با فرا رسیدن روز یَهُوَه چگونه باید به مردم بنگریم؟‏

‏«خداوند در وعدهٔ خود تأخیر نمی‌نماید چنانکه بعضی تأخیر می‌پندارند بلکه بر شما تحمّل می‌نماید چون نمی‌خواهد که کسی هلاک گردد بلکه همه به توبه گرایند.‏» —‏ ۲پِطْرُس ۳:‏۹‏.‏

۱،‏ ۲.‏ الف)‏ یَهُوَه مردم این روزگار را به چه چشمی می‌نگرد؟‏ ب)‏ چه سؤالاتی باید از خود بپرسیم؟‏

ما خادمان یَهُوَه مأموریت داریم که ‹رفته،‏ مردمی از همهٔ امّت‌ها را شاگرد سازیم و ایشان را به اسمِ پدر و پسر و روح‌القدس تعمید دهیم.‏› (‏ متّیٰ ۲۸:‏۱۹‏)‏ در حین انجام این مأموریت و انتظار کشیدنِ «روز عظیم خداوند» باید بکوشیم مردم را همان طور که یَهُوَه می‌نگرد بنگریم.‏ (‏ صَفَنْیا ۱:‏۱۴‏)‏ به چه صورت؟‏ پِطْرُس رسول می‌گوید:‏ «خداوند در وعدهٔ خود تأخیر نمی‌نماید چنانکه بعضی تأخیر می‌پندارند بلکه بر شما تحمّل می‌نماید چون نمی‌خواهد که کسی هلاک گردد بلکه همه به توبه گرایند.‏» (‏ ۲پِطْرُس ۳:‏۹‏)‏ خدا مطمئن است که انسان‌ها قادرند از اَعمالشان توبه کنند.‏ یَهُوَه «می‌خواهد جمیع مردم نجات یابند و به معرفت راستی گرایند.‏» (‏ ۱تیموتاؤس ۲:‏۴‏)‏ از این رو وقتی یَهُوَه می‌بیند ‹که شریر از طریق خود بازگشت نموده،‏ زنده می‌ماند› بسیار خوشنود می‌شود.‏ —‏ حِزْقِیال ۳۳:‏۱۱‏.‏

^۲ آیا شخصاً با نظر یَهُوَه موافقیم؟‏ آیا مثل او افراد هر نژاد و ملیتی را ‹گوسفندان بالقوّهٔ مرتع او› تلقّی می‌کنیم؟‏ (‏ مزمور ۱۰۰:‏۳؛‏ اَعمال ۱۰:‏۳۴،‏ ۳۵‏)‏ بگذار در اینجا به دو نمونه بپردازیم که اهمیت دیدگاه خدا را آشکار می‌سازد.‏ در هر دو مورد نابودی نزدیک بود.‏ ولی یَهُوَه از قبل خادمانش را از آن رویدادها مطلع ساخته بود.‏ بررسی این دو رویداد برای ما خادمان یَهُوَه که در انتظار روز او به سر می‌بریم بسیار مهم است.‏

 دیدگاه ابراهیم با دیدگاه یَهُوَه یکی بود

۳.‏ یَهُوَه سکنهٔ شهرهای سُدُوم و غَمورَه را چگونه می‌نگریست؟‏

^۳ در مورد اوّل نگاهی به ابراهیم،‏ پَطرِیارْخ باایمان بیندازیم و ببینیم اهالی شریر شهرهای سُدُوم و غَمورَه را به چه چشمی می‌دید.‏ یَهُوَه دیده بود که «فریاد سُدُوم و غَمورَه زیاد شده است،‏ و خطایای ایشان بسیار گران.‏» با این حال،‏ آن دو شهر و ساکنانش را فوراً نابود نکرد بلکه اوّل دو فرشته برای بازرسی گناهان آن شهرها به آنجا فرستاد.‏ (‏ پیدایش ۱۸:‏۲۰،‏ ۲۱‏)‏ آن دو فرشته به شهر سُدُوم رسیدند و خواستند شب را در منزل لوط،‏ برادرزادهٔ ابراهیم که مردی عادل و درستکار بود بگذرانند.‏ شب‌هنگام،‏ لوط و مهمانانش هنوز به خواب نرفته بودند که «مردان شهر،‏ یعنی مردم سُدُوم،‏ از جوان و پیر،‏ .‏ .‏ .‏ خانهٔ وی را احاطه کردند» چون می‌خواستند به آن دو فرشته تجاوز کنند.‏ فساد بی‌حد و اندازهٔ اهالی شهر بروشنی ثابت می‌کرد که واقعاً مستحق نابودی بودند.‏ با وجود این،‏ فرشته‌ها از لوط پرسیدند:‏ «آیا کسی دیگر در اینجا داری؟‏ دامادان و پسران و دختران خود و هر که را در شهر داری،‏ از این مکان بیرون آور!‏» یَهُوَه با ترحّم تمام فرصت داد تا بعضی از ساکنان آن شهر از نابودی قریب‌الوقوع جان سالم به در برند.‏ اما دریغ که در آخر فقط لوط و دو دخترش بودند که از آن نابودی هولناک نجات یافتند.‏ —‏ پیدایش ۱۹:‏۴،‏ ۵،‏ ۱۲،‏ ۱۶،‏ ۲۳-‏۲۶‏.‏

۴،‏ ۵.‏ چرا ابراهیم از جانب ساکنان شهرهای سُدُوم و غَمورَه از خدا استدعای مغفرت کرد و از کجا می‌دانیم که دیدگاهش با دیدگاه یَهُوَه یکی بود؟‏

^۴ حال برگردیم به اندکی قبل از نابودی آن دو شهر.‏ یَهُوَه قبل از اقدام به این کار داوری خود را در مورد این شهرها بیان کرده بود.‏ در اینجا بود که ابراهیم از خدا استدعا کرد و گفت:‏ «شاید در شهر پنجاه عادل باشند،‏ آیا آن را هلاک خواهی کرد و آن مکان را به خاطر آن پنجاه عادل که در آن باشند،‏ نجات نخواهی داد؟‏ حاشا از تو که مثل این کار بکنی که عادلان را با شریران هلاک سازی و عادل و شریر مساوی باشند.‏ حاشا از تو،‏ آیا داور تمام جهان انصاف نخواهد کرد؟‏» ابراهیم در سخنانش دو بار گفت «حاشا از تو» چون که بنا بر شناختی که از یَهُوَه داشت مطمئن بود که او درستکاران را با شریران نابود نمی‌کند.‏ یَهُوَه پاسخ داد:‏ «اگر پنجاه عادل در شهر سُدُوم یابم هرآینه تمام آن مکان را به خاطر ایشان رهایی دهم.‏» در جواب،‏ ابراهیم شمار درستکاران احتمالی شهر را کم‌کم از پنجاه نفر به ده نفر تقلیل داد.‏ —‏ پیدایش ۱۸:‏۲۲-‏۳۳‏.‏

^۵ اگر دیدگاه ابراهیم با دیدگاه یَهُوَه تفاوت داشت،‏ آیا یَهُوَه اصلاً به حرف‌های ابراهیم گوش می‌داد؟‏ مسلّماً خیر.‏ مشخص است که ابراهیم دوست یَهُوَه بود و با طرز فکر  وی آشنایی نزدیک داشت.‏ (‏ یعقوب ۲:‏۲۳‏)‏ از روی همین دوستی،‏ یَهُوَه به استدعای ابراهیم گوش داد با اینکه تصمیم گرفته بود مشکل شرارت شهرهای سُدُوم و غَمورَه را فیصله دهد.‏ چرا یَهُوَه چنین رغبتی از خود نشان داد؟‏ برای اینکه پدر آسمانی ما «نمی‌خواهد که کسی هلاک گردد بلکه همه به توبه گرایند.‏»‏

دیدگاه متضاد یُونُس

۶.‏ سکنهٔ نِینَوا با شنیدن پیام یُونُس چه عکس‌العملی از خود نشان دادند؟‏

^۶ حالا به نمونهٔ دوّم نظر بیندازیم که شامل تجربه‌ای در زندگی یُونُس می‌شود.‏ این بار شهری که برای نابودی مورد نظر یَهُوَه قرار گرفته بود شهر نِینَوا پایتخت بزرگ آشوریان بود که عرضش،‏ به علاوهٔ حومه‌اش،‏ به مسافت سه روز بود.‏ یَهُوَه به یُونُس مأموریت داد که به آن شهر رفته،‏ به اهالی آن اعلام کند که آوازهٔ شرارت آن‌ها به حضور خدا رسیده است.‏ (‏ یُونُس ۱:‏۲‏)‏ وقتی یُونُس بالأخره به مقصد خود رسید و وارد آن شهر شد،‏ بانگ زده،‏ گفت:‏ «بعد از چهل روز نِینَوا سرنگون خواهد شد.‏» با شنیدن چنین خبر شومی «مردمان نِینَوا به خدا ایمان آوردند و روزه را ندا کرده،‏ از بزرگ تا کوچک پلاس پوشیدند.‏» حتی پادشاه نِینَوا نیز پلاس پوشید و توبه کرد.‏ —‏ یُونُس ۳:‏۱-‏۶‏.‏

۷.‏ یَهُوَه با اهالی توبه‌کار نِینَوا چه برخوردی داشت؟‏

^۷ عکس‌العمل ساکنان نِینَوا براستی که چقدر با عکس‌العمل اهالی سُدُوم فرق داشت!‏ یَهُوَه با مشاهدهٔ عکس‌العمل مردم نِینَوا چگونه با آنان رفتار کرد؟‏ در یُونُس ۳:‏۱۰ چنین می‌خوانیم:‏ «آنگاه خدا از بلایی که گفته بود که به ایشان برساند پشیمان گردید و آن را به عمل نیاورد.‏» البته پشیمان شدن یَهُوَه در اینجا بدین مفهوم نیست که او معیارش را تغییر داد و یا در تصمیم‌گیری مرتکب اشتباه شده بود.‏ بلکه پشیمانی او بدین معنی است که خدا با دیدن توبهٔ آن‌ها از آنچه تصمیم داشت بر سر اهالی آن شهر بیاورد صرف نظر کرد.‏ —‏ مَلاکی ۳:‏۶‏.‏

۸.‏ چرا یُونُس کج‌خلقی کرد؟‏

^۸ وقتی یُونُس پی برد که شهر نِینَوا نابود نمی‌شود،‏ آیا عکس‌العملی همچون یَهُوَه از خود نشان داد؟‏ خیر.‏ در گزارشی به قلم خودِ یُونُس می‌خوانیم:‏ «یُونُس را به غایت ناپسند آمد و غیظش افروخته شد.‏» متأسفانه وی فقط به کج‌خلقی اکتفا نکرد بلکه از آن هم فراتر رفت.‏ همان گزارش می‌گوید که یُونُس به درگاه خدا دعا کرد و گفت:‏ «آه ای خداوند،‏ آیا این سخن من نبود حینی که در ولایت خود بودم؟‏ و از این سبب به فرار کردن به تَرْشیش مبادرت نمودم زیرا می‌دانستم که تو خدای کریم و رحیم و دیرغضب و کثیراحسان هستی و از بلا پشیمان می‌شوی.‏» (‏ یُونُس ۴:‏۱،‏ ۲‏)‏ بله،‏ یُونُس با خصوصیات یَهُوَه کاملاً آشنا بود.‏ اما در آن موقعیت یُونُس نبی با تلخی و لجاجت نخواست مثل یَهُوَه به ساکنان توبه‌کار نِینَوا بنگرد.‏

۹،‏ ۱۰.‏ الف)‏ یَهُوَه چه درسی به یُونُس آموخت؟‏ ب)‏ از کجا می‌دانیم که در آخر دیدگاه یُونُس نسبت به ساکنان نِینَوا با دیدگاه یَهُوَه یکی شد؟‏

^۹ سپس یُونُس به بیرون شهر رفته،‏ در آنجا سایبانی برای خود ساخت و زیر آن به انتظار نشست تا ببیند چه بر سر شهر خواهد آمد.‏ یَهُوَه خدا نیز به طور معجزه‌آسایی کدویی را محض آسایش او رویانید تا بر سرش سایه کند.‏ اما فردای آن روز کدو خشک و پژمرده شد.‏ وقتی یُونُس از این بابت لب به شکایت گشود یَهُوَه در جوابش گفت:‏ «دل  تو برای کدو بسوخت .‏ .‏ .‏ آیا دل من به جهت نِینَوا شهر بزرگ نسوزد که در آن بیشتر از صد و بیست هزار کس می‌باشند که در میان راست و چپ تشخیص نتوانند داد و نیز بهایم بسیار؟‏» (‏ یُونُس ۴:‏۵-‏۱۱‏)‏ واقعاً که چه درسی یُونُس در مورد دیدگاه خدا به انسان‌ها یاد گرفت!‏

^۱۰ حال،‏ یُونُس در مقابل ترحّم یَهُوَه نسبت به ساکنان نِینَوا چه عکس‌العملی از خود نشان داد معلوم نیست.‏ اما مشخص است که آن نبی نهایتاً دیدگاه خود را نسبت به اهالی توبه‌کار آن شهر اصلاح کرده باشد زیرا پیداست که برای نگارش این گزارش یَهُوَه از همان نبی استفاده کرد.‏

ما دیگران را چگونه می‌نگریم؟‏

۱۱.‏ اگر ابراهیم امروز زنده بود مردم دنیا را با چه دیدی می‌نگریست؟‏

^۱۱ امروزه نیز با یک نابودی دیگر مواجه هستیم که فقط یک یا دو شهر را تهدید نمی‌کند.‏ وقتی روز عظیم یَهُوَه فرا رسد او تمامی سیستم جهانی شیطان را مورد حمله قرار خواهد داد.‏ (‏ لوقا ۱۷:‏۲۶-‏۳۰؛‏ غَلاطیان ۱:‏۴؛‏ ۲پِطْرُس ۳:‏۱۰‏)‏ اگر ابراهیم امروز زنده بود مردم دنیایی را که در خطر نابودی کامل قرار دارند با چه دیدی می‌نگریست؟‏ مطمئناً نگران کسانی می‌بود که هنوز «بشارتِ ملکوت» را نشنیده‌اند.‏ (‏ متّیٰ ۲۴:‏۱۴‏)‏ ابراهیم در آن زمان چندین بار به خاطر درستکارانی که احتمال داشت در سُدُوم می‌زیستند از خدا طلب رحمت و مغفرت کرد.‏ آیا ما نیز نگران این نوع انسان‌ها هستیم که اگر فرصتی یابند دنیای شیطان را طرد خواهند کرد؟‏ چه بسا این افراد از اَعمالشان توبه کنند و خدمت یَهُوَه را با آغوش باز بپذیرند.‏ —‏ ۱یوحنّا ۵:‏۱۹؛‏ مکاشفه ۱۸:‏۲-‏۴‏.‏

۱۲.‏ چرا ممکن است ندانسته طرز فکری مانند طرز فکر یُونُس نسبت به مردم محدودهٔ خدمتمان در ذهن بپرورانیم؟‏ برای اصلاح این طرز فکر چه کار می‌توان کرد؟‏

^۱۲ بجاست که برای دیدن آن روزی که خدا شرارت را از میان برمی‌دارد بی‌تابی کنیم.‏ (‏ حَبَقُّوق ۱:‏۲،‏ ۳‏)‏ اما باید برحذر باشیم تا مبادا ندانسته نسبت به رفاه روحانی توبه‌کارانِ بالقوّه،‏ سرد و بی‌اعتنا شویم و طرز فکری مانند طرز فکر یُونُس را در ذهن بپرورانیم،‏ بخصوص اگر مرتباً با افرادی روبرو شویم که یا به پیام ملکوت اهمیتی نمی‌دهند یا با تندی با ما برخورد می‌کنند.‏ تحت چنین شرایط دلسردکننده‌ای،‏ احتمالاً توبه‌کارانِ بالقوّه را که یَهُوَه از این سیستم نجات خواهد داد نادیده خواهیم گرفت.‏ (‏ رومیان ۲:‏۴‏)‏ اگر احیاناً افکار خود را تفتیش کرده،‏ پی ببریم که طرز فکر ما نسبت به این عده حتی ذرّه‌ای مانند طرز فکر اوّلیهٔ یُونُس به اهالی نِینَواست،‏ خوب است که به یَهُوَه دعا کنیم و از او بخواهیم که دیدگاه ما را با دیدگاه خود یکی کند.‏

۱۳.‏ چرا می‌توان اطمینان داشت که یَهُوَه نگران انسان‌ها است؟‏

^۱۳ با اینکه یَهُوَه در فکر نجات آنانی است که هنوز به او خدمت نمی‌کنند،‏ استدعای خادمان وقف‌شده‌اش را  نادیده نمی‌گیرد.‏ (‏ متّیٰ ۱۰:‏۱۱‏)‏ از این رو،‏ در مستجاب کردن دعاهایشان «بزودی دادرسی ایشان را خواهد کرد.‏» (‏ لوقا ۱۸:‏۷،‏ ۸‏)‏ یَهُوَه حتماً به وعدهٔ خود عمل خواهد کرد و سرانجام مقصودش را به اجرا خواهد گذاشت.‏ (‏ حَبَقُّوق ۲:‏۳‏)‏ و یکی از مقاصد او محو و نابودی شرارت و شریران است،‏ درست همان طور که بعدها لازم دید نِینَوا و ساکنانش را از بین ببرد زیرا که با گذشت زمان به شرارت برگشته بودند.‏ —‏ ناحُوم ۳:‏۵-‏۷‏.‏

۱۴.‏ در حین انتظار کشیدن روز یَهُوَه به چه کاری باید مشغول باشیم؟‏

^۱۴ اما ما چطور؟‏ آیا حاضریم تا پایان و نابودی این سیستم جهانی و شریر صبر کنیم؟‏ آیا تا فرا رسیدن روز عظیم داوری یَهُوَه با اشتیاق ارادهٔ او را بجا خواهیم آورد؟‏ هیچ کس نمی‌داند که تا آن زمان دامنهٔ فعالیت موعظهٔ جهانی تا کجا و تا چه اندازه گسترش خواهد یافت.‏ اما می‌دانیم که قبل از فرا رسیدن انتهای این جهان،‏ بشارت ملکوت تا حد و اندازه‌ای که مقبول خداست اشاعه خواهد یافت.‏ پس آیا نباید ما هم مشتاقانه در پی یافتن مرغوب‌ترین انسان‌هایی باشیم که خدا خانه‌اش را با آن‌ها جلال خواهد داد؟‏ —‏ حَجِّی ۲:‏۷‏.‏

دیدگاهمان از اَعمالمان مشهود است

۱۵.‏ چه عاملی به درک ما از اوضاع مردم کمک می‌کند؟‏

^۱۵ حال ممکن است در منطقه‌ای زندگی می‌کنی که مردم از موعظهٔ ملکوت استقبال چندانی نمی‌کنند.‏ و شاید هم در موقعیتی نیستی که بتوانی به جایی دیگر نقل مکان کنی که نیاز زیادی به مبشّر هست.‏ ولی حتی اگر فرض کنیم که فقط ده نفر درستکار بیشتر در محدوده‌ات پیدا نمی‌شوند،‏ آیا پیدا کردن آن ده نفر قبل از آمدن انتها ارزش زحمت و پشتکار ما را ندارند؟‏ برای نمونه،‏ عیسی «چون جمعی کثیر دید،‏ دلش بر ایشان بسوخت زیرا که مانند گوسفندانِ بی‌شبان،‏ پریشان‌حال و پراکنده بودند.‏» (‏ متّیٰ ۹:‏۳۶‏)‏ ما نیز با خواندن و مطالعهٔ کتاب مقدّس و مجلات برج دیده‌بانی و «بیدار شوید!‏» می‌توانیم با ترحّم درک کنیم که مردم این دنیا با چه مصایبی دست به گریبانند.‏ با این کار نیاز مبرم به پخش بشارت را بهتر حس می‌کنیم.‏ علاوه بر این،‏ خواندن دقیق و پراشتیاق این نشریات کتاب مقدّس به ما کمک می‌کند تا در محدوده‌ای که از فعالیت موعظهٔ ملکوت اشباع شده است به نحو متقاعدکننده‌تری با مردم صحبت کنیم.‏ —‏ متّیٰ ۲۴:‏۴۵-‏۴۷؛‏ ۲تیموتاؤس ۳:‏۱۴-‏۱۷‏.‏

۱۶.‏ چگونه می‌توانیم کارآیی خود را در خدمت موعظه افزایش دهیم؟‏

^۱۶ آیا معمولاً اوقاتی به سراغ مردم می‌رویم که کسی خانه نیست؟‏ توجه به نیازهای روحانی افرادی که احتمالاً پیام حیات‌بخش کتاب مقدّس را خواهند پذیرفت ما را بر آن می‌دارد تا بکوشیم با همهٔ ساکنان محدوده‌مان صحبت کنیم.‏ تحت چنین شرایطی شاید بتوان با موعظه کردن در ساعات مختلف روز و در اماکن گوناگون کارآیی موعظهٔ خود را بالا برد.‏ مثلاً،‏ ماهیگیران زمانی به دریا می‌روند که بتوانند ماهی بگیرند.‏ آیا ما نیز می‌توانیم همین کار را با فعالیت روحانی‌مان بکنیم؟‏ (‏ مَرقُس ۱:‏۱۶-‏۱۸‏)‏ اگر موعظهٔ تلفنی و دیدن از مردم هنگام عصر در محدودهٔ‌مان مشکلی ایجاد نمی‌کند می‌توانیم از این فرصت‌ها بخوبی استفاده کنیم.‏ بعضی‌ها متوجه شده‌اند که با موعظه کردن در پارکینگ‌ها،‏ ترمینال ترانزیت کامیون‌ها،‏ پمپ بنزین‌ها و مغازه‌ها نتایج خوبی به دست می‌آید.‏ اگر دیدگاهی مانند دیدگاه ابراهیم نسبت به مردم داشته باشیم هر فرصتی را برای موعظهٔ غیررسمی با مردم غنیمت می‌شماریم.‏

۱۷.‏ چگونه می‌توانیم میسیونرها و دیگر خادمانی را که در خارج از کشور خدمت می‌کنند تشویق کنیم؟‏

^۱۷ هنوز میلیون‌ها نفر هستند که پیام ملکوت را نشنیده‌اند.‏ آیا می‌توانیم در کنار فعالیت موعظه‌مان،‏ بدون اینکه حتی از منزل خارج شویم احسان خود را به این گونه افراد نشان دهیم؟‏ چگونه؟‏ آیا میسیونر یا کسی را در خدمت تمام‌وقت که در خارج از کشور خدمت می‌کند می‌شناسی؟‏ می‌توانی از طریق نامه‌نگاری با آن‌ها قدردانی خود را از فعالیت‌هایشان ابراز کنی؟‏ شاید بپرسی که نامه‌نگاری با این خادمان چطور می‌تواند کمکی به عموم مردم باشد؟‏ با نامه‌های تشویق‌کننده‌مان می‌توانیم میسیونرها را تقویت کنیم تا در مأموریت خود باقی بمانند و در نتیجه بتوانند به عدهٔ بیشتری در راه کسب معرفت یَهُوَه کمک کنند.‏ (‏ داوران ۱۱:‏۴۰‏)‏ در ضمن می‌توانیم هم برای میسیونرها و هم برای تشنگان حقیقت در کشورهای دیگر دعا کنیم.‏ (‏ اَفَسُسیان ۶:‏۱۸-‏۲۰‏)‏ عمل دیگری که می‌توانیم از طریق آن توجه خود  را نسبت به این گونه افراد نشان دهیم حمایت مالی از فعالیت آموزشی و جهانی شاهدان یَهُوَه است.‏ —‏ ۲قُرِنتیان ۸:‏۱۳،‏ ۱۴؛‏ ۹:‏۶،‏ ۷‏.‏

آیا می‌توانی نقل مکان کنی؟‏

۱۸.‏ بعضی از شاهدان یَهُوَه برای ترویج پیام ملکوت در کشورشان چه اقداماتی کرده‌اند؟‏

^۱۸ کسانی که توانسته‌اند برای رفع نیاز مبرم به مبشّر به مناطق دیگر نقل مکان کنند برکات بزرگی در ازای ازخودگذشتگی‌شان دریافته‌اند.‏ بعضی دیگر از شاهدان یَهُوَه نیز با یاد گرفتن زبان خارجی توانسته‌اند به مهاجرانی که به کشورشان کوچ کرده‌اند کمک روحانی برسانند.‏ و این زحماتشان بدون پاداش نمانده است.‏ برای نمونه هفت نفر از شاهدان یَهُوَه در یکی از شهرهای ایالات متحدهٔ آمریکا زبان چینی آموختند تا بتوانند به مهاجران چینی‌زبان کلام خدا را آموزش دهند.‏ وقتی ۱۱۴ نفر چینی‌زبان در یادبود مرگ مسیح در سال ۲۰۰۱ شرکت کردند،‏ مشکل بتوان شادی و شعف آن شاهدان را توصیف کرد.‏ آنانی که در چنین محدوده‌هایی مشغول به فعالیتند می‌بینند که حصاد واقعاً فراوان است.‏ —‏ متّیٰ ۹:‏۳۷،‏ ۳۸‏.‏

۱۹.‏ اگر مایل به موعظه در کشوری دیگر باشیم به چه توصیه‌ای باید عمل کنیم؟‏

^۱۹ از طرفی دیگر،‏ شاید تو و اعضای خانواده‌ات احساس می‌کنید که شرایط زندگی‌تان اجازه می‌دهد که برای موعظه به منطقه‌ای نقل مکان کنید که نیاز مبرمی به مبشّر دارد.‏ بدیهی است که در این صورت باید اوّل نشست و خرج و عواقب آن را برآوُرد کرد.‏ (‏ لوقا ۱۴:‏۲۸‏)‏ بخصوص اگر این منطقه و محدوده در کشور دیگری قرار داشته باشد.‏ اگر کسی چنین کاری را مد نظر دارد باید از خود بپرسد:‏ آیا می‌توانم در آن کشور امرار معاش کنم؟‏ آیا می‌توانم ویزای اقامت بگیرم؟‏ آیا زبان آن کشور را می‌دانم؟‏ اگر نه،‏ آیا مایلم آن زبان را یاد بگیرم؟‏ آیا فکر آب و هوا و فرهنگ آن کشور را کرده‌ام؟‏ آیا برای هم‌ایمانانم در آن کشور کمکی واقعی خواهم بود یا باری بر دوش آن‌ها؟‏ (‏ کُولُسیان ۴:‏۱۰،‏ ۱۱‏)‏ اگر مایلی با شرایط و نیازهای روحانی آن کشور مورد نظرت آشنایی پیدا کنی توصیه می‌شود که با دفتر شعبهٔ شاهدان یَهُوَه که نظارت فعالیت موعظه در آن کشور را بر عهده دارد تماس بگیری.‏ *

۲۰.‏ چگونه مبشّری جوان توانست به هم‌ایمانانش در کشوری دیگر کمک کند؟‏

^۲۰ مبشّری در ژاپن که در احداث سالن‌های ملکوت فعال است باخبر شد که در کشور پاراگوئه،‏ آمریکای جنوبی،‏ نیاز مبرمی به کارگران باتجربه در احداث سالن ملکوت وجود دارد.‏ از آنجا که جوان و مجرد بود به آن کشور سفر کرد و به مدت هشت ماه تنها کسی بود که می‌توانست تمام وقت خود را به آن پروژه اختصاص دهد.‏ در طی اقامتش در آنجا توانست زبان اسپانیایی یاد بگیرد و با چند نفر کتاب مقدّس را مطالعه کند.‏ مشخص بود که در آن کشور نیاز بزرگی به مبشّر بود.‏ با اینکه مجبور بود به ژاپن برگردد بعدها توانست به همان منطقه در پاراگوئه نقل مکان کند و مردم را برای پرستش حقیقی به همان سالن ملکوتی که در ساختنش شرکت داشت دعوت کند.‏

۲۱.‏ در حین انتظار روز یَهُوَه چگونه باید به مردم بنگریم؟‏

^۲۱ خدا به حتم فعالیت موعظه را مطابق میل و اراده‌اش به انجام می‌رساند.‏ از این رو،‏ امروزه شاهد تسریع مراحل نهایی حصاد روحانی هستیم.‏ (‏ اِشَعْیا ۶۰:‏۲۲‏)‏ امید است که در حینی که مشتاقانه در انتظار روز یَهُوَه هستیم بتوانیم با غیرت تمام به کار حصاد بپردازیم و مردم را با همان دیدی ببینیم که خدایمان می‌بیند.‏

‏[پاورقی]‏

آیا به یاد می‌آوری؟‏

‏• در حین انتظار روز یَهُوَه مردم را چگونه باید بنگریم؟‏

‏• ابراهیم درستکارانی را که احتمالاً در سُدُوم می‌زیستند چگونه می‌نگریست؟‏

‏• یُونُس توبه‌کاران نِینَوا را چگونه می‌نگریست؟‏

‏• چگونه می‌توانیم نشان دهیم که دیدگاه ما نسبت به آنانی که هنوز پیام ملکوت را نشنیده‌اند با دیدگاه یَهُوَه یکی است؟‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۴]‏

دیدگاه ابراهیم نسبت به مردم مانند دیدگاه یَهُوَه بود

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۵]‏

یُونُس سرانجام توانست ساکنان توبه‌کار نِینَوا را از دیدگاه یَهُوَه بنگرد

‏[تصاویر در صفحهٔ ۱۶]‏

توجه به مردم ما را بر آن می‌دارد تا در ساعات مختلف و به طرق گوناگون بکوشیم بشارت را موعظه کنیم