به خدمت روحانی خود بپردازیم