همیشه قدردان باشیم
همیشه قدردان باشیم
«بگذارید آرامشی که مسیح عطا می‌کند، همواره بر دل‌های شما مسلّط باشد، . . . در ضمن همیشه شکرگزار باشید.» — کُولُسیان ۳:۱۵، ترجمهٔ تفسیری.
۱. چه تفاوت فاحشی را مابین کسانی که در جماعات مسیحی هستند و آنانی که تحت نفوذ دنیای شیطان قرار دارند می‌بینیم؟
شما در هر نقطه از جهان که باشید حس قدردانی را در ۹۴٬۶۰۰ جماعت از شاهدان یَهُوَه خواهید دید. جلسات ایشان همیشه با دعا شروع و اتمام می‌یابد که ابرازی از شکرگزاری از یَهُوَه است. عباراتی همچون «خیلی ممنون» و یا «خواهش می‌کنم» به طور مرتب در میان ایشان شنیده می‌شود. آری، پیر و جوان، قدیمی و جدید سپاسگزاری خود را ابراز می‌کنند. ( مزمور ۱۳۳:۱) چه تفاوت فاحشی مابین ایشان و آنانی که یَهُوَه را نمی‌شناسند و بشارت وی را رد می‌کنند! ( ۲تَسّالونیکیان ۱:۸) بدرستی که ما در دنیایی ناشکر زندگی می‌کنیم. البته تعجبی ندارد زیرا که شیطان ابلیس بر آن حاکم است. وی که مظهر خودخواهی است غرور و سرکشی را در جامعهٔ بشری ترویج می‌دهد. — یوحنّا ۸:۴۴؛ ۲قُرِنتیان ۴:۴؛ ۱یوحنّا ۵:۱۹.
۲. به چه هشداری باید توجه نشان دهیم و چه سؤالاتی را مایلیم بررسی کنیم؟
۲ چون ما در دنیای شیطان زندگی می‌کنیم باید مواظب باشیم که رفتارمان تحت تأثیر آن قرار نگیرد. پولُس به مسیحیان افسُس قرن اوّل چنین یادآوری کرد: «در راه‌های کج این جهان قدم می‌نهادید و از حکمران قدرت‌های هوا، یعنی همان روحی که اکنون در اشخاص نافرمان و سرکش عمل می‌کند پیروی می‌کردید. در آن زمان ما هم چون شما دستخوش شهوات جسمانی و اسیر تمایلات و افکار نَفْسانی خود بودیم. درست مانند سایر آدمیان ما نیز طبیعتاً سزاوار خشم و غضب خدا بودیم.» ( اَفَسُسیان ۲:۲، ۳) این موضوع مطمئناً در مورد بسیاری از ما نیز صدق می‌کرده است. حال، چگونه می‌توانیم شکرگزار و قدردان باقی بمانیم؟ یَهُوَه چه کمکی برایمان مهیا ساخته است؟ به چه طریق عملی می‌توانیم سپاس و قدردانی‌مان را نشان دهیم؟
دلایلی برای قدردانی
۳. به چه دلایلی شکرگزار یَهُوَه هستیم؟
۳ ما باید شکرگزار یَهُوَه خدا آفریننده‌مان باشیم، مخصوصاً وقتی که بعضی از عطایا و بخشندگی‌های او را مورد بررسی قرار می‌دهیم. ( یعقوب ۱:۱۷) یَهُوَه خدا را برای زندگی‌ای که به ما ارزانی داده است هر روزه شکر می‌گوییم. ( مزمور ۳۶:۹) اَعمال دست وی مانند خورشید، ماه و ستارگان در اطرافمان بوضوح هویدا هستند. سیّارهٔ ما غنی از منابع معدنی است، اتمسفر آن ماهرانه از گازهای مختلف تنظیم شده است و چرخه‌های پیچیدهٔ طبیعت اثباتی بر محبت پدر آسمانی‌مان است. داود پادشاه چنین سرود: «ای خداوند، خدای ما، تو کارهای شگفت‌انگیز بسیاری برای ما انجام داده‌ای و پیوسته به فکر ما بوده‌ای؛ تو بی‌نظیری! کارهای شگفت‌انگیز تو چنان زیادند که زبانم از بیان آن‌ها قاصر است.» — مزمور ۴۰:۵. تفسیری.
۴. چرا می‌باید از یَهُوَه خدا برای لذّتی که از معاشرت در جماعت می‌بریم قدردانی کنیم؟
۴ با اینکه هنوز بهشت زمینی برقرار نشده است ما خادمان یَهُوَه در بهشت روحانی به سر می‌بریم. در سالن‌های ملکوت و مجمع‌ها از بودن با برادرانمان لذّت می‌بریم زیرا که ثمرهٔ روح خدا در ایشان وجود دارد. در خدمت موعظه، بعضی از شاهدان هنگام روبرو شدن با کسانی که هیچ گونه اطلاعات مذهبی ندارند به موضوعی اشاره می‌کنند که پولُس در نامهٔ خود به غَلاطیان آن را بیان کرد. در آغاز توجه آنان را به «اَعمال جسم» جلب کرده و بعد می‌پرسند که ایشان چه چیزی را امروزه مشاهده می‌کنند. ( غَلاطیان ۵:۱۹-۲۳) بسیاری اعتراف می‌کنند که حقیقتاً اَعمال جسم مشخصهٔ جامعهٔ امروزی است. اما وقتی شاهدان توضیح ثمرهٔ روح خدا را در کتاب مقدّس به ایشان نشان می‌دهند و بعد آنان را به سالن ملکوت در محل زندگی‌شان دعوت می‌کنند بسیاری از ایشان اقرار می‌کنند: «حقیقتاً خدا در میان شماست.» ( ۱قُرِنتیان ۱۴:۲۵، تفس.) البته این موضوع فقط به جماعت محل زندگی شما مختص نمی‌باشد. به هر جای دنیا که بروید و شاهدان یَهُوَه را ملاقات کنید همان خوشی و شادی‌ای را خواهید یافت که در محل زندگی‌تان در میانشان مشاهده کرده‌اید. حقیقتاً بنای این جامعهٔ روحانی دلیلی است برای تمجید و شکر یَهُوَه خدا که با روح خود وجود آن را ممکن ساخته است. — صَفَنْیا ۳:۹؛ اَفَسُسیان ۳:۲۰، ۲۱.
۵، ۶. چگونه می‌توانیم از بابت بزرگ‌ترین بخشش یَهُوَه یعنی فدیه ابراز قدردانی کنیم؟
۵ بزرگ‌ترین هدیه و بخشش کامل یَهُوَه قربانی فدیه می‌باشد که آن را از طریق پسرش عیسی مسیح مهیا ساخته است. یوحنّا در رسالهٔ خود نوشت: «اگر خدا با ما چنین محبت نمود، ما نیز می‌باید یکدیگر را محبت نماییم.» ( ۱یوحنّا ۴:۱۱) بلی، ما قدردانی‌مان را نسبت به فدیه نه تنها با محبت کردن به یَهُوَه و شکرگزاری از او نشان می‌دهیم بلکه طوری زندگی می‌کنیم که مملوّ از محبت به دیگران است. — متّیٰ ۲۲:۳۷-۳۹.
۶ ابراز قدردانی را می‌توانیم با بررسی رفتار یَهُوَه با اسرائیل باستان بیاموزیم. یَهُوَه از طریق شریعتی که به قومش داده بود به ایشان درس‌های بسیاری را آموخت. از معرفت و حقیقتی که در شریعت موجود است یاد می‌گیریم که چگونه از پند پولُس که می‌گوید «همیشه شکرگزار باشید،» پیروی کنیم. — کُولُسیان ۳:۱۵، تفسیری.
سه درس از شریعت موسی
۷. اسرائیلیان چگونه از طریق عُشر می‌توانستند قدردانی‌شان را به یَهُوَه ابراز نمایند؟
۷ یَهُوَه از طریق شریعت موسی سه روش را به اسرائیلیان نشان داد تا بتوانند سپاسگزاری خود را نسبت به احسان وی ابراز کنند. اوّلین روش، پرداختن عُشر بود. عُشر که به معنی یک‌دهم است نشان‌دهندهٔ این بود که ده یک از محصولات زمین همراه با «ده یک گاو و گوسفند» برای یَهُوَه مقدّس می‌شد. ( لاویان ۲۷:۳۰-۳۲) وقتی که اسرائیلیان از این قانون اطاعت می‌کردند، یَهُوَه نیز به فراوانی ایشان را برکت می‌داد. مَلاکی از زبان یَهُوَه می‌نویسد: «تمامی عُشرها را به مخزن‌های من بیاورید تا در خانهٔ من خوراک باشد و یَهُوَه صبایوت می‌گوید مرا به این طور امتحان نمایید که آیا روزنه‌های آسمان را برای شما نخواهم گشاد و چنان برکتی بر شما نخواهم ریخت که گنجایش آن نخواهد بود؟» — مَلاکی ۳:۱۰.
۸. تفاوت میان هدیهٔ داوطلبانه و عُشر چه بود؟
۸ روش دوّم هدیهٔ داوطلبانه بود که یَهُوَه آن را همراه با پرداختن عُشر می‌طلبید. وی موسی را تعلیم داد تا به اسرائیلیان بگوید: «وقتی به سرزمینی که می‌خواهم به ایشان بدهم برسند، هر وقت از محصول زمین بخورند باید قسمتی از آن را به عنوان هدیهٔ مخصوص به خداوند تقدیم نمایند.» آن‌ها می‌بایست تقدیم بعضی از هدایا را به یَهُوَه مانند «اوّلین قرص نان،» «نسل اندر نسل» به جا می‌آوردند. اگر خوب دقت کرده باشید مقدار هدیه تعیین نشده بود. ( اعداد ۱۵:۱۸-۲۱) اما هنگامی که اسرائیلیان چنین هدیه‌ای را در قبال شکرگزاری تقدیم می‌کردند، مطمئناً از یَهُوَه برکت می‌یافتند. تدارکی مشابه نیز در رؤیای حِزْقِیال دیده می‌شود. در کتاب حِزْقِیال چنین می‌خوانیم: «نوبر همهٔ محصولات و تمام هدایایی که به خداوند وقف می‌کنید مال کاهنان خواهد بود. نوبر محصول غلّه‌هایتان را هم باید به کاهنان بدهید تا خداوند خانه‌هایتان را برکت دهد.» — حِزْقِیال ۴۴:۳۰، تفسیری.
۹. یَهُوَه از طریق قانون خوشه‌چینی چه درسی داد؟
۹ روش سوّم، قانون خوشه‌چینی است. یَهُوَه اسرائیلیان را چنین تعلیم داد: «وقتی که محصول خود را درو می‌کنید، گوشه و کنار مزرعه‌های خود را درو نکنید و خوشه‌های گندم به جا مانده را برنچینید. در مورد حاصل انگور خود نیز همین طور عمل کنید خوشه‌ها و دانه‌های انگوری را که بر زمین می‌افتد، جمع نکنید. آن‌ها را برای فقرا و غریبان بگذارید، چون من خداوند، خدای شما هستم.» ( لاویان ۱۹:۹، ۱۰، تفس.) در این قانون نیز مقدار محصولی که نمی‌بایست جمع‌آوری می‌شد معین نشده بود. در واقع هر اسرائیلی شخصاً تعیین می‌کرد که چه مقداری را برای دیگران واگذارد. سلیمان پادشاه گفت: «وقتی به فقیری کمک می‌کنی مثل این است که به خداوند قرض می‌دهی و خداوند است که قرض تو را پس خواهد داد.» ( امثال ۱۹:۱۷، تفس.) بدین ترتیب یَهُوَه وضعیت محتاجان را در نظر می‌گرفت.
۱۰. نتایج ناشکری اسرائیلیان چه می‌بود؟
۱۰ وقتی اسرائیلیان مطیعانه عُشر را می‌پرداختند، هدایای داوطلبانه تقدیم می‌کردند و طبق تدارک خوشه‌چینی که برای فقرا گذاشته شده بود عمل می‌کردند برکات بسیاری از یَهُوَه می‌یافتند. اما هنگامی که این قوانین را به جا نمی‌آوردند و شکرگذار نبودند لطف یَهُوَه شامل حالشان نمی‌شد. بدین ترتیب مصیبت در انتظارشان می‌بود. ( ۲تواریخ ۳۶:۱۷-۲۱) ما از این موضوع چه درسی‌هایی می‌گیریم؟
ابراز قدردانی
۱۱. به چه طریقی می‌توانیم شکرگزاری‌مان را به یَهُوَه ابراز کنیم؟
۱۱ طریق اصلی برای شکرگزاری و تمجید یَهُوَه شبیه به تقدیم یک «قربانی» می‌باشد. البته، ما تحت شریعت موسوی قرار نداریم که حیوانات و یا محصولاتمان را به یَهُوَه قربانی کنیم. ( کُولُسیان ۲:۱۴) با وجود این پولُس مسیحیان عبرانی را چنین ترغیب کرد: «پس به وسیلهٔ او هدیهٔ [یا قربانی] تمجید را یعنی حاصل لب‌ها را که اعتراف به اسمش باشد پیوسته نزد خدا بگذرانیم.» ( عبرانیان ۱۳:۱۵، ترجمهٔ فاضل‌خان همدانی ) با استفاده از توانایی و دارایی‌مان می‌توانیم قربانی تمجید را به یَهُوَه تقدیم کنیم. به این طریق شکرگزاری‌مان را چه در خدمت موعظه و چه ‹ در جماعت‌های› مسیحی به پدر آسمانی‌مان یَهُوَه خدا ابراز می‌کنیم. ( مزمور ۲۶:۱۲) برای اینکه به مفهوم این کار پی‌ببریم باید ببینیم از نحوه‌ای که اسرائیلیان می‌بایست شکرگزاری خود را ابراز می‌کردند چه می‌توانیم بیاموزیم.
۱۲. با توجه به مسئولیتی که مسیحیان دارند چه چیزی را از قانون عُشر یاد می‌گیریم؟
۱۲ اوّل از همه، همان طور که ملاحظه کردیم قانون عُشر دلبخواهی نبود؛ هر اسرائیلی موظف بود که آن را تقدیم کند. به همین شکل هر مسیحی موظف است که در خدمت موعظه و جلسات شرکت کند. این فعالیت‌ها انتخابی نیستند. عیسی در نبوّت ایّام آخر چنین گفت: «این مژدهٔ پادشاهی الٰهی در سراسر عالَم اعلام خواهد شد تا برای همهٔ ملت‌ها شهادتی باشد و آنگاه پایان کار فرا می‌رسد.» ( متّیٰ ۲۴:۱۴، انجیل شریف؛ ۲۸:۱۹، ۲۰) در رابطه با جلسات مسیحی به پولُس رسول الهام شد تا چنین بنویسد: «ملاحظهٔ یکدیگر را بنماییم تا به محبت و اَعمال نیکو ترغیب نماییم. و از با هم آمدن در جماعت غافل نشویم چنانکه بعضی را عادت است، بلکه یکدیگر را نصیحت کنیم و زیادتر به اندازه‌ای که می‌بینید که آن روز نزدیک می‌شود.» ( عبرانیان ۱۰:۲۴، ۲۵) وقتی ما با شادی مسئولیت اعلام بشارت و تعلیم را می‌پذیریم و مرتب در جلسات جماعت حاضر می‌شویم و این مسئولیت را امتیاز و افتخار می‌دانیم قدردانی و سپاسمان را به یَهُوَه خدا ابراز می‌کنیم.
۱۳. چه درسی را از قانون هدیهٔ داوطلبانه و خوشه‌چینی می‌آموزیم؟
۱۳ به علاوه، بررسی دو قانون هدیهٔ داوطلبانه و خوشه‌چینی می‌تواند برایمان بسیار مفید باشد. برخلاف قانون عُشر که بر اساس تعهدی مشخص می‌بود، مقدار و اندازهٔ هدیهٔ داوطلبانه و خوشه‌چینی مشخص نبود. به بیان دقیق‌تر، این فرصتی بود تا خادمان یَهُوَه حد و اندازهٔ قدردانی خود را به وی نشان دهند. به همین منوال، با اینکه به وظیفهٔ شرکت در موعظه و جلسات واقف هستیم، آیا این فعالیت‌ها را با جان و دل انجام می‌دهیم؟ آیا این را موقعیتی می‌دانیم تا قدردانی صمیمانه‌مان را برای همهٔ نیکویی‌های یَهُوَه به وی ابراز کنیم؟ با توجه به موقعیت شخصی آیا با سخاوتمندی در چنین فعالیت‌هایی شرکت می‌کنیم؟ یا اینکه این فعالیت‌ها در نظرمان فقط یک تکلیف محسوب می‌شوند؟ البته جواب این سؤالات را می‌باید ما صادقانه به خودمان بدهیم. پولُس رسول چنین اظهار کرد: «هر کس باید رفتار خود را بیازماید و اگر رفتارش پسندیده بود می‌تواند به خود ببالد و لزومی ندارد که خود را با دیگران مقایسه کند.» — غَلاطیان ۶:۴، انجیل شریف.
۱۴. چه چیزی خدمتمان را به یَهُوَه مقبول می‌سازد؟
۱۴ یَهُوَه به موقعیت هر یک از ما واقف است و محدودیت‌هایمان را می‌داند. وی برای قربانی‌های ما چه بزرگ و چه کوچک ارزش قائل است. و آنچه را که خارج از توان و موقعیتمان باشد نمی‌طلبد. پولُس در رابطه با اعانات مادی به مسیحیان قُرِنتُس گفت: «اگر کسی واقعاً مایل است کمک کند، خدا هدیهٔ او را نسبت به آنچه دارد می‌پذیرد، نه مطابق آنچه ندارد.» ( ۲قُرِنتیان ۸:۱۲، ا ش ) این اصل در خدمتمان به یَهُوَه صدق می‌کند. آنچه خدمتمان را به یَهُوَه مقبول می‌سازد مقدار و اندازهٔ آن نیست بلکه میل و رغبتمان به انجام دادن آن است. — مزمور ۱۰۰:۱-۵؛ کُولُسیان ۳:۲۳.
رشد و حفظ روحیهٔ پیشگامی
۱۵، ۱۶. الف) چه رابطه‌ای مابین خدمت پیشگامی و سپاسگزاری وجود دارد؟ ب) کسانی که قادر به خدمت پیشگامی نیستند چگونه می‌توانند روحیهٔ آن را از خود نشان دهند؟
۱۵ یک روش سپاسگزاری از یَهُوَه قدم گذاشتن در خدمت تمام‌وقت است. بسیاری از خادمان وقف‌شده از روی محبت به یَهُوَه و ابراز قدردانی زندگی خود را تغییر داده‌اند تا بتوانند یَهُوَه را تمام‌وقت خدمت کنند. بعضی از ایشان توانسته‌اند پیشگام دائمی گشته، ماهیانه ۷۰ ساعت به موعظه بشارت و تعلیم حقیقت بپردازند. بعضی نیز برحسب موقعیت و توانایی‌شان توانسته‌اند گهگاهی به عنوان پیشگام کمکی ۵۰ ساعت در ماه به موعظه بپردازند.
۱۶ اما در مورد کسانی که قادر نیستند پیشگام دائم و یا پیشگام کمکی شوند چه می‌توان گفت؟ ایشان می‌توانند سپاسگزاری خویش را با رشد و حفظ روحیهٔ پیشگامی ابراز کنند. چطور؟ با تشویق پیشگامان، ترغیب کردن فرزندانشان به خدمت تمام‌وقت و شرکت مرتب در موعظه برحسب موقعیتشان. آنچه در خدمت موعظه به یَهُوَه عطا می‌کنیم قدردانی قلبی ما را نسبت به آنچه وی در گذشته برایمان انجام داده است، در حال حاضر انجام می‌دهد و در آینده انجام خواهد داد ابراز می‌کند.
ابراز قدردانی با دارایی‌مان
۱۷، ۱۸. الف) چگونه می‌توانیم قدردانی را با دارایی‌مان ابراز کنیم؟ ب) عیسی در رابطه با یک بیوه‌زن چه مقایسه‌ای کرد و چرا؟
۱۷ در امثال ۳:۹ آمده است: «از دارایی خود برای خداوند هدیه بیاور، نوبر محصولت را به او تقدیم نما و به این وسیله او را احترام کن.» خادمان یَهُوَه لزومی برای پرداختن عُشر ندارند. پولُس با بیان دقیق‌تری می‌گوید: «پس هر کس باید مطابق آن چه در دل خود تصمیم گرفته است بدهد و نه از روی بی‌میلی و اجبار، زیرا خدا کسی را دوست دارد که با شادی می‌بخشد.» ( ۲قُرِنتیان ۹:۷، ا ش ) ما می‌توانیم با اعانات داوطلبانه برای حمایت از موعظه ملکوت در جهان قدردانی‌مان را ابراز کنیم. اگر چنین قدردانی‌ای از دل برآید ما را برمی‌انگیزد تا به طور مرتب و در صورت امکان هر هفته با دارایی‌مان از این موعظهٔ جهانی حمایت کنیم، همانند مسیحیان قرن اوّل. — ۱قُرِنتیان ۱۶:۱، ۲.
۱۸ مقدار مبلغی که می‌پردازیم نشانگر قدردانی ما نیست. آنچه مهم است با دل و جان پرداختن آن است. عیسی این موضوع را برای ما هنگامی که در معبد به کسانی نگاه می‌کرد که هدایای خود را در صندوق می‌انداختند روشن ساخت. وقتی که عیسی ملاحظه کرد که بیوه‌زنی فقیر «دو سکهٔ کوچک» خود را که ارزش کمی داشت در صندوق انداخت، به شاگردان خود گفت: «در واقع این بیوه‌زن فقیر بیشتر از تمام آن ثروتمندان هدیه داده است. چون آن‌ها قسمت کوچکی از آنچه را که احتیاج نداشتند دادند، در حالی که این زن فقیر هر چه داشت داد.» — لوقا ۲۱:۱-۴، تفسیری.
۱۹. چرا شایسته است که طریق شکرگزاری خود را بیازماییم؟
۱۹ امیدواریم که با بررسی این مطالعه توانسته باشیم خویشتن را در طریق شکرگزاری و ابراز قدردانی دوباره بیازماییم. آیا قادر هستیم خدمت و حمایت مادی خود را افزایش دهیم؟ اگر تا آنجایی که از دستمان بر آید چنین کنیم یَهُوَه پدر پرمهرمان از شکرگزاری ما خوشنود خواهد بود.
آیا به یاد می‌آوری؟
• به چه دلایلی می‌باید از یَهُوَه قدردانی کرد؟
• چه درسی را از عُشر، هدیهٔ داوطلبانه و خوشه‌چینی می‌آموزیم؟
• چگونه می‌توانیم روحیهٔ پیشگامی را در خود بپرورانیم؟
• چگونه با دارایی خود یَهُوَه را سپاس می‌گوییم؟
[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]
[تصاویر در صفحهٔ ۲۹]
«هر بخشندگی نیکو و هر بخششِ کامل از بالا است»
[تصاویر در صفحهٔ ۳۲]
ما چه نوع قربانی را تقدیم می‌کنیم؟