‏‹رفته،‏ همهٔ امّت‌ها را شاگرد سازید و تعمید دهید›‏

‏«همهٔ امّت‌ها را شاگرد سازید و .‏ .‏ .‏ تعمید دهید.‏ و ایشان را تعلیم دهید که همهٔ اموری را که به شما حکم کرده‌ام حفظ کنند.‏» —‏ متّیٰ ۲۸:‏۱۹،‏ ۲۰‏.‏

۱.‏ قوم اسرائیل چه تصمیمی در دامنهٔ کوه سینا گرفتند؟‏

حدود ۳۵۰۰ سال پیش تمامی قوم اسرائیل عهدی با خدا بستند.‏ کل اسرائیلیان در دامنهٔ کوه سینا علناً اعلام کردند:‏ «همهٔ سخنانی که خداوند گفته است،‏ به جا خواهیم آورد.‏» از آن زمان اسرائیلیان قوم وقف‌شده یا «خزانهٔ خاص» خدا گشتند.‏ (‏ خروج ۱۹:‏۵،‏ ۸؛‏ ۲۴:‏۳‏)‏ آنان چشم‌انتظار این بودند که خدا از ایشان محافظت کند و نسل بعد از نسل در «زمینی که به شیر و شهد جاری است» زندگی کنند.‏ —‏ لاویان ۲۰:‏۲۴‏.‏

۲.‏ امروزه مردم از چه رابطهٔ خاصّی با خدا می‌توانند برخوردار شوند؟‏

^۲ همان گونه که آساف مزمورنویس اعتراف کرد اسرائیلیان «عهد خدا را نگاه نداشتند و از سلوک به شریعت او اِبا نمودند.‏» (‏ مزمور ۷۸:‏۱۰‏)‏ آن‌ها در نگه داشتن عهدی که پدرانشان با یَهُوَه بسته بودند کوتاهی کردند.‏ سرانجام آن قوم رابطهٔ خاص خود را با خدا از دست دادند.‏ (‏ جامعه ۵:‏۴؛‏ متّیٰ ۲۳:‏۳۷،‏ ۳۸‏)‏ از این رو،‏ خدا ‹امّت‌های غیر یهودی را تفقّد نمود تا قومی از ایشان به نام خود بگیرد.‏› (‏ اَعمال ۱۵:‏۱۴‏)‏ و او در این ایّام آخر در حال جمع کردن «گروهی عظیم که هیچ کس ایشان را نتواند شمرد،‏ از هر امّت و قبیله و قوم و زبان» است که با شادمانی اذعان می‌کنند «نجات،‏ خدای ما را که بر تخت نشسته است و برّه را است.‏» —‏ مکاشفه ۷:‏۹،‏ ۱۰‏.‏

۳.‏ شخص قبل از برخورداری از رابطه‌ای ویژه با خدا چه گامی می‌باید بردارد؟‏

 ^۳ برای برخورداری از رابطه‌ای ویژه با یَهُوَه می‌باید خود را به او وقف کرد و آشکارا در آب تعمید گرفت.‏ وقف و تعمید بر طبق فرمان عیسی به پیروانش است که گفت:‏ «پس رفته،‏ همهٔ امّت‌ها را شاگرد سازید و ایشان را به اسمِ اَب و اِبن و روح‌القدس تعمید دهید.‏ و ایشان را تعلیم دهید که همهٔ اموری را که به شما حکم کرده‌ام حفظ کنند.‏» (‏ متّیٰ ۲۸:‏۱۹،‏ ۲۰‏)‏ همهٔ اسرائیلیان هنگامی که «کتاب عهد» خوانده می‌شد به آن گوش می‌دادند.‏ (‏ خروج ۲۴:‏۳،‏ ۷،‏ ۸‏)‏ از این رو،‏ به تعهد خود در قبال یَهُوَه بخوبی واقف بودند.‏ به همان شکل امروزه نیز واجب است که شخص قبل از تعمید گرفتن به شناختی دقیق از مقاصد خدا در کتاب مقدّس برسد.‏

۴.‏ شرایط تعمید گرفتن چیست؟‏ (‏ کادر بالا در جواب گنجانده شود.‏)‏

^۴ واضح است که عیسی می‌خواهد شاگردانش قبل از تعمید شالودهٔ محکمی برای ایمان خود ایجاد کنند.‏ وی به پیروانش نگفت فقط شاگرد بسازید بلکه فرمان داد ‹ایشان را تعلیم دهید تا همهٔ اموری را که حکم کرده‌ام حفظ کنند.‏› (‏ متّیٰ ۷:‏۲۴،‏ ۲۵؛‏ اَفَسُسیان ۳:‏۱۷-‏۱۹‏)‏ به همین دلیل کسانی که برای تعمید گرفتن واجد شرایط می‌باشند کتاب مقدّس را برای چندین ماه یا یکی دو سال بخوبی مطالعه کرده‌اند تا تصمیمشان از روی عجله و یا عدم آگاهی نباشد.‏ داوطلبان در روز تعمید به دو سؤال اساسی بله می‌گویند.‏ از آنجایی که عیسی تأکید کرد ‏‹بلی ما بلی،‏ و نه ما نه باشد› می‌خواهیم اهمیت این دو سؤال تعمید را با هم بررسی کنیم.‏ —‏ متّیٰ ۵:‏۳۷‏.‏

توبه و وقف

۵.‏ سؤال اوّل تعمید بر کدام دو گام اساسی تأکید می‌کند؟‏

^۵ در سؤال اوّل از داوطلب تعمید پرسیده می‌شود که آیا از نحوهٔ زندگی سابق خود توبه و برای انجام دادن ارادهٔ یَهُوَه خود را به او وقف کرده است؟‏ این سؤال بر دو گام اساسی قبل از تعمید تأکید می‌کند یعنی توبه و وقف.‏

۶،‏ ۷.‏ الف)‏ چرا واجب است که همهٔ داوطلبان تعمید توبه کرده باشند؟‏ ب)‏ شخص بعد از توبه چه تغییراتی باید در زندگی خود بدهد؟‏

^۶ چرا باید قبل از تعمید توبه کرد؟‏ پولُس رسول چنین توضیح می‌دهد:‏ «همهٔ ما نیز در شهوات جسمانی خود قبل از این زندگی می‌کردیم.‏» (‏ اَفَسُسیان ۲:‏۳‏)‏ زندگی ما هم قبل از آشنایی دقیق با ارادهٔ خدا بر اساس ارزش‌ها و معیارهای دنیا بود،‏ چرا که طریق زندگی‌مان تحت کنترل خدای این جهان یعنی شیطان بود.‏ (‏ ۲قُرِنتیان ۴:‏۴‏)‏ ولی با شناخت ارادهٔ خدا تصمیم گرفتیم باقی عمر را «نه به حسب شهوات انسانی بلکه موافق ارادهٔ خدا» زندگی کنیم.‏ —‏ ۱پِطْرُس ۴:‏۲‏.‏

 ^۷ این روش جدید زندگی پاداش فراوانی به همراه دارد.‏ مهم‌تر از همه،‏ راه را برای ایجاد رابطهٔ نزدیک با یَهُوَه باز می‌کند.‏ داود آن را با دعوت به داخل ‹خیمه› یا «کوه مقدّس» مقایسه کرده است که حقیقتاً افتخار بزرگی است.‏ (‏ مزمور ۱۵:‏۱‏)‏ منطقاً یَهُوَه هر کسی را به این مکان باارزش دعوت نمی‌کند.‏ فقط کسانی دعوت می‌شوند که ‹بی‌عیب سالک باشند و عدالت را به جا آورند،‏ و در دل خویش راستگو باشند.‏› (‏ مزمور ۱۵:‏۲‏)‏ با در نظر داشتن این موضوع که هر کس قبل از آشنایی با حقیقت از گذشته‌ای متفاوت برخوردار بوده است،‏ حالا باید تغییراتی در رفتار و شخصیت خود بدهد.‏ (‏ ۱قُرِنتیان ۶:‏۹-‏۱۱؛‏ کُولُسیان ۳:‏۵-‏۱۰‏)‏ چنین تغییراتی به مفهوم ابراز پشیمانی از روش زندگی گذشته و عزمی راسخ برای خوشنود ساختن یَهُوَه است که تغییرجهتی کامل در زندگی است.‏ یعنی ترک زندگی خودخواهانه و دنیوی،‏ و گام برداشتن در راهی که خدا را خوشنود می‌سازد.‏ —‏ اَعمال ۳:‏۱۹‏.‏

۸.‏ وقف چگونه صورت می‌پذیرد و چه ارتباطی با تعمید دارد؟‏

^۸ در قسمت بعدی سؤال اوّل،‏ از داوطلب تعمید پرسیده می‌شود که آیا برای انجام دادن ارادهٔ یَهُوَه خود را به او وقف کرده است؟‏ ضروری است که وقف قبل از تعمید انجام گیرد.‏ یعنی شخص در دعا به یَهُوَه ابراز دارد که مایل است زندگی‌اش را از طریق عیسی مسیح به او اهدا کند.‏ (‏ رومیان ۱۴:‏۷،‏ ۸؛‏ ۲قُرِنتیان ۵:‏۱۵‏)‏ بدین شکل یَهُوَه آقا و صاحب او می‌شود و همچون عیسی شادی وی در انجام ارادهٔ خدا خواهد بود.‏ (‏ مزمور ۴۰:‏۸؛‏ اَفَسُسیان ۶:‏۶‏)‏ چنین عهدی با یَهُوَه فقط یک بار بسته می‌شود.‏ از آنجایی که شخص خود را در خلوت به خدا وقف می‌کند با تعمید خود در انظار عموم عهدش را که با پدر آسمانی بسته است به همه اعلام می‌نماید.‏ —‏ رومیان ۱۰:‏۱۰‏.‏

۹،‏ ۱۰.‏ الف)‏ انجام دادن ارادهٔ خدا شامل چه می‌شود؟‏ ب)‏ افسران نازی چگونه مفهوم وقف ما را تشخیص دادند؟‏

^۹ پیروی از عیسی در انجام دادن ارادهٔ خدا شامل چه چیزی می‌شود؟‏ عیسی به شاگردانش گفت:‏ ‹اگر کسی خواهد متابعت من کند،‏ باید خود را انکار کرده و چوبهٔ شکنجهٔ خود را برداشته،‏ پیوسته از عقب من آید.‏› (‏ متّیٰ ۱۶:‏۲۴‏)‏ وی در سخن خود سه موضوع را مشخص ساخت.‏ اوّلاً،‏ باید «خود را انکار» کنیم.‏ به زبانی دیگر از تمایلات نَفْسانی و خودخواهانهٔ خود اجتناب کرده،‏ پند و راهنمایی خدا را بپذیریم.‏ ثانیاً،‏ ‹چوبهٔ شکنجهٔ خود را› برداریم.‏ در روزگار عیسی چوبهٔ شکنجه مظهر شرم و رنج بود.‏ ما مسیحیان پذیرفته‌ایم که به سبب بشارت رنج بکشیم.‏ (‏ ۲تیموتاؤس ۱:‏۸‏)‏ دنیا ما را تمسخر و سرزنش می‌کند اما همچون عیسی «بی‌حرمتی را ناچیز شمرده،‏» از اینکه مورد قبول یَهُوَه می‌باشیم بسیار شاد هستیم.‏ (‏ عبرانیان ۱۲:‏۲‏)‏ ثالثاً،‏ باید «پیوسته» از عقب عیسی برویم.‏ —‏ مزمور ۷۳:‏۲۶؛‏ ۱۱۹:‏۴۴؛‏ ۱۴۵:‏۲‏.‏

^۱۰ جالب اینکه برخی از مخالفان تشخیص داده‌اند که وقف شاهدان یَهُوَه به مفهوم خدمتی منحصر به خداست.‏ برای مثال،‏ شاهدانی که در کمپ اسارت نازی‌های آلمان در بوخن‌والد به سر می‌بردند با امضای این متن از انکار ایمان خود امتناع کردند:‏ «هنوز یکی از  شاگردان متعهد کتاب مقدّس هستم و هرگز عهدی را که با یَهُوَه بسته‌ام نخواهم شکست.‏» مطمئناً همهٔ خادمان وقف‌شدهٔ وفادار خدا چنین طرز فکری دارند!‏ —‏ اَعمال ۵:‏۳۲‏.‏

معرفی شدن به نام شاهدان یَهُوَه

۱۱.‏ کسانی که تعمید می‌گیرند چه افتخاری نصیبشان می‌شود؟‏

^۱۱ در سؤال دوّم از داوطلب تعمید پرسیده می‌شود که آیا می‌داند با وقف و تعمیدش شاهد یَهُوَه می‌شود؟‏ فرد بعد از تعمید به عنوان خادم یَهُوَه شناخته خواهد شد.‏ داشتن نام یَهُوَه بر خود افتخار بزرگی است اما مسئولیتی جدّی نیز به همراه می‌آورد.‏ همچنین امید نجات را فراهم می‌سازد به شرطی که شخص همواره وفادار بماند.‏ —‏ متّیٰ ۲۴:‏۱۳‏.‏

۱۲.‏ بر خود داشتن نام یَهُوَه چه مسئولیتی به همراه می‌آورد؟‏

^۱۲ حقیقتاً چه افتخار بزرگی که نام یَهُوَه خدای متعال را بر خود داشته باشیم.‏ میکاه نبی گفت:‏ «جمیع قوم‌ها هر کدام به اسم خدای خویش سلوک می‌نمایند اما ما به اسم یَهُوَه خدای خود تا ابدالآباد سلوک خواهیم نمود.‏» (‏ میکاه ۴:‏۵‏)‏ با این حال،‏ این افتخار مسئولیتی نیز با خود به همراه دارد.‏ ما باید بکوشیم زندگی‌مان را در راهی قرار دهیم که باعث حرمت نام یَهُوَه شود.‏ پولُس رسول به مسیحیان روم یادآوری کرد که اگر مسیحی به آنچه وعظ می‌کند عمل نکند باعث «کفر» یا بدنامی خدا خواهد شد.‏ —‏ رومیان ۲:‏۲۱-‏۲۴‏.‏

۱۳.‏ چرا خادمان وقف‌شدهٔ یَهُوَه موظفند بر او شهادت دهند؟‏

^۱۳ وقتی فردی شاهد یَهُوَه می‌شود می‌پذیرد که باید در بارهٔ خدا شهادت دهد.‏ یَهُوَه قوم وقف‌شدهٔ اسرائیل را دعوت کرد تا بر الوهیّتش شهادت دهند.‏ (‏ اِشَعْیا ۴۳:‏۱۰-‏۱۲،‏ ۲۱‏)‏ اما آن قوم در وظیفهٔ خود کوتاهی کردند و سرانجام یَهُوَه آنان را رد کرد.‏ امروزه،‏ مسیحیان از اینکه بر نام یَهُوَه شهادت می‌دهند افتخار می‌کنند.‏ از آنجایی که او را دوست داریم و خواهان تقدّس نامش می‌باشیم بر او شهادت می‌دهیم.‏ کسی که حقیقت را در بارهٔ یَهُوَه و مقاصدش می‌داند هرگز نمی‌تواند سکوت کند.‏ ما نیز همچون پولُس می‌گوییم:‏ «مرا ضرورت افتاده است،‏ بلکه وای بر من اگر بشارت ندهم»!‏ —‏ ۱قُرِنتیان ۹:‏۱۶‏.‏

۱۴،‏ ۱۵.‏ الف)‏ سازمان یَهُوَه چه نقشی در پیشرفت روحانی ما دارد؟‏ ب)‏ در راه پیشرفت روحانی چه تدارکاتی وجود دارد؟‏

^۱۴ سؤال دوّم همچنین به یاد داوطلب می‌آورد که با سازمان تحت هدایت روح مقدّس خدا همکاری کند.‏ البته نباید فراموش کرد که در خدمت به خدا تنها نیستیم و در این کار به کمک،‏ حمایت و تشویق همهٔ «برادران» محتاجیم.‏ (‏ ۱پِطْرُس ۲:‏۱۷؛‏ ۱قُرِنتیان ۱۲:‏۱۲،‏ ۱۳‏)‏ سازمان خدا نقش بسزایی در پیشرفت روحانی ما دارد.‏ نشریاتی را فراهم می‌سازد که به ما کمک می‌کند در شناخت دقیق پیشرفت کنیم،‏ هنگام مواجه شدن با مشکلات عاقلانه عمل کنیم و رابطه‌مان را با خدا مستحکم سازیم.‏ «غلام امین و دانا» همچون مادری که بخوبی به تغذیه و سلامت بچه‌اش توجه می‌کند غذای روحانی را به مقدار فراوانی برای تقویت رابطه‌مان با یَهُوَه فراهم می‌سازد.‏ —‏ متّیٰ ۲۴:‏۴۵-‏۴۷؛‏ ۱تَسّالونیکیان ۲:‏۷،‏ ۸‏.‏

^۱۵ قوم یَهُوَه در جلسات هفتگی آموزش لازم را دریافت می‌کنند و تشویق می‌شوند شاهدان وفادار یَهُوَه بمانند.‏ (‏ عبرانیان ۱۰:‏۲۴،‏ ۲۵‏)‏ در مدرسهٔ خدمت تئوکراتیک می‌آموزیم چگونه در مقابل عموم سخن بگوییم و در جلسهٔ خدمت یاد می‌گیریم چگونه پیغام  ملکوت را به شیوه‌ای مؤثر به مردم برسانیم.‏ از طریق جلسات و مطالعهٔ فردی نشریات مسیحی درمی‌یابیم که روح یَهُوَه در هدایت سازمانش فعال است.‏ خدا ما را از طریق این تدارکات مداوم از خطر برحذر می‌دارد،‏ برای خدمت مؤثر آموزشمان می‌دهد و از لحاظ روحانی بیدارمان نگه می‌دارد.‏ —‏ مزمور ۱۹:‏۷،‏ ۸،‏ ۱۱؛‏ ۱تَسّالونیکیان ۵:‏۶،‏ ۱۱؛‏ ۱تیموتاؤس ۴:‏۱۳‏.‏

انگیزهٔ تعمید

۱۶.‏ چه عاملی ما را برانگیخته است که خود را به خدا وقف کنیم؟‏

^۱۶ دو سؤال تعمید اهمیت و مسئولیتی را که تعمید به همراه دارد به یاد داوطلبان می‌آورد.‏ اما انگیزهٔ شخص برای تعمید گرفتن چه می‌باید باشد؟‏ از آنجایی که یَهُوَه ما را به سوی خود «جذب» کرده است تعمید می‌گیریم،‏ نه به اجبار دیگران.‏ (‏ یوحنّا ۶:‏۴۴‏)‏ «خدا محبت است» و اساس حکمرانی او بر عالَم محبت است نه جبر.‏ (‏ ۱یوحنّا ۴:‏۸‏)‏ خصوصیات بی‌نظیر یَهُوَه و نحوهٔ برخورد او با خادمانش،‏ ما را به سوی او جذب کرده است.‏ یَهُوَه پسر یگانه خود را برای ما داده است و از این طریق برخورداری از آینده‌ای درخشان را برایمان میسر ساخته است.‏ (‏ یوحنّا ۳:‏۱۶‏)‏ در عوض ما نیز برانگیخته شده‌ایم با وقف خود زندگی‌مان را به او اهدا کنیم.‏ —‏ امثال ۳:‏۹؛‏ ۲قُرِنتیان ۵:‏۱۴،‏ ۱۵‏.‏

۱۷.‏ ما خود را به چه چیزی وقف نکرده‌ایم؟‏

^۱۷ ما خود را به آرمان یا فعالیت بخصوصی وقف نکرده‌ایم بلکه به یَهُوَه خدا.‏ مأموریتی که خدا به قومش داده است تغییر می‌کند ولی وقف ما تا ابد ثابت می‌ماند.‏ برای مثال،‏ آنچه خدا به ابراهیم فرمان داد با آنچه از اِرْمیا درخواست کرد کاملاً متفاوت است.‏ (‏ پیدایش ۱۳:‏۱۷،‏ ۱۸؛‏ اِرْمیا ۱:‏۶،‏ ۷‏)‏ اما هر دوی آن‌ها از آنجایی که یَهُوَه را دوست داشتند و می‌خواستند وفادارانه ارادهٔ او را به جا آورند به نحو احسن به وظایف خود عمل کردند.‏ طی این ایّام آخر نیز همهٔ پیروان تعمیدیافتهٔ مسیح نیز سعی دارند به فرمان عیسی در رابطه با موعظهٔ ملکوت و شاگردسازی عمل کنند.‏ (‏ متّیٰ ۲۴:‏۱۴؛‏ ۲۸:‏۱۹،‏ ۲۰‏)‏ اگر این فعالیت را از صمیم قلب انجام دهیم به پدر آسمانی خود نشان می‌دهیم که او را دوست داریم و خود را حقیقتاً به او وقف کرده‌ایم.‏ —‏ ۱یوحنّا ۵:‏۳‏.‏

۱۸،‏ ۱۹.‏ الف)‏ با تعمید خود چه چیزی را به عموم اعلام می‌کنیم؟‏ ب)‏ در مقالهٔ بعدی چه سؤالاتی مورد بررسی قرار خواهد گرفت؟‏

^۱۸ بدون شک تعمید راه را برای دریافت برکات باز می‌کند اما نباید فراموش کرد که این تصمیمی است بسیار جدّی.‏ (‏ لوقا ۱۴:‏۲۶-‏۳۳‏)‏ و بر هر مسئولیت دیگر تقدم دارد.‏ (‏ لوقا ۹:‏۶۲‏)‏ هنگام تعمید به همه اعلام می‌کنیم که «این خدا،‏ خدای ماست تا ابدالآباد و ما را تا به موت هدایت خواهد نمود.‏» —‏ مزمور ۴۸:‏۱۴‏.‏

^۱۹ در مقالهٔ بعدی سؤالات دیگری در رابطه با تعمید بررسی خواهد شد.‏ سؤالاتی همچون:‏ به چه دلیلی ممکن است کسی از تعمید گرفتن خودداری کند؟‏ آیا برای تعمید شرایط سنی وجود دارد؟‏ چگونه همه می‌توانند بر وقار و احترام مراسم تعمید بیفزایند؟‏

آیا می‌توانید توضیح دهید؟‏

‏• چرا همهٔ مسیحیان قبل از تعمید می‌باید توبه کنند؟‏

‏• وقف به خدا شامل چه می‌شود؟‏

‏• نام خدا را بر خود داشتن چه مسئولیتی به همراه می‌آورد؟‏

‏• انگیزهٔ ما از تعمید گرفتن چه می‌باید باشد؟‏

‏[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]‏

‏[کادر/تصویر در صفحهٔ ۱۹]‏

دو سؤال تعمید

بر اساس قربانی عیسی مسیح،‏ آیا از گناهان خود توبه کرده و خود را به یَهُوَه وقف نموده‌اید تا ارادهٔ او را بجا آورید؟‏

آیا آگاهید که با وقف و تعمیدتان شاهد یَهُوَه شده،‏ به سازمان تحت هدایت روح‌القدس او وابسته می‌شوید؟‏

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۰]‏

وقف عهدی است با یَهُوَه که در دعا بسته می‌شود

‏[تصویر در صفحهٔ ۲۲]‏

با فعالیت موعظه وقفمان را به خدا ابراز می‌نماییم