آیا مشتاقانه منتظر یَهُوَه هستی؟‏

‏«پس چون جمیع این‌ها متفرّق خواهند گردید،‏ شما چطور مردمان باید باشید،‏ در هر سیرتِ مقدّس و دینداری؟‏ و آمدن روز خدا را انتظار بکشید و آن را بشتابانید.‏» —‏ ۲پِطْرُس ۳:‏۱۱،‏ ۱۲‏.‏

۱،‏ ۲.‏ انتظار کشیدن روز خدا را چگونه می‌توان تشریح کرد؟‏

خانواده‌ای را نزد خود مجسم کن که منتظر آمدن مهمان هستند.‏ به نظر می‌رسد که مهمانانشان بزودی از راه می‌رسند.‏ کدبانوی خانه سراسیمه غذا را می‌کشد در حالی که شوهر و فرزندانش اتاق پذیرایی را مرتب و منظم و آمادهٔ پذیرایی از مهمانان می‌کنند.‏ همه لبریز از شور و اشتیاق منتظر آمدن مهمانان عزیزشان و صرف آن غذای لذیذند.‏

^۲ ما مسیحیان نیز مشتاقانه در انتظار به سر می‌بریم،‏ اما در انتظار رویدادی به مراتب مهم‌تر.‏ آنچه در انتظارش هستیم «روز خدا» است که تا زمان آمدنش باید صبر کنیم و مثل میکای نبی بگوییم:‏ «اما من به سوی خداوند نگرانم و برای خدای نجات خود انتظار می‌کشم و خدای من مرا اجابت خواهد نمود.‏» (‏ میکاه ۷:‏۷‏)‏ حال،‏ در این حین چه باید کرد؟‏ آیا باید دست روی دست بگذاریم و به امید دیدن آن روز بنشینیم؟‏ به هیچ وجه!‏ مأموریت خدادادی‌مان جایی برای کاهلی نمی‌گذارد.‏

۳.‏ بنا بر دوّم پِطْرُس ۳:‏۱۱،‏ ۱۲‏،‏ مسیحیان چه دیدگاهی می‌بایست در مورد زندگی‌شان می‌داشتند؟‏

^۳ پِطْرُس رسول در نوشته‌هایش آشکار می‌سازد که باید در حین انتظار کشیدن روز خدا دیدگاهی صحیح از زندگی مسیحی خود داشته باشیم.‏ وی می‌گوید:‏ «شما چطور مردمان باید باشید،‏ در هر سیرتِ مقدّس و دینداری؟‏ و آمدن روز خدا را انتظار بکشید و آن را بشتابانید.‏» (‏ ۲پِطْرُس ۳:‏۱۱،‏ ۱۲‏)‏ پِطْرُس در واقع با مطرح کردن این سؤال انتظار جواب نداشت.‏ او صرفاً می‌خواست در آن دو نامه‌اش که از خدا الهام گرفته بود طرز فکر شایسته را برای مسیحیان به قلم آورد.‏ همچنین،‏ می‌خواست به آن‌ها گوشزد کند که باید زندگی پاک و خداپسندانه داشته باشند.‏ پس مسیحیان نمی‌بایست حتی لحظه‌ای به خواب غفلت فرو می‌رفتند.‏ (‏ متّیٰ ۲۴:‏۳‏)‏ بر عکس،‏ با اینکه نزدیک به سی سال از نبوّت عیسی در مورد «انقضای عالَم» گذشته بود باید در انتظار روز یَهُوَه می‌بودند و حتی ‹آن را می‌شتابانیدند.‏›‏

۴.‏ در انتظار روز خدا به سر بردن و شتاباندن آن روز به چه مفهوم است؟‏

^۴ البته نباید تصوّر کرد که ما انسان‌ها واقعاً می‌توانیم روز یَهُوَه را بشتابانیم و زمان وقوعش را جلو بیندازیم.‏ بدیهی است که ‹آن روز و ساعت را نمی‌دانیم› و نمی‌توانیم از زمان اجرای داوری عیسی مسیح بر دشمنان پدرش یَهُوَه آگاه شویم.‏ (‏ متّیٰ ۲۴:‏۳۶؛‏ ۲۵:‏۱۳‏)‏ بلکه شتاباندن امری به معنی شوق و علاقهٔ وافر و فعالیت در راه به انجام رساندن آن است.‏ بنا بر این توصیف،‏ پِطْرُس در واقع هم‌ایمانانش را ترغیب می‌کرد تا شعلهٔ انتظار روز یَهُوَه را در دل خود  مشتعل نگاه دارند.‏ با مشغول نگاه داشتن ذهن خود به این موضوع می‌توانستند شور و علاقه‌شان را نیز حفظ کنند.‏ (‏ ۲پِطْرُس ۳:‏۱۲‏)‏ با توجه به نزدیکی «یوم عظیم و مهیب خداوند» ما نیز باید چنین دیدگاهی را در خود ایجاد کرده،‏ آن را حفظ کنیم.‏ —‏ یوئیل ۲:‏۳۱‏.‏

حین انتظار «سیرت مقدّس» داشته باشیم

۵.‏ چگونه می‌توانیم نشان دهیم که قلباً می‌خواهیم روز یَهُوَه را به چشم ببینیم؟‏

^۵ اگر واقعاً خواهان نجات یافتن از روز یَهُوَه هستیم،‏ خواست قلبی خود را با «سیرتِ مقدّس و دینداری» نشان خواهیم داد.‏ اصطلاح «سیرتِ مقدّس» یا رفتار و خوی مقدّس که پِطْرُس در اینجا آورده است تذکر و تشویقی را به یاد می‌آورد که همان رسول در جایی دیگر بیان کرد.‏ در آن مورد پِطْرُس گفت:‏ «چون اَبنای اطاعت هستید،‏ مشابه مشوید بدان شهواتی که در ایّام جهالت می‌داشتید.‏ بلکه مثل آن قدّوس که شما را خوانده است،‏ خودِ شما نیز در هر سیرت،‏ مقدّس باشید.‏ زیرا مکتوب است:‏ ‹مقدّس باشید زیرا که من قدّوسم.‏› » —‏ ۱پِطْرُس ۱:‏۱۴-‏۱۶‏.‏

۶.‏ مقدّس بودن مستلزم چیست؟‏

^۶ مقدّس بودن مستلزم طهارت و پاکی جسمانی،‏ باطنی،‏ اخلاقی و روحانی است.‏ سؤال اینجاست که آیا با حفظ این گونه تقدّس،‏ خود را برای «روز خدا» آماده می‌سازیم،‏ بخصوص که نام یَهُوَه را بر خود داریم؟‏ در این دنیایی که مرتباً رو به زوال است حفظ چنین پاکی و طهارتی چندان آسان نیست.‏ (‏ ۱قُرِنتیان ۷:‏۳۱؛‏ ۲تیموتاؤس ۳:‏۱۳‏)‏ از این جهت،‏ تضاد اخلاقی ما و دنیا باید هر روز آشکارتر شود،‏ در غیر این صورت در معیار اخلاقی‌مان خدشه‌ای وارد شده است.‏ با اینکه مطمئناً هنوز در مقایسه با دنیای اطرافمان از معیارهای بالاتری برخورداریم،‏ احتمالاً در حفظ این معیارها اهمال کرده‌ایم.‏ اگر واقعاً با چنین وضعیتی روبرو هستیم بهتر است هر چه زودتر دست به اقدام زده،‏ با اصلاح اوضاع خدا را خوشنود سازیم.‏

۷،‏ ۸.‏ الف)‏ چه عاملی احتمالاً سبب می‌شود اهمیت «سیرتِ مقدّس» یا رفتار مقدّس را فراموش کنیم؟‏ ب)‏ چه اقدامی باید در راه اصلاح اوضاع انجام دهیم؟‏

^۷ اینترنت چنان در ترویج و پخش جهانی پورنوگرافی موفق بوده است که هر کس می‌تواند در خلوت خانه‌اش به آن دسترسی داشته باشد.‏ از این رو،‏ حتی کسانی که سابقاً به آن دسترسی نداشته‌اند اکنون بآسانی می‌توانند ذهن و چشم خود را با آن اشباع کنند.‏ اگر وسوسه شویم و در اینترنت در پی چنین هرزه‌نگاری برویم مسلّماً فرمان کتاب مقدّس را که می‌گوید «چیز ناپاک را لمس منمایید» نادیده گرفته‌ایم.‏ (‏ اِشَعْیا ۵۲:‏۱۱‏)‏ آیا می‌توان گفت که ‹آمدن روز خدا را می‌شتابانیم›؟‏ و یا شاید با این کار آن روز را در ذهن و دلمان به تعویق می‌اندازیم و می‌پنداریم که اگر خود را با این گونه قباحات آلوده کرده باشیم هنوز وقت برای توبه و طهارت هست؟‏ اگر احیاناً با چنین مشکلی دست به گریبانیم،‏ چه بهتر که فوراً از یَهُوَه استدعا کنیم تا ‹چشمانمان را از دیدن بطالت برگرداند و در طریق خود ما را زنده سازد.‏› —‏ مزمور ۱۱۹:‏۳۷‏.‏

^۸ اکثر شاهدان یَهُوَه،‏ چه جوان چه بزرگ،‏ به معیارهای والای خدا پای‌بندند و از وسوسه‌های قبیح این دنیا پرهیز می‌کنند.‏ زیرا بخوبی آگاهند که «روز خداوند چون دزد خواهد آمد» و از این رو سخت مشغول رفتار و اَعمال مقدّسند.‏ (‏ ۲پِطْرُس ۳:‏۱۰‏)‏ در حقیقت اَعمالشان است که ثابت می‌کند ‹آمدن روز یَهُوَه را انتظار می‌کشند و آن را می‌شتابانند.‏›‏ *

حین انتظار «دیندار» باشیم

۹.‏ دینداری باید ما را به چه کار وادارد؟‏

^۹ حینی که روز یَهُوَه را مد نظر داریم حفظ «دینداری»  بسیار مهم است.‏ «دینداری» همان تکریم و تقدّسی است که برای خدا قائلیم که ما را به انجام اَعمالی برمی‌انگیزاند که مورد پسند اوست.‏ به عبارت دیگر عامل محرک این نوع اَعمال،‏ وفاداری به یَهُوَه است.‏ زیرا می‌دانیم «که [خدا] می‌خواهد جمیع مردم نجات یابند و به معرفت راستی گرایند.‏» (‏ ۱تیموتاؤس ۲:‏۴‏)‏ خدا «نمی‌خواهد که کسی هلاک گردد بلکه همه به توبه گرایند.‏» (‏ ۲پِطْرُس ۳:‏۹‏)‏ پس آیا نباید این دینداری سبب شود تا بر تلاش خود افزوده،‏ به مردم کمک کنیم یَهُوَه را بشناسند؟‏ و وقتی او را بشناسند می‌توانند بکوشند خصوصیات او را تقلید کنند.‏ —‏ اَفَسُسیان ۵:‏۱‏.‏

۱۰.‏ چرا باید بکوشیم در دام مادیات نیفتیم؟‏

^۱۰ اگر همیشه به منافع ملکوت خدا اولویت دهیم،‏ زندگی پرمشغله‌ای در این راه خواهیم داشت.‏ (‏ متّیٰ ۶:‏۳۳‏)‏ چنین زندگی‌ای مستلزم دیدگاهی متعادل نسبت به مادیات است.‏ عیسی هشدار داد:‏ «زنهار از طمع بپرهیزید زیرا اگرچه اموال کسی زیاد شود،‏ حیات او از اموالش نیست.‏» (‏ لوقا ۱۲:‏۱۵‏)‏ ممکن است غیرقابل تصوّر باشد که خود را شخصی طمعکار بنگریم ولی خوب است به یاد داشته باشیم که «اندیشهٔ این جهان و غرور دولت،‏» یا به عبارتی دیگر نگرانی‌ها و میل به مال‌اندوزی قادر است «کلام [خدا] را خفه کند.‏» (‏ متّیٰ ۱۳:‏۲۲‏)‏ مثلاً ممکن است که امرار معاش برایمان چندان آسان نباشد.‏ در بعضی کشورها،‏ خیلی از مردم بر این باورند که اگر بخواهند از سطح زندگی بهتری برخوردار شوند باید به کشوری ثروتمند مهاجرت کنند و شاید لازم باشد چندین سال تنها و بدون خانواده‌شان در آنجا به سر برند.‏ حتی بعضی از خادمان خدا نیز در دام چنین طرز فکری افتاده‌اند.‏ درست است،‏ با مهاجرت به کشوری دیگر می‌توانند وسایل خانگی و دیگر وسایل را برای خانواده‌شان مهیا کنند.‏ ولی چه بر سر روحانیت خانواده‌شان در کشورشان می‌آید؟‏ بدون اِعمال سَروری در خانواده،‏ اعضای آن چگونه می‌توانند امید داشته باشند که از روز یَهُوَه نجات یابند؟‏

۱۱.‏ یک کارگر مهاجر چگونه نشان داد که اَعمال ناشی از دینداری مهم‌تر از مال‌اندوزی است؟‏

^۱۱ برای نمونه یک کارگر فیلیپینی که در ژاپن کار می‌کرد کتاب مقدّس را با شاهدان یَهُوَه در آنجا مطالعهٔ کرد و حقیقت را آموخت.‏ وقتی به مسئولیت‌های سر خانواده پی برد،‏ متوجه شد که باید به اعضای خانواده‌اش کمک کند تا آن‌ها نیز به پرستش یَهُوَه بپیوندند.‏ (‏ ۱قُرِنتیان ۱۱:‏۳‏)‏ همسرش با بازگشت او به فیلیپین مخالف بود و می‌خواست که شوهرش در ژاپن به کار خود ادامه دهد.‏ وی نمی‌خواست که او برگردد و عقاید خود را به آن‌ها بیاموزد بلکه می‌خواست که شوهرش همچنان برایشان پول ارسال کند.‏ این شوهر فیلیپینی که متوجه فوریت روزهای آخر شده بود خیلی مشتاق بود حقیقت را به عزیزانش نیز آموزش دهد.‏ از این رو به کشورش برگشت.‏ صبر او در آموزش آن‌ها بالأخره به ثمر رسید.‏ پس از مدتی خانواده‌اش در پرستش یَهُوَه به او ملحق شد و اکنون همسرش به خدمت تمام‌وقت مشغول است.‏

۱۲.‏ چرا باید در زندگی به امور روحانی ارجحیت داد؟‏

^۱۲ وضعیت ما شبیه وضعیت ساکنان خانه‌ای است که دستخوش آتش شده است.‏ در این موقعیت اضطراری آیا عاقلانه خواهد بود با دستپاچگی اموال خانه را که هر لحظه ممکن است بر سر ساکنانش فرو بریزد جمع کنیم؟‏ بر عکس،‏ آیا بهتر نیست که در صدد نجات خود و اعضای  خانوادهٔ‌مان باشیم؟‏ این دنیای شریر نیز مانند آن خانهٔ افروخته به آتش بسرعت از هم فرو خواهد پاشید.‏ اما نباید ساکنانش را که جانشان در خطر است فراموش کرد.‏ اگر به این موقعیت خطیر واقفیم،‏ آیا بهتر نیست که به امور روحانی ارجحیت دهیم و با شور و اشتیاق تمام نیروی خود را بر فعالیت موعظهٔ ملکوت متمرکز کنیم؟‏ —‏ ۱تیموتاؤس ۴:‏۱۶‏.‏

باید «بی‌داغ،‏» بی‌لکه و پاک باشیم

۱۳.‏ وقتی روز یَهُوَه به وقوع بپیوندد خوب است در چه وضعیتی باشیم؟‏

^۱۳ پِطْرُس اهمیت انتظار کشیدن را این طور توصیف می‌کند:‏ «لهٰذا ای حبیبان،‏ چون انتظار این چیزها را می‌کشید،‏ جدّ و جهد نمایید تا نزد او بی‌داغ و بی‌عیب در سلامتی یافت شوید.‏» (‏ ۲پِطْرُس ۳:‏۱۴‏)‏ پِطْرُس در اینجا تأکید می‌کند که شخص باید از رفتار خدایی و انجام دادن اَعمال حاکی از دینداری فراتر رفته،‏ در پیش یَهُوَه شخصی پاک محسوب شود که با خون پرارزش عیسی خریده شده است.‏ (‏ مکاشفه ۷:‏۹،‏ ۱۴‏)‏ بدین منظور لازم است شخص به قربانی عیسی ایمان آورد و نهایتاً خود را به یَهُوَه وقف کند و تعمید گیرد.‏

۱۴.‏ «بی‌داغ» بودن چه مسئولیتی به همراه دارد؟‏

^۱۴ پِطْرُس مصرّانه ما را تشویق می‌کند تا «بی‌داغ» یافت شویم یعنی لکه‌ای اخلاقی بر خود نداشته باشیم تا مبادا ما را آلوده کرده باشد.‏ آیا لباس و شخصیت مسیحی‌مان را پاک و بی‌لکه نگاه داشته‌ایم؟‏ آیا از آلودگی این دنیا به دور بوده‌ایم؟‏ وقتی متوجهٔ لکه‌ای بر لباسمان می‌شویم فوراً می‌کوشیم آن را پاک کنیم.‏ از آن بدتر،‏ اگر آن لباس یکی از لباس‌های محبوبمان باشد برای پاک کردن لکه بیشتر وسواس به خرج می‌دهیم.‏ چقدر تأسف‌آور خواهد بود اگر لباس مسیحی‌مان به علّت خدشه‌ای در طرز رفتار یا شخصیتمان لکه‌دار شود.‏

۱۵.‏ الف)‏ چرا اسرائیلیان باید پایین لباس خود را با ریسمان آبی رنگ تزیین می‌کردند؟‏ ب)‏ چرا خادمان امروزی یَهُوَه با دیگران تفاوت دارند؟‏

^۱۵ به اسرائیلیان گفته شده بود که پایین ردا و دامن خود را با ریسمان آبی رنگ تزیین کنند.‏ دلیل این کار چه بود؟‏ تا با دیدن آن فرامین یَهُوَه را به یاد آورند،‏ آن‌ها را به جا آورند،‏ و ‹به جهت خدای خود مقدّس باشند.‏› (‏ اعداد ۱۵:‏۳۸-‏۴۰‏)‏ امروزه ما نیز چون خادمان یَهُوَه هستیم به فرامین و اصول خدا وفاداریم و به همین دلیل با باقی دنیا تفاوت داریم.‏ بنا بر چنین پای‌بندی به خدا و اصولش از لحاظ اخلاقی پاکیم،‏ تقدّس خون را حفظ می‌کنیم و از هر گونه بت‌پرستی می‌پرهیزیم.‏ (‏ اَعمال ۱۵:‏۲۸،‏ ۲۹‏)‏ همین وفاداری به معیارهای خدا باعث می‌شود خیلی‌ها عزم ما را در حفظ طریق خدایی تحسین کنند.‏ —‏ یعقوب ۱:‏۲۷‏.‏

اید «بی‌عیب» باشیم

۱۶.‏ برای «بی‌عیب» ماندن چه لازم است؟‏

^۱۶ پِطْرُس همچنین گفت که لازم است «بی‌عیب» باشیم.‏ چطور می‌توان بی‌عیب بود؟‏ باید در نظر داشت که لکهٔ روی لباس را می‌توان پاک کرد اما عیب لباس را نمی‌توان به این آسانی برطرف کرد.‏ عیبی که در لباس دیده می‌شود حاکی از نقصی در پارچهٔ آن است.‏ پولُس رسول به مسیحیان فیلِپّی تذکر داد که:‏ «هر کاری را بدون همهمه و مجادله بکنید،‏ تا بی‌عیب و ساده‌دل و فرزندان خدا بی‌ملامت باشید،‏ در میان قومی کج‌رو و گردن‌کش که در آن میان چون نیّرها در جهان می‌درخشید.‏» (‏ فیلِپّیان ۲:‏۱۴،‏ ۱۵‏)‏ اگر به این تذکر گوش دهیم،‏ از گِله و شکایت و جرّوبحث دوری خواهیم کرد و می‌کوشیم خدا را با نیّتی پاک خدمت کنیم.‏ می‌کوشیم از روی محبت به خدا و همنوعانمان ملکوت خدا را به آن‌ها  موعظه کنیم.‏ (‏ متّیٰ ۲۲:‏۳۵-‏۴۰؛‏ ۲۴:‏۱۴‏)‏ حتی اگر مردم دلیل اشتیاق ما را درک نکنند که چرا راغبیم ساعات بی‌شماری را صرف شناساندن خدا به مردم و آموزش کلامش کنیم،‏ باز هم به موعظهٔ خود ادامه خواهیم داد.‏

۱۷.‏ با چه نیّتی باید خواهان دست یافتن به امتیازات و افتخاراتی در جماعت باشیم؟‏

^۱۷ اگر خواهانیم در نظر خدا بی‌عیب و خطا یافت شویم باید انگیزهٔ خود را در هر طریقی که گام برمی‌داریم بررسی کنیم.‏ با آموختن حقیقت طریق دنیوی را با تمام انگیزه‌های خودخواهانه و مال‌دوستانه‌اش کنار گذاشتیم.‏ بر همین منوال،‏ اگر در جماعت مسیحی خواهان دستیابی به امتیازات و افتخارات خدمت هستیم،‏ امید است نیّتمان از این کار محبت به یَهُوَه و نوع‌دوستی باشد.‏ و وقتی که مردانی روحانی را می‌بینیم که از روی شوق و شادی خواهان خدمت و غلامی برای یَهُوَه و برادرانشان هستند،‏ آیا به شعف نمی‌آییم؟‏ (‏ ۱تیموتاؤس ۳:‏۱؛‏ ۲قُرِنتیان ۱:‏۲۴‏)‏ آنانی که برای خدمت به عنوان پیران جماعت باصلاحیتند نباید فراموش کنند که ‹گلّهٔ خدا را که در میان آن‌هاست بچرانند و نه به زور بلکه به رضامندی و نه به جهت سود قبیح بلکه به رغبت؛‏ و نه چنانکه بر قسمت‌های خود خداوندی بکنند بلکه به جهت گلّه نمونه باشند.‏› —‏ ۱پِطْرُس ۵:‏۱-‏۴‏.‏

اید «در سلامتی» باشیم

۱۸.‏ شاهدان یَهُوَه به چه چیزی معروفند؟‏

^۱۸ در آخر پِطْرُس می‌گوید که باید «در سلامتی» یافت شویم.‏ اگر بخواهیم این «سلامتی» یا صلح را از آن خود کنیم و در ضمن به تذکر پِطْرُس نیز عمل کرده باشیم،‏ باید با یَهُوَه و همسایهٔ خود در صلح و صفا باشیم.‏ پِطْرُس اهمیت این نکته را با این گفته نشان داد:‏ «اوّلِ همه با یکدیگر بشدّت محبت نمایید زیرا که محبت کثرت گناهان را می‌پوشاند.‏» چنین کاری مستلزم حفظ روابط حسنه و صلح‌آمیز با برادران مسیحی‌مان است.‏ (‏ ۱پِطْرُس ۲:‏۱۷؛‏ ۳:‏۱۰،‏ ۱۱؛‏ ۴:‏۸؛‏ ۲پِطْرُس ۱:‏۵-‏۷‏)‏ برای حفظ چنین روابطی اوّل باید به یکدیگر محبت داشته باشیم.‏ (‏ یوحنّا ۱۳:‏۳۴،‏ ۳۵؛‏ اَفَسُسیان ۴:‏۱،‏ ۲‏)‏ چنین محبتی بخصوص هنگام برگزاری کنگره‌های بین‌المللی مشهود می‌شود.‏ برای نمونه،‏ در یکی از کنگره‌های بین‌المللی در کشور کستاریکا در سال ۱۹۹۹،‏ یکی از مغازه‌داران در فرودگاه از شاهدان یَهُوَه ناراحت شده بود.‏ این شاهدان در سالن فرودگاه برای خوشامدگویی به میهمانان خارج از کشور ازدحام کرده و نادانسته در مقابل مغازه‌اش مانع کسب و کارش شده بودند.‏ مغازه‌دار در روز دوّم متوجهٔ محبت و صفایی شد که در حین آن خوشامدگویی به چشم می‌خورد.‏ در ضمن توجه کرد که شاهدان یَهُوَه آن محل با چنان شور و شوقی از آن میهمانان خارجی استقبال می‌کردند که گویی سال‌ها با هم آشنا بودند در صورتی که اصلاً یکدیگر را نمی‌شناختند.‏ در روز سوّم و آخر آن کنگره خود آن مغازه‌دار نیز سرانجام برای خوشامدگویی به خارجیان به جمع شاهدان یَهُوَه ملحق شد و از آن‌ها خواست که کتاب مقدّس را با وی مطالعه کنند.‏

۱۹.‏ چرا حفظ صلح با هم‌ایمانانمان حیاتی است؟‏

 ^۱۹ مسلّماً خلوص نیّت ما در حفظ روابط مسالمت‌آمیز با برادران بر انگیزهٔ ما از انتظار برای روز یَهُوَه و فرا رسیدن دنیای جدید صحه می‌گذارد.‏ (‏ مزمور ۳۷:‏۱۱؛‏ ۲پِطْرُس ۳:‏۱۳‏)‏ فرض کن که حفظ رابطهٔ مسالمت‌آمیز با خواهر یا برادری برای تو بسیار دشوار بوده است.‏ آیا می‌توانی خود را در کنار او در یک زندگی صلح‌آمیز در بهشت تجسّم کنی؟‏ اگر برادری از ما شکایتی دارد باید بکوشیم فوراً با او صلح کنیم.‏ (‏ متّیٰ ۵:‏۲۳،‏ ۲۴‏)‏ چنین کاری برای دستیابی به یک رابطهٔ مسالمت‌آمیز با خدا حیاتی است.‏ —‏ مزمور ۳۵:‏۲۷؛‏ ۱یوحنّا ۴:‏۲۰‏.‏

۲۰.‏ به چه طرق می‌توان نشان داد که در انتظار روز یَهُوَه هستیم؟‏

^۲۰ آیا شخصاً ‹آمدن روز خدا را انتظار می‌کشیم و آن را می‌شتابانیم؟‏› علاقهٔ وافر ما به پایان یافتن شرارت با حفظ رفتار مقدّس و خدایی‌مان در این دنیای فاسد معلوم می‌شود.‏ مزید بر آن،‏ باید شور و اشتیاق دیدن روز یَهُوَه و شادی زندگی تحت ملکوت خدا را بتوان در اَعمال خدایی و دینداری‌مان تشخیص داد.‏ و امیدمان به زندگی آرام و صلح‌آمیز با حفظ روابط حسنه و مسالمت‌آمیز با دیگر عابدان یَهُوَه مشهود می‌شود.‏ بدین طریق ثابت می‌کنیم که صبورانه منتظر آمدن روز یَهُوَه هستیم و حتی آن را می‌شتابانیم.‏

‏[پاورقی]‏

آیا به خاطر می‌آوری؟‏

‏• ‹آمدن روز خدا را انتظار کشیدن› یعنی چه؟‏

‏• ‹شتاباندن روز خدا› چگونه در رفتارمان مشهود می‌شود؟‏

‏• چرا «دینداری» و اَعمال خدایی مهم است؟‏

‏• چه باید کرد تا یَهُوَه ما را ‹بی‌داغ و بی‌عیب در سلامتی یابد›؟‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۹]‏

مشتاقانه منتظر بودن در اَعمالِ خدایی‌مان مشهود می‌شود

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۰]‏

موعظهٔ ملکوت نجات‌بخش است

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۲]‏

حین انتظار برای روز یَهُوَه بکوشیم روابط مسالمت‌آمیزمان را با دیگران حفظ کنیم