‏«سیرت خود را در میان امّت‌ها نیکو دارید»‏

‏«همهٔ مردمان را احترام کنید.‏ برادران را محبت نمایید.‏» —‏ ۱پِطْرُس ۲:‏۱۷‏.‏

۱،‏ ۲.‏ الف)‏ مخبر روزنامه‌ای در مورد شاهدان یَهُوَه چه اظهاری کرد؟‏ ب)‏ چرا شاهدان یَهُوَه سعی دارند معیارهای والای اخلاق و رفتار را رعایت کنند؟‏

چند سال پیش،‏ مخبر روزنامه‌ای در آماریو واقع در ایالت تگزاس آمریکا از کلیساهای محلی دیدار به عمل آورد و نتیجهٔ تحقیق خود را گزارش کرد.‏ در طی مدت تحقیق،‏ نظر او به گروه خاصی جلب شد و دربارهٔ آن گروه چنین نوشت:‏ «سه سال در کنگره‌های سالیانهٔ شاهدان یَهُوَه که در مرکز اداری آماریو برگزار می‌شد شرکت کردم.‏ در حین معاشرت با آنان در محوطهٔ کنگره حتی یکبار هم ندیدم کسی سیگار بکشد،‏ آبجو بنوشد یا سخن رکیک بگوید.‏ شاهدان یَهُوَه تمیزترین،‏ خوش‌رفتارترین،‏ محجوب‌ترین و مهربان‌ترین مردمی هستند که تا حال شناخته‌ام.‏» اظهارات مشابه زیادی در مورد شاهدان یَهُوَه به چاپ رسیده است.‏ لیکن چرا مردم آنان را تحسین می‌کنند؟‏

^۲ قوم خدا معمولاً به دلیل خوش‌رفتاری‌شان مورد ستایش و تحسین قرار می‌گیرند.‏ در حالی که رفتار اجتماعی در سطح دنیا سِیر قهقرایی را طی می‌کند،‏ شاهدان یَهُوَه رعایت معیارهای والای اخلاق و رفتار را وظیفه و جزو عبادت خود محسوب نموده،‏ می‌دانند که اَعمال و رفتار نیکوی آنان بر نظر مردم نسبت به یَهُوَه و برادران مسیحی‌شان تأثیر می‌گذارد و سبب می‌شود به موعظهٔ ایشان دربارهٔ حقیقت گوش فرا دهند.‏ (‏ یوحنّا ۱۵:‏۸؛‏ تیطُس ۲:‏۷،‏ ۸‏)‏ حال،‏ چطور می‌توانیم با «سیرت» یا رفتار نیکوی خود نام یَهُوَه را تجلیل و حیثیت شاهدان او را حفظ کنیم و چه فوایدی از این عمل عایدمان خواهد شد.‏

خانوادهٔ مسیحی

۳.‏ مسیحیان باید از خانوادهٔ خود در برابر چه چیزی محافظت کنند؟‏

^۳ رفتار خود را در محیط خانواده در نظر بگیر.‏ در کتاب دی نویِن اینکویزیتورِن:‏ رِلیگیونز فرَیهَیت  اوند گلابِنزنَید ‏(‏ آلم‍.‏؛‏ تفتیشگران نوین:‏ آزادی دین و حسادت مذهبی)‏،‏ به تألیف گرهارد بزیِر و اِروین کا.‏ شُویش چنین آمده است:‏ «[شاهدان یَهُوَه] بخصوص مراقب خانوادهٔ خود هستند.‏» این گفته درست است،‏ چرا که امروزه خطرات زیادی خانواده را تهدید می‌کند.‏ بسیاری از فرزندان «نامطیعِ والدین» و جمعی از بزرگسالان «بی‌الفت .‏ .‏ .‏ و ناپرهیز» می‌باشند.‏ (‏ ۲تیموتاؤس ۳:‏۲،‏ ۳‏)‏ عده‌ای رفتاری خشونت‌آمیز با همسر خود دارند؛‏ والدین به فرزندان خود بی‌توجهی یا با آنان بدرفتاری می‌کنند و فرزندان به مخالفت با اولیای خود برخاسته،‏ به استعمال مواد مخدر و رفتار غیراخلاقی روی می‌آورند و یا از خانه فرار می‌کنند.‏ همهٔ اینها اثرات مخرب ‹روح› این جهان است.‏ (‏ اَفَسُسیان ۲:‏۱،‏ ۲‏)‏ ما باید خانوادهٔ خود را از اثرات این ‹روح› محفوظ نگاه داریم.‏ اما چگونه؟‏ اعضای خانواده باید به نصایح و هدایت یَهُوَه توجه کنند.‏

۴.‏ اعضای خانواده‌های مسیحی چه مسئولیت‌هایی در قبال یکدیگر به عهده دارند؟‏

^۴ زوج‌های مسیحی بر این موضوع واقف‌اند که تعهداتی از لحاظ عاطفی،‏ روحانی و جسمانی در قبال یکدیگر دارند.‏ (‏ ۱قُرِنتیان ۷:‏۳-‏۵؛‏ اَفَسُسیان ۵:‏۲۱-‏۲۳؛‏ ۱پِطْرُس ۳:‏۷‏)‏ والدین مسیحی نیز مسئولیت خطیر پرورش فرزندانشان را به عهده دارند.‏ (‏ امثال ۲۲:‏۶؛‏ ۲قُرِنتیان ۱۲:‏۱۴؛‏ اَفَسُسیان ۶:‏۴‏)‏ همچنین،‏ کودکانی که در خانواده‌های مسیحی رشد می‌کنند بتدریج می‌آموزند که باید متعهد مسئولیت‌هایی شوند.‏ (‏ امثال ۱:‏۸،‏ ۹؛‏ ۲۳:‏۲۲؛‏ اَفَسُسیان ۶:‏۱؛‏ ۱تیموتاؤس ۵:‏۳،‏ ۴،‏ ۸‏)‏ زندگی مطابق تعهدات خانوادگی مستلزم تلاش،‏ همت،‏ محبت و روحیهٔ فداکاری می‌باشد،‏ لیکن هر چه بیشتر اعضای خانواده بر طبق تعهدات خدادادی‌شان عمل کنند،‏ برکت بیشتری عاید دیگر اعضای خانواده و همچنین جماعت مسیحی می‌شود؛‏ و مهم‌تر از همه اینکه،‏ با این عمل خود از بانی خانواده یعنی یَهُوَه خدا تجلیل به عمل می‌آورند.‏ —‏ پیدایش ۱:‏۲۷،‏ ۲۸؛‏ اَفَسُسیان ۳:‏۱۵‏.‏

 برادری مسیحی

۵.‏ از معاشرت با مسیحیان حقیقی چه برکاتی عاید ما می‌شود؟‏

^۵ ما مسیحیان همچنین مسئولیت‌هایی در قبال هم‌ایمانان خود در جماعت و کلاً ‹برادرانمان که در دنیا هستند› داریم.‏ (‏ ۱پِطْرُس ۵:‏۹‏)‏ حفظ رابطه با جماعت از لحاظ روحانی امری حیاتی است.‏ معاشرت با هم‌ایمانان و تغذیه بر سر سفرهٔ روحانی «غلام امین و دانا» موجب تقویت ایمان و نشاط ما می‌گردد.‏ (‏ متّیٰ ۲۴:‏۴۵-‏۴۷‏)‏ در مواقع مواجهه با مشکلات،‏ می‌توانیم برای دریافت پند حکیمانه بر مبنای اصول کتاب مقدّس به نزد برادرانمان برویم.‏ (‏ امثال ۱۷:‏۱۷؛‏ جامعه ۴:‏۹؛‏ یعقوب ۵:‏۱۳-‏۱۸‏)‏ در چنین مواقعی،‏ آنان ما را به حال خود نخواهند گذاشت.‏ واقعاً که اعضای سازمان یَهُوَه از چه موهبتی برخوردارند!‏

۶.‏ پولُس چه اشاره‌ای به مسئولیت ما در قبال مسیحیان دیگر کرد؟‏

^۶ با وجود این،‏ هدف ما از حضور یافتن در جماعت صرفاً دریافت کردن نیست؛‏ ما در جماعت حضور می‌یابیم تا همچنین به دیگران اعانت کنیم.‏ عیسی گفت:‏ «دادن از گرفتن فرخنده‌تر است.‏» (‏ اَعمال ۲۰:‏۳۵‏)‏ پولُس رسول نیز با تأکید بر روحیهٔ اعانت نوشت:‏ «اعتراف امید را محکم نگاه داریم زیرا که وعده‌دهنده امین است.‏ و ملاحظهٔ یکدیگر را بنماییم تا به محبت و اَعمال نیکو ترغیب نماییم.‏ و از با هم آمدن در جماعت غافل نشویم چنانکه بعضی را عادت است،‏ بلکه یکدیگر را نصیحت کنیم و زیادتر به اندازه‌ای که می‌بینید که آن روز نزدیک می‌شود.‏» —‏ عبرانیان ۱۰:‏۲۳-‏۲۵‏.‏

۷،‏ ۸.‏ ما به چه طریق‌هایی برادران خود را در جماعت محلی و در سرزمین‌های دیگر اعانت می‌کنیم؟‏

^۷ ما می‌توانیم در جلسات جماعت با ارائهٔ تفاسیر و توضیحات و شرکت به طریق‌های گوناگون در برنامه‌ها ‹به امید خود اعتراف کرده،‏› سبب تشویق برادرانمان شویم.‏ همچنین می‌توانیم پیش از شروع جلسه یا بعد از اتمام آن،‏ با ایشان صحبت کنیم و به این ترتیب،‏ ضعیفان را تقویت نماییم،‏ افسردگان و یا بیماران را دلداری و تسلّی دهیم.‏ (‏ ۱تَسّالونیکیان ۵:‏۱۴‏)‏ مسیحیان واقعی در چنین مواقعی با سخاوتمندی به یکدیگر اعانت می‌کنند و این امر سبب شده است عدهٔ زیادی از تازه‌واردان در جماعت تحت تأثیر محبت موجود بین ایشان قرار گیرند.‏ —‏ مزمور ۳۷:‏۲۱؛‏ یوحنّا ۱۵:‏۱۲؛‏ ۱قُرِنتیان ۱۴:‏۲۵‏.‏

^۸ ما همچنین به کلّ برادرانمان در جهان محبت می‌ورزیم.‏ به عنوان مثال،‏ در هر سالن ملکوت یک صندوق اعانه به جهت تأمین مخارج بنای سالن‌های ملکوت در سطح جهان قرار دارد.‏ شاید سالن ملکوت خودمان در وضعیت مطلوبی باشد،‏ اما می‌دانیم که هزاران برادر مسیحی‌مان در سرزمین‌های دیگر مکان مناسبی برای گردهمایی ندارند.‏ با کمک مالی خود جهت تأمین مخارج بنای سالن‌های ملکوت می‌توانیم محبتمان را به این برادرانی که شخصاً نمی‌شناسیم ابراز کنیم.‏

۹.‏ به چه دلیل مهمی شاهدان یَهُوَه به یکدیگر محبت می‌ورزند؟‏

^۹ چرا شاهدان یَهُوَه به یکدیگر محبت می‌کنند؟‏ چون عیسی به آنان دستور داد که چنین کنند.‏ (‏ یوحنّا ۱۵:‏۱۷‏)‏ ابراز محبت شاهدان یَهُوَه به یکدیگر گواه آن است که روح یَهُوَه در ایشان به طور انفرادی و جمعی عمل می‌کند زیرا محبت «ثمرهٔ روح» است.‏ (‏ غَلاطیان ۵:‏۲۲،‏ ۲۳‏)‏ در این جهان،‏ ‹محبت بسیاری سرد شده است.‏› شاهدان یَهُوَه نیز در چنین جهانی زندگی می‌کنند،‏ لیکن به موجب مطالعهٔ کتاب مقدّس،‏ شرکت در جلسات مسیحی و دعای پیوسته،‏ محبت ورزیدن جزو عادات ایشان می‌شود.‏ —‏ متّیٰ ۲۴:‏۱۲‏.‏

زندگی در این جهان

۱۰.‏ ما چه دِینی به جهان داریم؟‏

^۱۰ پولُس با اشاره به «اعتراف امید» مسئولیت و وظیفهٔ دیگری را به ما یادآور شد یعنی موعظهٔ بشارت به کسانی که هنوز به جمع ما مسیحیان نپیوسته‌اند.‏ (‏ متّیٰ ۲۴:‏۱۴؛‏ ۲۸:‏۱۹،‏ ۲۰؛‏ رومیان ۱۰:‏۹،‏ ۱۰،‏ ۱۳-‏۱۵‏)‏ فعالیت موعظه نیز نوعی اعانت محسوب می‌شود و شرکت کردن در آن مستلزم صرف وقت،‏ نیرو،‏ بودجه و همچنین فراگیری و آمادگی قبلی می‌باشد.‏ پولُس در این خصوص همچنین نوشت:‏ «یونانیان و بَرْبِریان و حکما و جهلا را هم مدیونم.‏  پس همچنین بقدر طاقت خود مستعدم که شما را نیز که در روم هستید بشارت دهم.‏» (‏ رومیان ۱:‏۱۴،‏ ۱۵‏)‏ امید است که همچون پولُس ‹دِین› خود را به دیگران سخاوتمندانه ادا کنیم.‏

۱۱.‏ رابطهٔ ما با جهان باید بر مبنای کدام دو اصل از کتاب مقدّس باشد،‏ لیکن چه چیزی را بوضوح مشاهده می‌کنیم؟‏

^۱۱ آیا در قبال جهانیان دیون یا مسئولیت‌های دیگری نیز داریم؟‏ مسلّماً.‏ ما بوضوح مشاهده می‌کنیم که «تمام دنیا در شریر خوابیده است.‏» (‏ ۱یوحنّا ۵:‏۱۹‏)‏ به علاوه،‏ می‌دانیم که عیسی دربارهٔ شاگردانش گفت:‏ «ایشان از جهان نیستند چنانکه من از جهان نمی‌باشم.‏» با وجود این،‏ ما در این جهان زندگی و امرار معاش می‌کنیم و از خدمات و مزایای آن بهره‌مند می‌شویم.‏ (‏ یوحنّا ۱۷:‏۱۱،‏ ۱۵،‏ ۱۶‏)‏ بنابراین،‏ تعهداتی در قبال آن داریم.‏ این تعهدات شامل چه می‌شود؟‏ اندکی پیش از ویرانی اورشلیم،‏ پِطْرُس رسول نامه‌ای به مسیحیان ساکن آسیای صغیر نوشت و در آن،‏ به این مسئله اشاره کرد.‏ قسمتی از نامهٔ او به ما کمک می‌کند تا رابطهٔ معقول و متعادلی با جهان داشته باشیم.‏

۱۲.‏ مسیحیان از چه لحاظ «بیگانه و غریب» می‌باشند و از چه چیزهایی باید اجتناب کنند؟‏

^۱۲ نخست،‏ پِطْرُس گفت:‏ «ای محبوبان،‏ استدعا دارم که چون غریبان و بیگانگان از شهوات جسمی که با نَفْس در نزاع هستند،‏ اجتناب نمایید.‏» (‏ ۱پِطْرُس ۲:‏۱۱‏)‏ مسیحیان حقیقی در این جهان از لحاظ روحانی ‹غریب و بیگانه› هستند،‏ به این دلیل که حواس خود را بر زندگی ابدی متمرکز می‌سازند.‏ مسح‌شدگان به روح امید به زندگی در آسمان و «گوسفندان دیگر» امید به زندگی در بهشت زمینی دارند.‏ (‏ یوحنّا ۱۰:‏۱۶؛‏ فیلِپّیان ۳:‏۲۰،‏ ۲۱؛‏ عبرانیان ۱۱:‏۱۳؛‏ مکاشفه ۷:‏۹،‏ ۱۴-‏۱۷‏)‏ منظور پِطْرُس از «شهوات جسمی» چه بود؟‏ «شهوات جسمی» تمایلات حادّی هستند همچون تمایل به کسب ثروت و شهرت،‏ برقراری رابطهٔ جنسی نامشروع،‏ «حسد» و «طمع.‏» —‏ کُولُسیان ۳:‏۵؛‏ ۱تیموتاؤس ۶:‏۴،‏ ۹؛‏ ۱یوحنّا ۲:‏۱۵،‏ ۱۶‏.‏

۱۳.‏ «شهوات جسمی» از چه لحاظ «با نَفْس [ما] در نزاع هستند»؟‏

^۱۳ چنین تمایلاتی واقعاً «با نَفْس [ما] در نزاع هستند» و موجب تضعیف رابطهٔ ما با خدا شده،‏ با تعاقب آنها امید مسیحی‌مان (‏«نَفْس» یا زندگی‌مان)‏ را از دست خواهیم داد.‏ برای مثال،‏ با نشان دادن علاقه به مسائل غیراخلاقی چطور خواهیم توانست ‹بدن‌خود را قربانی زندهٔ مقدّس پسندیدهٔ خدا بگذرانیم›؟‏ و اگر در دام ماده‌گرایی گرفتار آییم،‏ آیا دیگر قادر خواهیم بود ‹اوّل ملکوت خدا را بطلبیم›؟‏ (‏ رومیان ۱۲:‏۱،‏ ۲؛‏ متّیٰ ۶:‏۳۳؛‏ ۱تیموتاؤس ۶:‏۱۷-‏۱۹‏)‏ بنابراین،‏ بهترین کار این است که همچون موسی روی خود را از وسوسه‌های دنیوی برگردانیم و در زندگی،‏ به خدمتگزاری یَهُوَه اولویت دهیم.‏ (‏ متّیٰ ۶:‏۱۹،‏ ۲۰؛‏ عبرانیان ۱۱:‏۲۴-‏۲۶‏)‏ این عامل مهمی جهت حفظ رابطه‌ای متعادل و معقول با جهان است.‏

‏‹سیرت نیکو›‏

۱۴.‏ چرا ما مسیحیان سعی می‌کنیم رفتار خوبی داشته باشیم؟‏

^۱۴ توصیهٔ مهم دیگر در نامهٔ پِطْرُس از این قرار است:‏ «سیرت خود را در میان امّت‌ها نیکو دارید تا در همان امری که شما را مثل بدکاران بد می‌گویند،‏ از کارهای نیکوی شما که ببینند،‏ در روز تفقّد،‏ خدا را تمجید نمایند.‏» (‏ ۱پِطْرُس ۲:‏۱۲‏)‏ ما مسیحیان سعی می‌کنیم رفتار نمونه‌ای داشته باشیم.‏ در مدرسه با جدّیت درس می‌خوانیم.‏ در محیط کار کوشایی و صداقت از خود نشان می‌دهیم؛‏ حتی اگر کارفرمایانمان تا اندازه‌ای توقعات نامعقول از ما داشته باشند.‏ در خانواده‌هایی که از لحاظ مذهبی اختلاف عقیده دارند،‏ شوهران یا زنان مسیحی بخصوص تلاش می‌کنند تا مطابق اصول مسیحی زندگی کنند.‏ این کار آسانی نیست،‏ اما می‌دانیم که با رفتار صحیح می‌توانیم یَهُوَه را خوشنود سازیم.‏ همچنین،‏ این رفتار اغلب تأثیر خوبی بر دیگران می‌گذارد.‏ —‏ ۱پِطْرُس ۲:‏۱۸-‏۲۰؛‏ ۳:‏۱‏.‏

۱۵.‏ از کجا می‌دانیم که معیارهای والای اخلاق و رفتار شاهدان یَهُوَه توجه بسیاری از مردم را به خود جلب کرده است؟‏

^۱۵ اظهارنظر مردم در طی سال‌ها دال بر موفقیت اکثر شاهدان یَهُوَه در رعایت معیارهای والای اخلاق و  رفتار بوده است.‏ برای مثال،‏ در روزنامهٔ ایتالیایی ایل تِمپو آمده است:‏ «همکاران شاهدان یَهُوَه آنان را کارکنان صادقی توصیف می‌کنند و می‌گویند که گویی اعتقادات قوی بکلّی ذهنشان را مشغول کرده است،‏ لیکن به دلیل وفاداری مستحق عزّت و احترام می‌باشند.‏» در روزنامهٔ هِرالد بوئنوس آیرس آرژانتین می‌خوانیم:‏ «طی سال‌های مدید ثابت شده است که شاهدان یَهُوَه شهروندان سختکوش،‏ جدّی،‏ صرفه‌جو و خداترسی هستند.‏» محققی روسی به نام سرگِی ایواننکو اظهار کرد:‏ «در دنیا،‏ شاهدان یَهُوَه به عنوان مردمی درستکار و مطیع قانون شناخته شده‌اند،‏ بخصوص به دلیل صداقتشان در پرداخت مالیات.‏» در زیمبابوه،‏ مدیر تأسیساتی که شاهدان یَهُوَه در آنجا کنگره برگزار کرده بودند،‏ چنین گفت:‏ «دیدم بعضی از شما شاهدان تکه کاغذها را از روی زمین جمع می‌کردید و توالت‌ها را نظافت می‌کردید.‏ پس از استفاده از تأسیسات،‏ آن را از روز اوّل تمیزتر تحویل دادید.‏ جوانان شما،‏ جوانان باانضباطی هستند.‏ ای کاش تمام دنیا پر از شاهدان یَهُوَه می‌بود.‏»‏

اطاعت مسیحی

۱۶.‏ رابطهٔ ما با مقامات به چه شکل است و به چه دلیل؟‏

^۱۶ پِطْرُس همچنین در مورد رابطه‌مان با مقامات دولتی و صاحبان منصب گفت:‏ «لِهذا هر منصب بشری را به خاطر خداوند اطاعت کنید،‏ خواه پادشاه را که فوق همه است،‏ و خواه حکّام را که رسولان وی هستند،‏ بجهت انتقام کشیدن از بدکاران و تحسین نیکوکاران.‏ زیرا که همین است ارادهٔ خدا که به نیکوکاریِ خود،‏ جهالت مردمان بی‌فهم را ساکت نمایید.‏» (‏ ۱پِطْرُس ۲:‏۱۳-‏۱۵‏)‏ ما از بابت خدمات و مزایای حکومت‌هایی که دارای نظام مطلوبی می‌باشند سپاسگزاریم و طبق توصیهٔ پِطْرُس از قوانین آنها اطاعت نموده،‏ مالیات‌های خود را پرداخت می‌کنیم.‏ همچنین،‏ بر این موضوع واقفیم که یَهُوَه اختیار مجازات قانون‌شکنان را به حکومت‌های فعلی داده است.‏ با وجود این،‏ اصولاً «به خاطر خداوند» از مقامات و صاحبان منصب اطاعت می‌کنیم،‏ چرا که او چنین اراده کرده است.‏ در ضمن،‏ هیچ یک از ما نمی‌خواهد به سبب ارتکاب خلاف مجازات شود و باعث گردد نام یَهُوَه مورد سرزنش قرار گیرد.‏ —‏ رومیان ۱۳:‏۱،‏ ۴-‏۷؛‏ تیطُس ۳:‏۱؛‏ ۱پِطْرُس ۳:‏۱۷‏.‏

۱۷.‏ در مواقعی که «مردمان بی‌فهم» به مخالفت با ما برمی‌خیزند،‏ از چه می‌توانیم مطمئن باشیم؟‏

^۱۷ اما متأسفانه بعضی از اشخاص ناآگاه در سِمَت‌های دولتی ما را آزار می‌دهند و یا به طریق‌های گوناگون با ما مخالفت می‌کنند.‏ برای نمونه می‌توان به اشاعهٔ دروغ و جوسازی در مورد شاهدان یَهُوَه اشاره کرد.‏ با وجود این،‏ یَهُوَه در وقت معین خود،‏ دروغ‌های آنان را برملا می‌سازد و در نتیجه،‏ ‹جهالت مردم بی‌فهم ساکت می‌شود.‏› از آنجایی که اَعمال و رفتار مسیحی شاهدان یَهُوَه بر همه آشکار است،‏ مقامات صادق دولتی اغلب زبان به تحسین نیکوکاری ایشان گشوده‌اند.‏ —‏ رومیان ۱۳:‏۳؛‏ تیطُس ۲:‏۷،‏ ۸‏.‏

بندگان خدا

۱۸.‏ ما مسیحیان از چه لحاظ نباید از آزادی خود سوءاستفاده کنیم؟‏

^۱۸ سپس،‏ پِطْرُس هشدار می‌دهد:‏ «مثل آزادگان،‏ اما نه مثل آنانی که آزادیِ خود را پوشش شرارت می‌سازند بلکه چون بندگان خدا.‏» (‏ ۱پِطْرُس ۲:‏۱۶؛‏ غَلاطیان ۵:‏۱۳‏)‏ امروز،‏ معرفت در مورد حقایق کتاب مقدّس ما را از تعالیم ادیان کاذب آزاد ساخته است.‏ (‏ یوحنّا ۸:‏۳۲‏)‏ همچنین،‏ ما دارای اراده می‌باشیم و می‌توانیم آزادانه تصمیم‌گیری کنیم.‏ با وجود این،‏ از آزادی خود سوءاستفاده نمی‌کنیم.‏ در مواقع انتخاب معاشر،‏ طرز لباس پوشیدن،‏ آرایش،‏ تفریح و حتی  هنگام خوردن و نوشیدن نباید فراموش کنیم که بر مسیحیان حقیقی و بندگان خدا واجب است که در وهلهٔ اوّل رضایت او را جلب کنند.‏ از این رو،‏ تمایلات و شهوات جسمانی و یا مُد و گرایش‌های دنیوی را بندگی ننموده،‏ بلکه به ارادهٔ خود به یَهُوَه خدمت می‌کنیم.‏ —‏ غَلاطیان ۵:‏۲۴؛‏ ۲تیموتاؤس ۲:‏۲۲؛‏ تیطُس ۲:‏۱۱،‏ ۱۲‏.‏

۱۹-‏۲۱.‏ الف)‏ ما مسیحیان با چه دیدی به مقامات دولتی می‌نگریم؟‏ ب)‏ بعضی از مسیحیان به چه شکل ‹برادران خود را محبت نموده‌اند›؟‏ پ)‏ مهم‌ترین مسئولیت ما کدام است؟‏

^۱۹ پِطْرُس ادامه می‌دهد و می‌گوید:‏ «همهٔ مردمان را احترام کنید.‏ برادران را محبت نمایید.‏ از خدا بترسید.‏ پادشاه را احترام نمایید.‏» (‏ ۱پِطْرُس ۲:‏۱۷‏)‏ از آنجایی که یَهُوَه خدا اجازه می‌دهد انسان‌ها در منصب‌های دولتی انجام وظیفه کنند،‏ ما به مقامات دولتی احترام می‌گذاریم و حتی به جهت ایشان دعا می‌کنیم تا اجازه دهند در صلح توأم با دینداری به خدمت موعظهٔ خود ادامه دهیم.‏ (‏ ۱تیموتاؤس ۲:‏۱-‏۴‏)‏ البته،‏ ‹برادرانمان را نیز محبت می‌نماییم› و همواره آنچه از دستمان برآید برای مصلحت ایشان انجام می‌دهیم.‏

^۲۰ برای مثال،‏ وقتی به موجب تعدّی و خشونت قومی نفاق در بین ملتی آفریقایی افتاد،‏ رفتار مسیحی شاهدان یَهُوَه بر همه آشکار شد.‏ روزنامهٔ سوئیسی رفورمیِرتِ پرِسه گزارش می‌کند:‏ «در سال ۱۹۹۵،‏ سازمان حقوق آفریقا ‏.‏ .‏ .‏ شرکت کلّیهٔ کلیساها را بجز شاهدان یَهُوَه [در درگیری] به اثبات رسانید.‏» هنگامی که اخبار فاجعهٔ مذکور در جهان پخش شد،‏ شاهدان یَهُوَه در اروپا فوراً مواد غذایی و دارو برای برادران خود و مصیبت‌زده‌گان دیگر در آن سرزمین ارسال کردند.‏ (‏ غَلاطیان ۶:‏۱۰‏)‏ این اقدام ایشان بر طبق امثال ۳:‏۲۷ بود که می‌گوید:‏ «احسان را از اهلش باز مدار،‏ هنگامی که به جا آوردنش در قوّت دست توست.‏»‏

^۲۱ با وجود این،‏ ما مسئولیتی مهم‌تر از احترام گذاشتن به مقامات دولتی و یا حتی محبت ورزیدن به برادرانمان داریم.‏ چه مسئولیتی؟‏ پِطْرُس گفت:‏ «از خدا بترسید.‏» ما به یَهُوَه بیش از هر بشری مدیون هستیم.‏ از چه لحاظ؟‏ چگونه می‌توانیم بین تعهدات خود در قبال خدا و وظایفمان در برابر مقامات دولتی تعادل را حفظ کنیم؟‏ مقالهٔ بعدی به این سؤال جواب خواهد داد.‏

آیا به یاد می‌آوری؟‏

‏• مسیحیان چه مسئولیت‌هایی در محیط خانواده به عهده دارند؟‏

‏• در جماعت چگونه می‌توانیم به برادرانمان اعانت کنیم؟‏

‏• چه مسئولیتی در قبال جهان داریم؟‏

‏• از رعایت معیارهای والای رفتار و اخلاق چه فوایدی حاصل می‌شود؟‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۹]‏

چگونه اعضای خانوادهٔ مسیحی می‌توانند به سعادت دست یابند؟‏

‏[تصاویر در صفحهٔ ۲۰]‏

چرا شاهدان یَهُوَه به یکدیگر محبت می‌ورزند؟‏

‏[تصاویر در صفحهٔ ۲۰]‏

آیا می‌توانیم به برادرانی که شخصاً نمی‌شناسیم محبت کنیم؟‏