مگذار شک و تردید ایمانت را به نابودی بکشاند

روزی به نظر می‌رسد که از سلامت کافی برخورداری.‏ روز بعد احساس ناخوشی به تو دست می‌دهد.‏ ناگهان نیرو و قوّهٔ هیچ کاری را نداری.‏ سر و بدنت به شدّت درد می‌کند.‏ چه شده است؟‏ میکروب‌های خطرناکی که موجب بیماری می‌شوند وارد بدنت شده‌اند و در حال ضعیف کردن سیستم دفاعی بدن تو هستند و اعضای مهم بدنت را مورد حمله قرار داده‌اند.‏ اگر مداوا نشوی،‏ این ویروس‌ها یا باکتری‌های مهاجم ممکن است سلامتی تو را برای همیشه از بین ببرند —‏ یا حتّی موجب مرگ تو بشوند.‏

البته،‏ اگر هنگام شروع عفونت از سلامت خوبی برخوردار نباشی،‏ آسیب‌پذیرتر خواهی بود.‏ پیتر وین‌گِیت،‏ مؤلف نشریات پزشکی،‏ در مورد ضعیف شدن بدن به دلیل سوءتغذیه،‏ می‌گوید مقاومت بدن «چنان ضعیف می‌شود که جزئی‌ترین عفونتی می‌تواند مهلک باشد.‏»‏

با در نظر گرفتن این قاعده،‏ چه کسی ترجیح می‌دهد در قحطی و گرسنگی به سر برد؟‏ مطمئناً،‏ هر کاری که از دستت برای تغذیهٔ خوب و حفظ سلامتی‌ات برآید انجام می‌دهی.‏ احتمالاً سعی می‌کنی از هرگونه عفونتی که توسط ویروس یا باکتری ایجاد می‌شود دوری کنی.‏ ولی آیا وقتی موضوع بر سر حفظ ‹سلامت ایمان› است نیز چنین دقتی از خودت نشان می‌دهی؟‏ (‏ تیطُس ۲:‏۲‏)‏ مثلاً،‏ آیا به خطری که شک و تردید به وجود می‌آورد واقف هستی؟‏ این شک و تردیدهایی که به آسانی به وجود می‌آید ذهن و دلت را به خود مشغول می‌کند و برای ایمان تو به یَهُوَه و رابطه‌ات با وی مضر می‌باشد.‏ به نظر می‌رسد که برخی به این خطرات واقف نیستند.‏ این عده با کشیدن گرسنگی روحانی در مقابل شک و تردید بی‌حفاظ می‌مانند.‏ آیا این احتمال وجود دارد که تو نیز در چنین شرایطی به سر می‌بری؟‏

آیا شک و تردید همیشه زیانبخش است‏؟‏

البته هر شک و تردیدی زیانبخش نمی‌باشد.‏ گاهی اوقات لازم است که تا وقتی که همهٔ حقایق امر را نمی‌دانیم از قبول آن خودداری کنیم.‏ ادیانی که پیروان خود را به پیروی کورکورانه تشویق می‌کنند و می‌گویند که هرگز نباید به چیزی شک کنند،‏ خطرناک و گمراه‌کننده هستند.‏ درست است که کتاب مقدّس می‌گوید محبّت «همه را باور می‌نماید.‏» (‏ ۱قُرِنتیان ۱۳:‏۷‏)‏ یک فرد مسیحی بامحبّت یقیناً حاضر است کسانی را که در گذشته مورد اعتماد  بودنشان را به اثبات رسانیده‌اند باور نماید.‏ با وجود این،‏ کلام خدا هشدار می‌دهد که نباید ‹هر سخن را باور کرد.‏› (‏ امثال ۱۴:‏۱۵‏)‏ گاهی اوقات به دلیل سابقهٔ یک فرد حق داریم به او شک داشته باشیم.‏ «هنگامی که [شخص فریبکار] سخن نیکو گوید،‏» کتاب مقدّس هشدار می‌دهد «او را باور مکن.‏» —‏ امثال ۲۶:‏۲۴،‏ ۲۵‏.‏

یوحنّای رسول نیز به مسیحیان در مورد پیروی کورکورانه هشدار می‌دهد.‏ او می‌نویسد «به هر نبوتی (‏ الهامی)‏ اعتماد نکنید.‏» بلکه،‏ «آنها را بیازمایید تا ببینید که آیا در واقع از جانب خدا است یا نه.‏» (‏ ۱یوحنّا ۴:‏۱‏،‏ انجیل شریف ‏)‏ یک «نبوت،‏» تعلیم یا نظریه ممکن است ظاهراً از خدا سرچشمه گرفته باشد.‏ ولی آیا واقعاً از جانب خدا است؟‏ تا حدّی شک و تردید داشتن و زودباور نبودن می‌تواند واقعاً برای ما حکم حفاظ را داشته باشد.‏ همان‌طور که یوحنّای رسول گفت «گمراه‌کنندگان بسیار به دنیا بیرون شدند.‏» —‏ ۲یوحنّا ۷‏.‏

شک و تردید بی‌پایه و اساس

بلی،‏ برای اثبات حقیقت اغلب به بررسی صادقانه و خاضعانهٔ شواهد نیازمندیم.‏ البته،‏ اینگونه بررسی به این مفهوم نمی‌باشد که اجازه دهیم شک و تردید بی‌اساس و مخرّب به فکر و دلمان راه پیدا کند شک و تردیدی که می‌تواند اعتقادات مستحکم و رابطه‌مان را با خدا متزلزل کند.‏ این شک و تردید «اعتقاد یا نقطه‌نظر ناپایداری است که اغلب تصمیم‌گیری را مختل می‌کند.‏» آیا به یاد داری که چگونه شیطان فکر حَوّا را در مورد یَهُوَه مسموم کرد؟‏ او پرسید «آیا خدا حقیقتاً گفته است که از همهٔ درختان باغ نخورید؟‏» (‏ پیدایش ۳:‏۱‏)‏ شک و تردیدی که از این سؤال که به نظر بی‌غرض می‌نمود به وجود آمد بر تصمیمی که حَوّا گرفت تأثیر گذاشت.‏ این ویژگیِ روش‌های شیطان است.‏ شیطان مانند کسی که نامه‌های افتراآمیز می‌نویسد،‏ با مهارت تمام راست و دروغ را با هم درمی‌آمیزد و به طور نامطلوب و غیرمنصفانه آنها را بیان می‌کند.‏ شیطان به وسیلهٔ شک و تردیدهایی که زیرکانه به وجود آورده است روابط خوب و پراعتماد بی‌شماری را با خدا از بین برده است.‏ —‏ غَلاطیان ۵:‏۷-‏۹‏.‏

واضح است که یعقوب به تأثیرات مخرّب چنین شک و تردیدهایی واقف بود.‏ او در مورد افتخار بزرگ دعا کردن نوشت که در مواقع نیاز می‌توانیم از خدا آزادانه تقاضای کمک بنماییم.‏ «لکن» یعقوب هشدار می‌دهد که وقتی کسی به خدا دعا می‌کند «به ایمان سؤال بکند و هرگز شک نکند.‏» اگر شخص اجازه دهد که شک و تردید در رابطه‌ای که با خدا دارد رسوخ نماید «مانند موج دریاست که از باد رانده و متلاطم می‌شود.‏» آن شخص مانند «مرد دودل در تمام رفتار خود ناپایدار است.‏» (‏ یعقوب ۱:‏۶،‏ ۸‏)‏ به این نحو ایمان و اعتقادی ضعیف و متزلزل در ما رشد می‌کند که ما را به گیجی و سردرگمی می‌کشاند.‏ سپس،‏ مانند حَوّا،‏ ما نیز در مقابل همه نوع تعلیمات و فلسفه‌های دیوها بی‌حفاظ خواهیم بود.‏

حفظ سلامت روحانی

چگونه می‌توانیم در مقابل شک و تردید مخرّب از خودمان محافظت کنیم؟‏ جواب این سؤال بسیار ساده است:‏ با رد کردن تبلیغات شیطانی و استفادهٔ کامل از تمام تدارکاتی که خدا برای ما دیده است تا ‹ایمانی استوار› داشته باشیم.‏ —‏ ۱پِطْرُس ۵:‏۸-‏۱۰‏.‏

آنچه بسیار ضروری است یک برنامهٔ شخصی تغذیهٔ روحانی به طور مرتب می‌باشد.‏ وین‌گِیت،‏ نویسنده‌ای که قبلاً به او اشاره شد،‏ چنین شرح می‌دهد:‏ «حتّی وقتی بدن در حال استراحت است برای فرآیندهای شیمیایی که در آن صورت می‌گیرد و همچنین برای اعضای مهم خود نیاز به مقداری انرژی دارد؛‏ و برخی از بافتها دائماً در حال ترمیم می‌باشند.‏» سلامت روحانی ما نیز به همین منوال است.‏ بدون تغذیهٔ دائم روحانی،‏ ایمانمان مانند بدنی که به آن غذا نرسیده است،‏ بتدریج آسیب می‌بیند و نهایتاً از بین می‌رود.‏ عیسی مسیح بر این موضوع تأکید کرد.‏ او گفت:‏ «انسان نه محض نان زیست می‌کند،‏ بلکه به هر کلمه‌ای که از دهان خدا صادر گردد.‏» —‏ متّیٰ ۴:‏۴‏.‏

خوب است در مورد این موضوع تعمّق کنی.‏ در وهلهٔ اوّل چگونه ایمانی قوی در خود به وجود آوردیم؟‏ پولس رسول می‌نویسد که «ایمان از شنیدن است.‏» (‏ رومیان ۱۰:‏۱۷‏)‏ منظور پولس این است که در وهلهٔ اوّل با تغذیه از کلام خدا بود که ایمان و اعتمادمان به یَهُوَه،‏ وعده‌هایش و همچنین سازمان زمینی‌اش پایه‌ریزی شد.‏ البته،‏ آنچه را شنیدیم کورکورانه قبول  نکردیم.‏ ما نیز مانند ساکنان بیریه ‹با دقت کتاب مقدّس را تفتیش کردیم تا ببینیم که آیا آنچه می‌آموزیم بر طبق کلام خدا است یا خیر.‏› (‏ اعمال ۱۷:‏۱۱‏)‏ ما ‹به خود ارادهٔ نیکو و پسندیدهٔ کامل خدا را› ثابت کردیم و اطمینان پیدا کردیم که آنچه شنیده‌ایم حقیقت است.‏ (‏ رومیان ۱۲:‏۲؛‏ ۱تَسّالونیکیان ۵:‏۲۱‏)‏ به احتمال زیاد،‏ از آن زمان تا کنون با مشاهدهٔ اینکه کلام خدا همیشه به انجام می‌رسد ایمانمان نیز مستحکم‌تر شده است.‏ —‏ یوشَع ۲۳:‏۱۴؛‏ اِشَعْیا ۵۵:‏۱۰،‏ ۱۱‏.‏

از گرسنگی روحانی پرهیز کن

چالش ما حفظ ایمان و دوری کردن از ایجاد ضعف در اعتقادی که داریم می‌باشد زیرا این ضعف می‌تواند اعتمادمان را به یَهُوَه و سازمانش متزلزل کند.‏ برای موفقیت در این راه باید روزانه کتاب مقدّس را بررسی نماییم.‏ پولس رسول هشدار می‌دهد «که در زمان آخر بعضی [که شاید در وهلهٔ اوّل ظاهراً ایمان قوی داشته‌اند] از ایمان برگشته،‏ به ارواح مُضِلّ و تعالیم شیاطین [«دیوها،‏» د ج ‏] اصغا [توجه] خواهند نمود.‏» (‏ ۱تیموتاؤس.‏ ۴:‏۱‏)‏ این بیانات و تعلیمات گمراه‌کننده در افکار برخی تردید به وجود آورده و آنها را نسبت به خدا بیگانه نموده‌اند.‏ چه چیزی می‌تواند از ما محافظت کند؟‏ اگر همواره از «کلام ایمان و تعلیم خوب» تغذیه نماییم و از آن پیروی کنیم،‏ می‌تواند برای ما حکم حفاظ را داشته باشد.‏ —‏ ۱تیموتاؤس ۶:‏۴‏.‏

متأسفانه،‏ برخی ترجیح می‌دهند خود را با «کلام ایمان» تغذیه نکنند؛‏ حتّی وقتی چنین غذای روحانیی مجّاناً در اختیارشان گذاشته می‌شود.‏ به قول یکی از نویسندگان امثال،‏ ممکن است حتّی وقتی جلوی روی شخصی سفره‌ای روحانی باز باشد برای خوردن و هضم آن دست خود را دراز نکند.‏ —‏ امثال ۱۹:‏۲۴؛‏ ۲۶:‏۱۵‏.‏

این حالت بسیار خطرناکی است که شخص می‌تواند برای خود به وجود آورد و به قول آقای وین‌گِیت:‏ «به محض اینکه بدن شروع به هضم بافت‌های پروتئین کند سلامت شخص به خطر می‌افتد.‏» وقتی گرسنگی بکشیم،‏ بدن ما شروع به استفاده کردن از انرژیی می‌کند که در خود ذخیره نموده است.‏ وقتی این ذخایر به انتها می‌رسند،‏ بدن شروع به استفاده کردن از پروتئین می‌کند که برای ادامهٔ رشد و ترمیم بافت‌ها ضروری می‌باشد.‏ اعضای مهم بدن شروع به از کار افتادن می‌کنند و بدن به سرعت سلامتی خود را از دست می‌دهد.‏

برخی از مسیحیان اوّلیه از لحاظ روحانی چنین صدمه‌ای به خود وارد کردند.‏ آنها سعی نمودند از ذخایر روحانی خود استفاده کنند.‏ احتمالاً،‏ مطالعهٔ شخصی‌شان را نادیده گرفتند و از لحاظ روحانی ضعیف شدند.‏ (‏ عبرانیان ۵:‏ ۱۲‏)‏ پولس رسول خطری را که در این کار نهفته است در نامه‌ای که به مسیحیان عبرانی نوشت شرح داد:‏ «لهذا لازم است که به دقّت بلیغ‌تر آنچه را شنیدیم گوش دهیم،‏ مبادا که از آن ربوده شویم.‏» او می‌دانست که اگر از «چنین نجاتی عظیم غافل» شویم،‏ عادات بد می‌توانند ما را به آسانی به دام خود بکشانند.‏ —‏ عبرانیان ۲:‏۱،‏ ۳‏.‏

جالب توجه است که ظاهر شخصی که از سوءتغذیه رنج می‌برد لزوماً بیمارگونه و لاغر به نظر نمی‌آید.‏ به همین شکل،‏ اگر کسی از گرسنگی روحانی رنج می‌برد،‏ کمبود او بلافاصله مشخص نمی‌شود.‏ ممکن است حتّی وقتی بخوبی تغذیه نکنیم ظاهرمان حاکی از سلامت روحانی‌مان باشد،‏ ولی پس از مدت کوتاهی این ظاهر خوب از بین می‌رود.‏ بدین ترتیب ضعف روحانی اجتناب‌ناپذیر می‌شود و شک و تردید بی‌اساس براحتی در ما به وجود می‌آید و دیگر نمی‌توانیم برای ایمان خود بجنگیم.‏ (‏ یهودا ۳‏)‏ هر یک از ما شخصاً بهتر از هر کس دیگر به تغذیهٔ روحانی خود واقف است.‏

از این رو،‏ مهم است که مطالعهٔ شخصی خود را پشت گوش نیندازی و سعی کنی شک و تردیدها را در خود رفع نمایی.‏ نادیده گرفتن عفونتهایی که به نظر جزئی می‌آیند مانند شک و تردیدهایی است که رفع نشده‌اند و می‌توانند نتایج مصیبت‌باری به همراه داشته باشد.‏ (‏ ۲قُرِنتیان ۱۱:‏۳‏)‏ ‹آیا ما واقعاً در ایّام آخر زندگی می‌کنیم؟‏ آیا می‌توان همهٔ گفته‌های کتاب مقدّس را قبول کرد؟‏ آیا این واقعاً سازمان یَهُوَه است؟‏› شیطان با کمال میل بذر چنین شک و تردیدهایی را در افکارت خواهد پاشید.‏ ولی نباید اجازه دهی که غفلت کردن در تغذیهٔ روحانی،‏ تو را در دام تعلیمات گمراه‌کنندهٔ شیطان بیاندازد.‏ (‏ کُولُسیان ۲:‏۴-‏۷‏)‏ خوب است از نصیحتی که به تیموتاؤس شد پیروی کنی.‏ باید سعی کنی در مطالعهٔ «کتب مقدّسه» از خود پشتکار نشان دهی تا بتوانی ‹ در آنچه آموخته‌ای و ایمان آورده‌ای قایم باشی.‏› —‏ ۲تیموتاؤس ۳:‏۱۳-‏۱۵‏.‏

 شاید در این کار نیاز به کمک داشته باشی.‏ نویسنده‌ای که قبلاً به او اشاره کردیم همچنین گفته است که «از گرسنگی شدید،‏ دستگاه هاضمه چنان از کمبود ویتامین و کمبودهای دیگر ضرر می‌بیند که دیگر نمی‌تواند غذای معمولی را هضم کند.‏ کسانی که در این وضعیّت هستند برای مدتی به غذاهایی نیازمندند که براحتی هضم می‌شوند.‏» برای ترمیم صدماتی که سوءتغذیه بر بدن وارد می‌کند نیاز به مراقبت‌های ویژه است.‏ اگر کسی مطالعهٔ شخصی کتاب مقدّس را بی‌اندازه نادیده بگیرد به منظور به دست آوردن اشتهای سالم برای خوراک روحانی به کمک و تشویق زیادی نیازمند خواهد شد.‏ اگر در موقعیت مشابه‌ای قرار داری،‏ در قبول کمک کوتاهی نکن و با کمال میل هر گونه کمکی را که برای به دست آوردن سلامتی روحانی و قوّه‌ات لازم است بپذیر.‏ —‏ یعقوب ۱۴:‏۵،‏ ۱۵‏.‏

‏‹ در ایمان شک نکن›‏

برخی با بررسی موقعیتی که ابراهیم پاتریارخ با آن مواجه بود،‏ احساس می‌کنند که او دلایل موثقی برای شک و تردید داشت.‏ شاید منطقی به نظر آید که با وجود وعده‌ای که خدا داده بود،‏ ‹ دیگر امیدی برای اینکه او پدر امّت‌های بسیار شود وجود نداشت.‏› چرا؟‏ اگر از نقطه نظر بشر به این موقعیت نگاه کنیم چندان امیدی برای به انجام رسیدن این وعده وجود نداشت.‏ گزارش کتاب مقدّس می‌گوید که ابراهیم ‹به بدن خود که در آن وقت مرده بود،‏ و همچنین به رَحِم مردهٔ سارَه نظر کرد.‏› با وجود این،‏ ابراهیم قاطعانه اجازه نداد که شک و تردید نسبت به خدا و وعده‌هایش در افکار و قلب او رسوخ نماید.‏ پولس رسول می‌نویسد:‏ «در ایمان کم‌قوّت نشد،‏» یا به عبارتی «شک ننمود.‏» ابراهیم «یقین دانست که [خدا] به وفای وعدهٔ خود نیز قادر است.‏» (‏ رومیان ۴:‏۱۸-‏۲۱‏)‏ با گذشت سالیان متمادی،‏ ابراهیم با یَهُوَه خدا رابطه‌ای مستحکم،‏ شخصی و پراطمینان برقرار کرده بود.‏ او هرگونه شک و تردیدی را که می‌توانست به این رابطه لطمه وارد کند رد نمود.‏

اگر از ‹سخنان صحیح نمونه بگیری› تو هم می‌توانی مثل ابراهیم عمل کنی.‏ برای این کار باید خود را از لحاظ روحانی خوب تغذیه کنی .‏ (‏ ۲تیموتاؤس ۱:‏۱۳‏)‏ خطری را که شک و تردید همراه دارد جدّی بگیر.‏ شیطان وارد جنگی شده است که می‌توان آن را جنگ میکروبی روحانی خواند.‏ اگر در تغذیهٔ روحانی‌ات از طریق مطالعهٔ شخصی کتاب مقدّس و شرکت در جلسات مسیحی کوتاهی کنی،‏ ممکن است خود را هدف چنین حملاتی قرار دهی.‏ باید سعی کنی از تدارکات روحانیی که به وفور و به موقع توسط «غلام امین و دانا» در اختیارمان گذاشته می‌شود حداکثر استفاده را بنمایی.‏ (‏ متّیٰ ۲۴:‏۴۵‏)‏ خوب است که همواره «کلام صحیح» را قبول نمایی تا ‹ در ایمان سالم› باشی.‏ (‏ ۱تیموتاؤس ۶:‏۳؛‏ تیطُس ۲:‏۲‏)‏ پس،‏ مگذار شک و تردید ایمانت را به نابودی بکشاند.‏

‏[تصاویر در صفحهٔ ۳۲]‏

تغذیهٔ تو از لحاظ روحانی چگونه است؟‏