یکدیگر را دوست بدارید

‏«با محبت برادرانه یکدیگر را دوست دارید.‏» —‏ رومیان ۱۲:‏۱۰‏.‏

۱،‏ ۲.‏ یک میسیونر در روزگار ما و پولُس رسول در قرن اول،‏ چه احساسی نسبت به برادران خود داشتند؟‏

دان در طول ۴۳ سال خدمت میسیونری خود در خاور دور به خاطر مهر و دلبستگی عمیقش به دیگران،‏ زبان‌زد همه بود.‏ وقتی که او در روزهای آخر زندگی‌اش در بستر بیماری خوابیده بود عده‌ای از شاگردان قدیمی او رنج هزاران کیلومتر سفر را بر خود هموار کرده تا او را ببینند و به او بگویند:‏ ‏«کُمسُهُمندا،‏ کُمسُهُمندا!‏» یعنی،‏ «سپاسگزاریم،‏ سپاسگزاریم!‏» بله،‏ مهر و دلبستگی عمیق و بی‌ریای دان آن‌ها را تحت تأثیر قرار داده بود.‏

^۲ نمونهٔ بالا فقط منحصر به دان نیست.‏ در قرن اوّل پولُس رسول،‏ مهر و دلبستگی عمیقی نسبت به دوستان خود نشان می‌داد.‏ در حقیقت او از همه چیز خود برای آن‌ها می‌گذشت.‏ اگرچه پولُس در به اجرا گذاشتن اعتقاداتش راسخ بود اما با دیگران با ملایمت و نرمی رفتار کرده نسبت به آن‌ها دلسوزی می‌کرد.‏ او به جماعت تَسّالونیکی نوشت:‏ «مثل دایه‌ای که اطفال خود را می‌پرورد.‏ بدین طرز شایق شما شده،‏ راضی می‌بودیم که نه همان انجیل خدا را به شما دهیم،‏ بلکه جان‌های خود را نیز از بس که عزیز ما بودید» (‏ ۱تَسّالونیکیان ۲:‏۷،‏ ۸‏)‏ بعدها وقتی پولُس به برادران خود در اَفَسُس گفت که دیگر او را نخواهند دید،‏ آن‌ها «گریهٔ بسیار کردند و بر گردن پولُس آویخته،‏ او را می‌بوسیدند.‏» (‏ اَعمال ۲۰:‏۲۵،‏ ۳۷‏)‏ در اینجا به خوبی می‌توان دید که پیوند بین پولُس و برادرانش بسیار عمیق‌تر از پیوندی بود که بین  عده‌ای صرفاً به دلیل هم ایمان بودنشان وجود دارد.‏ آن‌ها نسبت به یکدیگر مهر و دلبستگی عمیقی داشتند.‏

دلبستگی و محبت

۳.‏ در کتاب مقدّس،‏ محبت چه رابطه‌ای با دلبستگی و دوست‌داشتن دارد؟‏

^۳ در کتاب مقدّس،‏ محبت که برجسته‌ترین خصوصیت مسیحی است رابطهٔ بسیار نزدیکی با دلبستگی،‏ همدردی و شفقّت دارد.‏ (‏ ۱تَسّالونیکیان ۲:‏۸؛‏ ۲پِطْرُس ۱:‏۷‏)‏ درست مانند مجموعهٔ برش‌های سطح یک تکه الماس که می‌تواند از آن یک قطعه جواهر زیبا و بی نقص بسازد مجموعهٔ این خصوصیات خداپسندانه نیز یکدیگر را کامل می‌کنند.‏ این صفات نه تنها همبستگی بیشتری بین مسیحیان ایجاد می‌کند بلکه آن‌ها را به پدر آسمانی‌شان نیز نزدیک‌تر می‌سازد.‏ از این رو،‏ پولُس رسول نوشت:‏ «محبت بی‌ریا باشد.‏ .‏ .‏ با محبت برادرانه یکدیگر را دوست دارید.‏» —‏ رومیان ۱۲:‏۹،‏ ۱۰‏.‏

۴.‏ در اینجا اصطلاح «دوست دارید» به چه معنی است؟‏

^۴ واژهٔ یونانی‌ای که پولُس به کار برد و در اینجا «دوست دارید» ترجمه شده است از دو بخش تشکیل شده،‏ یکی به معنی دوستی و دیگری به معنی عاطفه می‌باشد.‏ یک محقق کتاب مقدّس می‌گوید:‏ «این بدان معنی است که مسیحیان را می‌توان از روی ازخودگذشتگی و دلبستگی میان آنان شناسایی کرد که مشابه محبت عاطفی میان اعضای یک خانوادهٔ بسیار نزدیک و پشتیبان هم است.‏» آیا شما نیز چنین احساسی در مورد خواهران و برادران مسیحی خود دارید؟‏ فضایی گرم که حاکی از همبستگی خانوادگی است باید بر جماعت مسیحی حاکم باشد.‏ (‏ غَلاطیان ۶:‏۱۰‏)‏ به این دلیل یکی از ترجمه‌های کتاب مقدّس رومیان ۱۲:‏۱۰ را به این صورت برگردانده است.‏ «مانند برادران،‏ به یکدیگر محبتی گرم و صمیمی داشته باشیم.‏» (‏ ترجمهٔ جِی.‏ بی.‏ فیلیپس،‏ انگل‍.‏)‏ بلی،‏ ابراز محبت میان مسیحیان عمیق‌تر از انجام وظیفه و یا منطق و استدلال است.‏ از این رو،‏ ما باید ‹محبت برادرانهٔ بی‌ریا داشته باشیم،‏ و یکدیگر را از دل بشدّت محبت بنماییم.‏› —‏ ۱پِطْرُس ۱:‏۲۲‏.‏

از خدا آموخته‌ایم تا یکدیگر را محبت نماییم

۵،‏ ۶.‏ الف)‏ یَهُوَه چگونه با استفاده از کنگره‌های بین‌المللی،‏ به مردمش راجع به محبت بین مسیحیان آموزش می‌دهد؟‏ ب)‏ چرا برادرانی که مدت طولانی‌تری با هم هستند بیشتر به هم احساس نزدیکی می‌کنند؟‏

^۵ اگرچه در دنیای امروز به وضوح می‌توان دید که ‹محبت بسیاری سرد شده› اما یَهُوَه به ما آموزش می‌دهد تا ‹یکدیگر را محبت نماییم.‏› (‏ متّیٰ ۲۴:‏۱۲؛‏ ۱تَسّالونیکیان  ۴:‏۹‏)‏ کنگرهٔ بین‌المللی شاهدان یَهُوَه،‏ محیط مناسبی برای تعلیم این خصوصیت می‌باشد.‏ شاهدان کشور میزبان برادران خود را که از سرزمین‌های دوردست به آنجا می‌آیند ملاقات کرده،‏ در خانه‌های خود را به روی آن‌ها می‌گشایند.‏ در یکی از این کنگره‌های بین‌المللی که اخیراً برگزار شد عده‌ای از کشوری آمده بودند که مردم آن در نشان دادن احساسات خود پیشقدم نمی‌شوند.‏ برادری که مسئول پیدا کردن اطاق بود می‌گوید:‏ «این برادران در روز اوّل ورودشان به نظر خیلی خجالتی و نگران می‌رسیدند اما بعد از شش روز هنگام خداحافظی،‏ میزبانان خود را در آغوش گرفته و می‌گریستند.‏ همهٔ آن‌ها غرق در محبتی بودند که هرگز آن را فراموش نخواهند کرد.‏» میهمان‌نوازی از برادرانمان،‏ بدون توجه به اختلافات فرهنگی باعث می‌شود تا هم میهمان و هم میزبان بهترین خصوصیات خود را جلوه‌گر کنند.‏ —‏ رومیان ۱۲:‏۱۳‏.‏

^۶ تجربیات این کنگره‌ها که حاکی از محبت و نزدیکی بین برادران می‌باشد بسیار مهیج و تشویق کننده است،‏ اما هنگامی که مسیحیان برای مدت طولانی‌تری در کنار هم یَهُوَه را خدمت می‌کنند بیشتر به یکدیگر احساس نزدیکی می‌کنند.‏ هرچه بیشتر با برادران خود آشنا شویم،‏ خصوصیات خوب آن‌ها همچون صداقت،‏ امانت‌داری،‏ وفاداری،‏ مهربانی،‏ سخاوت،‏ التفات،‏ همدردی و ازخودگذشتگی را بیشتر مورد تحسین قرار خواهیم داد.‏ (‏ مزمور ۱۵:‏۳-‏۵؛‏ امثال ۱۹:‏۲۲‏)‏ مارک که به عنوان یک میسیونر در آفریقای شرقی خدمت می‌کرد می‌گوید:‏ «خدمت شانه به شانه با برادرانمان سبب پیوندی نا گسستنی با آنان می‌شود.‏»‏

۷.‏ چگونه می‌توان از مهر و محبت برادران مسیحی خود فایده ببریم؟‏

^۷ برای به وجود آوردن و حفظ چنین پیوندی در جماعت،‏ اعضای آن باید خود را به یکدیگر نزدیک سازند.‏ حضور مرتب در جلسات سبب می‌شود تا پیوندی را که میان ما و برادران‌مان به وجود آمده است محکم‌تر کنیم.‏ اگر قبل از شروع و بعد از اتمام جلسات با برادران و خواهران خود مصاحبت کنیم و در خلال جلسات نیز فعال باشیم،‏ یکدیگر را ‹به محبت و اَعمال نیکو ترغیب کرده‌ایم.‏› (‏ عبرانیان ۱۰:‏۲۴،‏ ۲۵‏)‏ یک پیر جماعت در ایالات متحده می‌گوید:‏ «وقتی به گذشته و خاطرات شیرین آن برمی‌گردم به یاد می‌آورم که خانوادهٔ ما در میان کسانی بود که آخر از همه سالن ملکوت را ترک می‌کرد و ما از سخنان شادی‌آور و تشویق‌کنندهٔ دیگران لذّت می‌بردیم.‏»‏

آیا نیازی به گشودن دل خود داریم‏؟‏

۸.‏ الف)‏ چرا پولُس از قُرِنتیان درخواست کرد تا دل‌های خود را بگشایند؟‏ ب)‏ ما چگونه می‌توانیم مهربانی و محبت را در جماعت توسعه دهیم؟‏

^۸ اگر مایلید علاقه و محبت خود را بیشتر به دیگران نشان دهید باید دل خود را برای آنان بگشایید.‏ پولُس رسول به جماعت قُرِنتُس نوشت:‏ «دل خود را بر شما گشودیم.‏ ما محبت خود را از شما دریغ نمی‌داریم.‏» پولُس از آن‌ها تقاضا کرد تا دل‌های خود را بگشایند.‏ (‏ ۲قُرِنتیان ۶:‏۱۱-‏۱۳‏،‏ ترجمهٔ هزارهٔ نو ‏)‏ آیا شما نیز می‌توانید دل خود را برای محبت به دیگران بگشایید؟‏ شما می‌توانید در محبت به دیگران پیشقدم شوید.‏ پولُس در نامهٔ خود به رومیان،‏ ضرورت محبت و دوستی را به این پند ربط داده گفت:‏ «هر یک از شما دیگری را بیشتر از خود احترام کند.‏» (‏ رومیان ۱۲:‏۱۰‏،‏ ترجمهٔ تفسیری ‏)‏ با عمل به این نصیحت راه را برای بنای دوستی و محبت می‌گشاییم.‏ به یاد داشته باشید،‏ خیرمقدّم‌گویی در جلسات به دیگران نشانهٔ احترام به آن‌ها است.‏ همچنین می‌توانید از آن‌ها دعوت کنید تا در خدمت موعظه شما را همراهی کنند و یا درخواست کنید تا با یکدیگر خود را برای جلسات آماده کنید.‏

۹.‏ عده‌ای برای صمیمی شدن با هم‌ایمانان خود چه کرده‌اند؟‏ (‏ تجربیات جماعت خود را در این زمینه ذکر کنید.‏)‏

^۹ خانواده‌ها و افراد دیگر در جماعت می‌توانند با دیدار  از یکدیگر و صرف غذایی بسیار ساده و یا شرکت در تفریحاتی سالم،‏ دل خود را برای ابراز محبت بروی یکدیگر بگشایند.‏ (‏ لوقا ۱۰:‏۴۲؛‏ ۱۴:‏۱۲-‏۱۴‏)‏ هَکوپ،‏ بعضی اوقات برای گروه‌های کوچک پیک نیک ترتیب می‌دهد،‏ او می‌گوید:‏ «پیر و جوان به علاوهٔ خانواده‌های تک‌ولی در این پیک نیک‌ها شرکت می‌کنند.‏ چنین معاشرت‌هایی برای همهٔ ما خاطرهٔ خوشی به جا می‌گذارد و باعث می‌شود به یکدیگر احساس نزدیکی بیشتری کنیم.‏» ما مسیحیان نباید فقط هم‌ایمانان یکدیگر باشیم بلکه باید همّت کنیم تا دوستانی حقیقی شویم.‏ —‏ ۳یوحنّا ۱۴‏.‏

۱۰.‏ هنگامی که در راه دوستی با برادران خود به مشکل برمی‌خوریم چه باید بکنیم؟‏

^۱۰ بعضی اوقات ناکاملی‌ها ممکن است سد راه توسعهٔ دوستی و محبت شود.‏ در چنین مواقعی چگونه باید از خود عکس‌العمل نشان دهیم؟‏ در وهلهٔ اوّل،‏ می‌توانیم برای داشتن رابطه‌ای دوستانه با برادران خود،‏ به درگاه یَهُوَه دعا کنیم.‏ یَهُوَه به این گونه دعاهای خالصانه پاسخ می‌دهد.‏ این خواست اوست که خادمانش به یکدیگر محبت کرده،‏ دوستانی صمیمی باشند.‏ (‏ ۱یوحنّا ۴:‏۲۰،‏ ۲۱؛‏ ۵:‏۱۴،‏ ۱۵‏)‏ در چنین مواقعی ما نیز باید هماهنگ با دعای خود رفتار کنیم.‏ یک سرپرست سیّار به نام ریک که در آفریقای شرقی خدمت می‌کند برادری را به خاطر می‌آورد که رفتار تُندش دوستی با او را تا اندازه‌ای مشکل ساخته بود.‏ ریک می‌گوید:‏ «تصمیم گرفتم به جای دوری از او سعی کنم او را بهتر بشناسم.‏ من فهمیدم که پدر او شخصی بسیار سختگیر بوده است.‏ تازه متوجهٔ تلاشی شدم که این برادر با توجه به گذشته‌اش برای عوض کردن خود متحمّل شده بود.‏ پیشرفت او در این راه مرا به تحسین واداشت و هر دوی ما دوستانی بسیار صمیمی برای یکدیگر شدیم.‏» —‏ ۱پِطْرُس ۴:‏۸‏.‏

دل خود را بگشایید‏!‏

۱۱.‏ الف)‏ برای توسعهٔ محبت و دوستی در جماعت چه باید کرد؟‏ ب)‏ چرا خودداری از تبادل احساسات و افکار خود خطرات روحانی به همراه دارد؟‏

^۱۱ چقدر غم‌انگیز است که امروزه بسیاری از مردم بدون داشتن دوستی صمیمی زندگی خود را سپری می‌کنند.‏ در جماعت مسیحی چنین چیزی نباید اتفاق بیفتد.‏ محبت واقعی و برادرانه فقط در یک گفتگو و رفتاری مؤدبانه و یا ابراز احساسات بیش از حد،‏ خلاصه نمی‌شود.‏ بلکه باید با تمام وجود دل خود را بگشاییم،‏ درست مانند پولُس که دل خود را به سوی جماعت قُرِنتُس گشود.‏ باید به هم‌ایمانانمان نشان دهیم که سعادت آن‌ها آرزوی قلبی ماست.‏ اگرچه ممکن است همهٔ ما ذاتاً انسان‌های معاشرتی نبوده کم‌حرف باشیم،‏ اما گوشه‌گیری نیز می‌تواند باعث زیان شود.‏ کتاب مقدّس اخطار می‌کند:‏ «مرد معتزل هوسِ خود را طالب می‌باشد،‏ و به هر حکمت صحیح مجادله می‌کند.‏» —‏ امثال ۱۸:‏۱‏.‏

۱۲.‏ چرا گفتگو و تبادل نظر برای صمیمی شدن با برادران ضروری است؟‏

^۱۲ گفتگو و تبادل نظر صادقانه می‌تواند رکنی برای ایجاد یک دوستی حقیقی باشد.‏ (‏ یوحنّا ۱۵:‏۱۵‏)‏ همهٔ ما برای درد دل به دوستانی قابل اطمینان احتیاج داریم.‏ از این  گذشته،‏ هرچه بیشتر با یکدیگر آشنا شویم بهتر می‌توانیم به نیازهای یکدیگر رسیدگی کنیم.‏ اگر در توجه و علاقه نشان دادن به دیگران پیشقدم شویم،‏ محبت و دوستی را در جماعت توسعه داده‌ایم و حقیقت کلام عیسی را تجربه خواهیم کرد که گفت:‏ «دادن از گرفتن فرخنده‌تر است» —‏ اَعمال ۲۰:‏۳۵؛‏ فیلِپّیان ۲:‏۱-‏۴‏.‏

۱۳.‏ برای نشان دادن محبت و دوستی حقیقی به برادرانمان،‏ چه باید بکنیم؟‏

^۱۳ اگر می‌خواهید محبت شما ثمره آورد،‏ پنهانش نکنید آن را ابراز کنید.‏ (‏ امثال ۲۷:‏۵‏)‏ چشمان ما می‌تواند محبت خالصانه و از ته قلب‌مان را منعکس کند،‏ در نتیجه دیگران در مقابل محبت ما عکس‌العمل مثبت نشان خواهند داد.‏ در کتاب مقدّس می‌خوانیم:‏ «نورِ چشمانْ دل را شادمان می‌سازد،‏ و خبر نیکو استخوان‌ها را پر مغز می‌نماید.‏» (‏ امثال ۱۵:‏۳۰‏)‏ به فکر دیگران بودن نیز محبت و دوستی را عمیق‌تر می‌کند.‏ اگرچه محبت را نمی‌توان خرید اما با دادن هدیه‌ای از صمیم قلب می‌توانیم محبتمان را نشان دهیم.‏ فرستادن نامه یا کارتی و یا «سخنی که در محلّش گفته شود» می‌تواند نمایانگر محبت و دوستی عمیق ما باشد.‏ (‏ امثال ۲۵:‏۱۱؛‏ ۲۷:‏۹‏)‏ هنگامی که دوستی دیگران را به دست می‌آوریم باید برای حفظ آن ازخودگذشتگی نشان دهیم.‏ بخصوص،‏ هنگام سختی‌ها باید در کنار آن‌ها باشیم.‏ کتاب مقدّس می‌گوید:‏ «دوست خالص در همهٔ اوقات محبت می‌نماید،‏ و برادر به جهت تنگی مولود شده است.‏» —‏ امثال ۱۷:‏۱۷‏.‏

۱۴.‏ اگر شخصی به ابراز دوستی ما آنچنان که می‌خواهیم جواب مثبت نمی‌دهد،‏ چه باید بکنیم؟‏

^۱۴ تصوّر اینکه بتوان به همهٔ اعضای جماعت نزدیک بود واقع‌بینانه نیست.‏ طبیعی است که به بعضی بیشتر احساس نزدیکی می‌کنیم.‏ بنابراین،‏ اگر مایلید با کسی دوستی کنید اما او تمایلی نشان نمی‌دهد،‏ فوراً نتیجه‌گیری نکنید که اِشکال از شما و یا او می‌باشد.‏ و یا او را در تنگنا قرار ندهید که دوست صمیمی شما شود.‏ اگر درِ دوستی خود را به همان اندازه که او اجازه می‌دهد به رویش بگشایید،‏ راهی را که ممکن است در آینده به نزدیکی و صمیمیت ختم شود باز گذاشته‌اید.‏

‏«از تو خوشنودم»‏

۱۵.‏ تشویق و عدم تشویق دیگران چه تأثیراتی می‌تواند داشته باشد؟‏

^۱۵ عیسی بعد از تعمیدش این سخن را از آسمان شنید که «از تو خوشنودم» و این کلمات او را بسیار دلگرم ساخت.‏ (‏ مَرقُس ۱:‏۱۱‏)‏ این سخنان تصدیق‌آمیز عیسی را کاملاً مطمئن ساخت که پدرش او را دوست دارد.‏ (‏ یوحنّا ۵:‏۲۰‏)‏ متأسفانه عده‌ای هرگز چنین سخنان تشویق‌آمیزی از دهان کسانی که برای آن‌ها احترام قائلند و دوستشان دارند،‏ نشنیده‌اند.‏ آنا،‏ می‌گوید:‏ «بسیاری از ما جوانان در خانوادهٔ خود کسی را نداریم که در بارهٔ ایمانمان با او صحبت کنیم.‏ ما در خانه فقط انتقاد و نکوهش می‌شنویم و این امر باعث ناراحتی ما می‌شود.‏» هنگامی که آن‌ها جای خود را در جماعت باز می‌کنند،‏ پشتیبانی و توجه پدران،‏ مادران،‏ خواهران و برادران روحانی خود را مانند یک خانوادهٔ گرم،‏ حس می‌کنند.‏ —‏ مَرقُس ۱۰:‏۲۹،‏ ۳۰؛‏ غَلاطیان ۶:‏۱۰‏.‏

۱۶.‏ چرا نکوهش کردن دیگران صحیح نمی‌باشد؟‏

^۱۶ در برخی از فرهنگ‌ها جوانان مورد تحسین و تشویق قرار نمی‌گیرند.‏ زیرا سالمندان،‏ والدین و آموزگاران تصوّر می‌کنند با این کار از آن‌ها انسان‌های متکبّر و از خود راضی به بار خواهند آورد.‏ چنین طرز فکری ممکن است دامنگیر خانواده‌های مسیحی و جماعات نیز بشود.‏ هنگام اظهارنظر در بارهٔ یک گفتار و یا انجام وظایفی که به دیگران سپرده شده است،‏ بعضی از سالمندان ممکن است بگویند:‏ «اِی بد نبود،‏ می‌توانستی آن را بهتر انجام دهی!‏» و یا ممکن است به طور غیر مستقیم نارضایتی خود را از کار جوانان نشان دهند.‏ البته آن‌ها معتقدند که با این روش جوانان را ترغیب می‌کنند تا توانایی‌های خود را کاملاً به کار بندند.‏ اما این طریقه معمولاً نتیجه‌ای معکوس به بار می‌آورد چون ممکن است جوانان را به کناره‌گیری واداشته و حس خود کم بینی را در آن‌ها به وجود آورد.‏

۱۷.‏ چرا باید از موقعیت‌های گوناگون استفاده کرده دیگران را تشویق کنیم؟‏

^۱۷ تحسین دیگران نباید فقط زمانی صورت گیرد که می‌خواهیم به آن‌ها پند یا توصیه‌ای بدهیم.‏ تحسینی صادقانه،‏ محبت و دوستی را در خانواده و جماعت توسعه داده سبب می‌شود جوانان برای کسب راهنمایی پیشقدم  شده و با برادران و خواهران با تجربهٔ خود مشورت کنند.‏ پس به جای اینکه اجازه دهیم آداب و رسوم و فرهنگ،‏ طرز رفتار با دیگران را به ما تحمیل کند،‏ بیایید تا ‹انسانیت تازه را که به صورت خدا در عدالت و قدّوسیت حقیقی آفریده شده است بپوشیم.‏› و همانند یَهُوَه مشوّق دیگران باشیم.‏ —‏ اَفَسُسیان ۴:‏۲۴‏.‏

۱۸.‏ الف)‏ جوانان،‏ شما باید با چه دیدی به اندرز سالمندان و پیران بنگرید؟‏ ب)‏ چرا سالمندان و پیران باید مراقب باشند که چگونه پند می‌دهد؟‏

^۱۸ از سوی دیگر هنگامی که جوانان از طرف سالمندان اصلاح می‌شوند و یا به آنان پندی داده می‌شود نباید گمان کنند که مورد علاقه آن‌ها نمی‌باشند.‏ (‏ جامعه ۷:‏۹‏)‏ بلکه برعکس!‏ این توجه و محبت عمیق سالمندان است که سبب این کار می‌شود.‏ در غیر این صورت دلیلی نداشت که زحمت این کار را به خود بدهند.‏ از آنجایی که سالمندان و بخصوص پیران جماعت می‌خواهند پند و اندرزشان ثمربخش باشد و به قدرت و اثری که کلمات می‌تواند بر روی دیگران بگذارد،‏ واقفند.‏ پس باید وقتی را برای تعمّق در بارهٔ روش بیان پند خود کنار گذاشته و قبل از صحبت با دیگران به یَهُوَه دعا کنند.‏ —‏ ۱پِطْرُس ۵:‏۵‏.‏

خدا بسیار مهربان است

۱۹.‏ چرا کسانی که تجربه‌ای ناخوشایند داشته‌اند می‌توانند برای پشت‌گرمی به یَهُوَه روی آورند؟‏

^۱۹ عده‌ای به دلیل تجربه‌ای ناخوشایند ممکن است احساس کنند که ابراز مجدّد مهر و محبت به دیگران به ناامیدی و سرخوردگی آنان خواهد انجامید.‏ شجاعت و ایمانی قوی لازم است تا این افراد آغوش خود را دوباره به سوی دیگران بگشایند.‏ اما این را هرگز فراموش نکنید که یَهُوَه «از ما دور نیست.‏» (‏ اَعمال ۱۷:‏۲۷؛‏ یعقوب ۴:‏۸‏)‏ ما از لطمه دیدن هراس داریم و یَهُوَه این را درک می‌کند از این رو وعده داده است که همیشه پشتیبان و یاور ما خواهد بود.‏ داود مزمور نویس به ما اطمینان می‌دهد:‏ ‏«خداوند نزدیک شکسته‌دلان است و روح‌کوفتگان را نجات خواهد داد.‏» —‏ مزمور ۳۴:‏۱۸‏.‏

۲۰،‏ ۲۱.‏ الف)‏ چگونه می‌توانیم مطمئن باشیم که برقراری دوستی نزدیک با یَهُوَه میسر است؟‏ ب)‏ برای بهره‌مند شدن از دوستی نزدیک با یَهُوَه چه باید کرد؟‏

^۲۰ مهم‌ترین امر در زندگی ما برقراری و توسعهٔ دوستی نزدیک با یَهُوَه می‌باشد.‏ اما،‏ آیا این دوستی امکان‌پذیر است؟‏ بلی.‏ کتاب مقدّس زندگی انسان‌های صالحی را شرح می‌دهد که به یَهُوَه بسیار نزدیک بوده‌اند.‏ تجربیات دل‌نواز آنان که در کتاب مقدّس ثبت شده به ما اطمینان می‌دهد که ما نیز می‌توانیم به یَهُوَه نزدیک شویم.‏ —‏ مزامیر ۲۳،‏ ۳۴،‏ ۱۳۹؛‏ یوحنّا ۱۶:‏۲۷؛‏ رومیان ۱۵:‏۴‏.‏

^۲۱ معیارهای یَهُوَه برای دوستی با او دشوار نیست و همه می‌توانند به آن‌ها دست یابند.‏ داود پرسید:‏ «ای خداوند کیست که در خیمهٔ تو فرود آید؟‏.‏ .‏ .‏ آنکه بی‌عیب سالک باشد و عدالت را به جا آورد،‏ و در دل خویش راست‌گو باشد.‏» (‏ مزمور ۱۵:‏۱،‏ ۲؛‏ ۲۵:‏۱۴‏)‏ با دیدن اینکه خدمت به خدا ثمراتی نیکو در ما به بار می‌آورد و او همواره مددکار و پشتیبان ما می‌باشد.‏ به این نتیجه می‌رسیم که یَهُوَه بسیار مهربان و دلسوز است.‏ —‏ یعقوب ۵:‏۱۱‏.‏

۲۲.‏ یَهُوَه خواستار چه رابطهٔ لذّت‌بخشی بین افراد قوم خود می‌باشد؟‏

^۲۲ یَهُوَه مشتاق است که دوستی صمیمی و نزدیک برای انسان‌های ناکامل باشد.‏ واقعاً که چه برکت و سعادت عظیمی!‏ آیا این امر ما را بر آن نمی‌دارد که با یکدیگر مهربان و دلسوز باشیم؟‏ به یاری یَهُوَه هر یک از ما می‌تواند از محبت و دلسوزی متقابل به یکدیگر که مشخصهٔ مسیحیان حقیقی است،‏ لذّت ببرد.‏ تحت حکومت خدا همهٔ انسان‌های روی زمین این خصوصیت را برای همیشه از خود نشان خواهند داد.‏

مرور

‏• چه فضایی باید در جماعت مسیحی حکمفرما باشد؟‏

‏• چگونه هر یک از ما می‌تواند به گرمی و محبت جماعت بیفزاید؟‏

‏• تحسینی به جا چگونه در توسعهٔ محبت و دلسوزی در جماعت مؤثر است؟‏

‏• محبت و مهربانی یَهُوَه چگونه ما را استوار می‌سازد؟‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

‏[تصاویر در صفحهٔ ۲۴]‏

چگونه می‌توانید دل‌های خود را در ابراز محبت به دیگران بگشایید؟‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۶]‏

نکوهش می‌کنید یا تشویق؟‏