کلام یَهُوَه زنده است

نکاتی از کتاب اِسْتَر

در کتاب اِسْتَر نجات قوم خدا گزارش شده است.‏ در آنجا می‌خوانیم که توطئه‌ای علیه یهودیان چیده شده بود.‏ قرار بود تمام یهودیانی که در امپراتوری ماد و پارس زندگی می‌کردند در یک روز قتل‌عام شوند.‏ به نظرِ توطئه‌گر نقشه‌اش با موفقیت اجرا می‌شد و هیچ مانعی سد راهش نمی‌بود.‏ اما موضوعی مهم را فراموش کرده بود.‏ و آن اینکه خدای آسمان‌ها قادر است قوم منتخب خود را از هر وضعیت خطرناک و وخیمی نجات دهد.‏

نویسندهٔ کتاب اِسْتَر مردی یهودی به نام مُرْدِخای است و این کتاب در طی ۱۸ سال سلطنت خشایارشا اوّل (‏ اَخْشُورُش)‏ پادشاه پارس نوشته شده است.‏ در این رویداد پرشور و هیجان می‌بینیم که یَهُوَه چگونه خادمان خود را که در امپراتوری پهناور آن زمان پخش شده بودند از توطئهٔ دشمنانشان نجات داد.‏ این موضوع امروزه ایمان خادمان یَهُوَه را که در ۲۳۵ سرزمین زندگی می‌کنند قوی می‌کند.‏ به علاوه،‏ کتاب اِسْتَر خصوصیات اشخاصی را نمایان می‌سازد که می‌توانیم از نمونه‌های خوب و بد آن درس بگیریم.‏ بدرستی که «کلام خدا زنده و مؤثر است.‏» —‏ عبرانیان ۴:‏۱۲‏.‏

وساطت ملکه

‏(‏ اِسْتَر ۱:‏۱–‏۵:‏۱۴‏)‏

خشایارشا اوّل (‏ اَخْشُورُش)‏ در سال سوّم سلطنتش (‏ ۴۹۳ ق.‏د.‏م.‏)‏ ضیافتی درباری برپا می‌دارد.‏ در همان هنگام پادشاه وَشتی را که زیبایی او بسیار شهرت داشت از مقام ملکه عزل می‌کند چرا که از او ناخوشنود است.‏ در میان دختران باکرهٔ نیکومنظر از تمامی سرزمین دختری یهودی به نام هَدَسَّه نیز انتخاب می‌شود.‏ مُرْدِخای پسرعموی وی او را نصیحت می‌کند که هویت یهودی خود را مخفی داشته،‏ خود را اِسْتَر که نام پارسی وی بود معرفی کند.‏

در آن زمان مردی متکبّر به نام هامان به مقام رفیع نخست‌وزیری نایل می‌شود.‏ هامان از آنجایی که مُرْدِخای در مقابل او «سر فرود نمی‌آورد» بسیار عصبانی است،‏ پس توطئه‌ای می‌چیند تا همهٔ یهودیان مسکون در امپراتوری پارس را نابود سازد.‏ (‏ اِسْتَر ۳:‏۲‏)‏ هامان خشایارشا را متقاعد می‌سازد تا فرمانی جهت قتل‌عام یهودیان صادر کند.‏ مُرْدِخای هم «پلاس با خاکستر در بر» می‌کند.‏ (‏ اِسْتَر ۴:‏۱‏)‏ حال زمانی فرا می‌رسد که اِسْتَر می‌باید وساطت کند.‏ پس پادشاه و نخست‌وزیرش را برای ضیافتی خصوصی دعوت می‌کند.‏ آنان نیز با شادی در ضیافت حضور می‌یابند.‏ سپس اِسْتَر از آن‌ها استغاثه می‌کند که روز بعد نیز به ضیافت او بیایند.‏ هامان از این بابت بسیار مسرور است ولی با دیدن مُرْدِخای که به او تعظیم نمی‌کند بسیار خشمگین می‌گردد.‏ پس نقشه‌ای می‌کشد تا مُرْدِخای را قبل از ضیافت بعدی بکشد.‏

پاسخ به پرسش‌های مربوط به آیات:‏

۱:‏۳-‏۵ ‏—‏ آیا ضیافت پادشاه مدت ۱۸۰ روز طول کشید؟‏ در گزارش نیامده است که مدت ضیافت بسیار مدید بود بلکه پادشاه به مدت ۱۸۰ روز توانگری جلال سلطنت خویش و حشمت مجد عظمت خود را به سَروَران و اُمرا نشان می‌داد.‏ شاید پادشاه برای اینکه سَروَران ولایت‌ها را متقاعد سازد که قادر است سیاست‌های خود را به اجرا بگذارد لازم دید برای مدت طولانی جلال پادشاهی‌اش را به آنان نشان دهد.‏ در آن صورت،‏ بر طبق آیهٔ ۳ و ۵ ضیافت بعد از ۱۸۰ روز گردهمایی به مدت ۷ روز طول کشید.‏

 ۱:‏۸ ‏—‏ به چه دلیل ‹آشامیدن برحسب قانون بود که کسی بر کسی تکلّف ننماید›؟‏ از آنجایی که در میان پارس‌ها رسم بود در چنین ضیافت‌هایی در نوشیدن به یکدیگر اصرار کنند،‏ اَخْشُورُش (‏ خشایارشا )‏ در این گردهمایی استثنایی قائل شد.‏ کتاب مرجعی در این مورد می‌گوید:‏ «آنان می‌توانستند به میل خود زیاد یا کم بنوشند.‏»‏

۱:‏۱۰-‏۱۲ ‏—‏ چرا وَشتی ملکه از رفتن به پیش پادشاه امتناع کرد؟‏ برخی از محققان اظهار می‌کنند از آنجایی که ملکه نمی‌خواست در پیش مهمانان مست پادشاه حاضر شود از انجام فرمان پادشاه سرپیچی کرد.‏ شاید هم این ملکهٔ زیبا حقیقتاً مطیع نبود.‏ به هر حال،‏ در کتاب مقدّس چیزی در مورد انگیزهٔ وی نوشته نشده است.‏ اما آمده است که حکیمان آن زمان سرکشی از فرمان شوهر را امری جدّی تلقّی می‌کردند و نمونهٔ بد وَشتی می‌توانست بر زنان تمام ولایت‌های پارس تأثیر گذارد.‏

۲:‏۱۴-‏۱۷ ‏—‏ آیا اِسْتَر با پادشاه رابطهٔ جنسی غیرمشروع داشت؟‏ خیر.‏ در گزارش آمده است زنانی که شامگاه به پیش پادشاه آورده می‌شدند صبحگاه به خانهٔ دوّم زنان زیر دست خواجه‌سرای پادشاه برده می‌شدند که «مستحفظ [نگهبان] مُتعه‌ها بود.‏» زنانی که شب را با پادشاه به سر می‌بردند مُتعه یا زن جانبی او می‌شدند.‏ با این حال،‏ اِسْتَر بعد از آنکه به پیش پادشاه آمد به خانهٔ مُتعه‌ها برده نشد.‏ وقتی اِسْتَر را به پیش اَخْشُورُش (‏ خشایارشا )‏ آوردند «پادشاه،‏ اِسْتَر را از همهٔ زنان زیاده دوست داشت و از همهٔ دوشیزگان،‏ در حضور وی نعمت و التفات زیاده یافت.‏ لهٰذا تاج ملوکانه را بر سرش گذاشت و او را در جای وَشتی ملکه ساخت.‏» (‏ اِسْتَر ۲:‏۱۷‏)‏ حال،‏ اِسْتَر چگونه ‹به نظر پادشاه پسند آمده،‏ در حضورش التفات یافت؟‏› درست همان گونه که مورد پسند دیگران نیز واقع شد.‏ «آن دختر به نظر [هیجای] پسند آمده،‏ در حضورش التفات یافت.‏» (‏ اِسْتَر ۲:‏۸،‏ ۹‏)‏ هیجای با مشاهدهٔ ظاهر و صفات خوب اِسْتَر او را پسندید.‏ در واقع،‏ «اِسْتَر در نظر هر که او را می‌دید،‏ التفات می‌یافت.‏» (‏ اِسْتَر ۲:‏۱۵‏)‏ پادشاه نیز با دیدن خصوصیات اِسْتَر تحت تأثیر قرار گرفت و عاشق او شد.‏

۳:‏۲؛‏ ۵:‏۹ ‏—‏ چرا مُرْدِخای از تعظیم کردن به هامان امتناع ورزید؟‏ در قانون خدا برای اسرائیل سجده یا تعظیم در مقابل شخصی که مقامی والا دارد اشتباه نبود.‏ با این حال،‏ در مورد هامان موضوع فرق می‌کرد.‏ هامان اَجاجی بود،‏ به طور حتم عَمالیقی،‏ و یَهُوَه قوم عَمالیق را محکوم به مرگ کرده بود.‏ (‏ تثنیه ۲۵:‏۱۹‏)‏ در نظر مُرْدِخای تعظیم کردن به هامان به مفهوم عدم وفاداری به یَهُوَه بود.‏ او مطلقاً از چنین کاری اجتناب کرد و ذکر کرد که او یهودی است.‏ —‏ اِسْتَر ۳:‏۳،‏ ۴‏.‏

از این آیات چه می‌آموزیم؟‏

۲:‏۱۰،‏ ۲۰؛‏ ۴:‏۱۲-‏۱۶‏.‏ اِسْتَر راهنمایی و توصیهٔ پرستندهٔ مجرّب یَهُوَه،‏ مُرْدِخای را پذیرفت.‏ ما نیز اگر ‹مرشدان خود را اطاعت و انقیاد نماییم› حقیقتاً حکیمانه رفتار کرده‌ایم.‏ —‏ عبرانیان ۱۳:‏۱۷‏.‏

۲:‏۱۱؛‏ ۴:‏۵‏.‏ ما نباید فقط به فکر خود باشیم بلکه باید به دیگران نیز توجه کنیم.‏ —‏ فیلِپّیان ۲:‏۴‏.‏

۲:‏۱۵‏.‏ خویشتنداری و فروتنی اِسْتَر در این نمایان شد که آنچه هیجای برای او مهیا دیده بود پذیرفت و در پی جواهرات اضافی و لباسی فاخرتر نبود.‏ وی در پی «انسانیتِ باطنی قلبی در لباس غیرفاسدِ روح حلیم و آرام» بود و به این دلیل مورد التفات پادشاه قرار گرفت.‏ —‏ ۱پِطْرُس ۳:‏۴‏.‏

۲:‏۲۱-‏۲۳‏.‏ اِسْتَر و مُرْدِخای با ‹اطاعت از قدرت‌های برتر› نمونهٔ خوبی از خود به جا گذاشتند.‏ —‏ رومیان ۱۳:‏۱‏.‏

 ۳:‏۴‏.‏ در برخی مواقع شاید عاقلانه باشد همچون اِسْتَر خاموش بوده،‏ هویت خود را آشکار نسازیم.‏ با این حال،‏ هنگامی که می‌باید موضع خود را در اموری جدّی همچون وفاداری و طرفداری از حاکمیت خدا نشان دهیم نباید از آشکار ساختن هویت خود به عنوان شاهدان یَهُوَه هراسی به دل راه دهیم.‏

۴:‏۳‏.‏ هنگام روبرو شدن با مصیبت‌ها می‌باید با دعا به یَهُوَه روی آورده،‏ از او طلب قوّت و حکمت کنیم.‏

۴:‏۶-‏۸‏.‏ مُرْدِخای چاره‌ای قانونی برای باطل ساختن توطئهٔ هامان یافت.‏ —‏ فیلِپّیان ۱:‏۷‏.‏

۴:‏۱۴‏.‏ اطمینان مُرْدِخای به یَهُوَه نمونهٔ خوبی برای ماست.‏

۴:‏۱۶‏.‏ اِسْتَر به یَهُوَه توکّل کرد و با ایمان و شجاعت تمام با موقعیتی روبرو شد که می‌توانست منجر به مرگش گردد.‏ حیاتی است که به یَهُوَه توکّل کنیم نه به خود.‏

۵:‏۶-‏۸‏.‏ اِسْتَر برای اینکه سخنانش مورد قبول اَخْشُورُش (‏ خشایارشا )‏ واقع شود او را به ضیافت دوّم دعوت کرد.‏ ما نیز همچون اِسْتَر می‌باید با سنجیدگی عمل کنیم.‏ —‏ امثال ۱۴:‏۱۵‏.‏

بدبیاری پشت بدبیاری

‏(‏ اِسْتَر ۶:‏۱–‏۱۰:‏۳‏)‏

با آشکار شدن وقایع وضعیت کاملاً تغییر می‌کند.‏ هامان را بر چوبهٔ داری که برای مُرْدِخای ساخته بود آویزان می‌کنند و به جای او مُرْدِخای نخست‌وزیر می‌گردد!‏ آیا نقشهٔ قتل‌عام قوم یهود عملی خواهد شد؟‏ آن نقشه نیز کاملاً تغییر می‌یابد.‏

اِسْتَر باایمان بار دیگر وساطت می‌کند.‏ او با به خطر انداختن جان خود به پیش پادشاه رفته،‏ برای باطل ساختن نقشهٔ هامان درخواست کمک می‌کند.‏ خشایارشا پادشاه (‏ اَخْشُورُش)‏ چارهٔ کار را بخوبی می‌داند.‏ پس  هنگامی که روز قتل‌عام فرا می‌رسد یهودیان کشته نمی‌شوند بلکه آنانی که در پی اذیت یهودیان هستند می‌میرند.‏ مُرْدِخای حکمی صادر می‌کند تا هر سال به یاد این نجات عظیم فوریم را جشن گیرند.‏ پس مُرْدِخای بعد از خشایارشا (‏ اَخْشُورُش)‏ شخص دوّم بود و «سعادتمندی قوم خویش را می‌طلبید و برای تمامی اَبنای جنس خود،‏ سخنان صلح‌آمیز می‌گفت.‏» —‏ اِسْتَر ۱۰:‏۳‏.‏

پاسخ به پرسش‌های مربوط به آیات:‏

۷:‏۴ ‏—‏ نابودی یهودیان چه ‹ضرری برای پادشاه› داشت؟‏ اِسْتَر با اشارهٔ مدبّرانه به فروخته شدن یهودیان به بردگی به پادشاه نشان داد که کشتن یهودیان برای پادشاه بی‌ضرر نیست.‏ اگر هامان یهودیان را به بردگی می‌فروخت سودی بیشتر از ۱۰٬۰۰۰ وزنهٔ نقره‌ای که به پادشاه قول داده بود به خزانهٔ سلطنتی می‌آورد.‏ توطئهٔ هامان همچنین به این مفهوم بود که پادشاه ملکهٔ خود را از دست می‌داد.‏

۷:‏۸ ‏—‏ چرا مقامات دربار روی هامان را پوشاندند؟‏ ظاهراً این کار به نشان شرم یا محکومیت بود.‏ بر طبق مرجعی «در دوران باستان بعضی اوقات روی کسی را که محکوم به اعدام بود می‌پوشاندند.‏»‏

۸:‏۱۷ ‏—‏ چرا «بسیاری از قوم‌های زمین به دین یهود گرویدند»؟‏ بسیاری از پارس‌ها به دین یهود گرویدند چرا که می‌پنداشتند حکمی که بر ضدّ فرمان اوّل صادر شده است التفات خدا به یهودیان را نشان می‌دهد.‏ این موضوع در مورد تحقق نبوّتی که در کتاب زَکَرِیّا نگاشته شده است نیز صحّت دارد.‏ در آنجا آمده است:‏ «در آن روزها ده نفر از همهٔ زبان‌های امّت‌ها به دامن شخص یهودی چنگ زده،‏ متمسّک خواهند شد و خواهند گفت همراه شما می‌آییم زیرا شنیده‌ایم که خدا با شما است.‏» —‏ زَکَرِیّا ۸:‏۲۳‏.‏

۹:‏۱۰،‏ ۱۵،‏ ۱۶ ‏—‏ بااینکه حکم صادرشده به یهودیان اجازهٔ تاراج می‌داد چرا از این کار امتناع ورزیدند؟‏ بدین شکل نشان دادند که آن‌ها در پی مال‌اندوزی نیستند و فقط خواهان دفاع از خود می‌باشند.‏

از این آیات چه می‌آموزیم؟‏

۶:‏۶-‏۱۰‏.‏ ‏«تکبّر پیشروِ هلاکت است،‏ و دل مغرور پیش‌رو خرابی.‏» —‏ امثال ۱۶:‏۱۸‏.‏

۷:‏۳،‏ ۴‏.‏ آیا به عنوان شاهدان یَهُوَه شجاعانه هویت خود را آشکار می‌کنیم،‏ حتی اگر این کار منجر به اذیت و آزارمان شود؟‏

۸:‏۳-‏۶‏.‏ برای حفاظت از جان خود در برابر دشمنانمان اجازهٔ رجوع به مقامات دولتی و دادگاه را داریم و در اصل می‌باید چنین بکنیم.‏

۸:‏۵‏.‏ سخنان اِسْتَر با پادشاه مدبّرانه بود و به این موضوع که پادشاه مسئول صادر کردن نابودی قومش بود اشاره نکرد.‏ به طور مشابه،‏ هنگامی که ما نیز به مقامات مسئول شهادت می‌دهیم می‌باید مدبّرانه سخن گوییم.‏

۹:‏۲۲‏.‏ ما نباید هرگز فقرا یا نیازمندانی را که در بین ما هستند فراموش کنیم.‏ —‏ غَلاطیان ۲:‏۱۰‏.‏

یَهُوَه مهیاکنندهٔ رهایی و نجات

مُرْدِخای به این اشاره کرد که رسیدن اِسْتَر به مقام سلطنتی مقصود خدا بوده است.‏ وقتی یهودیان مورد تهدید قرار گرفتند با روزه و دعا به یَهُوَه متوسل شدند.‏ ملکه نیز بدون دعوت به نزد پادشاه رفت و هر بار به او التفات شد.‏ پادشاه نیز در آن شب وخیم و بحرانی نمی‌توانست به خواب رود.‏ بدرستی که کتاب اِسْتَر نشانگر این موضوع است که یَهُوَه قادر است وقایع را به نفع خادمانش تغییر دهد.‏

گزارش هیجان‌انگیز کتاب اِسْتَر برای ما که در «زمان آخر» زندگی می‌کنیم بسیار تشویق‌کننده است.‏ (‏ دانیال ۱۲:‏۴‏)‏ «در ایّام بازپسین» یا در انتهای ایّام آخر جوج از سرزمین ماجوج یا همان شیطان ابلیس با تمام قدرت به شاهدان یَهُوَه حمله خواهد کرد.‏ هدف او ریشه‌کن ساختن پرستندگان حقیقی است.‏ اما یَهُوَه همچون ایّام اِسْتَر نجات و رهایی را برای پرستندگانش مهیا خواهد ساخت.‏ —‏ حِزْقِیال ۳۸:‏۱۶-‏۲۳؛‏ اِسْتَر ۴:‏۱۴‏.‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۱۶]‏

اِسْتَر و مُرْدِخای نزد اَخْشُورُش (‏ خشایارشا اوّل)‏