کلام یَهُوَه زنده است

نکاتی از کتاب نَحَمِیا

دوازده سال از آخرین گزارش کتاب عَزْرا می‌گذشت.‏ زمان آن فرا رسیده بود که «فرمان به جهت تعمیر نمودن و بنا کردن اورشلیم» صادر گردد؛‏ واقعه‌ای که مشخص‌کنندهٔ ۷۰ هفتهٔ سالی است که زمان آمدن مسیح را روشن می‌سازد.‏ (‏ دانیال ۹:‏۲۴-‏۲۷‏)‏ کتاب نَحَمِیا گزارشی است از ایّامی که قوم خدا به بنای حصار یا دیوار اورشلیم مشغول بودند.‏ این کتاب وقایع مهم ۱۲ سال را در بر می‌گیرد،‏ یعنی سال‌های بین ۴۵۶ تا ۴۴۳ ق.‏د.‏م.‏

این کتاب که نَحَمِیای حاکم نویسندهٔ آن است نشان می‌دهد چگونه پرستش حقیقی با توکّل به یَهُوَه سرفراز می‌گردد و یَهُوَه چطور اوضاع را برای تحقق مقصودش هدایت می‌کند.‏ همین طور داستان حاکمی قوی و دلیر را برای ما شرح می‌دهد.‏ حقیقتاً که پیام کتاب نَحَمِیا امروزه درس‌های مهمی برای پرستندگان حقیقی دارد چرا که ‹کلام خدا زنده و مقتدر است.‏› —‏ عبرانیان ۴:‏۱۲‏.‏

‏‹حصار به اتمام رسید›‏

‏(‏نَحَمِیا ۱:‏۱–‏۶:‏۱۹‏)‏

نَحَمِیا در کاخ شوش در مقامی والا نزد اردشیر درازدست (‏ اَرْتَحْشَستا )‏ خدمت می‌کرد.‏ وی با شنیدن این خبر که قومش «در مصیبت سخت و افتضاح می‌باشند و حصار اورشلیم خراب و دروازه‌هایش به آتش سوخته شده است» بسیار متأثر و ناراحت گردید.‏ پس،‏ از ته دل به خدا دعا کرد و از او خواهان راهنمایی شد.‏ (‏ نَحَمِیا ۱:‏۳،‏ ۴‏)‏ بالاخره پادشاه به افسردگی نَحَمِیا پی‌برد و رفتن به اورشلیم را برایش میسر ساخت.‏

هنگامی که نَحَمِیا به اورشلیم رسید در تاریکی شب دیوار را بازرسی کرده،‏ سپس نقشهٔ خود را برای تعمیر و بنای دیوار به یهودیان شرح داد.‏ هنگام شروع بنای دیوار مخالفت نیز آغاز شد.‏ اما تحت هدایت دلیرانهٔ نَحَمِیا ‹حصار به اتمام رسید.‏› —‏ نَحَمِیا ۶:‏۱۵‏.‏

پاسخ به پرسش‌های مربوط به آیات:‏

۱:‏۱؛‏ ۲:‏۱ ‏—‏ آیا تاریخ «سال بیستم» که در هر دو آیه آمده است به یک تاریخ اشاره می‌کند؟‏ بلی،‏ به بیستمین سال سلطنت اَرْتَحْشَستا (‏ اردشیر)‏ اشاره می‌کند.‏ مدارک تاریخی نشان می‌دهند که اَرْتَحْشَستا (‏ اردشیر)‏ در سال ۴۷۵ ق.‏د.‏م.‏ بر تخت نشست.‏ از آنجایی که بابلیان بر طبق معمول،‏ سال حکومت پادشاهان پارس را از نیسان (‏ مارس/‏آوریل)‏ تا نیسان حساب می‌کردند،‏ آغاز سلطنت اَرْتَحْشَستا (‏ اردشیر)‏ اوّل نیسان ۴۷۴ ق.‏د.‏م.‏ بود.‏ با این حال،‏ بیستمین سال سلطنت که در نَحَمِیا ۲:‏۱ اشاره شده است در نیسان ۴۵۵ ق.‏د.‏م.‏ آغاز شد.‏ منطقی است که ماه کِسلوُ (‏ نوامبر/‏دسامبر)‏ که در نَحَمِیا ۱:‏۱ آمده است به سال قبلی یعنی ۴۵۶ ق.‏د.‏م.‏ اشاره می‌کند.‏ نَحَمِیا این ماه را نیز جزو بیستمین سال سلطنت اَرْتَحْشَستا (‏ اردشیر)‏ بیان می‌کند.‏ شاید وی در اینجا زمان را با جلوس پادشاه بر تخت سلطنت حساب کرده است.‏ این امکان نیز وجود دارد که نَحَمِیا زمان را برحسب آنچه یهودیان امروزه سال تقویمی می‌نامند و با ماه تشری شروع می‌شود حساب کرده باشد که با ماه‌های سپتامبر/‏اکتبر  هماهنگی دارد.‏ در هر دو صورت،‏ سالی که فرمان برای تعمیر اورشلیم صادر شد در سال ۴۵۵ ق.‏د.‏م.‏ بود.‏

۴:‏ ۱۷،‏ ۱۸ ‏—‏ چطور امکان داشت کارگرانی که دیوارهای اورشلیم را تعمیر می‌کردند با یک دست کار کنند؟‏ آنانی که بار می‌بردند براحتی می‌توانستند با یک دست باری را که بر سر یا شانهٔ خود داشتند نگه دارند و «به دست دیگر اسلحه می‌گرفتند.‏» بنّایان که برای کار خود به دو دست احتیاج داشتند «هر کدام شمشیر بر کمر خود بسته،‏ بنّایی می‌کردند.‏» آن‌ها آماده بودند تا هر لحظه با دشمن روبرو شوند.‏

۵:‏ ۷ ‏—‏ نَحَمِیا به چه دلیل «بزرگان و سَروَران را عتاب [سرزنش] نمود»؟‏ آن مردان شریعت موسی را زیر پا گذاشته،‏ از برادران یهودی خود ربا می‌گرفتند.‏ (‏ لاویان ۲۵:‏۳۶؛‏ تثنیه ۲۳:‏۱۹‏)‏ به علاوه،‏ سودی که وام‌دهندگان از آن‌ها مطالبه می‌کردند بسیار بالا بود.‏ اگر ربایی که ماهیانه دریافت می‌کردند ‹صدی‌یک› باشد در سال ۱۲ درصد ربا می‌گرفتند.‏ (‏ نَحَمِیا ۵:‏۱۱‏)‏ طلب چنین وامی ظالمانه بود چرا که مردم موظف به پرداخت مالیات‌های سنگین بودند و غذا به اندازهٔ کافی نداشتند.‏ نَحَمِیا با استفاده از شریعت خدا خطای آن دولتمندان را آشکار کرده،‏ ایشان را توبیخ و سرزنش نمود.‏

۶:‏ ۵ ‏—‏ از آنجایی که نامه‌های محرمانه را در کیسه‌ای مهروموم شده می‌گذاشتند چرا سَنْبَلَّط «مکتوبی گشوده» نزد نَحَمِیا فرستاد؟‏ احتمال دارد که سَنْبَلَّط قصد داشت اتهامات دروغین خود را در مکتوبی گشوده بیان کند.‏ شاید امید داشت که نَحَمِیا با این کار به قدری عصبانی شود که کار بنای دیوار را رها کرده،‏ برای دفاع از خود به پیش او برود.‏ و یا فکر می‌کرد مضمون نامه طوری در میان یهودیان بپیچد که همه دست از کار بکشند.‏ با این حال،‏ نَحَمِیا وحشت نکرد و با آرامش تمام به کاری که خدا مسئولیت آن را به او داده بود پرداخت.‏

از این آیات چه می‌آموزیم؟‏

۱:‏۴؛‏ ۲:‏۴؛‏ ۴:‏۴،‏ ۵‏.‏ ما نیز هنگام روبرو شدن با مشکلات و یا اتخاذ تصمیمات مهم باید در ‹ دعا مواظب باشیم› و هماهنگ با راهنمایی‌های تئوکراتیک عمل کنیم.‏ —‏ رومیان ۱۲:‏۱۲‏.‏

۱:‏۱۱–‏۲:‏۸؛‏ ۴:‏۴،‏ ۵،‏ ۱۵،‏ ۱۶؛‏ ۶:‏۱۶‏.‏ یَهُوَه دعاهای از صمیم قلب خادمانش را اجابت می‌کند.‏ —‏ مزمور ۸۶:‏۶،‏ ۷‏.‏

۱:‏۴؛‏ ۴:‏۱۹،‏ ۲۰؛‏ ۶:‏۳،‏ ۱۵‏.‏ گرچه نَحَمِیا شخصی دلسوز بود،‏ اما مرد عمل هم بود و در برقراری عدالت مصمم بود.‏

۱:‏۱۱–‏۲:‏۳‏.‏ شادی نَحَمِیا در مقام او به عنوان ساقی پادشاه نبود.‏ او شادی خود را در پیشرفت پرستش حقیقی به دست می‌آورد.‏ آیا پرستش یَهُوَه و هر آن چه که باعث پیشرفت آن می‌شود نباید موضوع اصلی زندگی و منشأ شادی ما باشد؟‏

۲:‏۴-‏۸‏.‏ یَهُوَه باعث شد تا اَرْتَحْشَستا (‏ اردشیر)‏ به نَحَمِیا اجازه دهد برای تعمیر دیوار اورشلیم به آنجا برود.‏ در امثال ۲۱:‏۱ آمده است:‏ «دل پادشاه مثل نهرهای آب در دست خداوند است،‏ آن را به هر سو که بخواهد بر می‌گرداند.‏»‏

۳:‏ ۵،‏ ۲۷‏.‏ ما نباید همچون «بزرگانِ» تَقُوعیان رفتار کنیم که برخی از کارهای  پرستش حقیقی را در شأن خود نمی‌دانستند.‏ بلکه همچون بقیهٔ تَقُوعیان می‌باید مایل به انجام هر کاری باشیم.‏

۳:‏۱۰،‏ ۲۳،‏ ۲۸-‏۳۰‏.‏ برخی به مناطقی نقل مکان می‌کنند که نیاز مبرمی به مبشّر است اما بسیاری پرستش حقیقی را در نزدیکی محل زندگی خود حمایت می‌کنند.‏ این کار را با کمک به ساختن سالن‌های ملکوت،‏ مصیبت‌زدگان و از همه مهم‌تر خدمت موعظه می‌توانیم انجام دهیم.‏

۴:‏۱۴‏.‏ ما نیز هنگام روبرو شدن با مخالفت می‌توانیم ‹با به یاد آوردن خداوند عظیم و مهیب› بر ترس غالب آییم.‏

۵:‏۱۴-‏۱۹‏.‏ نَحَمِیا نمونهٔ خوبی است از تواضع،‏ ازخودگذشتگی و تصمیم‌گیری برای سرپرستان مسیحی.‏ نَحَمِیا در به اجرا گذاشتن شریعت خدا غیور بود،‏ اما هرگز برای به دست آوردن نفع شخصی بر دیگران اِعمال نفوذ نکرد.‏ او نگران حال مظلومان و محتاجان بود.‏ نَحَمِیا در سخاوتمندی نمونهٔ خوبی از خود برای همهٔ خادمان خدا به جا گذاشت.‏

‏«ای خدای من،‏ مرا به نیکویی به یاد آور»‏

‏(‏ نَحَمِیا ۷:‏۱–‏۱۳:‏۳۱‏)‏

بلافاصله بعد از تمام شدن دیوار اورشلیم،‏ نَحَمِیا دروازه‌های شهر را برقرار و ترتیباتی در راه امنیت شهر فراهم ساخت.‏ همچنین برای ثبت کردن ایل و تبار مردم شروع به کار شد.‏ وقتی که همهٔ قوم «در سِعَهٔ پیش دروازهٔ آب جمع شدند» عَزْرای کاهن کتاب شریعت موسی را خواند و نَحَمِیا و لاویان شریعت را برای قوم توضیح دادند.‏ (‏ نَحَمِیا ۸:‏۱‏)‏ یادگیری در بارهٔ عید خیمه‌ها باعث شد که قوم آن عید را با شادی هر چه تمام برگزار کنند.‏

گردهمایی بعدی زمانی بود که «بنی‌اسرائیل» به گناهان پدران خود اعتراف کردند،‏ لاویان رفتار خدا را با اسرائیل مرور کردند و قوم عهد بستند که ‹به تورات خدا سلوک نمایند.‏› (‏ نَحَمِیا ۹:‏۱،‏ ۲؛‏ ۱۰:‏۲۹‏)‏ از آنجایی که جمعیت اورشلیم هنوز کم بود با قرعه انداختن از هر ده نفر بیرون از شهر یک نفر به داخل شهر نقل مکان کرد.‏ سپس،‏ با چنان روحیه‌ای دیوار شهر را افتتاح کردند که «شادمانی اورشلیم از جای‌های دور مسموع [شنیده] شد.‏» (‏ نَحَمِیا ۱۲:‏۴۳‏)‏ نَحَمِیا بعد از دوازده سال اورشلیم را ترک کرد و دوباره به پست خود نزد اَرْتَحْشَستا (‏ اردشیر)‏ برگشت.‏ اما خیلی زود ناپاکی در میان یهودیان ظاهر شد.‏ نَحَمِیا هنگامی که به اورشلیم برگشت برای تصحیح وضعیت سریع وارد عمل شد.‏ اما برای خود متواضعانه چنین تقاضا کرد:‏ «ای خدای من،‏ مرا به نیکویی به یاد آور.‏» —‏ نَحَمِیا ۱۳:‏۳۱‏.‏

پاسخ به پرسش‌های مربوط به آیات:‏

۷:‏۶-‏۶۷ ‏—‏ چرا در لیست نَحَمِیا برخی از اسامی یهودیانی که با زَرُبّابل به اورشلیم بازگشتند با اسامی لیست عَزْرا تفاوت دارد؟‏ ‏(‏ عَزْرا ۲:‏۱-‏۶۵‏)‏ شاید به دلیل اینکه عَزْرا و نَحَمِیا از منابع متفاوتی برای ثبت نام بازگشتگان استفاده کرده بودند.‏ برای مثال ممکن است تعداد کسانی که برای بازگشت نام‌نویسی کرده بودند با تعداد کسانی که حقیقتاً برگشته بودند فرق کند.‏ شاید هم اختلاف اسامی به دلیل این است که برخی از یهودیان در هنگام بازگشت قادر به اثبات دودمان خود نبودند ولی بعد نسب‌نامهٔ خود را ثابت کرده‌اند.‏ با این حال،‏ هر دو گزارش تعداد بازگشتگان را جدا از غلامان و کنیزان و نوازندگان ۴۲٬۳۶۰ نفر ثبت کرده‌اند.‏

۱۰:‏۳۴ ‏—‏ چرا لازم بود قوم هیزم تهیه کنند؟‏ در شریعت موسی اعلام نشده بود که چوب هدیه کنند.‏ این درخواست از روی نیاز بود.‏ برای سوزاندن قربانی بر روی مذبح نیاز به مقدار زیادی چوب بود.‏ از قرار معلوم به اندازهٔ کافی نَتینیم در اختیار نداشتند که در معبد به عنوان غلامان غیراسرائیلی خدمت کنند.‏ پس،‏ برای آنکه به اندازهٔ کافی چوب فراهم شود مابین آن‌ها قرعه انداخته شد.‏

۱۳:‏۶ ‏—‏ نَحَمِیا برای چه مدت از اورشلیم دور بود؟‏ در کتاب مقدّس فقط آمده است نَحَمِیا «بعد از ایّامی  چند» از پادشاه رخصت خواست که به اورشلیم برود.‏ به همین دلیل نمی‌توان دقیقاً گفت که برای چه مدت از اورشلیم دور بوده است.‏ نَحَمِیا در برگشت خود دریافت که مردم نه از کاهنان حمایت می‌کنند و نه قانون سَبَّت را رعایت می‌نمایند.‏ بسیاری از یهودیان با زنان بیگانه وصلت کرده بودند و فرزندانشان نیز به زبان یهودی قادر به تکلّم نبودند.‏ مطمئناً برای به وجود آمدن چنین وضعیتی نَحَمِیا می‌بایست مدت زیادی از اورشلیم دور بوده باشد.‏

۱۳:‏۲۵،‏ ۲۸ ‏—‏ نَحَمِیا به غیر از ‹مشاجره کردن› با یهودیان اهمال‌گر،‏ ایشان را چه تنبیه دیگری کرد؟‏ نَحَمِیا بر طبق شریعت خدا آن‌ها را داوری و ‹ملامت کرد.‏› او شاید به عنوان مأمور،‏ حکم ‹زدن بعضی از ایشان را› صادر کرده باشد.‏ خشم او به قدری برانگیخته شد که ‹موی ایشان را کند.‏› وی همچنین نوهٔ رئیس کَهَنه اَلْیاشیب را که با یکی از دختران سَنْبَلَّط حُورُونی ازدواج کرده بود از پیش خود راند.‏

از این آیات چه می‌آموزیم؟‏

۸:‏۸‏.‏ ما معلّمان کلام خدا هنگام تعلیم موظفیم کلام را ‹تفسیر کنیم،‏› به این مفهوم که بدرستی آن را تلفظ و تأکید کرده،‏ معنی و کاربرد صحیح آن را توضیح دهیم.‏

۸:‏۱۰‏.‏ آگاه بودن به نیاز روحانی،‏ برطرف کردن این نیاز و دنبال کردن راهنمایی‌های تئوکراتیک «سُرور خداوند» را مهیا می‌سازد.‏ پس حیاتی است که کتاب مقدّس را مستمراً مطالعه کنیم،‏ مرتباً در جلسات حضور یابیم و غیورانه در موعظهٔ بشارت و فعالیت شاگردسازی سهیم باشیم!‏

۱۱:‏۲‏.‏ ترک مِلک موروثی و اسباب‌کشی به اورشلیم با خود مخارج و مشکلاتی دیگر به همراه داشت.‏ کسانی که داوطلب به این کار شدند روحیهٔ ایثارگرانه‌ای از خود نشان دادند.‏ ما نیز با خدمت داوطلبانهٔ خود در کنگره‌ها و فرصت‌های دیگر می‌توانیم چنین روحیه‌ای را ابراز نماییم.‏

۱۲:‏۳۱،‏ ۳۸،‏ ۴۰-‏۴۲‏.‏ خواندن سرود روشی نیکو برای ابراز قدردانی از یَهُوَه است.‏ پس باید با تمام دل در گردهمایی‌های مسیحی سرود بخوانیم.‏

۱۳:‏۴-‏۳۱‏.‏ نباید اجازه دهیم مادیات،‏ فساد و ارتداد به تدریج در زندگی ما رخنه کند.‏

۱۳:‏۲۲‏.‏ نَحَمِیا تشخیص داد که به یَهُوَه جوابگو می‌باشد.‏ ما نیز باید بدانیم که به او پاسخگو هستیم.‏

ضروری است که مورد قبول یَهُوَه باشیم!‏

مزمورنویس نوشت:‏ «اگر خداوند خانه را بنا نکند،‏ بنّایانش زحمت بی‌فایده می‌کشند.‏» (‏ مزمور ۱۲۷:‏۱‏)‏ کتاب نَحَمِیا با زیبایی تمام حقیقت این کلام را روشن می‌سازد!‏

پس اگر می‌خواهیم در مسئولیت‌هایی که به عهدهٔ ما گذاشته شده است موفق باشیم باید مقبول یَهُوَه واقع شویم.‏ اگر به زندگی خود بیشتر از پرستش یَهُوَه اولویت دهیم نمی‌توانیم انتظار داشته باشیم او ما را پاداش دهد.‏ پس بگذاریم همچون نَحَمِیا پرستش یَهُوَه و پیشرفت آن مهم‌ترین هدف زندگی ما باشد.‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۳]‏

‏«دل پادشاه مثل نهرهای آب در دست خداوند است»‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۴]‏

آیا می‌دانید که چگونه کلام خدا را ‹تفسیر کنید›؟‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۶]‏

نَحَمِیا که مرد عمل و دلسوز بود به اورشلیم رفت