به رهنمودهای خدای زنده گوش دهیم

‏«به خدای زنده روی آورید که آسمان و زمین و دریا و هر آنچه را که در آن‌هاست،‏ آفرید.‏» ‏—‏ اَعمال ۱۴:‏۱۵‏،‏ ترجمهٔ هزارهٔ نو‏.‏

۱،‏ ۲.‏ چرا باید اذعان کرد که یَهُوَه «خدای زنده» است؟‏

پولُس رسول و بَرنابا پس از شفا دادن مردی مفلوج در شهر لِسْتَرَه،‏ به مردمی که با حیرت شاهد این معجزه بودند گفتند:‏ «ما نیز چون شما،‏ انسانی بیش نیستیم.‏ ما به شما بشارت می‌دهیم که از این چیزهای پوچ دست بردارید و به خدای زنده روی آورید که آسمان و زمین و دریا و هر آنچه را که در آن‌هاست،‏ آفرید.‏» —‏ اَعمال ۱۴:‏۱۵‏،‏ هزارهٔ نو.‏

^۲ آری،‏ یَهُوَه «خدای زنده» است!‏ (‏ اِرْمیا ۱۰:‏۱۰؛‏ ۱تَسّالونیکیان ۱:‏۹،‏ ۱۰‏)‏ او زنده و خود منشأ زندگی است.‏ اوست که «به همگان حیات و نَفَس و جمیع چیزها می‌بخشد.‏» (‏ اَعمال ۱۷:‏۲۵‏)‏ یَهُوَه می‌خواهد ما از زندگی لذّت ببریم و سعادتمند شویم.‏ پولُس در این خصوص توضیح می‌دهد که خدا «خود را بی‌شهادت نگذاشت،‏ چون احسان می‌نمود و از آسمان باران بارانیده و فصول بارآور بخشیده،‏ دل‌های ما را از خوراک و شادی پر می‌ساخت.‏» —‏ اَعمال ۱۴:‏۱۷‏.‏

۳.‏ چرا می‌توانیم به احکام یَهُوَه اعتماد داشته باشیم؟‏

^۳ ما به راهنمایی‌های یَهُوَه که سعادت ما را در زندگی می‌خواهد اعتماد می‌کنیم.‏ (‏ مزمور ۱۴۷:‏۸؛‏ متّیٰ ۵:‏۴۵‏)‏ البته کسانی که دلیل برخی از فرامین کتاب مقدّس را متوجه نمی‌شوند و آن را خشک و دست و پا گیر حس می‌کنند احتمالاً اعتماد کردن به خدا برایشان دشوار است.‏ اما ثابت شده که همیشه عاقلانه‌ترین کار آن است که مطابق فرامین خدا عمل کنیم.‏ مثالی بزنیم:‏ یَهُوَه به اسرائیلیان احکامی در مورد لمس اجساد مردگان داده بود.‏ شاید اسرائیلیان  دلیل این احکام را درست متوجه نمی‌شدند اما بی‌شک کسانی که به آن‌ها عمل می‌کردند فایده می‌بردند.‏ اوّلاً اطاعت از فرمان یَهُوَه شخص را به خدا نزدیک می‌کرد،‏ دوّماً او را از خطر ابتلا به امراض محفوظ می‌داشت.‏ —‏ لاویان ۵:‏۲؛‏ ۱۱:‏۲۴‏.‏

۴،‏ ۵.‏ الف)‏ یَهُوَه به نوح و اسرائیلیان چه حکمی در مورد خون داد؟‏ ب)‏ چرا می‌توان گفت اجرای آن حکم بر مسیحیان نیز واجب است؟‏

^۴ همین موضوع در مورد احکام مربوط به خون نیز صادق است.‏ یَهُوَه به نوح گفت که هیچ انسانی حق ندارد خون بخورد.‏ سپس در شریعت به روشنی نشان داد که تنها استفادهٔ مجاز از خون بر روی مذبح و به جهت بخشش گناهان است.‏ این رهنمودها و احکام مقدّمه‌ای بود برای آنچه یَهُوَه در نهایت برای استفاده از خون در نظر داشت،‏ یعنی نجات جان انسان‌ها از طریق قربانی عیسی مسیح.‏ (‏ عبرانیان ۹:‏۱۴‏)‏ احکام یَهُوَه همواره در جهت منافع ما بوده است.‏ آدام کلارک محقق قرن نوزدهم در توضیح پیدایش ۹:‏۴ می‌گوید:‏ «مسیحیان مشرق زمین تا به امروز حکمی را که خدا به نوح داد به دقت به جا می‌آورند.‏ .‏ .‏ .‏ منع خوردن خون تحت عهد شریعت و در انجیل به این دلیل بود که به خونی اشاره می‌کرد که برای آمرزش گناهان ریخته شده بود.‏»‏

^۵ منظور این محقق از انجیل همان بشارت یا مژده‌ای است که در مورد عیسی داده شد.‏ نکتهٔ اصلی در این بشارت این بود که خدا عیسی را به زمین فرستاد تا جان خود را در راه بشر فدا سازد و ما بتوانیم از طریق خون وی به زندگی ابدی نایل آییم.‏ (‏ متّیٰ ۲۰:‏۲۸؛‏ یوحنّا ۳:‏۱۶؛‏ رومیان ۵:‏۸،‏ ۹‏)‏ در گفتهٔ این محقق همچنین به این نکته برمی‌خوریم که ممنوعیت خون به مسیحیان نیز ابلاغ شده است.‏

۶.‏ در مورد نجات از طریق خون چه رهنمودی به مسیحیان داده شد،‏ و دلیل آن چه بود؟‏

^۶ خدا در شریعت قوانین و قواعد بسیاری تعیین کرده بود.‏ اما بعد از مرگ عیسی شاگردان وی دیگر موظف نبودند همهٔ آن‌ها را اجرا کنند.‏ (‏ رومیان ۷:‏۴،‏ ۶؛‏ کُولُسیان ۲:‏۱۳،‏ ۱۴،‏ ۱۷؛‏ عبرانیان ۸:‏۶،‏ ۱۳‏)‏ بعدها در میان مسیحیان سؤالی در مورد یکی از واجبات شریعت یعنی ختنه مطرح شد.‏ آیا غیریهودیان که می‌خواستند از ارزش خون عیسی بهره‌مند شوند نخست باید ختنه می‌شدند تا نشان دهند که از شریعت پیروی می‌کنند؟‏ در سال ۴۹ د.‏م.‏ هیئت اداره‌کننده به این مسئله رسیدگی کرد.‏ (‏ اَعمال باب ۱۵‏)‏ رسولان و شماری از پیران مسیحی با یاری روح‌القدس به این نتیجهٔ قطعی رسیدند که قانون ختنه با شریعت پایان یافته است.‏ اما،‏ برخی از قوانین الٰهی به قوّت خود باقی ماند.‏ هیئت اداره‌کننده در نامه‌ای به جماعات مسیحی چنین نوشت:‏ «روح‌القدس و ما صواب دیدیم که باری بر شما ننهیم جز این ضروریات که از قربانی‌های بت‌ها و خون و حیوانات خفه شده و زنا بپرهیزید که هر گاه از این امور خود را محفوظ دارید به نیکویی خواهید پرداخت.‏» —‏ اَعمال ۱۵:‏۲۸،‏ ۲۹‏.‏

۷.‏ اهمیت ‹پرهیز از خون› برای مسیحیان تا چه حد است؟‏

^۷ از نظر هیئت اداره‌کنندهٔ قرن اوّل پرهیز کردن از خون به اندازهٔ اجتناب از زنا و بت‌پرستی اهمیت داشت.‏ این موضوع در واقع بر اهمیت پرهیز کردن از خون گواهی می‌دهد.‏ فردی مسیحی که بدون ابراز ندامت به فحشا و بت‌پرستی ادامه می‌دهد «وارث ملکوت خدا» نخواهد شد؛‏ «نصیب وی .‏ .‏ .‏ موت ثانی» است.‏ (‏ ۱قُرِنتیان ۶:‏۹،‏ ۱۰؛‏ مکاشفه ۲۱:‏۸؛‏ ۲۲:‏۱۵‏)‏ پس به این نتیجه می‌رسیم که بی‌احترامی به قوانین خدا در خصوص تقدّس خون منجر  به مرگ ابدی می‌شود و عکس آن احترام گذاشتن به قربانی عیسی به حیات ابدی می‌انجامد.‏

۸.‏ چه موضوعی نشان می‌دهد که مسیحیان قرن اوّل به موضوع خون اهمیت می‌دادند؟‏

^۸ مسیحیان قرن اوّل آن رهنمود الٰهی را چگونه به اجرا گذاشتند؟‏ به گفتهٔ آدام کلارک پرهیز از خون به این دلیل بود که این عنصر کلاً «به خونی اشاره می‌کند که برای آمرزش گناهان ریخته شد.‏» تاریخ نشان می‌دهد که مسیحیان با ممنوعیت‌هایی که مربوط به خون می‌شد بسیار جدّی برخورد می‌کردند.‏ تِرتولیانوس (‏ قرن دوم و سوم میلادی)‏ نوشته است:‏ «در میدان‌های نمایش برخی از مردم با ولع خون تازه قربانیان را سر می‌کشند زیرا گمان می‌کنند بیماری صرع را مداوا می‌کند.‏» تِرتولیانوس در مورد مسیحیان نوشته است:‏ «حتی خون حیوانات را بر سر سفرهٔ [خویش] نمی‌آورند.‏ .‏ .‏ .‏ در هنگام محاکمهٔ مسیحیان به آنان سوسیس پر از خون پیشکش می‌کنید.‏ البته واقف هستید که این خلاف قوانین آنان است.‏» آری،‏ مسیحیان حتی هنگام مواجهه شدن با مرگ نیز از خوردن خون ممانعت می‌ورزیدند.‏ آنان واقعاً برای رهنمودهای خدا ارزش قائل بودند.‏

۹.‏ پرهیز از خون شامل کدام مصارف آن می‌شود؟‏

^۹ برخی شاید تصوّر کنند که هیئت اداره‌کنندهٔ قرن اوّل فقط نوشیدن خون و خوردن آن در غذا و یا خوردن گوشت حیوانی که خون آن خارج نشده بود را منع کرد.‏ البته این صحیح است که این‌ها همان احکامی بودند که خدا به نوح داد و رسولان نیز تأکید کردند که مسیحیان می‌باید «از حیوانات خفه‌شده پرهیز نمایند.‏» (‏ پیدایش ۹:‏۳،‏ ۴؛‏ اَعمال ۲۱:‏۲۵‏)‏ اما مسیحیان قرن اوّل به خوبی می‌دانستند که این موضوع ابعاد وسیع‌تری دارد.‏ در آن زمان گاهی از خون در طب استفاده می‌شد.‏ تِرتولیانوس اشاره می‌کند که برخی از مردم برای معالجهٔ بیماری صرع خون تازه می‌نوشیدند.‏ و احتمالاً از خون به طرق دیگر نیز برای علاج بیماری‌ها و به اصطلاح بهبود وضع بیماران استفاده می‌شد.‏ مسیحیان به خوبی واقف بودند که در موارد پزشکی نیز باید از خون پرهیز کنند.‏ آنان پایداری خود را حتی وقتی جانشان در خطر بود حفظ می‌کردند.‏

خون در مصارف پزشکی

۱۰.‏ خون به چه طرقی مورد استفاده قرار می‌گیرد،‏ و این موضوع چه سؤالی را مطرح می‌کند؟‏

^۱۰ امروزه استفاده از خون در پزشکی بسیار معمول است.‏ در آغاز،‏ فقط از خون کامل برای انتقال خون استفاده می‌شد؛‏ یعنی خون شخص اهداکننده را ذخیره می‌کردند و بعد برای مثال به مجروحی جنگی تزریق می‌کردند.‏ امروزه،‏ محققان قادرند مشتقات اصلی خون را از هم تفکیک کنند.‏ پزشکان به این طریق می‌توانند مشتقات خون را به طور مجزا به افراد مختلف تزریق کنند؛‏ برای مثال می‌توانند پلاسما را به یک بیمار و گلبول‌های قرمز را به بیمار دیگری تزریق کنند.‏ تحقیقات بیشتر نشان داد که مشتقات اصلی خون مثلاً پلاسما را نیز می‌توان به عناصر کوچک‌تری تجزیه کرد و آن را برای بیماران بیشتری استفاده نمود.‏ با پیشرفت‌هایی که در این زمینه به وجود آمده استفاده‌های بیشتری برای عناصر کوچک خون امکان‌پذیر شد.‏ عقیدهٔ مسیحیان نسبت به این گونه مصارف خون در پزشکی چیست؟‏ مسیحیان از انتقال خون ممانعت می‌ورزند.‏ اما شاید پزشک تزریق یکی از مشتقات اصلی خون،‏ همچون گلبول‌های قرمز و یا استفاده از اجزای کوچک‌تر خون را توصیه کند.‏ فرد مسیحی با نظر به تقدّس خون و اینکه خون مسیح قادر است به نحو بسیار مؤثرتری جان انسان را نجات بخشد چگونه می‌تواند در این موارد تصمیم بگیرد؟‏

۱۱.‏ شاهدان یَهُوَه از مدت‌ها پیش چه موضعی در مورد انتقال خون گرفتند؟‏

^۱۱ شاهدان یَهُوَه ده‌ها سال پیش،‏ موضع خود را در این زمینه مشخص ساختند.‏ ایشان مقاله‌ای برای «نشریهٔ انجمن پزشکی آمریکا» (‏ ۲۷ نوامبر سال ۱۹۸۱ انگل‍.‏)‏ * تحریر نموده در آن با اشاره به آیاتی از کتب پیدایش،‏ لاویان،‏ و اَعمال چنین قید نمودند:‏ «اگرچه در آیات مربوطه از اصطلاحات پزشکی استفاده نشده است،‏ اما شاهدان یَهُوَه آن را قانونی برای منع انتقال خون،‏ اعم از خون کامل،‏  گلبول‌های قرمز،‏ پلاسما،‏ گلبول‌های سفید،‏ و پلاکت‌ها محسوب می‌کنند.‏» در سالنامهٔ معالجات اضطراری سال ۲۰۰۱ (‏ انگل‍.‏)‏ در مقاله‌ای تحت عنوان «مشتقات خون» آمده است:‏ «خون متشکل از مشتقات مختلفی همچون پلاسما،‏ گلبول‌های قرمز و سفید،‏ و پلاکت‌ها می‌باشد.‏» شاهدان یَهُوَه با نظر به این موضوع از انتقال خون کامل و یا انتقال یکی از چهار مشتق اصلی آن امتناع می‌ورزند.‏

۱۲.‏ الف)‏ شاهدان یَهُوَه در مورد استفاده از اجزای کوچکی که از مشتقات خون به دست می‌آید چه اعتقادی دارند؟‏ ب)‏ در چه مقاله‌ای می‌توانیم اطلاعات بیشتری در این خصوص کسب نماییم؟‏

^۱۲ در ادامهٔ مقالهٔ «نشریهٔ انجمن پزشکی آمریکا» آمده است:‏ «اعتقاد شاهدان یَهُوَه بر این است که تزریق اجزای کوچک خون همچون آلبومین،‏ ایمونو گلوبولین،‏ فاکتور انعقادی برای بیماری هموفیلی صریحاً در کتاب مقدّس منع نشده است،‏ و هر شاهد یَهُوَه باید شخصاً در این مورد تصمیم بگیرد.‏» محققان از سال ۱۹۸۱ تا کنون عناصر بسیاری از چهار مشتق اصلی خون جدا کرده‌اند.‏ در برج دیده‌بانی شمارهٔ ۱۵ ژوئن سال ۲۰۰۰ (‏ انگل‍.‏)‏ در مقالهٔ «سؤالات خوانندگان» اطلاعات مفیدی در این خصوص در اختیار ما قرار داده شده است.‏ مقالهٔ مزبور در صفحات ۱۹ تا ۲۱ همین شماره نیز به چاپ رسیده است.‏ در آن مقاله جزئیات و دلایل منطقی‌ای در مورد استفاده از خون آمده است که اصول آن منطبق بر همان اصولی است که در مقالهٔ سال ۱۹۸۱ به چاپ رسیده بود.‏

نقش وجدان

۱۳،‏ ۱۴.‏ الف)‏ وجدان چیست،‏ و چرا در تصمیماتی که در مورد خون می‌گیریم به آن نیاز داریم؟‏ ب)‏ خدا در مورد خوردن گوشت چه حکمی به اسرائیلیان داد،‏ و چه سؤالاتی در این خصوص مطرح می‌شود؟‏

^۱۳ برای تصمیم‌گیری در مورد موضوع خون باید از وجدان خود بهره بگیریم.‏ مسیحیان نمی‌خواهند برخلاف هیچ یک از اصول الٰهی رفتار کنند،‏ اما موضوعاتی هستند که هر فرد باید شخصاً در مورد آن‌ها قضاوت کند.‏ وجدان قابلیتی است که خدا به ما ارزانی داشته تا به کمک آن در زمینه‌های مختلف بویژه موضوعات اخلاقی تصمیم‌گیری کنیم.‏ (‏ رومیان ۲:‏۱۴،‏ ۱۵‏)‏ آنچه مسلّم است وجدان افراد با هم یکی نیست.‏ * کتاب مقدّس می‌گوید که برخی «وجدان ضعیف» دارند،‏ پس نتیجه می‌گیریم که وجدان برخی نیز قوی است.‏ (‏ ۱قُرِنتیان ۸:‏۱۲‏،‏ انجیل شریف ‏)‏ مسیحیان در آموزش تعالیم خدا پیشرفت یکسانی ندارند؛‏ یکی سریع پیشرفت می‌کند یکی کُند،‏ یکی بیشتر به احکام خدا اهمیت می‌دهد یکی کمتر،‏ یکی بیشتر از احکام خدا در اتخاذ تصمیمات خود استفاده می‌کند،‏ یکی کمتر.‏ مثالی این مطلب را روشن می‌کند.‏

^۱۴ کتاب مقدّس صریحاً خوردن گوشت حیوانی را که خون آن بیرون نرفته است منع کرده است.‏ اهمیت این حکم را از آنجا می‌توان فهمید که یک بار حتی در موقعیتی اضطراری وقتی سربازان اسرائیلی از گوشت حیواناتی خوردند که خون آن‌ها بیرون نرفته بود خدا آن را گناهی بزرگ برای آن‌ها محسوب کرد.‏ (‏ تثنیه ۱۲:‏۱۵،‏ ۱۶؛‏ ۱سموئیل ۱۴:‏۳۱-‏۳۵‏)‏ حال،‏ در این مورد سؤالاتی برای ما مطرح می‌شود.‏ وقتی فردی یهودی گوسفندی را می‌کشت چه می‌کرد؟‏ چه مدت بعد باید خون آن را می‌ریخت؟‏ آیا حتماً باید گردن حیوان را می‌برید؟‏ آیا می‌بایست حیوان را از پایش آویزان می‌کرد؟‏ حیوان چه مدت باید آویزان می‌ماند؟‏ با یک گاو چه باید می‌کردند؟‏ حتی بعد از آنکه خون حیوان بیرون می‌رفت مقداری از خون در گوشت باقی می‌ماند.‏ آیا خوردن چنین گوشتی جایز بود؟‏ چه کسی باید در این گونه موارد تصمیم می‌گرفت؟‏

۱۵.‏ برخی از یهودیان در مورد خوردن گوشت چگونه عمل می‌کردند،‏ نظر خدا در این مورد چیست؟‏

^۱۵ تصوّر کنیم که یهودیانی می‌خواستند در این موارد تصمیم بگیرند.‏ شاید یکی تصمیم می‌گرفت کلاً از بازار گوشت نخرد چرا که همیشه این احتمال وجود داشت که آن حیوان برای بت‌ها قربانی شده باشد.‏ یکی دیگر شاید فقط از گوشت حیوانی می‌خورد که دقیقاً مطابق رسومشان خون آن گرفته شده باشد.‏ * (‏ متّیٰ ۲۳:‏۲۳،‏ ۲۴‏)‏ شما چه تصمیمی می‌گرفتید؟‏ قابل ذکر است که یَهُوَه هیچ حکمی برای موارد خاص تعیین نکرده بود.‏ حال،‏ آیا لزومی داشت که یهودیان سؤالات خود را نزد معلّمان شریعت ببرند تا آنان برای هر مورد خاص دستوراتی وضع کنند؟‏ اگر چه این عمل به مرور زمان در میان آن‌ها به صورت یک رسم درآمده بود؟‏ اما به هیچ وجه ضروری نبود.‏ در واقع خدا فقط احکام پایه‌ای را در مورد ذبح حیوانات و چگونگی بیرون ریختن خون آن‌ها داد،‏ اما در مورد جزئیات آن قانونی وضع نکرد.‏ امروزه نیز یَهُوَه خادمان حقیقی خود را در مورد تصمیمات مربوط به خون به همین گونه راهنمایی کرده است.‏ —‏ یوحنّا ۸:‏۳۲‏.‏

۱۶.‏ چرا مسیحیان در مورد قبول اجزای کوچک خون نظرات متفاوتی دارند؟‏

^۱۶ همان طور که در بند ۱۱ و ۱۲ اشاره شد شاهدان یَهُوَه از انتقال خون کامل و مشتقات اصلی آن یعنی پلاسما،‏ گلبول‌های قرمز،‏ گلبول‌های سفید،‏ و پلاکت‌ها امتناع می‌ورزند.‏ آیا تزریق اجزای کوچک‌تری که از این مشتقات گرفته می‌شود همچون سرم‌های حاوی آنتی‌کورها که برای مقابله با بیماری‌ها و یا به عنوان پادزهر استفاده می‌شود نیز خلاف اصول کتاب مقدّس است؟‏ (‏ صفحهٔ ۲۰،‏ بند ۴ ملاحظه شود.‏)‏ برخی به این نتیجه رسیده‌اند که این اجزای کوچک خون دیگر خون محسوب نمی‌شوند و تحت قانون ممنوعیت خون قرار نمی‌گیرند.‏ (‏ اَعمال ۱۵:‏۲۹؛‏ ۲۱:‏۲۵‏؛‏ صفحهٔ ۲۱،‏ بند ۱)‏ در این گونه موارد تصمیم با خود شخص است و خود مسئول عواقب آن می‌باشد.‏ حال چه بسا وجدان شخص دیگری او را از استفادهٔ هر گونه خون انسان یا حیوان،‏ حتی اجزای کوچک آن بر حذر دارد.‏ شخص دیگری ممکن است یکی از پروتئین‌های پلاسما را به  عنوان پادزهر قبول کند،‏ ولی از پذیرش اجزای دیگر خون ممانعت ورزد.‏ * به علاوه،‏ برخی از داروها که از چهار مشتق اصلی خون گرفته شده است از لحاظ عملکرد و اهمیت آن در بدن آنقدر به مشتقات اصلی خون شباهت دارد که برای اغلب مسیحیان تزریق آن غیر قابل قبول می‌باشد.‏

۱۷.‏ الف)‏ چگونه می‌توانیم از وجدانمان در تصمیمات مربوط به اجزای کوچک خون استفاده کنیم؟‏ ب)‏ چرا تصمیم ما حائز اهمیت است؟‏

^۱۷ آنچه کتاب مقدّس در مورد وجدان می‌گوید می‌تواند به ما در اتخاذ این گونه تصمیمات کمک کند.‏ نخستین قدم این است که وجدان خود را با کلام خدا تعلیم دهیم.‏ با این کار می‌توانیم شخصاً تصمیم خود را مطابق راهنمایی‌های خدا بگیریم و آن را به عهدهٔ دیگران نگذاریم.‏ (‏ مزمور ۲۵:‏۴،‏ ۵‏)‏ وقتی موضوع اجزای کوچک خون مطرح می‌شود شاید برخی بگویند:‏ ‹این از موضوعاتی است که قانونی برای آن وجود ندارد و باید از وجدانم برای تصمیم‌گیری استفاده کنم،‏ پس هر تصمیمی بگیرم اهمیتی ندارد.‏› این طرزفکر درست نیست.‏ اگر موضوعی به وجدان مربوط شود به مفهوم بی‌اهمیت بودن آن نیست و حتی گاهی اهمیت آن بسیار زیاد است.‏ اوّل اینکه تصمیم ما روی کسانی که وجدانشان طور دیگری به ایشان حکم می‌کند تأثیر می‌گذارد.‏ این موضوع را از مثال پولُس در مورد گوشتی که ممکن است برای بت‌ها گذرانده شده باشد به خوبی می‌توان مشاهده کرد.‏ مسیحیان نباید کاری کنند که برادرشان عذاب وجدان بگیرد.‏ اگر ما باعث لغزش برادر خود شویم،‏ «آن برادر ضعیف که مسیح برای او مُرد هلاک خواهد شد.‏» بنابراین،‏ اگرچه تصمیم در مورد اجزای کوچک خون تصمیمی شخصی است،‏ باید آن را بسیار جدّی بگیریم.‏ —‏ ۱قُرِنتیان ۸:‏۸،‏ ۱۱-‏۱۳؛‏ ۱۰:‏۲۵-‏۳۱‏.‏

۱۸.‏ چرا نباید به ندای وجدانمان بی‌توجه باشیم؟‏

^۱۸ تصمیماتی که در مورد موضوع خون می‌گیریم از جنبهٔ دیگری نیز حائز اهمیت است؛‏ و آن تأثیری است که بر خود ما می‌گذارد.‏ اگر به کار بردن یکی از اجزای کوچک خون وجدانمان را می‌آزارد نباید نسبت به آن بی‌توجه باشیم.‏ شاید دیگران بگویند:‏ «قبول کردن اجزای کوچک خون اهمیتی ندارد،‏ خیلی‌ها آن را به کار می‌برند.‏» اما اگر چنین کاری باعث عذاب وجدانمان می‌شود باید از آن پرهیز کنیم.‏ امروزه بسیاری از مردم به ندای وجدانشان بی‌توجه هستند در نتیجه بعد از مدتی وجدانشان دیگر عمل نمی‌کند و به آنان اجازه می‌دهد دروغ بگویند و هر کار دیگری انجام دهند.‏ مسیحیان می‌خواهند وجدانشان همیشه بیدار بماند.‏ —‏ ۲سموئیل ۲۴:‏۱۰؛‏ ۱تیموتاؤس ۴:‏۱،‏ ۲‏.‏

۱۹.‏ وقتی در امور پزشکی تصمیمی در مورد خون پیش می‌آید به چه موضوعی باید اولویت دهیم؟‏

^۱۹ مقالهٔ صفحات ۱۹ تا ۲۱ در این شماره در انتها چنین می‌گوید:‏ «آزادی عملی که در تصمیمات وجدانی وجود دارد از اهمیت این تصمیمات نمی‌کاهد.‏» این تصمیمات بر رابطهٔ دوستی ما با خدا اثر می‌گذارد.‏ خدا تنها کسی است که می‌تواند به ما زندگی ابدی ببخشد و این کار را با استفاده از خون عیسی انجام می‌دهد.‏ از آنجا که خدا چنین استفادهٔ خاصّی برای خون در نظر دارد و از طریق آن نجات بشر را میسر ساخته است،‏ از ما می‌خواهد به موضوع خون اهمیت بدهیم.‏ پولُس نوشت:‏ «بی‌امید و بی‌خدا در این جهان به سر می‌بردید.‏ اما اکنون در مسیح عیسی،‏ شما که زمانی دور بودید،‏ به واسطهٔ خون مسیح نزدیک آورده شده‌اید.‏» —‏ اَفَسُسیان ۲:‏۱۲،‏ ۱۳‏،‏ هزارهٔ نو.‏

‏[پاورقی‌ها]‏

مرور

‏• خدا در مورد استفاده از خون چه حکمی به نوح،‏ اسرائیلیان و مسیحیان داد؟‏

‏• شاهدان یَهُوَه از تزریق کدام مشتقات خون ممانعت می‌ورزند؟‏

‏• منظور از اینکه،‏ استفاده از اجزای کوچک خون به وجدان شخص مربوط می‌شود چیست،‏ و چه چیزی نباید از آن برداشت کرد؟‏

‏• هنگام تصمیم‌گیری‌هایمان چرا باید به رابطهٔ دوستی‌مان با خدا اولویت دهیم؟‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

‏[نمودار در صفحهٔ ۱۶]‏

‏(‏برای دیدن شکل صحیح به نشریه رجوع شود)‏

موضع شاهدان یَهُوَه در مورد انتقال خون

خون کامل

▾ ▾ ▾ ▾

غیر قابل قبول گلبول‌های قرمز گلبول‌های سفید پلاکت‌ها پلاسما

هر مسیحی ▾ ▾ ▾ ▾

باید شخصاً اجزای کوچک اجزای کوچک اجزای اجزای

تصمیم بگیرد گلبول‌های گلبول‌های کوچک کوچک

قرمز سفید پلاکت‌ها پلاسما

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۴]‏

در قرن اوّل هیئت اداره‌کننده به این نتیجه رسید که مسیحیان باید از خون بپرهیزند

 ‏[تصویر در صفحهٔ ۱۷]‏

وقتی می‌خواهید در مورد خون و یا مشتقات آن تصمیمی اتخاذ کنید به ندای وجدان خود توجه کنید