همگی به یک دل یَهُوَه را عبادت نماییم

‏«زبان پاک به امّت‌ها باز خواهم داد تا جمیع ایشان اسم یَهُوَه را بخوانند و به یک دل او را عبادت نمایند.‏» ‏—‏ صَفَنْیا ۳:‏۹‏.‏

۱.‏ نبوّت صَفَنْیا ۳:‏۹ چگونه تحقق یافته است؟‏

امروزه در سطح جهان به غیر از گویش‌ها،‏ لهجه‌ها،‏ و زبان‌های محلی حدود ۶۰۰۰ زبان وجود دارد.‏ اما،‏ یَهُوَه برای همهٔ ما انسان‌ها از افیکی‌زبان گرفته تا یونانی‌زبان کاری فوق‌العاده انجام داده است.‏ او به همهٔ ما توانایی آموختن و تکلّم به زبان پاک را عطا کرده است.‏ آری،‏ خدا به وعدهٔ خود که از طریق صَفَنْیا به ما داد عمل نموده است:‏ «[من یَهُوَه خدا] زبان پاک به امّت‌ها باز خواهم داد تا جمیع ایشان اسم یَهُوَه را بخوانند و به یک دل او را عبادت نمایند.‏» —‏ صَفَنْیا ۳:‏۹‏.‏

۲.‏ «زبان پاک» چیست،‏ و چه چیزی را امکان‌پذیر کرده است؟‏

^۲ ‏«زبان پاک» حقایق کلام خداست که از طریق کتاب مقدّس در اختیار ما قرار گرفته است.‏ برای مثال حقیقت در مورد ملکوت یَهُوَه که نام او را جلال می‌دهد،‏ حقانیت سلطنتش را به اثبات می‌رساند،‏ و برای بشر برکات بسیار به ارمغان می‌آورد.‏ (‏ متّیٰ ۶:‏۹،‏ ۱۰‏)‏ امروزه افرادی از همهٔ ملل  جهان به زبانی پاک که یگانه زبان پاک روحانی روی زمین است تکلّم می‌کنند.‏ آنان از طریق این زبان می‌توانند «به یک دل» یعنی دوشادوش هم یَهُوَه را خدمت کنند.‏ آری،‏ همگی متحداً و «به اتفاق» کمر به خدمت به خدای خود بسته‌اند.‏ —‏ دِ نیو انگلیش بایبِل.‏

در میان مسیحیان نباید تبعیض وجود داشته باشد

۳.‏ چه چیزی ما را در پرستش متحد می‌سازد؟‏

^۳ ما مسیحیان از همکاری‌ای که به زبان‌های گوناگون در میان ما وجود دارد مسرور می‌باشیم.‏ این گوناگونی زبان‌ها به هنگام بشارت به هیچ وجه مانع اتحاد ما در پرستش خدا نمی‌شود.‏ (‏ مزمور ۱۳۳:‏۱‏)‏ دلیل آن هم این است که همگی با یک زبان،‏ یعنی با زبان پاک یَهُوَه را جلال می‌دهیم.‏

۴.‏ چرا در میان امّت خدا نباید تبعیض وجود داشته باشد؟‏

^۴ در میان مسیحیان نباید هیچ گونه تبعیضی وجود داشته باشد.‏ پِطْرُس رسول این نکته را در سال ۳۶ د.‏م.‏ هنگام موعظه در خانهٔ کُرنیلیوس که افسر ارتش و غیریهودی بود،‏ بخوبی روشن ساخته،‏ گفت:‏ «فی‌الحقیقت یافته‌ام که خدا را نظر به ظاهر نیست،‏ بلکه از هر امّتی،‏ هر که از او ترسد و عمل نیکو کند،‏ نزد او مقبول گردد.‏» (‏ اَعمال ۱۰:‏۳۴،‏ ۳۵‏)‏ آری،‏ در جماعت مسیحی می‌باید همه را به یک چشم بنگریم،‏ و از هر گونه تبعیض و دسته‌بندی پرهیز کنیم.‏

۵.‏ چرا نباید در جماعت چنددستگی و تفرقه ایجاد کنیم؟‏

^۵ خانم دانشجویی بعد از مشاهدهٔ یکی از سالن‌های ملکوت شاهدان یَهُوَه نظر خود را چنین ابراز داشت:‏ «معمولاً کلیساها افراد همقوم و همنژاد را دور هم جمع می‌کنند.‏ .‏ .‏ اما شاهدان یَهُوَه خودشان را گروه‌بندی نمی‌کنند و همه کنار هم می‌نشینند.‏» البته در قرن اوّل در جماعت قُرِنتُس عده‌ای بودند که ایجاد تفرقه می‌کردند.‏ در واقع ایشان با این کار خود مانع عملکرد روح‌القدس خدا که ثمرهٔ آن اتحاد و صلح است می‌شدند.‏ (‏ غَلاطیان ۵:‏۲۲‏)‏ تفرقه انداختن در جماعت مسیحی در واقع مخالفت کردن  با هدایت روح‌القدس است.‏ باشد که ما نیز اندرز پولُس رسول به جماعت قُرِنتُس را همیشه مد نظر داشته باشیم که گفت:‏ «ای برادران از شما استدعا دارم به نام خداوند ما عیسی مسیح که همه یک سخن گویید و شقاق در میان شما نباشد،‏ بلکه در یک فکر و یک رأی کامل شوید.‏» (‏ ۱قُرِنتیان ۱:‏۱۰‏)‏ پولُس در رسالهٔ خود به جماعت اَفَسُس نیز بر لزوم اتحاد تأکید بسیار کرد.‏ —‏ اَفَسُسیان ۴:‏۱-‏۶،‏ ۱۶‏.‏

۶،‏ ۷.‏ یعقوب در خصوص تبعیض به چه نکته‌ای اشاره کرد،‏ و از آن چه می‌توان یاد گرفت؟‏

^۶ از مسیحیان همواره انتظار می‌رفت که همه را به یک چشم بنگرند.‏ (‏ رومیان ۲:‏۱۱‏)‏ از آنجایی که در قرن اوّل عده‌ای بین توانگر و فقیر تبعیض قایل می‌شدند یعقوب شاگرد نوشت:‏ «ای برادرانِ من،‏ ایمانِ خداوند ما عیسی مسیح،‏ ربّ‌الجلال را با ظاهربینی مدارید.‏ زیرا اگر به کنیسهٔ شما شخصی با انگشتری زرّین و لباس نفیس داخل شود و فقیری نیز با پوشاک ناپاک درآید،‏ و به صاحب لباس فاخر متوجه شده،‏ گویید:‏ ‹اینجا نیکو بنشین،‏› و به فقیر گویید:‏ ‹تو در آنجا بایست یا زیر پای‌انداز من بنشین،‏› آیا در خود متردّد نیستید و داوران خیالات فاسد نشده‌اید؟‏» —‏ یعقوب ۲:‏۱-‏۴‏.‏

^۷ وقتی دو فرد غیرمسیحی،‏ یکی ثروتمند با انگشتری طلا و لباسی نفیس و دیگری فقیر با لباسی ژنده به جلسهٔ مسیحی وارد می‌شدند به فرد ثروتمند عزّت بیشتری گذاشته می‌شد.‏ ثروتمند را در جای «نیکو» و فقیر را روی زمین جایی کنار پایشان می‌نشاندند.‏ اما خدا در خصوص قربانی فدیهٔ عیسی بین غنی و فقیر تبعیض قایل نشد و همه را از آن بهره‌مند ساخت.‏ (‏ ایّوب ۳۴:‏۱۹؛‏ ۲قُرِنتیان ۵:‏۱۴‏)‏ پس،‏ اگر می‌خواهیم یَهُوَه را از خود خوشنود سازیم و دوشادوش برادرانمان او را خدمت کنیم،‏ نباید ‹صورت‌های مردم را به جهت سود بپسندیم› یا به عبارت دیگر برای نفع شخصی تملّق‌گویی و چرب‌زبانی کنیم.‏ —‏ یهودا ۴،‏ ۱۶‏.‏

همهمه و شکایت نکنیم

۸.‏ عاقبت همهمه و شکایت اسرائیلیان چه بود؟‏

^۸ برای حفظ اتحاد و برخورداری از عنایت الٰهی باید به این پند پولُس عمل کنیم:‏ «هر کاری را بدون همهمه و مجادله بکنید.‏» (‏ فیلِپّیان ۲:‏۱۴،‏ ۱۵‏)‏ اسرائیلیان بعد از آنکه از اسارت مصریان آزاد شدند بر ضدّ موسی،‏ هارون،‏ و شخص یَهُوَه به همهمه و شکایت پرداختند.‏ به دلیل همین بی‌ایمانی‌شان بود که تمام مردان بالای ۲۰ سال،‏ البته به غیر از یوشَع،‏ کالیب،‏ و مردان لاوی طی ۴۰ سال سرگردانی در بیابان جان سپردند و از موهبت دیدن سرزمین موعود محروم شدند.‏ (‏ اعداد ۱۴:‏۲،‏ ۳،‏ ۲۶-‏۳۰؛‏ ۱قُرِنتیان ۱۰:‏۱۰‏)‏ براستی که همهمه و شکایت آن مردان چقدر برایشان گران تمام شد!‏

۹.‏ شِکوه و شکایت مریم چه به بار آورد؟‏

^۹ آنچه بر سر قوم اسرائیل آمد نشان می‌دهد یَهُوَه با کلّ یک قوم که دست به همهمه و شکایت می‌زند چگونه رفتار می‌کند.‏ حال اگر فقط عده‌ای در میان قوم چنین رفتاری از خود نشان دادند چطور؟‏ در این خصوص می‌توانیم به مریم و هارون که خواهر و برادر موسی بودند اشاره کنیم.‏ ایشان گفتند:‏ «آیا خداوند با موسی به تنهایی تکلّم نموده است،‏ مگر به ما نیز تکلّم ننموده؟‏» اما ‏«خداوند این را شنید.‏» (‏ اعداد ۱۲:‏۱،‏ ۲‏)‏ نتیجه چه شد؟‏ خدا مریم را احتمالاً به این دلیل که بانی آن ماجرا بود سرافکنده کرد.‏ به چه صورت؟‏ یَهُوَه او را به بَرَص مبتلا ساخته،‏ هفت روز از اردوگاه اخراج کرد.‏ مریم تا طاهر نشد به اردوگاه باز نگشت.‏ —‏ اعداد ۱۲:‏۹-‏۱۵‏.‏

۱۰،‏ ۱۱.‏ شِکوه و شکایت عنان‌گسیخته چه عواقبی دارد؟‏ با توضیح.‏

 ^۱۰ همهمه و شکایت فقط اعتراضی معمولی به عملی خطا نیست.‏ کسی که مصرّانه شِکوه و شکایت می‌کند در واقع می‌خواهد بیش از حد به احساسات و موقعیت خود اهمیت دهد و توجه افراد را بیشتر متوجه خود سازد تا خدا.‏ چنین شخصی اگر عنان رفتار خود را به دست نگیرد،‏ نفاق ایجاد کرده،‏ یکدلی و اتحاد برادران را در خدمت به خدا از میان می‌برد.‏ وی می‌خواهد با همهمه و شکایت پیش این و آن طرفدارانی برای خود جمع کند،‏ و همین باعث ایجاد دودستگی و تفرقه می‌شود.‏

^۱۱ برای مثال،‏ ممکن است شخصی در جماعت از نحوهٔ اجرای گفتارها یا انجام وظایف یکی از پیران مسیحی انتقاد کند.‏ با گوش دادن به انتقادها و شکایت‌های چنین فردی افکار او به ما نیز القا می‌شود.‏ شاید پیش از آنکه وی بذر نارضایی را در ذهن ما بکارد رفتار آن پیر مسیحی ما را آزاری نمی‌داد،‏ ولی الآن ما را نیز آزار می‌دهد.‏ سرانجام هر کاری که وی انجام دهد به نظرمان اشتباه می‌آید و انتقادهای ما نیز نسبت به او آغاز می‌شود.‏ این کار به هیچ وجه درخور جماعت امّت خدا نیست.‏

۱۲.‏ همهمه و شکایت چه تأثیری بر رابطه‌مان با یَهُوَه می‌گذارد؟‏

^۱۲ شِکوه و شکایت از مردانی که شبانی گلّهٔ خدا را بر عهده دارند ممکن است حتی به ناسزاگویی بینجامد.‏ همهمه و ناسزاگویی رابطهٔ ما را با یَهُوَه تیره می‌سازد.‏ (‏ خروج ۲۲:‏۲۸‏)‏ کسی که بدون ابراز ندامت به ناسزاگویی و فحّاشی ادامه دهد جایی در ملکوت خدا نخواهد داشت.‏ (‏ ۱قُرِنتیان ۵:‏۱۱؛‏ ۶:‏۱۰‏)‏ یهودای شاگرد در مورد همهمه‌کنندگانی صحبت می‌کند که «خداوندی را خوار می‌شمارند و بر بزرگان [یعنی مسئولان جماعت] تهمت می‌زنند.‏» (‏ یهودا ۸‏)‏ یَهُوَه به هیچ وجه رفتار این همهمه‌کنندگان را تأیید نمی‌کند و لذا ما هم باید از طریق شرورانهٔ ایشان دوری کنیم.‏

۱۳.‏ آیا هر شکایت و اعتراضی نابجاست؟‏

^۱۳ البته یَهُوَه از هر اعتراضی ناخوشنود نمی‌شود.‏ او «فریاد» اعتراضی را که علیه سُدُوم و غَمورَه به هوا برخواسته بود شنید و آن شهرها را با خاک یکسان کرد.‏ (‏ پیدایش ۱۸:‏۲۰،‏ ۲۱؛‏ ۱۹:‏۲۴،‏ ۲۵‏)‏ کمی بعد از پَنْطیکاست سال ۳۳ د.‏م.‏،‏ در اورشلیم «هِلِنیستیان از عبرانیان شکایت بردند که بیوه‌زنان ایشان در خدمت یومیه بی‌بهره می‌ماندند.‏» «آن دوازده،‏» مسئله را به این شکل حل کردند که «هفت نفر نیک‌نام» را «بر این مهم،‏» یعنی توزیع مواد غذایی بگماردند.‏ (‏ اَعمال ۶:‏۱-‏۶‏)‏ امروزه نیز پیران مسیحی نباید «گوش خود را» از شنیدن شکایت یا اعتراضی بجا ببندند.‏ (‏ امثال ۲۱:‏۱۳‏)‏ پیر مسیحی به جای آنکه فوراً از برادر یا خواهر خود به دلیل اعتراضی که کرده است خرده بگیرد سعی می‌کند او را تشویق و تقویت کند.‏ —‏ ۱قُرِنتیان ۸:‏۱‏.‏

۱۴.‏ برای پرهیز از همهمه و شکایت به چه خصوصیتی نیاز داریم؟‏

^۱۴ همهمه و شکایت برای روحانیت و اتحاد برادران بسیار مضر است و باید از آن پرهیز کرد.‏ اگر فضا را برای روح‌القدس مساعد سازیم،‏ در ما عمل کرده ثمرهٔ محبت را ایجاد می‌کند.‏ (‏ غَلاطیان ۵:‏۲۲‏)‏ چنانچه ‹شریعت ملوکانهٔ محبت را بجا آوریم› می‌توانیم دوشادوش برادرانمان به یک دل به خدمت یَهُوَه ادامه دهیم.‏ —‏ یعقوب ۲:‏۸؛‏ ۱قُرِنتیان ۱۳:‏۴-‏۸؛‏ ۱پِطْرُس ۴:‏۸‏.‏

افترا نزنیم

۱۵.‏ غیبت و افترا چه تفاوتی با هم دارند؟‏

^۱۵ ما می‌باید بسیار مواظب آنچه به زبان می‌آوریم باشیم زیرا سخنان شِکوه‌آمیزمان ممکن است به غیبت و افترا تبدیل شود.‏ غیبت حرف‌های باطلی است که راجع به شخص یا امور زندگی وی گفته می‌شود.‏ افترا نیز دروغی است که به منظور خدشه‌دار کردن وجهه و اعتبار یک فرد به زبان آورده می‌شود.‏ چنین دروغی بی‌شک بدخواهانه و غیرالٰهی است.‏ یَهُوَه به اسرائیلیان گفت:‏ «در میان قوم خود برای سخن‌چینی [افترا] گردش مکن.‏» —‏ لاویان ۱۹:‏۱۶‏.‏

۱۶.‏ پولُس در مورد افراد سخن‌چین چه گفت،‏ و ما از پند وی چه می‌آموزیم؟‏

^۱۶ پولُس با نظر به این موضوع که سخنان باطل ممکن است تبدیل به افترا و تهمت شود،‏ برخی را که چنین سخنانی را به زبان می‌آوردند توبیخ کرد.‏ او پس از تحسین بیوه‌زنانی که شایستهٔ دریافت کمک‌های جماعت بودند به بیوه‌زنانی اشاره کرد که «خانه به خانه گردش کرده،‏ آموخته  می‌شوند که بی‌کار باشند؛‏ و نه فقط بی‌کار بلکه بیهوده‌گو و فضول هم که حرف‌های ناشایسته می‌زنند.‏» (‏ ۱تیموتاؤس ۵:‏۱۱-‏۱۵‏)‏ اگر زنی مسیحی حس می‌کند که در این امر ضعف دارد و حرف‌هایی می‌زند که ممکن است به افترا و تهمت مبدّل شود،‏ بجاست به نصیحت پولُس گوش دهد و ‹باوقار باشد و نه غیبت‌گو.‏› (‏ ۱تیموتاؤس ۳:‏۱۱‏)‏ شکی نیست که این امر در مورد مردان مسیحی نیز صدق می‌کند و ایشان نیز باید از تهمت زدن بپرهیزند.‏ —‏ امثال ۱۰:‏۱۹‏.‏

یکدیگر را محکوم نکنیم!‏

۱۷،‏ ۱۸.‏ الف)‏ عیسی در خصوص محکوم کردن برادرانمان چه هشداری داد؟‏ ب)‏ چگونه می‌توان سخن عیسی را در عمل به کار بست؟‏

^۱۷ واضح است که تهمت زدن عملی ناشایست است ولی ما حتی نباید یکدیگر را محکوم کنیم.‏ عیسی چنین عملی را شدیداً نکوهش کرده،‏ گفت:‏ «حکم مکنید تا بر شما حکم نشود.‏ زیرا بدان طریقی که حکم کنید بر شما نیز حکم خواهد شد و بدان پیمانه‌ای که پیمایید برای شما خواهند پیمود.‏ و چون است که خس را در چشم برادر خود می‌بینی و چوبی را که در چشم خود داری نمی‌یابی؟‏ یا چگونه به برادر خود می‌گویی ‹اجازت ده تا خس را از چشمت بیرون کنم› و اینک چوب در چشم تو است؟‏ ای ریاکار،‏ اوّل چوب را از چشم خود بیرون کن،‏ آنگاه نیک خواهی دید تا خس را از چشم برادرت بیرون کنی!‏» —‏ متّیٰ ۷:‏۱-‏۵‏.‏

^۱۸ شخصی که به اصطلاح ‹تیری چوبی› دیدش را کور کرده است و نمی‌تواند درست قضاوت کند،‏ چطور می‌تواند به خود اجازه دهد ‹خسی› را از چشم برادرش بیرون آورد.‏ اما کسی که پی به بخشندگی و رحمت یَهُوَه می‌برد بر برادر و خواهر روحانی خود حکم نمی‌کند.‏ کدام یک از ما می‌تواند مثل پدر آسمانی‌مان حالات و احساسات دیگران را درک کند؟‏ از این رو،‏ عیسی هشدار داد:‏ «حکم مکنید تا بر شما حکم نشود»!‏ به علاوه نگاهی صادقانه به ناکاملی‌های خودمان باعث می‌شود تا از قضاوتی که خدا ناعادلانه می‌شمارد اجتناب کنیم.‏

ضعیف لیکن پرعزّت

۱۹.‏ با چه دیدی باید به برادران و خواهرانمان بنگریم؟‏

^۱۹ اگر واقعاً مصمم هستیم دوشادوش برادرانمان خدا را خدمت کنیم،‏ فقط این کافی نیست که بر برادرانمان حکم نکنیم،‏ بلکه باید همچنین در احترام گذاشتن  به ایشان پیشقدم شویم.‏ (‏ رومیان ۱۲:‏۱۰‏)‏ در واقع،‏ باید مصلحت ایشان را مد نظر داشته باشیم نه نفع خودمان را،‏ و با تواضع هر خدمت حقیرانه‌ای را در حق آنان انجام دهیم.‏ (‏ یوحنّا ۱۳:‏۱۲-‏۱۷؛‏ ۱قُرِنتیان ۱۰:‏۲۴‏)‏ حال چگونه می‌توانیم چنین روحیه‌ای را در خود حفظ کنیم؟‏ باید در نظر داشته باشیم که هر یک از برادران و خواهرانمان در نظر یَهُوَه عزیز است.‏ همچنین اینکه همگی ما همچون اعضای یک بدن به هم وابسته‌ایم و به یکدیگر نیاز داریم.‏ —‏ ۱قُرِنتیان ۱۲:‏۱۴-‏۲۷‏.‏

۲۰،‏ ۲۱.‏ از دوّم تیموتاؤس ۲:‏۲۰،‏ ۲۱ چه می‌آموزیم؟‏

^۲۰ باید اذعان کرد که یَهُوَه عنایتی عظیم به ما مسیحیان کرده است که خدمت پرجلال موعظه را به ما که ظروف خاکی و ضعیفی بیش نیستیم واگذار نموده.‏ (‏ ۲قُرِنتیان ۴:‏۷‏)‏ برای انجام این خدمت مقدّس و جلال دادن یَهُوَه می‌باید در مقابل او و پسرش نیکنام و محترم باشیم.‏ از این رو،‏ واجب است که خود را از لحاظ اخلاقی و روحانی پاک نگهداریم تا یَهُوَه ما را به عنوان ظروف عزّت به کار گیرد.‏ پولُس در این خصوص نوشت:‏ «در خانهٔ بزرگ نه فقط ظروف طلا و نقره می‌باشد،‏ بلکه چوبی و گلی نیز؛‏ اما آنها برای عزّت و اینها برای ذلّت.‏ پس اگر کسی خویشتن را از اینها طاهر سازد،‏ ظرف عزّت خواهد بود،‏ مقدّس و نافع برای مالک خود و مستعد برای هر عمل نیکو.‏» —‏ ۲تیموتاؤس ۲:‏۲۰،‏ ۲۱‏.‏

^۲۱ اگر ما انتظارات یَهُوَه را به جا نیاوریم،‏ ‹ظروف ذلّت› خواهیم بود.‏ اما چنانچه در طریق الٰهی گام برداریم ‹ظروف عزّت خواهیم بود،‏ مقدّس یعنی منتخب برای خدمت به یَهُوَه و مستعد برای هر عمل نیکو.‏› پس بجاست از خود سؤال کنیم:‏ ‹آیا من «ظرف عزّت» هستم؟‏ آیا برادران و خواهرانم از وجود من بهره می‌برند؟‏ آیا دوشادوش دیگر اعضای جماعت یَهُوَه را به یک دل خدمت می‌کنم؟‏›‏

یَهُوَه را به یک دل خدمت کنیم

۲۲.‏ جماعت مسیحی را با چه چیز می‌توان مقایسه کرد؟‏

^۲۲ جماعت مسیحی مانند یک خانواده است.‏ در خانواده‌ای که همهٔ اعضای آن یَهُوَه را پرستش می‌کنند جوّی مملو از مهر و محبت حکمفرماست و همه در صددند به دیگری کمک کنند.‏ خانواده از اعضایی با شخصیت‌های متفاوت تشکیل شده است،‏ اما هر یک احترام خاص خود را دارد.‏ جماعت نیز به همین شکل است.‏ اگرچه همهٔ اعضای آن ناکاملند و شخصیت‌های متفاوتی دارند یَهُوَه همه را از طریق مسیح به طرف خود جلب کرده است.‏ (‏ یوحنّا ۶:‏۴۴؛‏ ۱۴:‏۶‏)‏ یَهُوَه و عیسی به ما محبتی عمیق دارند و ما نیز می‌باید به عنوان عضو خانواده‌ای متحد به یکدیگر محبت داشته باشیم.‏ —‏ ۱یوحنّا ۴:‏۷-‏۱۱‏.‏

۲۳.‏ چه چیزی را باید به یاد داشته باشیم،‏ و باید مصمم به انجام چه کاری باشیم؟‏

^۲۳ در محیط خانوادگی جماعت،‏ وفاداری از واجبات است.‏ پولُس رسول نوشت:‏ «آرزوی این دارم که مردان،‏ دست‌های مقدّس را بدون غیظ و جدال برافراخته،‏ در هر جا دعا کنند.‏» (‏ ۱تیموتاؤس ۲:‏۸‏)‏ .‏ دست‌های مقدّسی که به جهت دعا در هر گردهمایی مسیحی برافراخته می‌شود دست‌های مردان پاکدل و وفادار است.‏ آری،‏ تنها مردان وفادار باید در جماعت دعا کنند.‏ البته،‏ خدا از همهٔ افراد جماعت انتظار دارد که به او و دیگران وفادار باشند.‏ (‏ جامعه ۱۲:‏۱۳،‏ ۱۴‏)‏ باشد که همچون اعضای بدنی واحد هماهنگ با یکدیگر کار کنیم.‏ همچنین امید است که همگی ما به عنوان اعضای خانوادهٔ پرستندگان یَهُوَه به شکل متحد او را خدمت کنیم.‏ از همه مهم‌تر باید به یاد داشته باشیم که ما به یکدیگر نیاز داریم و زمانی مورد رضایت یَهُوَه قرار می‌گیرم و از برکات او برخوردار می‌شویم که دوشادوش برادرانمان و به یک دل او را خدمت کنیم.‏

چه پاسخ می‌دهی؟‏

‏• چه چیزی به امّت یَهُوَه کمک می‌کند تا به یک دل او را خدمت کنند؟‏

‏• چرا نباید میان مسیحیان تبعیض وجود داشته باشد؟‏

‏• به نظر تو چرا نباید همهمه و شکایت کرد؟‏

‏• چرا باید به برادرانمان احترام بگذاریم؟‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۴]‏

پِطْرُس پی برد که خدا نسبت به هیچ کس تبعیض قایل نمی‌شود

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۵]‏

آیا می‌دانی چرا خدا مریم را سرافکنده کرد؟‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۷]‏

مسیحیان وفادار از اینکه می‌توانند یَهُوَه را به یک دل خدمت کنند خرسند می‌باشند