چرا جنگ و نزاع دردآور و زیان‌بخش است؟
چرا جنگ و نزاع دردآور و زیان‌بخش است؟
«از کجا در میان شما جنگ‌ها و از کجا نزاع‌ها پدید می‌آید؟» — یعقوب ۴:۱.
منظور یعقوب از این سؤال جنگ سپاهیان روم برای کشورگشایی و یا جنگ‌های آزادی‌خواهانهٔ یهودیانِ به خنجر مسلّح در قرن اوّل نبود. منظور او مشاجراتی است که بین دو نفر رخ می‌دهد. به چه دلیل؟ چون جنگ و نزاع بین دو نفر می‌تواند مانند یک جنگ واقعی مخرّب و نابودکننده باشد. به نمونه‌هایی که در کتاب مقدّس آمده است توجه کنید.
پسران یعقوبِ پَطرِیارْخ به قدری نسبت به برادر خود یوسف نفرت داشتند که او را به بردگی فروختند. ( پیدایش ۳۷:۴-۲۸) قرن‌ها بعد شاؤل، پادشاه اسرائیل سعی کرد داود را به قتل برساند. دلیل این کار او چه بود؟ چون شاؤل نسبت به داود حسد می‌ورزید. ( ۱سموئیل ۱۸:۷-۱۱؛ ۲۳:۱۴، ۱۵) در قرن اوّل به دلیل مجادله و اختلاف نظر بین دو خواهر مسیحی، اَفُودیّه و سِنتیخی، آرامش و صلح جماعت مختل شد. — فیلِپّیان ۴:۲.
در چند قرن گذشته مردم برای رفع اختلاف‌نظر خود با شمشیر یا طپانچه به دوئل متوسل می‌شدند. در این دوئل‌های تن به تن غالباً یکی از طرفین کشته و یا برای همیشه معلول می‌شد. امروزه برخلاف گذشته اگر اختلاف و یا خصومتی در کار باشد مردم از کلمات طعنه‌آمیز و نیش‌دار به عنوان اسلحه استفاده می‌کنند. واضح است که در این جنگ و نزاع خونی ریخته نخواهد شد اما معمولاً به احساسات و حیثیت طرف بی‌گناه لطمه وارد می‌شود.
چند سال قبل، یک کشیش وابسته به کلیسای انگلستان همکارش را که کشیش دیگری بود به سوءاستفاده از ثروت کلیسا متهم کرد. جنگ و ستیز آن‌ها سبب شد تا تفرقه و نفاق جای خود را در میان پیروان این دو کشیش در کلیسا باز کند. به همین دلیل وقتی یکی از این کشیشان مراسمی را اجرا می‌کرد مخالفان او در آنجا حضور نمی‌یافتند. کار به حدّی بالا گرفت که اعضای کلیسا حتی هنگام پرستش، به یکدیگر بی‌اعتنایی و بی‌احترامی می‌کردند و زمانی که کشیش متهم‌شده، کشیش دیگر را به رفتار ناشایست جنسی متهم کرد این جنگ و ستیز به اوج خود رسید.
کار به جایی کشید که اُسقفِ اعظم کلیسای انگلیس از این دو کشیش تقاضا کرد که به جنگ و ستیز خاتمه دهند. او این جنگ را «سرطان» و «افتضاح و آبروریزی برای اسم خداوند» خواند. در سال ۱۹۹۷ یکی از کشیش‌ها با بازنشستگی خود موافقت کرد. اما کشیش دیگر در پست خود باقی ماند تا به سن بازنشستگی اجباری رسید. با این حال تا آخرین روز ممکن که روز هفتادیم سال تولّد او که مصادف با هفتم اوت سال ۲۰۰۱ می‌شد، در پست خود باقی ماند. در روزنامهٔ کلیسای انگلستان ذکر شد که روز بازنشستگی آن کشیش با روز جشن ویک‌ترِسیوسِ مقدّس مصادف بود. ویک‌ترِسیوسِ اُسقفی بود که در قرن چهارم زندگی می‌کرد و گزارش شده است که چون از رفتن به جنگ امتناع ورزیده بود او را به سختی شلاق زده بودند. به تفاوت بین این دو توجه کنید. آن روزنامه نوشت: «درست برخلاف ویک‌ترِسیوسِ مقدّس، کشیشی که می‌خواست تا آخرین لحظه بر مسند خود باقی باشد منظورش اثبات گفتهٔ خود و ادامهٔ جنگ با کشیش دیگر بود.»
این دو کشیش اگر به پندی که در رومیان ۱۲:۱۷، ۱۸ آمده است عمل می‌کردند، می‌توانستند از صدمه و لطمه به یکدیگر و اعضای دیگر کلیسا جلوگیری کنند. در آنجا می‌خوانیم: «هیچ کس را به عوض بدی بدی مرسانید. پیش جمیع مردم تدارک کارهای نیکو بینید. اگر ممکن است بقدر قوّهٔ خود با جمیع خلق به صلح بکوشید.»
حال، اگر کسی شما را برنجاند آیا با او به جنگ و نزاع خواهید پرداخت و یا اینکه از به زبان آوردن سخنان ناملایم دوری کرده، از در صلح وارد خواهید شد؟ و اما اگر شما کسی را از خود برنجانید آیا از او دوری می‌کنید به امید اینکه موضوع به دست فراموشی سپرده شود یا اینکه پیشقدم شده فوراً معذرت‌خواهی می‌کنید؟ در هر دو حال اگر در برقرای صلح سعی کنید به شادی و سلامتی خود کمک کرده‌اید. در مقالهٔ بعدی خواهیم دید که چگونه پندهای کتاب مقدّس به ما کمک می‌کند نه تنها اختلافات بلکه کدورت‌های دیرینه را نیز از میان برداریم.