راز سعادت

چه کسی بهتر از یَهُوَه خدای متبارک و عیسی مسیح که او نیز شاد و متبارک خوانده شده است می‌تواند ما را در یافتن راز سعادت و خوشبختی یاری کند؟‏ (‏ ۱تیموتاؤس ۱:‏۱۱؛‏ ۶:‏۱۵‏)‏ آری،‏ کتاب مقدّس که یادگار خالق مهربانمان است دروازهٔ سعادت را به روی ما می‌گشاید.‏ —‏ مکاشفه ۱:‏۳؛‏ ۲۲:‏۷‏.‏

عیسی در موعظهٔ معروف خود در اشاره به عامل خوشبختی و سعادت اظهار نمود:‏ «خوشا به حالِ» (‏ ۱)‏ آنانی که نیاز خود را به خدا احساس می‌کنند (‏ ۲)‏ ماتمیان (‏ ۳)‏ حلیمان (‏ ۴)‏ گرسنگان و تشنگان عدالت (‏ ۵)‏ رحم‌کنندگان (‏ ۶)‏ پاکدلان (‏ ۷)‏ صلح‌کنندگان (‏ ۸)‏ زحمت‌کشان (‏ ۹)‏ کسانی که به خاطر او مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرند.‏ —‏ متّیٰ ۵:‏۳-‏۱۱‏.‏ *

آیا گفتهٔ عیسی واقعاً صحیح است؟‏

اثبات درستی برخی از نکاتی که عیسی به عنوان عامل خوشبختی عنوان کرد چندان دشوار نیست.‏ زیرا واضح است که شخصی حلیم‏،‏ صلح‌طلب و رحیم سعادتمندتر از شخصی عصبی،‏ ستیزه‌جو و بی‌رحم است.‏

اما،‏ شاید از خود سؤال کنید چطور ممکن است شخصی محزون و ماتم‌زده که از بی‌عدالتی رنج می‌برد  سعادتمند خوانده شود.‏ باید در نظر داشت که چنین شخصی دید واقع‌بینانه‌ای نسبت به اوضاع دنیا دارد و در واقع به خاطر شرارت‌هایی که می‌بیند «گریه و ماتم می‌کند.‏» (‏ حِزْقِیال ۹:‏۴‏)‏ اما وقتی می‌آموزد که خدا مصمم است به تمام این بی‌عدالتی‌ها و شرارت‌ها پایان دهد دلش از خوشی و سعادت لبریز می‌شود.‏ —‏ اِشَعْیا ۱۱:‏۴‏.‏

انسانِ تشنهٔ عدالت،‏ از خطاها و اشتباهات مکرّر خود نیز ماتم‌زده و غمگین می‌شود.‏ چنین شخصی نیاز خود را به خدا و رهنمودهای او احساس می‌کند،‏ چرا که خوب می‌داند به تنهایی نمی‌تواند بر ضعف‌های خود غالب آید.‏ —‏ امثال ۱۶:‏۳،‏ ۹؛‏ ۲۰:‏۲۴‏.‏

کسانی که دل تشنهٔ عدالتشان از دیدن شرارت‌های دنیا به درد می‌آید و یا همان طور که عیسی گفت نیاز به وجود خدا را عمیقاً احساس می‌کنند کاملاً به اهمیت تقرّب به آفریدگار خود واقف هستند.‏ همان طور که هنگام ناراحتی معاشرت با شخصی نیکوکار خوشایند و دلپذیر است،‏ تصوّر کنید چقدر نزدیکی با خدای مهربانمان باعث سعادت و خوشبختی انسان می‌شود.‏ به راستی که خوشا به حال شخصی که صداقت را پیشه کرده،‏ تشنهٔ راستی و عدالت است و با دل و جان رهنمودهای خدای خود را به جا می‌آورد.‏ چنین شخصی براستی طعم سعادت واقعی را خواهد چشید.‏

عیسی همچنین گفت خوشا به حال کسانی که به خاطر او مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرند.‏ آیا ممکن است شخصی که مورد آزار قرار می‌گیرد،‏ خوشحال و سعادتمند باشد؟‏ در این سخن عیسی نیز حکمتی وجود دارد.‏ ببینیم منظور عیسی چه بود؟‏

آیا آزار و اذیت می‌تواند عامل سعادت باشد؟‏

توجه داشته باشید که عیسی مطلب را چگونه عنوان کرد.‏ عیسی گفت:‏ «خوشا به حال آنان که به سبب نیک‌کردار بودن آزار می‌بینند،‏ .‏ .‏ .‏ هر گاه به خاطر من شما را ناسزا گفته،‏ آزار رسانند و به شما تهمت زنند،‏ شاد باشید.‏» (‏ متّیٰ ۵:‏۱۰،‏ ۱۱‏،‏ ترجمهٔ تفسیری ‏)‏ واضح است که کسی از آزار و اذیت خوشش نمی‌آید.‏ اما وقتی شخص در راه نیک‌کرداری و پیروی از عیسی و اصول اخلاقی والای او آزار می‌بیند،‏ نوعی حالت رضایت و کامیابی در او ایجاد می‌شود.‏

رویدادی که در قرن اوّل مسیحی رخ داد به خوبی صحّت این گفته عیسی را ثابت می‌کند.‏ در آن زمان اعضای دادگاه عالی یهود (‏ سَنهِدرین)‏ رسولان عیسی را به دلیل موعظه کردن در مورد عیسی فراخوانده،‏ تازیانه زدند و منع کردند که دیگر به نام عیسی سخنی نگویند.‏ سپس آنان را رها کردند.‏ عکس‌العمل رسولان چه بود؟‏ «رسولان شادی‌کنان از حضور اهل شورا بیرون رفتند،‏ زیرا شایسته شمرده شده بودند که به خاطر آن نام اهانت ببینند.‏ و هیچ روزی،‏ چه در معبد و چه در خانه‌ها،‏ از تعلیم و بشارت در بارهٔ اینکه عیسی همان مسیح است،‏ دست نکشیدند.‏» —‏ اَعمال ۵:‏۴۰-‏۴۲؛‏ ۱۳:‏۵۰-‏۵۲‏،‏ ترجمهٔ هزارهٔ نو.‏

پِطْرُس رسول توضیحات بیشتری در مورد دلیل شادی‌شان داده گفت:‏ «اگر به خاطر مسیحی بودن،‏ شما را دشنام دهند و نفرین کنند،‏ شاد باشید زیرا در این صورت گرمی روح پرجلال خدا را احساس خواهید کرد که وجود شما را فرا می‌گیرد.‏» (‏ ۱پِطْرُس ۴:‏۱۴‏،‏ تفس ‏)‏ در واقع،‏ وقتی در راه عدالت و نیکوکاری مورد آزار و اذیت قرار می‌گیریم شادی ما مسیحیان به این دلیل است که از موهبت روح‌القدس خدا برخوردار می‌شویم.‏ اما چرا داشتن روح‌القدس خدا ما را شاد و خرسند می‌کند؟‏

صفات خداپسندانه در مقابل اَعمال ناپاک

خدا روح‌القدس خود را تنها به کسانی می‌دهد که مطابق احکام او رفتار می‌کنند.‏ (‏ اَعمال ۵:‏۳۲‏)‏ ولی کسانی که به اَعمال ناپاک دست می‌زنند از آن نصیبی نخواهند برد؛‏ اَعمالی همچون «بی‌عفتی،‏ ناپاکی،‏ و هرزگی؛‏ بت‌پرستی و جادوگری؛‏ دشمنی،‏ ستیزه‌جویی،‏ رشک،‏ خشم؛‏ جاه‌طلبی،‏ نفاق،‏ دسته‌بندی،‏ حسد؛‏ مستی،‏ عیاشی و مانند این‌ها.‏» (‏ غَلاطیان ۵:‏۱۹-‏۲۱‏،‏ ھ ن‏)‏ متأسفانه این اَعمال در دنیای امروز بفراوانی دیده می‌شود و واضح  است که هیچ کس را سعادتمند نکرده است.‏ چنین اَعمالی خانواده‌ها را از هم می‌پاشد و دوستی و صمیمیت را از بین می‌برد.‏ کتاب مقدّس می‌گوید:‏ ‹کنندگان چنین کارها از زندگی در پادشاهی خدا محروم خواهند شد.‏›‏

خدا روح‌القدس را به کسی می‌دهد که تلاش می‌کند خصوصیاتی هماهنگ با «ثمرهٔ روح» را در خود پرورش دهد.‏ منظور خصوصیاتی است همچون «محبت،‏ خوشی،‏ آرامش،‏ بردباری،‏ مهربانی،‏ خیرخواهی،‏ وفاداری،‏ فروتنی و خویشتن‌داری.‏» (‏ غَلاطیان ۵:‏۲۲،‏ ۲۳‏،‏ انجیل شریف ‏)‏ این خصوصیات دوستی‌ها و رشته‌های الفت میان انسان‌ها را تحکیم می‌کند و ما را نیز به خدا نزدیک می‌سازد،‏ در نتیجه سعادت و خوشی‌ای عمیق در ما ایجاد می‌کند.‏ (‏ کادر ملاحظه شود.‏)‏ از آن گذشته،‏ چنین خصوصیاتی یَهُوَه خدا را نیز از ما خوشنود می‌کند و راهگشای زندگی در دنیای عادلی است که به انسان‌ها وعده داده است.‏

تصمیم جدّی

ولفگانگ و بریگیتا در خانه‌ای مجلل در آلمان زندگی می‌کردند.‏ آنان درآمد خوبی داشتند،‏ لباس‌های گرانقیمت می‌پوشیدند و همهٔ وسایلی که تصوّر می‌شود برای خوشبختی یک زوج جوان لازم است در اختیار داشتند.‏ آن‌ها اکثر وقتشان را صرف تهیهٔ این گونه چیزها می‌کردند.‏ ولی می‌دیدند که هیچ کدام از این‌ها سعادت و خوشی واقعی برایشان نیاورده است.‏ وقتی ولفگانگ و بریگیتا مطالعهٔ کتاب مقدّس را آغاز کردند،‏ مصمم شدند وقت بیشتری را به امور معنوی اختصاص دهند تا آفریدگار خود را بهتر بشناسند و خود را به او نزدیک کنند.‏ این تصمیم تغییری کلّی در نگرش آن‌ها به وجود آورد و هر دو را بر آن داشت تا از بارهای اضافهٔ زندگی بکاهند تا وقت بیشتری برای موعظه و تعلیم کتاب مقدّس به دیگران داشته باشند.‏ اکنون ولفگانگ و بریگیتا در بیت‌ئیل آلمان به طور داوطلبانه خدمت می‌کنند.‏ آن‌ها همچنین زبان یکی از کشورهای آسیایی را آموخته‌اند تا بتوانند حقایق کتاب مقدّس را به مهاجران آن کشور اعلام کنند.‏

آیا این زوج به سعادت دست یافته‌اند؟‏ ولفگانگ می‌گوید:‏ «از زمانی که تصمیم گرفتیم زندگی خود را وقف امور معنوی کنیم احساس شادی بیشتری می‌کنیم.‏ خدمت به یَهُوَه رابطهٔ زناشویی ما را نیز قوی کرده است.‏ البته ما قبلاً هم مشکل خانوادگی نداشتیم ولی می‌دیدیم که علایق  مختلفمان ما را به تدریج از هم دور می‌کند.‏ اما الآن هر دو یک هدف واحد را دنبال می‌کنیم.‏»‏

سعادت در چیست؟‏

در جواب این سؤال به طور خلاصه می‌توان گفت:‏ سعادت در دوری کردن از اَعمال ناپاک و پرورش ثمرهٔ روح‌القدس می‌باشد.‏ آری،‏ سعادت واقعی در گرو تقرّب به خداست.‏ کسی که ارادهٔ یَهُوَه خدا را به جا آورد،‏ چنانکه عیسی گفت طعم سعادت واقعی را خواهد چشید.‏

شاید اکنون بیمار یا درگیر مشکلی خانوادگی باشید.‏ شاید آرزوی داشتن فرزند را در دل دارید.‏ شاید شغل مناسبی نیافته و زندگی‌تان به خوبی گذشته پیش نمی‌رود.‏ ناامید نشوید!‏ تصوّر نکنید که سعادت از زندگی شما رخت بر بسته است.‏ حکومت خدا همهٔ این مشکلات،‏ به علاوه صدها مشکل دیگر را برطرف خواهد کرد.‏ یَهُوَه خدا وعده داده است که بزودی حکومت عادل خود را برقرار سازد.‏ وقتی این وعدهٔ الٰهی جامهٔ عمل بپوشد تحقق این سخن مزمورنویس را به عین خواهیم دید که گفت:‏ «سلطنت تو باقی تا تمام دورها.‏ دست خویش را باز می‌کنی و آرزوی همهٔ زندگان را سیر می‌نمایی.‏» (‏ مزمور ۱۴۵:‏۱۳،‏ ۱۶‏)‏ امروزه میلیون‌ها شاهد یَهُوَه در سطح جهان می‌توانند به شما اطمینان دهند که ایمان به این وعدهٔ دلگرم‌کنندهٔ آفریدگار،‏ حتی در این دوران سخت،‏ می‌تواند دروازهٔ سعادت را به روی شما بگشاید.‏ —‏ مکاشفه ۲۱:‏۳‏.‏

‏[پاورقی]‏

‏[کادر/تصویر در صفحهٔ ۶]‏

خصوصیاتی که برای رسیدن به سعادت لازم است

محبت کنید و دیگران شما را دوست خواهند داشت.‏

شادی در سخت‌ترین شرایط به شما نیرو می‌بخشد.‏

آرام بودن شما را از درگیری و کشمکش محفوظ می‌دارد.‏

صبر و بردباری شادی شما را در سختی‌ها تضمین می‌کند.‏

مهربانی باعث می‌شود دوستان بسیار پیدا کنید.‏

نیکویی کردن سبب می‌شود دیگران شما را در سختی‌ها مساعدت کنند.‏

وفاداری و ایمان سبب می‌شود با اعتماد کامل رهنمودهای خدا را به کار گیرید.‏

فروتنی در شما آرامش خاطر به وجود می‌آورد و برای سلامت جسم و روان مفید است.‏

خویشتنداری از خطاهای شما می‌کاهد.‏

‏[تصاویر در صفحهٔ ۷]‏

شخص سعادتمند به نیاز خود به خدا واقف است