آیا تلویزیون دایهٔ خوبی است؟‏

شاید بعضی اوقات کودکانتان را با تماشای تلویزیون سرگرم نگهدارید تا بتوانید به کارهای روزانه‌تان برسید.‏ اما آیا می‌دانید که تماشای تلویزیون چه تأثیری بر آن‌ها می‌گذارد؟‏

به گزارش روزنامهٔ نیویورک تایمز ‏«حتی نوزادان نیز تحت تأثیر فیلم‌های عاطفی تلویزیونی قرار می‌گیرند.‏» اخیراً در یک تحقیق علمی،‏ فیلمی به بچه‌های یک‌ساله نشان داده شد که خانمی هنگام بازی با یک عروسک واکنش‌های متفاوتی از خود نشان می‌داد.‏ این روزنامه در ادامه می‌نویسد:‏ «وقتی که این خانم از عروسک می‌ترسید بچه‌ها از بازی با آن عروسک دست می‌کشیدند و چهره‌ای ناراحت و اخمو و حاکی از بی‌میلی به خود می‌گرفتند و حتی گریه می‌کردند.‏ اما وقتی که این خانم با ذوق و شوق با عروسک بازی می‌کرد بچه‌ها هم بیشتر تمایل به بازی با آن داشتند.‏»‏

به طور حتم تلویزیون بر کودکان تأثیر می‌گذارد.‏ حال،‏ تماشای آن به مدت طولانی چه تأثیری بر کودکان می‌گذارد؟‏ دکتر نائوکی کاتائوکا پروفسور و طبیب اطفال از دانشگاه پزشکی کاوازاکی،‏ شهر کوراشیکی کشور ژاپن،‏ تعداد بسیاری از کودکانی را که به طور غیرطبیعی ساکت و آرام بودند و در چهره‌شان بندرت حالت و حرکتی دیده می‌شد تحت نظر گرفت.‏ تمام این کودکان برای مدت طولانی‌ای به تماشای تلویزیون نشسته بودند.‏ پسری دو ساله نیز که به مدت یک سال از صبح تا عصر فیلم‌های ویدیویی تماشا کرده بود قادر به گفتگو با دیگران نبود و گنجینهٔ لغات محدودی داشت.‏ اما هنگامی که مادرش به پند پزشک عمل کرد و فرزندش را از تماشای تلویزیون منع و شروع به صحبت و بازی با وی نمود فرزندش نیز شروع به صحبت کرد و گنجینهٔ لغاتش نیز به تدریج افزایش یافت.‏ بله،‏ والدین باید با فرزندان خود ارتباط برقرار کنند.‏

یَهُوَه خدا پایه‌گذار خانواده بر اهمیت بهترین ارتباط متقابل تأکید کرده است.‏ او در این رابطه از زمان‌های قدیم به والدین چنین گفته بود:‏ «آن‌ها [کلام خدا] را به پسرانت به دقت تعلیم نما،‏ و حین نشستنت در خانه،‏ و رفتنت به راه،‏ و وقت خوابیدن و برخاستنت از آن‌ها گفتگو نما.‏» (‏ تثنیه ۶:‏۷‏)‏ این والدین‌اند که می‌توانند به بهترین نحو یعنی با سخن و رفتار نمونهٔ خود به فرزندانشان «راهی» را که باید بروند تعلیم دهند.‏ —‏ امثال ۲۲:‏۶‏.‏