قوم خدا می‌باید مهربانی را دوست بدارند
قوم خدا می‌باید مهربانی را دوست بدارند
«[یَهُوَه] از تو چه چیز را می‌طلبد غیر از اینکه انصاف را به جا آوری و [«مهربانی،» دج] را دوست بداری و در حضور خدای خویش با فروتنی سلوک نمایی؟» — میکاه ۶:۸.
۱، ۲. الف) چرا یَهُوَه از قومش انتظار دارد مهربانی کنند؟ ب) چه سؤالاتی در رابطه با صفت مهربانی می‌باید بررسی شود؟
یَهُوَه خدای مهربانی است. ( رومیان ۲:۴؛ ۱۱:۲۲) آدم و حوّا بحتم از مهربانی یَهُوَه بسیار سپاسگزار بودند! ایشان در باغ عدن مخلوقاتی را مشاهده می‌کردند که از وجود آن‌ها لذّت می‌ببرند و این گواهی بود بر مهربانی خدا. و یَهُوَه همواره این صفت را ابراز کرده است حتی به ناشکران و مردم شریر.
۲ از آنجایی که انسان‌ها به صورت خدا آفریده شده‌اند پس قادرند خصوصیات خدایی را از خود نشان دهند. ( پیدایش ۱:۲۶) پس تعجبی ندارد که یَهُوَه از ما می‌خواهد مهربان باشیم. همان طور که در میکاه ۶:۸ در «ترجمه دنیای جدید» آمده است قوم خدا می‌باید ‹مهربانی را دوست بدارند.› اما مهربانی چیست؟ چه ارتباطی با دیگر خصوصیات خدایی دارد؟ چرا با اینکه انسان‌ها توانایی ابراز مهربانی را دارند، دنیایی که در آن زندگی می‌کنیم اینقدر بی‌رحم است؟ و چرا مسیحیان می‌باید بکوشند تا با دیگران مهربانانه رفتار کنند؟
مهربانی چیست؟
۳. مهربانی را چگونه تعریف می‌کنید؟
۳ شخص مهربان علاقهٔ شدیدی نسبت به رفاه دیگران دارد. وی در اَعمال و سخنان خود این موضوع را ابراز می‌کند. مهربانی کردن یعنی نیکویی کردن به دیگران؛ درست نقطهٔ مقابل بدی کردن. شخص مهربان رفتاری صمیمی و دوستانه دارد، خوش‌برخورد و بامحبت است و با دیگران همدردی می‌کند. چنین شخصی همیشه ملاحظهٔ دیگران را می‌کند. پولُس رسول به مسیحیان گفت: «مانند برگزیدگان مقدّس و محبوب خدا احشای رحمت و مهربانی و تواضع و تحمّل و حلم را بپوشید.» ( کُولُسیان ۳:۱۲) پس می‌توان گفت که مهربانی جامهٔ مسیحی است.
۴. یَهُوَه چگونه در ابراز مهربانی به بشر الگو بوده است؟
۴ یَهُوَه در این زمینه الگوی خوبی است. پولُس گفت: «چون مهربانی و لطف نجات‌دهندهٔ ما خدا ظاهر شد، نه به سبب اَعمالی که ما به عدالت کرده بودیم، بلکه محض رحمت خود ما را نجات داد به غسلِ تولّدِ تازه و تازگی‌ای که از روح‌القدس است.» ( تیطُس ۳:۴، ۵) خدا مسیحیان مسح‌شده را به خون عیسی «غسل» داد یعنی با فدیهٔ قربانی مسیح ایشان را پاک کرد. این مسح‌شدگان همچنین با روح‌القدس به «خلقت تازه» و به پسران روحی خدا مبدّل گشتند. ( ۲قُرِنتیان ۵:۱۷) علاوه بر این، مهربانی خدا «گروه عظیم» را که «لباس خود را به خون برّه شست‌وشو کرده، سفید نموده‌اند» نیز در بر می‌گیرد. — مکاشفه ۷:۹، ۱۴؛ ۱یوحنّا ۲:۱، ۲.
۵. چرا کسانی که با روح خدا هدایت می‌شوند می‌باید مهربانی کنند؟
۵ مهربانی همچنین بخشی از ثمرهٔ روح‌القدس یا نیروی فعال خداست. پولُس نوشت: «ثمرهٔ روح، محبت و خوشی و سلامتی و حِلم و مهربانی و نیکویی و ایمان و تواضع و پرهیزکاری است، که هیچ شریعت مانع چنین کارها نیست.» ( غَلاطیان ۵:۲۲، ۲۳) با این تعریف آیا نباید کسانی که با روح خدا هدایت می‌شوند به دیگران مهربانی کنند؟
شخص مهربان ضعیف‌النفس نیست
۶. چه وقت شخصی مهربان می‌تواند ضعیف‌النفس باشد و چرا؟
۶ بعضی از مردم، اشخاص مهربان را سست‌اراده می‌پندارند. ایشان فکر می‌کنند که در وقتش می‌باید خشن و حتی پررو باشند تا به دیگران نشان دهند که شخصیت قوی‌ای دارند. اما کسی که مهربانی واقعی را ابراز می‌کند حقیقتاً شخصیتی قوی دارد چون که بی‌جا به کسی محبت نمی‌کند. بلی، شخص مهربان ضعیف‌النفس نیست و اَعمال غلط را نادیده نمی‌گیرد زیرا که مهربانی بخشی از ثمرهٔ روح خداست. اما کسی که محبتی بی‌جا ابراز می‌دارد و از تخلّف چشم‌پوشی می‌کند ضعیف‌النفس است.
۷. الف) عیلی چگونه سستی خود را نشان داد؟ ب) چرا سرپرستان مسیحی می‌باید مواظب باشند که به کسی محبتی بی‌جا نداشته باشند؟
۷ عیلی کاهن اعظمِ اسرائیل را در نظر بگیرید. وی در تأدیب پسرانش حُفْنی و فینَحاس که به عنوان کاهن در خیمه خدمت می‌کردند سستی می‌کرد. ایشان به سهمی که شریعت برای کاهنان در نظر گرفته بود قانع نبودند و گوشت خام یعنی گوشتی که پیهٔ آن بر روی مذبح سوزانده نشده بود درخواست می‌کردند. آن‌ها حتی با زنانی که در خیمهٔ خداوند خدمت می‌کردند همخواب می‌شدند. عیلی بجای اینکه حُفْنی و فینَحاس را از خدمتشان برکنار کند ایشان را به ملایمت سرزنش می‌کرد. ( ۱سموئیل ۲:۱۲-۲۹) جای تعجبی نیست که «در آن روزها کلام [یَهُوَه] نادر بود»! ( ۱سموئیل ۳:۱) سرپرستان مسیحی می‌باید دقت کنند که محبت بی‌جا نسبت به متخلفان نداشته باشند و رابطهٔ جماعت با یَهُوَه خدا را به خطر نیندازند. کسی که واقعاً مهربان است چشمانش را بر سخنان و اَعمال شریری که معیارهای خدا را پایمال می‌کند نمی‌بندد.
۸. عیسی مهربانی واقعی را چگونه ابراز کرد؟
۸ سرمشق ما عیسی مظهر مهربانی حقیقی بود و هرگز محبت نابجا نمی‌کرد. برای مثال، وقتی جمعی از مردم را دید «دلش بر ایشان بسوخت زیرا که مانند گوسفندانِ بی‌شبان، پریشان‌حال و پراکنده بودند.» مردمِ صادق براحتی به پیش عیسی می‌آمدند و حتی کودکانشان را به نزد وی می‌بردند. به مهر و محبتی فکر کنید که عیسی هنگام ‹ در آغوش کشیدن کودکان و برکت دادنشان› ابراز می‌کرد! ( متّیٰ ۹:۳۶؛ مَرقُس ۱۰:۱۳-۱۶) با اینکه عیسی بسیار مهربان بود هرگز اصول الٰهی را زیر پا نمی‌گذاشت. عیسی هرگز چشمان خود را بر شرارت نمی‌بست؛ وی با قوّتِ خدایی ریاکاری رهبران دینی را محکوم می‌کرد. در متّیٰ ۲۳:۱۳-۲۶، عیسی مرتباً چنین اعلام کرد: «وای بر شما ای کاتبان و فریسیان ریاکار!»
مهربانی و دیگر صفات خدایی
۹. مهربانی چه ارتباطی با حلم و نیکویی دارد؟
۹ مهربانی با برخی دیگر از صفات ثمرهٔ روح در ارتباط است. در غَلاطیان مهربانی مابین «حلم» و «نیکویی» قرار گرفته است. شخصی که ثمرهٔ روح را در خود می‌پروراند صفت حلم را آشکار می‌سازد. زیرا که با صبر، نامهربانی را تحمّل می‌کند. مهربانی با نیکویی نیز ارتباط نزدیک دارد زیرا که شخص مهربان با کمک‌های خود به دیگران منفعت می‌رساند. در بعضی موارد مترجمانِ کتاب مقدّس حتی از واژهٔ «نیکویی» به جای واژهٔ «مهربانی» استفاده کرده‌اند. ابراز مهربانی در میان مسیحیان قرن اوّل چنان بت‌پرستان را مبهوت ساخته بود که تِرتولیانوس پیروان عیسی را مردمی مهربان نامید.
۱۰. مهربانی و محبت چگونه با هم در ارتباط هستند؟
۱۰ مابین مهربانی و محبت نیز ارتباطی وجود دارد. عیسی در رابطه با پیروانش گفت: «به همین همه خواهند فهمید که شاگرد من هستید اگر محبت یکدیگر را داشته باشید.» ( یوحنّا ۱۳:۳۵) پولُس در رابطه با محبت چنین اظهار کرد: «محبت حلیم و مهربان است.» ( ۱قُرِنتیان ۱۳:۴) مهربانی همین طور با واژه‌ای که در کتاب مقدّس فارسی بارها «رحمت» ترجمه شده است در ارتباط است. واژهٔ عبری که در آیات زیر «رحمت» ترجمه شده است از رأفت عمیق‌تر است و بر محبتی پایدار دلالت دارد. این واژه عبری به عملی اشاره می‌کند که شخص از طریق آن محبت خویش را به کمال می‌رساند. رحمت یَهُوَه را به طرق مختلف می‌توان دید. برای مثال، وی با نجات و محافظت از خادمانش به ایشان رحمت می‌کند. — مزمور ۶:۴؛ ۴۰:۱۱؛ ۱۴۳:۱۲.
۱۱. چرا از رحمت خدایی مطمئنیم؟
۱۱ رحمت خدا قومش را به وی نزدیک‌تر می‌سازد. ( اِرْمیا ۳۱:۳) هنگامی که خادمان وفادار یَهُوَه برای رهایی به یاری وی نیازمندند، اطمینان دارند که وی با وفاداری به ایشان رحمت کرده و نجاتشان خواهد داد. بلی، خادمان یَهُوَه می‌توانند همچون مزمورنویس با اطمینان به خدا چنین دعا کنند: «من به رحمت تو توکّل می‌دارم؛ دل من در نجات تو شادی خواهد کرد.» ( مزمور ۱۳:۵) از آنجایی که خدا وفادارانه به خادمان خود محبت می‌کند خادمانش می‌توانند کاملاً به وی اعتماد داشته باشند. در این رابطه کتاب مقدّس می‌گوید: «[یَهُوَه] قوم خود را رد نخواهد کرد و میراث خویش را ترک نخواهد نمود.» — مزمور ۹۴:۱۳.
چرا دنیا به این حد بی‌رحم است؟
۱۲. چه وقت و چگونه حکومتی بی‌رحم آغاز شد؟
۱۲ جواب این سؤال را در اتفاقی که در باغ عدن روی داد می‌توان یافت. در اوایل تاریخ بشر، مخلوقی روحی که خودخواه و متکبّر شده بود نقشه‌ای ریخت تا رئیس جهان گردد. نقشهٔ وی بخوبی گرفت و ‹رئیس بی‌رحم این جهان› شد. ( یوحنّا ۱۲:۳۱) پس این موجود روحی به شیطان ابلیس یعنی مخالفی شدید در برابر خدا و انسان مبدّل گشت. ( یوحنّا ۸:۴۴؛ مکاشفه ۱۲:۹) وی با توطئهٔ خودخواهانه حکومتی بی‌رحم را در برابر حکومت مهربانانهٔ خدا استوار ساخت. حکومت ظالمانهٔ شیطان زمانی شروع شد که آدم، مهربانی خدا را رد کرد و تصمیم گرفت هیچ وابستگی به حکومت وی نداشته باشد. ( پیدایش ۳:۱-۶) آدم و حوّا که فکر می‌کردند با این کار بر خود حکومت خواهند کرد در واقع مطیع حکومتی شدند که شیطانِ خودخواه و متکبّر حاکم آن بود.
۱۳-۱۵. الف) رد کردن حکومت عادل خدا چه عواقبی به همراه داشت؟ ب) چرا این جهان بی‌رحم است؟
۱۳ بعضی از عواقب جدایی آدم از خدا را در نظر بگیریم. آدم و حوّا از آن قسمت از زمین که بهشت بود و میوه و نباتات بفراوانی در آن یافت می‌شد بیرون شدند. در نتیجه موقعیت پر رفاه ایشان به موقعیتی دشوار تغییر یافت. خدا به آدم گفت: «چونکه سخن زوجه‌ات را شنیدی و از آن درخت خوردی که امر فرموده، گفتم از آن نخوری، پس به سبب تو زمین ملعون شد، و تمام ایّام عمرت از آن با رنج خواهی خورد. خار و خس نیز برایت خواهد رویانید.» لعنت خدا بر زمین به این معنی بود که کشت و زراعت بسیار دشوار می‌شد. نسل آدم تأثیر لعنت خدا بر زمین را که موجب رویش خار و خس شده بود کاملاً حس کرد. لمک پدر نوح اظهار کرد که ‹کار سختِ زراعت در اثر لعنت خداوند بر زمین، دامنگیرشان شده است.› — پیدایش ۳:۱۷-۱۹؛ ۵:۲۹؛ ترجمهٔ تفسیری.
۱۴ تاوانی دیگری که آدم و حوّا پرداختند این بود که آرامش آن‌ها به درد و رنج تبدیل شد. خدا به حوّا گفت: «درد زایمان تو را زیاد می‌کنم و تو با درد فرزندان خواهی زایید. مشتاق شوهرت خواهی بود و او بر تو تسلّط خواهد داشت.» مدت‌ها بعد نخست‌زادهٔ آدم و حوّا، یعنی قائن، با سنگدلی برادر خود هابیل را کشت. — پیدایش ۳:۱۶، تفس؛ ۴:۸.
۱۵ یوحنّا رسول چنین گفت: «تمامی دنیا در آن شرور» خوابیده است. ( ۱یوحنّا ۵:۱۹، ترجمهٔ هزارهٔ نو ) امروزه دنیا خصوصیات حاکمش، شیطان را از خود بروز می‌دهد یعنی شرارت، خودخواهی و تکبّر. جای تعجبی نیست که دنیا پر از قساوت و بی‌رحمی است! اما همیشه چنین نخواهد ماند. زیرا تحت پادشاهی یَهُوَه مهربانی و شفقّت جایگزین قساوت و بی‌رحمی خواهد شد.
مهربانی تحت پادشاهی خدا
۱۶. چه چیزی نشان می‌دهد که حکومت خدا بر مهربانی استوار شده است و این موضوع ما را ملزم به چه کاری می‌کند؟
۱۶ یَهُوَه و پادشاه برگزیده‌اش، عیسی مسیح کسانی را تابعِ حکومت خود می‌سازند که با دیگران با مهربانی رفتار کنند. ( میکاه ۶:۸) عیسی در عمل نشان داد حکومتی را که پدرش به وی سپرده است با مهربانی اداره خواهد کرد. ( عبرانیان ۱:۳) این موضوع در سخنان عیسی به رهبران دینی‌ای که مردم را زیر بارهای سنگین می‌بردند آشکار می‌شود. عیسی گفت: «بیایید نزد من ای تمام زحمت‌کشان و گرانباران و من شما را آرامی خواهم بخشید. یوغ مرا بر خود گیرید و از من تعلیم یابید زیرا که حلیم و افتاده‌دل می‌باشم و در نفوس خود آرامی خواهید یافت؛ زیرا یوغ من خفیف است و بار من سبک.» ( متّیٰ ۱۱:۲۸-۳۰) بسیاری از رهبران دینی و حاکمان دولتی با بارهای توان‌فرسا، مقرّرات بی‌پایان و وظایف بی‌اجر مردم را خسته می‌کنند. ولی عیسی به نیازهای پیروانش توجه می‌کند و هرگز بیش از توانایی‌هایشان از آن‌ها چیزی مطالبه نمی‌کند. حقیقتاً که یوغ او راحت و سبک است! آیا برانگیخته نمی‌شویم که همچون او به دیگران مهربانی کنیم؟ — یوحنّا ۱۳:۱۵.
۱۷، ۱۸. چرا می‌توانیم مطمئن باشیم که همهٔ کسانی که با عیسی در آینده در آسمان حکومت خواهند کرد و نمایندگان زمینی‌اش، با مهربانی خدمت خواهند کرد؟
۱۷ عیسی برای رسولانش روشن ساخت که حاکمان پادشاهی خدا چه فرقی با حاکمان این دنیا دارند. در کتاب مقدّس آمده است: «در میان [رسولان] نزاعی نیز افتاد که کدام یک از ایشان بزرگ‌تر می‌باشد؟ آنگاه به ایشان گفت: ‹سلاطین امّت‌ها بر ایشان سَروَری می‌کنند و حکامِ خود را ولی‌نعمت می‌خوانند. لیکن شما چنین مباشید، بلکه بزرگ‌تر از شما مثل کوچک‌تر باشد و پیشوا چون خادم. زیرا کدام یک بزرگ‌تر است آنکه به غذا نشیند یا آنکه خدمت کند آیا نیست آنکه نشسته است؟ لیکن من در میان شما چون خادم هستم.› » — لوقا ۲۲:۲۴-۲۷.
۱۸ حاکمان این دنیا می‌خواهند خود را بزرگ جلوه دهند تا بر مردم «سَروَری» کنند و فکر می‌کنند با به دست آوردن عنوان‌های مختلف می‌توانند بر دیگران برتری جویند. اما عیسی گفت کسی از همه بزرگ‌تر است که مستمراً و مصممانه در پی خدمت کردن به دیگران باشد. همهٔ کسانی که در آینده با عیسی در آسمان حکومت می‌کنند و نمایندگان زمینی‌اش می‌باید فروتنی و مهربانی عیسی را نمونهٔ خود قرار دهند.
۱۹، ۲۰. الف) عیسی چگونه وسعت مهربانی یَهُوَه را نشان داد؟ ب) ما چگونه می‌توانیم مهربانی یَهُوَه را تقلید کنیم؟
۱۹ بگذارید تا به یک پند محبّانهٔ دیگر عیسی توجه کنیم. عیسی گفت: «اگر تنها آنان را محبت کنید که شما را محبت می‌کنند، چه برتری دارید؟ حتی گناهکاران نیز دوستداران خود را محبت می‌کنند. و اگر فقط به کسانی نیکی کنید که به شما نیکی می‌کنند، چه برتری دارید؟ حتی گناهکاران نیز چنین می‌کنند. و اگر فقط به کسانی قرض دهید که امید عوض از آنان دارید، چه برتری خواهید داشت؟ حتی گناهکاران نیز به گناهکاران قرض می‌دهند تا روزی از ایشان عوض بگیرند. اما شما، دشمنانتان را محبت کنید و به آن‌ها نیکی نمایید، و بدون امیدِ عوض، به ایشان قرض دهید، زیرا پاداشتان عظیم است، و فرزندان خدای متعال خواهید بود، چه او با ناسپاسان و بدکاران مهربان است. پس رحیم باشید، چنان که پدر شما رحیم است.» — لوقا ۶:۳۲-۳۶؛ هزارهٔ نو.
۲۰ مهربانی خدایی شخص را ازخودگذشته می‌سازد. وی در قبال مهربانی خود چیزی مطالبه نمی‌کند و توقع دریافت چیزی را ندارد. یَهُوَه از روی مهربانی «آفتاب خود را بر بدان و نیکان طالع می‌سازد و باران بر عادلان و ظالمان می‌باراند.» ( متّیٰ ۵:۴۳-۴۵؛ اَعمال ۱۴:۱۶، ۱۷) با تقلید از پدر آسمانی خود نه تنها از ضرر و زیان رساندن به دیگران خودداری می‌کنیم بلکه به ایشان نیکی می‌کنیم؛ حتی به کسانی که با ما دشمنی کرده‌اند. با مهربانی کردن به دیگران به یَهُوَه و عیسی نشان می‌دهیم که میل داریم تحت پادشاهی خدا یعنی در جایی که مهربانی و دیگر صفات خدایی در روابط انسان‌ها حاکم است زندگی کنیم.
چرا باید مهربانی کنیم؟
۲۱، ۲۲. چرا باید مهربانی کنیم؟
۲۱ برای مسیحیان واقعی بسیار حیاتی است که با دیگران مهربانی کنند. این موضوع گواهی است بر اینکه روح خدا در ما فعال است. به علاوه با ابراز مهربانی نشان می‌دهیم که می‌خواهیم یَهُوَه خدا و عیسی مسیح را سرمشق خود قرار دهیم. از این گذشته یکی از شرایط تابعیت پادشاهی خدا مهربانی کردن است. پس می‌باید مهربانی را دوست بداریم، آن را یاد بگیریم و به اجرا بگذاریم.
۲۲ به چه طرق عملی‌ای می‌توانیم روزانه به دیگران مهربانی کنیم؟ در مقالهٔ بعدی به این موضوع می‌پردازیم.
چگونه جواب می‌دهید؟
• مهربانی چیست؟
• چرا دنیا پر از قساوت و بی‌رحمی است؟
• از کجا می‌دانیم که مهربانی شالودهٔ پادشاهی خدا خواهد بود؟
• چرا کسانی که میل دارند تحت پادشاهی خدا زندگی کنند ضروری است که به دیگران مهربانی کنند؟
[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]
[تصویر در صفحهٔ ۹]
سرپرستان مسیحی می‌باید با گلّهٔ خدا مهربان باشند
[تصویر در صفحهٔ ۱۰]
رحمت یَهُوَه سبب می‌شود تا خادمانش را در دشواری‌ها رها نکند
[تصاویر در صفحهٔ ۱۱]
یَهُوَه از روی مهربانی اجازه می‌دهد بر همهٔ انسان‌ها آفتاب بتابد و باران ببارد