ضرورت اعتماد

مسمومیت غذا خوشایند نیست.‏ کسی که بارها مسموم شده باشد لازم می‌داند که به غذای خود توجه نشان دهد.‏ ولی اجتناب از غذا برای جلوگیری از احتمال خطر مسمومیت،‏ تصمیمی عاقلانه نمی‌باشد.‏ چنین رویه‌ای نه تنها دردی را دوا نمی‌کند بلکه منجر به مشکلات بیشتری می‌شود.‏ بدون غذا هیچ کس نمی‌تواند برای مدت زیادی دوام آورد.‏

ضربه خوردن از کسی که به او اعتماد کرده‌ایم نیز خوشایند نیست.‏ کسی که مکرّراً از اعتمادش سوءاستفاده شده است لازم می‌داند تا در انتخاب اشخاص دقت بیشتری بخرج دهد.‏ با این همه نمی‌توان راه حل مشکل را در دوری کردن از مردم یافت.‏ به چه دلیل؟‏ زیرا بدگمانی به دیگران شادی و سعادت را از ما می‌رباید.‏ لازمهٔ یک زندگی رضایت‌بخش،‏ رابطهٔ دوستی با دیگران بر اساس اعتماد دو جانبه می‌باشد.‏

کتابی آلمانی در این مورد می‌گوید:‏ «اعتماد پایهٔ اصلی به وجود آوردن ارتباط با دیگران است.‏» روزنامه‌ای سوئیسی می‌نویسد:‏ «اعتماد به دیگران غریزه‌ای است انسانی.‏» و چون «اعتماد به دیگران به زندگی کیفیت می‌بخشد» می‌توان گفت «نیازی است حیاتی.‏» همین روزنامه چنین ادامه می‌دهد که شخص بدون اعتماد به دیگران «نمی‌تواند با گرفتاری‌های زندگی دست و پنجه نرم کند.‏»‏

حال که اعتماد به دیگران نیازی است ضروری به چه کسی می‌توان بدون ضربه خوردن اعتماد کرد؟‏

با تمام دل به یَهُوَه اعتماد کنید

کتاب مقدّس می‌گوید:‏ «با تمام دل به خداوند اعتماد کن.‏» (‏ امثال ۳:‏۵‏،‏ ترجمهٔ تفسیری‏)‏ کلام خدا مرتباً ما را تشویق می‌کند که به یَهُوَه آفریدگارمان اعتماد کنیم.‏

چه دلیلی برای اعتماد به خدا وجود دارد؟‏ یکی از دلایل مقدّس بودن یَهُوَه خداست.‏ اِشَعْیا نبی در بارهٔ یَهُوَه نوشت:‏ «مقدّس،‏ مقدّس،‏ مقدّس است خداوند قادر متعال.‏» (‏ اِشَعْیا ۶:‏۳‏،‏ تفس‍‏.‏)‏ آیا این فکر که یَهُوَه مقدّس است ما را به وی مجذوب نمی‌کند؟‏ بدرستی که چنین است زیرا که قدّوسیت یَهُوَه به این معناست که وی پاک است و از هر تخلّف و خطا به دور و کاملاً مورد اعتماد است.‏ وی از هر گونه انحراف و بدگویی مبراست و محال است اعتمادی را که به وی داریم زیر پا گذارد.‏

 صفات بارز خدا و اینکه وی مشتاق است این صفات را برای حمایت از خادمانش به کار گیرد دلیلی است برای اعتماد به وی.‏ قدرت عظیمش وی را قادر می‌سازد تا از ما به بهترین نحوی حمایت کند.‏ عدالت و حکمت کاملش هدایت‌کنندهٔ روشی است که برای حمایت از ما انتخاب می‌کند.‏ و محبت خدا وی را برمی‌انگیزد تا خادمانش را یاری دهد.‏ یوحنّای رسول نوشت:‏ «خدا محبت است.‏» (‏ ۱یوحنّا ۴:‏۸‏)‏ اَعمال خدا بر اساس محبت است.‏ قدّوسیت یَهُوَه و دیگر صفات چشمگیرش او را خدایی بی‌نظیر ساخته که می‌توان به طور مطلق به او اعتماد کرد.‏ هیچ چیز و هیچ کس نمی‌تواند معتمدتر از یَهُوَه باشد.‏

شادی در اعتماد به یَهُوَه

دلیل عاقلانهٔ دیگری که می‌توان به یَهُوَه اعتماد کرد این است که وی بهتر از هر کس ما را می‌شناسد.‏ او می‌داند که هر انسانی نیاز به یک رابطهٔ گرم،‏ مطمئن و بادوام با خالق خود دارد.‏ کسانی که چنین رابطه‌ای با خدا دارند خود را در امنیت احساس می‌کنند.‏ داود پادشاه چنین نتیجه‌گیری می‌کند:‏ «خوشا حالِ کسی که خداوند اعتمادِ خود می‌گرداند.‏» (‏ مزمور ۴۰:‏۴‏،‏ ترجمهٔ فاضل‌خان همدانی ‏)‏ امروزه میلیون‌ها نفر با داود کاملاً هم‌عقیده هستند.‏

بگذارید چند نمونه را بررسی کنیم.‏ دُریس در کشورهای دومنیکا،‏ آلمان،‏ یونان و ایالات متحده زندگی کرده است.‏ وی می‌گوید:‏ «بسیار خوشحالم که به یَهُوَه اعتماد و توکّل دارم.‏ او می‌داند که چگونه از لحاظ جسمانی،‏ روحانی و عاطفی به من کمک کند.‏ یَهُوَه بهترین دوستی است که تا به حال داشته‌ام.‏» وُلفگانگ که مشاور حقوقی است می‌گوید:‏ «چقدر خوب است به کسی تکیه کنیم که از صمیم قلب به ما علاقه دارد.‏ اعتماد به کسی که نه تنها قادر است آنچه را که برای ما مفید است انجام دهد بلکه حاضر و مایل است به ما کمک کند!‏» مردی به نامِ هام که در آسیا متولّد شده است ولی در حال حاضر در اروپا زندگی می‌کند می‌گوید:‏ «من کاملاً مطمئنم که یَهُوَه همه چیز را تحت کنترل دارد و به هیچ وجه اشتباه نمی‌کند،‏ پس با خوشحالی به او توکّل می‌کنم.‏»‏

البته ضروری است که هر کدام از ما نه تنها به آفریدگار بلکه به مردم نیز اعتماد کنیم.‏ یَهُوَه همچون دوستی حکیم و با تجربه می‌تواند به ما در انتخاب اشخاصی که می‌خواهیم به آن‌ها اعتماد کنیم پند دهد.‏ با مطالعهٔ دقیق کتاب مقدّس می‌توانیم پند او را در این زمینه کسب کنیم.‏

اشخاص قابل اعتماد

مزمورنویس اظهار می‌کند:‏ «بر رؤسا توکّل مکنید و نه بر اِبن آدم که نزد او اعانتی نیست.‏» (‏ مزمور ۱۴۶:‏۳‏)‏ این نوشتهٔ الهامی یاد آور این موضوع است که به بسیاری از انسان‌ها نمی‌توان اعتماد کرد.‏ حتی متخصصان و کارشناسانِ امور علمی که همچون رؤسای این دنیا هستند خود به خود شایستهٔ اعتمادمان نیستند.‏ راهنمایی‌های آنان اغلب پر از خطاست و اعتماد به این «رؤسا» می‌تواند بسرعت به دلسردی و سرخوردگی‌مان مبدّل گردد.‏

 البته،‏ چنین چیزی نباید ما را نسبت به هر کس بی‌اعتماد سازد.‏ لذا در انتخاب کسی که می‌خواهیم به او اعتماد کنیم می‌باید دقت بیشتری بخرج دهیم.‏ اما چگونه می‌توان مردم را محک زد؟‏ شاید مثالی از قوم باستان اسرائیل در این زمینه به ما کمک کند.‏ وقتی موسی مردانی را برای مسئولیت‌های سنگین انتخاب می‌کرد خداوند به او چنین پندی داد:‏ «از میان قوم اسرائیل افرادی کاردان و خداترس و درستکار که از رشوه متنفر باشند انتخاب کن.‏» (‏ خروج ۱۸:‏۲۱‏،‏ تفس‍‏.‏)‏ از این گزارش چه درسی می‌آموزیم؟‏

آن مردان قبل از منتخب‌شدنشان صفات خدایی را از خود نشان داده بودند.‏ آنان ثابت کرده بودن که مردانی خداترس هستند و از روی حرمت به آفریدگار نمی‌خواهند خدا را از خود ناخوشنود سازند.‏ برای مردم اسرائیل باستان کاملاً روشن بود که آن مردان معیارهای خدا را در زندگی خود به کار می‌گیرند.‏ این موضوع که آنان از رشوه متنفر بودند دال بر وجدان پاک آنان بود.‏ به این مفهوم که مقام و قدرت هرگز نمی‌توانست ایشان را به فساد بکشاند.‏ آنان از اعتماد دیگران برای به دست آوردن نفع شخصی یا نفع دوستان و آشنایانشان سوءاستفاده نمی‌کردند.‏

آیا عاقلانه نیست که امروزه در انتخاب کسانی که مورد اعتماد خود می‌سازیم چنین معیاری را به کار گیریم؟‏ آیا کسانی را می‌شناسید که در طریق خود ترس خدایی را نمایان سازند؟‏ آیا رفتارشان نمایانگر معیارهای خداست؟‏ آیا آنان وفادارانه از اَعمال نادرست اجتناب می‌کنند؟‏ آیا در اَعمالشان صادق هستند و سعی نمی‌کنند با فریب موقعیت را به نفع خود تغییر دهند؟‏ مردان و زنانی که در رفتار خود چنین باشند حقیقتاً که باارزش و مورد اعتماد هستند!‏

زود دلسرد نشوید

در انتخاب اشخاص می‌باید صبور بود چون که به مرور زمان می‌توان تشخیص داد که شخص قابل‌اعتماد هست یا خیر.‏ عاقلانه‌ترین روش این است که به تدریج به شخصی اعتماد کنیم.‏ چگونه؟‏ خوب،‏ می‌توان رفتار شخص را برای مدتی زیر نظر قرار داد و ملاحظه کرد که وی در مواقع بخصوص چه واکنشی از خود نشان می‌دهد.‏ آیا شخص در موضوعات کم‌اهمیت قابل‌اعتماد است؟‏ برای مثال،‏ آیا وی آنچه را که قرض گرفته است پس می‌دهد و یا آن را همان طور که قول داده است بموقع بر می‌گرداند؟‏ اگر جواب مثبت باشد،‏ می‌توانیم به شخص در امور بزرگ‌تر و جدّی‌تر نیز اعتماد کنیم.‏ این اصلی است که در کتاب مقدّس آمده است:‏ «آنکه در اندک امین باشد در امر بزرگ نیز امین بُوَد.‏» (‏ لوقا ۱۶:‏۱۰‏)‏ با دقت کردن در انتخاب شخص و صبور بودن می‌توانیم از سرخوردگی جلوگیری کنیم.‏

چه باید کرد اگر کسی ما را مأیوس سازد؟‏ اگر از کتاب مقدّس اطلاع داشته باشید به طور حتم به یاد می‌آورید که عیسی مسیح در شب دستگیری‌اش از رسولان خود مأیوس شد.‏ زیرا یهودای اسخریوطی به او خیانت کرد و بقیه از ترس پا به فرار گذاشتند.‏ پِطْرُس حتی عیسی را سه بار انکار کرد.‏ ولی عیسی فقط عمل یهودا را عمدی تشخیص داد.‏ با اینکه عیسی در آن موقعیت سخت مأیوس شده بود ولی چند هفته بعد به یازده رسولش ابراز اعتماد نمود.‏ (‏ متّیٰ ۲۶:‏۴۵-‏۴۷،‏ ۵۶،‏ ۶۹-‏۷۵؛‏ ۲۸:‏۱۶-‏۲۰‏)‏ ما هم اگر از شخصی مأیوس شده باشیم می‌باید بررسی کنیم که آیا شخص واقعاً غیرقابل‌اعتماد است و یا اینکه عمل وی فقط ضعفی موقتی است که زاییدهٔ ناکاملیت می‌باشد.‏

آیا شخص قابل اعتمادی هستیم؟‏

کسی که تصمیم می‌گیرد در انتخاب معتمدین خود دقت به خرج دهد می‌باید از خودش نیز سؤال کند:‏ ‹آیا من شخصاً قابل اعتماد هستم؟‏ چه معیارهای معقولانه‌ای از اعتماد را می‌باید در خود و دیگران جویا باشم؟‏›‏

شخص قابل‌اعتماد همیشه راستگوست.‏ (‏ اَفَسُسیان ۴:‏۲۵‏)‏ وی به هیچ وجه برای به دست آوردن دل دیگران حرف خود را تغییر نمی‌دهد.‏ اگر قولی می‌دهد با تمام وجود سعی می‌کند تا پای حرف خود بایستد.‏ (‏ متّیٰ ۵:‏۳۷‏)‏ اگر کسی او را محرم خود داند سرّش را برای دیگران فاش نمی‌سازد.‏ شخص معتمد به زوج خود وفادار می‌ماند.‏ به عکس‌ها و فیلم‌های مبتذل نگاه نمی‌کند،‏ تخیلات جنسی در ذهن خود نمی‌پروراند و از گفتگو و همنشینی با جنس مخالف نظر سوء ندارد.‏ (‏ متّیٰ ۵:‏۲۷،‏ ۲۸‏)‏ وی در راه تأمین  زندگی خود و خانواده‌اش بسیار کوشاست و سعی نمی‌کند خرج خود را به گردن دیگران اندازد.‏ (‏ ۱تیموتاؤس ۵:‏۸‏)‏ مد نظر داشتن این اصول کتاب مقدّس به ما کمک می‌کند تا اشخاص قابل‌اعتماد را تشخیص دهیم.‏ مهم‌تر از همه پای‌بند بودنمان به این معیارها سبب می‌شود تا دیگران نیز به ما اعتماد کنند.‏

زندگی در دنیایی که بتوان به همهٔ مردم اعتماد کرد بسیار خوشایند است.‏ دنیایی که دیگر جایی برای دلسردی و یأس در آن وجود نخواهد داشت!‏ آیا این فقط یک رؤیاست؟‏ این برای کسانی که با جدّیت به وعده‌های کتاب مقدّس می‌نگردند به هیچ وجه یک رؤیا نیست.‏ کلام خدا آمدن یک «زمین جدید» زیبا را نبوّت می‌کند که از هر فریب،‏ دروغ و سوءاستفاده به دور است و در آن ناله،‏ مریضی و حتی مرگ جای ندارد!‏ (‏ ۲پِطْرُس ۳:‏۱۳؛‏ مزمور ۳۷:‏۱۱،‏ ۲۹؛‏ مکاشفه ۲۱:‏۳-‏۵‏)‏ آیا چنین چشم‌اندازی حقیقتاً باارزش نیست؟‏ شاهدان یَهُوَه با شادی تمام حاضرند که این اطلاعات حیاتی را در اختیار شما قرار دهند.‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۴]‏

بی‌اعتمادی به دیگران شادی را از ما می‌رباید

‏[تصویر در صفحهٔ ۵]‏

معتمدترین شخص یَهُوَه خداست

‏[تصاویر در صفحهٔ ۷]‏

همهٔ ما در روابطمان با دیگران نیاز به اعتماد دو جانبه داریم