چگونه از ما یاد خواهد شد؟
چگونه از ما یاد خواهد شد؟
آیا تا به حال آگهی درگذشت را در روزنامه‌ها خوانده‌اید و به گزارش دستاوردهای شخص مرحوم توجه کرده‌اید؟ حقیقتاً چند نفر به این فکر کرده‌اند که بعد از مرگشان چگونه از ایشان یاد خواهد شد؟ با این حال، سؤالی صادقانه چنین است: اگر امروز بمیریم فردا مردم ما را چگونه به یاد خواهند آورد؟ چه نوع نامی برای خود ساخته‌ایم؟ دوست داریم که خدا و آنانی که ما را می‌شناسند چگونه از ما یاد کنند؟
سلیمان حکیم در کتاب مقدّس چنین گفت: «نیکنامی از بهترین عطرها نیز خوشبوتر است. روز مرگ از روز تولّد بهتر است.» ( جامعه ۷:۱، ترجمهٔ تفسیری ) چرا روز مرگ شخص از روز تولّدش بهتر است؟ چون که شخص در روز تولّد هیچ گونه نامی برای خود نساخته است. پروندهٔ او کاملاً سفید است. شخص در طول عمر خود قادر خواهد بود که نامی نیک و یا بد برای خود بسازد. حقیقتاً روز مرگ شخص نیکنام از تولّدش بهتر است.
پس انتخاب‌کننده ما هستیم. در واقع، روزانه با تصمیماتی روبرو هستیم که تعیین‌کنندهٔ نامی نیک یا بد است، مخصوصاً در پیش خدا. همان حکیم در جایی دیگر نوشت: «نیکان خاطرهٔ خوبی از خود باقی می‌گذارند، اما نام بدکاران به فراموشی سپرده می‌شود.» ( امثال ۱۰:۷، تفس. ) چه افتخاری که در خاطرهٔ خدا باقی بمانیم!
پس اگر عاقلانه عمل کنیم می‌باید در پی رضامندی خدا باشیم و زندگی‌مان را با معیارهای او هماهنگ سازیم. به این معنی که اصول بنیادی مسیح را دنبال کنیم که گفت: «خداوند را که خدای توست، با تمام قلب و جان و عقل خود دوست داشته باش. این اوّلین و مهم‌ترین دستور خداست. دوّمین دستور مهم نیز مانند اوّلی است: همسایهٔ خود را دوست بدار، به همان اندازه که خود را دوست می‌داری. تمام احکام خدا و گفتار انبیاء در این دو حکم خلاصه می‌شود.» — متّیٰ ۲۲:۳۷-۴۰، تفسیری.
بعضی به علّت نیکوکاری، نوع دوستی و دفاع از حقوق همنوعانشان از آنان یاد می‌شود، اشخاصی دیگر نیز به دلیل دستاوردهای تجاری، علمی، پزشکی و غیره. حال، ما دوست داریم چگونه از ما یاد شود؟
رابرت برنز، شاعر اسکاتلندی قرن هجدهم آرزو داشت که خدا به ما قدرتی می‌داد تا با چشم دیگران خود را ببینیم. آیا می‌توانیم صادقانه به خود نظر کنیم و بگوییم که نامی نیک را در پیش خدا و مردم به وجود آورده‌ایم؟ در نهایت، رابطه‌مان با دیگران از اهمیت بیشتری برخورد است تا دستاوردهای کوتاه مدت در دنیای ورزش و تجارت. پس خوب است از خودمان بپرسیم: رفتارمان با دیگران چگونه است؟ با سخنان، عادات و حرکاتمان چه تأثیری بر دیگران می‌گذاریم؟ آیا خوش‌برخورد هستیم یا گوشه‌گیر؟ مهربان یا خشن؟ انعطاف‌پذیر یا سختگیر؟ خونگرم و مردمی یا سرد و بی‌احساس؟ در پند دادن تشویق‌کننده یا خردکننده؟ بگذارید تا با هم نمونه‌هایی را از گذشته و حال بررسی کرده و درس‌هایی از آن بیاموزیم.
[تصویر در صفحهٔ ۳]
رابرت برنز آرزو داشت که خدا به ما قدرتی می‌داد تا با چشم دیگران خود را ببینیم
[سطر اعتبار]
From the book A History of England