لطف و عنایت خدا عامل نجات ماست

‏‹به وسیلهٔ ایمان نجات یافته‌اید،‏ نه از اَعمال تا هیچ کس به خود فخر نکند.‏› —‏ اَفَسُسیان ۲:‏۸،‏ ۹‏.‏

۱.‏ مسیحیان واقعی باید از چه چیزی اجتناب کنند؟‏

دنیا مملوّ از آدم‌هایی است که به کارهای خود مباهات می‌کنند و دست‌آوردهای خود را به رخ دیگران می‌کشند.‏ تردیدی نیست که این عمل ناشایست است و مسیحیان می‌باید از آن اجتناب کنند.‏ فرد مسیحی می‌داند برای یَهُوَه انگیزهٔ خدمت به او مهم‌تر از کارهایی است که در این راه انجام می‌دهد.‏ شاید وی به برکاتی که یَهُوَه به طور کلّی نصیب امّتش می‌کند افتخار کند،‏ ولی هرگز  کارها و دست‌آوردهای خود را حتی اگر در خدمت به خدا باشد،‏ به رخ دیگران نمی‌کشد.‏ ما می‌دانیم که حیات ابدی را با هیچ خدمتی نمی‌توان کسب کرد.‏ یَهُوَه است که از روی لطف بی‌کرانش این هدیه را تقدیم کسانی می‌کند که به او ایمان دارند.‏ —‏ لوقا ۱۷:‏۱۰؛‏ یوحنّا ۳:‏۱۶‏.‏

۲،‏ ۳.‏ پولُس به چه چیز فخر می‌کرد؟‏ توضیح دهید.‏

^۲ پولُس رسول نیز به خوبی به این امر واقف بود.‏ وی از یک ناراحتی مزمن به مانند ‹خاری در جسمش› رنج می‌برد و سه بار دعا کرد تا یَهُوَه آن را رفع کند،‏ اما یَهُوَه به او پاسخ داد:‏ «فیض [لطف] من تو را کافی است،‏ زیرا که قوّت من در ضعف کامل می‌گردد.‏» به عبارت دیگر خدا از طریق ضعف پولُس قدرت خود را نمایان می‌ساخت.‏ پولُس،‏ سپس با فروتنی گفت:‏ «پس به شادی بسیار از ضعف‌های خود بیشتر فخر خواهم نمود تا قوّت مسیح در من ساکن شود.‏» چقدر خوب است که ما هم مثل پولُس متواضع باشیم.‏ —‏ ۲قُرِنتیان ۱۲:‏۷-‏۹‏.‏

^۳ پولُس با اینکه در فعالیت‌های مسیحی خدمات عظیمی انجام داد ولی نیک می‌دانست که هر چه کرده است با قوّت خدا کرده است.‏ وی در کمال فروتنی اظهار نمود:‏ «به من که کمتر از کمترین همهٔ مقدّسینم،‏ این فیض عطا شد که در میان امّت‌ها به دولت بی‌قیاس مسیح بشارت دهم.‏» (‏ اَفَسُسیان ۳:‏۸‏)‏ در این سخنان هیچ گونه غرور و خودستایی دیده نمی‌شود.‏ آری،‏ به گفتهٔ کتاب مقدّس:‏ «خدا متکبّران را مخالفت می‌کند،‏ اما فروتنان را فیض می‌بخشد.‏» (‏ یعقوب ۴:‏۶؛‏ ۱پِطْرُس ۵:‏۵‏)‏ آیا ما هم مثل پولُس خود را کوچک‌تر از کوچک‌ترین برادرانمان می‌بینیم؟‏

‏«دیگران را از خود بهتر بدانید»‏

۴.‏ چرا گاهی دشوار است که دیگران را از خودمان بهتر بدانیم؟‏

^۴ پولُس رسول به مسیحیان چنین پند داد:‏ «هیچ کاری را از سر جاه‌طلبی یا تکبّر نکنید،‏ بلکه با فروتنی دیگران را از خود بهتر بدانید.‏» (‏ فیلِپّیان ۲:‏۳‏،‏ ترجمهٔ هزارهٔ نو ‏)‏ متأسفانه به دلیل رقابت‌طلبی‌ای که در دنیا وجود دارد،‏ گاهی شاید برای کسی که رتبه یا مسئولیت عده‌ای را بر عهده دارد دشوار باشد که دیگران را از خود بهتر بداند.‏ شاید از کودکی به وی چنین القا شده است که در خانه باید از خواهران و برادران خود و در مدرسه از همکلاسی‌هایش در درس و ورزش و غیره پیشی بگیرد.‏ البته تلاش برای نیل به اهداف سالم پسندیده است.‏ اما برای فرد مسیحی انگیزهٔ عمل اهمیت دارد.‏ آیا نیّتش از این فعالیت‌ها خودنمایی است یا اینکه می‌خواهد به خود و دیگران فایده‌ای برساند.‏ حال می‌خواهیم ببینیم چرا رقابت‌طلبی و خودنمایی در نهایت به ضرر شخص تمام می‌شود.‏

۵.‏ رقابت‌طلبی چه مضراتی دارد؟‏

^۵ اگر شخص رقابت‌طلبی و خودپسندی را در خود مهار نکند،‏ خصوصیاتی همچون غرور و بدخلقی در وی بروز می‌کند.‏ ممکن است به استعدادها یا مسئولیت‌های دیگران حسد ورزد.‏ امثال ۲۸:‏۲۲ می‌گوید:‏ ‹مرد تنگ‌نظر در پی ثروت می‌شتابد و نمی‌داند که فقر او را در خواهد یافت.‏› شخص رقابت‌طلب شاید برای اینکه ثابت کند برخی مسئولیت‌ها باید به وی واگذار شود،‏ به عیبجویی  و انتقاد بپردازد،‏ حال آنکه صلاحیت انجام چنین مسئولیت‌هایی را ندارد.‏ مسیحیان می‌باید شدیداً از این رفتار پرهیز کنند.‏ (‏ یعقوب ۳:‏۱۴-‏۱۶‏)‏ رقابت‌طلبی شخص را خودبین و خودپسند می‌کند.‏

۶.‏ کتاب مقدّس در مورد رقابت‌طلبی چه می‌گوید؟‏

^۶ کتاب مقدّس ما را ترغیب کرده است که از خودستایی،‏ رقابت و حسد اجتناب کنیم.‏ (‏ غَلاطیان ۵:‏۲۶‏،‏ د ج ‏)‏ یوحنّای رسول در مورد مسیحیانی صحبت کرد که چنین رفتاری داشتند.‏ وی نوشت:‏ «به کلیسا چیزی نوشتم لٰکن دِیوتْرِفیس که سرداری بر ایشان را دوست می‌دارد ما را قبول نمی‌کند.‏ لهٰذا اگر آیم کارهایی را که او می‌کند به یاد خواهم آورد زیرا به سخنان ناشایسته بر ما یاوه‌گویی می‌کند.‏» آیا حقیقتاً چنین رفتاری برای فردی مسیحی زشت و ناشایست نیست؟‏ —‏ ۳یوحنّا ۹،‏ ۱۰‏.‏

۷.‏ فرد مسیحی در رقابت‌های شغلی خود از چه رفتاری باید پرهیز کند؟‏

^۷ آیا مسیحیان می‌توانند مطلقاً از هر گونه رقابت اجتناب کنند؟‏ خیر،‏ چنین کاری در حال حاضر عملی نیست.‏ فرد مسیحی شاید در حرفه‌اش با افراد یا شرکت‌هایی که کالای مشابهی را عرضه می‌کنند نوعی رقابت اقتصادی داشته باشد.‏ اما حتی در چنین مواردی نیز باید ملاحظهٔ حال دیگران را بکند و رفتاری محبت‌آمیز و محترمانه داشته باشد.‏ باید از کارهای غیرقانونی و غیرمسیحی بپرهیزد و کاری نکند که او را در دنیای کسب و کار به عنوان شخصی بی‌رحم و بی‌انصاف بشناسند.‏ شخص مسیحی می‌داند هدفش نباید پیشتاز بودن باشد.‏ اگر این موضوع در کار و حرفه اهمیت دارد،‏ پس چقدر در امور پرستش حائز اهمیت است!‏

‏‹‏خود را با دیگران مقایسه نکنید›‏

۸،‏ ۹.‏ الف)‏ چرا پیران مسیحی نباید با یکدیگر رقابت داشته باشند؟‏ ب)‏ چرا مطلبی که در اوّل پِطْرُس ۴:‏۱۰ آمده است در مورد همهٔ مسیحیان مصداق دارد؟‏

^۸ رفتاری که مسیحیان می‌باید در امور مربوط به پرستش داشته باشند در این آیه به خوبی درج شده است:‏ «هر کس وظیفهٔ خود را به نحو احسن انجام دهد؛‏ آنگاه از کار خود رضایت حاصل خواهد کرد و دیگر نیازی نخواهد داشت که خود را با دیگران مقایسه کند.‏» (‏ غَلاطیان ۶:‏۴‏،‏ ترجمهٔ تفسیری ‏)‏ پیران مسیحی به خوبی می‌دانند که باید همچون اعضای یک بدن با هم همکاری و همفکری داشته باشند.‏ هر یک از ایشان می‌باید سهم  خود را در راه بهروزی جماعت مسیحی به جا آورد.‏ آنان می‌باید با دور نگاه داشتن روحیهٔ رقابت‌طلبی سرمشقی نیکو برای کل جماعت باشند.‏

^۹ برخی از پیران مسیحی به دلیل سن و تجربه بیشتر یا داشتن برخی استعدادها شاید از عهدهٔ وظایف سنگین‌تری در جماعت برآیند یا بهتر بتوانند به برخی امور رسیدگی کنند.‏ به همین دلیل است که در سازمان یَهُوَه پیران مسیحی وظایف متفاوتی دارند.‏ آنان خود را با دیگر پیران جماعت مقایسه نمی‌کنند و این پند کتاب مقدّس را به یاد دارند که می‌گوید:‏ «همچون کارگزارانِ امین بر فیض گوناگون خدا،‏ یکدیگر را با هر عطایی‌که یافته‌اید خدمت کنید.‏» (‏ ۱پِطْرُس ۴:‏۱۰‏،‏ ھ ن ‏)‏ البته،‏ واضح است که این موضوع در مورد همهٔ خادمان یَهُوَه مصداق دارد،‏ چرا که همگی به دلیل لطف الٰهی به شناخت صحیح کلام خدا نایل آمده‌اند و همچون کارگزاران او مژدهٔ آمدن ملکوتش را موعظه می‌کنند.‏

۱۰.‏ تنها در چه صورت یَهُوَه خدمت ما را مقبول می‌دارد؟‏

^۱۰ یَهُوَه زمانی خدمت ما را مقبول می‌دارد که آن را از روی محبت و ایمان قلبی انجام دهیم،‏ و نه برای خودنمایی.‏ لذا بسیار مهم است که ببینیم با چه نیّت و انگیزه‌ای یَهُوَه را خدمت می‌کنیم.‏ در ضمن فراموش نکنیم که هیچ یک از ما نمی‌تواند واقعاً به نیّت دل دیگران پی ببرد؛‏ یَهُوَه است که دل‌های ما را می‌آزماید.‏ (‏ امثال ۲۴:‏۱۲؛‏ ۱سموئیل ۱۶:‏۷‏)‏ پس چقدر بجاست گهگاه از خود این سؤال را بکنیم:‏ ‹واقعاً نیّت من از خدمت به یَهُوَه چیست؟‏› —‏ مزمور ۲۴:‏۳،‏ ۴؛‏ متّیٰ ۵:‏۸‏.‏

نیّت و انگیزهٔ ما از خدمت به خدا

۱۱.‏ در مورد خدمت مسیحی‌مان چه سؤالات بجایی مطرح می‌شود؟‏

^۱۱ با نظر به اینکه یَهُوَه بیشتر به نیّت و انگیزهٔ ما در خدمت اهمیت می‌دهد،‏ آیا واقعاً اهمیت دارد که چقدر او را خدمت می‌کنیم؟‏ و اگر یَهُوَه را واقعاً با انگیزهٔ صحیح خدمت می‌کنیم آیا آنچه در خدمت به او انجام می‌دهیم اهمیتی دارد؟‏ این‌ها سؤالات بجایی هستند که باید پاسخ داده شوند،‏ زیرا مسلّماً نمی‌خواهیم در خدمت به یَهُوَه به اعداد و ارقام اهمیت بیش از حد بدهیم.‏

۱۲،‏ ۱۳.‏ الف)‏ به چه دلایلی می‌باید گزارشی صحیح از فعالیت موعظه‌مان ارائه دهیم؟‏ ب)‏ وقتی گزارش کلّی فعالیت شاهدان یَهُوَه را بررسی می‌کنیم چه چیزهایی ما را خرسند می‌سازد؟‏

^۱۲ در کتاب سازمان‌یافته برای به انجام رساندن خدمت روحانی‌مان چنین آمده است:‏ «می‌دانیم که پیروان  اوّلیهٔ عیسی مسیح به گزارشات مربوط به پیشرفت کار موعظه علاقهٔ فراوانی داشتند.‏ (‏ مَرقُس ۶:‏۳۰‏)‏ در کتاب اَعمال رسولان می‌خوانیم که وقتی روح‌القدس در پَنْطیکاست بر روی شاگردان ریخته شد،‏ حدود ۱۲۰ نفر حضور داشتند.‏ اندکی بعد شمار شاگردان به ۳۰۰۰ نفر و بعد به ۵۰۰۰ نفر رسید.‏ .‏ .‏ .‏ (‏ اَعمال ۱:‏۱۵؛‏ ۲:‏۵-‏۱۱،‏ ۴۱،‏ ۴۷؛‏ ۴:‏۴؛‏ ۶:‏۷‏)‏ اخبار این افزایش مطمئناً تشویق بسیار ارزنده‌ای برای شاگردان بوده است!‏» به همین دلیل است که شاهدان یَهُوَه سعی می‌کنند گزارشی صحیح از فعالیت خود در خصوص این نبوّت عیسی ارائه دهند که گفت:‏ «به این بشارتِ ملکوت در تمام عالَم موعظه خواهد شد تا بر جمیع امّت‌ها شهادتی شود؛‏ آنگاه انتها خواهد رسید.‏» (‏ متّیٰ ۲۴:‏۱۴‏)‏ چنین گزارشاتی نشان می‌دهد که فعالیت موعظه در سطح جهان تا چه حد انجام گرفته است،‏ در کجا نیاز به کمک وجود دارد،‏ به چه نشریاتی نیاز می‌باشد و چه تعداد از آن‌ها باید چاپ گردد.‏

^۱۳ ارائه دادن گزارشی از فعالیت موعظه‌مان این امکان را فراهم می‌کند تا این فعالیت به نحو مؤثرتری انجام گیرد.‏ آیا خوشحال نمی‌شویم گزارشی از فعالیت برادرانمان را که در نقطهٔ دیگر دنیا خدمت می‌کنند بشنویم؟‏ آیا باعث دلگرمی‌مان نیست که می‌شنویم مژدهٔ پادشاهی خدا در سطح گسترده‌تری در جهان اشاعه یافته است؟‏ آری،‏ بدین شکل به برکت یَهُوَه در این فعالیت پی می‌بریم و با اشتیاق بیشتری او را خدمت می‌کنیم.‏ چقدر باعث شادی‌مان است که می‌بینیم گزارش موعظهٔ خودمان نیز در گزارش جهانی گنجانده شده است.‏ شاید فعالیت ما در مقایسه با مجموع فعالیت برادران ناچیز بنماید،‏ اما مسلّماً در نظر یَهُوَه بسیار ارزنده است.‏ (‏ مَرقُس ۱۲:‏۴۲،‏ ۴۳‏)‏ این نکتهٔ مهم را به خاطر داشته باشید که گزارش موعظهٔ شماست که گزارش جهانی موعظه را کامل می‌کند.‏

۱۴.‏ مسیحیان به غیر از موعظه و شاگردسازی چه فعالیت‌های دیگری انجام می‌دهند؟‏

^۱۴ البته،‏ بسیاری از فعالیت‌هایی که شاهدان انجام می‌دهند در گزارشات قید نمی‌شود.‏ برای مثال،‏ مشخص نمی‌شود که شخص چقدر کتاب مقدّس را مطالعه کرده است،‏ در چند جلسه شرکت کرده و چه گفتارهایی ارائه داده است.‏ همچنین مسئولیت‌های جماعت،‏ کمک‌های مالی هر شخص،‏ کمک به برادران و بسیاری فعالیت‌های دیگر در آن قید نمی‌شود.‏ ارائهٔ گزارش موعظه به ما کمک می‌کند تا بتوانیم شور و شوق خود را در خدمت به یَهُوَه حفظ کنیم و هیچ گاه خسته و دلسرد نشویم.‏ اما نباید  تصوّر کنیم که حیات ابدی‌مان بسته به ارقامی است که در گزارش خود ارائه می‌دهیم.‏

‏«غیور در اَعمال نیکو»‏

۱۵.‏ اگرچه خدمت مسیحی‌مان تنها عامل نجات ما نیست،‏ چرا حائز اهمیت است؟‏

^۱۵ با اینکه خدمت مسیحی‌مان تنها عامل نجات ما نیست،‏ اما از اهمیت بسیار برخوردار است.‏ به همین دلیل است که مسیحیان ‹مِلک خاصّ یَهُوَه و در اَعمال نیکو غیور› خوانده شده‌اند و تلاش می‌کنند ‹یکدیگر را به اَعمال نیکو ترغیب کنند.‏› (‏ تیطُس ۲:‏۱۴؛‏ عبرانیان ۱۰:‏۲۴‏)‏ یعقوب،‏ این نکته را به نحوی صریح‌تر چنین عنوان کرده است:‏ «چنانکه بدن بدون روح مرده است،‏ همچنین ایمان بدون اَعمال نیز مرده است.‏» —‏ یعقوب ۲:‏۲۶‏.‏

۱۶.‏ چه موضوعی از خدمت کردن نیز مهم‌تر است،‏ و از چه کاری باید پرهیز کنیم؟‏

^۱۶ حال که انگیزهٔ ما بیشتر از اَعمالمان برای یَهُوَه اهمیت دارد،‏ پس خوب است گهگاه انگیزه و نیّت دل خود را بیازماییم.‏ از آنجا که هیچ یک از ما نمی‌تواند بدرستی به نیّت دل شخص دیگر پی ببرد،‏ بجاست در مورد انگیزهٔ دیگران قضاوت نکنیم.‏ کتاب مقدّس می‌گوید:‏ «تو کیستی که بر بندهٔ کسی دیگر حکم می‌کنی؟‏ او نزد آقای خود ثابت یا ساقط می‌شود.‏» (‏ رومیان ۱۴:‏۴‏)‏ نه یَهُوَه که آقای همه ماست ما را صرفاً از روی خدمتمان داوری می‌کند و نه عیسی مسیح که به عنوان داور برگزیده است.‏ آنان موقعیت،‏ انگیزه،‏ محبت و وفاداری ما را نیز در نظر می‌گیرند.‏ تنها یَهُوَه و عیسی مسیح هستند که واقعاً می‌توانند مسیحیان را مطابق آنچه در سخن الهامی پولُس رسول آمده است داوری کنند:‏ «سعی کن که خود را مقبول خدا سازی،‏ عاملی که خجل نشود و کلام خدا را بخوبی انجام دهد.‏» —‏ ۲تیموتاؤس ۲:‏۱۵؛‏ ۲پِطْرُس ۱:‏۱۰؛‏ ۳:‏۱۴‏.‏

۱۷.‏ چرا باید پند یعقوب ۳:‏۱۷ را به گوش بگیریم؟‏

^۱۷ یَهُوَه انتظار بی‌جا از ما ندارد.‏ کتاب مقدّس اشاره می‌کند که حکمت خدایی معقول است.‏ (‏ یعقوب ۳:‏۱۷‏،‏ د ج ‏)‏ چقدر خوب و عاقلانه است که ما نیز همچون یَهُوَه در تمام کارهای‌مان معقولانه رفتار کنیم.‏ به این ترتیب نه از دیگران انتظار بی‌جا خواهیم داشت و نه از خودمان.‏

۱۸.‏ داشتن درک درستی از خدمتمان به یَهُوَه چه تأثیری بر آتیهٔ ما خواهد داشت؟‏

^۱۸ اگر می‌خواهیم شادی خود را در خدمت به یَهُوَه حفظ کنیم باید این نکتهٔ مهم را همیشه به خاطر داشته باشیم که نجات ما صرفاً به خدمت کردن بستگی ندارد،‏ بلکه لطفی است از جانب خدا.‏ (‏ اِشَعْیا ۶۵:‏۱۳،‏ ۱۴‏)‏ در واقع شادی ما به دلیل برکاتی است که یَهُوَه در کل نصیب امّتش می‌سازد،‏ نه به خاطر کارهایی که شخصاً در راه او انجام می‌دهیم.‏ می‌باید با شکرگزاری در دعا از یَهُوَه بخواهیم کمکمان کند تا خدمت خود را به نحو احسن انجام دهیم.‏ به این گونه می‌توانیم اطمینان داشته باشیم که یَهُوَه از طریق عیسی مسیح آرامش خود را در دل و ذهن ما حفظ خواهد کرد.‏ (‏ فیلِپّیان ۴:‏۴-‏۷‏)‏ آری،‏ براستی که چقدر مایهٔ تسلّی است که بدانیم صرفاً میزان خدمت‌مان نیست که سبب نجات ما می‌شود،‏ بلکه لطف و عنایت خدای مهربانمان یَهُوَه است!‏

مرور

‏• چرا مسیحیان از خودنمایی پرهیز می‌کنند؟‏

‏• چرا مسیحیان روحیهٔ رقابت‌طلبی را از خود دور می‌کنند؟‏

‏• چرا مسیحیان گزارشی از فعالیت‌های خود در موعظه ارائه می‌دهند؟‏

‏• چرا مسیحیان در مورد انگیزهٔ برادران خود قضاوت نمی‌کنند؟‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

‏[تصاویر در صفحهٔ ۲۸،‏ ۲۹]‏

گزارش موعظهٔ شماست که گزارش جهانی موعظه را کامل می‌کند

‏[تصاویر در صفحهٔ ۳۰،‏ ۳۱]‏

پیران مسیحی خوشحال هستند که می‌توانند هر یک سهمی در بهروزی جماعت مسیحی داشته باشند

‏[تصویر در صفحهٔ ۳۲]‏

‏‹لطف من تو را کافی است›‏