اهمیت بسزای مراسم شام سَرور

آیا ممکن است مراسم شام سَرور در زندگی و آینده‌تان نقش مهمی داشته باشد؟‏ برای پاسخ به این سؤال نخست اجازه دهید ببینیم عیسی مسیح اهمیت این مراسم را چگونه نشان داد.‏

در شب ۱۴ نیسان سال ۳۳ د.‏م.‏،‏ عیسی به اتفاق ۱۲ رسولش در اتاقی در اورشلیم عید سالانهٔ فِصَح را برگزار می‌کردند.‏ پس از صرف غذای فِصَح،‏ یهودای خیانتکار برای تسلیم کردن عیسی خانه را ترک کرد.‏ (‏ یوحنّا ۱۳:‏۲۱،‏ ۲۶-‏۳۰‏)‏ سپس عیسی مراسم ‹شام سَرور› را برای اوّلین بار با ۱۱ رسولش برگزار کرد.‏ (‏ ۱قُرِنتیان ۱۱:‏۲۰‏)‏ این مراسم،‏ مراسم یادبود نیز خوانده می‌شود چرا که عیسی به پیروان خود فرمود:‏ «این را به یادگاری من به جا آرید.‏» این تنها مناسبتی است که برگزار کردن آن صریحاً به مسیحیان حکم شده است.‏ —‏ ۱قُرِنتیان ۱۱:‏۲۴‏.‏

در بسیاری نقاط جهان معمول است که بنای یادبود یا روزی از سال را برای بزرگداشت یاد شخص یا موضوعی بااهمیت اختصاص می‌دهند.‏ عیسی شامی را به عنوان مراسم یادبود قرار داد؛‏ شامی که خاطرهٔ وقایع آن روز تاریخی را در یاد شاگردانش زنده نگاه می‌دارد.‏ این شام یادبود همچنین مفهوم عمیق آنچه عیسی در آن شب انجام داد،‏ بویژه معنای نشان‌ها یا سمبول‌هایی که عیسی به کار برد را به نسل‌های آینده و کسانی که آن را به جا می‌آورند یادآوری می‌کند.‏ عیسی از چه سمبول‌هایی استفاده کرد و مفهوم آنها چه بود؟‏ اجازه دهید آنچه را کتاب مقدّس راجع به آن شب تاریخی سال ۳۳ د.‏م.‏ گزارش کرده است بررسی کنیم.‏

مفهوم مذهبی نشان‌ها

‏«[عیسی] نان را گرفته،‏ شکر نمود و پاره کرده،‏ به ایشان داد و گفت:‏ ‹این است جسد من که برای شما داده می‌شود؛‏ این را به یاد من به جا آرید.‏› » ‏—‏ لوقا ۲۲:‏۱۹‏.‏

هنگامی که عیسی نان را گرفته،‏ گفت «این است جسد من،‏» منظور وی این بود که نان فطیر مظهر یا سمبول بدن عاری از گناه اوست که ‹آن را به جهت حیات جهان بخشید.‏› (‏ یوحنّا ۶:‏۵۱‏)‏ اگرچه در برخی ترجمه‌های کتاب مقدّس منجمله ترجمهٔ فارسی در جملهٔ «این است ‏[یونانی،‏ اِستین ‏] جسد من» از فعل بودن استفاده شده،‏ لیکن بر طبق «فرهنگ واژگان یونانی-‏انگلیسی عهد جدید تایِر» آن فعل در زبان یونانی اغلب به مفهوم «دلالت  داشتن بر،‏ نشان یا مظهر چیزی بودن» می‌باشد.‏ پس جملهٔ فوق را چنین می‌توان ترجمه کرد:‏ ‹این نشان یا مظهر جسد من است.‏› —‏ متّیٰ ۲۶:‏۲۶‏.‏

همین موضوع در مورد پیالهٔ شراب نیز صدق می‌کند.‏ عیسی گفت:‏ ‏«این پیاله عهد جدید است در خون من که برای شما ریخته می‌شود.‏» ‏—‏ لوقا ۲۲:‏۲۰‏.‏

در انجیل متّیٰ،‏ عیسی در خصوص پیالهٔ شراب چنین می‌گوید:‏ «این است خون من در عهد جدید که در راه بسیاری به جهت آمرزش گناهان ریخته می‌شود.‏» (‏ متّیٰ ۲۶:‏۲۸‏)‏ عیسی شراب داخل پیاله را نشان یا مظهر خون خویش معرفی کرد.‏ خون ریخته‌شدهٔ عیسی مبنای ‹عهدی جدید› با شاگردان مسح‌شده‌اش قرار گرفت،‏ یعنی کسانی که با او در آسمان در مقام پادشاه و کاهن حکمرانی خواهند کرد.‏ —‏ اِرْمیا ۳۱:‏۳۱-‏۳۳؛‏ یوحنّا ۱۴:‏۲،‏ ۳؛‏ ۲قُرِنتیان ۵:‏۵؛‏ مکاشفه ۱:‏۵،‏ ۶؛‏ ۵:‏۹،‏ ۱۰؛‏ ۲۰:‏۴،‏ ۶‏.‏

برای مسیحیان هم‌ارث با مسیح نوشیدن شراب همچنین یادآور «آمرزش» گناهانشان از طریق خون ریخته‌شدهٔ عیسی است،‏ آمرزشی که به ایشان امکان می‌دهد با وی در آسمان به سر برند.‏ پس بدیهی است که فقط شمار محدودی که دعوت آسمانی دارند می‌باید در مراسم یادبود از نان و شراب تناول کنند.‏ —‏ لوقا ۱۲:‏۳۲؛‏ اَفَسُسیان ۱:‏۱۳،‏ ۱۴؛‏ عبرانیان ۹:‏۲۲؛‏ ۱پِطْرُس ۱:‏۳،‏ ۴‏.‏

اما،‏ تکلیف آن دسته از پیروان مسیح که با وی در عهد جدید نیستند چه می‌شود؟‏ ایشان که «گوسفندان دیگر» سَرور خوانده شده‌اند،‏ با وی در آسمان حکمرانی نخواهند کرد،‏ لیکن با اشتیاق منتظر زمانی هستند که به عطیهٔ زندگی ابدی بر روی بهشت زمینی نایل آیند.‏ (‏ یوحنّا ۱۰:‏۱۶؛‏ لوقا ۲۳:‏۴۳؛‏ مکاشفه ۲۱:‏۳،‏ ۴‏)‏ این «گروه عظیم» مسیحیان وفادار که ‹شبانه‌روز خدا را خدمت می‌کنند،‏› بسیار مفتخر هستند که می‌توانند در مراسم شام سَرور با احترام و صرفاً به عنوان ناظر حضور داشته باشند.‏ ایشان با کردار و سخنان خود گواهی می‌دهند که «نجات،‏ خدای ما را که بر تخت نشسته است و برّه را است.‏» —‏ مکاشفه ۷:‏۹،‏ ۱۰،‏ ۱۴،‏ ۱۵‏.‏

چند وقت یک بار باید برگزار گردد؟‏

‏«این را به یاد من به جا آرید.‏» ‏—‏ لوقا ۲۲:‏۱۹‏.‏

مراسم گرامیداشت مرگ مسیح هر چند وقت یک بار می‌باید برگزار گردد؟‏ عیسی به این موضوع صریحاً اشاره‌ای نکرد.‏ اما از آنجا که مراسم شام سَرور را در ۱۴ نیسان یعنی شب فِصَح که اسرائیلیان آن را سالیانه برگزار می‌کردند پایه‌گذاری کرد،‏ واضح است که انتظار داشت یادبود مرگ وی نیز به همان روال برگزار گردد.‏ همانگونه که هر ساله اسرائیلیان رهایی خود را از مصر جشن می‌گرفتند،‏ مسیحیان نیز هر ساله رهایی از گناه و مرگ را گرامی می‌دارند.‏ —‏ خروج ۱۲:‏۱۱،‏ ۱۷؛‏ رومیان ۵:‏۲۰،‏ ۲۱‏.‏

برگزار کردن رویدادی مهم به طور سالیانه کاری بسیار معمول است.‏ مثال خوب آن برگزاری سالگرد ازدواج یا روزهای ملی در تاریخ یک کشور است.‏ گرامیداشت اینگونه مناسبت‌ها معمولاً فقط در روز سالگرد آن،‏ یعنی یک بار در سال برگزار می‌شود.‏ جالب آن که،‏ حتی چند قرن بعد از مرگ مسیح،‏ گروهی از مسیحیان را کوادرودِسیمان یعنی «چهاردهمیان» می‌خواندند،‏ چرا که مراسم یادبود مرگ عیسی را به طور سالیانه در ۱۴ نیسان برگزار می‌کردند.‏

 رسمی ساده و در عین حال پرمعنا

پولُس رسول توضیح داد پیروان عیسی با برگزاری مراسم شام سَرور ‹موت وی را ظاهر می‌نمایند.‏› (‏ ۱قُرِنتیان ۱۱:‏۲۶‏)‏ آری،‏ ما با گرامیداشت مرگ عیسی نقشی را که وی با این کار برای اجرا در آوردن مقصود خدا ایفا نمود،‏ برجسته می‌سازیم.‏

عیسی مسیح تا پای مرگ به خدا وفادار ماند،‏ و بدین طریق ثابت نمود که یَهُوَه خدا خالق و فرمانروایی حکیم،‏ رئوف،‏ و عادل است.‏ عیسی نشان داد که انسان حتی تحت شرایط دشوار می‌تواند به خدا وفادار بماند و بدین طریق خلاف ادعای شیطان را ثابت کرد؛‏ کاری که آدم در انجام آن قصور ورزید.‏ —‏ ایّوب ۲:‏۴،‏ ۵‏.‏

برگزاری مراسم یادبود همچنین نشانهٔ قدردانی از محبت فداکارانهٔ عیسی است.‏ عیسی تحت سخت‌ترین آزمایشات مطیع و فرمانبردار پدر خود ماند.‏ او حیات بدن کامل خویش را داد تا بهای سنگین گناه آدم را بپردازد.‏ عیسی خود گفت که آمده است تا «جان خود را در راه بسیاری فدا سازد.‏» (‏ متّیٰ ۲۰:‏۲۸‏)‏ بدین گونه،‏ همهٔ کسانی که به عیسی ایمان می‌آورند می‌توانند از آمرزش گناهان و زندگی ابدی،‏ یعنی همان مقصود اوّلیهٔ یَهُوَه برای بشر برخوردار گردند.‏ —‏ رومیان ۵:‏۶،‏ ۸،‏ ۱۲،‏ ۱۸،‏ ۱۹؛‏ ۶:‏۲۳؛‏ ۱تیموتاؤس ۲:‏۵،‏ ۶‏.‏ *

به علاوه،‏ اینها همچنین نشانگر کثرت نیکویی‌ها و فیض یَهُوَه برای نجات بشر است.‏ در کتاب مقدّس می‌خوانیم:‏ «محبت خدا به ما ظاهر شده است به اینکه خدا پسر یگانهٔ خود را به جهان فرستاده است تا به وی زیست نماییم.‏ و محبت در همین است،‏ نه آنکه ما خدا را محبت نمودیم،‏ بلکه اینکه او ما را محبت نمود و پسر خود را فرستاد تا کفّارهٔ گناهان ما شود.‏» —‏ ۱یوحنّا ۴:‏۹،‏ ۱۰‏.‏

شام یادبود براستی مراسمی فوق‌العاده است!‏ این مراسم چنان ساده و به جا آوردن آن چنان عملی است که می‌توان آن را تقریباً در هر جای دنیا و تحت هر شرایطی برگزار کرد،‏ و سمبول‌های آن چنان گویاست که مدت‌ها در خاطر می‌ماند.‏

اهمیت آن برای شما

مرگ قربانی‌گونهٔ سَرور ما عیسی مسیح،‏ هم برای خود  او و هم برای پدر آسمانی‌اش یَهُوَه به بهایی بس هنگفت تمام شد.‏ عیسی مردی کامل بود و برخلاف دیگر انسان‌ها مرگ را به ارث نبرده بود.‏ (‏ رومیان ۵:‏۱۲؛‏ عبرانیان ۷:‏۲۶‏)‏ او می‌توانست تا ابد زیست کند.‏ اگر به خواست و ارادهٔ خود عیسی نبود هیچ کس،‏ حتی با توسل به زور نمی‌توانست جان او را بگیرد.‏ وی در این خصوص گفت:‏ «کسی [جان مرا] از من نمی‌گیرد،‏ بلکه من خود آن را می‌نهم.‏» —‏ یوحنّا ۱۰:‏۱۸‏.‏

آری،‏ عیسی به ارادهٔ خویش حیات بدن کامل خود را به عنوان فدیه داد تا «به وساطت موت،‏ صاحب قدرت موت یعنی ابلیس را تباه سازد،‏ و آنانی را که از ترس موت،‏ تمام عمر خود گرفتار بندگی می‌بودند،‏ آزاد گرداند.‏» (‏ عبرانیان ۲:‏۱۴،‏ ۱۵‏)‏ مسیح محبت فداکارانهٔ خود را همچنین با نوع مرگی که خود را تسلیم آن کرد نشان داد.‏ او به نوع شکنجه و اعدامی که می‌بایست متحمّل می‌شد کاملاً واقف بود.‏ —‏ متّیٰ ۱۷:‏۲۲؛‏ ۲۰:‏۱۷-‏۱۹‏.‏

مراسم یادبود،‏ یادآور بزرگ‌ترین محبتی است که پدر آسمانی‌مان،‏ یَهُوَه در حق ما کرده است.‏ براستی می‌توان تصوّر کرد که چقدر برای یَهُوَه،‏ این خدای «بغایت مهربان و کریم» دردآور بوده است که شاهد «فریاد شدید و اشک‌ها» و شلاق خوردن بی‌رحمانهٔ عیسی باشد.‏ و ببیند که او را در کمال سنگدلی به چوب شکنجه آویختند تا آهسته و با درد فراوان جان دهد.‏ (‏ یعقوب ۵:‏۱۱؛‏ عبرانیان ۵:‏۷؛‏ یوحنّا ۳:‏۱۶؛‏ ۱یوحنّا ۴:‏۷،‏ ۸‏)‏ اکنون با اینکه قرن‌ها از آن واقعه می‌گذرد تصوّر آن صحنه هنوز برای بسیاری از مردم دلخراش است.‏

آری،‏ یَهُوَه خدا و عیسی مسیح قیمتی چنین هنگفت برای ما انسان‌های گناهکار پرداخته‌اند!‏ (‏ رومیان ۳:‏۲۳‏)‏ روزی نیست که واقعیت تلخ ناکاملی و سرشت گناهکارمان را به عیان نبینیم.‏ با این حال،‏ ما می‌توانیم بر مبنای ایمان به قربانی فدیهٔ عیسی از خدا طلب آمرزش کنیم.‏ (‏ ۱یوحنّا ۲:‏۱،‏ ۲‏)‏ همچنین می‌توانیم آزادانه و با وجدانی پاک با خدا راز و نیاز کنیم.‏ (‏ عبرانیان ۴:‏۱۴-‏۱۶؛‏ ۹:‏۱۳،‏ ۱۴‏)‏ از همه مهم‌تر،‏ از طریق همین فدیهٔ عیسی است که زندگی ابدی در بهشت زمینی برای ما امکان‌پذیر خواهد بود.‏ (‏ یوحنّا ۱۷:‏۳؛‏ مکاشفه ۲۱:‏۳،‏ ۴‏)‏ آری،‏ همهٔ اینها و بسیاری برکات دیگر را مدیون ازخودگذشتگی عظیم عیسی هستیم.‏

مراسم شام سَرور را با قدردانی برگزار کنیم

مراسم شام سَرور براستی گواه «افزونی فیض خدایی» بر ماست.‏ فدیهٔ قربانی که از طریق محبت فداکارانهٔ عیسی میسر گشته،‏ حقیقتاً «عطای مالاکلام» و وصف‌ناپذیر یَهُوَه خداست.‏ (‏ ۲قُرِنتیان ۹:‏۱۴،‏ ۱۵‏)‏ آیا نیکویی عظیمی که خدا از طریق عیسی مسیح در حق ما انسان‌ها کرده است تأثیری عمیق و پایا بر شما نمی‌گذارد و حس قدردانی‌تان را برنمی‌انگیزد؟‏

مطمئناً چنین است.‏ از این رو،‏ ما صمیمانه شما را دعوت می‌کنیم تا با شاهدان یَهُوَه،‏ یادبود مرگ عیسی را گرامی بدارید.‏ امسال این مراسم در روز چهارشنبه ۱۶ آوریل بعد از غروب آفتاب برگزار خواهد شد.‏ شاهدان یَهُوَه در منطقهٔ شما با کمال میل حاضرند زمان دقیق و مکان این مهم‌ترین مناسبت سال را به آگاهی شما برسانند.‏

‏[پاورقی]‏

‏[کادر/تصاویر در صفحهٔ ۶]‏

‏«این است جسد من» یا «این است معرف جسد من»؟‏

وقتی عیسی می‌گوید ‹من دَر هستم› یا «من تاک حقیقی هستم» معمولاً کسی این عبارات را به صورت تحت‌اللفظی برداشت نمی‌کند و عیسی را دَر یا تاک نمی‌پندارد.‏ (‏ یوحنّا ۱۰:‏۷؛‏ ۱۵:‏۱‏)‏ و همینطور وقتی عیسی می‌گوید «این پیاله عهد جدید است» کسی تصوّر نمی‌کند که خود پیالهٔ شراب عهد جدیدی باشد.‏ بر همین قاعده وقتی عیسی می‌گوید که نان جسد یا بدن اوست یقیناً منظور وی این است که نان معرف یا سمبول بدن اوست.‏ از این رو،‏ در ترجمهٔ چارلز ویلیام ‏(‏ انگل‍.‏)‏،‏ این آیه چنین برگردانده شده است:‏ «این است معرف جسد من.‏» —‏ لوقا ۲۲:‏۱۹،‏ ۲۰‏.‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۵]‏

نان فطیر و شراب نشان‌های مناسبی برای بدن عاری از گناه و خون ریخته‌شدهٔ عیسی می‌باشد

‏[تصویر در صفحهٔ ۷]‏

مراسم یادبود یادآور محبت عظیمی است که یَهُوَه خدا و عیسی مسیح در حق ما انسان‌ها کردند