آیا زندگی ابدی امکان‌پذیر است؟
آیا زندگی ابدی امکان‌پذیر است؟
در سوّم مارس ۱۵۱۳ پویندهٔ اسپانیایی به نام خوان پونثه د لئون به اکتشاف عجیبی دست زد. بر اساس افسانه‌ای، در جزیره‌ای به نام بیمینی چشمه‌ای اعجازآمیز وجود داشت که می‌توانست جوانی را به انسان بازگرداند. پونثه د لئون از پرتوریکو به قصد یافتن این چشمهٔ اعجازآمیز یعنی چشمهٔ جوانی عازم بیمینی شد. اما نتیجهٔ سفر او کشف سرزمینی بود که امروزه یکی از ایالات آمریکا به نام فلوریدا است. طبعاً او هرگز آن چشمهٔ خیالی را نیافت.
امروزه، انسان‌ها غالباً بیشتر از ۷۰ یا ۸۰ سال عمر نمی‌کنند. اما در کتاب مقدّس از اشخاصی با طول عمر بسیار بیشتری نام برده شده است. بر طبق «کتاب رکوردهای گینِس ۲۰۰۲» ( انگل.) عمر مسن‌ترین انسانی که تا به حال زندگی کرده ۱۲۲ سال و ۱۶۴ روز بوده است. ( پیدایش ۵:۳-۳۲) با این همه، جان هَریس متخصص در علم اخلاق‌زیست‌شناسی می‌گوید: «تحقیقات جدید امکان تصوّر دنیایی را که در آن بتوان بر پیری و حتی مرگ غلبه کرد، فراهم آورده است.» تعدادی از محققین قرن بیست‌ویکم نظرات و ایده‌هایی در این زمینه داده‌اند. برای مثال می‌توان به نظراتی همچون «زندگی ابدی ممکن است،» «امکان عمر نامحدود برای انسان‌ها از سال ۲۰۹۹،» «قابلیت تکثیر همیشگی سلول» و از این قبیل اشاره کرد.
مارک بِنِکِی در کتاب «در آرزوی زندگی ابدی» ( انگل.) می‌نویسد: «تقریباً تمام سلول‌های بدن در طول زندگی چندین بار تجدید می‌شوند . . . ما هر هفت سال، به معنی واقعی کلمه، بدنی جدید داریم.» البته تکثیر سلول‌ها بعد از تعداد دفعات معینی عمل تقسیم متوقف می‌شود. اما اگر عمل تقسیم سلول به دفعات معینی محدود نبود، نتیجهٔ جالبی حاصل می‌شد. بِنِکِی می‌افزاید: «بدن انسان می‌تواند برای مدت بسیار طولانی، حتی تا ابد خود را بازسازی کند.»
تحقیق روی ظرفیت مغز انسان نیز نتایج حیرت‌آوری داشته است. ظرفیت مغز ما انسان‌ها به طور شگفت‌انگیزی بیشتر از حدّی است که در طول زندگی کوتاه خود به آن نیاز داریم. در دایرة‌المعارف بریتانیکا ( انگل.) آمده است «توانایی مغز انسان به مقدار قابل ملاحظه‌ای بیشتر از حدّی است که یک شخص در طول عمر خود از آن استفاده می‌کند.» ( چاپ ۱۹۷۶ شماره ۱۲، صفحهٔ ۹۹۸) در کتاب «چگونه مغز می‌آموزد» ( انگل.) نوشتهٔ دیوید سوسا آمده است: «ظرفیت مغز انسان برای ذخیرهٔ اطلاعات عملاً نامحدود است.» — صفحهٔ ۷۸، چاپ دوّم، حق چاپ ۲۰۰۱.
چرا دانشمندان دلیل پیری و مرگ بشر را نیافته‌اند؟ چرا توانایی ذخیرهٔ اطلاعات در مغز انسان تا این حد، فوق‌العاده است؟ آیا دلیل این موضوع می‌تواند این باشد که مغز ما برای فراگیری ابدی طراحی شده است؟ اصلاً، چرا فکر زندگی ابدی به ذهن ما انسان‌ها خطور کرده است؟
در کتاب مقدّس آمده است: ‹خدا ابدیت را در دل انسان نهاده، به طوری که انسان کاری را که خدا کرده است، از ابتدا تا انتها دریافت نتواند کرد.› ( جامعه ۳:۱۱) این کلمات نشان می‌دهند که خدا میل به زندگی ابدی را در دل‌های ما کاشته است و به ما خاطرنشان می‌کند که همواره در مورد او و اَعمالش چیزهای جدیدی برای آموختن خواهیم داشت و این فراگیری را هیچ‌گاه پایانی نیست. اگر ما میلیون‌ها سال، آری حتی تا ابد زندگی کنیم باز هم قادر به یادگیری شگفتی‌های آفرینش خواهیم بود.
عیسی مسیح نشان می‌دهد که زندگی ابدی برای انسان‌ها امکان‌پذیر است. او گفت: «حیات جاودانی این است که تو را خدای واحدِ حقیقی و عیسی مسیح را که فرستادی بشناسند.» ( یوحنّا ۱۷:۳) شما چطور فکر می‌کنید؟ آیا زندگی ابدی امکان‌پذیر است؟ آیا می‌توانید تصور کنید که تا ابد جوان بمانید؟
[تصاویر در صفحهٔ ۳]
خوان پونثه د لئون در جستجوی چشمهٔ جوانی بود
[سطر اعتبار]
Ponce de León: Harper’s Encyclopædia of United States History