آیا بر طبق وقفمان زندگی می‌کنیم؟‏

‏«آنچه کنید،‏ از دل کنید بخاطر خداوند نه بخاطر انسان.‏» —‏ کُولُسیان ۳:‏⁠۲۳‏.‏

۱.‏ تعریف غیرمذهبی واژهٔ «وقف» چیست؟‏

چگونه ورزشکاران به اوج توانایی خود می‌رسند؟‏ در ورزش تنیس،‏ فوتبال،‏ بسکتبال،‏ مسابقات دومیدانی،‏ بِیس‌بال،‏ گُلف و یا هر ورزش دیگر فقط کسانی به اوج می‌رسند که زندگی‌شان را به ورزش اختصاص داده‌اند.‏ برای موفقیت،‏ آمادگی ذهنی و جسمانی جزو واجبات هستند.‏ این موضوع با یکی از تعریفاتی که برای واژهٔ «وقف» شده است بسیار هماهنگی دارد:‏ «وقف یعنی کسی یا چیزی را به ایدئولوژی و یا عملکردی اختصاص دادن.‏»‏

۲.‏ در کتاب مقدس واژهٔ «وقف» چه مفهومی دارد؟‏ مثال بیاور.‏

^۲ واژهٔ اختصاص و یا «وقف» در کتاب مقدس به چه مفهوم می‌باشد؟‏ واژهٔ وقف از یک فعل عبری ترجمه شده است که به معنای «مجزا کردن؛‏ مجزا بودن؛‏ کنار نگاه داشتن» می‌باشد.‏ * در اسرائیل باستان،‏ هارُون که کاهِن اعظم بود بر عمامهٔ خود نشانی داشت که «افسر قدوسیت» خوانده می‌شد.‏ آن نشان صفحه‌ای بود از طلای خالص که رویش این کلمات به زبان عبرانی حک شده بودند:‏ «قدوسیت برای یَهُوَه.‏» هدف از پوشیدن آن نشان یادآوری برای کاهن اعظم بود تا از هر عملی که موجب نجاست قدس بشود دوری نماید،‏ «زیرا که تاج روغن مسح خدای او بر وی [بود].‏» —‏ خروج ۲۹:‏۶؛‏ ۳۹:‏۳۰؛‏ لاویان ۲۱:‏۱۲‏.‏

۳.‏ وقف ما چگونه باید طرز رفتارمان را تحت تأثیر قرار دهد؟‏

^۳ پس در این رابطه می‌بینیم که موضوع وقف بسیار جدی است.‏ وقف نشان می‌دهد که شخص داوطلبانه خود را به عنوان یک خادم خدا شناسایی می‌کند و مستلزم طرز رفتار پاک می‌باشد.‏ به این دلیل،‏ می‌توانیم گفتهٔ یَهُوَه را که به وسیلهٔ پِطْرُس رسول نقل شده بهتر درک نماییم:‏ «مقدّس باشید زیرا که من قدّوسم.‏» (‏۱پِطْرُس ۱:‏⁠۱۵،‏ ۱۶‏)‏ ما به عنوان مسیحیان وقف‌شده مسئولیت سنگینی به عهده داریم تا بر طبق وقفمان زندگی کنیم و تا پایان وفادار بمانیم.‏ لازم است بدانیم که وقف مسیحی مستلزم چه چیزهایی می‌باشد.‏ —‏ لاویان ۱۹:‏۲؛‏ متّیٰ ۲۴:‏۱۳‏.‏

۴.‏ چگونه به مرحلهٔ وقف می‌رسیم و به چه چیزی می‌توان آن را تشبیه کرد؟‏

 ^۴ پس از کسب معرفت دقیق از یَهُوَه خدا و مقصودهایش و همچنین عیسی مسیح و نقشی که او در مقصودهای خدا ایفا می‌کند،‏ ما شخصاً تصمیم گرفتیم تا خدا را با تمامی جان و دل،‏ خاطر و قوتمان خدمت نماییم.‏ (‏مَرقُس ۸:‏⁠۳۴؛‏ ۱۲:‏۳۰؛‏ یوحنّا ۱۷:‏۳‏)‏ در این مورد می‌توان گفت که تعهدی شخصی داده‌ایم تا خودمان را کاملاً به خدا وقف کنیم.‏ وقف ما از روی هویٰ و هوس نبوده،‏ بلکه با دقت تمام و همراه با دعا و استفاده از قوهٔ درایتمان بوده است.‏ پس این تصمیم نمی‌تواند تنها یک تصمیم موقتی باشد.‏ ما نمی‌توانیم مانند کسی باشیم که شروع به شخم زدن مزرعه می‌کند و کار را به دلیل سختی آن نصفه‌کاره می‌گذارد،‏ یا چون هنوز به فصل درو خیلی مانده و نمی‌توان از آن اطمینان کامل داشت دست از فعالیت می‌کشد.‏ حال می‌خواهیم نمونهٔ کسانی را در نظر بگیریم که در موقعیتهای سخت،‏ در رابطه با مسئولیتهای تئوکراتیک ‹از شخم زدن دست نکشیده‌اند.‏› —‏ لوقا ۹:‏⁠۶۲؛‏ رومیان ۱۲:‏⁠۱،‏ ۲‏.‏

آنها وقف خود را انکار ننمودند

۵.‏ اِرْمیا چگونه نمونهٔ عالیی برای خادمان وقف‌شدهٔ خدا به جای گذاشت؟‏

^۵ اِرْمیا بیش از ۴۰ سال در اورشلیم به نبوت پرداخت (‏۶۴۷-‏۶۰۷ ق.‏د.‏م.‏)‏،‏ این وظیفه به هیچ وجه کار آسانی نبود.‏ او از محدودیتهای خود آگاه می‌بود.‏ (‏اِرْمیا ۱:‏⁠۲-‏۶‏)‏ اِرْمیا برای برخوردهای روزمرهٔ خود با مردم سرسخت یهودا،‏ نیاز به شهامت و صبر فراوان داشت.‏ (‏اِرْمیا ۱۸:‏۱۸؛‏ ۳۸:‏⁠۴-‏۶‏)‏ با وجود این،‏ او به یَهُوَه خدا متکی بود و خدا به او قوت داد.‏ در نتیجه اِرْمیا ثابت کرد که حقیقتاً خادم وقف‌شدهٔ خدا می‌باشد.‏ —‏ اِرْمیا ۱:‏⁠۱۸،‏ ۱۹‏.‏

۶.‏ یوحنّای رسول چه نمونه‌ای از خود به جای گذاشت؟‏

^۶ یوحنّای رسول چطور؟‏ این رسول وفادار در سن پیری به جزیرهٔ پَطْمُس،‏ که دارای شرایط نامساعدی بود «بجهت کلام خدا و شهادت عیسی مسیح» تبعید شد.‏ (‏مکاشفه ۱:‏۹‏)‏ بلی،‏ او به عنوان یک فرد مسیحی،‏ به مدت ۶۰ سال از خودش صبر نشان داد و بر طبق وقفش زندگی نمود.‏ او سالها پس از نابودی اورشلیم به دست سپاه روم،‏ به زندگی خود ادامه داد.‏ یوحنّا افتخار نوشتن یکی از انجیلها،‏ سه نامهٔ الهام‌شده و کتاب مکاشفه را که جنگ حارمَجِدّون را پیش‌بینی می‌کند،‏ کسب نمود.‏ آیا وقتی او دریافت که حارمَجِدّون مدتها پس از مرگش فرا می‌رسد،‏ از فعالیت دست کشید و یا از خود بی‌علاقگی نشان داد؟‏ به هیچ وجه،‏ یوحنّا تا زمانی که زنده بود،‏ با اینکه می‌دانست ‹وقت معین نزدیک است،‏› ولی تحقق رؤیاهای او در زمان آخر می‌باشد،‏ وفاداری خود را ثابت کرد.‏ —‏ مکاشفه ۱:‏۳؛‏ دانیال ۱۲:‏۴‏.‏

نمونه‌هایی در روزگار ما

۷.‏ چگونه برادری مسیحی نمونهٔ خوبی از وقف را به جا گذاشت؟‏

^۷ در روزگار ما نیز هزاران مسیحی قبل از فرا رسیدن حارمَجِدّون زندگی خود را از دست داده‌اند،‏ ولی با این وجود به وقف خود وفادار ماندند.‏ یکی از این اشخاص،‏ فردی انگلیسی به نام اِرنست ایی.‏ بیور بود.‏ او در سال ۱۹۳۹،‏ در آغاز جنگ جهانی دوم یک شاهد شد و به منظور آغاز خدمت تمام‌وقت از کار پررونق خود در چاپ عکس،‏ دست کشید.‏ از آنجا که موضِع بی‌طرفی مسیحی خود را نگهداشت،‏ دو سال به زندان افتاد.‏ خانواده‌اش از او حمایت نمودند و در سال ۱۹۵۰ هر سه فرزند او برای تعلیم یافتن به منظور آغاز خدمت میسیونری به مدرسهٔ کتاب مقدس برج دیده‌بانی جِلْعاد که در شهر نیویورک واقع بود رفتند.‏ برادر بیور به حدی برای خدمت موعظه غیور بود که دوستانش او را اِرنی حارمَجِدّون می‌خواندند.‏ او تا زمان مرگش در سال ۱۹۸۶،‏ به وقفش وفادار ماند و همواره نزدیک بودن جنگ خدا یعنی حارمَجِدّون را موعظه نمود.‏ او وقفش را تعهدی کوتاه‌مدت به خدا نمی‌پنداشت!‏ * —‏ ۱قُرِنتیان ۱۵:‏۵۸‏.‏

۸،‏ ۹.‏ الف)‏ طی حکومت رژیم فرانکو،‏ چه نمونه‌ای توسط بسیاری از مردان جوان به جای گذاشته شد؟‏ ب)‏ چه سؤالاتی می‌توانیم از خودمان بکنیم؟‏

 ^۸ حال به نمونهٔ دیگری از غیرت پایدار در کشور اسپانیا بپردازیم.‏ در طی حکومت رژیم فرانکو (‏۱۹۳۹-‏۱۹۷۵)‏،‏ صدها تن از شاهدان جوان موضِع بی‌طرفی مسیحی خود را حفظ نمودند.‏ بسیاری از آنان ده سال یا بیشتر در زندان نظامی به سر بردند.‏ یک شاهد،‏ به نام حِسوس مارتین روی هم رفته ۲۲ سال به زندان محکوم شد.‏ وی در زندان نظامی در شمال آفریقا بسختی مورد ضرب و شتم قرار گرفت.‏ البته،‏ این موقعیت آسانی نبود ولی او از مصالحه نمودن سر باز زد.‏

^۹ اغلب اوقات،‏ این جوانان نمی‌دانستند کِی از زندان مرخص می‌شوند و برخی حتی امیدی به آزادی نداشتند،‏ زیرا به دفعات متوالی به حبس محکوم می‌شدند.‏ با وجود این،‏ کمال اخلاقی خود را حفظ نموده،‏ غیرت خود را در ضمن اینکه در اسارت بودند از دست ندادند.‏ وقتی اوضاع و احوال در سال ۱۹۷۳ رو به بهبود نهاد،‏ بسیاری از شاهدان،‏ که بین ۳۰ تا ۴۰ سال داشتند از زندان آزاد شدند و بلافاصله خدمت تمام‌وقت خود را آغاز نمودند،‏ برخی از آنها پیشگامان ویژه و برخی دیگر نیز سرپرستان سیّار شدند.‏ این عده هنگامی که در زندان بودند بر طبق وقفشان زندگی کردند و اغلب آنها از زمانی که از زندان آزاد شدند نیز به این کار ادامه داده‌اند.‏ * ما چطور؟‏ آیا ما نیز مانند این افراد امین به وقف خود وفادار هستیم؟‏ —‏ عبرانیان ۱۰:‏۳۲-‏۳۴؛‏ ۱۳:‏۳‏.‏

دید مناسب در مورد وقفمان

۱۰.‏ الف)‏ چه نوع دیدی باید نسبت به وقفمان داشته باشیم؟‏ ب)‏ یَهُوَه چگونه به خدمت ما نظر می‌کند؟‏

^۱۰ چه نوع دیدی نسبت به وقفمان به خدا برای انجام اراده‌اش داریم؟‏ آیا به وقفمان در زندگی روزمره اولویت می‌دهیم؟‏ قطع نظر از موقعیتی که داریم،‏ پیر و جوان،‏ متأهل یا مجرد،‏ سالم یا مریض‌احوال،‏ همهٔ ما باید سعی کنیم با در نظر داشتن موقعیتی که داریم،‏ بر طبق وقفمان زندگی نماییم.‏ شاید موقعیت کسی به او این اجازه را می‌دهد تا در خدمت تمام‌وقت به عنوان یک پیشگام فعالیت نماید،‏ یا در یکی از دفاتر شعبه انجمن برج دیده‌بانی داوطلبانه به کار بپردازد،‏ به خدمت میسیونری و یا سرپرستی سیار مشغول شود.‏ از طرف دیگر،‏ برخی از والدین بسختی مشغول برآورده نمودن نیازهای مادی و روحانی خانوادهٔ خود هستند.‏ آیا در مقایسه با ساعاتی که یک پیشگام در خدمت موعظه سپری می‌کند،‏ چند ساعتی که آنها ماهیانه به خدمت موعظه می‌پردازند در نظر یَهُوَه از ارزش کمتری برخوردار است؟‏ خیر.‏ خدا هرگز از ما انتظار چیزی را که در توانایی‌مان نیست ندارد.‏ پولس رسول به این اصل اشاره نموده گفت:‏ «زیرا هر گاه دلگرمی باشد،‏ مقبول می‌افتد،‏ بحسب آنچه کسی دارد نه بحسب آنچه ندارد.‏» —‏ ۲قُرِنتیان ۸:‏⁠۱۲‏.‏

۱۱.‏ نجات ما بستگی به چه چیزی دارد؟‏

^۱۱ در هر صورت،‏ نجات ما بستگی به آنچه از دستمان بر می‌آید ندارد،‏ بلکه بستگی به فیضی دارد که یَهُوَه از طریق مسیح عیسی،‏ سرورمان به ما نشان می‌دهد.‏ پولس بوضوح شرح داد:‏ «زیرا همه گناه کرده‌اند و از جلال خدا قاصر می‌باشند.‏ و به فیض او مجّاناً عادل شمرده می‌شوند به وساطت آن فدیه‌ای که در عیسی مسیح است.‏» با وجود این،‏ اعمال ما گواهی بر ایمانمان به وعده‌های خدا می‌باشد.‏ —‏ رومیان ۳:‏⁠۲۳،‏ ۲۴؛‏ یعقوب ۲:‏⁠۱۷،‏ ۱۸،‏ ۲۴‏.‏

۱۲.‏ چرا نباید فعالیتهایمان را با دیگران مقایسه بکنیم؟‏

^۱۲ لزومی ندارد ساعاتی را که ما در خدمت به خدا می‌گذرانیم،‏ یا تعداد نشریاتی را که به مردم می‌دهیم و یا تعداد مطالعه‌های خانگیی را که اداره می‌کنیم،‏ با دیگران مقایسه نماییم.‏ (‏غَلاطیان ۶:‏⁠۳،‏ ۴‏)‏ قطع نظر از آنچه در خدمت مسیحی‌مان انجام می‌دهیم،‏ همه باید این گفتهٔ عیسی را به یاد داشته باشیم که فروتنی را ایجاب می‌کند:‏ «همچنین شما نیز چون به هر چیزی که مأمور شده‌اید عمل کردید،‏ گویید که غلامان بی‌منفعت هستیم زیرا که آنچه بر ما واجب بود به جا آوردیم.‏» (‏لوقا ۱۷:‏۱۰‏)‏ آیا می‌توانیم بگوییم که اغلب اوقات ‹هر چیزی که مأمور شده‌ایم› را انجام می‌دهیم؟‏ بنابراین سؤالی که  مطرح می‌شود این است:‏ خدمتمان به خدا باید از چه ویژگیی برخوردار باشد؟‏ —‏ ۲قُرِنتیان ۱۰:‏۱۷،‏ ۱۸‏.‏

از هر روزمان حداکثر استفاده را بنماییم

۱۳.‏ در حینی که بر طبق وقفمان زندگی می‌کنیم باید چه طرز فکری نسبت به آن داشته باشیم؟‏

^۱۳ پولس پس از اندرز دادن به زنان،‏ شوهران،‏ فرزندان،‏ والدین و غلامان،‏ می‌نویسد:‏ «آنچه کنید،‏ از دل کنید بخاطر خداوند نه بخاطر انسان.‏ چون می‌دانید که از خداوند مکافات [پاداش] میراث را خواهید یافت،‏ چونکه مسیح خداوند را بندگی می‌کنید.‏» (‏کُولُسیان ۳:‏⁠۲۳،‏ ۲۴‏)‏ ما برای راضی نمودن دیگران خدمت نمی‌کنیم بلکه هدفمان خدمت به یَهُوَه است.‏ سعی می‌کنیم با دنبال کردن نمونهٔ عیسی مسیح،‏ خدا را خدمت کنیم.‏ او هرگز در طی خدمت کوتاه خود بر زمین حس فوریتش را از دست نداد.‏ —‏ ۱پِطْرُس ۲:‏⁠۲۱‏.‏

۱۴.‏ پِطْرُس در مورد ایام آخر چه هشداری داد؟‏

^۱۴ پِطْرُس رسول نیز نشان داد که فوریت زمانه را درک نموده است.‏ در دومین نامهٔ خود هشدار داد که در ایام آخر کسانی خواهند بود که استهزا خواهند نمود —‏ مرتدان و شکاکان —‏ که بر طبق امیال و آرزوهای خود حضور مسیح را مورد سؤال قرار خواهند داد.‏ با این حال،‏ پِطْرُس گفت:‏ «خداوند در وعدهٔ خود تأخیر نمی‌نماید چنانکه بعضی تأخیر می‌پندارند بلکه بر شما تحمّل می‌نماید چون نمی‌خواهد که کسی هلاک گردد بلکه همه به توبه گرایند.‏ لکن روز خداوند چون دزد خواهد آمد.‏» بلی،‏ روز یَهُوَه قطعاً خواهد آمد.‏ به این دلیل،‏ باید روزانه به تقویت ایمان قاطع و تزلزل‌ناپذیر به وعده‌های خدا بیندیشیم.‏ —‏ ۲پِطْرُس ۳:‏⁠۳،‏ ۴،‏ ۹،‏ ۱۰‏.‏

۱۵.‏ چگونه باید به فعالیتهای روزمره‌مان بنگریم؟‏

^۱۵ برای اینکه آگاهانه بر طبق وقفمان زندگی کنیم،‏ باید از هر روزمان برای ستایش یَهُوَه استفاده نماییم.‏ آیا می‌توانیم در پایان هر روز،‏ به کارهای آن روز نظر نموده،‏ ببینیم که به نحوی نام خدا را تقدیس کرده و سهمی در بشارت ملکوت داشته‌ایم؟‏ شاید با رفتار پاک،‏ گفتگوی بناکننده،‏ و یا ابراز علاقه به خانواده و دوستانمان خدا را تقدیس نموده‌ایم.‏ آیا از موقعیتهای موجود برای صحبت با دیگران در مورد امید مسیحی‌مان استفاده نموده‌ایم؟‏ آیا به کسی کمک کرده‌ایم تا با جدیت به وعده‌های خدا تفکر نماید؟‏ ما می‌خواهیم هر روز از لحاظ روحانی کار مثبتی انجام دهیم تا به اصطلاح در حساب روحانی‌مان اندوختهٔ فراوانی داشته باشیم.‏ —‏ متّیٰ ۶:‏⁠۲۰؛‏ ۱پِطْرُس ۲:‏⁠۱۲؛‏ ۳:‏⁠۱۵؛‏ یعقوب ۳:‏⁠۱۳‏.‏

 دید خود را بسیط نگاه داریم

۱۶.‏ شیطان از چه طریقهایی برای سست نمودن وقفمان به خدا استفاده می‌کند؟‏

^۱۶ ما در دوره‌ای هستیم که زندگی برای مسیحیان مشکلتر می‌شود.‏ شیطان و عاملانش سعی می‌کنند تشخیص نیک و بد،‏ پاک و نجس،‏ طرز رفتار خوب و بد و کارهای اخلاقی و غیراخلاقی را مشکل سازند.‏ (‏رومیان ۱:‏⁠۲۴-‏۲۸؛‏ ۱۶:‏۱۷-‏۱۹‏)‏ او آلوده کردن دل و ذهنمان را توسط کنترل از راه دورِ تلویزیون و یا تخته کلید کامپیوتر آسان کرده است.‏ دید روحانی‌مان می‌تواند چنان تیره و تار،‏ یا نامتمرکز شود که دیگر قادر به تشخیص اعمال حیله‌گرانهٔ او نباشیم.‏ اگر در مورد معیارهای روحانی‌مان مصالحه نماییم،‏ عزممان برای زندگی بر طبق وقفمان سست می‌شود و دستمان به کار «شخم زدن» نمی‌رود.‏ —‏ لوقا ۹:‏⁠۶۲؛‏ فیلپّیان ۴:‏۸‏.‏

۱۷.‏ نصیحت پولس چگونه می‌تواند در حفظ رابطه‌مان با خدا به ما کمک کند؟‏

^۱۷ به این دلیل،‏ آنچه پولس به جماعت تَسالونیکی گفت بر زمانهٔ ما نیز دلالت دارد:‏ «زیرا که این است ارادهٔ خدا یعنی قدّوسیّت شما تا از زنا بپرهیزید.‏ تا هر کسی از شما بداند چگونه باید ظرف خویشتن را در قدّوسیّت و عزّت دریابد،‏ و نه در هوسِ شهوت،‏ مثل امّت‌هایی که خدا را نمی‌شناسند.‏» (‏۱تَسّالونیکیان ۴:‏⁠۳-‏۵‏)‏ اعمال غیراخلاقی موجب اخراج عده‌ای از جماعتهای مسیحی شده است.‏ آنها کسانی هستند که زندگی بر طبق وقفشان را نادیده گرفته‌اند.‏ اجازه داده‌اند که رابطه‌شان با خدا تضعیف شود و دیگر همچون گذشته این رابطه در زندگی‌شان نقشی ایفا نمی‌کند.‏ با وجود این پولس گفت:‏ «خدا ما را به ناپاکی نخوانده است،‏ بلکه به قدّوسیّت.‏ لهذا هر که حقیر شمارد،‏ انسان را حقیر نمی‌شمارد،‏ بلکه خدا را که روح قدّوس خود را به شما عطا کرده است.‏» —‏ ۱تَسّالونیکیان ۴:‏⁠۷،‏ ۸‏.‏

تصمیم تو چیست؟‏

۱۸.‏ تصمیم ما چه باید باشد؟‏

^۱۸ اگر به اهمیت وقفمان به یَهُوَه خدا پی برده‌ایم،‏ تصمیم ما چه باید باشد؟‏ تصمیم قطعی ما باید این باشد که در رابطه با طرز رفتارمان و خدمتمان به یَهُوَه وجدانی پاک داشته باشیم.‏ پِطْرُس چنین ترغیب کرد:‏ «ضمیر خود را نیکو بدارید تا آنانی که بر سیرت نیکوی شما در مسیح طعن می‌زنند،‏ در همان چیزی که شما را بد می‌گویند خجالت کشند.‏» (‏۱پِطْرُس ۳:‏⁠۱۶‏)‏ ممکن است به دلیل طرز رفتار مسیحی‌مان مورد اذیت و آزار واقع شویم،‏ ولی نباید فراموش کنیم که مسیح نیز به دلیل ایمان و وفاداریش به خدا آزار  دید.‏ پِطْرُس گفت،‏ «لهذا چون مسیح بحسب جسم برای ما زحمت کشید،‏ شما نیز به همان نیّت مسلّح شوید زیرا آنکه بحسب جسم زحمت کشید،‏ از گناه بازداشته شده است.‏» —‏ ۱پِطْرُس ۴:‏۱‏.‏

۱۹.‏ چه چیزهایی می‌خواهیم دربارهٔ ما گفته شود؟‏

^۱۹ مسلماً،‏ تصمیم قطعی ما برای زندگی کردن بر طبق وقفمان،‏ ما را در مقابل دامهای دنیای شیطان که از لحاظ روحانی،‏ اخلاقی و جسمانی فاسدند حفاظت می‌کند.‏ ولی این فواید تنها دلیل وفاداری ما به وقفمان نمی‌باشد،‏ بلکه به این ترتیب،‏ اطمینان حاصل می‌کنیم که مورد رضایت خدا قرار می‌گیریم،‏ که بمراتب بهتر از هر چیزی است که شیطان و عاملانش می‌توانند به ما عرضه نمایند.‏ پس،‏ نباید هرگز بگذاریم دربارهٔ ما گفته شود که محبت اولیه‌مان را برای حقیقت ترک کرده‌ایم.‏ بلکه خوب است که دربارهٔ ما همان چیزی گفته شود که دربارهٔ جماعت اولیهٔ طیاتیرا گفته شد:‏ «اعمال و محبّت و خدمت و ایمان و صبر تو را می‌دانم و اینکه اعمال آخر تو بیشتر از اوّل است.‏» (‏مکاشفه ۲:‏⁠۴،‏ ۱۸،‏ ۱۹‏)‏ بلی،‏ در رابطه با وقفمان،‏ نمی‌خواهیم ولرم باشیم،‏ بلکه می‌خواهیم با غیرت تمام تا به آخر که بسیار نزدیک است همواره «سرگرم» باشیم.‏ —‏ رومیان ۱۲:‏۱۱؛‏ مکاشفه ۳:‏⁠۱۵،‏ ۱۶‏.‏

‏[پاورقی‌ها]‏

آیا به خاطر می‌آوری؟‏

‏• وقف مستلزم چه چیزهایی می‌باشد؟‏

‏• چه نمونه‌هایی از خادمان وقف‌شدهٔ خدا در زمان باستان و نوین وجود دارند که می‌توانند برای ما سرمشق باشند؟‏

‏• چه دیدی باید نسبت به خدمتمان به خدا داشته باشیم؟‏

‏• در رابطه با وقفمان به خدا چه تصمیمی باید بگیریم؟‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۸]‏

اِرْمیا با وجود رفتار ظالمانه‌ای که با او شد وفادار ماند

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۹]‏

اِرنست بیور برای فرزندان خود نمونهٔ خوبی از غیرت مسیحی بود

‏[تصویر در صفحهٔ ۳۰]‏

صدها جوان شاهد در زندانهای اسپانیا کمال اخلاقی خود را حفظ نمودند

‏[تصاویر در صفحهٔ ۳۱]‏

هر روز به اندوختهٔ روحانی‌مان بیافزاییم