قربانیهایی که خدا را خشنود می‌ساخت

‏«هر رئیس کَهَنَه مقرّر می‌شود تا هدایا و قربانی‌ها بگذراند.‏»‏‏—‏عبرانیان ۸:‏۳‏.‏

۱.‏ چرا انسانها الزاماً به خدا روی می‌آورند؟‏

تاریخدانی به نام آلفرد اِدِرزهایم در زمینهٔ کتاب مقدس می‌نویسد:‏ «قربانی گذرانیدن ظاهراً به اندازهٔ دعا کردن برای بشر عملی ‹فطری› می‌باشد؛‏ اولی نشاندهندهٔ افکار بشر در مورد شخص خودش است و ثانوی نشان‌دهندهٔ آنچه که دربارهٔ خدا می‌اندیشد.‏» بعد از آنکه گناه وارد جهان شد،‏ درد و عذاب ناشی از تقصیرات،‏ بر انسانها طاری گشت.‏ انسانها با خدا بیگانه و نتیجتاً درمانده شدند.‏ معهذا،‏ رهایی از این عذاب امری ضروریست.‏ از این رو،‏ کاملاً روشن است که وقتی ایشان خود را در چنین وضعیت عاجزانه‌ای گرفتار می‌یابند الزاماً به خدا روی آورده،‏ استعانت و یاری می‌طلبند.‏—‏رومیان ۵:‏۱۲‏.‏

۲.‏ در کتاب مقدس چه گزارشاتی در رابطه با تقدیم قربانی به خدا در روزگار باستان آمده است؟‏

^۲ اولین گزارش در مورد قربانی گذرانیدن به حضور خدا در رابطه با قائِن و برادرش هابیل می‌باشد.‏ در این گزارش چنین می‌خوانیم:‏ «بعد از مرور ایام،‏ واقع شد که قائن هدیه‌ای از محصول زمین برای خداوند آورد.‏ و هابیل نیز از نخست‌زادگان گلهٔ خویش و پیه آنها هدیه‌ای آورد.‏» (‏پیدایش ۴:‏۳،‏ ۴‏)‏ در گزارشی دیگر می‌خوانیم که خدا طایفهٔ شریر روزگار نوح را توسط طوفانی عظیم هلاک ساخت لیکن نوح را نجات داد.‏ سپس،‏ نوح در حضور یَهُوَه «قربانی‌های سوختنی بر مذبح گذرانید.‏» (‏پیدایش ۸:‏۲۰‏)‏ همچنین ابراهیم،‏ دوست و خادم وفادار خدا،‏ بدفعات به موجب وعده‌ها و برکات وی بر آن شد که ‹مذبحی برای خداوند بنا نماید و نام یَهُوَه را بخواند.‏› (‏پیدایش ۱۲:‏۸؛‏ ۱۳:‏۳،‏ ۴،‏ ۱۸‏)‏ لیکن بعدها،‏ ابراهیم با بزرگترین آزمایش ایمان خود روبرو گشت.‏ یَهُوَه به او گفت که پسرش اسحاق را همچون قربانی سوختنی تقدیم کند.‏ (‏پیدایش ۲۲:‏۱-‏۱۴‏)‏ همانطور که مشاهده خواهیم کرد،‏ این گزارشاتِ مختصر نور زیادی بر مبحث گذرانیدن قربانی می‌افکنند.‏

۳.‏ قربانی چه نقشی را در پرستش ایفا می‌کند؟‏

^۳ از این گزارشات و همچنین گزارشات دیگر کتاب مقدس چنین برمی‌آید که گذرانیدن انواع قربانیها بخشی عمده و اساسی از پرستش بوده است؛‏ مدتها پیش از آنکه یَهُوَه شریعت مشخصی راجع به آن وضع کند.‏ در این راستا،‏ یک کتاب مرجع عبارت «قربانی گذرانیدن» را بدین شکل معنی می‌کند:‏ «مراسمی مذهبی که طی آن،‏ شیئی به منظور برقراری،‏ حفظ و یا ترمیم رابطه‌ای مطلوب و پسندیده میان انسان و نظام مقدس به وجودی الهی تقدیم می‌گردد.‏» لذا سؤالات مهمی در این خصوص مطرح می‌گردند که درخور بررسی دقیق می‌باشند؛‏ همچون:‏ چرا گذرانیدن قربانی در پرستش امری ضروریست؟‏ چه نوع قربانیهایی مقبول خدا واقع می‌گردند؟‏ و قربانیهای دوران باستان چه مفهومی برای روزگار ما دارند؟‏

 چرا گذرانیدن قربانی ضروریست؟‏

۴.‏ نتیجهٔ گناه آدم و حَوّا چه بود؟‏

^۴ آدم از روی عمد مرتکب گناه شد.‏ او با خوردن از میوهٔ درخت معرفت نیک و بد تعمداً عصیان ورزید.‏ مجازات آن نافرمانی مرگ بود.‏ خدا بوضوح اعلان کرده بود:‏ «روزی که از آن خوردی،‏ هر آینه خواهی مرد.‏» (‏پیدایش ۲:‏۱۷‏)‏ آدم و حَوّا سرانجام مزد گناه را دریافت کرده،‏ هلاک شدند.‏—‏پیدایش ۳:‏۱۹؛‏ ۵:‏۳-‏۵‏.‏

۵.‏ یَهُوَه برای فرزندان آدم به چه عملی اقدام نمود و دلیل آن چه بود؟‏

^۵ چه بر سر فرزندان آدم آمد؟‏ آنان با به ارث بردن گناه و ناکاملی از آدم،‏ به مانند اولین زوج بشری با خدا بیگانه شده،‏ تحت سلطهٔ یأس و مرگ در آمدند.‏ (‏رومیان ۵:‏۱۴‏)‏ اما یَهُوَه فقط خدای عدالت و قدرت نیست بلکه بیش از هر چیز خدای محبت است.‏ (‏۱یوحنّا ۴:‏۸،‏ ۱۶‏)‏ از این رو،‏ یَهُوَه اقدام نمود تا به اوضاع سامان بخشد.‏ کتاب مقدس به ما خاطرنشان می‌سازد که «مزد گناه موت است،‏» لیکن سپس می‌افزاید و می‌گوید:‏ «امّا نعمت خدا حیات جاودانی در خداوند ما عیسی مسیح» است.‏—‏رومیان ۶:‏۲۳‏.‏

۶.‏ ارادهٔ یَهُوَه در مورد مصیبت حاصل از گناه آدم چیست؟‏

^۶ به منظور تضمین نمودن آن نعمت یا هدیه،‏ سرانجام یَهُوَه تدارکی دید تا مصیبتی را که آدم با عصیانگری خود به بار آورده بود بپوشاند.‏ از قرار معلوم،‏ واژهٔ کَفارْ در زبان عبری در وهلهٔ اول به معنی «پوشاندن» یا «زدودن» است.‏ این واژه به صورت «کفّاره» نیز ترجمه شده است.‏ * به عبارت دیگر،‏ یَهُوَه وسیلهٔ مناسبی را برای پوشانیدن گناه موروثی از آدم و همچنین زدودن یا رفع نمودن ضایعهٔ ناشی از آن تدارک دید تا انسانهایی که برای دریافت چنین نعمت یا هدیه‌ای از جانب خدا واجد شرایط می‌باشند از محکومیت گناه و مرگ رهایی یابند.‏—‏رومیان ۸:‏۲۱‏.‏

۷.‏ الف)‏ حکم خدا در مورد شیطان چه امیدی را برای انسانها به همراه داشت؟‏ ب)‏ به منظور رهایی انسانها از گناه و مرگ چه بهایی می‌بایست پرداخت می‌شد؟‏

^۷ بلافاصله بعد از آنکه اولین زوج بشری مرتکب گناه شد،‏ تلویحاً به امید رهایی از بردگی گناه و مرگ اشاره شد.‏ یَهُوَه در اعلام محکومیت شیطان که خود را به قالب مار درآورده بود گفت:‏ «عداوت در میان تو و زن،‏ و در میان ذریت تو و ذریت وی می‌گذارم،‏ او سر تو را خواهد کوبید و تو پاشنهٔ وی را خواهی کوبید.‏» (‏پیدایش ۳:‏۱۵‏)‏ توسط آن اظهار نبوی ناگهان پرتو امیدی نمایان گشت؛‏ امید برای همهٔ انسانهایی که به آن وعده ایمان خواهند ورزید.‏ لهذا می‌بایست بهایی برای رهایی انسانها پرداخت می‌شد.‏ ذریت موعود نمی‌توانست براحتی شیطان را نابود کند زیرا که پاشنهٔ ذریت کوبیده می‌شد؛‏ به این معنی که او به هلاکت می‌رسید لیکن نه برای همیشه.‏

۸.‏ الف)‏ چرا یَهُوَه از قائِن و همینطور از قربانی وی ناراضی بود؟‏ ب)‏ چرا قربانی هابیل مقبول خدا واقع شد؟‏

^۸ آدم و حَوّا بی‌تردید در مورد ذریت موعود بسیار فکر می‌کردند.‏ حَوّا پس از به دنیا آوردن نخستین پسر خود،‏ قائِن،‏ گفت:‏ «مردی از [بابت لطف] یهوه حاصل نمودم.‏» (‏پیدایش ۴:‏۱‏)‏ آیا او فکر می‌کرد که پسرش احتمالاً همان ذریت خواهد بود؟‏ شاید چنین فکر می‌کرد.‏ در هر حال،‏ یَهُوَه از قائِن ناراضی بود و همینطور از قربانی وی.‏ لیکن برادر قائِن،‏ هابیل،‏ به وعدهٔ خدا ایمان ورزید و بر آن شد که قربانیی از نخست‌زادگان گلهٔ خویش به یَهُوَه تقدیم کند.‏ در گزارش کتاب مقدس می‌خوانیم:‏ «به ایمان هابیل قربانی نیکوتر از قائن را به خدا گذرانید و به سبب آن شهادت داده شد که عادل است.‏»—‏عبرانیان ۱۱:‏۴‏.‏

۹.‏ الف)‏ هابیل به چه چیزی ایمان می‌ورزید و ایمان خود را چگونه ابراز کرد؟‏ ب)‏ این عمل هابیل نشاندهندهٔ چه بود؟‏

^۹ قائِن به وجود خدا ایمان داشت لیکن ایمان هابیل بر ایمان قائِن افضل بود،‏ چرا که هابیل به وعدهٔ خدا در مورد ذریّتی که رستگاری انسانهای وفادار را امکانپذیر می‌ساخت ایمان می‌ورزید.‏ گرچه نحوهٔ وقوع این امر بر هابیل آشکار نگردید،‏ او از وعدهٔ خدا آگاهی یافت که پاشنهٔ شخصی کوبیده خواهد شد.‏ بلی،‏ هابیل ظاهراً نتیجه‌گیری کرد که خونی می‌بایست ریخته شود—‏یعنی همان عمل گذرانیدن قربانی.‏ او هدیه‌ای را که شامل زندگی و خون می‌شد به مبدأ یا سرچشمهٔ زندگی یعنی خدا تقدیم کرد.‏ هابیل با این عمل نشان داد که بشدت علاقه‌مند است تا تحقق یافتن وعدهٔ یَهُوَه را مشاهده نماید.‏ این طریق ابراز ایمان موجب شد که قربانی هابیل مورد رضایت یَهُوَه قرار گیرد؛‏ همچنین بدین صورت،‏ ماهیت واقعی قربانی تا حدی معلوم گشت—‏یعنی وسیله‌ای که انسانهای گناهکار توسط آن می‌توانند به خدا تقرب جویند و الطفات او را تحصیل نمایند.‏—‏پیدایش ۴:‏۴؛‏ عبرانیان ۱۱:‏۱،‏ ۶‏.‏

۱۰.‏ هنگامی که یَهُوَه از ابراهیم خواست تا اسحاق را قربانی کند چگونه معنی قربانی آشکار گردید؟‏

 ^۱۰ هنگامی که یَهُوَه به ابراهیم دستور داد تا پسرش اسحاق را به عنوان قربانی سوختنی تقدیم کند،‏ معنی کامل قربانی به نحوی شگفت‌انگیز آشکار گشت.‏ در حقیقت،‏ آن قربانی گذرانیده نشد لیکن مقصود غایی شخص یَهُوَه را به تصویر درآورد—‏یعنی تقدیم پسر نخست‌زاده‌اش به عنوان بزرگترین قربانی جهت انجام اراده‌اش برای بشر.‏ (‏یوحنّا ۳:‏۱۶‏)‏ یَهُوَه قربانیهایی را در شریعت موسی وضع نمود و بدین وسیله سرمشقهایی نبوی برای قوم منتخب خود قرار داد تا امور واجب به منظور بخشش گناهان و تثبیت امید نجات را به ایشان آموزش دهد.‏ حال،‏ از کل این موضوع چه می‌توانیم بیاموزیم؟‏

قربانیهای مورد قبول یَهُوَه

۱۱.‏ کاهن اعظم در اسرائیل چند نوع قربانی می‌گذرانید و به چه منظور؟‏

^۱۱ پولس رسول می‌گوید:‏ «هر رئیس کَهَنَه مقرّر می‌شود تا هدایا و قربانی‌ها بگذراند.‏» (‏عبرانیان ۸:‏۳‏)‏ توجه کن که پولس رسول قربانیهایی را که کاهن اعظم در اسرائیل باستان می‌گذرانید به دو نوع تقسیم می‌کند؛‏ یعنی «هدایا» و «قربانی‌ها» یا «قربانی‌ها برای گناهان.‏» (‏عبرانیان ۵:‏۱‏)‏ انسانها معمولاً به منظور ابراز علاقه و قدردانی و نیز جهت ایجاد دوستی،‏ مورد لطف و عنایت قرار گرفتن یا جلب رضایت دیگران،‏ به یکدیگر هدیه می‌دهند.‏ (‏پیدایش ۳۲:‏۲۰؛‏ امثال ۱۸:‏۱۶‏)‏ به همین نحو می‌توان به بسیاری از قربانیهای تعیین‌شده توسط شریعت به عنوان «هدایایی» جهت تحصیل رضایت و التفات الهی نگریست.‏ * عصیان‌ورزی علیه شریعت،‏ جبران عمل و اصلاح را بر شخص واجب می‌گردانید و «قربانی‌ها برای گناهان» به نیت خشنود ساختن خدا گذرانیده می‌شد.‏ اَسفار پنجگانه (‏پِنتاتیوک)‏ بخصوص اَسفار خروج،‏ لاویان و اعداد مطالب فراوانی در مورد انواع مختلف قربانی در اختیار ما قرار می‌دهند.‏ گرچه احتمالاً فراگیری و یادآوری تمام جزئیات آن قربانیها بسیار دشوار است،‏ بعضی نکات مهم درخور توجه ما می‌باشند.‏

۱۲.‏ در کدام قسمتهای کتاب مقدس تصویری کلی از انواع قربانیهای قید شده شریعت به ما داده شده است؟‏

^۱۲ سِفْرِ لاویان بابهای ۱ تا ۷ به شرح پنج نوع اصلی قربانی به طور مجزا می‌پردازد یعنی قربانی سوختنی،‏ هدیهٔ آردی،‏ ذبیحهٔ سلامتی [صلح]،‏ قربانی گناه و قربانی جرم،‏ گرچه بعضی از آنها در واقع با یکدیگر گذرانیده می‌شدند.‏ همچنین می‌توان مشاهده نمود که دو بار در این بابها به منظورهای مختلف به این قربانیها اشاره شده است:‏ نخست،‏ در ۱:‏۲ تا ۶:‏۷ آنچه که می‌بایست بر روی مذبح گذرانیده می‌شد بتفصیل ذکر گردیده و متعاقباً،‏ در ۶:‏۸ تا ۷:‏۳۶ به سهم کاهنان و نیز سهمی که برای گذرانندهٔ قربانی محفوظ نگاه داشته می‌شد اشاره شده است.‏ سپس،‏ سِفْرِ اعداد بابهای ۲۸ و ۲۹ به شرح برنامه‌ای می‌پردازد که می‌توان آن را یک برنامهٔ زمانی با جزئیات کامل خواند.‏ این برنامه به طور کلی نشان می‌دهد که چه قربانیهایی می‌بایست به طور روزانه،‏ هفتگی،‏ ماهانه و در جشنهای سالانه گذرانیده می‌شد.‏

۱۳.‏ قربانیهایی را که به عنوان هدیه به طور داوطلبانه برای خدا گذرانیده می‌شد توصیف کن.‏

^۱۳ قربانی سوختنی،‏ هدیهٔ آردی و ذبیحهٔ سلامتی در شمار قربانیهایی بودند که داوطلبانه به عنوان هدیه و برای تقرب جستن به خدا و خشنود نمودن او گذرانیده می‌شدند.‏ برخی از محققین بر این باورند که واژهٔ عبرانیی که «قربانی سوختنی» ترجمه شده است به معنی «قربانی صعودی» یا «قربانی بالارونده» می‌باشد و این با نوع قربانی مناسبت دارد،‏ چرا که در مراسم گذرانیدن این نوع قربانی،‏ حیوان ذبح‌شده بر روی مذبح سوزانیده می‌شد و رایحه‌ای شیرین یا عطری خوشبو به آسمان به سوی خدا برمی‌خاست.‏ وجههٔ شاخص قربانی سوختنی آن بود که بعد از پاشیده شدن خون حیوان به اطراف  مذبح،‏ کل حیوان به خدا تقدیم می‌گشت.‏ کاهنان ‹همه را بر مذبح می‌سوزاندند،‏ برای قربانی سوختنی و هدیهٔ آتشین و عطر خوشبو به جهت خداوند.‏‏›—‏لاویان ۱:‏۳،‏ ۴،‏ ۹؛‏ پیدایش ۸:‏۲۱‏.‏

۱۴.‏ هدیهٔ آردی به چه شکل گذرانیده می‌شد؟‏

^۱۴ سِفْرِ لاویان باب ۲ به توصیف هدیهٔ آردی می‌پردازد.‏ آن هدیه‌ای بود که به طور داوطلبانه گذرانیده می‌شد،‏ شامل آرد نرم و مرغوب که معمولاً روغن و کُندر به آن افزوده می‌شد.‏ کاهن موظف بود که «یک مشت از آن بگیرد یعنی از آرد نرمش و روغنش با تمامی کندرش و .‏ .‏ .‏ آن را برای یادگاری بسوزاند،‏ تا هدیهٔ آتشین و عطر خوشبو بجهت خداوند باشد.‏» (‏لاویان ۲:‏۲‏)‏ کندر یکی از مواد تشکیل‌دهندهٔ بخور مقدس بود که بر مذبح بخور در خیمه و معبد سوزانده می‌شد.‏ (‏خروج ۳۰:‏۳۴-‏۳۶‏)‏ پادشاه داود ظاهراً با در نظر داشتن این نوع هدیه گفت:‏ «دعای من به حضور تو مثل بخور آراسته شود،‏ و برافراشتن دستهایم،‏ مثل [هدیهٔ آردی د ج‏].‏»—‏مزمور ۱۴۱:‏۲‏.‏

۱۵.‏ مقصود از گذرانیدن ذبیحهٔ سلامتی چه بود؟‏

^۱۵ ذبیحهٔ سلامتی که آن را می‌توان همچنین «قربانی سلامتی [صلح]» ترجمه کرد،‏ قربانی داوطلبانهٔ دیگری بود که شرح گذرانیدن آن در سِفْرِ لاویان باب ۳ آمده است.‏ واژهٔ «سلامتی» در زبان عبری معنایی بیش از صرفاً فراغت از مزاحمت،‏ آزار یا نزاع را در بر می‌گیرد.‏ کتاب «تحقیق در زمینهٔ معارف موسوی» (‏انگل‍.‏)‏ می‌گوید:‏ «این واژه در کتاب مقدس علاوه بر این معنی،‏ دلالت بر وضعیت یا رابطه‌ای صلح‌آمیز با خدا و همچنین دلالت بر رفاه،‏ مسرّت و سعادت دارد.‏» بنابراین،‏ ذبایح سلامتی نه مختص حفظ رابطه‌ای صلح‌آمیز با خدا—‏چنانکه گویی جهت خشنود نمودن وی—‏بلکه به منظور ابراز قدردانی و به عمل آوردن تجلیل از چنین سلامتیِ متبارکی که صرفاً مقبولین خدا از آن بر خوردار می‌بودند گذرانده می‌شدند.‏ بعد از آنکه خون و پیه قربانی به حضور یَهُوَه گذرانیده می‌شد،‏ کاهنان و شخص قربانی‌دهنده از آن می‌خوردند.‏ (‏لاویان ۳:‏۱۷؛‏ ۷:‏۱۶-‏۲۱؛‏ ۱۹:‏۵-‏۸‏)‏ به این طرز زیبا و سمبولیک،‏ شخص قربانی‌دهنده،‏ کاهنان و یَهُوَه خدا در صرف غذا سهیم می‌گشتند و این نمایانگر رابطهٔ صلح‌آمیز بین آنان بود.‏

۱۶.‏ الف)‏ مقصود از گذرانیدن قربانی گناه و قربانی جرم چه بود؟‏ ب)‏ تفاوت این دو نوع قربانی با قربانی سوختنی چه بود؟‏

^۱۶ قربانیهایی که به جهت طلب آمرزش گناهان یا به منظور کفّاره نمودن خطایای مرتکب‌شده علیه شریعت  گذرانیده می‌شدند،‏ شامل قربانی گناه و قربانی جرم می‌گشتند.‏ گرچه این دو نوع قربانی را نیز بر روی مذبح می‌سوزاندند،‏ تفاوتشان با قربانی سوختنی آن بود که کل حیوان به حضور خدا گذرانیده نمی‌شد،‏ بلکه صرفاً پیه و قسمتهای خاصی از آن.‏ باقیماندهٔ حیوان ذبح‌شده را بیرون اردوگاه دفع می‌نمودند و یا در بعضی موارد به مصرف غذایی کاهنان می‌رسید.‏ این تفاوت دارای علت بود.‏ قربانی سوختنی همچون هدیه‌ای به خدا تقدیم می‌گردید تا تقرب شخص را به خدا امکانپذیر سازد.‏ بنابراین،‏ قربانی سوختنی تماماً و منحصراً به حضور خدا گذرانیده می‌شد.‏ موضوع قابل توجه آن است که معمولاً پیش از گذرانیدن قربانی سوختنی،‏ یک قربانی گناه یا یک قربانی جرم می‌گذراندند.‏ این عمل نشان می‌داد که برای آنکه هدیهٔ شخص گناهکار مقبول خدا واقع گردد،‏ آمرزش گناه امری ضروری بود.‏—‏لاویان ۸:‏۱۴،‏ ۱۸؛‏ ۹:‏۲،‏ ۳؛‏ ۱۶:‏۳،‏ ۵‏.‏

۱۷،‏ ۱۸.‏ قربانی گناه به چه منظور تدارک دیده شده بود و منظور از گذرانیدن قربانی جرم چه بود؟‏

^۱۷ قربانی گناه فقط در صورت ارتکاب گناه سهوی یا غیرتعمدی علیه شریعت مقبول خدا واقع می‌گشت؛‏ یعنی در صورت ارتکاب گناهی که به دلیل ضعف جسمانی انجام می‌گرفت.‏ ‹اگر کسی سهواً گناه می‌کرد،‏ در هر کدام از نواهی [امور نهی‌شدهٔ] خداوند که نمی‌بایست می‌کرد،‏› سپس بر گناهکار واجب بود که یک قربانی گناه مطابق شأن یا مقام خود در جامعه بگذراند.‏ (‏لاویان ۴:‏۲،‏ ۳،‏ ۲۲،‏ ۲۷‏)‏ از سوی دیگر،‏ گناهکارانی را که از توبه سر باز می‌زدند به قتل می‌رسانیدند؛‏ هیچ قربانیی برای ایشان مهیا نبود.‏—‏خروج ۲۱:‏۱۲-‏۱۵؛‏ لاویان ۱۷:‏۱۰؛‏ ۲۰:‏۲،‏ ۶،‏ ۱۰؛‏ اعداد ۱۵:‏۳۰؛‏ عبرانیان ۲:‏۲‏.‏

^۱۸ معنای قربانی جرم و مقصود از گذرانیدن آن در سِفْرِ لاویان بابهای ۵ و ۶ توضیح داده شده است.‏ شخصی ممکن بود سهواً یا غفلتاً مرتکب گناهی شود.‏ لذا،‏ خطای وی شاید حالت نوعی جرم یا قصورورزی در حق همنوعش یا در حق یَهُوَه خدا می‌داشت.‏ آن عمل خطا می‌بایست جبران یا اصلاح می‌گشت.‏ در این بابها به انواع گناهان اشاره شده است.‏ بعضی از آنها شامل گناهانی می‌شدند که بر شخص مخفی بودند (‏۵:‏۲-‏۶‏)‏،‏ بعضی،‏ گناه نسبت به «چیزهای مقدس خداوند‏» محسوب می‌شدند (‏۵:‏۱۴-‏۱۶‏)‏ و بعضی دیگر،‏ گرچه کاملاً به طور آگاهانه انجام نمی‌گرفتند،‏ در شمار گناهان ناشی از تمایلات اشتباه و یا ضعفهای جسمانی بودند (‏۶:‏۱-‏۳‏)‏.‏ بر شخصِ مقصر واجب بود که علاوه بر اعتراف به چنین گناهانی،‏ تاوان عمل خلاف خود را چنانچه مناسب می‌بود بپردازد و سپس یک قربانی جرم به حضور یَهُوَه تقدیم کند.‏—‏لاویان ۶:‏۴-‏۷‏.‏

چیزی بهتر در پیش بود

۱۹.‏ چرا اسرائیلیان علیرغم برخورداری از شریعت و قربانیهای ذکرشده در آن نتوانستند لطف و عنایات خدا را متوجه خویش سازند؟‏

^۱۹ شریعت موسوی با تمام قربانیها و هدایای ذکرشده در آن به اسرائیلیان داده شده بود تا ایشان را در امر نزدیک شدن به خدا و همچنین تحصیل و حفظ عنایات و برکات او تا زمان آمدن ذریت موعود یاری نماید.‏ پولس رسول که از نسل یهود بود،‏ آن را بدین شکل توصیف کرد:‏ «پس شریعت لالای ما شد تا به مسیح برساند تا از ایمان عادل شمرده شویم.‏» (‏غَلاطیان ۳:‏۲۴‏)‏ متأسفانه،‏ ملت اسرائیل در مقابل آن قیمومت واکنش مساعد نشان ندادند و از آن امتیاز سوء استفاده کردند.‏ نتیجتاً قربانیهای کثیر آنان در نظر یَهُوَه حالتی مشمئزکننده یافت.‏ او گفت:‏ «از قربانی‌های سوختنی قوچها و پیه پرواریها سیر شده‌ام و به خون گاوان و بره‌ها و بزها رغبت ندارم.‏»—‏اِشَعْیا ۱:‏۱۱‏.‏

۲۰.‏ در سال ۷۰ د.‏م.‏ چه واقعه‌ای در رابطه با شریعت و قربانیهای قیدشده در آن رخ داد؟‏

^۲۰ در سال ۷۰ د.‏م.‏،‏ بنیاد سیستم یهودی به همراه معبد و کهانتش برچیده شد.‏ بعد از آن واقعه،‏ گذرانیدن قربانی به روشهای قیدشده در شریعت دیگر امکانپذیر نبود.‏ اما آیا این بدان معناست که قربانیها که جزو ضروریات شریعت بودند،‏ مفهوم خود را برای پرستندگان امروزی خدا کلاً از دست داده‌اند؟‏ در مقالهٔ بعدی به بررسی این موضوع خواهیم پرداخت.‏

‏[پاورقی‌ها]‏

آیا می‌توانی توضیح دهی؟‏

‏• چه عاملی مردان وفادار زمان باستان را بر آن می‌داشت قربانی به حضور یَهُوَه بگذرانند؟‏

‏• چرا گذرانیدن انواع قربانی امری ضروری بود؟‏

‏• عمدتاً چه نوع قربانیهایی تحت شریعت گذرانیده می‌شدند و به چه منظور؟‏

‏• طبق گفتهٔ پولس،‏ مقصود اصلی شریعت و قربانیهای قیدشده در آن چه بود؟‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۰]‏

قربانیِ هابیل مقبول یَهُوَه واقع گشت زیرا نشانگر ایمان وی به وعدهٔ یَهُوَه بود

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۱]‏

آیا بر اهمیت این رویداد واقفی؟‏