‏‹صلح را بطلب و آن را تعاقب نما›‏

‏«اگر ممکن است بقدر قوّهٔ خود با جمیع خلق به صلح بکوشید.‏» —‏ رومیان ۱۲:‏۱۸‏.‏

۱،‏ ۲.‏ چرا صلحی که انسان‌ها تدبیر می‌کنند بی‌دوام است؟‏

خانه‌ای را تصوّر کن که زیربنای آن سست،‏ تیرهای چوبی آن پوسیده،‏ و سقفش شکم داده است.‏ آیا مایلی به این خانه نقل مکان کرده،‏ در آن زندگی کنی؟‏ احتمالاً خیر.‏ ناامنی چنین خانه‌ای را حتّی با رنگ هم نمی‌توان پوشاند و یقیناً دیر یا زود فرو خواهد ریخت.‏

^۲ هر گونه صلحی که از بطن این دنیا برون آید به خانه‌ای می‌ماند که بر زیربنایی سست بنا شده است.‏ در این دنیا صلح بر زیربنای سستِ وعده‌ها و سیاست‌های مردانی بنا شده است که ‹نزد ایشان اعانتی نیست.‏› (‏ مزمور ۱۴۶:‏۳‏)‏ صفحات تاریخ دنیا مملو از کشمکش و جنگ میان ملّت‌ها،‏ نژادها،‏ و قبایل می‌باشد.‏ البتّه،‏ در این میان دوره‌های کوتاه‌مدّت صلح نیز وجود داشته است؛‏ امّا چه صلحی؟‏ دو ملّتِ درگیر جنگ وقتی به صلح رضایت می‌دهند که یا یکی مغلوب دیگری شده باشد،‏ و یا هیچ یک نفعی در ادامهٔ جنگ نبیند.‏ آیا چنین صلحی را می‌توان صلح واقعی خواند؟‏ بدیهی است که عواملی همچون نفرت،‏ سوءظن،‏ و حسد که آتش جنگ را برافروخته‌اند هنوز از میان نرفته‌اند.‏ این صلح ظاهری تنها ‹رنگی› است بر دیوار ناامن دشمنی و خصومت؛‏ صلحی که دوامی ندارد.‏ —‏ حِزْقِیال ۱۳:‏۱۰‏.‏

۳.‏ چرا صلح بین مردم خدا با صلح ساختهٔ انسان‌ها متفاوت است؟‏

^۳ با این حال،‏ صلح واقعی را حتّی در این دنیای جنگ‌زده می‌توان یافت.‏ امّا،‏ در کجای آن؟‏ در میان پیروان و سالکان طریق عیسی مسیح؛‏ مسیحیان واقعی‌ای که کلام عیسی را به گوش گرفته،‏ با عزمی استوار به او اقتدا می‌کنند.‏ (‏ ۱قُرِنتیان ۱۱:‏۱؛‏ ۱پِطْرُس ۲:‏۲۱‏)‏ صلح حاکم بر مسیحیان واقعی که از حیث نژاد،‏ موقعیّت اجتماعی،‏ و ملّیت متفاوتند صلحی راستین است زیرا نتیجهٔ رابطه‌ای صلح‌آمیز با خدا و بر مبنای قربانی فدیهٔ عیسی مسیح می‌باشد.‏ صلح و سلامتی حاکم در میان ایشان نه تدبیری از سوی انسان‌ها،‏ بلکه هدیه‌ای از جانب خداست.‏ (‏ رومیان ۱۵:‏۳۳؛‏ اَفَسُسیان ۶:‏۲۳،‏ ۲۴‏)‏ این صلح نتیجهٔ متابعت از «سَرور سلامتی،‏» عیسی مسیح،‏ و پرستش یَهُوَه «خدای محبّت و سلامتی» می‌باشد.‏ —‏ اِشَعْیا ۹:‏۶؛‏ ۲قُرِنتیان ۱۳:‏۱۱‏.‏

۴.‏ چگونه فرد مسیحی می‌تواند صلح را «تعاقب» نماید؟‏

^۴ انسان ناکامل به خودی خود از صلح برخوردار نمی‌گردد.‏ به همین سبب پِطْرُس متذکر شد که هر فرد مسیحی باید «سلامتی را بطلبد و آن را تعاقب نماید.‏» (‏ ۱پِطْرُس ۳:‏۱۱‏)‏ چگونه می‌توانیم به این توصیه عمل نماییم؟‏ نبوتی باستانی به این پرسش پاسخ می‌گوید.‏ در این نبوت یَهُوَه از طریق اِشَعْیا می‌فرماید:‏ «جمیع پسرانت از خداوند تعلیم خواهند یافت و پسرانت را سلامتی عظیم خواهد بود.‏» (‏ اِشَعْیا ۵۴:‏۱۳؛‏ فیلپّیان ۴:‏۹‏)‏ آری،‏ سلامتی راستین یا همان صلح واقعی تنها از آن کسانی می‌گردد که تعالیم یَهُوَه را به گوش می‌گیرند.‏ صلح و همچنین «محبّت و خوشی و .‏ .‏ .‏ حِلم و مهربانی و نیکویی و ایمان و تواضع و پرهیزکاری» از ثمرات روح‌القدس خداست.‏ (‏ غَلاطیان ۵:‏۲۲،‏ ۲۳‏)‏ پس بدیهی است که شخصی بی‌محبّت،‏ غم‌زده،‏ عجول،‏ نامهربان،‏ خبیث،‏ خیانت‌کار،‏ ددمنش،‏ و ناخویشتندار از صلح نصیبی نمی‌برد.‏

‏«با جمیع خلق به صلح بکوشید»‏

۵،‏ ۶.‏ الف)‏ تفاوت میان شخص آرام و صلح‌جو در چیست؟‏ ب)‏ مسیحیان با چه کسانی باید از در صلح و صفا وارد شوند؟‏

^۵ صلح را حالت آسودگی و آرامش تعریف کرده‌اند.‏ این  تعریف موقعیّت‌های بسیاری را شامل می‌گردد که در آن نزاع وجود ندارد.‏ برای مثال،‏ حتّی می‌توان گفت که فردی متوفا در آرامش می‌باشد.‏ با این همه،‏ برای رسیدن به صلح واقعی آرام بودن کافی نیست.‏ عیسی در موعظهٔ بالای کوه گفت:‏ «خوشابحال صلح‌کنندگان،‏ زیرا ایشان پسران خدا خوانده خواهند شد.‏» (‏ متّیٰ ۵:‏۹‏)‏ در اینجا روی سخن عیسی به کسانی بود که در آینده به عنوان پسران خدا به موهبت زندگی فناناپذیر در آسمان نایل می‌آمدند.‏ (‏ یوحنّا ۱:‏۱۲؛‏ رومیان ۸:‏۱۴-‏۱۷‏)‏ با این حال،‏ روزی نیز خواهد آمد که تمام انسان‌های وفادار که امید آسمانی ندارند ‹ در آزادی جلال فرزندان خدا شریک خواهند شد.‏› (‏ رومیان ۸:‏۲۱‏)‏ تنها صلح‌جویان از چنین امیدی برخوردار می‌باشند.‏ بدیهی است که فرد آرام و متین همیشه فردی صلح‌کننده یا صلح‌جو نیست.‏ صلح‌کننده در کتاب مقدّس تلویحاً در اشاره به شخصی به کار رفته است که فعالانه صلح را ترویج دهد و گاهی نیز در جایی که صلح وجود ندارد آن را به وجود آورد.‏

^۶ حال با توجه به آنچه ذکر شد به توصیهٔ پولُس رسول توجه کنیم.‏ وی در رسالهٔ خود به رومیان نوشت:‏ «اگر ممکن است بقدر قوّهٔ خود با جمیع خلق به صلح بکوشید.‏» (‏ رومیان ۱۲:‏۱۸‏)‏ مسلّماً منظور پولُس در اینجا فقط داشتن خلق و خویی آرام نبود،‏ هر چند آرام و متین بودن نیز مؤثر است.‏ او مسیحیان را تشویق می‌کند که در طلب صلح بکوشند.‏ صلح با چه کسی؟‏ با «جمیع خلق» مانند اعضای خانواده،‏ دیگر مسیحیان،‏ حتّی با غیرمسیحیان.‏ پولُس رومیان را تشویق کرد «بقدر قوّه خود» یعنی تا آنجا که مربوط به آنهاست برای ایجاد صلح تلاش کنند.‏ البتّه او نمی‌خواست که ایشان برای ایجاد صلح برخلاف عقاید مسیحی خود عمل کنند.‏ منظور او این بود که به جای آنکه از در مخالفت وارد شوند،‏ برخوردشان به نیّت ایجاد صلح و دوستی باشد.‏ و این طرز برخورد را نه تنها با برادران خود همچنین با افراد خارج از جماعت مسیحی نیز حفظ کنند.‏ (‏ غَلاطیان ۶:‏۱۰‏)‏ پولُس در هماهنگی با این موضوع نوشت:‏ «دائماً با یکدیگر و با جمیع مردم در پی نیکویی بکوشید.‏» —‏ ۱تَسّالونیکیان ۵:‏۱۵‏.‏

۷،‏ ۸.‏ چرا و چگونه مسیحیان با کسانی که با ایشان هم‌مسلک نیستند رفتاری صلح‌جویانه دارند؟‏

^۷ چگونه می‌توانیم با کسانی که با ما هم‌عقیده نیستند یا حتّی با عقاید ما مخالف‌اند رفتاری صلح‌جویانه داشته باشیم؟‏ اوّل اینکه نباید خود را برتر از دیگران بنمایانیم.‏ برای نمونه،‏ استفاده از عبارات تحقیرآمیز در مورد افرادی خاص به هیچ وجه شیوه‌ای صلح‌جویانه نیست.‏ یَهُوَه به ما آشکار ساخته است که برخی سازمان‌ها و گروه‌ها را داوری خواهد کرد.‏ امّا ما حق نداریم در مورد شخصی خاص طوری صحبت کنیم که گویی از پیش داوری شده است.‏ آری،‏ نباید دیگران،‏ حتّی مخالفانمان را داوری کنیم.‏ پولُس پس از آنکه از تیطُس خواست که مسیحیانِ کِرِت را در خصوص نحوهٔ برخورد با حکّام و صاحب‌منصبان اندرز دهد چنین ادامه داد:‏ «هیچ‌کس را بد نگویند و جنگجو نباشند بلکه ملایم و کمال حِلم را با جمیع مردم به جا آورند.‏» —‏ تیطُس ۳:‏۱،‏ ۲‏.‏

^۸ رفتار صلح‌جویانه با کسانی که با ما هم‌مسلک نیستند شیوهٔ بسیار مناسبی برای رساندن پیام حقیقت بدیشان است.‏ البتّه منظور ایجاد رابطه‌ای نیست که ‹اخلاق حسنه را فاسد سازد.‏› (‏ ۱قُرِنتیان ۱۵:‏۳۳‏)‏ با این حال،‏ می‌توانیم با همه رفتاری مؤدبانه و انسان‌دوستانه داشته باشیم.‏ پِطْرُس نوشت:‏ «سیرت خود را در میان امّت‌ها نیکو دارید تا در همان امری که شما را مثل بدکاران بد می‌گویند،‏ از کارهای نیکوی شما که ببینند،‏ در روز تفقّد،‏ خدا را تمجید نمایند.‏» —‏ ۱پِطْرُس ۲:‏۱۲‏.‏

صلح‌جویی در خدمت

۹،‏ ۱۰.‏ پولُس در رفتار صلح‌آمیز با غیرمسیحیان چه نمونه‌ای از خود به جا گذاشت؟‏

^۹ دلیری و شجاعت مسیحیان قرن اوّل زبانزد همگان بود.‏ آنان از قدرت پیام خود نمی‌کاستند و وقتی با مخالفت روبرو می‌شدند مصمّم بودند که خدا را بیشتر از انسان اطاعت کنند.‏ (‏ اعمال ۴:‏۲۹؛‏ ۵:‏۲۹‏)‏ با وجود این،‏ آنان شجاعت را با گستاخی اشتباه نگرفتند.‏ برخورد پولُس را با پادشاه هیرودیس اَغْرِیپاسِ دوّم،‏ زمانی که از ایمان خود دفاع می‌کرد در نظر بگیریم.‏ هیرودیس اَغْرِیپاس با خواهر خود بَرْنِیکی رابطه‌ای زناکارانه داشت.‏ با این حال،‏ پولُس از این موقعیّت برای دادن درس اخلاق استفاده نکرد.‏ پولُس او را عالِم رسوم یهودی و معتقد به انبیا خواند و بدینسان بر نکاتی تأکید کرد که با هم توافق داشتند.‏ —‏ اعمال ۲۶:‏۲،‏ ۳،‏ ۲۷‏.‏

^۱۰ آیا پولُس چاپلوسی کسی را می‌کرد که قدرت داشت او را آزاد کند؟‏ خیر.‏ پولُس مطابق توصیهٔ خود عمل کرده،‏  حقیقت را گفت.‏ در واقع او جز حقیقت چیزی به هیرودیس اَغْرِیپاس نگفت.‏ (‏ اَفَسُسیان ۴:‏۱۵‏)‏ پولُس شخصی صلح‌جو بود و می‌دانست چگونه ‹همه کس را همه چیز گردد.‏› (‏ ۱قُرِنتیان ۹:‏۲۲‏)‏ هدف وی این بود که از حق خود برای موعظه در مورد عیسی دفاع کند.‏ پس همچون معلّمی قابل در آغاز به نکاتی اشاره کرد که او و اَغْرِیپاس با هم توافق داشتند.‏ پولُس با این کار به آن پادشاه فاسد کمک کرد مسیحیَّت را با دیدی روشن‌تر بنگرد.‏ —‏ اعمال ۲۶:‏۲۸-‏۳۱‏.‏

۱۱.‏ چگونه می‌توانیم در خدمت موعظه صلح‌جو باشیم؟‏

^۱۱ چگونه می‌توانیم در خدمت موعظه صلح‌جو باشیم؟‏ باید همچون پولُس از جرّ و بحث کردن بپرهیزیم.‏ درست است که گاهی لازم می‌شود ‹کلام خدا را بی‌ترس بگوییم› و غیورانه از ایمان خود دفاع کنیم.‏ (‏ فیلپّیان ۱:‏۱۴‏)‏ لیکن،‏ در اغلب موارد هدف اصلی رساندن مژدهٔ بشارت است.‏ (‏ متّیٰ ۲۴:‏۱۴‏)‏ وقتی شخص به حقیقت مقاصد الٰهی پی برد آنگاه می‌تواند از عقاید دین کاذب و اعمال ناپاک خود دست بکشد.‏ پس حتّی‌المقدور بر نکاتی تأکید کن که برای شنونده‌ات خوشایند است،‏ و با موضوعاتی سخن آغاز کن که با هم توافق دارید.‏ چنانچه با افراد از در مخالفت وارد شویم نتیجهٔ چندان مطلوبی به دست نخواهیم آورد امّا اگر سنجیده صحبت کنیم چه بسا به پیام ما گوش دهند.‏ —‏ ۲قُرِنتیان ۶:‏۳‏.‏

صلح‌جویی در خانواده

۱۲.‏ در خانه به چه طرقی می‌توانیم صلح‌جو باشیم؟‏

^۱۲ پولُس گفت کسانی که ازدواج می‌کنند «در جسم زحمت خواهند کشید.‏» (‏ ۱قُرِنتیان ۷:‏۲۸‏)‏ مشکلات گوناگونی ممکن است بروز کند.‏ از آن جمله اختلاف‌نظرهایی که گهگاه برخی زوج‌ها درگیر آن می‌شوند.‏ چگونه باید با آنها برخورد کنند؟‏ مسلّماً به نحوی صلح‌آمیز.‏ فرد صلح‌جو از همان آغاز می‌کوشد که کشمکش بالا نگیرد.‏ چگونه؟‏ با کنترل کردن زبان خود.‏ این عضو کوچک اگر برای گوشه و کنایه زدن و یا توهین کردن استفاده شود به «شرارتی سرکش و پر از زهر» مبدّل می‌گردد.‏ (‏ یعقوب ۳:‏۸‏)‏ لذا،‏ فرد صلح‌جو از زبان خود برای بنا کردن استفاده می‌کند،‏ نه برای تخریب کردن.‏ —‏ امثال ۱۲:‏۱۸‏.‏

۱۳،‏ ۱۴.‏ وقتی سخنی نابجا می‌گوییم یا احساسات بیش از حد بالا می‌گیرد،‏ برای حفظ صلح چه باید بکنیم؟‏

^۱۳ ما انسان‌های ناکامل گاهی اوقات حرف‌هایی می‌زنیم که بعد پشیمان می‌شویم.‏ در چنین مواردی خوب است فوراً در پی دلجویی فرد مقابل برآییی،‏ و صلح کنی.‏ (‏ امثال ۱۹:‏۱۱؛‏ کُولُسیان ۳:‏۱۳‏)‏ از درگیر شدن در «مباحثات و مجادلات» و «منازعات» بر سر جزئیات،‏ اِعراض کن.‏ (‏ ۱تیموتاؤس ۶:‏۴،‏ ۵‏)‏ سعی کن ورای ظاهر امر را ببینی و احساسات همسر خود را درک کنی.‏ اگر حرفی ناخوشایند به زبان آورد تلافی نکن.‏ به یاد داشته باش که «جواب نرم خشم را برمی‌گرداند.‏» —‏ امثال ۱۵:‏۱‏.‏

^۱۴ در پاره‌ای موارد توصیهٔ امثال ۱۷:‏۱۴ بسیار به کار می‌آید:‏ «مخاصمه را ترک کن قبل از آنکه به مجادله برسد.‏» وقتی وضعیّت حساس می‌شود خودت را کنار بکش.‏ وقتی که احساسات فروکش می‌کند،‏ ممکن است از طریقی صلح‌جویانه قادر به حل مشکل باشید.‏ در برخی موارد عاقلانه است که از پیر مسیحی بالغی کمک بخواهی.‏ وقتی کدورتی میان زوجین به وجود می‌آید این مردان مجرّب با همدلی کردن کمک بسیار ارزنده‌ای می‌باشند.‏ —‏ اِشَعْیا ۳۲:‏۱،‏ ۲‏.‏

صلح‌جویی در جماعت

۱۵.‏ به نقل از یعقوب چه روحیه‌ای در میان برخی مسیحیان شیوع یافته بود،‏ و چرا می‌توان آن را «دنیوی،‏» «نفسانی،‏» و «شیطانی» خواند؟‏

^۱۵ متأسفانه برخی مسیحیان قرن اوّل از خود روحیهٔ حسد  و همچنین جاه‌طلبی که دقیقاً نقطهٔ مقابل صلح است،‏ نشان دادند.‏ یعقوب گفت:‏ «این حکمت از بالا نازل نمی‌شود،‏ بلکه دنیوی و نفسانی و شیطانی است.‏ زیرا هر جایی که حسد و تعصّب است،‏ در آنجا فتنه و هر امر زشت موجود می‌باشد.‏» (‏ یعقوب ۳:‏۱۴-‏۱۶‏)‏ برخی بر این عقیده‌اند که واژهٔ یونانی‌ای که «تعصّب» ترجمه شده است تلویحاً جاه‌طلبی و با ترفند در پی موقعیّت و مقام بودن معنی می‌دهد.‏ آری،‏ بی‌جهت یعقوب آن را «دنیوی و نفسانی و شیطانی» نخوانده است.‏ در طول تاریخ حکمرانان جهان از روی جاه‌طلبی همچون موجوداتی ددمنش با یکدیگر سر جنگ داشته‌اند.‏ جاه‌طلبی بواقع «دنیوی» و «نفسانی» است.‏ جاه‌طلبی همچنین «شیطانی» است.‏ نخستین بار فرشته‌ای تشنهٔ قدرت که با یَهُوَه خدا مخالفت ورزید و شیطان و رهبر دیوها گشت این خصوصیّت را از خود نشان داد.‏

۱۶.‏ چگونه برخی مسیحیان جماعت قرن اوّل روحیه‌ای همچون روحیهٔ شیطان از خود بروز دادند؟‏

^۱۶ یعقوب مسیحیان را تشویق کرد که با روحیهٔ جاه‌طلبی مقابله کنند زیرا مانع برقراری صلح می‌گردد.‏ او نوشت:‏ «از کجا در میان شما جنگها و از کجا نزاعها پدید می‌آید؟‏ آیا نه از لذّت‌های شما که در اعضای شما جنگ می‌کند؟‏» (‏ یعقوب ۴:‏۱‏)‏  در اینجا ‹لذّت‌ها› همچنین به معنی عطش حریصانه برای مادّیات و یا میل به شهرت،‏ نظارت،‏ و نفوذ می‌باشد.‏ در جماعت قرن اوّل نیز چه بسا برخی به جای آنکه خود را مطابق سخن عیسی در مورد پیروان واقعی‌اش «کوچکتر» از دیگران بدانند،‏ مانند شیطان می‌خواستند بدرخشند.‏ (‏ لوقا ۹:‏۴۸‏)‏ چنین روحیه‌ای می‌تواند صلح جماعت را مختل کند.‏

۱۷.‏ امروزه مسیحیان چگونه می‌توانند در جماعت روحیه‌ای صلح‌طلب داشته باشند؟‏

^۱۷ امروزه نیز می‌باید با گرایشاتمان به مادّیات،‏ حسد،‏ یا جاه‌طلبی مبارزه کنیم.‏ چنانچه صلح‌کنندگانی واقعی باشیم مجرّب‌تر بودن بعضی‌ها در فعالیّت‌های جماعت را خطری برای خود محسوب نمی‌کنیم،‏ و با نسبت دادن نیّت بد،‏ ایشان را در چشم دیگران حقیر نمی‌کنیم.‏ اگر از استعدادی چشمگیر برخورداریم از آن به خود نمی‌بالیم،‏ چنانکه گویی،‏ پیشرفت جماعت صرفاً به دلیل مهارت و کاردانی ماست.‏ چنین روحیه‌ای عامل تفرقه است،‏ نه صلح.‏ فرد صلح جو با فروتنی از استعدادهای خود جهت خدمت به برادران و تجلیل از یَهُوَه استفاده می‌کند.‏ وی نیک می‌داند که نهایتاً محبّت نشانهٔ مسیحی‌ای واقعی است،‏ نه استعدادها و توانایی‌ها.‏ —‏ یوحنّا ۱۳:‏۳۵؛‏ ۱قُرِنتیان ۱۳:‏۱-‏۳‏.‏

صلح و ‹سلامتی را ناظر تو خواهد گرداند›‏

۱۸.‏ پیران مسیحی چگونه می‌توانند صلح را در میان خود حفظ کنند؟‏

^۱۸ پیران جماعت می‌باید در صلح کردن پیشقدم باشند.‏ یَهُوَه در مورد امّتش پیشگویی کرد:‏ «سلامتی را ناظران تو و عدالت را حاکمان تو خواهم گردانید.‏» (‏ اِشَعْیا ۶۰:‏۱۷‏)‏ مطابق این کلام نبوی شبانان مسیحی سخت تلاش می‌کنند صلح را در میان خود و گلهٔ خدا ترویج دهند.‏ پیران مسیحی با «آن حکمت» صلح‌آمیز و معقول «که از بالا است،‏» می‌توانند صلح را در میان خود حفظ کنند.‏ (‏ یعقوب ۳:‏۱۷‏)‏ پیران جماعت گاه به دلیل زمینه‌های خانوادگی و تجربیّات زندگی دیدگاه‌های متفاوتی نسبت به برخی مسائل دارند.‏ آیا این به مفهوم فقدان صلح در میان آنهاست.‏ خیر،‏ البتّه مشروط بر اینکه با مسائل به نحوی صحیح برخورد کنند.‏ فرد صلح‌جو با حالتی فروتنانه نظر خود را عنوان می‌کند و با احترام به نظر دیگران گوش فرا می‌دهد.‏ وی به جای آنکه بر طریق خود اصرار ورزد،‏ با تضرّع و دعا نظر برادر خود را نیز مورد توجه قرار می‌دهد.‏ چنانچه اصلی از کتاب مقدّس نقض نشود معمولاً جا برای نقطه‌نظرهای گوناگون وجود دارد.‏ وقتی دیگران با نظر وی مخالفت می‌ورزند به نظر اکثریّت گردن می‌نهد و از آن حمایت می‌کند.‏ با این کار معقولیّت خود را ثابت می‌کند.‏ (‏ ۱تیموتاؤس ۳:‏۲،‏ ۳‏)‏ سرپرستان مجرّب نیک می‌دانند که حفظ صلح واجب‌تر از این است که حرف خود را به کرسی بنشانند.‏

۱۹.‏ پیران مسیحی چگونه می‌توانند در جماعت صلح‌جو باشند؟‏

^۱۹ پیران مسیحی با حمایت از اعضای جماعت و اجتناب از خرده‌گیری بی‌مورد از تلاش‌های ایشان،‏ صلح را در میانشان ترویج می‌دهند.‏ البتّه شکّی نیست که برخی گهگاه نیاز به اصلاح دارند.‏ (‏ غَلاطیان ۶:‏۱‏)‏ لیکن وظیفهٔ اصلی سرپرستان مسیحی تأدیب نیست.‏ آنان می‌باید به طور مرتب دیگران را تشویق کنند و سعی کنند خصوصیّات نیکوی ایشان را در نظر بگیرند.‏ این سرپرستان از زحمات هم‌ایمانان مسیحی‌شان قدردانی می‌کنند،‏ و اطمینان دارند که هم‌ایمانان نهایت تلاش خود را به خرج داده‌اند.‏ —‏ ۲قُرِنتیان ۲:‏۳،‏ ۴‏.‏

۲۰.‏ فایدهٔ اینکه همه در جماعت صلح‌جو باشند چیست؟‏

^۲۰ بنابراین،‏ در خانواده،‏ در جماعت،‏ و در برخورد با کسانی که با ما هم‌مسلک نیستند سعی می‌کنیم صلح‌طلب باشیم،‏ و برای ترویج صلح کوشش کنیم.‏ چنانچه با پشتکار در جهت ایجاد صلح جماعت بکوشیم موجب سعادت آن خواهیم شد.‏ و در عین حال،‏ چنانکه در مقالهٔ بعد خواهیم دید به طرق مختلف محافظت و تقویّت خواهیم شد.‏

آیا به خاطر می‌آوری؟‏

‏• معنی صلح‌جویی چیست؟‏

‏• چگونه می‌توانیم در برخورد با غیرشاهدان صلح‌جو باشیم؟‏

‏• به چه طرقی می‌توانیم صلح را در خانه ترویج دهیم؟‏

‏• پیران مسیحی چگونه صلح را در جماعت ترویج می‌دهند؟‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۵]‏

فرد صلح‌جو خود را برتر از دیگران نمی‌داند

‏[تصاویر در صفحهٔ ۲۶]‏

مسیحیان در خدمت موعظه،‏ در خانه،‏ و در جماعت صلح‌جو هستند