بگذارید نور کلام خدا بر راه‌های شما بتابد
بگذارید نور کلام خدا بر راه‌های شما بتابد
‹کلام تو برای راه‌های من نور است.› — مزمور ۱۱۹:۱۰۵.
۱، ۲. کلام یَهُوَه در چه صورت راه ما را روشن می‌سازد؟
نور کلام یَهُوَه راه ما را هنگامی روشن می‌سازد که اجازه دهیم بر آن بتابد. برای استفاده از چنین نور روحانی‌ای می‌باید مستمراً کلامش را خوانده، آن را در زندگی به کار ببریم. فقط در این صورت است که می‌توانیم احساسی همچون احساس مزمورنویس داشته باشیم. وی گفت: «کلام تو برای پای‌های من چراغ، و برای راه‌های من نور است.» — مزمور ۱۱۹:۱۰۵.
۲ حال، بیایید با هم مزمور ۱۱۹:۸۹-۱۷۶ را بررسی کنیم. حقیقتاً چه دریایی از اطلاعات را در این ۱۱ قطعه شعر خواهیم یافت! این آیات به ما کمک می‌کنند تا در طریقی که به حیات جاودانی منتهی می‌شود گام برداریم. — متّیٰ ۷:۱۳، ۱۴.
چرا باید به کلام خدا علاقه‌مند باشیم؟
۳. بر طبق مزمور ۱۱۹:۸۹، ۹۰ چرا می‌توانیم به کلام خدا اعتماد کنیم؟
۳ علاقه به کلام خدا به ما ثبات روحانی می‌دهد. ( مزمور ۱۱۹:۸۹-۹۶) مزمورنویس چنین سرود: «ای خداوند کلام تو تا ابدالآباد در آسمان‌ها پایدار است. . . . زمین را آفریده‌ای و پایدار می‌ماند.» ( مزمور ۱۱۹:۸۹، ۹۰) «قانون‌های آسمان» نیز که جزئی از کلام خداست اجرام آسمانی را در مدار خود قرار داده است که بی‌عیب در حرکتند و زمین را بر اساسش استوار ساخته است. ( ایّوب ۳۸:۳۱-۳۳؛ مزمور ۱۰۴:۵) ما می‌توانیم به هر کلامی که از دهان یَهُوَه صادر می‌گردد اعتماد کنیم زیرا هر چه را که اراده کند «کامران» خواهد شد. — اِشَعْیا ۵۵:۸-۱۱.
۴. علاقه به کلام خدا چه تأثیری بر خادمانی که درد و رنج می‌کشند دارد؟
۴ اگر شریعت خدا برای مزمورنویس مایهٔ شادمانی نمی‌بود وی ‹ در مذلّت [درد و رنج] خود هلاک می‌شد.› ( مزمور ۱۱۹:۹۲) درد و رنج او از سوی بیگانگان نبود؛ برادران قانون‌شکنِ اسرائیلی مزمورنویس بودند که از او نفرت داشتند. ( لاویان ۱۹:۱۷) ولی چون شریعت خدا را دوست می‌داشت نتوانستند او را از پای درآورند. در شهر قُرِنتُس پولُس رسول را ‹خطر از سوی برادران کذبه› تهدید می‌کرد. شاید برادرانی که ادعا می‌کردند جزء «بزرگ‌ترین رسولان» هستند نیز در پی اتهام زدن به او می‌بودند. ( ۲قُرِنتیان ۱۱:۵، ۱۲-۱۴، ۲۶) با وجود این، پولُس ایمان خود را از دست نداد چرا که به کلام خدا علاقه داشت. از آنجایی که به کلام خدا علاقه‌مندیم و به آن عمل می‌کنیم برادرانمان را دوست می‌داریم. ( ۱یوحنّا ۳:۱۵) حتی نفرت دنیا از ما باعث نمی‌شود که تعالیم خدا را فراموش کنیم. همچنان که چشم انتظار شادی و خدمتی ابدی هستیم ارادهٔ یَهُوَه را در محبت و اتحاد با برادرانمان به جا می‌آوریم. — مزمور ۱۱۹:۹۳.
۵. آسای پادشاه چگونه یَهُوَه را طلبید؟
۵ شاید همچون مزمورنویس کسانی باشند که چنین دعا کنند: «من از آن تو هستم مرا نجات ده زیرا که وصایای تو را طلبیدم.» ( مزمور ۱۱۹:۹۴) آسای پادشاه خدا را طلبید و ارتداد را در یهودا ریشه‌کن کرد. در گردهمایی بزرگی که در پانزدهمین سال سلطنت آسا ( ۹۶۳ ق.د.م.) برگزار شد ساکنان یهودا ‹عهد بستند که یَهُوَه را طلب نمایند.› پس «وی را یافتند و خداوند ایشان را از هر طرف امنیت داد.» ( ۲تواریخ ۱۵:۱۰-۱۵) چنین نمونه‌ای می‌باید کسانی را که از جماعت مسیحی دور شده‌اند ترغیب کند تا دوباره خدا را بطلبند. وی کسانی را که دوباره در جماعت مسیحی فعال می‌شوند برکت داده، حمایت خواهد کرد.
۶. چه کاری ما را از صدمات روحانی محافظت می‌کند؟
۶ حکمت کلام یَهُوَه می‌تواند ما را از صدمات روحانی محافظت کند. ( مزمور ۱۱۹:۹۷-۱۰۴) به جا آوردن اوامر خدا ما را از دشمنانمان حکیم‌تر، گوش دادن به یادآوری‌هایش ما را فهیم‌تر و نگاه داشتن پند و اندرزش ما را از مشایخ خردمندتر می‌سازد. ( مزمور ۱۱۹:۹۸-۱۰۰) اگر سخنان یَهُوَه به دهانمان شیرین‌تر از عسل باشد، «هر راه دروغ را مکروه» می‌داریم و از آن اجتناب می‌کنیم. ( مزمور ۱۱۹:۱۰۳، ۱۰۴) چنین کاری باعث می‌شود تا هنگام رویارویی با انسان‌های متکبّر، خشن و بی‌ایمانِ ایّام آخر از لحاظ روحانی صدمه نبینیم. — ۲تیموتاؤس ۳:۱-۵.
چراغی برای پای‌هایمان
۷، ۸. چه چیزی لازم است تا مطابق مزمور ۱۱۹:۱۰۵ عمل کنیم؟
۷ کلام خدا سرچشمهٔ نور روحانی دائمی است. ( مزمور ۱۱۹:۱۰۵-۱۱۲) همهٔ ما حال چه از مسح‌شدگان باشیم چه از «گروه عظیم» اعلام می‌کنیم: «کلام تو برای پای‌های من چراغ، و برای راه‌های من نور است.» ( یوحنّا ۱۰:۱۶؛ مزمور ۱۱۹:۱۰۵) کلام یَهُوَه همچون نور چراغی بر راه‌های ماست تا از لحاظ روحانی لغزش نخوریم. ( امثال ۶:۲۳) به شرطی که هر یک از ما اجازه دهد کلامش چراغی برای پای‌های ما باشد.
۸ لازم است عزمی همچون سرایندهٔ مزمور ۱۱۹ داشته باشیم. وی مصمم بود از اوامر خدا روگردان نشود. او گفت: «قَسَم خوردم و آن را وفا خواهم نمود که داوری‌های عدالت تو [یَهُوَه] را نگاه خواهم داشت.» ( مزمور ۱۱۹:۱۰۶) باشد که هرگز ارزش مطالعهٔ مستمر کتاب مقدّس و حضور در جلسات مسیحی را دست کم نگیریم.
۹، ۱۰. از کجا می‌دانیم که پرستندهٔ یَهُوَه ممکن است از وصایای او روگردان شود، و چگونه می‌توانیم از آن اجتناب کنیم؟
۹ مزمورنویس از پند و اندرزهای خدا روگردان نشد، اما این دلیل نمی‌شود که شخص وقف‌شده به خدا از وی روگردان نشود. ( مزمور ۱۱۹:۱۱۰) سلیمان پادشاه با اینکه متعلّق به قومی وقف‌شده بود و در شروع سلطنت خود هماهنگ با حکمت خدا رفتار کرد از کلام خدا روگردان شد. «زنان بیگانه» با وادار کردن او به بت‌پرستی «او را نیز مرتکب گناه ساختند.» — نَحَمِیا ۱۳:۲۶؛ ۱پادشاهان ۱۱:۱-۶.
۱۰ شیطان همچون ‹صیّادی› ماهر دام‌های بسیاری در جلوی ما پهن کرده است. ( مزمور ۹۱:۳) برای مثال، ممکن است کسی که سابقاً پرستندهٔ یَهُوَه بوده است سعی کند ما را از نور روحانی منحرف ساخته، به تاریکی ارتداد بکشاند. در میان مسیحیانِ طیاتیرا «زن ایزابل‌نامی» که ظاهراً به گروهی از زنان اطلاق می‌شد دیگران را به بت‌پرستی و زنا ترغیب می‌کرد. همان گونه که عیسی چنین شرارتی را جایز نشمرد، ما نیز چنین نخواهیم کرد. ( مکاشفه ۲:۱۸-۲۲؛ یهودا ۳، ۴) پس برای آنکه از وصایای یَهُوَه هرگز روگردان نشویم به او دعا می‌کنیم تا با عزمی راسخ در نور الٰهی گام برداریم. — مزمور ۱۱۹:۱۱۱، ۱۱۲.
کلام خدا قوّت قلب می‌دهد
۱۱. بر طبق مزمور ۱۱۹:۱۱۹ خدا چه دیدی نسبت به شریران دارد؟
۱۱ یَهُوَه ما را قوّت قلب می‌دهد به شرطی که از احکامش روگردان نشویم. ( مزمور ۱۱۹:۱۱۳-۱۲۰) همان گونه که عیسی مسیحیان فاتر یعنی نه چندان مشتاق را رد می‌کند ما نیز «مردمانِ دورو را» رد می‌کنیم. ( مزمور ۱۱۹:۱۱۳؛ مکاشفه ۳:۱۶) یَهُوَه همچون سپر از ما محافظت کرده، تقویتمان می‌نماید چرا که با تمام دل او را خدمت می‌کنیم. وی همهٔ کسانی را که از فرایضش روگردان شده، به مکر و دروغ متوسل می‌شوند از خود می‌راند. ( مزمور ۱۱۹:۱۱۴، ۱۱۷، ۱۱۸؛ امثال ۳:۳۲) او به همهٔ شریران «مثل دُرْد» می‌نگرد یعنی ناخالصی‌ای که از فلزات باارزش همچون نقره و طلا باقی می‌ماند. ( مزمور ۱۱۹:۱۱۹؛ امثال ۱۷:۳) امید آنکه همیشه یادآوری‌های خدا را دوست بداریم چرا که بحتم نمی‌خواهیم همچون ناخالصی فلز به دور ریخته شویم!
۱۲. چرا ترس از خدا ضروری است؟
۱۲ مزمورنویس گفت: «موی بدن من از خوف تو [یَهُوَه] برخاسته است و از داوری‌های تو ترسیدم.» ( مزمور ۱۱۹:۱۲۰) اگر می‌خواهیم خدا ما را به عنوان خادمانش قوّت قلب دهد باید ترسی سالم از او در خود بپرورانیم، یعنی از آنچه که مردود می‌شمارد دوری کنیم. ایّوب به خاطر خداترسی خود عادل شناخته شد. ( ایّوب ۱:۱؛ ۲۳:۱۵) ترس خدایی باعث می‌شود تا طریقی که مقبول خداست دنبال کنیم حتی با وجود سختی‌ها و مشکلات بسیار. لازمهٔ تحمّل، دعای صمیمانه‌ای است که از روی ایمان باشد. — یعقوب ۵:۱۵.
از روی ایمان دعا کنیم
۱۳-۱۵. الف) چرا می‌توانیم مطمئن باشیم که دعاهایمان مستجاب می‌شود؟ ب) اگر ندانیم در دعا چه بگوییم چه خواهد شد؟ پ) توضیح دهید که چگونه مزمور ۱۱۹:۱۲۱-۱۲۸ ممکن است به ما کمک کند تا ‹به ناله‌هایی که نمی‌شود بیان کرد› دعا کنیم.
۱۳ ما می‌توانیم ایمان داشته باشیم که یَهُوَه دعاهایمان را می‌شنود و برای کمک به ما وارد عمل می‌شود. ( مزمور ۱۱۹:۱۲۱-۱۲۸) ما نیز همچون مزمورنویس ایمان داریم که دعاهایمان مستجاب خواهد شد. چرا؟ زیرا اوامر خدایی را ‹زیادتر از طلا و زر خالص دوست می‌داریم.› از این گذشته، همهٔ وصایای خدا را راست می‌دانیم و از هر راه دروغ اجتناب می‌کنیم. — مزمور ۱۱۹:۱۲۷، ۱۲۸.
۱۴ از آنجایی که به ایمان دعا می‌کنیم و از احکام یَهُوَه پیروی می‌نماییم وی استدعای ما را می‌شنود. ( مزمور ۶۵:۲) حال اگر مشکلاتمان به قدری زیاد باشد که ندانیم چه بگوییم چطور؟ در این صورت ‹روح خدا به ناله‌هایی که نمی‌شود بیان کرد برای ما شفاعت می‌کند.› ( رومیان ۸:۲۶، ۲۷) در چنین مواقعی برای بیان نیازهایمان خدا عباراتی را که در کلامش یافت می‌شود مقبول می‌دارد.
۱۵ کتاب مقدّس سرشار از دعاها و افکاری است که با آن می‌توانیم احساس خود را ‹به ناله‌هایی که نمی‌شود بیان کرد› ابراز کنیم. برای مثال، مزمور ۱۱۹:۱۲۱-۱۲۸ را در نظر بگیریم. ممکن است آنچه در این آیات بیان شده است با موقعیت ما مطابقت داشته باشد. اگر می‌ترسیم که به ما ظلم شود می‌توانیم همچون مزمورنویس از خدا تقاضای کمک کنیم. ( آیات ۱۲۱-۱۲۳) اگر با تصمیمی مشکل روبرو شدیم می‌توانیم در دعا روح یَهُوَه را تقاضا کنیم تا شهاداتش را به خاطر آورده، به آن‌ها عمل کنیم. ( آیات ۱۲۴، ۱۲۵) با اینکه ‹راه دروغ را مکروه می‌داریم› شاید لازم باشد از خدا بخواهیم به ما کمک کند تا مبادا لغزش خورده، شریعتش را زیر پا بگذاریم. ( آیات ۱۲۶-۱۲۸) اگر هر روز کتاب مقدّس را بخوانیم هنگام استغاثه به یَهُوَه آیاتی را مانند آیات فوق به یاد خواهیم آورد.
یادآوری‌های یَهُوَه حامی ما
۱۶، ۱۷. الف) چرا به یادآوری‌های خدا محتاجیم و چه دیدی نسبت به آن باید داشته باشیم؟ ب) ممکن است دیگران به چه دیدی به ما بنگرند، اما چه چیزی حقیقتاً اهمیت دارد؟
۱۶ اگر می‌خواهیم خدا دعای ما را بشنود و آن را مستجاب کند لازم است به نکاتی که ما را یادآوری می‌کند گوش دهیم. ( مزمور ۱۱۹:۱۲۹-۱۳۶) از آنجایی که فراموشکار هستیم یَهُوَه احکام و اوامرش را به یادمان می‌آورد. مسلّماً، برای نور روحانی جدیدی که درک ما را نسبت به کلام خدا افزایش می‌دهد ارزش قائلیم. ( مزمور ۱۱۹:۱۲۹، ۱۳۰) همچنین قدردانیم که «یَهُوَه روی خود را» به نشان خوشنودی بر ما تابانده است اگرچه ‹نهرهای آب از چشمانمان جاری است زیرا که› دیگران شریعت خدا را نگاه نمی‌دارند. — مزمور ۱۱۹:۱۳۵، ۱۳۶؛ اعداد ۶:۲۵.
۱۷ اگر یادآوری‌های راست خدا را پیروی کنیم مطمئناً مقبول او واقع خواهیم شد. ( مزمور ۱۱۹:۱۳۷-۱۴۴) به عنوان خادمان یَهُوَه پذیرفته‌ایم که وی حق دارد یادآوری‌های راست خود را به ما تذکر دهد و از ما بخواهد تابع اوامرش باشیم. ( مزمور ۱۱۹:۱۳۸) گرچه مزمورنویس تابع اوامر خدا بوده است چرا می‌گوید: «من کوچک و حقیر هستم»؟ ( مزمور ۱۱۹:۱۴۱) ظاهراً او به نگرشی که دشمنانش نسبت به او داشتند اشاره می‌کند. اگر نشان دهیم که در راستی ثابت قدم هستیم شاید دیگران به دیدهٔ حقارت به ما بنگرند. ولی مهم خوشنودی یَهُوَه از ماست چرا که مطابق یادآوری‌های راستش زندگی می‌کنیم.
امنیت و آرامش
۱۸، ۱۹. نتیجهٔ متابعت از یادآوری‌های خدا چیست؟
۱۸ اطاعت از یادآوری‌های یَهُوَه ما را به او نزدیک می‌سازد. ( مزمور ۱۱۹:۱۴۵-۱۵۲) چون به یادآوری‌های یَهُوَه توجه می‌کنیم می‌توانیم با تمام دل در دعا او را بخوانیم و انتظار داشته باشیم که ما را بشنود. شاید قبل از طلوع خورشید بیدار شویم و به سوی او استغاثه کنیم. چه وقتی بهتر از این برای دعا! ( مزمور ۱۱۹:۱۴۵-۱۴۷) خدا به ما نزدیک است چرا که از بی‌بندوباری اجتناب کرده، همچون عیسی کلامش را راستی می‌دانیم. ( مزمور ۱۱۹:۱۵۰، ۱۵۱؛ یوحنّا ۱۷:۱۷) رابطهٔ نزدیکمان با یَهُوَه در این دنیای سخت به ما قوّت قلب می‌دهد و کمکمان می‌کند تا از جنگ حارمَجِدّون به سلامت بگذریم. — مکاشفه ۷:۹، ۱۴؛ ۱۶:۱۳-۱۶.
۱۹ چون که احترام عمیقی به کلام خدا می‌گذاریم از امنیت حقیقی لذّت می‌بریم. ( مزمور ۱۱۹:۱۵۳-۱۶۰) برخلاف شریران ما ‹از شهادات یَهُوَه رو بر نگردانیدیم› و چون کلام خدا را دوست می‌داریم به حسب رحمتش در امنیت به سر می‌بریم. ( مزمور ۱۱۹:۱۵۷-۱۵۹) یادآوری‌های یَهُوَه ذهنمان را برمی‌انگیزد تا در شرایط بخصوص آنچه را از ما انتظار دارد به یاد آوریم. از طرفی دیگر اوامر خدا راهنمای ماست و بی‌درنگ می‌پذیریم که آفریدگار حق چنین کاری را دارد. پس چون می‌دانیم ‹کلام خدا راستی است› و قادر نیستیم قدم‌های خود را هدایت کنیم با شادی رهنمودهای الٰهی را می‌پذیریم. — مزمور ۱۱۹:۱۶۰؛ اِرْمیا ۱۰:۲۳.
۲۰. چرا از ‹آرامش عظیم› برخورداریم؟
۲۰ علاقه به شریعت خدا برایمان آرامش فراوانی به همراه می‌آورد. ( مزمور ۱۱۹:۱۶۱-۱۶۸) آزار و اذیت دیگران و سختی‌ها به هیچ وجه نمی‌تواند ‹آرامش خدا› را از ما برباید. ( فیلِپّیان ۴:۶، ۷) به قدری برای داوری‌های عدالت خدا ارزش قائلیم که ‹هر روز هفت مرتبه او را حمد می‌خوانیم.› ( مزمور ۱۱۹:۱۶۱-۱۶۴) مزمورنویس گفت: «آنانی را که شریعت تو را دوست می‌دارند، سلامتی [آرامشِ] عظیم است و هیچ چیز باعث لغزش ایشان نخواهد شد.» ( مزمور ۱۱۹:۱۶۵) اگر شخصاً شریعت یَهُوَه را دوست داشته، آن را نگاه داریم هیچ کس یا موضوعی نمی‌تواند باعث لغزشمان شود.
۲۱. چه نمونه‌هایی از کتاب مقدّس نشان می‌دهند که بروز مشکلات در جماعت نباید باعث لغزشمان شود؟
۲۱ بسیاری از کسانی که نامشان در کتاب مقدّس ضبط شده است اجازه ندادند موضوعی برای همیشه باعث لغزششان شود. برای مثال مردی مسیحی به نام غایوس برخلاف اَعمال خدانشناسانهٔ دِیوتْرِفیس لغزش نخورد و «در راستی سلوک» نمود. ( ۳یوحنّا ۱-۳، ۹، ۱۰) پولُس از زنان مسیحی به نام اَفُودیّه و سِنتیخی ظاهراً به دلیل اختلافی که داشتند التماس کرد «در خداوند یک رأی باشند.» به احتمال زیاد به آنان کمک شد تا مشکلشان را برطرف سازند و وفادارنه به خدمت خود ادامه دهند. ( فیلِپّیان ۴:۲، ۳) پس اگر در جماعت اختلافی روی داد به هیچ وجه نباید لغزش بخوریم. بیاییم تا حواس خود را در نگاه داشتن اوامر یَهُوَه جمع کنیم و به یاد داشته باشیم ‹تمام طریق‌های ما در مدّ نظر اوست.› ( مزمور ۱۱۹:۱۶۸؛ امثال ۱۵:۳) پس هیچ چیزی نمی‌تواند ما را برای همیشه از ‹آرامش خدا› برباید.
۲۲. الف) اگر از خدا متابعت کنیم چه افتخاری به دست خواهیم آورد؟ ب) چه دیدی باید نسبت به کسانی که از جماعت مسیحی روگردانیده‌اند داشته باشیم؟
۲۲ اگر همیشه از یَهُوَه اطاعت کنیم این افتخار را می‌یابیم که او را همیشه حمد گوییم. ( مزمور ۱۱۹:۱۶۹-۱۷۶) اگر مطابق فرایض خدا زندگی کنیم نه فقط در امنیت روحانی خواهیم ماند بلکه لب‌هایمان همیشه او را حمد خواهد گفت. ( مزمور ۱۱۹:۱۶۹-۱۷۱، ۱۷۴) این بزرگ‌ترین برکتی است که در این ایّام آخر نصیب ما شده است. خواست مزمورنویس این بود که یَهُوَه را در تمام عمر خود بستاید، اما در راهی نامشخص ‹مثل گوسفندِ گم‌شده، آواره گشته بود.› ( مزمور ۱۱۹:۱۷۵، ۱۷۶) آنانی که از جماعت مسیحی رو گردانیده‌اند ممکن است هنوز خدا را دوست بدارند و بخواهند او را حمد گویند. باشد هر آنچه می‌توانیم انجام دهیم تا شاید دوباره به امنیت روحانی رو آورده، همراه قوم خدا او را حمد گویند. — عبرانیان ۱۳:۱۵؛ ۱پِطْرُس ۵:۶، ۷.
نور جاودانی برای راه‌هایمان
۲۳، ۲۴. چه فایده‌ای شخصاً از مزمور ۱۱۹ برده‌اید؟
۲۳ مزمور ۱۱۹ می‌تواند به روش‌های مختلفی به ما فایده برساند. برای مثال، توکّلمان را به یَهُوَه بیشتر می‌کند چرا که سعادت حقیقی از راه رفتن در «شریعت خداوند» حاصل می‌شود. ( مزمور ۱۱۹:۱) مزمورنویس ما را یادآوری می‌کند که ‹کلام خدا راستی است.› ( مزمور ۱۱۹:۱۶۰) این موضوع کلام خدا را در نظرمان پرارزش‌تر می‌سازد. تعمّق در مزمور ۱۱۹ ما را برمی‌انگیزد تا با پشتکار کتاب مقدّس را مطالعه کنیم. مزمورنویس بارها از خدا استدعا کرد: «فرایض خود را به من بیاموز.» ( مزمور ۱۱۹:۱۲، ۶۸، ۱۳۵) همچنین استغاثه کرد: «خردمندی نیکو و معرفت را به من بیاموز زیرا که به اوامر تو ایمان آوردم.» ( مزمور ۱۱۹:۶۶) ما هم می‌باید به طور مشابه دعا کنیم.
۲۴ تعالیم الٰهی رابطهٔ نزدیک با یَهُوَه را ممکن می‌سازد. مزمورنویس بارها خود را بنده و خادم خدا می‌نامد. حتی با عباراتی پر از احساس به یَهُوَه چنین می‌گوید: «من از آن تو هستم.» ( مزمور ۱۱۹:۱۷، ۶۵، ۹۴، ۱۲۲، ۱۲۵؛ رومیان ۱۴:۸) چه افتخار بزرگی که به عنوان شاهدان یَهُوَه او را خدمت کرده، بستاییم! ( مزمور ۱۱۹:۷) آیا به عنوان مبشّر ملکوت، خدا را با شادی خدمت می‌کنیم؟ اگر چنین است مطمئن باشیم که همواره ما را حمایت کرده، در این فعالیت پرافتخار برکت خواهد داد به شرطی که به کلامش توکّل کرده، بگذاریم نورش بر راهمان بتابد.
چگونه جواب می‌دهید؟
• چرا می‌باید به کلام خدا علاقه داشته باشیم؟
• چگونه با کلام خدا قوّت قلب می‌گیریم؟
• یادآوری‌های یَهُوَه چگونه به ما کمک می‌کنند؟
• چرا قوم یَهُوَه در امنیت و آرامش به سر می‌برند؟
[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]
[تصویر در صفحهٔ ۱۴]
کلام خدا سرچشمهٔ نور روحانی است
[تصویر در صفحهٔ ۱۵]
اگر اوامر یَهُوَه را دوست بداریم هرگز ما را «مثل دُرْد» تلقّی نخواهد کرد
[تصاویر در صفحهٔ ۱۶]
اگر هر روز کتاب مقدّس را بخوانیم هنگام استغاثه به یَهُوَه آیات لازم را به یاد خواهیم آورد