بذل و بخششی که شادی می‌بخشد

ژنیوال که در کلبه‌ای در شمال برزیل زندگی می‌کند،‏ هزینهٔ زندگی خود و زن و فرزندانش را از کار کم‌درآمدش به عنوان مأمور امنیتی بیمارستان تأمین می‌کرد.‏ وی با وجود همهٔ مشکلاتش عُشر خود را وجداناً می‌پرداخت.‏ او در حینی که شکمش را می‌مالید گفت:‏ «گاهی اوقات زن و بچه‌هایم گرسنه می‌ماندند.‏ خیلی دوست داشتم به خدا بهترین عطیه را بدهم و حاضر بودم هر گونه ازخودگذشتگی‌ای بکنم.‏»‏

هنگامی که ژنیوال کار خود را از دست داد همچنان به پرداختن عُشر ادامه داد.‏ کشیش کلیسا وی را ترغیب نمود تا با دادن اعانهٔ قابل‌ملاحظه‌ای خدا را مورد آزمایش قرار دهد.‏ آن کشیش تضمین کرد که خدا یقیناً برکت بزرگی به وی خواهد داد.‏ بنابراین ژنیوال تصمیم گرفت کلبهٔ خود را بفروشد و پولی را که در ازای آن می‌گیرد به کلیسا عطیه کند.‏

ژنیوال تنها کسی نیست که در بخشش صداقت نشان می‌دهد.‏ بسیاری از فقیران وظیفه‌شناس عُشر خود را می‌پردازند،‏ زیرا کلیساها به ایشان تعلیم می‌دهند که کتاب مقدّس پرداختن عُشر را الزامی می‌داند.‏ آیا این تعلیم درست است؟‏

عُشر و شریعت

پرداخت عُشر جزو شریعتی بود که یَهُوَه خدا بیش از ۳۵۰۰ سال پیش به ۱۲ اسباط قوم اسرائیل باستان داد.‏ تحت شریعت ده درصد محصول زمین،‏ میوجات و سبزیجات می‌بایستی برای حمایت به سِبط لاوی هدیه می‌شد تا بتوانند در خیمه خدمت کنند.‏ —‏ لاویان ۲۷:‏۳۰،‏ ۳۲؛‏ اعداد ۱۸:‏۲۱،‏ ۲۴‏.‏

یَهُوَه به اسرائیلیان اطمینان بخشید که قانون شریعت برای ایشان مشکل نخواهد بود.‏ (‏ تثنیه ۳۰:‏۱۱‏)‏ تا زمانی که آنان وفادارانه از فرامین یَهُوَه منجمله پرداختن عُشر اطاعت می‌کردند می‌توانستند به وعدهٔ وی برای محصول فراوان تکیه کنند.‏ و محض احتیاط،‏ عُشر سالانه‌ای نیز مرتباً کنار گذاشته می‌شد تا وقتی امّت اسرائیل برای اعیاد دور هم جمع می‌شدند استفاده گردد.‏ بدین ترتیب،‏ ‹غریب و یتیم و بیوه‌زن سیر می‌شدند.‏› —‏ تثنیه ۱۴:‏۲۸،‏ ۲۹؛‏ ۲۸:‏۱،‏ ۲،‏ ۱۱-‏۱۴‏.‏

شریعت مجازاتی برای نپرداختن عُشر معین نکرده بود ولی هر فرد اسرائیلی از لحاظ اخلاقی موظف بود پرستش حقیقی را بدین وسیله حمایت نماید.‏ در روزگار مَلاکی،‏ یَهُوَه اسرائیلیان را برای ‹ دزدی کردن از وی در ده‌یک و  هدایا› سرزنش نمود.‏ (‏ مَلاکی ۳:‏۸‏،‏ ترجمهٔ تفسیری ‏)‏ آیا این سرزنش می‌تواند امروزه نیز شامل مسیحیانی بشود که عُشر نمی‌پردازند؟‏

به این موضوع دقت کنید.‏ قوانین هر مملکت در خارج از مرزهای آن اعتبار ندارد.‏ برای نمونه،‏ قانونی که راننده‌های انگلیسی را موظف می‌کند سمت چپ خیابان برانند شامل کسانی که در فرانسه رانندگی می‌کنند نمی‌شود.‏ به همین صورت،‏ قانون پرداختن عُشر جزو عهدنامه‌ای بود که بویژه بین خدا و امّت اسرائیل بسته شده بود.‏ (‏ خروج ۱۹:‏۳-‏۸؛‏ مزامیر ۱۴۷:‏۱۹،‏ ۲۰‏)‏ فقط اسرائیلیان تحت آن قانون بودند.‏

گرچه خدا هرگز عوض نمی‌شود ولی برخی اوقات انتظارات او تغییرپذیرند.‏ (‏ مَلاکی ۳:‏۶‏)‏ کتاب مقدّس صریحاً می‌گوید که مرگ قربانی‌گونهٔ عیسی در سال ۳۳ د.‏م.‏،‏ ‹شریعت گرفتن ده‌یک› یا عُشر را «محو ساخت» یا به عبارتی آن را «نابود ساخت.‏» —‏ کُولُسیان ۲:‏۱۳،‏ ۱۴؛‏ اَفَسُسیان ۲:‏۱۳-‏۱۵؛‏ عبرانیان ۷:‏۵،‏ ۱۸‏.‏

بخشش مسیحی

با وجود این،‏ هنوز اعاناتی برای حمایت از پرستش حقیقی مورد نیاز بود.‏ عیسی به شاگردانش وظیفه داد که ‹تا اقصای جهان شاهدان وی باشند.‏› (‏ اَعمال ۱:‏۸‏)‏ با ازدیاد شمار ایمانداران لازم شد که معلّمان مسیحی و سرپرستان به تقویت و ملاقات جماعت‌ها بپردازند.‏ مواردی پیش می‌آمد که بیوه‌زنان،‏ یتیمان،‏ و دیگران مستمندان نیاز به رسیدگی داشتند.‏ مسیحیان قرن اوّل چگونه از عهدهٔ چنین مخارجی بر می‌آمدند؟‏

حدود سال ۵۵ د.‏م.‏ از مسیحیانی که یهودی‌نژاد نبودند و در اروپا و آسیای صغیر زندگی می‌کردند درخواست شد تا به مستمندان جماعت یهودیه کمک نمایند.‏ پولُس رسول در نامهٔ خود به جماعت قُرنتُس شرح داد که چگونه می‌بایستی ‹برای مقدّسین زکات جمع‌آوری› شود.‏ (‏ ۱قُرِنتیان ۱۶:‏۱‏)‏ شاید از سخنان پولُس در خصوص زندگی مسیحی تعجب نمایید.‏

پولُس رسول ایمانداران را وادار به زکات دادن نمی‌نمود.‏ مسیحیان مقدونی تحت «امتحانِ شدید» و «زیادتی فقر» بودند،‏ با این حال ایشان از وی ‹التماس بسیار نموده،‏ این نعمت و شراکتِ در خدمت مقدّسین را از وی طلبیدند.‏› —‏ ۲قُرِنتیان ۸:‏۱-‏۴‏.‏

پولُس رسول قُرِنتیان دولتمند را ترغیب نمود تا از برادران سخاوتمندشان در مقدونیه تقلید نمایند.‏ با وجود این،‏ مرجعی به این موضوع اشاره می‌کند که پولُس ‹از صدور حکمی در این خصوص خودداری نمود و ترجیح داد این مطلب را به صورت تقاضا،‏ تشویق و ترغیب مطرح کند.‏ اگر قُرِنتیان مجبور به این کار می‌شدند مسلّماً این کار را از صمیم قلب و با دلگرمی نمی‌کردند.‏› پولُس می‌دانست که «خدا بخشندهٔ خوش را دوست می‌دارد،‏» نه کسی که با «حزن و اضطرار» بخشش می‌نماید.‏ —‏ ۲قُرِنتیان ۹:‏۷‏.‏

ایمان و معرفت وافر همراه با محبت واقعی به برادران مسیحی،‏ قُرِنتیان را به کمک برانگیخت.‏ —‏ ۲قُرِنتیان ۸:‏۷،‏ ۸‏.‏

‏‹هر کس به طوری که در دل خود اراده نموده است›‏

پولُس به جای اینکه مقدار یا درصد معینی پیشنهاد نماید صرفاً گفت که «در نخستین روز هر هفته،‏ .‏ .‏ .‏ هر یک از شما به نسبت درآمدی که داشته‌اید،‏ مبلغی را برای این کار کنار بگذارید.‏» (‏ حروف مایل از ماست،‏ ۱قُرِنتیان ۱۶:‏۲‏،‏ ترجمهٔ تفسیری ‏)‏ قُرِنتیان با برنامه‌ریزی مبلغی را به طور مرتب کنار می‌گذاشتند و به این دلیل هنگام آمدن پولُس کمک‌های مالی‌شان از روی بی‌میلی یا احساسات نبود.‏ برای هر فرد مسیحی مقدار مبلغی که کنار می‌گذاشت امری شخصی بود و بر طبق ‹آنچه در دل خود اراده کرده بود› می‌بود.‏ —‏ ۲قُرِنتیان ۹:‏۵،‏ ۷‏.‏

قُرِنتیان می‌دانستند که اگر می‌خواهند برکت یابند باید سخاوت نشان دهند.‏ هرگز کسی به آنان نگفته بود که بیش از توانشان بذل و بخشش کنند.‏ پولُس به ایشان اطمینان داده،‏ گفت که نمی‌خواهد این کار برای آنان «زحمت باشد.‏» اعانات ‹به حسب دارایی فرد مقبول بود نه به حسب آنچه ندارد.‏› (‏ ۲قُرِنتیان ۸:‏۱۲،‏ ۱۳؛‏ ۹:‏۶‏)‏ پولُس رسول در نامه‌ای که بعداً فرستاد چنین هشدار داد:‏ «اگر کسی برای خویشان و علی‌الخصوص اهل خانهٔ خود تدبیر نکند،‏ منکر ایمان و پست‌تر از بی‌ایمان است.‏» (‏ ۱تیموتاؤس ۵:‏۸‏)‏ پولُس برادران را تشویق به بذل و بخششی که موجب نادیده گرفتن این اصل می‌شد نکرد.‏

 جالب توجه است که پولُس «جمع‌کردن زکات برای مقدّسین» را که نیازمند بودند شخصاً سرپرستی نمود.‏ در کتاب مقدّس نیامده است که پولُس یا دیگر رسولان برای تداوم خدمت روحانی خود برنامه‌ای برای جمع‌آوری اعانات یا عُشر ترتیب داده بودند.‏ (‏ اَعمال ۳:‏۶‏)‏ البته پولُس وجداناً از هدایایی که جماعات برای وی می‌فرستادند شکرگزار بود و مراقب بود که مبادا بر برادران خود ‹باری بنهد.‏› —‏ ۱تَسّالونیکیان ۲:‏۹؛‏ فیلِپّیان ۴:‏۱۵-‏۱۸‏.‏

اعانات داوطلبانه در عصر حاضر

واضح است که پیروان عیسی در قرن اوّل به جای عُشر داوطلبانه اعانه می‌پرداختند.‏ با وجود این،‏ شما ممکن است بپرسید که آیا این روش امروزه نیز برای حمایت مالی از موعظهٔ بشارت و رفع نیازهای مسیحیان عملی است؟‏

به این مطلب توجه کنید.‏ در سال ۱۸۷۹،‏ سردبیران این مجله آشکارا گفتند که «هرگز از کسی برای حمایت مالی التماس نخواهند کرد.‏» آیا این تصمیم مانع تلاش‌های شاهدان یَهُوَه برای پخش حقیقت کتاب مقدّس شده است؟‏

در حال حاضر،‏ شاهدان یَهُوَه کتاب مقدّس،‏ کتاب‌های مسیحی و دیگر نشریاتی را در ۲۳۵ سرزمین پخش می‌کنند.‏ در اوایل،‏ ماهیانه فقط ۶۰۰۰ نسخه از مجلهٔ برج دیده‌بانی که ویژهٔ تعلیم کتاب مقدّس است،‏ آن هم به یک زبان به چاپ می‌رسید.‏ در حال حاضر ۲۴٬۰۰۰٬۰۰۰ نسخه از این مجله،‏ ماهی دو بار به ۱۴۶ زبان به چاپ می‌رسد.‏ شاهدان یَهُوَه برای سازماندهی فعالیت تعلیم کتاب مقدّس در سرتاسر دنیا شعبه‌هایی در ۱۱۰ کشور بنا نموده‌اند.‏ به علاوه،‏ آنان هزاران مکان برای گردهمایی‌های محلی و سالن‌های بزرگ مجمع ساخته‌اند تا همهٔ کسانی که علاقه‌مند به دریافت تعلیم کتاب مقدّس هستند در آنجا حاضر شوند.‏

در حینی که برای شاهدان یَهُوَه رسیدگی به نیازهای روحانی مردم در درجهٔ اوّل قرار دارد،‏ ایشان نیازهای مادی برادران هم‌ایمانشان را نادیده نمی‌گیرند.‏ وقتی برادرانشان از مصیبت‌هایی همچون جنگ،‏ زلزله،‏  خشکسالی،‏ و طوفان رنج می‌برند،‏ در اسرع وقت مواد دارویی،‏ غذایی،‏ پوشاک و دیگر مایحتاج ایشان را فراهم می‌کنند.‏ این مددرسانی‌ها از طریق اعاناتی که افراد مسیحی یا جماعت‌ها می‌فرستند انجام می‌شود.‏

پرداختن داوطلبانهٔ اعانات هم نتایج مفیدی به همراه دارد و هم باری اضافی بر دوش اشخاصی با درآمد محدود،‏ همانند ژنیوال که قبلاً صحبتش را کردیم،‏ نمی‌گذارد.‏ ماریا که یکی از خادمان تمام‌وقت شاهدان یَهُوَه است قبل از اینکه ژنیوال خانه‌اش را بفروشد به ملاقات وی رفت.‏ ژنیوال در حینی که به گذشته فکر می‌کند می‌گوید:‏ «گفتگوی آن روز مانع پیش آمدن مشکلات غیرضروری بسیاری شد.‏»‏

ژنیوال به این موضوع پی‌برد که کار خدا به پرداختن عُشر بستگی ندارد.‏ و در واقع،‏ عُشر دیگر جزو واجبات نمی‌باشد.‏ او آموخت که وقتی مسیحیان در اعانه دادن سخاوت نشان می‌دهند برکت می‌یابند ولی مجبور نیستند بیش از توانشان بذل و بخشش کنند.‏

ژنیوال از اعانات داوطلبانهٔ خود شادی حقیقی دریافته است.‏ او احساس خود را چنین بیان می‌کند:‏ «گاهی شاید ده درصد و شاید هم کمتر اعانه بدهم،‏ ولی همیشه از آن راضی هستم و مطمئنم که یَهُوَه خدا هم از آن راضی است.‏»‏

‏[کادر/تصاویر در صفحهٔ ۶]‏

آیا آبای کلیسا پرداخت عُشر را تعلیم می‌دادند؟‏

«دولتمندان بین ما به مستمندان کمک می‌کنند .‏ .‏ .‏ کسانی که در رفاه به سر می‌برند و مایل به کمک هستند آنچه مناسب می‌دانند می‌دهند.‏» —‏ ‏«اوّلین دفاعیه» انگلیسی،‏ یوستین مارتِر،‏ حدود ۱۵۰ د.‏م.‏

«یهودیان عُشر کالای خود را به خدا وقف می‌کردند،‏ ولی مسیحیان همهٔ دارایی خود را صرف به انجام رساندن مقصود خداوند می‌کنند،‏ .‏ .‏ .‏ درست مانند آن بیوه‌زنی که همهٔ دارایی خود را در خزانهٔ خدا انداخت.‏» —‏ ‏«ضدّ ارتداد» انگلیسی،‏ ایرِنایوس،‏ حدود ۱۸۰ د.‏م.‏

«با وجود اینکه ما دارای خزانه‌ای می‌باشیم،‏ اما این خزانه از برای رستگاری مردم جمع نشده است،‏ مانند دینی که بتوان خرید.‏ هر کس مایل باشد ماهیانه اعانهٔ کوچکی به خزانه هدیه می‌کند؛‏ ولی فقط اگر از هدیه‌ای که داده است شاد باشد و فقط اگر در حد توانایی وی باشد؛‏ زیرا اجباری نیست؛‏ همه داوطلبانه است.‏» —‏ ‏«دفاعیه» انگلیسی،‏ تِرتولیانوس،‏ حدود ۱۹۷ د.‏م.‏

«با گسترش کلیسا و مؤسسات گوناگون لازم شد که قانونی برای حمایت مناسب و دائمی از روحانیون وضع شود.‏ پرداخت عُشر از شریعت اتخاذ شد .‏ .‏ .‏ ظاهراً اوّلین قانون در این خصوص،‏ در نامهٔ اسقف‌هایی که در شهر تور در سال ۵۶۷ گرد هم آمده بودند و نیز در قانون‌نامهٔ شورای شهر ماکن در سال ۵۸۵ یافت می‌شود.‏» —‏ ‏«دایرة‌المعارف کاتولیکی» انگلیسی

‏[سطر اعتبار]‏

Coin, top left: Pictorial Archive (Near Eastern History) Est.

‏[تصویر در صفحهٔ ۴]‏

اعانات داوطلبانه شادی‌آفرین است

‏[تصاویر در صفحهٔ ۷]‏

اعانات داوطلبانه بودجه‌ای را که برای کار موعظه،‏ مددرسانی و ساختن اماکن گردهمایی لازم است فراهم می‌کند