گفتگو در زمینهٔ امور روحانی بناکننده است

‏«هیچ سخن بد از دهان شما بیرون نیاید،‏ بلکه آنچه به حسب حاجت و برای بنا نیکو باشد تا شنوندگان را فیض رساند.‏» —‏ اَفَسُسیان ۴:‏۲۹‏.‏

۱،‏ ۲.‏ الف)‏ ارزش قوّهٔ تکلّم بشر چقدر است؟‏ ب)‏ خادمان یَهُوَه از زبان خود چگونه مایلند استفاده کنند؟‏

به نقل از فرهنگ‌نویسی:‏ «قوّهٔ تکلّمِ بشر سرّی است بزرگ؛‏ هدیه‌ایی است الٰهی که آن را معجزه می‌توان نامید.‏» شاید این عطای الٰهی امری بدیهی تلقّی شود.‏ (‏ یعقوب ۱:‏۱۷‏)‏ اما مردم به ارزش این هدیه زمانی پی می‌بردند که یکی از عزیزانشان توانایی تکلّم کردن را در اثر سکتهٔ مغزی از دست داده باشد.‏ جووان بعد از سکتهٔ مغزی شوهرش شرح می‌دهد:‏ «من از گفتگو با شوهرم خیلی لذّت می‌بردم.‏ اما بعد از این واقعه،‏ کمبود گفت‌وشنود با او را حس می‌کنم.‏»‏

^۲ گفتگو می‌تواند دوستی را استوار سازد،‏ سوءتفاهم را برطرف کند،‏ دل‌شکستگان را قوّت بخشد،‏ ایمان را قوی سازد و به زندگی معنا بخشد.‏ البته هر گفتگویی چنین نیست.‏ سلیمان،‏ پادشاه حکیم چنین اظهار کرد:‏ «هستند کسانی که با حرف‌های نسنجیدهٔ خود زخم زبان می‌زنند،‏ ولی سخنان مرد دانا تسکین‌دهنده و شفابخش است.‏» (‏ امثال ۱۲:‏۱۸‏،‏ ترجمهٔ تفسیری ‏)‏ ما خادمان یَهُوَه سعی می‌کنیم که سخنمان تسکین‌دهنده و بناکننده باشد،‏ نه دردآور.‏ همچنین مایلیم از زبان خود چه در خدمت موعظه و چه در گفتگوهایمان بدرستی استفاده کنیم.‏ در این رابطه مزمور نویس می‌گوید:‏ «برای همیشه تو را ستایش خواهیم کرد،‏ و تا ابد از تو سپاسگزار خواهیم بود.‏» —‏ مزمور ۴۴:‏۸‏،‏ ترجمهٔ تفسیری.‏

۳،‏ ۴.‏ الف)‏ همهٔ ما در سخن گفتن با چه مشکلی روبرو هستیم؟‏ ب)‏ به چه دلیل باید به سخنانمان توجه کنیم؟‏

^۳ یعقوب شاگرد در مورد «زبان» هشدار می‌دهد که آن را «کسی از مردمان نمی‌تواند رام کند.‏» و یادآوری می‌کند که «همگی ما بسیار می‌لغزیم.‏ و اگر کسی در سخن گفتن نلغزد،‏ او مرد کامل است و می‌تواند عنان تمام جسد خود را بکشد.‏» (‏ یعقوب ۳:‏۲،‏ ۸‏)‏ هیچ یک از ما کامل نیست.‏ به همین دلیل،‏ هرچقدر هم که سعی و کوشش کنیم سخنانمان همیشه بناکننده و یا درخور ستایش آفریدگار نخواهد بود.‏ پس باید یاد بگیریم که سنجیده سخن گوییم.‏ از این گذشته،‏ عیسی گفت:‏ «لیکن به شما می‌گویم که هر سخن باطل که مردم گویند،‏ حساب آن را در روز داوری خواهند داد.‏ زیرا که از سخنان خود عادل شمرده خواهی شد و از سخن‌های تو بر تو حکم خواهد شد.‏» (‏ متّیٰ ۱۲:‏۳۶،‏ ۳۷‏)‏ آری،‏ خدای حقیقی حساب سخنانمان را از ما خواهد خواست.‏

^۴ یک طریق برای پرهیز از سخن باطل گفتگوی روزانه در زمینهٔ امور روحانی است.‏ با بررسی این مقاله یاد می‌گیریم که چطور امور روحانی را در سخنانمان بگنجانیم،‏ در مورد چه موضوعاتی صحبت کنیم و از سخنان بناکننده چه فوایدی را به دست خواهیم آورد.‏

دل خود را بیازماییم

۵.‏ دل چگونه نقش مهمی را در گفتگوهای بناکننده ایفا می‌کند؟‏

^۵ اگر این واقعیت را بپذیریم که آنچه در دلمان است در سخنانمان نمایان می‌شود قدمی مثبت برداشته‌ایم.‏ عیسی گفت:‏ «زبان از آنچه دل را پر ساخته است سخن می‌گوید.‏» (‏ متّیٰ ۱۲:‏۳۴‏،‏ انجیل شریف ‏)‏ در واقع،‏ ما در بارهٔ موضوعاتی صحبت می‌کنیم که برایمان اهمیت دارند.‏ پس باید صادقانه از خود بپرسیم:‏ ‹سخنان من چه تصویری از  باطنم نشان می‌دهد؟‏ آیا با خانواده و هم‌ایمانانم همیشه پیرامون امور روحانی صحبت می‌کنم،‏ یا پیرامون ورزش،‏ لباس،‏ فیلم،‏ غذا،‏ خرید و چیزهای پیش پا افتاده؟‏› شاید زندگی و افکارمان ناخواسته حول‌وحوش امور جزئی و کم‌ارزش می‌چرخد.‏ با تغییر دادن اولویت‌ها،‏ هم موضوعاتی که راجع به آن‌ها گفتگو می‌کنیم مفید خواهد شد هم زندگی‌مان.‏ —‏ فیلِپّیان ۱:‏۱۰‏.‏

۶.‏ تفکّر کردن چه تأثیری بر سخنانمان دارد؟‏

^۶ فکر کردن به موضوعی که می‌خواهیم بیان کنیم طریق دیگری برای کیفیت بخشیدن به سخنانمان می‌باشد.‏ اگر به خود چنین زحمتی دهیم صحبت کردن در مورد امور روحانی آسان خواهد بود.‏ داود پادشاه که به این موضوع واقف بود،‏ چنین سرود:‏ «سخنان زبانم و تفکّر دلم منظور نظر تو باشد،‏ ای خداوند که صخرهٔ من و نجات‌دهندهٔ من هستی!‏» (‏ مزمور ۱۹:‏۱۴‏)‏ و آساف مزمورنویس گفت:‏ «در جمیع کارهای تو تأمّل خواهم کرد و در صنعت‌های تو تفکّر خواهم نمود.‏» (‏ مزمور ۷۷:‏۱۲‏)‏ اگر دل‌وذهن از حقیقت کلام خدا لبریز شده باشد به حتم سخنان تحسین‌آمیز می‌گوید.‏ برای مثال اِرْمیا نتوانست از گفتن سخنانی که یَهُوَه به او تعلیم داده بود باز ایستد.‏ (‏ اِرْمیا ۲۰:‏۹‏)‏ ما هم اگر در امور روحانی تفکّر کنیم همچون اِرْمیا عمل خواهیم کرد.‏ —‏ ۱تیموتاؤس ۴:‏۱۵‏.‏

۷،‏ ۸.‏ گفتگوی چه موضوعاتی بناکننده می‌باشد؟‏

^۷ اگر روزانه به امور روحانی بپردازیم به طور حتم موضوعات مختلفی برای گفتگوهای بناکننده خواهیم یافت.‏ (‏ فیلِپّیان ۳:‏۱۶‏)‏ مجمع‌ها،‏ کنگره‌ها،‏ جلسات جماعت،‏ نشریات مبنی بر کتاب مقدّس و بررسی آیهٔ روز و متن مربوط به آن گوهرهایی هستند که می‌توانیم راجع به آن با دیگران سخن گوییم.‏ (‏ متّیٰ ۱۳:‏۵۲‏)‏ و حقیقتاً گفتگو در بارهٔ تجارب خدمت مسیحی بسیار تشویق‌کننده است!‏

^۸ سلیمان پادشاه شیفتهٔ درختان،‏ حیوانات،‏ پرندگان و ماهی‌های متنوعی بود که در اسرائیل یافت می‌شد.‏ (‏ ۱پادشاهان ۴:‏۳۳‏)‏ گفتگو در بارهٔ آفرینش خدا او را شاد می‌ساخت.‏ ما نیز می‌توانیم در مورد آفریده‌های خدا با یکدیگر صحبت کنیم.‏ خادمان یَهُوَه موضوعات فراوانی برای گفتگو دارند،‏ ولی برای یک شخص روحانی همیشه موضوعات روحانی هیجان‌انگیزترین مبحث است.‏ —‏ ۱قُرِنتیان ۲:‏۱۳‏.‏

‏«در آن‌ها تفکّر کنید»‏

۹.‏ پولُس چه پندی به فیلیپیان داد؟‏

^۹ در صورتی سخنانمان دیگران را بنا می‌کند که موضوعات آن هماهنگ با پند پولُس به جماعت فیلِپّی باشد.‏ او نوشت:‏ «هر چه راست باشد و هر چه مجید و هر چه عادل و هر چه پاک و هر چه جمیل و هر چه نیک‌نام است و هر فضیلت و هر مدحی که بوده باشد،‏ در آن‌ها تفکّر کنید.‏» (‏ فیلِپّیان ۴:‏۸‏)‏ نکاتی را که پولُس به آن اشاره کرد به قدری حیاتی بود که در پایان سخنش گفت «در آن‌ها تفکّر کنید.‏» ما باید دل و ذهنمان را با آن‌ها پر کنیم.‏ پس بگذار ببینیم که چگونه می‌توانیم هشت نکته‌ای را که پولُس به آن اشاره کرد در سخنانمان به کار گیریم.‏

۱۰.‏ چگونه می‌توانیم راستی و حقیقت را در سخنانمان بگنجانیم؟‏

^۱۰ واژهٔ راست در این آیه به چیزی بیشتر از اطلاعات راست یا دروغ اشاره می‌کند.‏ منظور اصلی،‏ درستی و شرافت آن موضوع است،‏ مثل حقیقت کلام خدا.‏ بنابراین،‏ وقتی در مورد حقایقی از کتاب مقدّس که در ما تأثیر گذاشته،‏ و یا سخنرانی‌هایی که ما را به شوق آورده و یا پندی از کلام خدا که ما را یاری کرده است صحبت می‌کنیم موضوعات راست را مطرح می‌کنیم.‏ همزمان «معرفت دروغ» را که ظاهری از حقیقت دارد رد می‌کنیم.‏ (‏ ۱تیموتاؤس ۶:‏۲۰‏)‏ و از غیبت و تعریف تجربه‌های خدمت مسیحی‌ای که اثباتی از آن در دست نیست و شک‌وتردید را بر می‌انگیزد اجتناب می‌کنیم.‏

۱۱.‏ چه موضوعات شایسته‌ای را می‌توانیم در گفتگوی خود بگنجانیم؟‏

^۱۱ آنچه مجید یا بهتر بگوییم شایسته است به موضوعات مهم و باارزش اشاره می‌کند،‏ نه موضوعات جزئی و پیش‌پاافتاده.‏ این موضوعات شامل خدمت مسیحی،‏ اهدافمان در این ایّام سخت و حفظ رفتار نیکو می‌باشد.‏ وقتی در این امور گفتگو می‌کنیم مصمم می‌شویم تا با عزمی راسخ از لحاظ روحانی هوشیار باشیم،‏ وفادار بمانیم و به موعظه بشارت ادامه دهیم.‏ بدرستی که تجربه‌های  جالب در خدمت مسیحی اثباتی بر ایّام آخر است و مهیاکنندهٔ گفتگوهای متنوع و تشویق‌کننده.‏ —‏ اَعمال ۱۴:‏۲۷؛‏ ۲تیموتاؤس ۳:‏۱-‏۵‏.‏

۱۲.‏ با توجه به پند پولُس در رابطه با عدل و پاکی از چه گفتگوهایی می‌باید اجتناب کنیم؟‏

^۱۲ واژهٔ عادل اشاره‌ای به عدل از دیدگاه خداست؛‏ مقیاسی از معیارهای خدا.‏ واژهٔ پاکی بر افکار و رفتارمان دلالت می‌کند.‏ افترا،‏ جوک‌های زننده،‏ کنایه و شوخی‌های جنسی به هیچ وجه نباید در گفتگوهایمان جا باز کنند.‏ (‏ اَفَسُسیان ۵:‏۳؛‏ کُولُسیان ۳:‏۸‏)‏ هنگامی که در محل کار یا مدرسه چنین گفتگوهایی شروع می‌شود یک مسیحی حکیم به جای آنکه همرنگ جماعت شود آن جمع را ترک می‌کند.‏

۱۳.‏ گفتگوهایی را مثل بزن که جمیل و نیک‌نام هستند.‏

^۱۳ وقتی پولُس توصیه کرد که در هرچه جمیل و زیباست تفکّر کنند به موضوعاتی اشاره کرد که دوست‌داشتنی و خوشایند است و از محبت سرچشمه می‌گیرند یعنی متضاد نفرت،‏ دلخوری و بگومگو.‏ منظور از چیزهای نیک‌نام  اطلاعات معتبر و نیک است.‏ زندگی‌نامهٔ خواهران و برادران وفادار که در مجلّات برج دیده‌بانی و «بیدار شوید» (‏ انگل‍.‏)‏ به چاپ می‌رسند از این گونه گزارشات می‌باشند.‏ شاید مقاله‌ای ایمانمان را قوی ساخته باشد.‏ پس چرا با گفتگو در مورد آن دیگران را با خود سهیم نسازیم؟‏ همین طور شنیدن دستاوردهای روحانی دیگران بسیار تشویق‌کننده است.‏ و ما می‌توانیم با چنین صحبت‌هایی محبت و وحدت را در جماعت استوار سازیم.‏

۱۴.‏ الف)‏ صفات پسندیده چگونه در ما نمایان می‌شود؟‏ ب)‏ چطور می‌توانیم در سخنانمان نکات تحسین‌آمیز را بگنجانیم؟‏

^۱۴ پولُس در مورد «هرچه فضیلت» است یا صفات خوب و پسندیده سخن راند.‏ منظور از فضیلت احسان و نجابت است.‏ ما باید با دقت و اصول الٰهی از زبانمان استفاده کنیم،‏ و اجازه ندهیم که از راستی،‏ پاکی و خوبی منحرف شود.‏ واژهٔ مدح یعنی قابل‌تحسین،‏ درخور ستایش.‏ اگر گفتار خوبی شنیدی و یا متوجهٔ وفاداری شخصی در جماعت شدی،‏ در مورد آن چه با خود شخص و چه با دیگران صحبت کن.‏ پولُس رسول هم به دفعات به صفات خوب هم‌ایمانانش اشاره می‌کرد.‏ (‏ رومیان ۱۶:‏۱۲؛‏ فیلِپّیان ۲:‏۱۹-‏۲۲؛‏ فِلیمون ۴-‏۷‏)‏ همچنین موضوعات فراوانی برای گفتگوی بناکننده در مورد خلقت آفریدگار وجود دارد که حقیقتاً درخور ستایش است.‏ —‏ امثال ۶:‏۶-‏۸؛‏ ۲۰:‏۱۲؛‏ ۲۶:‏۲‏.‏

ایجاد گفتگوهای بناکننده

۱۵.‏ بر طبق چه فرمانی والدین موظف هستند با فرزندانشان در مورد امور روحانی گفتگو کنند؟‏

^۱۵ در تثنیه ۶:‏۶،‏ ۷ نوشته شده:‏ «این سخنانی که من امروز تو را امر می‌فرمایم،‏ بر دل تو باشد.‏ و آن‌ها را به پسرانت به دقت تعلیم نما،‏ و حین نشستنت در خانه،‏ و رفتنت به راه،‏ و وقت خوابیدن و برخاستنت از آن‌ها گفتگو نما.‏» بر طبق این فرمان می‌بینیم که از والدین انتظار می‌رود تا با فرزندانشان در زمینهٔ امور روحانی گفتگو کنند.‏

۱۶،‏ ۱۷.‏ والدین مسیحی از یَهُوَه و ابراهیم چه درسی می‌آموزند؟‏

^۱۶ یَهُوَه قبل از آنکه پسر خود عیسی را به زمین بفرستد به طور حتم با او در مورد مأموریتش کاملاً گفتگو کرده بود.‏ عیسی به رسولان خود گفت:‏ «پدری که مرا فرستاد،‏ به من فرمان داد که چه بگویم و به چه چیز تکلّم کنم.‏» (‏ یوحنّا ۱۲:‏۴۹؛‏ تثنیه ۱۸:‏۱۸‏)‏ ابراهیم پَطرِیارْخ می‌بایست ساعات بسیاری را با اسحاق در مورد اینکه یَهُوَه چگونه او و اجدادش را برکت داده است،‏ به گفتگو پرداخته باشد.‏ مسلّماً چنین گفتگوهایی به عیسی و اسحاق کمک کرد تا مطیع ارادهٔ خدا باشند.‏ —‏ پیدایش ۲۲:‏۷-‏۹؛‏ متّیٰ ۲۶:‏۳۹‏.‏

^۱۷ فرزندانمان به گفتگوهای بناکننده نیازمندند.‏ والدین می‌باید در برنامه‌های پرمشغلهٔ خود زمانی برای صحبت کردن با فرزندانش قرار دهند.‏ شما ای والدین چرا ترتیبی نمی‌دهید تا حداقل یک بار در روز با هم غذا بخورید؟‏ وقت غذا و بعد از آن موقعیتی خواهد بود تا در امور روحانی و بناکنندهٔ خانواده به گفتگو بپردازید.‏

۱۸.‏ تجربه‌ایی نقل کن که ثمرهٔ گفتگوی والدین با فرزندانشان را نشان می‌دهد.‏

^۱۸ آلِ‌خاندرو،‏ پیشگامی است ۲۳ ساله که در ۱۴ سالگی در شک‌وتردید قرار گرفت.‏ او نقل می‌کند:‏ «به دلیل تأثیر هم‌مدرسه‌ای‌ها و آموزگارانم،‏ در وجود خدا و معتبر بودن کتاب مقدّس به شک افتادم.‏ والدینم صبورانه ساعات زیادی را با من به استدلال پرداختند.‏ آن گفتگوها نه تنها کمکی بود تا در آن موقعیتِ مشکل بر شک‌وتردید خود فائق آیم بلکه مرا یاری کرد  تا تصمیمات مهمی نیز در زندگی بگیرم.‏» آلِ‌خاندرو اضافه می‌کند:‏ «من هنوز با والدینم زندگی می‌کنم.‏ برنامهٔ پرمشغلهٔ زندگی ما سدّی است میان گفتگوی من و پدرم.‏ پس قرار گذاشتیم تا هفته‌ای یک بار با هم در محل کارش غذا بخوریم.‏ من گفتگو با پدرم را حقیقتاً چیزی پرارزش می‌دانم.‏»‏

۱۹.‏ چرا گفتگو در مورد امور روحانی برای همهٔ ما ضروری است؟‏

^۱۹ آیا ما نیز برای موقعیت‌هایی که می‌توانیم با هم‌ایمانمان به گفتگو بپردازیم ارزش قائلیم؟‏ چنین موقعیت‌هایی را می‌توانیم در جلسات،‏ خدمت موعظه،‏ سفر و یا هنگامی که دور هم جمع می‌شویم به دست آوریم.‏ پولُس مشتاق بود تا با مسیحیان در روم گفتگو کند.‏ او نوشت:‏ «زیرا بسیار اشتیاق دارم که شما را ببینم تا نعمتی روحانی به شما برسانم که شما استوار بگردید،‏ یعنی تا در میان شما تسلّی یابیم از ایمان یکدیگر،‏ ایمان من و ایمان شما.‏» (‏ رومیان ۱:‏۱۱،‏ ۱۲‏)‏ سرپرستی مسیحی به نام یوهانس اظهار کرد:‏ «گفتگو با هم‌ایمانان در زمینهٔ امور روحانی نیاز حیاتی را برطرف می‌کند.‏ دل را شاد و فشار زندگی را سبک‌تر می‌سازد.‏ بارها از سالمندان تقاضا کردم تا گذشته‌شان را برایم تعریف کنند و اینکه چه چیز به ایشان کمک کرده است تا وفادار بمانند.‏ طی سال‌ها با بسیاری گفتگو کردم و تجربه‌های یکایک آنان زندگی مرا غنی ساخته است.‏»‏

۲۰.‏ با شخصی خجالتی چگونه باید گفتگو کرد؟‏

^۲۰ حال اگر شخص مقابل نسبت به موضوع صحبت ما توجهی نشان ندهد چه باید کرد؟‏ نباید تسلیم شد.‏ شاید بتوان در موقعیت دیگر با او صحبت کرد.‏ سلیمان متوجه شد:‏ «سخنی که بجا گفته شود مانند نگین‌های طلاست که در ظرف نقره‌ای نشانده باشند.‏» (‏ امثال ۲۵:‏۱۱‏،‏ تفس‍.‏‏)‏ از طرفی،‏ شاید آن شخص خجالتی باشد.‏ کتاب امثال توضیح می‌دهد که فکرهای شخص در دلش مثل آب چاه عمیق است،‏ اما شخص بادرایت آن را بیرون می‌کشد.‏ * (‏ امثال ۲۰:‏۵‏)‏ از همه مهم‌تر نباید اجازه داد که رفتار دیگران مانعی برای ابراز آنچه دلمان را به شوق آورده است شود.‏

فواید گفتگو در زمینهٔ امور روحانی

۲۱،‏ ۲۲.‏ چه فوایدی از گفتگو در مورد امور روحانی به دست می‌آوریم؟‏

^۲۱ پولُس پند داد:‏ «هیچ سخن بد از دهان شما بیرون نیاید،‏ بلکه آنچه به حسب حاجت و برای بنا نیکو باشد تا شنوندگان را فیض رساند.‏» (‏ اَفَسُسیان ۴:‏۲۹؛‏ رومیان ۱۰:‏۱۰‏)‏ شاید پیش کشیدن امور روحانی در گفتگو کار آسانی نباشد،‏ اما ثمرات بسیاری را با خود به همراه می‌آورد.‏ چنین گفتگوهایی ما را قادر خواهد ساخت تا در ایمانمان دیگران را با خود سهیم سازیم و برادری جهانی‌مان را بنا کنیم.‏

^۲۲ پس بیاییم از هدیهٔ قوّهٔ تکلّم در راه بنای دیگران و ستایش خدا استفاده کنیم.‏ گفتگوهای روحانی سبب خوشنودی ما و تشویق دیگران می‌شود.‏ از همه مهم‌تر،‏ دل یَهُوَه را شاد می‌سازد زیرا که او به سخنانمان توجه می‌کند و هنگامی که به درستی از زبانمان استفاده کنیم بسیار شاد می‌گردد.‏ (‏ مزمور ۱۳۹:‏۴؛‏ امثال ۲۷:‏۱۱‏)‏ وقتی که موضوع گفتگویمان امور روحانی باشد به حتم یَهُوَه ما را فراموش نخواهد کرد.‏ کتاب مقدّس در اشاره به کسانی که در این زمان یَهُوَه را خدمت می‌کنند می‌گوید:‏ «آنگاه کسانی که ترس خداوند را در دل داشتند،‏ با یکدیگر به گفتگو نشستند و خداوند به گفتگوی آنان گوش داد و سخنان ایشان را شنید.‏ سپس در کتابی که در حضور خداوند بود اسامی کسانی که ترس خداوند را در دل داشتند و نام او را گرامی می‌داشتند،‏ نوشته شد.‏» (‏ مَلاکی ۳:‏۱۶‏،‏ تفس‍.‏‏؛‏ ۴:‏۵‏)‏ حقیقتاً چقدر حیاتی است که گفتگویمان بناکننده باشد!‏

‏[پاورقی]‏

چگونه جواب می‌دهی؟‏

‏• سخنان ما چه تصویری از باطنمان نشان می‌دهد؟‏

‏• در مورد چه موضوعاتی می‌توانیم صحبت کنیم که بناکننده‌اند؟‏

‏• گفتگو در محیط خانواده و جماعت مسیحی چه اهمیتی دارد؟‏

‏• گفتگوهای بناکننده چه ثمراتی با خود به همراه می‌آورد؟‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

‏[تصاویر در صفحهٔ ۱۰]‏

سخنانی بناکننده است که در پیرامون این نکات باشد.‏ .‏ .‏

‏«هرچه راست»‏

‏«هرچه مجید»‏

‏‹هرچه درخور ستایش›‏

‏«هرچه نیک‌نام»‏

‏[سطرهای اعتبار]‏

Video cover, Stalin: U.S. Army photo;

Creator book cover, Eagle Nebula:

J. Hester and P. Scowen

(AZ State Univ.), NASA

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۱]‏

وقت غذا موقعیتی است مناسب برای گفتگو در مورد امور روحانی