به صبر خود دینداری را بیفزاییم

‏‹در ایمان خود .‏ .‏ .‏ صبر و در صبر،‏ دینداری را پیدا نمایید.‏›—‏۲پِطْرُس ۱:‏۵،‏ ۶‏.‏

۱،‏ ۲.‏ الف)‏ کودک باید از چه لحاظ رشد نماید؟‏ ب)‏ چرا مهم است که از لحاظ روحانی رشد کنیم؟‏

رشد کودک اهمیت بسزا دارد.‏ کودک باید نه فقط از لحاظ جسمانی،‏ بلکه از لحاظ ذهنی و عاطفی رشد کند.‏ با گذشت زمان وی رفتار کودکانهٔ خود را ترک می‌کند و فردی بالغ می‌گردد.‏ پولُس رسول در اشاره به همین موضوع نوشت:‏ «زمانی که طفل بودم،‏ چون طفل حرف می‌زدم و چون طفل فکر می‌کردم و مانند طفل تعقل می‌نمودم.‏ اما چون مرد شدم،‏ کارهای طفلانه را ترک کردم.‏» —‏ ۱قُرِنتیان ۱۳:‏۱۱‏.‏

^۲ پولُس در این سخنان به نکتهٔ مهمی در خصوص رشد روحانی اشاره می‌کند.‏ اینکه ما مسیحیان باید از طفولیت روحانی بیرون بیاییم و «در فهم رشید» گردیم.‏ (‏ ۱قُرِنتیان ۱۴:‏۲۰‏)‏ باید تمام سعی خود را بنماییم تا «به اندازهٔ قامت پُری مسیح برسیم تا بعد از این اطفال متموّج و رانده‌شده از باد هر تعلیم نباشیم.‏» —‏ اَفَسُسیان ۴:‏۱۳،‏ ۱۴‏.‏

۳،‏ ۴.‏ الف)‏ رشد کامل روحانی مستلزم چیست؟‏ ب)‏ کدام خصوصیات الٰهی باید در ما یافت شود،‏ و این موضوع چقدر اهمیت دارد؟‏

^۳ چگونه می‌توانیم از لحاظ روحانی به رشد کامل برسیم؟‏ رشد روحانی بر خلاف رشد جسمانی که در شرایط مساعد خود به خود صورت می‌گیرد،‏ مستلزم سعی بسیار است.‏ برای این منظور باید معرفت دقیق کتاب مقدّس را کسب نموده مطابق آن رفتار کنیم.‏ (‏ عبرانیان ۵:‏۱۴؛‏ ۲پِطْرُس ۱:‏۳‏)‏ این کار باعث می‌شود تا خصوصیات الٰهی در ما آشکار گردد.‏ همانگونه که هنگام رشد جسمانی اندام‌های مختلف همزمان رشد می‌کنند،‏ در طریق دینداری نیز خصوصیات الٰهی با هم در ما رشد و نمو می‌کنند.‏ پِطْرُس رسول نوشت:‏ «کمال سعی نموده،‏ در ایمان خود فضیلت پیدا نمایید،‏ و در فضیلت،‏ علم و در علم،‏ عفت و در عفت صبر و در صبر،‏ دینداری و در دینداری،‏ محبت برادران و در محبت برادران،‏ محبت را.‏» —‏ ۲پِطْرُس ۱:‏۵-‏۷‏.‏

^۴ تمام این خصوصیاتی که پِطْرُس برشمرد حیاتی می‌باشند و هیچ یک را نمی‌توان نادیده گرفت.‏ وی اضافه کرد:‏ «زیرا هرگاه اینها در شما یافت شود و بیفزاید،‏ شما را نمی‌گذارد که در معرفت خداوند ما عیسی مسیح کاهل یا بی‌ثمر بوده باشید.‏» (‏ ۲پِطْرُس ۱:‏۸‏)‏ امید است که ما نیز به صبر خود دینداری را بیفزاییم.‏

نیاز به صبر

۵.‏ چرا به صبر نیاز داریم؟‏

^۵ پِطْرُس و پولُس هر دو دینداری را به صبر مربوط ساختند.‏ (‏ ۱تیموتاؤس ۶:‏۱۱‏)‏ منظور از صبر فقط تحمل و استواری در شرایط دشوار نیست.‏ معنی آن همچنین این است که در مقابل هر گونه آزمایش،‏ مانع،‏ وسوسه،‏ و یا آزار و شکنجه بی‌آنکه امید خود را از دست دهیم بردبار،‏ شجاع،‏ و ثابت‌قدم بمانیم.‏ ما که ‹ در مسیح عیسی به دینداری زیست می‌کنیم› باید انتظار اذیت و آزار را داشته باشیم.‏ (‏ ۲تیموتاؤس ۳:‏۱۲‏)‏ برای اثبات محبتمان به خدا و کسب خصوصیات لازم برای نجات باید صبر را پیدا کنیم.‏ (‏ رومیان ۵:‏۳-‏۵؛‏ ۲تیموتاؤس ۴:‏۷،‏ ۸؛‏ یعقوب ۱:‏۳،‏ ۴،‏ ۱۲‏)‏ بدون صبر موهبت حیات ابدی را نخواهیم یافت.‏ —‏ رومیان ۲:‏۶،‏ ۷؛‏ عبرانیان ۱۰:‏۳۶‏.‏

۶.‏ تا به انتها صبر کردن به چه معناست؟‏

^۶ البته داشتن شروعی خوب در طریق مسیحی مهم است،‏ ولی آنچه در نهایت اهمیت دارد صبر است.‏ عیسی در این مورد گفت:‏ «هر که تا به انتها صبر کند،‏ نجات یابد.‏» (‏ متّیٰ ۲۴:‏۱۳‏)‏ آری،‏ ما باید تا به انتها از خود صبر نشان دهیم.‏ این انتها ممکن است خاتمهٔ زندگی خودمان یا پایان این سیستم حاکم بر جهان باشد.‏ پس باید همواره به خدا وفادار بمانیم.‏ البته واضح است که صبر بدون دینداری نیز یَهُوَه را خوشنود نمی‌سازد و ما را به حیات ابدی رهنمون نمی‌گرداند.‏ حال ببینیم دینداری واقعاً به چه مفهوم است؟‏

مفهوم دینداری

۷.‏ دینداری به چه مفهوم است،‏ و ما را به چه چیزی وا می‌دارد؟‏

^۷ دینداری به مفهوم تکریم و پرستش یَهُوَه و خدمتگزاری به او از روی وفاداری به سلطنت عالَمگیر وی می‌باشد.‏ برای دینداری به یَهُوَه می‌باید راجع به او و طریق‌هایش معرفت دقیق  کسب کنیم.‏ باید شخصاً و از نزدیک با خدا آشنایی پیدا کنیم.‏ بدین طریق دلبستگی ما به او بیشتر می‌شود و این دلبستگی در اَعمال و رفتارمان منعکس می‌گردد.‏ باید تا حد امکان مانند یَهُوَه باشیم؛‏ به این معنا که در طریق‌های او سلوک نماییم،‏ و خصوصیات و شخصیتش را در رفتار خود منعکس سازیم.‏ (‏ اَفَسُسیان ۵:‏۱‏)‏ آری،‏ دینداری ما را بر آن می‌دارد که در تمام اَعمالمان یَهُوَه را خوشنود سازیم.‏ —‏ ۱قُرِنتیان ۱۰:‏۳۱‏.‏

۸.‏ رابطهٔ نزدیک دینداری و وقف را تشریح نما؟‏

^۸ برای دینداری حقیقی،‏ باید تنها یَهُوَه را پرستش کنیم و اجازه ندهیم هیچ چیز دیگری جای او را در دل ما اشغال کند.‏ یَهُوَه آفریدگار ماست و حق دارد طالب وقف کامل ما باشد.‏ (‏ تثنیه ۴:‏۲۴؛‏ اِشَعْیا ۴۲:‏۸‏)‏ با این حال،‏ یَهُوَه ما را مجبور به پرستش خود نمی‌کند.‏ او می‌خواهد که با میل و رغبت خود را وقف او نماییم.‏ محبت بر پایهٔ شناخت دقیق شخصیت او ما را بر آن می‌دارد تا زندگی خود را از هر گونه آلودگی پاک نموده،‏ خود را بدون قید و شرط به او وقف کنیم و همچنین به وقف خود پای‌بند بمانیم.‏

برقرار نمودن رابطهٔ صمیمی با خدا

۹،‏ ۱۰.‏ چگونه می‌توانیم رابطه‌ای صمیمی با خدا برقرار نموده آن را حفظ نماییم؟‏

^۹ پس از آنکه به نشانهٔ وقفمان به یَهُوَه،‏ در آب تعمید گرفتیم،‏ باید همچنان پیوندمان را با او محکم‌تر و صمیمی‌تر سازیم.‏ میل و علاقهٔ ما به داشتن رابطه‌ای صمیمی با یَهُوَه و خدمتی وفادارنه به او ما را برمی‌انگیزد تا مستمراً کلام او را مطالعه و در آن تعمق کنیم.‏ باید بگذاریم روح‌القدس در ذهن و دل ما عمل کند،‏ و محبتمان را به یَهُوَه عمیق‌تر سازد.‏ به این ترتیب،‏ حفظ رابطه‌مان با یَهُوَه مهم‌ترین موضوع در زندگی‌مان خواهد بود.‏ یَهُوَه را بهترین دوست خود خواهیم دانست و در همه کارهای خود خوشنودی او را طالب خواهیم بود.‏ (‏ ۱یوحنّا ۵:‏۳‏)‏ چنین رابطهٔ دلپذیری با یَهُوَه شادی ما را صدچندان می‌سازد.‏ چقدر باید سپاسگزار باشیم که یَهُوَه از سر محبت ما را آموزش می‌دهد و در صورت لزوم اصلاح می‌کند.‏ —‏ تثنیه ۸:‏۵‏.‏

^۱۰ اگر به طور مستمر برای حفظ رابطهٔ پرارزشمان با یَهُوَه تلاش نکنیم پیوندمان با او رفته‌رفته سست می‌گردد.‏ وقتی چنین چیزی پیش می‌آید یَهُوَه را نباید مقصر بدانیم،‏ چرا که او «از هیچ یکی از ما دور نیست.‏» (‏ اَعمال ۱۷:‏۲۷‏)‏ جای بسی سعادت است که یَهُوَه طریق تقرب به خود را برای ما صاف و هموار ساخته است!‏ (‏ ۱یوحنّا ۵:‏۱۴،‏ ۱۵‏)‏ مسلّماً تلاش ما نیز برای حفظ چنین رابطهٔ صمیمانه‌ای ضروری است.‏ با این حال،‏ یَهُوَه تمام کمک‌های لازم را در اختیار ما می‌گذارد تا خود را به او نزدیک نموده،‏ دینداری‌مان را حفظ نماییم.‏ (‏ یعقوب ۴:‏۸‏)‏ چگونه می‌توانیم از تمام کمک‌هایی که در اختیار ما قرار داده شده کمال استفاده را بنماییم؟‏

قوی ماندن از لحاظ روحانی

۱۱.‏ انجام چه اموری گویای دینداری ماست؟‏

^۱۱ محبت عمیقمان به خدا ما را بر می‌انگیزد تا مطابق کلام پولُس دینداری نماییم.‏ وی می‌گوید:‏ «سعی کن که خود را مقبول خدا سازی،‏ عاملی که خجل نشود و کلام خدا را بخوبی انجام دهد.‏» (‏ ۲تیموتاؤس ۲:‏۱۵‏)‏ این کار مستلزم مطالعهٔ مستمر کتاب مقدّس،‏ حضور مرتب در جلسات،‏ و شرکت در فعالیت موعظه می‌باشد.‏ برای تقرب به یَهُوَه همچنین باید ‹همیشه دعا کنیم.‏› (‏ ۱تَسّالونیکیان ۵:‏۱۷‏)‏ انجام این امور گویای دینداری ماست.‏ اگر در هر یک از آنها اهمال نماییم از لحاظ روحانی بیمار شده،‏ در مقابل حملات شیطان ضعیف خواهیم شد.‏ —‏ ۱پِطْرُس ۵:‏۸‏.‏

۱۲.‏ چگونه می‌توانیم با موفقیت بر سختی‌ها غلبه کنیم؟‏

^۱۲ وقتی از لحاظ روحانی قوی و فعال باشیم می‌توانیم بر بسیاری از سختی‌ها و ناملایمات غلبه کنیم.‏ البته گاهی عامل برخی ناملایمات تحمل آنها را دشوارتر می‌کند.‏ برای مثال،‏ تحمل بی‌اعتنایی،‏ مخالفت،‏ و آزار و اذیت وقتی سخت‌تر است که از  جانب اعضای خانواده،‏ خویشان،‏ یا همسایگان باشد.‏ همچنین شاید همکاران یا همکلاسی‌ها با فشار تدریجی و تضعیف‌کننده خود بخواهند ما را مجبور به زیر پا گذاشتن اصول مسیحی کنند.‏ یأس،‏ بیماری،‏ و افسردگی نیز ممکن است ما را جسماً تضعیف کند و روبرو شدن با آزمایشات ایمان را برای ما دشوارتر سازد.‏ لیکن وقتی مصمم باشیم که ‹ در هر سیرتِ مقدّس و دینداری،‏ آمدن روز خدا را انتظار بکشیم› می‌توانیم بر بسیاری از سختی‌ها و ناملایمات غلبه کنیم.‏ (‏ ۲پِطْرُس ۳:‏۱۱،‏ ۱۲‏)‏ به این ترتیب می‌توانیم شادی خود را حفظ نموده،‏ از برکات یَهُوَه اطمینان خاطر داشته باشیم.‏ —‏ امثال ۱۰:‏۲۲‏.‏

۱۳.‏ برای آنکه دینداری خود را حفظ نماییم چه باید بکنیم؟‏

^۱۳ درست است که شیطان دینداران را هدف حملات خود قرار می‌دهد،‏ لیکن این موضوع نباید وحشت در دل ما بیفکند.‏ چرا؟‏ زیرا «خداوند می‌داند که عادلان را از تجربه رهایی دهد.‏» (‏ ۲پِطْرُس ۲:‏۹‏)‏ برای فایق آمدن بر مشکلات و رهایی یافتن به دست یَهُوَه می‌باید «بی‌دینی و شهوات دنیوی را ترک کرده،‏ با خرداندیشی و عدالت و دینداری در این جهان زیست کنیم.‏» (‏ تیطُس ۲:‏۱۲‏)‏ ما مسیحیان باید مراقب باشیم تا نقطه‌ضعف‌هایی که به شهوات و اَعمال جسمانی مربوط می‌شود ما را از دینداری نیندازد.‏ حال به شماری از خطرات که دینداری‌مان را تهدید می‌کند می‌پردازیم.‏

دوری کردن از خطراتی که دینداری‌مان را تهدید می‌کند

۱۴.‏ چنانچه وسوسهٔ مادیات شدیم خوب است چه چیزی را به یاد آوریم؟‏

^۱۴ مادیات بسیاری را به دام می‌اندازد.‏ گاهی فرد ممکن است خود را گول بزند و تصور کند که می‌تواند از «دینداری سود» مادی ببرد،‏ و جسارت کرده از اطمینان برادران و خواهران خود سوءاستفاده کند.‏ (‏ ۱تیموتاؤس ۶:‏۵‏)‏ حتی ممکن است این تصور نادرست به ذهنش خطور کند که می‌تواند از برادر یا خواهری که از لحاظ مالی مرفه است پول قرض بگیرد،‏ در حالی که می‌داند احتمالاً قادر به بازپرداخت آن نخواهد بود.‏ (‏ مزمور ۳۷:‏۲۱‏)‏ باید بدانیم که تنها از طریق دینداری،‏ به «وعدهٔ زندگی حال و آینده» نایل می‌آییم،‏ نه از طریق مادیات (‏ ۱تیموتاؤس ۴:‏۸‏)‏ از آنجا که «در این دنیا هیچ نیاوردیم و واضح است که از آن هیچ نمی‌توانیم برد» بجاست در دل خود عزم کنیم که ‹با قناعت دینداری› نموده،‏ به ‹خوراک و پوشاکی که داریم،‏ قانع باشیم.‏› —‏ ۱تیموتاؤس ۶:‏۶-‏۱۱‏.‏

۱۵.‏ چنانچه تفریحات جای دینداری را در زندگی ما بگیرد چه باید بکنیم؟‏

^۱۵ افراط در تفریح و سرگرمی ممکن است دیگر جایی برای دینداری باقی نگذارد.‏ چه بسا لازم باشد در این زمینه فوراً تغییری در برنامهٔ خود ایجاد کنیم.‏ برای مثال،‏ با اینکه ورزش و تفریح تا حدی مفید است،‏ اما فواید آن در مقایسه با زندگی ابدی براستی هیچ است.‏ (‏ ۱یوحنّا ۲:‏۲۵‏)‏ امروزه،‏ بسیاری ‹عشرت را بیشتر از خدا دوست می‌دارند؛‏ ایشان صورت دینداری دارند،‏ لیکن قوت آن را انکار می‌کنند.‏› به ما توصیه شده است که از چنین افرادی اعراض نماییم.‏ (‏ ۲تیموتاؤس ۳:‏۴،‏ ۵‏)‏ کسانی که به دینداری اهمیت می‌دهند ‹برای خود اساس نیکو بجهت عالَم آینده می‌نهند تا حیات جاودانی را به دست آرند.‏› —‏ ۱تیموتاؤس ۶:‏۱۹‏.‏

۱۶.‏ چه اَعمال و امیالی ممکن است باعث شود که صلاحیت لازم برای ملکوت خدا را از دست بدهیم،‏ و چگونه می‌توانیم بر این امیال غلبه کنیم؟‏

^۱۶ افراط در مصرف الکل،‏ استعمال مواد مخدر،‏ و امیال  گناه‌آلود ممکن است ما را کاملاً از دینداری بیندازد.‏ تن دادن به چنین اَعمالی چه بسا باعث شود که صلاحیت لازم برای ملکوت خدا را از دست بدهیم.‏ (‏ ۱قُرِنتیان ۶:‏۹،‏ ۱۰؛‏ ۲قُرِنتیان ۷:‏۱‏)‏ حتی پولُس نیز با جسم گناهکار خود همچنان سر ستیز داشت.‏ (‏ رومیان ۷:‏۲۱-‏۲۵‏)‏ برای ریشه‌کن کردن امیال نادرست باید اقدام جدی به عمل آوریم.‏ نخست باید عزم کنیم که از لحاظ اخلاقی پاک بمانیم.‏ پولُس به ما می‌گوید:‏ «اعضای خود را که بر زمین است مقتول سازید:‏ زنا و ناپاکی و هویٰ و هوس و شهوت قبیح و طمع که بت‌پرستی است.‏» (‏ کُولُسیان ۳:‏۵‏)‏ مقتول ساختن اعضای بدنمان در مورد امیال گناه‌آلود و ریشه‌کن کردن آنها مستلزم ارادهٔ قوی است.‏ باید صمیمانه در دعا از خدا بخواهیم که در این سیستم شریر به ما قوت دهد تا امیال نادرست را از خود دور ساخته،‏ در طریق عدالت و دینداری سلوک نماییم.‏

۱۷.‏ باید چه نظری نسبت به تأدیب داشته باشیم؟‏

^۱۷ یأس باعث ضعیف شدن صبر و بردباری ما می‌گردد و تأثیر مخربی بر دینداری ما می‌گذارد.‏ بسیاری از خادمان یَهُوَه طعم یأس و ناامیدی را چشیده‌اند.‏ (‏ اعداد ۱۱:‏۱۱-‏۱۵؛‏ عَزْرا ۴:‏۴؛‏ یُونُس ۴:‏۳‏)‏ اثر نامطلوب یأس بویژه زمانی شدت می‌یابد که با رنجش و آزردگی همراه باشد.‏ این رنجش ممکن است به دلیل بی‌احترامی باشد یا ناشی از تأدیب،‏ یا توبیخ شدید.‏ با این حال،‏ باید بدانیم که تأدیب یا توبیخ نشانهٔ علاقه و محبت خدا به ماست.‏ (‏ عبرانیان ۱۲:‏۵-‏۷،‏ ۱۰،‏ ۱۱‏)‏ تأدیب را باید به منزلهٔ شیوه‌ای به جهت تعلیم یافتن در طریق عدالت محسوب کنیم،‏ نه صرفاً مجازات.‏ شخص متواضع از پند و نصیحت قدردانی می‌کند و آن را می‌پذیرد و می‌داند که «توبیخ تدبیرآمیز طریق حیات است.‏» (‏ امثال ۶:‏۲۳‏)‏ این موضوع به ما کمک می‌کند تا در طریق دینداری پیشرفت کنیم.‏

۱۸.‏ هنگام بروز سوءتفاهم و رنجش چه مسئولیتی داریم؟‏

^۱۸ سوءتفاهم و رنجش ممکن است ما را از دینداری بیندازد.‏ رنجش و آزردگی موجب تشویش خاطر می‌گردد و باعث می‌شود حتی برخی ناعاقلانه عمل نموده خود را از برادران و خواهران مسیحی جدا کنند.‏ (‏ امثال ۱۸:‏۱‏)‏ نباید از یاد ببریم که کینه‌جویی و خصومت باعث تیره شدن رابطهٔ ما با یَهُوَه می‌گردد.‏ (‏ لاویان ۱۹:‏۱۸‏)‏ در واقع،‏ «کسی که برادری را که دیده است محبت ننماید،‏ چگونه ممکن است خدایی را که ندیده است محبت نماید؟‏» (‏ ۱یوحنّا ۴:‏۲۰‏)‏ عیسی در موعظهٔ بالای کوه بر لزوم رسیدگی فوری به اختلافات شخصی تأکید نمود.‏ او به شنوندگان خود گفت:‏ «هر گاه هدیهٔ خود را به قربانگاه ببری و آنجا به خاطرت آید که برادرت بر تو حقی دارد،‏ هدیهٔ خود را پیش قربانگاه واگذار و رفته،‏ اول با برادر خویش صلح نما و بعد آمده،‏ هدیهٔ خود را بگذران.‏» (‏ متّیٰ ۵:‏۲۳،‏ ۲۴‏)‏ گاهی یک عذرخواهی ساده می‌تواند جراحت ناشی از حرف یا عملی نامهربانانه را التیام دهد.‏ آری،‏ با عذرخواهی و اذعان این که رفتارمان صحیح نبوده است می‌توانیم جدایی‌ها را از میان ببریم و پیوندهای از هم گسسته را دوباره برقرار کنیم.‏ عیسی نیز پندهای دیگری در مورد حل چنین مشکلاتی به ما داده است.‏ (‏ متّیٰ ۱۸:‏۱۵-‏۱۷‏)‏ براستی که چقدر خوشحال‌کننده است وقتی برای برقراری روابط تلاش می‌کنیم و تلاشمان به ثمر می‌رسد!‏ —‏ رومیان ۱۲:‏۱۸؛‏ اَفَسُسیان ۴:‏۲۶،‏ ۲۷‏.‏

پیروی از رفتار عیسی

۱۹.‏ چرا باید از الگوی عیسی پیروی کنیم؟‏

^۱۹ تردیدی نیست که ناملایمات گریبانگیر همهٔ ما می‌شود،‏ اما نباید اجازه دهیم ما را از طریق مؤدّی به حیات جاودانه منحرف کند.‏ به یاد داشته باش که یَهُوَه قادر است ما را از سختی‌ها برهاند.‏ پس،‏ ‹هر بار گران را دور کنیم و با صبر در آن میدان که پیش روی ما مقرر شده است بدویم› و باشد که همواره «به سوی پیشوا و کامل‌کنندهٔ ایمان یعنی عیسی نگران باشیم.‏» (‏ عبرانیان ۱۲:‏۱-‏۳‏)‏ وقتی رفتار عیسی را بررسی کنیم و در سخنان و اَعمال خود از آن الگو بگیریم،‏ دیندارتر گشته به نحو مؤثرتری این خصوصیت را نشان خواهیم داد.‏

۲۰.‏ پاداش صبر و دینداری چیست؟‏

^۲۰ صبرِ توأم با دینداری تضمین‌کنندهٔ نجات ماست.‏ این دو خصوصیت به ما کمک می‌کنند تا وفادارانه خدمت مقدّس خود را به یَهُوَه به جا آوریم.‏ براستی که چه رضایت خاطری به ما دست می‌دهد وقتی می‌بینیم که حتی تحت سخت‌ترین شرایط یَهُوَه ما را به دلیل صبر و دینداری‌مان از مراقبت‌های کریمانه و برکات خود برخوردار می‌سازد.‏ (‏ یعقوب ۵:‏۱۱‏)‏ عیسی نیز به ما اطمینان داده می‌گوید:‏ ‹به صبر جان‌های خود را درمی‌یابید.‏› —‏ لوقا ۲۱:‏۱۹‏.‏

چه پاسخ می‌دهی؟‏

‏• چرا صبر اهمیت بسیار دارد؟‏

‏• دینداری چیست،‏ و چگونه می‌توانیم دینداری کنیم؟‏

‏• چگونه می‌توانیم با خدا رابطهٔ صمیمی داشته باشیم،‏ و آن را حفظ کنیم؟‏

‏• چه چیزهایی ما را از دینداری می‌اندازد،‏ و چگونه می‌توانیم از آنها اجتناب کنیم؟‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

‏[تصاویر در صفحهٔ ۹]‏

دینداری جنبه‌های بسیاری دارد

‏[تصاویر در صفحهٔ ۱۱]‏

باید از چیزهایی که ما را از دینداری می‌اندازد دوری کنیم