یَهُوَه الگوی عالی نیکویی

‏«یَهُوَه صبایوت را تسبیح بخوانید زیرا خداوند نیکو است.‏» —‏ اِرْمیا ۳۳:‏۱۱‏.‏

۱.‏ چرا نیکویی خدا ما را به ستایش او بر می‌انگیزد؟‏

یَهُوَه خدا به معنای مطلقِ کلمه نیکوست.‏ در این خصوص زَکَرِیّای نبی چنین اظهار داشت:‏ «حسن [یا نیکویی] .‏ .‏ .‏ او چه قدر عظیم است.‏» (‏ زَکَرِیّا ۹:‏۱۷‏)‏ نیکویی یَهُوَه را می‌توان بخوبی در تمام چیزهایی که روی زمین برای سعادت و خوشی ما آفریده است مشاهده کرد.‏ (‏ پیدایش ۱:‏۳۱‏)‏ البتّه ما هرگز قادر به درک تمام قوانین پیچیده‌ای که یَهُوَه بر زمین حاکم ساخته است نخواهیم بود.‏ (‏ جامعه ۳:‏۱۱؛‏ ۸:‏۱۷‏)‏ امّا همین اندک دانشمان براستی ما را به ستایش او بر می‌انگیزد.‏

۲.‏ نیکویی را چگونه تعریف می‌کنی؟‏

^۲ نیکویی چیست؟‏ نیکویی به معنی حسنِ اخلاق و معنویات،‏ یا به بیان دیگر فضیلت می‌باشد.‏ با این توصیف نیکویی معنایی جامع‌تر از فقدان بدی دارد.‏ نیکویی جزو ثمرهٔ روح و خصوصیّتی بسیار نافع است.‏ (‏ غَلاطیان ۵:‏۲۲،‏ ۲۳‏)‏ نیکویی کردن یعنی انجام کاری خیر و مفید در حق دیگران.‏ البتّه،‏ امروزه در این سیستم آنچه برای گروهی نیک به حساب می‌آید برای گروهی دیگر بد محسوب می‌شود.‏ با این حال،‏ واضح است که برای به وجود آوردن صلح و سعادت،‏ معیاری واحد لازم است.‏ حال چه کسی محق تعیین این معیار است؟‏

۳.‏ پیدایش ۲:‏۱۶،‏ ۱۷ راجع به معیار نیک و بد چه چیزی را مشخص می‌کند؟‏

^۳ خدا معیار نیکویی را برای انسان تعیین می‌کند.‏ از همان آغاز تاریخ بشر،‏ یَهُوَه به اوّلین انسان چنین فرمان داد:‏ «از همهٔ درختان باغ بی‌ممانعت بخور،‏ امّا از درخت معرفت نیک و بد زنهار نخوری،‏ زیرا روزی که از آن خوردی،‏ هر آینه خواهی مرد.‏» (‏ پیدایش ۲:‏۱۶،‏ ۱۷‏)‏ پس انسان برای تحصیل معرفت نیک و بد می‌باید دست طلب به سوی خالق خود دراز کند.‏

نیکویی‌ای ورای استحقاق بشر

۴.‏ خدا پس از گناه آدم برای بشر چه عملی انجام داد؟‏

^۴ آیندهٔ بشر برای زندگی ابدی در سعادت کامل وقتی به  خطر افتاد که آدم حقانیّت خدا را در تعیین معیار نیکویی رد نمود.‏ (‏ پیدایش ۳:‏۱-‏۶‏)‏ با این حال،‏ پیش از آنکه فرزندان وی با میراث گناه و مرگ به دنیا آیند،‏ خدا خبر از آمدن ذریّتی کامل داد.‏ یَهُوَه خطاب به ‹آن مار قدیمی› یعنی شیطان ابلیس اعلام کرد:‏ «عداوت در میان تو و زن،‏ و در میان ذریّت تو و ذریّت وی می‌گذارم،‏ او سر تو را خواهد کوبید و تو پاشنهٔ وی را خواهی کوبید.‏» (‏ مکاشفه ۱۲:‏۹؛‏ پیدایش ۳:‏۱۵‏)‏ یَهُوَه از همان وقت قصد نمود بشر را از گناه رستگار سازد.‏ او با نشان دادن نیکویی‌ای ورای استحقاق بشر ترتیبی داد تا کسانی که به قربانی فدیهٔ پسر گرامی‌اش ایمان می‌ورزند رستگار شوند.‏ —‏ متّیٰ ۲۰:‏۲۸؛‏ رومیان ۵:‏۸،‏ ۱۲‏.‏

۵.‏ با وجود میل به بدی که در دل به میراث برده‌ایم چرا می‌توانیم قدری نیکویی کنیم؟‏

^۵ همهٔ ما به سبب گناه آدم،‏ میل به بدی را در دل به میراث برده‌ایم.‏ (‏ پیدایش ۸:‏۲۱‏)‏ با وجود این،‏ جای خوشحالی است که به یاری یَهُوَه می‌توانیم قدری نیز نیکویی کنیم.‏ یادگیری مستمر کلام پرقدر الٰهی،‏ نه تنها باعث می‌شود برای ‹نجات حکمت بیاموزیم› و ‹به جهت هر عمل نیکو آراسته شویم،‏› بلکه ما را قادر می‌سازد آنچه در نظر خدا نیکوست انجام دهیم.‏ (‏ ۲تیموتاؤس ۳:‏۱۴-‏۱۷‏)‏ برای آنکه تعالیم کتاب مقدّس برای ما مفید واقع شود و بتوانیم نیکویی کنیم می‌باید روحیهٔ مزمورنویس را از خود نشان دهیم که سرایید:‏ «[یَهُوَه] تو نیکو هستی و نیکویی می‌کنی.‏ فرایض خود را به من بیاموز.‏» —‏ مزمور ۱۱۹:‏۶۸‏.‏

نیکویی یَهُوَه را بستاییم

۶.‏ وقتی داودِ پادشاه صندوق عهد را به اورشلیم آورد لاویان به هنگام سرود خواندن به چه موضوعی اشاره نمودند؟‏

^۶ داود،‏ پادشاه اسرائیل باستان،‏ در مزمور خود به نیکویی خدا اذعان نمود و از او جویای راهنمایی شد.‏ وی گفت:‏ ‏«خداوند نیکو و عادل است،‏ پس به گناه‌کاران طریق را خواهد آموخت.‏» (‏ مزمور ۲۵:‏۸‏)‏ طریقی که یَهُوَه به اسرائیلیان آموخت حاوی ده قانون مهم یا همان ده فرمان بود،‏ که بر دو لوح سنگی حک شده،‏ و در صندوقی مقدّس به نام صندوق عهد نگهداری می‌شد.‏ وقتی داود صندوق عهد را به اورشلیم،‏ پایتخت اسرائیل برد،‏ لاویان با این کلمات لب به آواز گشودند:‏ «یَهُوَه را حمد بگویید زیرا که نیکو است.‏ زیرا که رحمت او تا ابدالآباد است.‏» (‏ ۱تواریخ ۱۶:‏۳۴،‏ ۳۷-‏۴۱‏)‏ بی‌شک شنیدن این سرود از دهان لاویان برای مردم بسیار خوشحال‌کننده بود!‏

۷.‏ پس از قرار گرفتن صندوق عهد در قدس‌الاقداس،‏ همچنین بعد از خاتمهٔ دعای سلیمان در مراسم گشایش معبد چه روی داد؟‏

^۷ طی مراسم گشایش معبدِ یَهُوَه که سلیمان،‏ پسر داود آن را بنا نمود،‏ همان عبارات ستایش‌آمیز در میان سرودهای لاویان شنیده می‌شد.‏ همچنین وقتی صندوق عهد در قدس‌الاقداس معبد قرار گرفت لاویان یَهُوَه را چنین حمد و ستایش کردند:‏ «او نیکو است زیرا که رحمت او تا ابدالآباد است.‏» در حین اجرای آن مراسم،‏ معبد به نحو معجزه‌آسایی از ابر که مظهر حضور پر جلال یَهُوَه بود پر گشت.‏ (‏ ۲تواریخ ۵:‏۱۳،‏ ۱۴‏)‏ همچنین وقتی سلیمان دعای گشایش را به پایان رساند:‏ «آتش از آسمان فرود آمده،‏ قربانی‌های سوختنی و ذبایح را سوزانید.‏» تمامی اسرائیلیان با دیدن آن «روی خود را به زمین بر سنگفرش نهادند و سجده نموده،‏ خداوند را حمد گفتند که او نیکو است،‏ زیرا که رحمت او تا ابدالآباد است.‏» (‏ ۲تواریخ ۷:‏۱-‏۳‏)‏ پس از ۱۴ روز عید،‏ اسرائیلیان به خانه‌های خود بازگشتند و «به سبب احسانی که خداوند به داود و سلیمان و قوم خود اسرائیل کرده بود،‏ شادمان و خوشدل بودند.‏» —‏ ۲تواریخ ۷:‏۱۰‏.‏

۸،‏ ۹.‏ الف)‏ اسرائیلیان با وجود آنکه یَهُوَه را به دلیل نیکویی‌اش حمد و ثنا می‌خواندند سرانجام به چه اَعمالی دست زدند؟‏ ب)‏ یَهُوَه از طریق اِرْمیا چه چیزی را پیشگویی کرد،‏ و تحقّق آن به چه صورت بود؟‏

^۸ افسوس که اسرائیلیان فقط مدّت کوتاهی مطابق سرودهای حمد و ستایش خود برای یَهُوَه رفتار کردند.‏ چیزی نگذشت که مردم یهودیّه صرفاً ‹به لبهای خویش یَهُوَه را تمجید می‌نمودند.‏› (‏ اِشَعْیا ۲۹:‏۱۳‏)‏ ایشان به جای آنکه مطابق معیارهای نیکویی که یَهُوَه قرار داده بود رفتار نمایند،‏ دست به اَعمال  ناپسند زدند.‏ و براستی که چه اَعمال ناپسند و قبیحی؛‏ بت‌پرستی،‏ فساد اخلاق،‏ ستم به مظلومان،‏ و گناهان سنگین دیگری از این قبیل!‏ به همین سبب بود که در سال ۶۰۷ ق.‏د.‏م.‏ اورشلیم به نابودی کشیده شد و سکنهٔ یهودیّه در اسارت به بابل برده شدند.‏

^۹ یَهُوَه بدین شکل قوم خود را تأدیب نمود.‏ با وجود این،‏ از طریق نبی خود اِرْمیا پیشگویی کرد که این سرود دوباره در اورشلیم طنین‌انداز خواهد شد:‏ ‏«خداوند نیکو است و رحمت او تا ابدالآباد است.‏» (‏ اِرْمیا ۳۳:‏۱۰،‏ ۱۱‏)‏ و چنین هم شد.‏ یهودیان باقی‌مانده در سال ۵۳۷ ق.‏ د.‏ م پس از ۷۰ سال ویرانی سرزمینشان به اورشلیم بازگشتند.‏ (‏ اِرْمیا ۲۵:‏۱۱؛‏ دانیال ۹:‏۱،‏ ۲‏)‏ ایشان مذبح را بر کوه موریا در محل سابق معبد بازسازی،‏ و مراسم قربانی را آغاز کردند.‏ در دوّمین سال بازگشتشان بنیاد معبد نیز نهاده شد.‏ چه رویداد شورانگیزی!‏ عَزْرا در این خصوص گفت:‏ «چون بنّایان بنیاد هیکل خداوند را نهادند،‏ کاهنان را با لباس خودشان با کَرِنّاها و لاویان بنی‌آساف را با سنجها قرار دادند تا خداوند را بر حسب رسم داود پادشاه اسرائیل،‏ تسبیح بخوانند.‏ و بر یکدیگر می‌سراییدند و خداوند را تسبیح و حمد می‌گفتند،‏ که ‹او نیکوست زیرا که رحمت او بر اسرائیل تا ابدالآباد است.‏› » —‏ عَزْرا ۳:‏۱-‏۱۱‏.‏

۱۰.‏ مزمور ۱۱۸ با چه کلمات پرمعنایی آغاز و پایان می‌یابد؟‏

^۱۰ در شماری از مزامیر نیز نیکویی و احسان یَهُوَه مورد حمد و ستایش قرار گرفته است.‏ نمونهٔ آن مزمور ۱۱۸ است که معمولاً سرپرستان خانواده آن را در پایان مراسم فِصَح می‌خواندند.‏ آن مزمور با این سخنان آغاز و پایان می‌یابد:‏ ‏«خداوند را حمد گویید زیرا که نیکوست و رحمت او تا ابدالآباد است.‏» (‏ مزمور ۱۱۸:‏۱،‏ ۲۹‏)‏ بخوبی می‌توان تصوّر کرد که عیسی نیز احتمالاً این مزمور را به عنوان آخرین مزمور در شب پیش از مرگ خود در سال ۳۳ د.‏م.‏ با رسولان وفادارش خوانده باشد.‏ —‏ متّیٰ ۲۶:‏۳۰‏.‏

‏«مستدعی آنکه جلال خود را به من بنمایی»‏

۱۱،‏ ۱۲.‏ موسی پس از مشاهدهٔ ذرّه‌ای از جلال یَهُوَه چه سخنانی را شنید؟‏

^۱۱ اوّلین موردی که کتاب مقدّس به رابطهٔ میان نیکویی و رحمت یَهُوَه اشاره می‌کند به قرن‌ها پیش از دوران عَزْرا و اندکی  پس از نابودی اسرائیلیان خطاکاری که به پرستش گوسالهٔ طلایی پرداختند باز می‌گردد.‏ پس از این واقعه بود که موسی از یَهُوَه درخواست کرد:‏ «مستدعی آنکه جلال خود را به من بنمایی.‏» از آنجایی که موسی نمی‌توانست روی خدا را ببیند و زنده بماند،‏ یَهُوَه به او گفت:‏ «من تمامی احسان خود را پیش روی تو می‌گذرانم.‏» —‏ خروج ۳۳:‏۱۳-‏۲۰‏.‏

^۱۲ روز بعد،‏ بر روی کوه سینا یَهُوَه احسان خویش را پیش روی موسی گذراند.‏ موسی در واقع ذرّه‌ای از جلال یَهُوَه را مشاهده کرد و ندایی که اعلام نمود:‏ «یَهُوَه،‏ یَهُوَه،‏ خدای رحیم و رئوف و دیرخشم و کثیراحسان و وفا؛‏ نگاه‌دارندهٔ رحمت برای هزاران،‏ و آمرزندهٔ خطا و عصیان و گناه؛‏ لکن گناه را هرگز بی‌سزا نخواهد گذاشت،‏ بلکه خطایای پدران را بر پسران و پسران پسران ایشان تا پشت سوّم و چهارم خواهد گرفت.‏» (‏ خروج ۳۴:‏۶،‏ ۷‏)‏ این سخنان مبین آن است که نیکویی یَهُوَه با رحمت و دیگر جنبه‌های شخصیّت او ارتباط دارد.‏ بررسی این ارتباط ما را در شیوه‌های ابراز نیکویی یاری می‌رساند.‏ پس بیا در درجهٔ اوّل خصوصیّتی را بررسی کنیم که در این کلامِ عالی وصف نیکویی یَهُوَه دو بار بدان اشاره شده است.‏

‏«خدای .‏ .‏ .‏ کثیراحسان»‏

۱۳.‏ در اعلام نیکویی خدا چه خصوصیّتی دو بار تکرار شده است،‏ و چرا ذکر این خصوصیّت بجاست؟‏

^۱۳ ‏«یَهُوَه،‏ خدای .‏ .‏ .‏ کثیراحسان و .‏ .‏ .‏ نگاه‌دارندهٔ رحمت برای هزاران.‏» واژهٔ عبری‌ای که در اینجا یک بار «احسان» و بار دیگر «رحمت» ترجمه شده است،‏ «محبّت وفادارانه» نیز معنی می‌دهد.‏ محبّت تنها خصوصیّتی است که این مزمور دو بار به آن اشاره می‌کند.‏ و چقدر بجاست؛‏ زیرا خصوصیّت بارز یَهُوَه محبّت است!‏ (‏ ۱یوحنّا ۴:‏۸‏)‏ عبارت ستایش‌آمیز و آشنای «[یَهُوَه] نیکوست و رحمت او تا ابدالآباد است» نیز بر همین خصوصیّت تأکید می‌کند.‏

۱۴.‏ نیکویی و احسان خدا بویژه شامل حال چه کسانی می‌شود؟‏

^۱۴ ‏«کثیراحسان» بودن یَهُوَه یکی از تجلّیات نیکویی اوست.‏ این را می‌توان بخوبی در شیوهٔ رئوفانهٔ مراقبت‌های او از خادمان وفادارش بر روی زمین مشاهده کرد.‏ (‏ ۱پِطْرُس ۵:‏۶،‏ ۷‏)‏ شاهدان یَهُوَه می‌توانند گواهی دهند که یَهُوَه همواره به کسانی که به او محبّت دارند و او را خدمت می‌کنند احسان می‌ورزد.‏ (‏ خروج ۲۰:‏۶‏)‏ قوم اسرائیل با رد کردن پسر خدا در واقع خود را برای همیشه از احسان،‏ یا محبّت وفادارانهٔ خدا،‏ محروم ساخت.‏ امّا،‏ نیکویی و محبّت وفادارانهٔ خدا تا ابد شامل حال مسیحیان وفادار از تمام ملل جهان خواهد بود.‏ —‏ یوحنّا ۳:‏۳۶‏.‏

یَهُوَه خدای رحیم و رئوف

۱۵.‏ الف)‏ سخنانی که بر کوه سینا به سمع موسی رسید با چه عبارتی آغاز شد؟‏ ب)‏ رحمت چه مفهومی دارد؟‏

^۱۵ سخنانی که بر کوه سینا به سمع موسی رسید با این عبارت آغاز شد:‏ ‏«یَهُوَه،‏ یَهُوَه،‏ خدای رحیم و رئوف.‏» واژهٔ عبری‌ای که «رحیم» ترجمه شده است با واژهٔ «رَحِم» همخانواده می‌باشد.‏ و نشانگر عمق احساس دلسوزی‌ای است که در رحمت وجود دارد.‏ البتّه رحمت معنایی جامع‌تر از دلسوزی عمیق دارد.‏ رحمت شخص را بر می‌انگیزد تا با عملی درد و رنج دیگران را از میان ببرد.‏ برای نمونه،‏ پیران بامحبّت مسیحی بخوبی این نیاز را درک می‌کنند که می‌باید نسبت به هم‌ایمانان خود رحیم باشند و وقتی شرایط را مساعد می‌بینند ‹به سُرور رحم می‌کنند.‏› —‏ رومیان ۱۲:‏۸؛‏ یعقوب ۲:‏۱۳؛‏ یهودا ۲۲،‏ ۲۳‏.‏

۱۶.‏ چرا می‌توان گفت که یَهُوَه رئوف است؟‏

^۱۶ نیکویی خدا همچنین در رأفت او متجلی می‌گردد.‏ فردی رئوف است که به نحوی قابل ملاحظه به احساسات دیگران اهمیّت بدهد و بویژه با زیردست خود رفتاری حاکی از مهر و شفقت داشته باشد.‏ عالی‌ترین الگوی رأفت را می‌توان در رفتار یَهُوَه با خادمان وفادارش دید.‏ برای مثال،‏ او از روی رأفت فرشتهٔ خود را فرستاد تا دانیال سالخورده را قوّت بخشد،‏ و مریم باکره را از سعادت به دنیا آوردن عیسی مطلع سازد.‏ (‏ دانیال ۱۰:‏۱۹؛‏ لوقا ۱:‏۲۶-‏۳۸‏)‏ ما امّت یَهُوَه چقدر باید سپاسگزار باشیم که او  از طریق کتاب مقدّس با چنین لحن رئوفانه و دلنشینی با ما سخن گفته است!‏ ما او را از بابت این تجلّیات نیکویی‌اش ستایش می‌کنیم،‏ و می‌کوشیم تا در برخوردمان با دیگران نیز رفتار رئوفانهٔ او را سرمشق قرار دهیم.‏ برادرانی که از لحاظ روحانی صلاحیّت دارند نیز هنگام اصلاح هم‌ایمان خود «به روح تواضع،‏» مصمّم هستند رفتاری متین و رئوفانه داشته باشند.‏ —‏ غَلاطیان ۶:‏۱‏.‏

یَهُوَه خدای دیرخشم

۱۷.‏ چرا باید از بابت «دیرخشم» بودن یَهُوَه سپاسگزار باشیم؟‏

^۱۷ ‏«خدای .‏ .‏ .‏ دیرخشم.‏» این کلام نظر ما را به خصوصیّتی که آن نیز در نیکویی یَهُوَه متجلی می‌گردد جلب می‌کند.‏ یَهُوَه در تحمّل احساسات ما بردبار و شکیباست و به ما فرصت می‌دهد تا بر ضعف‌های بزرگمان غلبه،‏ و از لحاظ روحانی پیشرفت کنیم.‏ (‏ عبرانیان ۵:‏۱۲–‏۶:‏۳؛‏ یعقوب ۵:‏۱۴،‏ ۱۵‏)‏ صبر و بردباری خدا همچنین به نفع کسانی است که هنوز او را پرستش نمی‌کنند.‏ آنان هنوز فرصت دارند نسبت به پیام ملکوت واکنش مساعد نشان داده،‏ توبه کنند.‏ (‏ رومیان ۲:‏۴‏)‏ یَهُوَه با وجود بردباری گاه از روی نیکویی خشم خود را ابراز می‌کند؛‏ چنانکه در مقابل کوه سینا متعاقب گوساله‌پرستی اسرائیلیان خشم خود را نشان داد.‏ بزودی هنگام نابود ساختن سیستم شیطان یَهُوَه خشم خود را در ابعادی بسیار عظیم‌تر جلوه‌گر خواهد ساخت.‏ —‏ حِزْقِیال ۳۸:‏۱۹،‏ ۲۱-‏۲۳‏.‏

۱۸.‏ وقتی موضوع وفا کردن به وعده به میان می‌آید چه تفاوتی میان یَهُوَه و دولتمردان وجود دارد؟‏

^۱۸ ‏«یَهُوَه،‏ خدای .‏ .‏ .‏ کثیر .‏ .‏ .‏ وفا.‏» چقدر یَهُوَه با دولتمردان دنیا متفاوت است که وعده‌های فوق‌العاده می‌دهند امّا وقتی پای عمل می‌رسد نمی‌توانند به وعده‌های خود وفا کنند.‏ لیکن،‏ پرستندگان یَهُوَه می‌توانند به هرآنچه در کلام الهامی او بیان شده است،‏ اطمینان کنند.‏ یَهُوَه خدایی کثیر وفاست و تمام وعده‌های او قابل اعتماد است.‏ همچنین پدر آسمانی ما از روی نیکویی به دعاها و تضرّعات ما ترتیب اثر می‌دهد و ما را از وفور حقایق روحانی بهره‌مند می‌سازد.‏ —‏ مزمور ۴۳:‏۳؛‏ ۶۵:‏۲‏.‏

۱۹.‏ یَهُوَه نیکویی به انسان‌های توبه‌کار را به چه نحو عالی‌ای ابراز نمود؟‏

^۱۹ ‏«یَهُوَه،‏ خدای .‏ .‏ .‏ آمرزندهٔ خطا و عصیان و گناه.‏» یَهُوَه از روی نیکویی آمادهٔ گذشت از گناهان افراد توبه‌کار و نادم است.‏ چقدر باید سپاسگزار باشیم که پدر آسمانی‌مان از طریق قربانی عیسی ترتیبی برای آمرزش گناهان ما داده است!‏ (‏ ۱یوحنّا ۲:‏۱،‏ ۲‏)‏ چقدر باید خوشحال باشیم که تمام کسانی که به فدیه ایمان می‌ورزند می‌توانند از رابطه‌ای مطلوب با او و امید زندگی ابدی در دنیای جدید موعود برخوردار شوند!‏ این ابراز نیکویی یَهُوَه براستی دلیل عالی‌ای برای حمد و ستایش اوست.‏ —‏ ۲پِطْرُس ۳:‏۱۳‏.‏

۲۰.‏ چه گواهی بر چشم‌پوشی نکردن خدا از بدی وجود دارد؟‏

^۲۰ ‏«[یَهُوَه] گناه را هرگز بی‌سزا نخواهد گذاشت.‏» این نیز گواهی دیگر بر نیکویی یَهُوَه و دلیلی برای ستایش اوست.‏ امّا بی‌سزا نگذاشتن گناه چگونه می‌تواند دلیلی بر نیکویی باشد؟‏ زیرا یکی از جنبه‌های مهم نیکویی چشم‌پوشی نکردن از  بدی است.‏ همچنین،‏ ‹هنگامی که عیسی خداوند از آسمان با فرشتگان قوّت خود ظهور می‌کند،‏› از «آنانی که خدا را نمی‌شناسند و انجیل خداوند را .‏ .‏ .‏ اطاعت نمی‌کنند» انتقام خواهد کشید.‏ «ایشان به قصاص هلاکت جاودانی خواهند رسید.‏» (‏ ۲تَسّالونیکیان ۱:‏۶-‏۹‏)‏ در آن وقت،‏ پرستندگان یَهُوَه که نجات می‌یابند می‌توانند بدون مزاحمتِ انسان‌های خدانشناس و «متنفّر از نیکویی» به طور کامل از زندگی لذّت ببرند.‏ —‏ ۲تیموتاؤس ۳:‏۱-‏۳‏.‏

نیکویی یَهُوَه را سرمشق قرار دهیم

۲۱.‏ چرا باید نیکویی کنیم؟‏

^۲۱ نیکویی‌های یَهُوَه براستی ما را به حمد و ستایش وی وا می‌دارد و چقدر بجاست که ما خادمان او نیز این خصوصیّت را از خود نشان دهیم.‏ در این مورد پولُس هم‌ایمانان مسیحی خود را چنین ترغیب کرد:‏ «چون فرزندان عزیز به خدا اقتدا کنید.‏» (‏ اَفَسُسیان ۵:‏۱‏)‏ آری،‏ پدر آسمانی ما همواره نیکویی می‌کند و ما نیز به او اقتدا می‌کنیم.‏

۲۲.‏ در مقاله بعدی چه موضوعاتی مورد بررسی قرار خواهد گرفت؟‏

^۲۲ کسی که خود را با تمام وجود به یَهُوَه وقف می‌کند،‏ یقیناً مشتاق است مانند او نیکویی کند.‏ امّا باید اذعان نمود که نیکویی کردن برای ما نوادگان آدم گناهکار کار چندان آسانی نیست.‏ در مقالهٔ بعدی خواهیم دید که ابراز این خصوصیّت برای ما نیز میسر است.‏ همچنین به بررسی طرق مختلف اقتدا به یَهُوَه که الگوی عالی نیکویی است خواهیم پرداخت.‏

 چگونه پاسخ می‌دهی؟‏

‏• نیکویی چیست؟‏

‏• چه عبارتی در کتاب مقدّس نیکویی یَهُوَه را بخوبی نشان می‌دهد؟‏

‏• برخی از تجلّیات نیکویی یَهُوَه کدامند؟‏

‏• چرا باید نیکویی یَهُوَه را سرمشق قرار دهیم؟‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۰]‏

یَهُوَه قوم باستانی خویش را تأدیب نمود چرا که مطابق ثناگویی‌هایشان عمل نمی‌کردند

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۰]‏

بازماندگانی وفادار به اورشلیم بازگشتند

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۱]‏

اظهارات فوق‌العاده‌ای در وصف نیکویی یَهُوَه به سمع موسی رسید

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۲]‏

لحن دلنشین و رئوفانهٔ یَهُوَه در کتاب مقدّس دال بر نیکویی اوست