بذل و بخشش بیش از توان

یک کشیش پروتستانی گفت:‏ «مرا گدا بخوانید،‏ به من بر نمی‌خورد.‏ من برای عیسی گدایی می‌کنم.‏» سخنان وی تأکیدی است بر جرّ و بحث‌هایی که در خصوص بودجهٔ مذاهب پیش می‌آید.‏ ظاهراً سازمان‌های مذهبی فقط با حمایت‌های مالی قابل‌ملاحظه‌ای دوام پیدا می‌کنند.‏ این سازمان‌ها برای ساختن و نگهداری معابد،‏ تبلیغات مذهبی و پرداخت حقوق،‏ نیاز به حمایت مالی دارند.‏ مبلغ مورد نیاز باید از کجا فراهم شود؟‏

راه‌حل این مسئله برای اغلب کلیساها پرداخت عُشر است.‏ * مبلّغی مذهبی به نام نورمن رابرتسون ادعا نمود:‏ «خدا از طریق عُشر احتیاجات مالی ملکوتش روی زمین را رفع می‌کند.‏ وی برای میسر بودن موعظهٔ انجیل این سیستم مالی را ابداء کرده است.‏» این مبلّغ بدون خودداری به پیروانش یادآوری می‌کند که وظیفهٔ اعانه دادن را نباید فراموش کنند.‏ وی با سماجت گفت:‏ ‹پرداختن عُشر فقط شامل کسانی نمی‌شود که استطاعت مالی آن را دارند،‏ زیرا که نشانهٔ فرمانبرداری از خداست.‏ نپرداختن عُشر به منزلهٔ شکستن قانون خداست و اختلاس حساب می‌شود.‏› —‏ «عُشر-‏طرح مالی خدا» انگلیسی.‏

احتمالاً شما هم قبول دارید که اعانه دادن باید بخشی از پرستش مسیحی باشد.‏ با وجود این،‏ آیا درخواست‌های مکرر جمع‌آوری پول را مزاحمت و یا حتی در مواردی زننده نمی‌دانید؟‏ ایناسیو ستریدِر،‏ عالِم الٰهیات در برزیل،‏ کلیساها را برای متوسل شدن به عُشر به منظور «رفع مشکلات مؤسسه‌هایشان» ملامت می‌کند و چنین اَعمالی را «ناروا،‏ اجحاف و انحراف مذهبی» می‌داند.‏ وی می‌گوید نتیجهٔ چنین روشی این است که «افراد غیرشاغل،‏ بیوه‌ها،‏ کسانی که در محله‌های فقیرنشین زندگی می‌کنند،‏ و آنانی که قادر نیستند منطقی فکر کنند به این نتیجه می‌رسند که خدا آنها را ترک کرده است و موظفند به ‹کشیش‌ها› پول بدهند،‏ آنقدر که خانواده‌های خودشان گرسنه می‌مانند.‏»‏

شما ممکن است از خودتان این سؤال را بکنید:‏ ‹کلیساهایی که عُشر را اجباری کرده‌اند آیا اصول کتاب مقدّس را درست به کار می‌برند؟‏ یا اینکه از خداترسی مردم استفاده کرده،‏ جیب ایشان را خالی می‌کنند؟‏ آیا واقعاً خدا از ما انتظار دارد که بیش از حدّ توان مالی خود بذل و بخشش کنیم؟‏

‏[پاورقی]‏