رشد و توسعهٔ چشمگیر مسیحیت حقیقی

خدمت پرتکاپوی عیسی مسیح با شور و نیروی تمام قرن اوّل را بسیار تکان داد.‏ پیام وی هم حیات‌بخش بود و هم روشنگر افکار.‏ سخنانش بسیاری از شنوندگان را عمیقاً تحت تأثیر قرار می‌داد.‏ —‏ متّیٰ ۷:‏۲۸،‏ ۲۹‏.‏

عیسی با بی‌باکی تمام با شرکت در نهادها و سازمان‌های مذهبی و سیاسی زمانهٔ خود مخالفت می‌کرد و ترجیح می‌داد شخصاً با مردم تماس برقرار کند.‏ (‏ متّیٰ ۱۱:‏۲۵-‏۳۰‏)‏ او اِعمال نفوذ ارواح شریر در امور انسان‌ها را علناً فاش کرد و قدرت غلبهٔ خدادادی خود را بر این شیاطین نشان داد.‏ (‏ متّیٰ ۴:‏۲-‏۱۱،‏ ۲۴؛‏ یوحنّا ۱۴:‏۳۰‏)‏ عیسی با مهارت و بلاغت تمام از رابطهٔ مستقیم بین گناه و مصیبت انسان‌ها پرده برداشت و با مهر،‏ امید نجات ابدی تحت ملکوت خدا را در دل‌هایشان کاشت.‏ (‏ مَرقُس ۲:‏۱-‏۱۲؛‏ لوقا ۱۱:‏۲،‏ ۱۷-‏۲۳‏)‏ وی تا ابد نام و شخصیت واقعی پدرش را که مدت‌های مدیدی دستخوش ابهام شده بود به آن‌هایی که می‌خواستند به خدا نزدیک شوند شناساند.‏ —‏ یوحنّا ۱۷:‏۶،‏ ۲۶‏.‏

جای تعجب نیست که با وجود مخالفت‌های سرسخت روحانیون و تعقیب و آزار بی‌امان دستگاه سیاسی آن زمان شاگردان عیسی پیام پرشور وی را با سرعتی چشمگیر پخش کردند.‏ در کمتر از ۳۰ سال جماعت‌های پویای مسیحی را در نقاط مختلف آسیا،‏ آفریقا و اروپا می‌شد مشاهده نمود.‏ (‏ کُولُسیان ۱:‏۲۳‏)‏ حقایق ساده‌ای که عیسی به مردم می‌آموخت ذهن و دل فروتنان و راستکاران را در سراسر قلمرو امپراتوری روم روشن و منوّر می‌ساخت.‏ —‏ اَفَسُسیان ۱:‏۱۷،‏ ۱۸‏.‏

اما چطور می‌شد آن شاگردان جدید را با توجه به وضعیت اقتصادی و مالی متفاوت،‏ فرهنگ‌ها و زبان‌های گوناگون و سوابق مذهبی‌شان با هم در «یک ایمان» جمع و متحد کرد؟‏ (‏ اَفَسُسیان ۴:‏۵‏)‏ چه عاملی می‌توانست سبب شود ‹که همه یک سخن گویند›؟‏ (‏ ۱قُرِنتیان ۱:‏۱۰‏)‏ اختلافات و تفرقهٔ فاحشی که هم‌اکنون در دنیای به اصطلاح مسیحیت به چشم می‌خورد ما را بر آن می‌دارد که در پی آنچه عیسی حقیقتاً تعلیم داد برآییم.‏

اساس اتحاد مسیحی

عیسی وقتی در محکمهٔ پنطیوس پیلاطُس،‏ والی استان یهودیه،‏ ایستاده بود به نکته‌ای اشاره کرد که در واقع شالوده و اساس ایجاد اتحاد در مسیحیت است.‏ وی به پیلاطُس گفت:‏ «من برای این متولّد شدم و به دنیا آمدم تا به راستی شهادت دهم و هر که راستی را دوست دارد سخنان مرا می‌شنود.‏» (‏ یوحنّا ۱۸:‏۳۷‏،‏ انجیل شریف ‏)‏ از این آیه چنین در می‌یابیم که پذیرفتن تعالیم عیسی و دیگر تعالیم کلام الٰهی کتاب مقدّس قدرت و تأثیر بسیار عمیق و نافذی بر شاگردان واقعی عیسی دارد.‏ —‏ ۱قُرِنتیان ۴:‏۶؛‏ ۲تیموتاؤس ۳:‏۱۶،‏ ۱۷‏.‏

مسلماً شاگردان عیسی هر چند گاه به نکات و موضوعاتی برمی‌خوردند که یا باعث اختلاف نظر می‌شد یا  سؤالاتی را در ذهن ایشان مطرح می‌ساخت.‏ با توجه به این گونه اختلاف نظرها در میان ایشان آیا می‌توان گفت که اتحاد نداشتند؟‏ عیسی در این خصوص این طور توضیح داد:‏ «چون او یعنی روحِ راستی آید،‏ شما را به جمیع راستی هدایت خواهد کرد زیرا که از خود تکلّم نمی‌کند بلکه به آنچه شنیده است سخن خواهد گفت و از امور آینده به شما خبر خواهد داد.‏» (‏ یوحنّا ۱۶:‏۱۲،‏ ۱۳‏)‏ از این رو،‏ روح‌القدس خدا شاگردان واقعی عیسی را قادر می‌ساخت تا حقایقی را که خدا بتدریج آشکار می‌کرد درک کنند.‏ همان روح در ضمن ثمره نیز می‌آورد که به صورت محبت،‏ شادی و آرامش در آن‌ها مشهود بود و سبب اتحاد و همبستگی در میان آن‌ها می‌شد.‏ —‏ اَعمال ۱۵:‏۲۸؛‏ غَلاطیان ۵:‏۲۲،‏ ۲۳‏.‏

در تعلیمات عیسی جایی برای اختلافات عقیدتی وجود نداشت و هرگز به شاگردانش اجازه نداد تا حقایق الٰهی را به اقتضای فرهنگ یا آیین و مذهب سنتی کسانی که به آن‌ها وعظ می‌کردند تغییر دهند و اصلاح کنند.‏ نباید فراموش کرد که عیسی در شب آخری که با شاگردانش بود با تضرّع و تمنای تمام چنین به خدایش دعا کرد:‏ «فقط برای این‌ها [یعنی شاگردان] دعا نمی‌کنم بلکه برای کسانی هم که به وسیلهٔ پیام و شهادت آنان به من ایمان خواهند آورد،‏ تا همه آنان یکی باشند آنچنان که تو ای پدر در من هستی و من در تو و آنان نیز در ما یکی باشند تا جهان ایمان بیاورد که تو مرا فرستاده‌ای.‏» (‏ یوحنّا ۱۷:‏۲۰،‏ ۲۱‏،‏ ا ش ‏)‏ بلی،‏ اتحاد واقعی،‏ چه در کلام حقیقت و چه در روح،‏ نشانی بود که حتی تا به امروز نیز شاگردان واقعی مسیح را از دیگران متمایز می‌سازد.‏ (‏ یوحنّا ۴:‏۲۳،‏ ۲۴‏)‏ با وجود این می‌بینیم که کلیساهای امروز نه فقط متحد نیستند بلکه نفاقشان بسیار هویداست.‏ علّت این نفاق و تفرقه چیست؟‏

چرا در کلیساها نفاق هست؟‏

در پاسخ سؤال بالا باید صریحاً گفت که علّت وجود عقاید بسیار متفاوت و متعدد،‏ و آیین‌های ضدّ و نقیض مذهبی در بین مسیحیانِ نامی این روزگار این است که معترفان به دینِ مسیحیت،‏ تعالیم عیسی را نادیده گرفته‌اند.‏ نویسنده‌ای در این خصوص نوشت:‏ «درست مثل سابق،‏ مسیحیان امروزی هم بیشتر مایلند فقط عقایدی دستچین‌شده را از کتاب مقدّس قبول کنند که موافق افکار و نیازهایشان باشد و بقیه را که با رسم و آیین مذهبی فرهنگشان همخوانی ندارد نادیده بگیرند.‏» این فرایند درست همانی است که عیسی و رسولانش پیشگویی کرده بودند.‏

در اشاره به چنین گرایشی که در آینده رخ می‌داد،‏ پولُس رسول تحت الهام خدا در نامه‌ای به تیموتاؤس نوشت:‏ «زمانی خواهد آمد که آدمیان به تعلیم درست گوش نخواهند داد،‏ بلکه از امیال خودشان پیروی می‌کنند و برای خود معلّمین بیشتری جمع خواهند کرد تا نصایحی را که خود دوست دارند از زبان آن‌ها بشنوند.‏ آن‌ها از شنیدن حقیقت خودداری می‌کنند و توجه خود را به افسانه‌ها معطوف می‌دارند.‏» آیا همهٔ مسیحیان دستخوش چنین آشفتگی و انحراف عقیدتی می‌شدند؟‏ خیر.‏ پولُس در ادامه چنین نصیحت داد:‏ «اما تو باید در تمام شرایط هوشیار بوده و برای تحمّل رنج آماده باشی.‏ در انتشار انجیل کوشش کن و وظیفهٔ خود را به عنوان خادم خدا انجام بده.‏» (‏ ۲تیموتاؤس ۴:‏۳-‏۵‏،‏ ا ش؛‏ لوقا ۲۱:‏۸؛‏ اَعمال ۲۰:‏۲۹،‏ ۳۰؛‏ ۲پِطْرُس ۲:‏۱-‏۳‏)‏ تیموتاؤس و همقطاران مسیحی وفادارش برخلاف آن مدعیان خودرأی،‏ نصیحت الهامی پولُس را مرام زندگی خود ساختند.‏

مسیحیان حقیقی اتحاد خود را از دست نداده‌اند

امروزه مسیحیان حقیقی مثل تیموتاؤس هوشیارند و هر گونه استدلال و فلسفهٔ انسانی را رد می‌کنند و در تعیین اصول عقیدتی فقط کتاب مقدّس را مرجع نهایی قلمداد می‌کنند.‏ (‏ کُولُسیان ۲:‏۸؛‏ ۱یوحنّا ۴:‏۱‏)‏ شاهدان یَهُوَه یعنی مسیحیان حقیقی امروز،‏ با تقلید از مسیحیان قرن اوّل خدمت خود را به اقصا نقاط جهان گسترش داده‌اند و در بیش از ۲۳۰ سرزمین پیام خالص عیسی یعنی بشارت ملکوت خدا را به گوش اهالی آن سرزمین‌ها رسانده‌اند.‏ چهار مورد نشان می‌دهد که شاهدان یَهُوَه با اتحاد تمام از عیسی تقلید می‌کنند و قطع نظر از مکان زندگی‌شان اصول مسیحیت حقیقی را به اجرا می‌گذارند.‏

عقاید دینی‌شان بر اساس کتاب مقدّس شکل گرفته است.‏ ‏(‏ یوحنّا ۱۷:‏۱۷‏)‏ در مجلّه‌ای در بلژیک،‏ کشیشی در بارهٔ شاهدان یَهُوَه این طور نوشت:‏ «حسن بزرگی که در [شاهدان یَهُوَه] می‌بینیم،‏ که باید برای همهٔ ما درسی باشد،‏ میل و رغبت آن‌ها در اطاعت از کلام خدا و همچنین شهامت آن‌ها در موعظه کردن آن است.‏»‏

 برای نجات و رهایی از مصیبت‌های جهانی چشم امید به ملکوت خدا دوخته‌اند.‏ ‏(‏ لوقا ۸:‏۱‏)‏ در شهر بارانکییا واقع در کلمبیا،‏ یکی از شاهدان یَهُوَه به شخصی به نام آنتونیو برخورد و خواست حقایق کتاب مقدّس را با او که یکی از طرفداران سرسخت حزبی سیاسی بود در میان بگذارد.‏ آن شاهد از هیچ جبهه و مکتب سیاسی طرفداری نکرد و عقاید سیاسی آنتونیو را به هیچ وجه تأیید ننمود.‏ به جای آن،‏ پیشنهاد کرد که کتاب مقدّس را به آنتونیو و چند خواهرش مجاناً تدریس کند.‏ پس از چندی آنتونیو متوجه شد که ملکوت خدا واقعاً تنها امیدِ نه فقط فقیران کشور کلمبیا بلکه همهٔ دنیا است.‏

نام خدا را محترم می‌دارند.‏ ‏(‏ متّیٰ ۶:‏۹‏)‏ وقتی شاهدان یَهُوَه با خانمی کاتولیک اهل استرالیا به نام ماریا در مورد نام خدا صحبت می‌کردند،‏ او از آن‌ها خواست که آن نام را در کتاب مقدّس نشان دهند.‏ پس از دیدن نام خدا در کتاب مقدّس عکس‌العمل ماریا چه بود؟‏ وی بعدها گفت:‏ «وقتی که برای اوّلین بار چشمم به نام خدا در کتاب مقدّس افتاد،‏ اشک توی چشمانم جمع شد.‏ از اینکه که واقعاً به نام خود شخص خدا پی بردم و می‌توانستم آن را به زبان بیاورم در پوستم نمی‌گنجیدم.‏» خانم ماریا به مطالعهٔ کتاب مقدّس ادامه داد و توانست برای اوّلین بار در عمرش یَهُوَه را از نزدیک بشناسد و رابطه‌ای پرتداوم با وی بنا کند.‏

محبت آن‌ها را متحد ساخته است.‏ ‏(‏ یوحنّا ۱۳:‏۳۴،‏ ۳۵‏)‏ در یکی از روزنامه‌های محلی کانادا آمده است:‏ «چه مذهبی باشید چه نباشید باید اذعان کنید که ۴۵۰۰ شاهد یَهُوَه در شهر ما واقعاً قابل تحسینند.‏ آن‌ها یک هفته و نیم گذشته را ۲۴ ساعته کار می‌کردند تا سالن مجمع ۲۳۰۰ متر مربعی خود را تمام کنند.‏ به اتمام رساندن چنین پروژه‌ای آن هم با لبخند بر لب و بدون مشاجره،‏ دعوا و فخرفروشی حتماً باید نشان ویژهٔ مسیحیت حقیقی باشد.‏»‏

حال،‏ کلاه خود را قاضی کنید.‏ در حالی که علمای علوم الٰهیات،‏ میسیونرها و اعضای کلیساهای جهان مسیحیت هنوز درگیر مباحثات و مجادلات کلیساهایشان هستند گسترش جهانی مسیحیت حقیقی همواره ادامه دارد.‏ بلی مسیحیان حقیقی همچنان به خدمت موعظه و تعلیم کلام خدا ادامه می‌دهند.‏ (‏ متّیٰ ۲۴:‏۱۴؛‏ ۲۸:‏۱۹،‏ ۲۰‏)‏ اگر شما نیز جزو کسانی هستید که به سبب همهٔ ناپاکی‌ها و فسادی که در دنیا رخ می‌دهد ‹آه و ناله› می‌کنند و یا از مشاهدهٔ نفاق و عدم اتفاق در کلیساها آزرده‌خاطرند از شما دعوت می‌کنیم به صف شاهدان یَهُوَه بپیوندید که در اتحاد تمام تنها خدای حقیقی،‏ یَهُوَه را می‌پرستند.‏ —‏ حِزْقِیال ۹:‏۴؛‏ اِشَعْیا ۲:‏۲-‏۴‏.‏