سؤالات خوانندگان ۲

آیا صحیح است که فردی مسیحی به یک کارمند دولت پول یا انعام دهد،‏ یا این عمل در همه حال رشوه محسوب می‌شود؟‏

مسیحیان باید بدانند که قوانین کشورها با هم متفاوت است و عملی که در یک کشور قانونی محسوب می‌شود،‏ چه بسا در کشوری دیگر جرم به حساب آید.‏ لذا آنان می‌باید در چنین مواردی با درایت بسیار رفتار کنند.‏ (‏ امثال ۲:‏۶-‏۹‏)‏ آنچه برای هر فرد مسیحی مسلّم است این است که رشوه دادن کاملاً خلاف اصول الٰهی است و شخص را از یَهُوَه دور می‌کند.‏ —‏ مزمور ۱۵:‏۱،‏ ۵؛‏ امثال ۱۷:‏۲۳‏.‏

اوّل ببینیم رشوه به چه معناست؟‏ لغت‌نامهٔ دهخدا رشوه را چنین تعریف کرده است:‏ «آنچه به کسی دهند برای کار ناروا و غیر مشروع.‏» با این تعریف واضح است که در هر کجای دنیا که باشیم،‏ اگر به قاضی،‏ پلیس یا بازرسی هدیه یا مبلغی دهیم تا عملی ناروا و خلاف قانون انجام دهد و یا هنگام بازرسی عیب یا کاستی‌ای را نادیده انگارد،‏ هدیهٔ ما رشوه محسوب می‌شود.‏ رشوه همچنین زمانی است که با پرداخت مبلغی از شخص مسئول بخواهیم که برای ما تبعیض قائل شود؛‏ مثلاً اسم ما را در لیست انتظار در مکان بالاتری قرار دهد،‏ یا در صف انتظار کار ما را زودتر از بقیه انجام دهد.‏ شکی نیست که چنین عملی بی‌محبتی و اجحاف به دیگران نیز محسوب می‌شود.‏ —‏ متّیٰ ۷:‏۱۲؛‏ ۲۲:‏۳۹‏.‏

اما آیا درست است که برای کاری قانونی به یک کارمند دولت هدیه یا انعام بدهیم تا بی‌انصافی در حق ما نکند و به اصطلاح چوب لای چرخ نگذارد؟‏ برای مثال،‏ در برخی کشورها بعضی از کارمندانی که مسئولیت ثبت‌نام در مدرسه،‏ ورود افراد به بیمارستان،‏ زدن مهر مهاجرت،‏ تمدید گواهی یا پروانه را دارند بدون گرفتن انعام کارشکنی می‌کنند یا کار ارباب‌رجوع را به تعویق می‌اندازند.‏

در کشورهای مختلف طرز فکر افراد نسبت به دادن پول یا انعام به این گونه مسئولان متفاوت است.‏ در برخی از کشورها از ارباب‌رجوع انتظار می‌رود که به کارمند مسئول انعام بدهد.‏ برخی از شاهدان یَهُوَه،‏ با توجه به قوانین کشور و اصول کتاب مقدّس دادن چنین انعامی را اشتباه نمی‌دانند.‏ در این کشورها دادن انعام به کارمندانی که اغلب حقوق کمی دارند کمک مالی محسوب می‌شود.‏ قطعاً دادن انعام برای کاری مشروع و قانونی با رشوه دادن برای تبعیضی ناحق و ناروا (‏ به عبارت دیگر پارتی‌بازی)‏ بسیار متفاوت است.‏

البته،‏ بعضی از شاهدان نیز هستند که حتی در کشورهایی که انعام دادن مرسوم است از دادن آن به بازرسان یا کارمندان دولت امتناع می‌ورزند.‏ بسیار دیده شده است که کارمندان یا مسئولانی که با اعتقادات  شاهدان یَهُوَه و صداقتِ آنان آشنا بوده‌اند بدون آنکه از آنان انتظار انعام داشته باشند کارشان را انجام داده‌اند.‏ —‏ امثال ۱۰:‏۹؛‏ متّیٰ ۵:‏۱۶‏.‏

به طور خلاصه می‌توان گفت که هر شاهد یَهُوَه می‌باید خود وجداناً تصمیم بگیرد،‏ که آیا مایل است برای انجام کاری قانونی انعام دهد،‏ یا خیر.‏ مهم آن است که شخص مسیحی دچار ناراحتی وجدان نشود همچنین عمل وی باعث لغزش دیگران و یا خدشه‌دار شدن نام یَهُوَه نگردد.‏ —‏ متّیٰ ۶:‏۹؛‏ ۱قُرِنتیان ۱۰:‏۳۱-‏۳۳؛‏ ۲قُرِنتیان ۶:‏۳؛‏ ۱تیموتاؤس ۱:‏۵‏.‏