ابراز محبت امری حیاتی

انسان‌ها در هر سن،‏ و با هر زبان و فرهنگ و نژادی تشنهٔ محبت هستند و اگر این عطش سیراب نگردد نهال شادی‌شان خشک خواهد شد.‏ محققی در زمینهٔ دانش پزشکی چنین می‌نویسد:‏ «سلامتی یا بیماری،‏ سعادت یا اندوه،‏ آسایش یا محنت انسان اغلب بستگی به توجه و محبتی دارد که به او شده است.‏ اگر دارویی کشف می‌شد که اثری مشابه اثر محبت می‌داشت،‏ بی‌شک همهٔ دکترها آن را تجویز می‌کردند و عدم تجویز آن دارو،‏ معالجهٔ غلط و قصور پزشکی به شمار می‌آمد.‏»‏

با وجود این،‏ در جامعهٔ امروزی،‏ بخصوص رسانه‌های گروهی و افراد صاحبنظر بیشتر به ثروت،‏ قدرت،‏ شهرت،‏ و روابط جنسی اهمیت می‌دهند تا گرمی و صمیمیت.‏ بسیاری از آموزگاران بر روی تعاقب اهداف دنیوی و مشاغل پردرآمد تأکید می‌کنند و کسب موقعیتی مهم در جامعه را ملاک موفقیت قرار می‌دهند.‏ البته،‏ تحصیل و پرورش استعدادهای فردی امری مهم است.‏ اما آیا درست است که این اهداف را با چنان افراطی تعاقب کنیم که دیگر وقتی برای اعضای خانواده و دوستانمان باقی نماند؟‏ نویسندهٔ حکیمی در دوران باستان که نظاره‌گر طبیعت بشر بود،‏ شخص بااستعداد لیکن بی‌محبت را به «طبل میان‌تهی و سِنج پرسروصدا» تشبیه کرد.‏ (‏ ۱قُرِنتیان ۱۳:‏۱‏،‏ انجیل شریف ‏)‏ شاید این قبیل اشخاص به مال و منال فراوان دست یابند و نامشان بر سر زبان‌ها افتد،‏ لیکن هرگز در زندگی به معنای واقعی سعادت پی نخواهند برد.‏

عیسی مسیح که احساس انسان‌ها را به طور کامل درک می‌کرد و علاقهٔ خاصی به آنان داشت،‏ محبت را محور تعالیم خود قرار داده،‏ گفت:‏ ‹خداوند خدای خود را به همهٔ دل و تمامی نَفْس و تمامی فکر خود محبت نما.‏ و همسایهٔ خود را مثل خود محبت نما.‏› (‏ متّیٰ ۲۲:‏۳۷-‏۳۹‏)‏ عیسی که می‌دانست که پیروان حقیقی او از این فرمان اطاعت خواهند کرد،‏ افزود:‏ «به همین همه خواهند فهمید که شاگرد من هستید اگر محبت یکدیگر را داشته باشید.‏» —‏ یوحنّا ۱۳:‏۳۵‏.‏

اما چگونه می‌توان محبت کردن را آموخت؟‏ والدین چگونه می‌توانند این خصوصیت ارزشمند را به فرزندانشان آموزش دهند؟‏ در مقالهٔ بعدی به بررسی این سؤالات می‌پردازیم.‏

‏[تصاویر در صفحهٔ ۳]‏

فراگیری و ابراز محبت در دنیایی که حرص و طمع بر آن حاکم است کاری است بس دشوار