آیا برکات یَهُوَه نصیب تو خواهد شد؟‏

‏«تمامی این برکتها به تو خواهد رسید و تو را خواهد دریافت،‏ اگر آواز یَهُوَه خدای خود را بشنوی.‏» —‏ تثنیه ۲۸:‏۲‏.‏

۱.‏ چه چیزی معین می‌کرد که نصیب اسرائیلیان برکت خواهد بود یا لعنت؟‏

اسرائیلیان در پایان چهل سال سفر طاقت‌فرسا در بیابان و در آستانهٔ ورود به سرزمین موعود در زمین موآب خیمه زدند.‏ در آنجا بود که موسی سِفرِ تثنیه را به تحریر درآورد.‏ این کتاب حاوی یک سری برکت‌ها و لعنت‌ها می‌باشد.‏ چنانچه اسرائیلیان ‹آواز یَهُوَه خدای خود را می‌شنیدند› و اوامر او را اطاعت می‌کردند،‏ آنگاه ‹برکت‌ها آنان را درمی‌یافت،‏› یا به بیان ساده‌تر بر آنان سرازیر می‌شد.‏ یَهُوَه ایشان را چون «قوم خاص» خود دوست می‌داشت،‏ و در نظر داشت قدرت خویش را در خصوص ایشان به کار گیرد.‏ امّا اگر اوامر او را به گوش نمی‌گرفتند سیل لعنت‌ها بر آنان سرازیر می‌شد.‏ —‏ تثنیه ۸:‏۱۰-‏۱۴؛‏ ۲۶:‏۱۸؛‏ ۲۸:‏۲،‏ ۱۵‏.‏

۲.‏ در تثنیه ۲۸:‏۲ در افعال عبری‌ای که «بشنوی» و «خواهد دریافت» ترجمه شده است چه معانی‌ای مستتر می‌باشد؟‏

^۲ فعلی که در تثنیه ۲۸:‏۲ «بشنوی» ترجمه شده است در متن عبری حالت استمراری دارد.‏ بنا بر این توصیف،‏ امّت یَهُوَه می‌باید مستمراً اوامر الٰهی را به گوش گیرند و همچون طریق زندگی در آن سلوک نمایند؛‏ پس می‌توان گفت مستمراً باید اطاعت کرد نه گهگاه.‏ تنها به این طریق است که برکات یَهُوَه بر آنان سرازیر می‌گردد.‏ فعل عبری‌ای که «خواهد دریافت» ترجمه شده است اصطلاحی است که در شکار به کار برده می‌شود و اغلب به معنی «گرفتن» یا «رسیدن» می‌باشد.‏

۳.‏ چگونه می‌توانیم مانند یوشَع باشیم،‏ و چرا این امر از اهمیّتی حیاتی برخوردار است؟‏

^۳ یوشَع،‏ رهبر اسرائیلیان مصمّمانه اوامر الٰهی را به گوش گرفت،‏ و یَهُوَه نیز او را برکت داد.‏ یوشَع گفت:‏ «امروز برای خود اختیار کنید که را عبادت خواهید نمود،‏ .‏ .‏ .‏ و امّا من و خاندان من،‏ یَهُوَه را عبادت خواهیم نمود.‏» مردم نیز در پاسخ به سخنان یوشَع گفتند:‏ «حاشا از ما که یَهُوَه را ترک کرده،‏ خدایان غیر را عبادت نماییم.‏» (‏یوشَع ۲۴:‏۱۵،‏ ۱۶‏)‏ یوشَع به سبب رفتار نیکو و پسندیده‌اش جزو معدود افرادی از نسل خود بود که موهبت داخل شدن به سرزمین موعود را یافتند.‏ ما نیز اکنون در آستانهٔ سرزمین موعودی بسیار عظیم‌تر قرار داریم،‏ یعنی بهشت زمینی‌ای که در آن برکاتی بس عظیم‌تر از برکات زمان یوشَع در انتظار مقبولان خدا خواهد بود.‏ آیا آن برکات نصیب ما خواهد شد؟‏ آری،‏ مشروط بر آن که مستمراً اوامر یَهُوَه را به گوش گیریم.‏ بررسی تاریخ امّت اسرائیل باستان و همچنین نمونهٔ آموزندهٔ برخی افراد به ما کمک می‌کند تا عزم خویش را برای نیل به این مقصود استوار نماییم.‏ —‏ رومیان ۱۵:‏۴‏.‏

برکت یا لعنت

۴.‏ خدا در جواب دعای سلیمان چه چیزی به او عطا فرمود،‏ و نظر ما در این خصوص چه باید باشد؟‏

^۴ بیشتر دوران سلطنت سلیمان،‏ اسرائیلیان از برکات فوق‌العادهٔ یَهُوَه  برخوردار بودند.‏ آنان از امنیّت و چیزهای خوب بسیار بهره‌مند شدند.‏ (‏۱پادشاهان ۴:‏۲۵‏)‏ سلیمان از خدا طلب ثروت نکرد با این حال از ثروتی افسانه‌ای برخوردار شد.‏ او وقتی جوانی بی‌تجربه بود از خدا دلی مطیع طلب کرد و یَهُوَه در پاسخ تضرّعش او را با حکمت و فهم عظیم برکت داد.‏ بدینسان سلیمان می‌توانست خوب را از بد تشخیص دهد و قوم را به نحوی مطلوب داوری نماید.‏ خدا همچنین به او دولت و جلال فراوان عطا نمود،‏ با این حال آنچه در نظر سلیمانِ جوان بیش از همه چیز ارزش داشت ثروت روحانی بود.‏ (‏۱پادشاهان ۳:‏۹-‏۱۳‏)‏ ما نیز چه دولتمند باشیم و چه نباشیم،‏ چقدر باید از بابت برکات یَهُوَه و ثروت روحانی شکرگزار باشیم!‏

۵.‏ کوتاهی امّت اسرائیل و یهودا در خصوص اطاعت از اوامر یَهُوَه چه پیامدی داشت؟‏

^۵ اسرائیلیان قدر برکات یَهُوَه را ندانستند.‏ و از آنجایی که اوامرش را به طور مستمر به گوش نگرفتند،‏ سیل لعنت‌ها بر ایشان سرازیر شد.‏ در نتیجه اهالی اسرائیل و یهودا مغلوب دشمنانشان شده،‏ به تبعید و اسارت برده شدند.‏ (‏تثنیه ۲۸:‏۳۶؛‏ ۲پادشاهان ۱۷:‏۲۲،‏ ۲۳؛‏ ۲تواریخ ۳۶:‏۱۷-‏۲۰‏)‏ آیا امّت خدا پس از این تجربهٔ تلخ آموختند که برکات یَهُوَه تنها نصیب کسانی می‌شود که اوامر او را مستمراً به گوش می‌گیرند.‏ باقیماندهٔ یهودیانی که در سال ۵۳۷ ق.‏د.‏م.‏ به سرزمین خود بازگشتند دگربار این موقعیّت را یافتند تا به یَهُوَه نشان دهند که آیا ‹دلی خردمند› یافته‌اند و به نیاز اطاعت مستمر از فرامین او پی‌برده‌اند،‏ یا خیر.‏ —‏ مزمور ۹۰:‏۱۲‏.‏

۶.‏ الف)‏ چرا یَهُوَه حَجِّی و زَکَرِیّا را فرستاد تا برای امّتش نبوّت کنند؟‏ ب)‏ پیامی که خدا از طریق حَجِّی اعلام نمود چه اصلی را در بر داشت؟‏

^۶ یهودیانی که به موطن خود بازگشته بودند مذبحی بنا نموده،‏ کار تعمیر معبد را در اورشلیم آغاز کردند.‏ امّا همینکه با مخالفتی شدید روبرو شدند،‏ دست‌هایشان سست شد و کار را متوقف کردند.‏ (‏عَزْرا ۳:‏۱-‏۳،‏ ۱۰؛‏ ۴:‏۱-‏۴،‏ ۲۳،‏ ۲۴‏)‏ سپس به جای اولویّت دادن به امور روحانی در پی رفاه و راحتی خویش برآمدند.‏ لذا،‏ خدا انبیای خود حَجِّی و زَکَرِیّا را نزد امّت خویش فرستاد تا شور و اشتیاق ایشان را برای پرستش پاک دوباره زنده سازد.‏ یَهُوَه از طریق حَجِّی گفت:‏ «آیا وقت شماست که شما در خانه‌های مُسَقَّف خود ساکن شوید و این [خانهٔ پرستش] خراب بماند؟‏ .‏ .‏ .‏ دل خود را به راههای خویش مشغول سازید.‏ بسیار کاشته‌اید و اندک حاصل می‌کنید.‏ می‌خورید امّا سیر نمی‌شوید .‏ .‏ .‏ و آنکه مُزد می‌گیرد،‏ مزد خویش را در کیسهٔ سوراخ‌دار می‌گذارد.‏» (‏حَجِّی ۱:‏۴-‏۶‏)‏ هرآنکه امور روحانی را فدای مادّیات نماید یقیناً از برکات یَهُوَه نصیبی نمی‌برد.‏ —‏ لوقا ۱۲:‏۱۵-‏۲۱‏.‏

۷.‏ چرا یَهُوَه به یهودیان گفت:‏ «دل خود را به راههای خود مشغول سازید»؟‏

^۷ یهودیان غرق در امور روزمرهٔ زندگی فراموش نمودند که تنها با اطاعت از اوامر خدا و استقامت و پایداری نشان دادن در مقابل مخالفت‌هاست که می‌توانند از برکات الٰهی به صورت باران و فصول پربار برخوردار شوند.‏ (‏حَجِّی ۱:‏۹-‏۱۱‏)‏ چقدر درخواست یَهُوَه بجا بود که گفت:‏ «دل خود را به راههای خود مشغول سازید»!‏ (‏حَجِّی ۱:‏۷‏)‏ در واقع،‏ یَهُوَه به آنان می‌گفت:‏ ‹کمی بیندیشید و رابطهٔ کار و زحمت بی‌حاصل خود را با وضعیّت خراب خانهٔ پرستش درک کنید.‏› سرانجام کلام الهامی انبیای یَهُوَه بر دل شنوندگان نشست،‏ و قوم کار بازسازی معبد را از سر گرفتند و در سال ۵۱۵ ق.‏د.‏م.‏ آن را به پایان رساندند.‏

۸.‏ یَهُوَه چه چیزی از یهودیان زمان مَلاکی خواست،‏ و چرا؟‏

^۸ بعدها،‏ در زمان مَلاکی نبی،‏ یهودیان دوباره به دودلی روحانی دچار شدند و حتّی قربانی‌هایی نامقبول به خدا عرضه می‌کردند.‏ (‏مَلاکی ۱:‏۶-‏۸‏)‏ از این رو،‏ یَهُوَه ایشان را ترغیب کرد تا یک‌دهم محصول خود را به مخزن‌ها بیاورند و او را امتحان نمایند و ببینند چگونه روزنه‌های آسمان را باز می‌کند و ایشان را از برکات خود لبریز می‌سازد.‏ (‏مَلاکی ۳:‏۱۰‏)‏ چقدر نابخردانه بود که یهودیان برای چیزهایی به کار شاق می‌پرداختند که اگر به طور مستمر به کلام خدا گوش می‌دادند برایشان بوفور فراهم می‌گشت!‏ —‏ ۲تواریخ ۳۱:‏۱۰‏.‏

۹.‏ شرح‌حال چه کسانی را در کتاب مقدّس بررسی خواهیم نمود؟‏

^۹ کتاب مقدّس علاوه بر تاریخ اسرائیل باستان به شرح رویداد زندگی افراد بسیاری می‌پردازد که بسته به اطاعت یا نافرمانی از اوامر الٰهی،‏ برکت یا لعنت یافتند.‏ با بررسی شرح‌حال سه نفر از این میان یعنی بُوعَز،‏ نابال،‏ و حَنّا درس‌های بسیاری می‌توانیم بیاموزیم.‏ برای این منظور اگر مایل باشید می‌توانید کتاب روت و همچنین اوّل سموئیل ۱:‏۱–‏۲:‏۲۱ و اوّل سموئیل ۲۵:‏۲-‏۴۲ را مرور نمایید.‏

بُوعَز به اوامر خدا گوش فرا داد

۱۰.‏ بُوعَز و نابال چه وجوه مشترکی با هم داشتند؟‏

^۱۰ بُوعَز و نابال همعصر نبودند،‏ لیکن چند وجه مشترک با هم داشتند.‏ مثلاً،‏ هر دو اهل یهودیه بودند،‏ از زمین‌داران دولتمند  به شمار می‌رفتند و نیز این امکان را یافتند تا به افرادی محتاج کمک کنند.‏ البتّه وجوه مشترک ایشان به همینجا خاتمه می‌یابد.‏

۱۱.‏ بُوعَز چگونه ثابت نمود که مستمراً اوامر خدا را اطاعت می‌کند؟‏

^۱۱ بُوعَز در زمان داوران اسرائیل می‌زیست.‏ وی برای همنوع خویش احترام قائل بود،‏ از این رو دروگرانش متقابلاً او را حرمت می‌گذاشتند.‏ (‏روت ۲:‏۴‏)‏ بُوعَز به اطاعت از قانون شریعت اطمینان حاصل می‌نمود که حتماً خوشه‌هایی بر روی زمین باقی بماند تا فقیر و غریب از آن بهره‌مند گردد.‏ (‏لاویان ۱۹:‏۹،‏ ۱۰‏)‏ وقتی بُوعَز از آنچه بر نَعُومی و روت گذشته بود مطلع شد و ملاحظه کرد که روت با چه پشتکاری در تهیهٔ مایحتاج مادرشوهر خود می‌کوشد چه عکس‌العملی نشان داد؟‏ او رفتاری بسیار دلسوزانه نسبت به روت ابراز داشت و به دروگرانش فرمود تا مانع خوشه‌چینی او نشوند.‏ بُوعَز با کلام و اَعمال نیکوی خود نشان داد مردی روحانی و مطیع کلام خداست.‏ در نتیجه،‏ از عنایت و برکت الٰهی بهره‌مند شد.‏ (‏لاویان ۱۹:‏۱۸؛‏ روت ۲:‏۵-‏۱۶‏)‏

۱۲،‏ ۱۳.‏ الف)‏ بُوعَز به چه طریق احترام خود را به قانون الٰهیِ انفکاک ثابت کرد؟‏ ب)‏ بُوعَز از چه برکت الٰهی‌ای برخوردار شد؟‏

^۱۲ بهترین گواهی که ثابت می‌کند بُوعَز مستمراً کلام خدا را به گوش می‌گرفت شیوهٔ فداکارانه‌ای بود که در خصوص قانون الٰهیِ انفکاک در پیش گرفت.‏ بُوعَز هر چه در توان داشت به کار بست تا ارث شوهر متوفای نَعُومی،‏ اَلیمَلَک،‏ در خانوادهٔ وی باقی بماند.‏ چنین مقرّر بود که زن فرد متوفیٰ از طریق «حق برادرشوهری» با نزدیک‌ترین خویشاوند شوهر خود ازدواج کند تا وراثت به فرزند مذکر ایشان انتقال یابد.‏ (‏تثنیه ۲۵:‏۵-‏۱۰؛‏ لاویان ۲۵:‏۴۷-‏۴۹‏)‏ نَعُومی دیگر در سنی نبود که فرزند آورد ولی روت به نمایندگی وی ازدواج کرد.‏ بُوعَز پس از آنکه یکی از خویشاوندان نزدیک‌تر اَلیمَلَک از ازدواج با روت امتناع ورزید او را به زنی گرفت.‏ بدین ترتیب عُوبید پسر ایشان در واقع نوادهٔ نَعُومی و وارث قانونی اَلیمَلَک محسوب می‌شد.‏ —‏ روت ۲:‏۱۹،‏ ۲۰؛‏ ۴:‏۱،‏ ۶،‏ ۹،‏ ۱۳-‏۱۶‏.‏

^۱۳ اطاعت فداکارانهٔ بُوعَز از قانون الٰهی برای وی برکات عظیمی به همراه داشت.‏ او و همسرش روت از طریق پسرشان عُوبید در زُمرهٔ اعقاب عیسی مسیح قرار گرفتند.‏ (‏روت ۲:‏۱۲؛‏ ۴:‏۱۳،‏ ۲۱،‏ ۲۲؛‏ متّیٰ ۱:‏۱،‏ ۵،‏ ۶‏)‏ ازخودگذشتگی بُوعَز به ما می‌آموزد که برکات یَهُوَه نصیب کسانی می‌گردد که به دیگران محبّت ورزند و موافق اوامر الٰهی رفتار نمایند.‏

نابال اوامر الٰهی را به گوش نگرفت

۱۴.‏ نابال چگونه مردی بود؟‏

^۱۴ نابال برخلاف بُوعَز به اوامر یَهُوَه وقعی نمی‌گذاشت.‏ او  قانون «همسایهٔ خود را مثل خویشتن محبّت نما» را کاملاً نادیده گرفت.‏ (‏لاویان ۱۹:‏۱۸‏)‏ نابال انسانی روحانی نبود،‏ بلکه ‹سخت‌دل و بدرفتار› بود.‏ حتّی خدمتکارانش نیز او را «پسر بَلِیّعال» یعنی مردی دون و بی‌ارزش می‌خواندند.‏ نام نابال بسیار برازندهٔ وی بود چرا که به معنای ‹احمق› یا ‹ابله› است.‏ (‏۱سموئیل ۲۵:‏۳،‏ ۱۷،‏ ۲۵‏)‏ ببینیم وقتی نابال موقعیّتی یافت که می‌توانست به شخصی محتاج —‏ داود،‏ مسح‌شدهٔ یَهُوَه —‏ لطفی نماید چه عکس‌العملی از خود نشان داد.‏ —‏ ۱سموئیل ۱۶:‏۱۳‏.‏

۱۵.‏ رفتار نابال با داود چگونه بود،‏ و در این خصوص اَبِیجایَل چه تفاوتی با همسر خود داشت؟‏

^۱۵ هنگامی که داود و مردانش نزدیک گله‌های نابال اتراق کرده بودند بدون آنکه پولی از او مطالبه نمایند گله‌های وی را از گزند غارتگران محافظت می‌کردند.‏ یکی از شبانان نابال در خصوص داود و مردانش گفت:‏ «هم در شب و هم در روز برای ما مثل حصار بودند.‏» با این حال،‏ وقتی داود قاصدانی نزد نابال فرستاد تا چیزی برای خوردن از او مطالبه نماید،‏ «او ایشان را اهانت نمود» و دست خالی بازگرداند.‏ (‏۱سموئیل ۲۵:‏۲-‏۱۶‏)‏ امّا اَبِیجایَل،‏ همسر نابال،‏ بی‌درنگ چیزهای لازم را نزد داود برد.‏ پیش از آن خشم داود چنان برافروخته شده بود که تصمیم داشت نابال و تمام مردانش را از دم شمشیر بگذراند.‏ از این رو،‏ اَبِیجایَل با این عمل خود هم جان بسیاری را نجات داد و هم مانع شد که داود خون بر گردن داشته باشد.‏ امّا طمع و بدرفتاری نابال از حد گذشته بود و حدود ده روز بعد از آن رویداد ‏«خداوند نابال را مبتلا ساخت که بمرد.‏» —‏ ۱سموئیل ۲۵:‏۱۸-‏۳۸‏.‏

۱۶.‏ چگونه می‌توانیم رفتار بُوعَز را سرمشق قرار دهیم و از رفتار نابال پرهیز کنیم؟‏

^۱۶ براستی که میان بُوعَز و نابال تفاوت فاحشی وجود داشت!‏ چقدر بجاست که از رفتار زننده و خودخواهانهٔ نابال پرهیز کنیم و ازخودگذشتگی و محبّت بُوعَز را سرمشق قرار دهیم.‏ (‏عبرانیان ۱۳:‏۱۶‏)‏ این کار را می‌توانیم با عمل کردن به توصیهٔ پولُس انجام دهیم:‏ «بقدری که فرصت داریم با جمیع مردم احسان بنماییم،‏ علی‌الخصوص با اهل بیت ایمان.‏» (‏غَلاطیان ۶:‏۱۰‏)‏ هم‌اکنون،‏ «گوسفندان دیگر» عیسی،‏ که مسیحیانی با امید زمینی می‌باشند این سعادت را دارند که به باقیماندهٔ ۰۰۰‏,‏۱۴۴مسح‌شدهٔ یَهُوَه که از فناناپذیری در آسمان برخوردار خواهند شد احسان نمایند.‏ (‏یوحنّا ۱۰:‏۱۶؛‏ ۱قُرِنتیان ۱۵:‏۵۰-‏۵۳؛‏ مکاشفه ۱۴:‏۱،‏ ۴‏)‏ عیسی این احسان‌ها را به منزلهٔ احسان به خودش قلمداد می‌کند،‏ و نتیجهٔ آن برکات عظیم یَهُوَه خواهد بود.‏ —‏ متّیٰ ۲۵:‏۳۴-‏۴۰؛‏ ۱یوحنّا ۳:‏۱۸‏.‏

سختی‌ها و برکات حَنّا

۱۷.‏ حَنّا با چه مشکلاتی روبرو بود،‏ و طرز رفتارش چگونه بود؟‏

^۱۷ برکت یَهُوَه همچنین نصیب زن خداپرستی به نام حَنّا شد.‏ وی در کوهستان افرایم زندگی می‌کرد و شوهر وی مردی لاوی به نام اَلقانَه بود.‏ چنانکه شریعت مجاز شمرده بود و مطابق ترتیبات آن اَلقانَه زن دیگری نیز به نام فَنِنَّه گرفته بود.‏ فَنِنَّه چندین فرزند آورده بود،‏ امّا حَنّا نازا بود و این برای زنی اسرائیلی مایهٔ شرمندگی بود.‏ (‏۱سموئیل ۱:‏۱-‏۳؛‏ ۱تواریخ ۶:‏۱۶،‏ ۳۳،‏ ۳۴‏)‏ فَنِنَّه در عوض آنکه حَنّا را تسلّی دهد چنان نامهربانانه با او رفتار می‌کرد که اشک به چشمان حَنّا می‌نشست و اشتهایش از میان می‌رفت.‏ بدتر از همه فَنِنَّه این رفتار خود را همچنین «سال به سال» که به خانهٔ خدا در شیلوه می‌رفتند تکرار می‌کرد.‏ (‏۱سموئیل ۱:‏۴-‏۸‏)‏ چقدر فَنِنَّه با بی‌عاطفگی خویش باعث ناراحتی و عذاب حَنّا می‌شد!‏ با این حال،‏ حَنّا هیچ وقت یَهُوَه را از این بابت ملامت نمی‌کرد و وقتی شوهرش به شیلوه می‌رفت در خانه نمی‌ماند.‏ به همین سبب برکتی عظیم در انتظار وی بود.‏

۱۸.‏ حَنّا چه نمونهٔ فوق‌العاده‌ای از خود به جا گذاشت؟‏

^۱۸ حَنّا برای مسیحیان امروز بویژه برای کسانی که از سخنان ناخوشایند دیگران غمگین و دلشکسته می‌باشند نمونه‌ای بسیار نیکو به جا گذاشت.‏ در چنین موقعیّت‌هایی مسلّماً منزوی شدن دردی را دوا نمی‌کند.‏ (‏امثال ۱۸:‏۱‏)‏ حَنّا اجازه نمی‌داد که مشکلاتش تأثیری در اشتیاق او به رفتن به مکانی که در آن کلام خدا آموزش داده می‌شد و امّتش برای پرستش گرد هم می‌آمدند بگذارد.‏ در نتیجه،‏ از لحاظ روحانی قوی ماند.‏ از دعای بسیار زیبایی که در اوّل سموئیل ۲:‏۱-‏۱۰ ثبت شده است می‌توان به عمق روحانیّت حَنّا پی‌برد.‏ *

۱۹.‏ چگونه می‌توانیم قدردانی خود را به امور روحانی نشان دهیم؟‏

^۱۹ اکنون ما خادمان یَهُوَه دیگر او را در خیمهٔ عبادت  پرستش نمی‌کنیم.‏ ولی ما نیز می‌توانیم همچون حَنّا قدردانی عمیق خویش را به ثروت روحانی نشان دهیم؛‏ برای نمونه با حضور مرتب در جلسات مسیحی،‏ مجمع‌ها،‏ و کنگره‌ها.‏ باشد که در اینگونه مناسبت‌ها یکدیگر را به پرستش واقعی یَهُوَه ترغیب کنیم.‏ چه سعادت بزرگی یَهُوَه نصیب ما گردانیده است که می‌توانیم ‹در حضور او به قدّوسیّت و عدالت،‏ او را بی‌خوف عبادت کنیم.‏› —‏ لوقا ۱:‏۷۴،‏ ۷۵؛‏ عبرانیان ۱۰:‏۲۴،‏ ۲۵‏.‏

۲۰،‏ ۲۱.‏ حَنّا به چه صورت اجر تخصیص خدایی خویش را گرفت؟‏

^۲۰ یَهُوَه متوجه تخصیص خدایی حَنّا شده بود و او را برکتی عظیم داد.‏ حَنّا در یکی از سفرهای خانوادگی‌شان به شیلوه در حالی که اشک می‌ریخت در دعایی صمیمانه به خدا چنین نذر کرد:‏ «ای یَهُوَه صبایوت اگر فی‌الواقع به مصیبت کنیز خود نظر کرده،‏ مرا بیاد آوری و کنیزک خود را فراموش نکرده،‏ اولاد ذکوری به کنیز خود عطا فرمایی،‏ او را تمامی ایّام عُمْرش به خداوند خواهم داد.‏» (‏۱سموئیل ۱:‏۹-‏۱۱‏)‏ یَهُوَه تضرّع حَنّا را شنید و او را با دادن پسری به نام سموئیل برکت داد.‏ وقتی حَنّا سموئیل را از شیر گرفت او را به شیلوه برد تا در خیمهٔ عبادت خدمت کند.‏ —‏ ۱سموئیل ۱:‏۲۰،‏ ۲۴-‏۲۸‏.‏

^۲۱ حَنّا به عهد خویش در خصوص سموئیل وفا نمود و با این کار محبّت خویش را به یَهُوَه نشان داد.‏ چه برکت عظیمی برای او و اَلقانَه که پسر عزیزشان در خیمهٔ یَهُوَه خدمت می‌کرد!‏ بسیاری از والدین مسیحی که پسران یا دخترانشان به عنوان پیشگام یا در بیت‌ئیل خدمت تمام‌وقت می‌کنند یا به طرق دیگر یَهُوَه را مفتخر می‌سازند از شادی مشابهی برخوردارند.‏

مستمراً کلام خدا را به گوش گیریم

۲۲،‏ ۲۳.‏ الف)‏ چنانچه مستمراً کلام یَهُوَه را به گوش گیریم از چه چیزی یقین خواهیم داشت؟‏ ب)‏ در مقالهٔ بعدی چه موضوعی مورد بحث قرار خواهد گرفت؟‏

^۲۲ چنانچه مستمراً کلام خدا را به گوش گیریم از چه چیزی می‌توانیم یقین داشته باشیم؟‏ اگر با جان و دل به یَهُوَه محبّت بورزیم و به وقف خویش عمل نماییم ثروت عظیم روحانی نصیب ما خواهد شد.‏ حتّی اگر در این راه با موانع و دشواری‌هایی مواجه شویم،‏ می‌توانیم از برکات یَهُوَه یقین کامل داشته باشیم؛‏ برکاتی گاه بیش از حد تصوّرمان.‏ —‏ مزمور ۳۷:‏۴؛‏ عبرانیان ۶:‏۱۰‏.‏

^۲۳ برکات بسیاری در انتظار امّت خداست.‏ «گروهی عظیم» که مطیعانه کلام خدا را به گوش می‌گیرند از «عذاب سخت» یا همان «مصیبت عظیم» بیرون می‌آیند و از شادی حیات در دنیای جدید خدا برخوردار خواهند شد.‏ (‏مکاشفه ۷:‏۹-‏۱۴؛‏ ۲پِطْرُس ۳:‏۱۳‏)‏ در آنجا یَهُوَه آرزوهای عادلانهٔ تک تک اعضای امّت خویش را برآورده می‌سازد.‏ (‏مزمور ۱۴۵:‏۱۶‏)‏ با این حال،‏ همانطور که در مقالهٔ بعدی خواهیم دید،‏ کسانی که مستمراً کلام یَهُوَه را به گوش می‌گیرند اکنون نیز با «هر بخشندگیِ نیکو و هر بخششِ کامل» برکت می‌یابند.‏ —‏ یعقوب ۱:‏۱۷‏.‏

‏[پاورقی]‏

آیا به خاطر می‌آوری؟‏

‏• تاریخ اسرائیل چه موضوعی را در خصوص برکات الٰهی به ما می‌آموزد؟‏

‏• تفاوت بُوعَز و نابال چه بود؟‏

‏• چگونه می‌توانیم حَنّا را سرمشق قرار دهیم؟‏

‏• چرا می‌باید مستمراً کلام خدا را به گوش گیریم؟‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۸]‏

سلیمانِ پادشاه در دعا طلب دلی مطیع کرد و یَهُوَه او را با حکمت برکت داد

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۰]‏

بُوعَز با دیگران رفتاری محترمانه و پرمهر داشت

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۲]‏

حَنّا به سبب توکّلش به یَهُوَه برکتی عظیم یافت