یَهُوَه «آخر را از ابتدا» بیان می‌کند
یَهُوَه «آخر را از ابتدا» بیان می‌کند
«آخر را از ابتدا و آنچه را که واقع نشده از قدیم بیان می‌کنم.» — اِشَعْیا ۴۶:۱۰.
۱، ۲. در رابطه با سقوط بابل چه نکتهٔ چشمگیری وجود دارد و چه موضوعی را در بارهٔ یَهُوَه بیان می‌کند؟
سربازان دشمن در دل شب بی‌سروصدا از بستر رود فرات به سوی شهر بابلِ قدرتمند عبور کردند. آن‌ها با رسیدن به شهر بسیار متعجب گشتند زیرا که دروازهٔ عظیم آن کاملاً باز بود! پس، از بستر رودخانه بالا آمده، داخل شهر شدند. بدین شکل آن شهر در مدتی بسیار کوتاه تسخیر شد. کورش رهبر آن سربازان به سرعت سرزمین مغلوب را تحت کنترل خود درآورد و سپس فرمانی صادر کرد تا اسرای اسرائیلی آزاد شوند. به دنبال آن هزاران تبعیدی به خانهٔ خود برگشتند تا پرستش یَهُوَه را در اورشلیم دوباره برقرار سازند. — ۲تواریخ ۳۶:۲۲، ۲۳؛ عَزْرا ۱:۱-۴.
۲ این وقایع که در سال‌های ۵۳۹-۵۳۷ ق.م. رخ داده‌اند هم‌اکنون مورد تأیید تاریخدانان می‌باشند. اما نکتهٔ بسیار چشمگیر این است که این وقایع ۲۰۰ سال قبل از وقوع آن بیان شده بودند. یَهُوَه سقوط شهر بابل را از قبل به اِشَعْیای نبی الهام کرده بود. ( اِشَعْیا ۴۴:۲۴–۴۵:۷) وی نه تنها نحوهٔ سقوط بابل را بلکه نام تسخیرکنندهٔ آن را نیز فاش کرده بود. a یَهُوَه در نبوّت خود به اسرائیلیان که در آن زمان شاهدان او می‌بودند چنین گفت: «چیزهای اوّل را از زمان قدیم به یاد آورید. زیرا من قادر مطلق هستم و دیگری نیست. خدا هستم و نظیر من نی. آخر را از ابتدا و آنچه را که واقع نشده از قدیم بیان می‌کنم.» ( اِشَعْیا ۴۶:۹، ۱۰الف) یَهُوَه حقیقتاً خدایی است که قبل از وقوع وقایع از آن باخبر است.
۳. جواب چه سؤالاتی را بررسی خواهیم کرد؟
۳ خدا چقدر از آینده باخبر است؟ آیا یَهُوَه از قبل می‌داند که هر یک از ما چه کاری انجام خواهد داد؟ آیا سرنوشت ما از قبل تعیین شده است؟ در این مقاله و مقالهٔ بعدی جواب این سؤالات را با استفاده از کتاب مقدّس بررسی خواهیم کرد.
یَهُوَه خدای نبوّت
۴. منشأ نبوّت‌های کتاب مقدّس چه کسی است؟
۴ از آنجایی که یَهُوَه قادر است وقایع آینده را ببیند، نبوّت‌های بسیاری را به خادمانش الهام کرد تا آنچه را که قصد کرده است از قبل بدانند. یَهُوَه چنین اعلام کرد: «اینک وقایع نخستین واقع شد و من از چیزهای نو اعلام می‌کنم و قبل از آنکه به وجود آید شما را از آن‌ها خبر می‌دهم.» ( اِشَعْیا ۴۲:۹) چه افتخار بزرگی نصیب قوم خدا شده است که از آینده باخبر باشد!
۵. دانستن مقاصد یَهُوَه چه مسئولیتی با خود به همراه می‌آورد؟
۵ عاموس نبی به ما چنین اطمینان می‌دهد: «خداوند یَهُوَه کاری نمی‌کند جز اینکه سرّ خویش را به بندگان خود انبیا مکشوف می‌سازد.» دانستن سرّ خداوند با خود مسئولیت به همراه می‌آورد. توجه کنید که عاموس چه مثالی می‌زند: «شیر غرّش کرده است؛ کیست که نترسد؟» درست همان گونه که انسان و حیوان در برابر غرّش شیر بی‌درنگ عکس‌العمل نشان می‌دهند، انبیایی همچون عاموس نیز بی‌درنگ کلام یَهُوَه را اعلام می‌کنند. «خداوند یَهُوَه تکلّم نموده است؛ کیست که نبوّت ننماید؟» — عاموس ۳:۷، ۸.
کلام خدا «کامران خواهد گردید»
۶. «ارادهٔ» یَهُوَه در رابطه با سقوط بابل چگونه به تحقق پیوست؟
۶ یَهُوَه از طریق نبی خود اِشَعْیا گفت: «ارادهٔ من برقرار خواهد ماند و تمامی مسرّت خویش را به جا خواهم آورد.» ( اِشَعْیا ۴۶:۱۰ب) «ارادهٔ» خدا یا مقصود وی در رابطه با بابل آن بود که کورش را از پارس برای غلبه بر بابل و سقوط آن بخواند. یَهُوَه از قبل مقصود خویش را اعلام کرده بود. همان گونه که دیدیم مقصود وی در سال ۵۳۹ ق.م. به تحقق رسید.
۷. چرا می‌توانیم مطمئن باشیم که «کلام» یَهُوَه همیشه به حقیقت می‌پیوندد؟
۷ تقریباً چهار قرن قبل از سقوط بابل به دست کورش، یَهُوشافاط، پادشاه یهودا با لشکر متحد عَمّون و مُوآب روبرو شد. او با اعتماد کامل چنین دعا کرد: «ای یَهُوَه، خدای پدران ما، آیا تو در آسمان خدا نیستی و آیا تو بر جمیع ممالک امّت‌ها سلطنت نمی‌نمایی؟ و در دست تو قوّت و جبروت است و کسی نیست که با تو مقاومت تواند نمود.» ( ۲تواریخ ۲۰:۶) اِشَعْیا نیز با اعتمادی مشابه چنین ابراز کرد: «یَهُوَه صبایوت تقدیر نموده است، پس کیست که آن را باطل گرداند؟ و دست اوست که دراز شده است پس کیست که آن را برگرداند؟» ( اِشَعْیا ۱۴:۲۷) بعدها هنگامی که نَبُوکَدْنَصَّر پادشاه بابل از جنون خود بهبود یافت با فروتنی چنین اذعان کرد: «کسی نیست که دست [خدا] را باز دارد یا او را بگوید که چه می‌کنی؟» ( دانیال ۴:۳۵) بلی، یَهُوَه به قومش چنین اطمینان می‌دهد: «کلام من . . . نزد من بی‌ثمر نخواهد برگشت بلکه آنچه را که خواستم به جا خواهد آورد و برای آنچه آن را فرستادم کامران خواهد گردید.» ( اِشَعْیا ۵۵:۱۱) ما می‌توانیم کاملاً مطمئن باشیم که «کلام» یَهُوَه همیشه به حقیقت می‌پیوندد. مقصود خدا به هیچ وجه ساقط نمی‌شود.
«مقصود ابدی» خدا
۸. «مقصود ابدی» خدا چیست؟
۸ پولُس رسول در نامهٔ خود به مسیحیان اَفَسُس به «مقصود ابدی» خدا اشاره کرد. ( اَفَسُسیان ۳:۱۱، دج ) البته نه به این مفهوم که خدا نقشه‌ای بر روی کاغذ طراحی کرده است و بر طبق آن عمل می‌کند. بلکه به این مفهوم که خدا اراده کرده است آنچه را برای بشر و زمین در نظر گرفته بود به تحقق برساند. ( پیدایش ۱:۲۸) به تحقق رسیدن مقاصد خدا حتمی است. برای درک بهتر این موضوع به بررسی اوّلین نبوّت کتاب مقدّس می‌پردازیم.
۹. وعدهٔ پیدایش ۳:۱۵ چگونه به مقصود خدا مربوط می‌شود؟
۹ در پیدایش ۳:۱۵ وعده‌ای داده شده است به این مضمون که بلافاصله بعد از گناه آدم و حوّا یَهُوَه اراده کرد زن مجازی‌اش ذریّت یا پسری را به وجود آورد. یَهُوَه همچنین پیش‌بینی کرد که مابین زن و شیطان و مابین ذریّت آن‌ها دشمنی خواهد بود. با اینکه یَهُوَه اجازه می‌دهد پاشنهٔ ذریّت زن کوبیده شود، در زمانی که تعیین کرده است، ذریّتِ زن سر مار یا شیطان ابلیس را می‌کوبد. در این فاصله، مقصود خدا با انتخاب شدن دودمانی که به ظهور عیسی، مسیح موعود، ختم شد بدون وقفه مراتب خود را طی می‌کند. — لوقا ۳:۱۵، ۲۳-۳۸؛ غَلاطیان ۴:۴.
آنچه یَهُوَه معین کرده است
۱۰. آیا یَهُوَه از قبل تعیین کرده بود که آدم و حوّا گناه کنند؟ توضیح دهید.
۱۰ پِطْرُس رسول در رابطه با نقش عیسی در مقصود خدا چنین گفت: «[عیسی] پیش از بنیاد عالَم معین شد، لٰکن در زمان آخر برای شما ظاهر گردید.» ( ۱پِطْرُس ۱:۲۰) آیا یَهُوَه از قبل تعیین کرده بود که آدم و حوّا از همان آغاز گناه کنند تا پس از آن به قربانی عیسی مسیح به عنوان فدیه نیازمند شوند؟ خیر. واژهٔ یونانی که در فارسی «بنیاد» ترجمه شده است به طور تحت‌اللفظی به مفهوم «پاشیدن تخم» است. آیا «پاشیدن تخم» یا باردار شدن بشر قبل از گناه آدم و حوّا صورت گرفت؟ خیر. آدم و حوّا پس از سرکشی صاحب فرزند شدند. ( پیدایش ۴:۱) پس یَهُوَه ظهور «ذریّت» را بعد از سرکشی، اما قبل از به وجود آمدن نسل آدم و حوّا تعیین کرد. مرگ و رستاخیز عیسی فدیه‌ای را مهیا ساخت که با آن گناه محو گردد و همهٔ سعی شیطان بی‌نتیجه ماند. — متّیٰ ۲۰:۲۸؛ عبرانیان ۲:۱۴؛ ۱یوحنّا ۳:۸.
۱۱. یَهُوَه در رابطه با رسیدن به مقصودش چه امری را معین کرد؟
۱۱ یَهُوَه در رابطه با نایل شدن به مقصودش کسان دیگری را نیز معین کرد. این موضوع را می‌توان در نامهٔ پولُس به اَفَسُسیان دید. پولُس بیان کرد خواست خدا این است که «همه چیز را خواه آنچه در آسمان و خواه آنچه بر زمین است، در مسیح جمع کند.» سپس با اشاره به «آنچه در آسمان» است یعنی کسانی که با مسیح هم‌ارث می‌باشند، چنین توضیح داد: «ما . . .[از] پیش معین گشتیم برحسب قصد او.» ( اَفَسُسیان ۱:۱۰، ۱۱) بلی، یَهُوَه از قبل تعیین کرد که معدودی از انسان‌ها بخش ثانوی ذریّت زن مجازی وی شوند و در توزیع فواید فدیه با مسیح شریک گردند. ( رومیان ۸:۲۸-۳۰) پِطْرُس رسول ایشان را «امّت مقدّس» نامید. ( ۱پِطْرُس ۲:۹) یوحنّای رسول نیز این امتیاز ویژه را یافت تا در رؤیایی تعداد هم‌میراثان عیسی را بداند، یعنی ۱۴۴٬۰۰۰ نفر. ( مکاشفه ۷:۴-۸؛ ۱۴:۱، ۳) ایشان همراه مسیح ‹جلال خدا را می‌ستایند.› — اَفَسُسیان ۱:۱۲-۱۴.
۱۲. از کجا می‌دانیم که سرنوشت ۱۴۴٬۰۰۰ نفر از قبل تعیین نشده است؟
۱۲ از قبل معین گشتن ۱۴۴٬۰۰۰ نفر هم‌ارث با عیسی بدین مفهوم نیست که خدا برای برخی سرنوشت تعیین کرده است تا در این مقام خدمت کنند. نوشته‌های مقدّس یونانی مسیحی در درجهٔ اوّل برای راهنمایی و تقویت مسح‌شدگان است تا همواره وفادار و لایق دعوت آسمانی بمانند. ( فیلِپّیان ۲:۱۲؛ ۲تَسّالونیکیان ۱:۵، ۱۱؛ ۲پِطْرُس ۱:۱۰، ۱۱) یَهُوَه از قبل می‌دانست که برای نایل شدن به مقصودش ۱۴۴٬۰۰۰ نفر واجد شرایط خواهند شد. اما، هر یک از دعوت‌شدگان شخصاً تصمیم خواهند گرفت که چه روش زندگی‌ای را انتخاب کنند. — متّیٰ ۲۴:۱۳.
آنچه یَهُوَه از پیش می‌داند
۱۳، ۱۴. یَهُوَه هماهنگ با چه خصوصیاتی از قدرت پیشدانی خود استفاده می‌کند و چرا؟
۱۳ از آنجایی که یَهُوَه خدای بامقصود و قادر به نبوّت است، از قدرت پیشدانی خود چگونه استفاده می‌کند؟ در اوّل باید عنوان کرد که همهٔ راه‌های خدا راست، انصاف و از روی محبت است. وقتی پولُس رسول در قرن اوّل میلادی به مسیحیان عبرانی نامه می‌نوشت، کاملاً مطمئن بود که قَسَم و وعدهٔ خدا ‹ دو امر بی‌تغییر است که ممکن نیست خدا در مورد آن‌ها دروغ گوید.› ( عبرانیان ۶:۱۷، ۱۸) پولُس در نامهٔ خود به تیطُس شاگرد نیز این طرز فکر را که ‹خدا دروغ نمی‌تواند بگوید› ذکر کرد. — تیطُس ۱:۲.
۱۴ به علاوه، یَهُوَه با وجود قدرت بی‌حد و مرز خود هرگز بی‌انصافی نمی‌کند. موسی یَهُوَه را چنین توصیف می‌کند: «خدای امین و از ظلم مبرّا. عادل و راست است او.» ( تثنیه ۳۲:۴) یَهُوَه مطابق خصوصیات عالی‌اش عمل می‌کند. اَعمال وی کاملاً در هماهنگی با خصوصیات اصلی‌اش یعنی محبت، حکمت، عدالت و قدرت می‌باشند.
۱۵، ۱۶. در باغ عدن یَهُوَه چه انتخابی را پیش روی آدم نهاد؟
۱۵ توجه کنید که خصوصیات خدا چگونه در وقایع باغ عدن مشاهده می‌شود. یَهُوَه همچون پدری مهربان هر آنچه را بشر نیاز داشت مهیا کرد. وی به آدم قدرت تفکّر، استدلال و نتیجه‌گیری داد. برخلاف حیوانات که غالباً غریزی رفتار می‌کنند، آدم و حوّا قدرت انتخاب داشتند. خدا بعد از آفرینش آدم از آسمان به پایین نظر کرد و «هر چه ساخته بود، دید و همانا بسیار نیکو بود.» — پیدایش ۱:۲۶-۳۱؛ ۲پِطْرُس ۲:۱۲.
۱۶ هنگامی که یَهُوَه به آدم فرمان داد که از میوهٔ «درخت معرفت نیک و بد» نخورد، تعلیمات لازم را برای تصمیم‌گیری در اختیارش گذاشت. وی به آدم اجازه داد به غیر از یک درخت «از همهٔ درختان باغ» بخورد و به او هشدار داد که نتیجهٔ خوردن از درخت ممنوعه چیست. ( پیدایش ۲:۱۶، ۱۷) وی از قبل به آدم عواقب راهی را که انتخاب می‌کرد نشان داد. حال، آدم چه تصمیمی می‌گرفت؟
۱۷. به چه دلیل می‌توان گفت که خدا هر وقت بخواهد از قدرت پیشدانی خود استفاده می‌کند؟
۱۷ گرچه یَهُوَه قدرت پیش‌بینی آیندهٔ آدم و حوّا را داشت ظاهراً نخواست از این قدرت خود استفاده کند. سؤال این نیست که آیا خدا می‌تواند آینده را پیش‌بینی کند یا نه، بلکه آیا می‌خواهد چنین کند یا نه. همچنین، چون یَهُوَه خدای محبت است، هرگز آگاهانه و بی‌رحمانه سرکشی و عواقب تلخ آن را از قبل برای آدم تعیین نمی‌کرد. ( متّیٰ ۷:۱۱؛ ۱یوحنّا ۴:۸) پس یَهُوَه انتخاب می‌کند که چه وقت از قدرت پیشدانی خود استفاده کند.
۱۸. آیا می‌توان گفت یَهُوَه به دلیل اینکه همیشه از قدرت پیشدانی خود استفاده نمی‌کند ناکامل است و چرا؟
۱۸ آیا به این دلیل که یَهُوَه از قدرت پیشدانی خود همیشه استفاده نمی‌کند محدود یا ناکامل است؟ خیر. موسی یَهُوَه را به ‹صخره‌ای› توصیف کرد، سپس گفت «اَعمال او کامل» است. او مسئول عواقب گناه بشر نبود. تأثیر اسفناک گناه که امروزه ما آن را تحمّل می‌کنیم از سرکشی آدم منشأ می‌گیرد. پولُس رسول به روشنی توضیح داد که «به وساطت یک آدم گناه داخل جهان گردید و به گناه موت؛ و به این گونه موت بر همهٔ مردم طاری گشت، از آنجا که همه گناه کردند.» — تثنیه ۳۲:۴، ۵؛ رومیان ۵:۱۲؛ اِرْمیا ۱۰:۲۳.
۱۹. چه سؤالاتی در مقالهٔ بعدی بررسی خواهد شد؟
۱۹ از آنچه بررسی شد آموختیم که هیچ بی‌انصافی در یَهُوَه نیست. ( مزمور ۳۳:۵) برعکس، توانایی‌های یَهُوَه، خصوصیات اخلاقی و معیارهایش با مقصودش هماهنگ می‌باشد. ( رومیان ۸:۲۸) یَهُوَه خدای نبوّت «آخر را از ابتدا و آنچه را که واقع نشده از قدیم بیان» می‌کند. ( اِشَعْیا ۴۶:۹، ۱۰) همچنین متوجه شدیم یَهُوَه هر وقت که بخواهد از قدرت پیشدانی خود استفاده می‌کند. بنابراین، این موضوع چه تأثیری باید بر ما بگذارد؟ چگونه می‌توانیم مطمئن باشیم تصمیماتمان با مقصود مهربانانهٔ خدا هماهنگی دارد؟ و انجام چنین کاری چه برکاتی به همراه می‌آورد؟ در مقالهٔ بعدی این سؤالات بررسی خواهد شد.
[پاورقی]
a به صفحهٔ ۲۸ بروشور کتابی برای همهٔ مردم، چاپ شاهدان یَهُوَه مراجعه شود.
آیا می‌توانید توضیح دهید؟
• چه مثالی از ایّام باستان ثابت می‌کند که «کلام» خدا همیشه «کامران خواهد گردید»؟
• در رابطه با «مقصود ابدی» یَهُوَه چه وقایعی را از قبل تعیین کرده است؟
• یَهُوَه به چه نحو از قدرت پیشدانی خود استفاده می‌کند؟
[سؤالات مقالهٔ مطالعه‌ای]
[تصویر در صفحهٔ ۲۲]
یَهُوشافاط کاملاً به یَهُوَه اطمینان داشت
[تصویر در صفحهٔ ۲۳]
خدا مرگ و رستاخیز عیسی را نبوّت کرد
[تصویر در صفحهٔ ۲۴]
آیا یَهُوَه از قبل عمل آدم و حوّا را معین کرده بود؟